İçim Ürperiyor

İçim ürperiyor,ne zaman bitecek bu.Her ambulans geçişinde,her sela okunuşunda.Ben değilim belki zor durumda olan,belki ben değilim bu dünyada olmayan;ama her ne olursa olsun imkansız ürpermemek,hatta imkansızın ötesinde.Kilometrelerce uzaktaki birinin çığlığını içinizde hissetmek,bazen tanımadığınız birileri için üzülmek bile değil imkansız.Diyeceksiniz ki merhamet veya insaniyet,ama inanın bu çok farklı bir duygu.Tıpkı anlamak gibi bir bakıma,ben de anladım galiba.Sanırsam hayal dünyamızdan gerçeğin ortasına uyanmak gibi bu,olabilecek ama aklımıza dahi getirmediğimiz kötü ihtimalleri olmuş kadar hissetmemiz belkide.
Üzülüyorum çünkü biliyorum,birgün ben de o ambulansa bineceğim,o cenaze arabasına.Korkmuyorum ama ürperiyorum,istemiyorum bunu.Yanlış anlamayın sakın,kendim için değil.Ben istemiyorum sabahleyin birisinin sela sesiyle uyanmayı,ben istemiyorum umarsızca oyun oynarken duyacağım ambulans sesiyle irkilmeyi.İnsanlara birşey olsun istemiyorum,herhangi birine;bu benim zayıf noktam,herkesi sanki benmiş gibi içimde yaşamam.Kaçış olmadığını biliyorum,kaçmıyorum;ama keşke kaçabilseydik de demiyor değilim,ya da kaçamayacağımız birşey olduğunu bilmeseydik de demiyorum.Ne mi diyorum?Sadece birgün birşey olmadan,son kez''Seni seviyorum!''diyorum sevdiklerime.Ne zaman ne olacağını bilmeli mi,er ya da geç göstermeli sevgiyi...

0 Yorum:

Yorum Gönder