Bu anmış işte, insanın yaşlandığını ve eskisi gibi olmayacağını kendine ilan ettiği. Eskiden olsa, sonunda suyun var olduğundan emin olmasa bile dalardım aşk çölüne, beklerdim, ederdim falan; yaşlanmak emniyete gereksinim duyunca başlıyormuş oysa, sonunun istediğim gibi olacağımdan yüzde yüz emin olmadığım hiçbir şeyi merak bile etmiyorum desem yeri.

Arabada giderken gözlerimi kapatamadığım an yaşlanmıştım.


Yorgunum çünkü çocuklar, neler yaşadığımı en iyi siz biliyorsunuz aha işte köpek sidiği gibi duruyor hepsi bu blogda... Kendimi tanıyorum, kaldıramam mucizesi na-kesin bir beklentiyi daha. Cesur olmadığım için suçlamayın beni olur mu, ne olur, lütfen, yalvarırım; zaten eskiden kimsenin cesaret edemediği onca şeyi yapa yapa gelmedik mi bu güne? Ha yaptık da n'oldu, işte oraya girersek hepten orda kalırız bırakın, ben de bırakayım, kendimi ve her şeyi... Rahat bırakayım en iyisi.

Bir kanıtım olmadan umut edemediğim an yaşlanmıştım.

Aslında böyle bir adam olduğum en başından belliydi, aradığım modelinden yok diye yıllardır güneş gözlüğü ihtiyacı olup da almayan biriyim ben, daha nasıl anlatayım... Doyurmayacaktı artık sevgi sözcükleri, gülücükler beni; onca yıldır yalnız hatta kimsesizdim ki zati, hiç hesapta yoktum bile, biliyordum. Paklamaz beni artık eskisi gibi sadece kendi içimdeki aşkla beklemek, zira eskiden bekledikçe büyüyen bu büyülü his artık bekledikçe küfleniyor ve bu küf her yerime hepten tesir ediyor farkındayım.

Sonunu düşünmeden,yalnızca beklemek için bekleyemediğim an,
Yaşlanmıştım...


Bu saatten sonra her şeyim olmaya razıysa biri, tüm duvarlarını yıkıp içinde yaşatmaya razıysa gerçekten beni, sevginin ve seviyorumun fazlaca ötesinde beni yaşıyorsa olur ancak; öbür türlüsünü deneriz, denedik, iki taraf da çokça denedik ama yetmedi, neydi bilmiyorum ama binlerce sevgi sözcüğü değilmiş işte gereken, hep bir şey eksik kaldı ve yetmedi işte, yetemedik birbirimize.

Mutlu olma ihtiyacım sevgime ağır bastığında yaşlanmıştım.

Belki de yaşlanmak, "her şeyin adını koymak ve yeterince büyük adımlar atmak gereksinimi duyarken emin hissetmek" ihtiyacını doğuruyordu, o ihtiyaç doğduğu an anladım ki kaygısız Alptuğ'un gözü kapalı ölümüne aşkları sonsuza dek sona ermiş, zira o Alptuğ ölmüştü.

Hayatın bana uymasını beklemeyi bırakıp,
Onun peşinden gitmeye başladığım an...
Ölmüştüm bile.

Hep böyle olur, hayata ısınmaya başladığım, yaşamın iyi bir şey olduğunu hissetmeye başladığım an... Normalde hep hazır olurdum, hissedip beklerdim bir şeyler bu kadar iyi gidince kötüleşeceğini;bu defa inanmak, kadere güvenmek istemiştim, olmadı tabi...
Ben sana dedim ama di'mi, biri lafa "Bu arada" diye girince hep kötü bir şey geliyor işte. Tamam teoride kötü bir şey yok, bir sene sevilen insan beklenir mi beklenir, ki söz konusu eğitim zaten ama... Ben pek mutlu olan biri değilim, seninleyse bazen bana fazla olduğunu düşündüğüm kadar mutlu oluyordum, bütün bu geçmiş zaman eklerinin de ta...

Sana dargın ya da senin yüzünden üzgün değilim,
Bu muhtemelen anlamayacağın ve anlamana da gönlümün razı olamayacağı kötü bir durum işte. Hatta mutlu olacağını garantilesem de gerekirse on yıl beklesem, zaten mutluluk benle olmuyor bak, sana daha çok lazım.

Hayatimin senin bilmediğin, asla da bilmeyeceğin ve senden geriye kalan tarafı hep ölümü beklemekti zaten, seni de beklerim. Yokmuşsun gibi, hiç olmamışsın gibi... Muhtemelen gelmezsin de ama senin suçun değil, ben bile kendimi unutuyorum bazen sen de beni unutursun bir seneye, unutulmaz biri olmadım hiç, sende de iz bırakamam muhtemelen; başkaları girer başka işler girer aramıza.
Ne acı seni ilk gördüğüm günün sonuncu olacak olması, bir yanım geri basıyor bu yüzden lakin vazgeçemiyorum da senden.
Seviyorum dediysen sevmişsindir elbet, beni ne kadar sevdin, benle ne kadar mutlu oldun bilmiyorum ama umarım dediğin gibi sende iyi izler bırakmışımdır... Vedaya bağlamama kızıyorsun muhtemelen, bu defa kızma diyemeyeceğim, nasılsa bir gün geçecek... Giden hiç kimsem, hiç bir şeyim gelmedi, beklemeye kalbim yetse de artık nefesim yeter mi gerçekten emin değilim.
Filmlerdeki gibi olsun isterdim, gitme diyeyim ve gitme... Ama bir yandan da bunu yapmamak zorunda hissediyorum çünkü sevmek sevdiğinin mutluluğu için o yokmuş gibi yaşamayı göze almaksa, seni o kadar sevdiğimi gör ve sonuna dek emin ol istiyorum, karşılık duysan da duymasan da.
Hayatım asla bağ kuramadığım şeylerle dolu, bağlarımsa damarlarımmışçasına kopuyor; umarım o damarlardan akan kan birkaç çiçeğe şu olur tek tesellim bu.

Daha söylenecek çok şey olsa bile
Ne kadar güzelse o kadar kısacıktı işte
Ölümü düşünüyorum şimdi,
Konuşmadığımız ne varsa senle
Bir damla gözlerimde...

Gitme!

Bu şiiri sana yazdım
Önce gözlerinin rengiyle oyalandım
Rüyanda beni görüp görmediğini
Sabah "sana da" gibi bir cevap değil de
Kalbimi vermem gerektiğini düşündüm
Uyuyamadım tüm gece, çiçeklendin içimde
Düş mü gerçek mi olduğunu kestiremedim
Sen her ilişkinin bittiğinden söz edince
Keskin bir ölüm kokusu sindi içime
Teslim olmaktan korktum senin gerçeğine

Olsun, yine sabah olurdu
Ve en güzel günaydını benden duyardın
Yine ısıtırdın içimi, güneşten sanarlardı
Korkmadan açardım sana kalbimi
Kaybedecek bir senim yokmuş gibi
Yine ve yine denerdim her sabah
İnandırmayı bir şeylere seni
Arada bir umutsuzluğa dönerdi yüzüm
İnandıramayıp seni, bir masal olup hatta
Belki de hiç olmamış gibi öleceğimi
Düşünür söylemezdim, bi'sabah daha vardı

Sana bir sabah daha fazla günaydın demek
İçin tanrıya dua ederim her gün
İyi beslenirim, spora başlarım
Kendimi öldürmem bile şimdiki gibi,
Bir gün daha seni görebilmek için
İyi bakarım kendime, en çok da sana
Bir gün daha seninle olmak için dünleri
Geride bırakırım söz, kalmaz acı izim

Sana bir günaydın daha demek için
Uyumam. Seni hep beklerim. 

Bölünüyor kalbimin asmaları inceden, yaraya kaçan boşlukları doldurur gibiyim; ruhum en azından üstünde suyun, kendime gülümsüyorum dahi bazen... Acemiyim belki de, hiç gıdıklamamış rüzgarlar, hiç ısıtmamış sanki daha önce güneş beni; çok yabancıyım aslında şimdime ama iyi anlaşacağımızı hissediyorum... Hisler bulvarında hoş bir ıslaklık, kayıp düşeceksem dahi güzel hissettiriyor anlıyor musun? Hep de bu var tabii doğru, aklı mesken tutan kötü ihtimal fikirleri dört bir yandan bilmem ne ederken zihnimi, anı yaşayıp mutlu olma dürtüsü dağıtıyor ortalığı ahlak şube polisi gibi...

Emin olmak gibi suni bir ihtiyacın hayat boyu limitlediği tüm gülümsemelerim öç almaya epey yakın sanki; neymiş acaba dolu dolu kendin olmak hali, düşünsene açarmışın yenice bir çiçek gibi... Dönüp yüzümü aitleşmeye başladığım o aydınlık tutulmasın bu defa ne olur, yoksa nasıl profesyonel derim kendime mutluluğu deneyimlemedikçe. İçimdeki ürkek ispinoza uzun uzun sarılan güzel düşlerin hepsi gerçek olsun ki azalsın yükü eski püskü onca şeyin.
Kızıl türkülerden soruyor adresimi hüzün, kırık kollarının bir şeylere artık yetemediğini anlayan ressamın buhranı dümdüz ediyor ansızın, yeşeren ve oldukça düşlenen arsamın kenarlarını. Ortasında İpek'ten bir koza ve içinde mutluluklar, bakıyorum ölmeyi bekliyoruz yarışırca.

Tam ortasındayım, dünyamı yaşanabilir kılmak başka dünyalar kurtarmaktan geçiyor gibi kısaca. Bunu yapabilecek gücüm olduğunu hissediyorum ama tek emin olmak paklar beni biliyorum.