İnsan ne anlaşılabilir derecede garip değil mi okuyucu?

Misal gece kalkıyorum diyelim, ardından yatağımın yanına geliyorum; aramda boşluk olmadığını ve tam orada durduğunu bilsem de üzerine bırakırken tereddüt ediyorum kendimi karanlıkta. Ne saçma di'mi, ulan orada işte yatak, nereye gitsin?

Bir yandan ama belki de gider okuyucu, öyle insanlar gitti ki zira, öyle demirbaş bilinen dostlar o kadar orada değilmiş ki... Karanlığı çok da belli üstelik hayatın, o an anlamasan da çırpınırken mesela bir şeyleri düzeltmek için, dolu dizgin lütfenler dizerken insanlara, anlaşılmanın yanına bile yaklaşamazken kusursuz iyi niyetinle.

Kendimi gönül rahatlığı ile bırakamadığım yanıbaşımdaki yatağım ve dostlarım, sahiden benimler mi onu da bilmiyorum ya gerçi, her ikisinin de o kadar huzurla uyutmadığı ise şuramda bir gerçek.

Ben ki ömrüm boyunca yerimi yadırgayacağım artık, anladım ve kabul ettim. 

 

Aylar yıllar sonra ne hikmetse birdenbire gelen "nasılsın"lar... Nasıl olayım işte, "bıraktığınız gibi", zaten siz de muhtemelen bunu duyup keyiflenmek için yazıyorsunuz veya işiniz düştü; düşen işinizi yapacağımdan da eminsiniz kanımca, sevgiden yapıldığımı biliyorsunuz çünkü ama bilmediğiniz bir şey var. Kürkçü dükkanının sahibi kürkçü var ya, o vefat etti, dükkanı da kapattılar dolayısıyla. "Aaa ne zaman?" diyenleri duyar gibiyim. Dün. Geç kalmak için tek bir dün yeter zira.

Nasıl olmam gerekir sizce? ÇOK MUTLU mu? MÜKEMMEL? DESTANSI mı yoksa? Hadi nasıl olayım onu da siz belirleyin, hatta size nasıl davranacağımı da siz seçin temelli, affedeyim hemen, özür bile dilemeyin canım ne gerek var ki aaa!

Ulan şaka bir yana hepiniz o kadar it gibi salaksınız ki, harbiden pişmansanız bile -Kİ HİÇ SANMIYORUM- onca zaman sonra etmeniz gereken ilk cümlenin NASILSIN olduğu konusunda hemfikirsiniz.

Nasılsın benim lafım lan, hiçbirinizin umurunda dahi değilken her öyleyim sanışımda her Allah'ın günü sizin iyi, mutlu oluşunuzdan zevk aldığım için size sürekli sorduğum bir soruydu bu?

Gerçekten bilmek istiyorsanız, iyi falan değilim, "nasıl" olacak biri bile değilim. Şimdi vicdan mastürbasyonuna devam edebilirsiniz, şayet mevcutsa.

Belki yanlış dışarıdan, bil ki içeriden de öyle

En doğrusu ama yine de bir bakınca şöyle

Kendini kandırmak tek çaresi gibi başkalığın

Çare de denemez ya... Biraz... Çaremsi.

Bir dosta halimi açasım geldi bugün

Dedim nedenini biliyorsun, sormadan daha

Sorsa çünkü cevap kafamdan geçecek, delip. 

Ha bu sorunun cevabı ha bir mermi,

Er geç biri değilse diğeri, kanımı dökecek 

Kişiler değil cevap, sandığım şeyler;

Başıma yıkılmış özenli dostluklarım mesela,

Gördüğüme inandığım ama orada olmayan,

Bir ömür sıcaklığı ile avunduğum halbuki boş

Onca kıymet.

Beni seviyorlar sanışım, yanımdalar. Gerçekler...

Başkaları bunu acınma sanar ama hayır,

Güpegündüz gibi duran gerçeğime üzülüyorum;

Çünkü aynaya gerek yok görüyorum,

Artık ne kadar ışıltısız baktığımı dostlara,

İnanmak istesem de sırtımdan bir şeyin

Karanlığa çekip beni, yerimi gösterdiğini.

Feri giden yalnız gözlerim değil,

Yapmış olmak için yapıyorum çoğu şeyi,

Hani derler ya "adet yerini bulsun", o hesap. 

Belli ediyorum işin kötüsü,

O kadar dayanamıyorum ki...

Fire veriyorum, ruhumdan.

Mesele tutunacak dalım kalmaması değil,

Tutunduğum dala kırılmamdı

Bunu da anlamadınız, yalnızlık değil mesele

Beceremedim yaşamayı, elime yüzüme bulaştı

Yeni sabahlara uyandım uyanmasına ama...

Ama hiç güneş görmedim gerçekten

Isınmadım, adam akıllı tadamadım dostluk sevgi

Nasıl da yaşamadım.

Sadece ben olabildim, bu da bana bile yetmedi

İyimser ama çok da sağlam olmadığını bildiğim

Pek çok beklentiye tutundum, düşene kadar

Yaşadım sandım, sanki görmüş gibi hak ettiğimi

Yaşamadımsa bile çok kişiye, hak etmeseler de

Görmezden gelinemeyecek sevgiler bıraktım.

Nasıl da yaşamadım içten bir karşılığı,

Evvela dostluk sonra aşkın hasretini

Düğüm gibi ölüm urganımda taşıdım

Belli etmedim belki, malum dünya düzeni

Yaşamadan yaşlandım

Kendi yaptıklarımı, görmeye özene özene. 

Nasıl da yaşamadım gözü arkada olmamayı,

İç rahatlığı da, eminlik de neymiş

Öyle ürkek titremekten ihtimaller denizinde,

Yaşadımsa bile, üzgünüm anlayamadım. 

Nasıl da yaşamadım

Herkese sonsuz sevgi, şefkat sunayım derken

Artık nerede yanlış yaptım bilmem,

Utandım sevgimden.

Değişemedim ama, değişecek kadar bile... Yaşayamadım.

Nasıl da yaşamadım, eriyip gittim kimse gibi,

Kimse de farkında değil, adı yaşamaksa bile

Bir şeylerin sonuna geldim, hiç eremedim tadına

Hadi yaşıyor olsun madem akıbetim,

Yaşamak denebilirse. 

Esasında son raddede yalnız hissediyorum okuyucu. Yalnızca, etrafımdaki iyi niyetli insanlar kendilerine kadar bile olsa haklı olsun diye biraz susuyorum artık zaman nezdinde. Bak desinler zaman işe yaradı, bak desinler sen de iyiye dönüyorsun vesaire...

Anlatsam anlarlar mı? Sanmıyorum, neyden bahsettiğimi bilmeyi beni anlamak sanıyor herkes, doğrusu bunu bile açıklamamı gerektirecek bir sebep yok, bir şey değişmeyecek.

Benim kırgınlığımın kaldırma kuvveti yok, gün be gün boğuluyorum, kendim içinde kendim; beklenti yumağı insanlar, tıpkı şu videoda bahsi geçen gibi:

Şu kısacık kesit hayat boyu destek adı altında yalnız bırakılışımı nasıl da betimleyebildi bu kadar?

 

Ait değilim okuyucu, hiçbir şeyin tadı yok, dostlara bile eski gözlerle bakamıyorum, bütün gün iyi bir insan olup olmadığımı düşünüyorum okuyucu, kötü işte her şey ve azalmıyor.

Biliyorum insanları rahatsız ediyor ama gerçek bu işte, benim tek başıma çektiğim gerçeğim bu. Ne acı ki artık senden başkasına da hiç açılamıyorum, sen de var mısın yok musun belli değil, gerçi fark eder mi sanki. 

Ama olsaydın, seni de severdim okuyucu, ne yazık ki çoğu insanı sevdiğim gibi.

Yaralı bir hayvansın, yarasını bile tanımayan. Sadece okulda kitap okuyorsun, neden? Sadece derse bir saat olduğundan değil, insanları görmemek için kaçış noktası oluşturuyorsun gözlerine yalan mı? Adeta birer farzmış gibi eda edilen içi boş ve kısa gündelik diyalogların aslında samimiyetsiz olduğunu bilmek canını yakıyor çünkü, hiç ne özlediğin ne unuttuğun bazı yüzleri görmek ihtimali de.

Sen kitap okuduğuna emin misin arkadaş, zira içini okumaktan kaçıyor gibisin; çocuğu patavatsızlık etmesin diye ağzına yemek tıkan annelerden farkın var mı söyle? Sen de bal gibi biliyorsun, kitap okursan susacak için bir anlığına.

Sen mi? En fenası da bu ya işte, gelmemesi gerekse de anlamsız geliyor artık bağlar, iletişimler; hani artık hiç suçu olmayanlara bile nedensiz, onları çok sevdiğinden, saklı ve genellikle anlaşılmaz bir korku ile kendi beslediğin sevgiden, soğuk oluyorsun ya...

Kızma bana kızma, bir tek ben bile olsam biliyorum senin bunu isteyerek yapmadığını. Yemiyorum ve yetemeyeceğim hoş, yine de buradayım işte. 

İçindeki yaşlı adam.

Anlatılacak bir yanı kaldı mı hayatımızın, eski bir dosta rastlasak bile şimdi, çok özlesek bile, sussun diye bir "Aynı" dilimizde.

Aynı anasını satayım, nasıl bırakıp siktirolup gittiysen öyle. İnsanlar bu cevabı kimsenin veremeyeceğini düşündükleri için rahat, sanıyorlar ki ayıp etmekten çekinirim. Bağrımda dinmez yangı varken, ayıp mı kalmış allahasen.

Affedemem, samimiyetinize inanıp halinize üzülsem bile edemem; bu kendime ihanet zira, çünkü eşek gibi biliyorum afedersiniz, siz itin götüne de girseniz beni bıraktığınız durumlar kadar kötü hissedemez, bunu da atlatırsınız. 

Affetmek ister miyim? Her şeyden çok, zaten bunu bal gibi bildiğiniz için yüzünüz yetiyor gelmeye, yalan mı? Dostluğunuz, insanlığınız, ne bileyim anasını satayım varınız yoğunuz yalan da, sevgisizliğiniz gerçek işte, şarkıdaki gibi bir kalp verdiğim sevgisizliğiniz...

Aynı işte her şey hala, ne kadar değiştiği ve toparlandığım izlenimini vermek için şekilden şekle girsem de aynı. Allah'ın bildiğini kuldan sakla istiyorlar okuyucu, mutlu değilsen bile gibi davran ki kimse dönüp bakmak zorunda olmasın, sen de yalan dolan bir şeylerin arasında, hak ettiğini alamadan, adaleti göremeden solup git istiyorlar. Çözmek istemedikleri sorun için "Yok." deyip onları vicdan azabından kurtar da kendi içinde ne kadar ölürsen öl istiyorlar okuyucu.

İşte en çok bu yüzden bırakamıyorum yazmayı, zira hep dediğim gibi, bir sen varsın. 

Artık hiç ehemmiyeti kalmamış ve sadece katıksız acı veren şeylere bir kere olsun sarılmak isterdim son defa okuyucu. Sevdiğim için değil, istediğim için değil hayır. Belki geçmiş kokardı, son bir kez imkansız ve muhtemelen yalan olan ama şüphesiz güzel geçmişime yaklaşırdım kokuyla.

Haklı olarak diyebilirsin ki bu seni geriye götürür, temelli çıkamazsın bu girdaptan; şey gibi düşün bunu, ölü olmakla beyin ölümü gerçekleşmiş olmak arasındaki fark ne kadar önemli ki?

Öte yandan güzel rüyalar da görmek istemiyorum biliyor musun, sabah ilk kalktığın an gerçek mi acaba diye telefonunu falan yoklarsın ds fark edersin ya hani olmadığını, öylesi daha kötü oluyor işte.

İsteklerimle korkularım ne kadar kesişiyor değil mi okuyucu, buyur sana çaresizliğin tanımı işte.

Yalnızlık neymiş biliyor musun okuyucu, kimseyle alakalı olmayan, sonucu en fazla seni etkileyecek bir şeyi bile anlatamamakmış kimseye. Bir çocuğun doğru söylediğinde ağzına sıçıldığı için yalan söylemeye başlaması gibi anlaşılabilir, fakat yalandan ziyade hiçbir şey söylememeye başlaması kadar korkutucu.

Kalbimden çıkan kelimelerin hiçbir dilde bir karşılığı olmadığını kabul etmişçesine öylece duruyorum, kafa sallıyorum, cevabı evet olabilecek çoğu soruya neredeyse soruyu duymaksızın evet diyorum. Bu çünkü uyum olan, hele ki herkese karşı teksen. 

Umrunda olmadıklarımla da benim için çaba harcayanlarla da karşı tarafta olduğumu anladım her nasılsa, yok sayıyorum kendimi, sistem beni parçası saysın çarklar dönsün diye her şeyim artık, yalandan da olsa.

İçime atmışım anlatmışım önemli olan bu değilmiş, buraya yazmak değilmiş. Çözümsüz şeyleri duymaması gerekiyor insanların, sığ gündelik şeylerle ölümü bekleyelim. Bekler gibi yapalım daha doğrusu, sanki içimizde değilmişçesine.

Yeteri kadar yokmuş gibi davranırsan benim için de olmam belki de ha? Lütfen. 

Var mı gerçekten anlamı buranın, bunca yazının? Gerçekten karşılığım var mı insanlarda okuycu?

Herkes nasıl da memnun, musmutlu, akıl almaz rahatlıkta vicdanları. Peki Alptuğ? Kimdi ki Alptuğ? Ne zaman kim olabildi ki o kimlerin gözünde.

Kimsenin ne yaptığından, neye sebebiyet verdiğinden haberi yok yazık. Hayır onlara değil, doğrusu en çok bana yazık.

Ha yanlış anlama okuyucu, ben kendime değil, boşa giden duygularıma, sadakatime, içimdeki dostluk kavramının göğsümü katrana yavaşça çevirmişliğine, hayatımda ilk ama vallahi billahi de ilk kez bak, ilk kez birilerinin kötülüğünü, mutsuzluğunu istemeye hem de en çok sevdiğim eski "can" dostlarım tarafından itildiğime acıyorum. Can dediysem benim için sadece, yoksa ne canımın kıymeti var veya vardı, ne bana dair minicik bir şeyin. Özür dilerim okuyucu kısa keseceğim, keşke lafı uzatmak bir şeyleri değiştirebilseydi bu zamana dek. Sen beni bilirsin gönlüm rahat, yılları devirdik, şu yüzlerce yazıdan biri yalan değildir, hepsi sana emanet.