Bir sabah kalkacaksın
Denizin ıslatmayı unuttuğu bir kaya gibi gideceğim.
Aramayacaksın zaten, ağır bir kaya gibi dibine çökmüşüm olsa olsa kalbinin.
Kimim desem adımı söyler, neyinim desem taş kesilirsin muhtemel.

Sonra bir ufak çakıl düşecek önüne bir gün,
Hadi aidin olmadım, üstüme de mi basmayacaksın?

Bir gün bir çocuk görürsün, ıslanmış içi dışı
Kan ter içinde, evvela kan
Yetmemiş kaldırma kuvveti gözyaşının
Sorma, kim dövdü geçmişini senin

Bir gün yine aynı çocuk,
Aynı kavga altında kafası karışık
Sorsana, yine nerede bölüştüğün
Ruhunu, canını da "dost" dediğin

Vardığımda ki varmak,
Biterken bir daha gerçekleşmeyeceğini bildiğin
Bütün güzel buluşmalar kadar acıdır esasında...
Kapalı bir kapıdan ayrı düșünülmeyeceğim.
Ufukta olan ve kötüsü, hep ufukta kalacak o ışık
Isıtmayacak artık umudumu, unutamayacağım
Çünkü yenimin ihtimali kalmayacak
Geleceği unutup, kendi geçmişim olacağım.

Son kez aynaya bakmış olacağım bakarsam şayet,
Kırıklarım batacak kendime, yumuşacık olsam da
Kalır mıyım acır mıyım düşünmeden kimse
Başta ben, sonda anlatılmayan bu eski hikayem
Dilden dile dolaşmak suraya dursun,
Unutulacağız hızlıca, kelebek ömründen hallice
Özlenir mi Alptuğ vardığında,
Varmak ki hiç olmadığına.

Suyumdandır. Geçip gidenleri diyorum, kayıtsız kalan ve kaydı tutulamayacak kadar çok olanları, sevse bile bağrına basmamıș, öylece ve öylesine hayatında bulunduklarımı. Hani tekler ya insan zaman zaman...

İş mi kana dokunması, abartı mı yoksa sahiden? Değil gibi, olduğuna itimat etmeye her an hazır olsan da önceden haklı çıkmış korkulu hisler keser nefesini. Benden cehennemi mi istiyorsun? Kendini sevdiğin birinin zorunluluğu hissetmek. Korkarım sana muhtaç gibi değil de daha çok seninle mecburen birlikteymiș gibi. Cenneti sorarsan, o da yine kimselerin değmediği suyumdan.

Benim bu bir şey ifade etmezliğim dillere destandır,
Ölürsem şu sıra, bilin ki suyumdandır.

Sorarlarsa suyumdandır, şifa da olsa boz bulanık suyumdan, tertemiz olsa da kopkoyu suyumdan; çünkü bazen en büyük masumiyetler siyah görünür, başka çaresi yoktur da ondan.

Herkes biliyor sevgili, makbere döndüğünü kalbimin; beklemiyorum hayır, öylece duruyorum tane tane eksile eksile. Yok karaları bağlamadım da, ince bir rüzgarım hep vardır sen de bilirsin.
Deli doluyum bakma, dolu ama dosdoğruyum; meşgalelerle eyliyorum kendimi karamda, çok şiir okudum misal bu ara ama... Bir yangındır sönmeyi ihmal ediyor.

Neyim ben sen söyle, zır deli miyim, masum muyum, takıntılı mıyım... kaybolmuş muyum? Neden sadece kendi kabuğumda ıslanıyorum, tüm insanlarla aramdaki o kaskatı buzun bendeki sebebi ne?
Biliyorum güzellik ben hiç iç açıcı bir adam olamadım; çok kişiye derman da oldum doğru, şen şakrak bir manyak da oldum o da doğru ama... Yetiremedim, kalabalığa karışamayacak kadar eksi akıyor kanım.
Kendimden bile uzaklaşıyorum adım adım; hele ki bu pespaye çağda, bir şeyleri biraz fazla umursayan ve dikkate alanların sür'atle karalandıkları bu düzende kaba tabirle "haşarı" çocuk olmak, istemesem de mecbur hissettiriyor. Neyi yanlış yapıyorum bilmesem de bile bile lades. Olduğum gibi kabul edilmesem de buyum işte, bu kadar.

Nedirinden ziyade nasılına takıldım sevgili,
Nasıl olur o en sıkı bağlar, sonsuz yakınlıklar,
İnsanlarla insanlar ve benimleyse ancak siyah arasındaki.

Hiç cesur olmadım,
Seni kaybedecek kadar,
Alelade de olsa varsın şimdi
Bilsen ihtimalin mi kalır

Hiç güçlü olmadım,
Seni kaybetmeyi sıradanlaştıracak kadar
Görmediğin, bilmediğin kaldım
Orda bir yerde olsan da yeter

Yalan söyledim yetmez,
Ama bilirim kaybeder yetinemeyen
Bir ihtimalin daha var, kalman mı dersin
Emin olsam çoktan seviyorum derdim

Yangına sardı iklimim
Yok gibi varlığın yetmedi söndürmeye
Hiç iyi olmadım, kaybedecek denli seni
Bil ve kal isterdim, seni nasıl sevdiğimi

Fanustaki balıksın benim için sevgilim; dokunamam sana, alamam avucuma, duyamam sesini, fanusu kırıp atamam... Ölür gidersin yoksa. Sadece bakabilirim, sen sadece bakabildiğim kadar benimsin...

Seni vurdum hatırladıkça kendime,

Büyük adamları tanımak için evvela küçüklerden başlamak gerekir.

Küçük adamlar düşünmez, sadece yaparlar, bu yüzden de tek varlıkları -ki onun da varlığı meçhuldür- fiziksel güçleridir. Genelde bu küçük adamlar birbirlerini eyler, birbirlerini gaza getirirler hatta gaza gelmeye yer ararlar; sadece hedef odaklı olduklarından, kestirmeden gelip önlerini kesebilecek şeylerden de her daim bihaberlerdir.
Küçük adamları haklamanın en kolay yolu, onları gaza getirip hata yapmalarına sebep olmak ama asla onların gazına gelmemektir. Bu küçükler karşılarındakini kendilerinden küçük görmeye bayılırlar, onlara korktuğunuzu düşündürttüğünüzde sizi hafife alıp bir gıdım olan gardlarını da öylece indiriverirler, burada asıl mesele uzun vadeli düşünüp böyle ufak detaylardan gocunmamaktır.

En büyük adamlar en silahsız "görünenlerdir", öfkeyle hareket etmez, on hamle ötesini düşünüp hamlelerini en sona saklar ve düşmanın kendilerini yeterince küçük görmesini beklerler; bekleyip unuttururlar kendilerini ki küçükler hedef şaşırsın, zira küçük adamların hiçbir zaman tek düşmanı yoktur. Büyük adamların oyunu da büyüklük icap eder, sözgelimi bir kavga halinde büyük adamlar ellerini kana bulamaz, yakışmaz; bunun yerine ya maşalarına paslarlar ya da karşı tarafa hamle yaptırıp kendileri yapmayarak onu cümle aleme suçlu gösterdikten sonra şovlarını yaparlar.
Büyük adamların derdi kahramanlık değildir, o yüzden sonunu düşünürler, kanı kaynayan yeni yetmelerden onları ayıran budur; büyük adamlar bilir, biri onlara küfrettiği an değil de zaman içinde yavaş yavaş ve hissettirmeden onu eritmenin daha evla hatta zevkli olduğunu... Büyük adamların cezası büyük olur, şiddetten ziyade ömrü kaplayacak pişmanlıklar bırakırlar küçüklerde.

Büyük adam olmanın en iyi yanı pratikte masum teorikte ise haklı olmalarıdır, onları cahillerden ayıran ellerine toz bile değmeden iş bitirmeleridir; çakallık bu değildir, arkadan vurmazlar, sadece sağ bile göstermeden sol vururlar. Büyük adamların en büyük numarası legalden şaşmamak ama karşıyı da illegalden çıkarmamaktır. Fani dünya neticede, itibar önemlidir.
Büyük resimle meşgul olur büyük adamlar, küçüklerin büyük gördüğü ve bahsine doyamayıp karşıdakini çıldırtmaya çalıştığı küçük galibiyetleri onları alakadar etmez, mühim olan etapları kazanmak değil bitiş çizgisini ilk geçen olmaktır.
Büyük adamların en büyük özelliği: Kendi zaaflarını bile artı olarak kullanacak bir yol bulurlar; küçükleri ise ilkel dürtüleriyle hareket etmeye iterler ama onlar zaten buna dünden razıdır... Taa ki sonunda hangi hamlenin nereden geldiğini bilemez ve kendi kendilerine tuş olurlar, büyükler yürümeye devam eder.

Tek bir şey gerçektir; büyükler küçülebilir ama küçükler büyüyemez.

Senle ben artık birbirini bulmaya dahi utanan iki yorgunuz belki sevgili, gündelik koşturmalarımız diri bıraksa da bizi azıcık... Biliriz, aynı damla üzerimize düşen yalnızlıktan.
Nasılından geçtim artık yaşamanın, orada bir yerlerde daha evvel hiç duymadığım sesinin anlattıklarına bunca yıl geç kalmış olmanın niyesi üstümde daha çok.

Gerçi sanırım sen beni aramıyorsundur, muhtemelen başka birini ben sanıp ona hayran hayran bir bakışın vardır... Kızma ama öyledir bilirim, kadınlar öyle yapar; ha ben hiç yapmadım mı, haklısın belki de en çok ben yaptım ama hodri meydan sevgili: Senin yokluğun mu daha ağır benimki mi?

Ben hadi neyse de seni de ezdiler belki, ben sandığın tüm o insanlar benden inancını da yitirtti hayatına girebilecek herhangi kimseye duyacağın güveni de; bir ellerin bir ellerim yeterdi oysa ki şairin dediği gibi, belleyelim yetsin.

Kanıma karışmış ihtimalin,
Su gibi nefes gibi. 

Sevmek... En son ne zaman birinin... Neyse...
En mümkünü bir yaşantı ileydi sevginin, mümkünse ortak olanından; zira bilhassa seninleyken kurulurdu birinin sende uyandırdığı his, çünkü ancak seninleki kişiliğine aşık olunurdu. Hepimiz aşık oluyor ve neden sevdiğimizi sorduklarında cevaplayamıyor fakat biliyoruz, onca yaşantının içinde bir asıl kırılma anının olduğunu...

Bu anın olmadığı her şey biraz eksik, belki sevgi ama asla sevmek değil. Sevmek ne mi? Alptuğ Dağ'a göre "Seni vuran merminin hatırına ölmek.", bu cümlede sanılanın aksine vurgu "hatır"da.
Zaten birinin senin mikronluk da olsa etkinle şekillenmiş hali değilse sevdiğin şey, muhtemelen sen seversin oysa seni bilmez bile belki. İnkar edebilir misin sayın okur, her insanın, her gelen ve gidenin ortaya başka bir sen çıkardığını.

Bu demek değildir ki sensizken sevemezsin, bazen uzak olmak daha evladır üstelik, tutku her zaman en yalın halde saklıdır. Tek demek istediğim şey, bir hayatı bir süre de olsa paylaşmadan seven herkes yazık ki muhakkak yanılır. Kaim olan yaşanandır, seni seviyorum cümlesinin fiile dönmeden beş para etmemesi de bundan... Sağlıcakla.

İçimde bir yerlerde, öylece durmakla dahi kırılan adi bir yalnızlık, arz ettiğim önemin güneş tam tepemdeyken oluşan gölgemden daha uzun olmadığı aşikarken... Alıp başımı nereye, kime gideyim, kimin göğsünde mikronluk bir hava kabarcığından daha fazla ederim?
Bilmiyorum, muhtemelen, bilhassa kesinlikle kimse değilim.

Bir eşik boğazımda düğümlenir, ondan buğulu bakarım en mutlu fotoğraflarda bile; söyleyin kendi başıma, nasıl unuturum günden güne kaybolușumu. Gerçi siz nereden bileceksiniz ki, hiç hiç olmadınız ki, hiç mi hiç hissetmediniz kendinizin sadece ama sadece kendinizde bir önemi olduğu vakurluğunu...
Bu safhada doğar yalnızlık, burda büyür ölüm.

Baybay.

Cereyan yapıyor kalbimdeki koca delik, çok uluslu yalnızlığım daima nemli kılmakla sorumlu gecemi; geceyi değil evet gecemi, yalnızca ve "yalnız" ca benimkini...
Her şeyi anlatmaya yetecek bir yazı yazabilsem bile, anlanmaya asla yetmeyeceğini bilmek kaldı boğazımda. Geniş zamanlarca özledim var olmayı, kayboldu kalbimin kırmızısı.
Arayamıyorum istikbalimi bile, tüm nefeslerim yeni yetme, sabrım kısa sükutum âlâ.
İnkarı yok itilip kakılmıșlığımın,lüzum yok aksini iddia etmeye yalnız bırakılmışlığımın. Öyle işte, yağmur yağması gibi öylece ve birden.
Bakmayın aslında bi'nebze canımı acıtıyor eskimek lakin ne gele elden.

Stopları yanmayan araba gibiyim hayat yolunda, yavaş mı gidiyorum duruyor muyum güç bela belli, tehlikemse așikar... Bir o kadar da tek başımayım.
Yaşamak için feragat ettiğim güzel duygular, düşünceler, hallerden ne haber; o her gün başka biri olmaktan utanarak fakat daha da başka olmaya imrenerek açtığım gözlerime sorsanıza kaç defa gördüler sevgiyi bir başkasının kendilerine bakan gözlerinden.
En iyi ihtimalle ya belli etmiyor kimse ya ben körüm, ki bilen bilir aynaya ilk bakışında başlar insanın körlüğü, ilk o zaman uzaklaşır kendinden, kendine en yakın olup dışarıdan dokunduğunda. Korkutucudur çünkü birinin "başka"sı olduğunu fark ederek yaşamak...

Fazla bir şey değil,
Sevgi,
Gönlünden ne koparsa.

Gözlerim kayıyor sevgilim, kafam karışıyor, herkes nerde?
Kimse yok mu yoksa? Başından beri yok muydu kimse?
Öyle bildiğimiz, dayandığımız, ekmeği bölüştüğümüz...
Sen nerdesin, biz?
Benim içimden başka bir yerde var mıyız, onlar var mı?

Hayalin hayal olduğunu anlamanın acısı mı üstümdeki?
Al n'olur, al bunu üstümden, beni al burdan, it umuda.
Geç kalacaksın bak, zamanım daralıyor, görmüyorsun.
Tek sen değil, kimse görmüyor, içimi görmüyorsunuz.

Unutturma beni olur mu sevgilim,
Bilinsin ki hep iyilik düşünüp iyilik yapmaya çalıştım;
Herkesi -ne yazık ki- sevmeye çalışmak yordu beni.
Kötü biri olmadım ben, bunu unutturma.

Hainlere bile sırt çeviremedim, esirgemedim elimi
Düştüğümde yalnızdım ama kaldırdım illa düşeni;
Birileri olsa da, gün sonunda yalnız kalacakmışım,
Yazık sevgilim; düşüyorum, bana yazık, sana keşke...

Hani diyor ya şarkıda, yaşarken de ölünür; sen hiç öldün mü sevgilim? Ölme sahi, hem benim için falan da değil ha; ben hala havada olduğu için düşene kadar öldüğü fark edilemeyecek bir kuşum sade. Benim için yaşamak da neymiş zaten, kaydadeğer bir motivasyon bile olamayacak kadar yalnızım; benim için ölmek de neymiş, her yanım ağrı zati.

Gelmeyen birine gitme diyecek kadar...

Aynalara sordum kendimi, bitmiş meğer kimselerin kulak kabartmadığı o nihavent şarkı; sona dayanmışız bak, sıfıra sıfır ekleye ekleye yirmi olmuşuz ne hikmetse. Tüm bu şartlar içinde sevgilim, kimsece sevdim seni, bitmeyecek yokluğunda.
Makbulü mü ağlayan yaralar hayatın, hep bir ağızdan benimsenmemişliğimi öylece tüküren; umudumun günden güne eridiği bir duvar gibi iriliğini aşamadığım o aidiyetsizlik ne vakit yutacak beni; en çok sevdiklerimle en çok sevdiği olduklarım kümelerinin ortak elemanlarının tümüyle ailemden oluşması habercisi mi büyük depremin, çoktan olmuş ve geriye can bırakmamış olanın.

Peki sonsuza bu denli yakışacak kadar dünyadan kopanlar, kendi -ama sadece kendi- dünyalarında kendileriyle kendilerini bizatihi kendilerinden ötürü eylemeye mecbur kaldığında kötü hissetmeyecek mi kendilerini ki, kendileri daha en baştan bu düzene razı olmamışken? Bu kadar kendi başınalık, bi'başınalık iyi değil, insanı başına buyruk gösteriyor yalnızca ama gel gör ki işin aslı başka.

Meçhulleşmeden evvel,
Görseydim bir yüzünü.

Yirmili yılların iki buçuğuncu saatinden yazıyorum sana sevgilim, birkaç senedir olduğu gibi İncir Reçeli (2) izleyip birkaç göz yaşı akıttım öncelikle.
Üzülme benim için, ışıklıdır yolların biliyorum. Yalnız bi'adamım ben kabul et, sanıldığının aksine tek senle de alakalı değil bu, içim tek benim. Bir yerim var, kimsenin dokunmaya yeltenmeyeceğini bildiğim bir yer, yalnızlık bu. Filmde de dediği gibi "Biri olmak lazım, en azından biri için." Ben de işte hep birinin eni olmak istedim; en sevdiği, en mutlu edeni, en iyi dostu, en iyi hissettiği...

Hiç düşündün mü nereye gider başıboş bir kayık, düşünme de zaten, nereye gittiğinin bir önemi yok çünkü, neden başıboş olduğu mesele.
Ellerime değmeyen ellerinin ağırlığı karışıyor geceme, bilmem kaç bin yıl evvel sönmüş yıldızların kayışını şimdi görür gibi özeniyorum yaşamaya; belki çok geç belki hiç gerek yoktu bile.

Kendime ayıracak ne sevgim ne vaktim oldu ama bağışla, değer vermek daha çok bana göre, gör bak değer görmeyi dahi yakıştıramam kendime. Kızma böyle oldu için, böyle geldi böyle gidiyor işte, kötü biri değilim ben bir tanem; sevmeyi seviyorum sadece, hiç sevilmemișken.
Gör içimdekini, yangını da güzel adamı da, bu güne kadar ne yaptımsa iyilik güzellik için olduğunu da; sen bari yargılama beni, dokun, batırmadan dokun sadece,yavaşça. Anlayacaksın.

Şimdilik hoşçakal, seni seviyorum, her kimsen.