Kütüphane Nisan 2016

Mekan Muhteva Nisan 2016

Uzun zaman sonra bir gece yeltendiğim bu yazının ana fikri insanların cahil cesaretleri ve saygısızlıkları olacaktı ki birden caydım.Ama hal o ki sıkkınım insanlardan nicedir,uzunluğu kısalığı size kalmış ama bir zamandır sevmiyorum da kimseyi,ailemden ve birkaç dostumdan başka kimseye ne güvenim,ne itimadım ne de dahilinde olumlu düşüncem kalmış.Bundan kelli zihnimde toplum yaşamına dair oluşan fikir,yine ezelden beridir hatrımda kalan"kimseye uyum sağlamak zorunda olmamak" düşüncesine katılarak güçlenen "ya kendim gibileri bir araya toplayıp bu memlekette sanatın,fikrin ve duygunun mutlak saygınlığı için direnirim,ya da tek tabanca"Ne itimadım ne kaygım yok,kendimden de şüphem yok,ideallerimden de vazgeçmeye niyetim yok;ne hırslı ne de inatçı bir insanım aslında,bu yalnız karşılık vermek oluyor yanlış anlamasın kimse.Yanisi boynunu kırmadığım,amaç,fikir,duygu ve inançlarımı cehaletiyle kıyaslayıp kendine eğlence malzemesi yapan her kimse için bir şey başarmalıyım,kaldı ki benim başarı ölçütüm onların karşılaşabileceği herhangi lugatta olmasa dahi.Kindar falan da değilim de hafızam biraz kuvvetli,bahsini ettiğim günler gelip birileri kapımda biterse şayet,bu zamana dek kullanmadığım hayır deme hakkını,misliyle ve belki de kaba kelimelerle kullanmak en büyük hayalim;sadistlik değil bu,sadece iç rahatlatan itinalı bir seans hepsi bu...

Öyle işler yapacağım ki tipini beğenmediğim biri için bile "Ben bu adamla çalışmıyorum" diye kestirip atacağım,şu gün idealizmimle cehaletini kıyaslama aptallığında boy göstermiş olanlar o gün şahit olacaklar.Yükselmiş olmayacağım ha orasını açıklığa kavuşturalım,popülizmin hüküm sürdüğü bir coğrafyada asla en birinci olmak istemem ben,geri planda ancak kendinden ödün vermemiş bir hayat idealimdir...
Bu yüzden de küçük balığı oynuyorum uzun zamandır,insanların gözünde kolay lokma,cümleleri saptırılarak hedef tahtasına geçirilen basit bir piyon;ama bu bağımlı yaşam sona erdiğinde,yanisi birileri bize bilmem ne dediği için bilmem ne yapmadığımızda,o gün benim altın çağım başlayacak...
Altın çağ derken hayatımda olmasını istemediğim kalitesiz,aptal,saygısız,şerefsiz kim varsa tek kalemde silip atacağım...
Bari anlamadıkları sanata biraz suskun kalsalardı ben de onlar için aynı hoşgörüyü gösterebilirdim...

Akılcı,büyük ve gerçek işler yapmak istiyorum artık,bu ergen toplumda yeterince paslandık;küfrü öğrenmediğim günlere dönmek isterdim,şimdilerdeyse her gün kendine zevkle ağız dolusu ettiren çıkıyor ve ben kendimi tutmada başarılı olamıyorum;derken bum,suçlu yine ben...
Alkış size,alkış çoğunluğunuza,ilkelliğinize,aferin yumruk sallamayı biliyorsunuz,aferin oturduğunuz semtin bütün zibidilerini tanıyorsunuz,sigara-alkol ne bulursanız at gibi emiyorsunuz;tüm bunların içinde benim kitap yazmış ve yakında kısa film çekecek olmam garipse eğer,yerden göğe kadar haklısınız...
Zorba olamadığım için üzgünüm,sizin bana muamelenizi size sergilediğimde size verilmeyen olumsuz tepkiyi gördüğüm için kızgınım(genel olarak konuşuyorum)
Ve bu zamana değin belkide her gün birini öldürmeyi kusursuz tasvirlerce zihnimden geçirdim ama tuttum kendimi,tutacağım da;zira biz iyiliği kötülerden öğrendik,kimler geldi geçti ve onlar bok çukuruna düştü geriye biz kaldık diye...

O günler geldiğinde ben tüm bunların meyvesini alacağım,siz kendimi tutmamın size birşey yapamayacağımdan olmadığını anladığınızdaysa çok geç olacak,düşündükçe sinsi sinsi bir gülümseme geliyor ve itiraf etmeliyim bu çok güzel.Tek itirafım da o değil üstelik,ayrıca size bir şey yapamayacağım da doğru,ama nasılsa biri yapar;ben merhametsiz olmaktansa bir başkasının olmasını yeylerim benim yerime,zira ben merhametsiz olursam evet taş üstünde taş kalmaz belki ama,belki Allah'ın gözünden düşebilirim diye korkum...

Ne olursa olsun,o gün eğlenen taraf biz olacağız,
Çok eğleniceez...

Dinozorlardan kurulu bir kervanın başında saksafon çalan kızıl saçlıyı hatırladınız mı?İşte o günden beri mumbar dolması kıvraklığındaki düşüncelerim tek atlı bir boynuz doğurmaktaydı,tüm bunlar olurken tek satır yazamadım haliyle."Vidanjörlerden kurulu bir ordum var,belediyem olur musun?"demediğim her vakit masum kırmızıgüllüğümün üstüne oturdum o derece.Esnerken ağzını tam olarak höğuğayt şekliyle açıp ğüüüh ve benzeri sesler çıkartan bir mahluktan ne beklenebilirdi ki?Murat gilin damı mevzusu her daim şuramı acıtır mesela;bakkalı geç oradan sağa dön kime sorsan gösterir.Neden çocuklara doğumgünü hediyesi eşek almazlar anlamam örneğin,hatta şu "Vini dı pu" daki gibi kurdeleli falan..Ne zaman oyun havası oynayan bir hippi görsem aklıma ilişen bir düşüncedir bu,zaten bir bu bir de doktor Oetker'in kızının ikide bir "Babam böyle pasta yapmayı nerden öğrendi?" sorusunu sorduğudur.Vakit bir karbüratör kapağıyla yapılabilecek uluslararası bir devrimin ana hatlarını belirtmektedir,çünkü muhasebeciler tehlikeli insanlardır,sanırım Ayşe de buna dahil,Ayşe dedim de Orhan Gencebay'ın Ayşem (Ayşen de olabilir) şarkısında değişik bir tonlamayla "Aişşem" deyişi kulaklarımda çınladı...
Neyse ne diyorduk biz;koskoca katinatta şu perde takıldıktan sonra kornejin sonuna iliştirilen beyaz şey kadar önem arz etmeyen dünyanın yalnızlığına kadeh kaldırılır,tirbüşonu nereye koydunuz?

Endemik bir tür olan bu yazı da nihilistlerin şekerini çalmak babında gerçeklikler sunuyor,şu an belki de binlerce insanın çıkarıp kenara fırlattığı çoraplar gibi;hatta bu öyle bir fırlatış ola ki yassı bir diyalektik o an vücut buluyor,dolmuşta para üstü alırcasına.Anadolunun amipdalasından kopmuş gelen bu yığın düşüncem kimce anlaşılma özenine tabii tutulur ki gecenin bu vaktindr,boşuna demiyorum ben her özgürlük heykeli kendi meşalesinden asılır diye.Emekli olup Ayvalık'a yerleşemediysek hala,utansın o vakit pırasa ve lahana.Haydi bre hak,kah kapak,kah da agah...
Eflatun zülüfleri tel tel olmuş yarlar içinde bu yazı gayet de normal,aç beyaz bandanayı bir göreyim yüzünü,bul kısa malborayı da ben sigara içmiyorum basayım sana küfrü.Barbi bebeğin kopmuş kafasındaki o buruk gülümser ifade tadındaki bir pazara uyanmak üzereyken uyanmak şart oldu,küt hecelerden kül kedilerine "endırsın"dan masallar gibimde bitirme vakti;
Deve,pire ve berber (ki ondan pek emin değilim) rulet oynarken biz ufaktan kaçalım ve size de malum masallar;
Bir gün bir gün bir çocuk,aşka da düşmüş kimse yok,açmış bakmış yüreği(bekleyin imdi yırtılır),karşılıklı da olur sanmış aşkı,fondip fondip bitirmiş,mutlulukan gebermiş..Dur biraz,masal falan değil di'mi bu?Yok yok siz en iyisi hiç yazmadım sayın bu yazıyı;çok canım sıkılıyor,at dikizleyelim istersen...

"Gözlerin gözlerime değince felaketim olurdu,ağlardım"diyen usta ne güzel demiş.Ben mi?daha güzelini derim belki,ama anlamı yok.Öncelikle şiddetle istirham ederim ki aşağıdaki şarkıyı açıp da okuyunuz...Sade bir teşekkür,belki biraz da tebessüm;daha fazlası olamazdı zaten lakin ben bunu da unutmam tabi.İstemek günahtı,mevzubahis oyken herhangi bir istemek benim için hep kusursuz günahtı zaten de konu bu değil...Hem ben de mesaj atamadım zaten,arayamadım,zira numarasını silmiştim;çok kolay alırdım da zati bundan silmiştim,gözleri değilse de resmi falanı filanı,onu anımsatan binbir türlü ıvır-zıvır gözlerime değince felaketim oluyor,toplum içinde değilsem eğer ağlamaktan da daha ötesidir kafi;mesaj atamayışımın yahut arayamayışımın bundan gayrı sebebiyse,ben onunla doğrudan iletişim kurma fikrine henüz hazır değilim ve muhtemelen de olmayacağım,bunu o bilmeksizin ona rastladığımda bana olanlarca anladım geçenlerde bir kör sabah,fazla zaman geçmedi ama inanın o anı bile seneler sonra unutmam;unutmadığım çok şey var da,hepsini anlatmayayım...
Hödük değilim yoksa,beni buraya gömün ama ben odun değilim.Bunu da yazmayacaktım aslında,bazen kızdıkları oluyor tek yazdığın kızlar falan diye ve de haklılar;ama yazmasam olmazdı,dokuz senedir tanıdığım,bu senelerin dördünü aşık(ki içinde bulunduğumuz zaman ne idüğü belirsizdir)kalanını da dost yahut ona benzer geçirdiğim,bütün bu edebiyatımın başlamasına alenen sebep olan ana kahraman için bunu yazmasam olmazdı;çünkü ne olacağını da bir yana bırakın ama,o herhangi biri olamaz bende...

Yazmayacağım da bir daha,belki bir sene daha geçip bu gün tekrar gelene kadar;özlememin de etkisi oldu gerçi itiraf edeyim,zira ben unutmamamdan çok hatırlarım;ondan sonraki kimse ne onun kadar aşık olunacak çıktı,ne onun kadar dost kalınacak,lakin hepsi de ondan bolca yanlış çıktı...Bu hikayede yanlışlar doğruyu götürmedi,doğru zaten gitmişti ve yalnızlar sanırım içimdeki benlerden birini aldı götürdü ben en çok buna yanarım;şu an etrafımda dost diye falan filan diye gezenin yüzde doksan dokuzuna tercih ederim onu ihtimal olsa,o yüzde bir de bana kalsın,kimler olduğunu düşünmedim ve düşünmeyeceğim...
İnsan eski günlere gitmek istiyor böyle ister istemez senelerin akıp gittiği hadisesi gözlerine sokuldukça;artık öyle iki şarkı koyup,iki kelam edip,gazozla bisküviyle falan üstü örtülüp geçilemiyor sanki bazı geçmişin,olmayışının ve olmayan geleceğin ama en çok da olan andaki olumsuzluğun sanırım.Haksız mıyım?
İnsanlar ondan sonra gelenleri onun gibi sevemediğim için beni suçluyor ya çok garip orası,onların hepsi iki yüzlüydü,öyleydi-böyleydi,uymuyordu-etmiyordu,bilerek-bilmeyerek üzüp gidiyordu;ama ben onu hiç bir zaman anlatamadım ki iyi insanlara,her şeye karşın aramızdaki "rağmen"leri,aramızdaki o değişik bağı.Tamam o değildi ve ben aşıktım(ki bunu da asladır unutmam) ama yalnız bu değil,dokuz sene böyle hök diye geçemez afedersin(öyle de unutmam),onun da bana karşı hiç yoksa bir sevgisi vardı ve ben bunun tam da bu sene dost dost diyen biri durduk yere çekip gittiğinde farkına vardım,işte o zaman onu aradım,anladım;zira o bile değil yalnız ben bilirim aramızdaki diyalogları bile ezbere,türlü yaşanmışlığı,onun bilmediği onunla alakalı ama onu ilgilendirmediğine yemin edebileceğim türlü gerçeği de öyle,unutmadığım tek şey doğumgünü değil yani,çok şeyi unutmam.Sadece benden ona değil,inanın inanmayın umurunda olmaksızın gerçekten de "ikimizin" arasında ne aşka ne dostluğa sığdırabileceğimiz eşsiz bir şey oldu,vardı,kalmıştı,belki de duruyor...

Şimdi ne mi yapıcam mösyö,başka şeyler yazıcam;çünkü bu bir yazı ve burada mürekkep tükendi,söz tükendi,ama ne unutur ne silerim...

Ramazan gelmiş gibi bir gün,sıcak değilse de o tarz,nemimsi bir iklim falan;öyle ki öğlenleri klimayı açıp bir tarafında bisküvi kutusuyla serilmelik,akşamleyin oturma odasında camı açıp kanepeye devrilmelik,sızmalık,geceye yakın çıkıp üzeri çikolata sosu ve fındıklı dondurma yemelik külahtan,gece körlerine kadar oturup sahurdan sonra bi'yarım saat daha televizyona bakıp,yahut balkonda sohbet edip sonra öğlene kadar zıbarmalık.Günler artık öyle yaklaşımsal ki,onun doğumgünüymüş falan o bile..Neyse...
Söz hicaza çarpar da dönmesine döner,Türk Ceza Kanununun 46. maddesine icabeten ve hürmeten bu yaklaşımları idari bir vaziyet,hüküm ve bilinç çerçevesinde sürdürmek;boşversene,o karanlık yatak odasındaki hurçların içindeki kalın yorganlar her evde geçmiş kokar bunda düşünecek bir şey yok,okul da her zaman yorar ayrıca,sadece yaz gelmeye gördüğünde biraz daha boğazına sarılır o kadar...

Ben bir şeye bir yargı yahut ilgiyle yaklaşmıyorum eğer anlatamadıysam,bir insana da aynı şekilde,ama yaklaşımlar bazen anı dümbelek ediyor ve ben bu noktada mest oluyorum,bakın görün ki tezek kokusu çoğu zaman köyü anımsatıyor istisnasız,ama bu tezeğe nasıl yaklaştığına bağlantılı.Ben tezeklere iyi yaklaşıyorum,bunu da es geçmeyelim...
Artık eskisi kadar dantel de yok etrafta ki,çağında olduğumuz paspal eğretiliğin bir ucunda işte burası da benim "vintıç"ım diyemiyorum.Ve eminim Cemal Süreya'nın falan da işi çok kolay olmuştur bi'açıdan yaklaşınca,adam şair ve şair kankaları falan var lükse bak;bense onlardan arda kalan bu kireçlenmiş rezistans gibi devirde halen şiire bel bağlayan kozmonot edalı bir lise öğrencisiyim,üstüne üstlük burası uzay falan değil ama umarım yalnız rasladığımla ibarettir ancak bütün bir insanlık pespaye görüyor şiiri,dolaylı da beni.Bakınız ben fuardan fuara koşturan,para,ün falan kazanma hevesinde biri de değilim;ne olacaksın dendiğinde ve cevabıma karşılık yazarlıkta para yok dediklerinde konumuzun para olmadığını,olmak olduğunu anımsatmayı becerememiş biri olarak yalnız yazdığım her bir kelimece kaimsem eğer,varsın Lidar gibi devlette öğretmen olurum içli köfteyi sevmesem de(sevmemek dediysem,olsa yemeden bırakmam orası ayrı),Süreya'nın kabul etmediği ikinci Y olmak istemenin anormal olmadığını öğretmek makamıyla...

Kuru bir hatıranın yaklaşımı halihazırda canlılık niteliği taşıyan herhangi kişinin varlığı içinde sergilediği yoksunlukla eşdeğer;insanlık böylesine dumur vaziyetteyken elbette ki tezeğe yaklaşımım popüler kültürce kanıksanmış ve içler acısı tanımlanacak.46'lık desinler bari de öyle görmedikleri birine "bey","şair" ya da falan filan demek koymasın neme lazım,46'lık demişken sahi ne kaldı sen ben gibi oturup o eski 45'likleri dinleyenlerden,şimdilerde 45'lik demeye gör herkes"devirelim" moduna geliyor gerzekçe,onu herkes içer;zannımca saçmalığın ortasında döğünüyorum şu vakit,kime gerek yazdığım,hatta kendi kendine vuku bulduğu alametine rastlanmayan bu benimce endemik yazının da sonlarının arifesindeyiz...
Hızlı giden atın bilmem neyi ışık hızında iner deyişine icabeten ağırdan alıyorum affınıza sığınırım;bana da mı kayyum atasalar ne,yazmıyorum yazmıyorum düşmüş çenem,emekli bir yazar olsam,adım da bilinmez orada burada;hatta belkim çoğusunun tam tersi olarak gördüğü üzere klişe olma heveslisi,muhteşem bir yenilik görünümlü her zamankinden tadında sıradan bir yazar olup haftasonları caddelerde izdihamı eksik olmayan imza kuyruklarına mı sebep olsam...
Yok gözüm almayayım,ben o değilim,insanlara öyle yaklaşamıyorum;Nazım görse ağlardı zaten,bırakın bari onu ağlatmayalım...

Misal diyorum sevgilim,henüz sen var değilken dahi etrafimda çokça ayrılan var sevgili eşim,hani olmaz ama es kaza kavga etsek senle;

Bir anlık sinirimdir,başka şeylere olan hararetimi elimde olmaksızın sana sergilemiş ve fark edince de özür dilemeyi sindirememişimdir,bir durumda senin için doğru olanı ve iyiliğini düşündüğüm içindir,pek ihtimal vermiyorum ama bakarsın kıskanmışımdır seni(ha o da kıskanılmayacak biri olmamandan ziyade bana has olduğunu bilmemden kaynaklıdır),bir şekilde seni kaybetmekten korkmak gibi belki de izah etmeye utandığım yahut korktuğum çekincelerim vardır,hayat üzerime gelirken seni yanlış anlamışımdır,aotalca bir fikri büyütmüşümdür kendimce,sana zarar gelmesi ihtimaline olan korkumdan türemiş ani bir paniktir,sana sana söylemediğim kadar ihtiyacım olduğundandır ve daha şu an aklıma gelmemiş onlarca sebepten...
Sen yine de beni affet,anlayışla karşıla,alttan al,benim saman alevimden etkilenip bana bir yangınla dönerek ikimizi birden yakma;sakin karşıla beni.bakarsın belki de o an Allah kahretsin ki hiç ummadığın bir ben çıkmıştır içinden kestiremiyorum,işte benim o olmadığımı unutma,bazen aptalca veya düşüncesiz falan davrandığımdaysa n'olursun bunu fark etmemiş olma olasılığımı da göz önünde bulundur örneğin;fark etmem gerekir farkındayım ama hem insanlık hali hem de kendini objektif değerlendirince bu ihtimalleri de göz önünde bulundurmak zorundasın...
Senden benimle konuşmaya çalışmamı rica ediyorum,ama konuşmaman yahut gitmeni söylediğimde de kırılmamanı;zira o an kendimi tanıyorumdur ve konuşursam üzeceğimdir seni,anlıyorsun di'mi?

Bir ip ucu ki elimi tutsan yahut sarılsan o an her şey geçecektir,misal senin için bir kavgaya giriyor olsam (ki dayak yiyeceğimi bilmeme rağmen girerim)senin tek bir olumsuz isteğinle içimdeki tüm o öfkeyi bastıramasam bile emin ol eyleme geçmesini engellerim.Böyle süper güçlerin olduğundan haberin yoktu sanırım tatlı kadın,sen gel ben sana her şeyi öğreteceğim...
Yalnız sen de bana böyle bir mektup yazabilsen çok şanslı olurdum,henüz seni tanımadığımdan umarak sana uyum sağlamak oldukça güç,yanisi sen orada tatlı tatlı gülüyorsun ancak biz de burada oldukça meşakkatli bir iş ceviriyoruz ve benim bu kelimeyi bir yazıda ilk kullanışım da bu sanırım...
Ayrıca da merak etme sakın,yani kavga fian tüm bu anlattıklarım ikimiz için istisnai şeyler,yalnızca bir an oturup senin geleceğini ve yirmi hatta daha fazla seneyi beraber nasıl devireceğimizi falan düşündüm de,n'olursun etmeyelim tek bir kavga;ya da edelim kız,ama tek kavgamız kendimizin diğerini daha çok sevdiği,doğacak mümkünse kız ama erkek de olabilecek çocuğumuzun ismi,sana ya da bana çekip benzediği,oturacağımız ev ya da alacağımız araba muhteviyatında olsun...

Seneler sonra bugün size tekrardan o kadından bahsetmem gerek gibi hissediyorum affedin,dile kolay geçmiş dokuz koca sene ve sonrasında bence geçememiş iki sene daha,bundan sadece sekiz gün sonraysa onun doğumgünü(belki de altı)Hafızamın kuvveti umurumda olmaksızın bir an bile unutmadığım buna benzer irili ufaklı onca detay var ve belki de ben unutulmuş bir adam,senelerin ardındaki herhangi kimseyim ister istemez.Bakın eğrisi doğrusu her şeyiyle çok sevdim ben bu kadını,bir kimsenin onu benden daha çok sevemeyeceği ihtimalinin gerçekliğine el basarak.Şimdi mi?İtiraf etmek gerekirse yıllar içinde özledim de,aradım da,unutmak da istedim,kendimi de suçladım;daha geçen sabahın köründe...Neyse...
Sözün özü ona karşı hep bir hissim oldu,eskiden aşk,şimdiyse sevgi,ilgi ya da artık kim ne derse umurumda değil;ama buna karşın doğumgününü bile kutlayamamak koyuyor,ben ona telefon açamam,mesaj atamam,bir şey yapamam;daha evvel çok çok anlattım onu anımsadığımda ne olduğunu.onu en son gördüğümdeyse bende ne olduğunu yalnız ben biliyorum...
Ona karşı iyi kötü bütün hislerin,bütün halleri,bütün bu yaşanmışlıklar benim içimde birbirine giriyor ve ben açıkçası onu hala eksilmeksizin sevdiğimi(ne anlamda anladığınız umurumda bile olmaksızın)ona belli edemeyrn muhtemelen hiç yahut herhangi bir adamım,eski,basit,sıradan,herkes gibi;bu saatten sonra özel bir muamele görmek istediğim yok ama onun gözünde böyle olduğumu düşünmek beni öldürüyor ve bunu dindirmenin tek yolu ona sorup öğrenmek lakin kim olarak ve ne haddime,ayrıca bu sorunun cevabını bilmeyi hem istiyor hem de istemiyorum,o kadar ki bu iki çelişen durum birbirini öyle bir sıfırlıyor ki ölüyorum.NOKTA...

Onun suçu yok,ben değiştim,belki o daha da değişti,eski günler kötüydü,daha da eskisi biraz güzeldi,dahası benim elimde değildi bu,bunu ben istememiştim,onu herhangi çokluktan çok istemiştim;şuan bile gelse aşkı geçip,etrafımdaki herkesten daha iyi arkadaşım olacağını biliyorum(en azından tanıdığım halini)bana bütün söyledikleri ezberimde,her şey;ama haberim yok ve olmasın da çünkü görürsem öleceğim,kendi kendine kafasında kurmuş küsmüş barışmış bir adamım zamanında ve tahminimce tekrardan aşık olacağım ya da düşüp bayılacağım.Özlüyorsun ama daha iyi görmeyince,batıyor batmasına ama yakmıyor en azından...
Başka çok türlü olabilirdi,olsaydı,olsaymış,hatta ve hatta elimde olmayan bir keşke bile ama,olsa değil artık,yazık ki değil.Ben eski ben değilim ama eski biriyim,sense bilemediğim ve bilmeyeceğim denli yepyeni;sen sevilmeye,yapabilip yapamadığım türlüşeye herkesten değer birisin,senden sonra kimi umduysam etmediğini bırakmadı ama sen dokunmadın;bu yangın benim içimden ölünme,keşkem sana değinmeseydi;seni özlediğim de sade bundan,kaçtığım da güzel kız,sen benim hür bir haya'msın,güçlüktür ki geçmiş kalacaksın;ben bunu yıllar önce kabullenmiştim de ilkinde,yıllar ben gibi davranamamış olsa gerek halen içime dokunur.Bari geçen sabah görmeseydim seni,ne sen bildin ne bir şey,bu da ne yaşamak zaten...

Ve tüm bu satırların alakasız bir sonu olarak,
Hiç bir şey eskisi gibi olmayacak ve belki de ilk defa yazarak bile anlatamadığımdan eminim kendimi ama,
Doğum günün kutlu olsun matmazel,sana daha önce söylemediğim bir kelime bu...

Hiç gitmediğim o şehrin garından karşıya geçip hiç binmediğim bir dolmuşa binmek suretiyle hiç gitmediğim bir eve anahtarımla girip, hiç girmediğim yatak odasındaki o hiç yatmadığım yatakta yatıyor olduğumu düşündüm de şuan... Olmadığım odanın tavanlarına bakarak yokluğunda, sanki gözlerin gibi; hiç olmamışlığının ikliminde ne yokluğunu ne de yoksulluğumu izah edemeyeceğim birer hiç kimsenin yüzüne bakıyormuş gibi hissettim. Hiç beraber geçmediğimiz, yani aynı anda geçsek bile bunu bir çift bilinciyle gerçekleştirmediğimiz bütün yollar, kaldırımlar, dağlar, bayırlar ve belki de henüz olmayan vesaire mekan ve güzergahlar...
Seninle hiç tanışmadığımız o yer, hiç öpüşmediğimiz, elini tutmadığım, saçlarını okşamadığım ve seni sevdiğimden bir an olsun bahsetmediğim. Yokluğun mahrumiyetinden, olmayan bir şeyden yok diye nasıl bahsedebilirim, üstüne üstlük o senken...

Hiç izlemediğimiz filmler, dinlemediğimiz şarkılar, yemediğimiz yemekler; kısacası bütün duyularımızın katiyen hissedilmemiş olması; belki sana asla değil güzelim, ama bu denli soyutluğuna aşık kalmak biraz...

Yanisi her ne kadar sana yazdığımı büyük bir şehvetle beyan ediyor olsam dahi senin olmadığın ve sana yazamadığım, gelene kadar da yazamayacağım yazılar, şiirler, kitaplar, okuyamadığın ve zannedersem okumayacağın bu dahil onca mektup türevi şey, bütün o seni analiz edemeyişimden kaynaklı seni düşünemeyişlerimi değil yazıya, hiç bir şeye dökememem ve tüm bu tasarısı dahi olamayan ürünü var edemeyişim, olmayışın sayesinde...
Ellerini tutamadıkça, gözlerine bakamadıkça, sesini duyamadıkça, seninle yıldızlara bakıp denizlere dalmadık ve daha aklıma gelmeyen türlü şeyi yapamadıkça bunların aklımda bir bir ve yalnızca da suretinin eksikliğiyle, binbir çeşitle vuku bulmasının yanı sıra bunun içimi gıdıklayıp beni bi'hoş etmesi hayal gücümü diri, beni farklı kılan tek şey; yani sensin,benim benzersizliğim olmakla beraber (ki bu olmayı tırnak içine almak lazım gelir) hayal gücümden de öte, henüz olmasan da ne önemi var, gerçekliğimsin...

Aynı kafenin aynı masasının aynı sandalyesine farklı zamanlarda oturup önceden diğerimizin ona oturduğunu aklımızdan geçirip hemen o an kendimizi deliriyor gibi görmemiz ama bir gram bile olsa o düşüncenin aklımızda bir kalıntısının kalması; şimdi senle biz gerçekten kirli birer zihin miyiz yoksa gerçek mi inandıklarımız, gelecek mi beklediklerimiz? Sahi sen gerçek misin ve daha da önemlisi değil ama yine de sormaktan kendimi alamadığım; gelecek misin? Senin olmayışındansa senin var olmadığını aklımdan seni geçirme fütursuzluğunun olmayışını seninse var oluşunu dilememi gerektirecek bir sebebim olmayışı nedir bilemiyorum olmayışında...

Seni beklerken sana yazdığım belki yüzleri aşkın şeyi yazarken dinlediğim sayısı bilinmez şarkıyı dinlerken içime çektiğim nefesin içindeki her bir oksijen tanesinin akciğerlerim ve nihayetinde damarlarımda kendine yer bulup kalbime doğru yol alması... Bu noktadan sonra ne dediğimi unuttum ama inan bana bir önemi yok, çünkü tüm bunlar gerçekken senin gerçek olmaman olsa olsa bir şov olur. Kim bilir belki de ben olmadığımı sandığım bolca heyecanlı bir ihtiyarımdır ne denilebilir, geleceğini bilen lakin sabırda sıkıntı yaşayan taze umutsuzlukta bir çocuk...

Kesin mi kesin ben şuan mevcut, üstüne üstlük henüz var olmasan dahi bir insanın bir insana verebilme ihtimali en az olacak denli çok sana aidimdir ki bu senelerdir bir söz olarak süregelmiş belli başlı bir kuralımdır...

Bir gün gelip olmayışını öldüreceksindir ve o gün ister yağmur, ister bulut, kar, güneş, sis ve türevlerinde bir hava ile Akdeniz, karasal tarzı bir iklim içinde birbirimizi bulacağızdır ve de geçecektir yıllardır sürdürdüğümüz birbirimizin olmayışının, olmayışımızın o kasvetli, ketum ve lanet iklimi. Güneşli günler bekler bizi şiir kadınım, olmayışına inat, canına kast ederiz tüm olmadıklarımızın birbirimizle; sevgili, eş, anne-baba, kayınpeder-kayınvalide, dede-nine ve kalan her ne varsa, "bir" ömür beraberce...

Çok özledim seni biliyor musun matmazel.Şaşırma,bu ara nedense seviyorum Fransızca,matmazel,madam vesaire vesaire...

Sen de özledin mi beni diye geçiyor aklımdan,deli olduğumu düşünmesinler diye yalnız iç sesimle dahi olsa anıyorum seni çoğu zaman.Sen diye biri yok,hiç görmedim seni,adını-sanını,ismini-cismini bilmem etmem,bir gün hayatıma gerçekten girecek misin orası bile muallak ama ben pes etmem...

Sahi çok oldu seninle konuşmayalı,daha doğrusu sana yazmayalı;çünkü görmeyecek bile olsan benim buna yüzüm yoktu anlayışla karşıla,kapattım kendimi de zaten iyice kadınlara(yahu vallahi,billahi kapattım) o malum saçmalıktan da sonra.Ama gelmene şüphelerim düşüyor bazen,ki bizim bir kız var(buraya kız yazmamdan kendinden bahsettiğimi bilecek derecede birisi bu),işte o kız da durup durup sürekli senin geleceğinden söz ediyor falan ve açıkçası biraz fena oluyorum;yanlış anlama da senin geleceğine ben bu denli inanmadım,işte bu pek utanç verici...

N'olur çık gel artık duramıyorum,basit bir şarkı,şiir,durum,his aklıma var olmamış ve olacağının da garantisi olmayan,varsayımımdan ibaret seni aklıma getiriyor;bunun üzücülüğünü tahmin edemezsin.Yalnızım da biraz üstelik,"yalnız bırakılmış" değilim yanlış anlama;insanlar yetmiyor,ellerinde olmaksızın çoğu zaman anlamıyor ve ben gerekli olanı üstüne üstlük çaktırmadan bağırmaktan yoruldum,hatta anlarımı seninle tasvir etmekten öylesine...

Seni biraz daha bu tevazuyla seversem insanlar senin var olduğuna inanacak ve onları yok olduğun gibi nefret ettiğim bir gerçeğe inandırmak için çaba harcamak benim için yeis bir hal alacak...

Ben mutsuz değilim(yani hasbelkader sensizlikte işte),ama senin canını sıktıkları doğuyor içime uzun zamandır,içimdeki bu yalnızlık hissinin de büyük çoğunluğu seni yalnız hissetmemden esasen;üzmüşler,kandırmışlar gibi seni,bana ihtiyacın varmış gibi.Şu an şu dakika dahi sana koşacak gücü toplamam bir an bile etmez,böyle bir durumda ne yöne gideceğini bilmemek o kadar elzem ki...

Sana kavuşacağım anın tasvirini yapmıyorum artık,sen olmadıkça bir süre sonra çok sıkıcı oluyor milyarıncı falan denemelerde.Birsen diyor ya"Delikanlı yoruldu,bir o yana bir bu yana savruldu..." o hesap işte...

Yazılarımı da bir kenara bırak,bir şekilde,olduğu kadar gelsen,birbirimize aidiyetimizin ne somut ne de soyut herhangi kanıtının olmayışına nazaran bir olsak,artık vuslata,aşka tanık değil de kanıt olsak...

Geleceğinden emin olsam,onu da geçtim varlığından haberim olsa sıkıntı yok da,binde bin gerçek ve gerçekçi,ama çok fazla kağıt üstüsün.Gelsen utandırırız bak,sevmeyeni,gideni-terk edeni,aşka inanmayanı,bilmeyeni...

Her şeyi sana bırakan aptal bir adam olmaktansa şöyle diyorum bu defa;

Yakınlarımda,görebileceğim kadar açık bir kapı bıraksan ve ben de onca senelik bekleyişin ardından vuslatın aşkına selamsız sabahsız dalsam ne var sanki?Çok şey mi istiyorum,evet sadece sen,henüz var olmayan,varsa da karşılaşmadığımız bir kadına göre hayatımda çok fazlasın...

Özledim senyorita,ha gayet...

Bu şarkı ikimizin olabilir bu arada...

Bugün değişik bir haber aldım ve inanın nice nice tebessüm ettim,

Adını vermenin lüzumu olmayan bir kadın benim onu sevip sevmediğimi öğrenmeye çalışmış,ki bunu bana karşı bir his besleyerek de yapmamış;

Yahu ben seni sevsem ne sevmesem ne bre kadın,velev ki sevdim doğrusu yanlışı bana kalsın...Peki ya soğuduysam çoktan?Bunu bana karşı bir şey hissederek sorsaydın öyle olmasa dahi evet derdim hem buradan hem de yüzüne;zira haberim vardır sevenin akıbetinden,karşılık buluşumdan haberim yoktur ama tahmin edemeyeceğin kadar tahmin ve hayalim mevcuttur.Sende de o yoktu işte anladın mı,sen sevenin halinden anlamazdın bunu şöyle böyle herhangi bir şekilde belli ettin,tıpkı benim seni seviyor olduğum düşüncesine her nasıl kapıldıysan o şekilde.Sen sevenin halinden anlamazdın matmazel bakma kusuruma,sen beni sevmezken ben seni sevsem sana yazıktı ve ben seviyorduysam da vazgeçmişimdir seni emin ol,üstelik sandığından da çabucak.Ben öyle kısa,ne idüğü belirsiz,anlamsız sevdaların adamı değilim yanlış anlama,işte gayet de bu sebepten seni sevmediğime emin olabilir ve gönül rahatlığıyla o herhangi sıradan yaşamına devam edebilirsin...

Ben kalıcı sevdaların adamı,sense konar göçer bir kuş;biraz güzelsin belki,mütemadiyen herkes kadar.Ufacık bir çocuksun sen yaşın bir önemi yok,hatta zaten yaşın bir önemi olmamasına dayanaraktan "Sen aşktan sevdadan ne anlayacaksın sanki?" Ey gidi uçarı,serseri küçük kız,sen beni anlamazsın,sevmezsin,seni sevdiğimi fark edemezsin sevsem de,oysa sevmezken bunu uydurabilirsin tıpkı bugün öğrendiğim üzere çünkü belki tırnak kadar bile etmez ama zannedersem egoistsin.Sen beni üzersin bir kere,sen sevenin halinden anlamazsın bu iki kere iki;ve adım gibi eminim sen beni zerre tanımıyorsun,lakin ben sakallarımdan beridir çok başka sorumlu bir adamım ve artık ister istemez daha kalıcı,kaydadeğer ve en çok da ne beni ne de kimseyi acıtmayacak adımlar atmak durumundayım.Öyle çoluk çocuk peşinde tüketemem bu ömrü,zati çoktan tükendi ve kalan demlerde de senin değil çok özel birisinin yeri mevcut,henüz tanımıyor olsam da,nerede olduğu,kim olduğu ve benzeri hiçbir şeyi bilmesem de o sen değilsin...

Sevmediğim kadın,seni sevmediğime emin olabilirsin;

Lakin gönül isterdi ki sen de beni sevesin("de" gereksiz oldu biliyorum lakin atmaya kıyamıyorum işte),zira bir Alptuğ Dağ asla ve hiçbir suretle kendisini seven birini sevmemezlik edecek hadde inmiş değildir ve olmayacaktır.O zaman belki hoş olurdu,ama neyse küçük kız,var git yoluna,bu abiyi de del oluşuyla bırak;hem ufak bir hatırlatma olsun ki sen bana Alptuğ diyemezsin,belki en fazla şair dersin ama o da senin üslubuna yakışmaz...

Bak bu şarkı da bu duruma fevkalade...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )

O Gün

Masal

Unutmam

Yaklaşım

Kavga Edersek Diye

Yıllar Sonra Ona

Olmayış

Özledim Senyorita

Sevmediğim Kadına İthafen