Şimşek

Yine yağmurlar,yine karanlık ve soğuk bir hava.Bundan kurtulmayı beklemiyorum,bu puslu havadan çıkabileceğimi hiç sanmıyorum.Eskiden uslu oluşuna kanardım yağmurların,şimdi ise şimşeklerinin benim yerime içimdeki sesi çıkartmasına hayranım.Eskiden yağmur bile farklıydı be,yere düşen damlalar mutluluğu ve sevinci hatırlatır,negatif enerjiyi alır götürürdü.Şimdi ise hava bile bir ayrı vuslat aleminde,sanırım biz insanlar onu bile kendimize benzettik.
Dünya nasıl da karanlık değil mi azizim,düşünce ve duyguların içinde kaybolup can çekişmemek elde değil adeta.Buna rağmen korkmuyorum,kimse korkmuyor;çünkü herkes o karanlığın dibinden gelme aslında,o asıl ve en büyük karanlığın.Nefis de buradan doğma,diğer tüm aldanışlar ve kötülükler de öyle tabi.

Esip gürlemek var içimde,yeri göğü birbirine katıp en ufak taviz vermeden uzaklaşasım;ama ne eski kudretim kaldı,ne de eski inancım.Artık yapabildiğim en yegane şey düşünmek ve düşüncelerimi yaymak,yapabildiğim en güzel şey insanlığı uyandırmak.Elimden geleni sonuna kadar yapacağım,gerekirse bir hiç için.Bu aralar hiç uğruna birşeyler yapmaya çok alıştım sanırım ha?
Bir hiç uğruna sevmek,sırılsıklam aşık olmak,beklemek,direnmek,yanmak mesela;ben bunların hepsini yaptım,işte bu yüzden bir hiçin çok daha ötesindeyim.Sırf bu yüzden her defasında daha çok yaklaşmış hissediyorum sonsuza,sanki dokunabilecekmiş gibi...

0 Yorum:

Yorum Gönder