Kütüphane Ocak 2015

Mekan Muhteva Ocak 2015

Bi'umudum var şimdilerde,öyle kimselerin bitirmesine izin vermeyeceğim türden birşey;
Güya 30'lu yaşlarıma gelmişim,evim,işim falan olmuş.İş dediysem böyle yaz çiz işleri,başka da anladığım bi'sevme sanatı var ama kimse karşıma''beni sev,sana maaş bağlarım''dercesine bir tavırla çıkmadı..
Neyse işte senelerce yazmışım ve bir yayın evi bünyesine almış beni(İletişim Yayınları olsun isterim☺),birkaç tane ödül,plaket almışım falan biryerlerden,imza günleri falan yapmaya başlamışım..Belli bir kitlem olmuş,çok ünlü değilim belki ama sevenlerim çok seviyor gibisinden.Yazılarımdaki samimiyeti korumuşum senelerdir,hala o 13-14 yaşlarındaki velet olarak yazıyormuşum,değişmemişim hiçbir şekilde...
Duygularım da aynı kalmış,hayata bakışım,düşlerim,düşüncelerim,hatıralarım,eskilerim,yeniden beklediklerim,kısacası tüm benliğim.Tek fark o umutsuz,melankolik hal silinmiş bir zamanlar feri gitmiş olan o gözlerimden,coşku ve tutku saçar olmuşlar şiirlerim gibi.Neden mi?

Bu da hepinizin geleceğini umduğu malum kısım olsa gerek;
Bir kadınla tanışmışım,zarif,duygusal,6. hissi yüksek türden bir kadın..Kaşı gözü şu yana dursun hakikaten çok güzelmiş..Evlenmişiz işte,severek-sevişerek evlenmişiz.Her işi beraber yapıyormuşuz,ben yemeklere yardım ederken o da yazdıklarıma gizlice bile olsa konu oluyormuş...
Günün birinde bi'feryat figan hastaneye gitmişiz,bi'kız çocuğuyla geri dönmüşüz eve.Adı Şiir,ben koymuşum tabi bu adı.Onun da ağzı burnu bir yana,bir teni varmış ki pamuk,bir gülüşü varmış ki güneş,bir dudakları varmış aynı annesi;tarifi imkansız tabi,biraz tene yakın,biraz ince,biraz açık..
Gel zaman git zaman...Kızımın babası şair,kızımın babası aşık,kızımın babası da genç ya hala;getirmiş delikanlının birini önüme,eli yüzü düzgün,benim de biraz olduğum gibi telaşlı,titrek(ben ki yalnızca gönül mevzularında öyleyimdir)Çocuğa tek bir soru sormuşum;
''Öyle güzelsin ki ... ?''çocuk da bilmiş''Öyle güzelsin ki,kuş koysunlar yoluna!..''Verdim gitti,şiiri biraz seven adam Şiir'imi de sevebilirdi...

Sonrası da var bu hayalin hem de ohoo,neler neler..Ölümüme kadarını ince ince planlamışlığım var aslında bütün bir hayatımın;hatta ölümüm bile,duygusal olsun diye ara sıra düşünürüm,genelde geceleri..Allah'ım nasıl öleceğim?gibisinden sorarım;hayli umutlu mu,pek mi mahsunca..
Hayallerimin kadın kısmı,belki de sadece bu kısma kurduğum binlerce hayal olmasına karşın yalnızca umut etmek çok daha sağlıklı,yormuyor ve ayakta tutuyor.Ve bu zamana kadar her ne olup bittiyse,her kiminle;ne gözyaşları döküldüyse gözlerden,şiirler fırladıysa dudaklardan..Hepsi hikaye,şimdi ve geleceği sevmeye geldim...

Bir kadına olan aşkı bitirmek isteyip bu istekten vazgeçme olayının sonsuz tekrarı sonucu oluşan duygusal titreşimdir belki de bazen ses tellerimde oluşan tedirginlik;yahut bu yüzdendir kavga edişim,zıt düşüşüm kendimle bile.Dalgalanıp durulup burada çıkarıyor gibi miyim hıncımı;yoksa alışverişten ayaklarına kara sular inmiş adamın evine gelip ayaklarını uzatışında aklında beliren,hergün hepimizin aklında beliren''işte bitti!''ifadesi midir üzerimdeki...

Öfke mi salıyorum etrafa,sahiden ürkütücü müyüm;yoksa yalnızca hüznü mü barındırıyorum en yeni yazılarımı sanki asırlar önce yazılmış kadar yaşlı bir eda ile yazarken...

Tecrübe manyağı mı oldum yoksa,halen daha aklımdan geçtiği gibi''Bütün dünyanın yükünü üzerime yükleseler de değse bari,her türlü öleceğimiz baki''dercesine mi yazıyorum.Gamla kederle iç içe, gibi miyim ordan bakınca,3-5 tane olumlu yön görmek için kıçımı yırtıyor gibi miyim yoksa?

Ne gibiyim ben?Şuan belki biraz bezmiş olduğumu hissediyorsunuzdur,insanların yıllardır düşündüğü temel meselelerin üzerinden tekrardan geçip farklı bir etki yaratabilmeyi umduğumu falan belki de..Bazılarınız O'nu düşündüğümü düşünüyor,bazılarınızın da umurunda bile değilim ben,kendi dertlerinize derman aramak için ya da sırf sıkıldığınızdan okuyorsunuz bu saatte,kullandığım harflere dahi dikkat etmeden ve bunun bir yazı olduğunu göremeyecek kadar sarhoşca belkide..Belki aşıksınız,ya yeni yetmelerdensiniz ya da filmde dediği gibi kıdemli derbederlerden;siz de aşk doktoru denilen,oysa kendi yarasına değil merhem sürmek,bile isteye daha çok deşen bu adama sizin için de bi'kaç şey yazmış olabilir umuduyla bakıyorsunuz...

Beklentilerinizi karşılayabilecek birileri olmalı mesele,dünyadaki tüm yalnızlar da,kıçı açıkta kalmışları da kaplayan bir dünya sorunu gibi;yalnızlıktan başka cumhuriyet varmış gibi umutsuzluktan fethedilmek için adeta çıldıran bir vatanın milletiyiz biz,uykusuz gecenin askerleri,sinsi beyinlerimizin düşmanı..Birilerinin umurunda olmamız o kadar da imkansız olmamalıydı;bizim birilerini ölesiye düşünüp düşleyişimiz yeterince erişilebilir kılabilir mi peki bu ihtimali?Tüm bunların rasyonel olduğuna inanmadığımız için baş kaldırıyor sanıyorlar bizi,onların bildiği tek aykırılık bu...

Damsız ölmek mümkün olmasaydı mesela,çok da korkutucu değildi belki de ölüm;insanlar ölümü beklemeseler bile bir dakika öncesini bekleyebilirdi.Aşk herşeye değerdi bizim için,kuşun kanadına koyulup göğe bırakılamayacak,ardından''sevda kuşun kanadında''gibi bir söz uydurulamayacak gibi birşeydi.Birşey de değişmedi esasen,değişmesini beklediğimiz şeyin bile ne gibi olabileceğini tartışan tatlılıkta insanlarız biz...

Okumadan önce bu parçayı yürütmeniz rica olunur değerli dostlar...

Hayat öyle çok da seçim şansı vermedi bana,sana olduğu gibi.Seçemedim kimi seveceğimi,ne kadar seveceğimi bile seçemedim.Allah katında şakayı seven birileri maksimum seviyeye getirip kaçmış sanki içimdeki aşkın derecesini.Severdim seni ama hiç olmazsa bağlanmazdım,ağlamazdım,acımaz-acınmazdım..En fazla ya şıpsevdilerden olurdum ya da birkaç kadını bir arada idare eden yüzsüzlerden...
Emin değilim ama öyle olsaydım severdin gibime geliyor beni,evet aşk köpekliktir tatlım ama bu değil.Köpeği olmak istiyorsan aşkın,dönüp bana bakacaksın,görmediğin gibi;sana olan aşkımın derecesini kastediyorum tabi ki,hala azalmayışını,hiç bitmeyecek oluşunu..Aman ya,aman boşver;umurunda olmasın,sen sevilme,sev sadece,gözünde hiçbirşey etmediğin adamlara ömrünü verdiğini göreyim benim gibi;ama sakın bana benzeme,ben sonsuzca beklerim sen fazla durma...

Üşütürsün yoksa güzelim,ıslanırsın,birbirine karışır saçların,gözyaşlarınla ne idüğü belirsiz duygu damlacıkları;senle ben bir bütün oluruz,seni neden sevdiğimi daha iyi anlarsın o zaman.O yüzden durma zaten fazla,bir ben olup çıkarsın diye;yanıbaşımdayken bile benden çok çok uzakta bir ben daha...
Bunu duyacağını ölsen beklemezdin benden,ama ben ölsem bile beklerim buna rağmen;neden mi bahsediyorum?diyorum ki,''Eğer gelecek olursan bile birgün,sana olan aşkım hala sonsuzca devam etmesine rağmen seninle olamam''Tadı da kaçmadı,tuzu da bu aşkın,beklemek de sıkmadı beni,inancımı da yitirmiş sayılmam-ki hala varsayımlarla bocalayıp duruyorum-İstek değilsin ki seni elde ettiğimde mutlu olayım,ihtiyaçtan da ötesin,giderildiğinde bile nasıl yoksun kalmayayım ben senden.Öyle böyle değilsin,iyice bana benzedin...

Benzeme bana efendim,kaybolursun;hem de kendinde,hem kayıp hem esir olursun gözlerinde,sesinde,teninde,saçlarında.Hatta saçlarına vuran rüzgarın esmeye devam ettiği sırada karşı yönden gelen aracın içindeki o küçük kız çocuğunun bile seni içten içe hissedişindeki gibi kaybolursun...
Sen benim savaşımsın,kazansam da kaybetsem de biteceksin;sana hayat diyebilir miyim,müsadenle..Bi'dahil olamadın şu hayatta be,benim hayatımda yani;duramadın yedekte bile,senden başka değil 11,1 bile yoktu çünkü,sen de yoktun.Ben desen bazen yarımdım,sana ümidim,umudum olduğu zamanlar yarımdım;sonra hiçleştim,umudumu kaybettim...Demin umutluyum falan diyordum ya hani?o da kendimi kandırmak içindi,asla yalan söyleyemezdim ya,o yüzden ben bile yemedim...

Bana benzeme,yokken var gibi ve yine yok olmak için yaşama;ya da benze,çok ister gibi bir halin var çünkü inan(!)Birgün kendini çok daha başka bir şekilde bul mesela,kendini işine,tüm insanlığa vermiş,tüm bunları bir tek insanın gözlerinin tarifsiz rengini aklından silmek için yapmış.Sonra da anla,ne kazanıyorsun-kaybediyorsun hesabını yap,baktın ki kendine bir borcun yok seversin;ama mutlu değilsen,insanları mutlu ederek mutlu olmayı denersin.Ve eğer biraz bana benzersen,bunu başarır yoluna devam edersin...

Ama yok yok bana benzeme,daha beni sevemezken bile;kendine küser be insan,en mutlu,en umutlu anında bile aynı benim gibi.Aha sonra da beklersin böyle;mümkün olan şeyleri imkansız ve ne kendine ne de sana çok görmeyen,henüz var olmayan belki,ama geleceğine kendine inandığından çok inandığın birini,tıpkı benim de beklediğim gibi yani...

Bana benzeme,
Öldür beni,
Yok et,
Yak-yık;
Ama tüm bunlardan sonra,
Benzemeyi deneme bana,
Aklından bile geçirme..
Senin için...

Senelerdir neredeyse dayak ile kitap okuyan bir herifin(çok ciddi söylüyorum çoğunuz bilir)şu an vazgeçemediği bilgisayarın başındayken''Ulan dayanamıyorum bi'kitap okuyayım''dediğine nasıl inanabilirsiniz,hem de 3-5 gün içerisinde...
Ben de inanamıyorum,''Bıraksalar okurmuşum,adam gibi tanıtmamışlar kitabı,yaşatmaya değil de okutmaya bakmışlar''diye düşünüyorum eskiler için..Ya da ben hissetmeyi bilmiyordum;çünkü şuanki gibi kitap kapaklarına dokunduğumda elime dokunun ötesinde hisler ilişmiyordu,ya da okurken kahkaha atacak kadar dibine inemiyordum...

Ama o insanların bana söyleyemediklerini,daha doğrusu ifade edemediklerini ben sizlere,genç nesillere söyleyeyim ki haz almaya daha erken başlasınlar;

İstediğiniz kitapları okuyun arkadaşlar,dilerseniz kapağına bakarak alın hiç fark etmez.Kitaplar çoğumuzun-benim de bir zamanlar için dahil-şöyle sandığı birşeydir,az çok tecrübelerimce bahsediyorum kesin değil;
''Ya adam birşey düşünüyor,illa bunu alengirli bir forma sokacak,bir de kağıtlara işleyecek,sonra da onları tek tek birleştirip okumamız için önümüze koyacak,üstüne üstlük bi'de para koparacak''
Muhtemelen çoğunuzun gençlik döneminde aklından geçmiş,şu anda geçen veyahut da geçecek düşüncelerdir bunlar.Halbuki asıl düşünce şuymuş geç dank etti;
''Kendinden başka onlarca,hatta bazılarımız için yüzlerce insanın kaderine,yaşantısına,sevgilisine vb sahip olabilmek,daha da ötesi bunların hepsini tecrübe etmişcesine kendi hayatına gayet profesyonel bir şekilde yansıtabilmek ne kadar mümkündür,hem de 3-5 kağıt parçasıyla;ya da ne bileyim efendim,karşınıza çıkabilecek yüzlerce tip insana yine yüzlerce tip duruma uygun biçimde tepki verebilmek içinde mürekkep olan odun parçalarının işi midir?Gayet tabi,elbette öyledir''
Ama tüm bunların da ötesinde,modanın ve teknolojinin bile yalnızca onun için kıvrandığı özgünlüğü,hissel ve düşüncesel olarak temin edebileceğimiz tek yer kitaptır.Mesela romanları başkaları yazmıştır,hikayesi,karakteri,gidişatı vs. ama tüm bunları kendi kafanda kurgulayarak ve daha da güzeli var olanın dışına çıkmaksızın tümüyle değiştirebilmek mümkündür...

Gelelim benim kendi üzerimdeki etkilerime;
Sen de ben de senin evinin salon camından dışarı baktık mesela,eğer sen benden ''daha öte'' bişey ''görememene'' rağmen ''hissediyorsan'' bu bir avantajdır,kalitedir.Onun dışında herhangi birşey hakkında,bir şekilde mantığa dayandırabileceğin bir görüşün olması seni güçlü kılar.''Ekstra''diyelim buna,ya da''Spesyal'',şu pahalı restoranların özel,özel tatlı ve ücretli yemekleri gibi.Bir adamı dövdüğünde acıyı zoraki hissettirirsin,bu senin değil fizik kanunlarının gücüdür;ama yazdıklarınla seni hiç tanımayan birinin canını acıtmayı başarabiliyorsan bu yalnızca senin gücündür...
Farklı hissetmek,daha fazla hissetmek,farklı olanı yapmak,düşünmek amacıyla yanıp tutuşur bir aşamaya gelirseniz beni anlayacaksınızdır,kendimi anlatamadığımın farkındalığıyla söylüyorum bunu...

Bir de bu anlattıklarımı daha kısaca Murat Menteş'ten dinleyin dilerseniz...

Zeki zeki çocukların ilkokula gittiği 4 yaşında,ilk adımlarını atmaya daha yeni yeni başlamış biri olarak söylüyorum..Bunu,insanların sokakta yürürken önce ayaklarına,sonra yürüyüşüne baktığı,fark edilince de utanıp yüzlerini çevirdiği biri olarak da;insanların üzerine titreyip özen gösterdiği,bir dönem bu özen ile,dışarıdan sanki böbürleniyormuşcasına gözükmüş,oysa sadece kendini avutma çabasıyla çırpınıp durmuş bir çocuk olarak da söylüyorum...

Bir prematüre olarak söylüyorum,bir SP'li...

Arkadaş ortamında muhabbetler olur ya,bilirsiniz;sabırsızlanamayana''Lan oğlum 6 aylık mısın?''derler esprisine;işte en çok gülen ben olmuşumdur buna,söylendiğinde ise''Evet''deyip espri yaptı zannedilen..Ya da''Spastik''derler birisine,o da bozulur çocukcağız;içimden''Ne bozuluyorsun lan!''derim,''Ne sen ne de onlar,hakkında hiç birşey bilmiyorsunuz zaten☺''
Kendiyle barışık olması lazım insanın be,valla...

İçime kapanmadım hiç bu yüzden,kendimi eksik görmedim başkalarının çürük düşüncelerine aldanaraktan..En iyi dostlarımın da sinirli anlarda hasta oluşumla ilgili ağızlardan çıkan türlü ezici,aşşağlayıcı lafı da ciddiye alıp peşine takılmadım;aldırmadım çünkü içlerini biliyordum,dilleri alakadar etmezdi beni...
Haddini bilmezin ise olmayan insanlığını sorgulayıp kelimeleri de sıralamadım birinden girip diğerinden çıkacağı kulaklarına;sineye de çekmedim oysa,yazdım işte deli gibi,gönül koymamayı da öğrendim böylece...

Şu güne kadar ne iğneler saplandı vücuduma,ne neşterler kesti şu dışı genç ruhu yaşlı bedenimi,elektrik mi almadım dersiniz,buza mı yatırılmadım;yarım alçıda kaldı aylarca,ambulansa binmek en büyük zevkim olmuştu çoktan;veyahut narkoz ve morfin benzeri şeylere bağışıklık kazanacaktım neredeyse..Hatta ders bile olmuştum bir dönem,FTR(Fizyoterapi ve Rehabilitasyon)öğrencilerine;sınav sorusu da olmuştum bir keresinde..Çok azı bilebilirdi onların ders diye işlediği bu muzip çocuğun,hakkında onlara öğretilebilecek herşeyin çok daha fazlasını yaşayıp hissettiğini..Öyle ki onların''Hocam''diye hitap ettiği adamların da,onlar gibi oldukları dönemi görmüştüm...

Sizlerin hayatı bir çizgide ilerliyorsa benimki paralel barda,theraband'ın kıvrımlarında,muayene sedyesine serili havlunun yırtıklarında..Ve en çok da uzun,dar ve bi'o kadar kalabalık,nefes almak imkansız olan o hastane koridorlarında,yerdeki döşeme bağlantılarının üzerinden tak tak geçerken üzerine neredeyse kör edici floresan ışıkları vuran sedyedeki hasta gibi ilerliyor...
Sahiden çok güzel bir hayatım var be benim,buralara ve nice kitaplara,filmlere sığdırılamayacak bir hayat,üstelik daha 15'nci senemde...
Sinemacılıkla biraz ilgilenenler anlayacaktır ne demek istediğimi;
Sıradan bir insanın hayatı mı tutar sizin sektörde,yoksa daha ötesinin mi?..Yaa işte öyle,kimsenin hayatı boyunca hissedemeyeceklerini hissettim belki de,''Benim!''diyeninin tahammül edemeyeceği türlü badire..Ama güzel böyle,özel;tıpkı bir film gibi,''Boşuna yaşamamışım,boşuna da ölmeyeceğim''diyor insan..Yaşıma rağmen türlü tecrübe/deneyim edindim çünkü bu sayede...

Ben bir prematüre..
Serebral Palsi hastası..
Alptuğ DAĞ

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )

Sığdırdım

Radikal Sevda

Niye Seviyorum?

Gelecek Umudu

Ne Gibi

Bana Benzeme

Sonradan''Okumak''

21.Yüzyıl Delikanlısı

Onlar Var

Kerem Tuna İçin

Gurur Duyuyorum Kendimle

Ben Bi'Prematüre

15'in Yanında