Kütüphane Şubat 2016

Mekan Muhteva Şubat 2016

Düşündüm de,sanırım benim de o günleri görecek miyim dediğim günler var,bu yazı tamamen öylesine,hayal ürünüdür bilginize;ha bir de lütfen aşağıdaki şarkı eşliğinde okuyunuz...

Hepsini,hepsini ama hepsini geç ama en çok olmasını düşlediğimden söz edeceğim size bugün,kızım;annesinden bir öneri gelmezse şayet adı Leyla Şiir olacak kızım.Bunu şimdi olduğu gibi 3-5 dangalağın çıkıp "Bize şiir okusana ühühühühü!" falan diye ismiyle dalga geçeceğini hesaba katarak düşündüm,öyle olduğu takdirde ona onların pislik ve aptal olduğunu,hayatları boyunca sırf ona laf ettikleri için bile bir şey etmeyeceklerini;ancak onun bir şairin kızı olduğunu ve ne olursa olsun öyle davranması gerektiğini söyleyeceğim,çünkü ben ona bunları sıkıca yapacağı kadar inandırmazsam bu dünyada kızımı çok yakacaklar...
Ona dik durmayı da öğreteceğim manen,yanlışa yanında kimse olmasa bile her şartta karşı durmasını,çünkü Allah'ın "herhangi kimse" olmadığını ve onun da,iyi olan herkesin de böyle yapmasını isteyeceğini...

Benim bi'kızım olacak biliyor musun abisi/ablası,aman bana çekip kara kuru bir şey olmasın n'olur (bir yandan da iyi olur,yalnız ben severim,yalnız ben değilsem de onu seven bırakmayacak şekilde sever) Saçları kıvırcık olacak mesela,kumral olacak,elaya çalan yeşil iri gözleri.Çok güzel gülecek benim kızım,ağladığındaysa etraf titreyecek;ama o benim gibi yakıp yıkmayacak kızıp üzüldüğünde,çünkü mümkünse ben orada olacağım ve biz bize yeteceğiz...
Kızımı edebiyatımdan uzak tutmayı düşünmedim değil,çoğu zaman için kendine hayrı olmayan edebiyatımdan;eski aşklarımdan,yanıp sönüşlerimden ve her şeyden.Çünkü o,o samimi ve gerçek yazıların içinde ben olduğumu görürse bir babanın kızının akıbeti için gizli tutması gereken her acısı açığa çıkacak,lakin ben eski kafalıyım yani hazır değilim onunla bu kadar yakın olmaya;bakarsın hazırımdır da,onun kalbinin atması gerekiyordur...

Düşünüyorum da eşimin karnı şişmiş,içinde atan bir kalp,hatta tekme;sanki bunca zaman rağmenlere rağmen nefes alışının ödülü gibi bir şey,iyi ki vazgeçmemişim demenin vücut bulmuş hali.Ben henüz 16 yaşında bunlardan eser yokken böyle şeyler yazıp gözlerim biraz yaşlanıyor ve de yaşlandığımı hissediyorsam,onu kaybetsem çok,çok kötü olurum sanırım.Her şeyi düşünüyorum ya,bunu da düşündüm mecburen;sevdiği adamı da düşündüm ama yazmadım onu buraya,onu gerçekten seven biri olursa ona bir şans vermesi gerektiği ve bunun neden bu kadar önemli olduğuna dair yapacağımız konuşmayı da o gün yazacağım emin olun,onu seviyor gibi yapan ve vesaire insanların da parmaklarını kesip göz çukurlarından içeri sokacağımı asla yazmayacağım elbette...

Kızım eğer yıllar geçmiş ve sen bunları okuyorsan,
Baban iyi bir adam,olur mu?
Baban iyi bir adam,baban böyle bir adam...
İnsanlar babanı pek anlamaz kızım,o yüzden sen sen ol babanı iyi veya kötü yorumlardan tanıma;hisset beni,yazılarımı hisset;annene sor olmadı,şuan tanımasam bile şüphem yok ondan,o da razı olacaktır inşallah benden...
Hem belki de sen büyüyüp bunları hissetme aşamasına gelene kadar ölmüşümdür belki de kızım;sakın hissetme benim eksikliğimi,babanın gücünü kullan ve yazılarımda yahut her neyde buluyorsan beni bul hayal gücünle;gör bak yanında olsaydım sana ne diyecek olduğumu bileceksin o zaman,yanlış tahmin edemezsin korkma, ben sana güveniyorum...

Ama sen babanın demin dediklerine uyma oldu mu güzelim,kainatı çiğnemen gerektiği gibi babanı da çiğne ve edebiyata alış,şuan annen de yok sen de yoksun ve benim edebiyatım var çünkü,sende de öyle olsun;alkol,sigara bunlar boş şeyler bak,ama edebiyat yaparsan kızını yıllar önceden yazdığın bir yazıyla duygulandırabilirsin mesela böyle,o senin bir yanındır ve yalnız bırakamaz;seni sen istesen dahi ölmeden yalnız bırakamayacak adamlardan etkilen güzelim,ha bir de bir gün sevdiğin çocuk benim bu yazıyı yazarken olduğum gibi tek hayali seni anne babandan bile çok sevmek olarak kapına gelirse,sevmiyorsan bile hatrım için ona bir sarıl olur mu?Sarılmak önemli canım kızım,hayal önemli ve şiir önemli;gerçek önemli değil,ama sen önemlisin ve inşallah gerçekleşeceksin,çünkü ben yaklaşık 13 yaşımdan beri senin için dua ediyorum..Yaa küçük hanım,öyle işte...

Sakın ağlama bu yazımı okuduğunda,ağlayacaksan da yanında ben olayım...
Ha bu arada ufak bi'not,bazen bunları benim yazdığımı düşünmeyeceğin kadar gıcık ve inat davranabilirim,deden de öyle çünkü(tabi sen bunu ona söyleme),sana düşen ise ben göstermesem dahi rağmenlerle bu içimdeki beni ve seni bilmek güzelim.

Hadi şimdi uyu...

(edit: Benim kızımı taciz de tecavüz de edemeyecekler,biz onunla güzel insanların güzel atlara binip gittiği yerde olacağız;onun için değil ama nice kurban kadınlar için çok şey yazdım,dilerim kızım şu bacakları saçma sapan davranan babasıyla sırf bu yüzden bile gurur duyacak)

Mümkün müdür bir güzeli öldürmek,hem de baş ucundan göz pınarlarına dek.Tabii ki de kıyamayız,kıyılmaz,hatta kıyana kıyarız fakat sadece sezgisel olarak bile bir kadını nasıl öldürürdünüz?Sessiz,mutlu,acılar içinde?Asla böyle bir şey olmayacak ama eğer ben bir kadını öldürmek isteseydim o da öperek öldürmek olurdu sanırım;nasıl mı?aslında çok basit,yalnızca dudaklarıma biraz deriden bulaşan zehir sürüp sonrasında güzel bir söz söyleyip alnından öperek.Şimdi aklınızdan geçmiyor değildir sanırım "Zehir senin dudağında,sen ne yapacaksın?" İşte en sevdiğim nokta da bu zaten,benim bir kadını,üstüne üstlük öldürdüğüm düşünülebilse bile,öldürdükten sonra hayatta kalmam düşünülemez...
Elbette öldürmek kimseye yakışmaz ama,farzı mahal onu öldürecek olsam bana da bu yakışırdı sanırım...

Bir kadını öldürmek çok kolay olabilir belki,iki saniyelik bir iştir kim bilir;lakin bir kadını öldürmeye teşebbüs etmek,bunu düşünmek,istemek,hatta tüm bunları bir kenara bırakın bunu gerektirecek bir sebep bulmak bile senin benim gibi işten eve evden işe insanlar için net imkansızdır...
Benim sevdiğim kadın nasıl ölmeyi hak eder diye düşündüm şimdi,onun da beni sevdiğini düşünürsek benim yanımda ölmeyi hak ederdi ama sanırım değil ben,hiçbir seven erkek bunu hak etmezdi...Hayat işte,pardon ölüm...

Sevdiğim kadını bilmem ama,ben sanırım onunla birlikte ölmeyi hak ederdim,hatta belki el ele ve göz göze...Hele ülkenin şu son durumuna da bakarsak bombaya beraber kurban gitmek gibi senaryolar geçmiyor değil aklımdan,üzgünüm benim de kafam herkes kadar sıyrıldı tabi en az...
Sevdiğim kadın da beni öldürecek olsa bu şekilde olmasını isterdim ayrıca,yani öperek,ya da sarılarak fark etmez.
Çok kasvetli yazıyorum ölüm de ölüm,ama şuan içim inanın nedense her zamankinden sakin ve huzurlu...
O benden önce ölürse son nefesini içime çekip kalan hayatım boyunca (buna ne kadar hayat denirse artık) tıpkı şu an onun geleceğine olduğu gibi nefesinin bedenimde sürekli dolaştığına ve içimde o olduğuna da delicesine inanmak isterdim;kaçık bir adamım biraz ben,bunu becersem becersem ben beceririm zaten...

Gel gör ki o da benim ölümümden bahsedecek olsa duygularımız hem karşılıklı hem de çakışık olacak...
O diyecek ki Alptuğ benim ölümümü görmesin,ben diyeceğim ki o görmesin,ben ondan önce ve o da benden önce ölmeye çabalayacağız fakat bir yandan da yine ikimiz birden kendimiz hayatından gidince diğerinin ne yapacağından endişe duyacak,aynı esnada içten içe de diğerimiz kendimizden önce ölürse ne yaparız ve neyin ne anlamı kalır diye düşüneceğiz.Her seven gibi,her insan gibi,uçan kuş bile gibi...

Uzun lafın kısası;

Çabucak gelse de yaşayabildiğimiz kadar anı yaşasak bari,
Çünkü ölüm gelecek ve biz birbirimizi bulduktan ölene kadarki zamanla doymayacağız,
İyi tarafından bakarsak ölüm de bizi ayıramayacak,
Ve yine iyi tarafından bakarsak o şimdi gelemese bile cennette buluşacağız...

Buralara yaz gelecek,şuramda çiçek açacak,gözlerim parlayacak.Kurumuş otlarını bir bir söküp atacağım yüreğin kısmetse,kaskatı hale gelmiş toprağını deleceğim ve yeni bir sevdanın tohumunu bırakacağım nasipse...
Güneş yeniden ısıtır doğacak,içim sıcak olacak;çünküsü bir kadın gelecek,beni elden geçirecek,çekip çevirecek,çeki düzen verecek,kırıklarımı toplayacak falan filan...Lakin o gelse bile hep bir şey eksik olacak,küçükken keşke derdim (ve hala da),peygamber falan değiliz tabi ama birilerinin kefili,koruyucusu,onlara yansıyacak her bir olumsuzluğu kendine çekip onların kılına zarar getirtmeme gibi bir hakkımız olsaydı.Ama en azından da benim ona bırakabileceğim,herhangi bir kulun bir diğerine gösteremeyeceğine emin olduğum aşk var,öyle biri yokken bile aşkı var yani düşünün;bunun yanı sıra şiirler var,gelirse güzel zamanlar var.Ancak her şeyin yanı sıra artık o en azından yalnızca okurlarım ve tanıdıklarımca bile olsa aşk adamı denince akla gelen bir adamın hayatındaki yegâne şey olarak akıllara ve dillere kazınacak,bir şairin aşkı olarak.Kalplere kazınmayacak yalnız,ona benim kalbim yetecek,yetireceğim...

Uzun lafın kısası bana da yaz gelecek bir gün,koyu tonlarımı gölgede bırakacak ve estirdiği rüzgarla etrafımda nefret ettiğim pek çok şeyi,pek çok kişiyi döndürmemek üzere götürecek.Baş başa kalacağız,erir gibi birbirimize,damla damla bakışırken serin yaz akşamlarını getireceğiz.O üşürse ceketim var,ben üşürsem değil ben o varken üşümem zaten...
Yaz buraya da uğrayacak ve bu okuduğunuz şahıs bimukabele daha iyi bir adam olmaya meşru adımlar atacak,hem yeterince farklı hem de yeterince aynı adam olmak yolunda ilerleyecek ve bunun eskiye göre en büyük farkı,karşısındaki engelleri yıkarken kendini de paramparça etmesine karşı onu zapteden biri olacak...
O da herkes kadar zayıf biri çünkü en az,ama hepsi geride kalacak işte yaz gelince.Harbiden buralara gelir mi dersiniz?sakın ha bozuntuya vermeyin,bari bu gecelik;yalnızlıktan ötürü biraz soğuk gibi bu gece de,bu kış gecesi...

İnsanın anlaşılma isteğinin raks ettiği dönemlerdeyiz yine.Şiir yazıyorsam inanın inanmayın bu sizin sorununuz arkadaş,şakayla karışık olup olmadığı ise umurumda olmaksızın sizlerin her an ettiği onca küfre rağmen benim yanlışlıkla ağzımdan çıkan tek bir argoyu bile sırf şair olduğum için gözüme sokmanız bolca şov bence..Nedir bu şairin dramı,şiirden anlamamayı da geçtim şiire karşı olumlu olumsuz herhangi bir tutumu dahi olmayan insanların şairden mükemmellik beklemesi ve kendinin beklediğinin kat kat altında olması...
Buna da yanmıyorum ben,alıştım artık;ama yoruldum be gelmeyin artık,artık paramparçayım,şiir okurken beni şiirle baş başa bırakın,şiirle alay etmeye kalkışmayın,kendinizi bilmeden sanatımı dalga malzemesi haline getirmeyin....

Anlayan birisi olsun isterdim ne bileyim;
Ben şiir okurken duygularıma kapılacak biri,ciddi ve sahici bir şey anlatırken aslında edebiyat parçalamadığımı anlayacak yahut biraz olsun beni dinlemeye tenezzül edecek biri,alacalı cümlelerimi melankoliye vurmayacak biri özellikle.Ben hiç de melankolik bili değilim,alakam bile yok da beni siz öyle ilan ettiniz,öyle mi hoşunuza gidiyor nedir bilmiyorum ama öyle olsun bakalım...
Keşke sizin inadınıza biri gelse,tek bir yere uzun zaman bakmalarımı boş bakışlar olarak adlandırmak yerine anlamlandırmayı denese,üstelik hem parça parça hem de büyünüyle.Sadece belirli laflar söylemek için orada bulunmaktan daha fazlasını yapan biri....
Fişlemek,eleştirmek,baltalamaktansa altı üstü tatlı bir tebessüm işte ne yani?Bazı şeylere benim gibi bakabilse,ben bir kalemi bütünüyle yalnızca bir kalem olmaktan nefret ederim mesela ve öyle olmadığını anlatmaya çalıştığımda bana hayalperestmişim gibi yaklaşmasa sizin gibi...

Uzun lafın kısası beni hissedebilse,şu bilmem kaç milyarlık dünyada 18 kişilik sınıfın bulunduğu 250 kişilik okulun içinde olduğu caddenin bağlı olduğu ilçe ve onun bağlı olduğu bu ilde;yeni biri karşıma çıksa,kader ya işte meğer benim hiç bilmediğim bir parçam da o olsa.Ve ona bir kadını sevmekten bahsettiğimde burun kıvırmasa,karşı durmasa,saygı duysa,yahut es kaza o da beni sevse harbiden o kadar çok mu?
Aşka benim gibi bakanların olmadığı bir diyarda,bir başına ve kimsenin anlamaya herhangi bir şey sarf etmediği şiirler yazarken mütemadiyen de olsa yalnızlaşıyor ister istemez;ben karanlık değilim bebeğim,sadece siz aydınlık değilsiniz o kadar...
Bu bir lanet değil ama ona benzer,bu yüzden yalnız kalacağım biliyorum;anlaşılmamazlık ve hissedilmemezlik,şu an herhangi birini sevsem sevgime gerçekten karşılık sayılabilecek bir şey geri dönmeyecek...

Belki de benim gibi edebiyata sarılı adamların öyküsü budur,Allah-u Ekber!
Sevebilecek olan beni filmler ve romanlardan ibaret sanıp varlığıma inanmaz,oysa kafasını kaldırıp etrafa da bakmaz;sevmeyecek olan zaten ne şiir ne şarkı ne de herhangi bir şeyle içini benim gibi ısıtamaz...
Harbiden de çoğu kadının filmlerde gördüğü duygusal sahnelerdeki diyalogları kendileri için hayal ettiklerine şahit oldum,aynı diyalogları ben yaptığımdaysa yegane cevap "Edebiyat parçalama!" sen parçalama be!..
Mısralar arasında yok olan o adam işte benim,
Beni anlayan yalnız şiirler var ve inanın onlar beni parçalamaz;
Ben okurum onlar yatışır,ben yazarım onlar yatıştırır,
En kör karanlıkta da hep bir şiir vardı aklımın kenarında,bu yüzden teklif dahi etmeyin edebiyatı bırakmamı;ben onunla doğdum ve siz yokken biz büyüdük,varsın aynı işi bu defa sizsiz yapalım...

İnsan öyle bir kadına aşık bulunmak istiyor,edebiyattan olacak ve ölse sıkılmayacak;onlar sevmeyi de,sevilmeyi de,değer vermeyi de,beklemeyi de daha iyi bilir sizden.Keşke bu defa sizin elinize değil de bizim elimize düşseler,parçalanmasak biz de,bir defa olsun bütün kalsak...

Bir kadını telafi etmekten söz edelim bugün de,
Hadi ben yana yana,pişe pişe,hatayla matayla bir şekilde öğrendim bir kadının gönlünü almayı,incitip kırmamayı halen daha öğreniyorum ağır ağır.Lakin bir kadını telafi nasıl edeceğiz kardeşim?Valla bunca yıllık hayatımda bu konuda eğer bir gram olsun bir şey biliyorsam o da bir kadını ancak başka bir kadının telafi edebileceğidir...
Telafi dediysem unutamamak gibi,ki unutamamaktan daha beteri de varmış onu da anlar oldum neticede;çok çok bir süre sonra onu hatırlamak falan da koymuyor,lakin kendi boşa gitmişliği koyuyor insana;o böyle bütün o olanlardan sonra aynı insan olmuyor ya artık,geriye kalan kül benzeri benliğinin de arasına onu bu hale getiren kadından saklanmış oluyor parça parça...O kötü işte,o çok kötü...

Bak mesela beni hiç telafi eden olmadı,yarama tuz basan oldu,okşayan oldu,saran oldu,hatta parmağının ucuyla dokunup şişlikleri,girinti ve çıkıntılarının üzerinde gezdirip elini çeken bile oldu.Ama öpen olmadı işte;haliyle bekleyemezdim de tabi herhangi birinden bu cüreti,cesur birinin gelmesini bekledim ama o da henüz -ki umarım sadece henüze mahsustur- gelemedi...
Aşağıdaki şarkıda da diyor ya;
"...Ah, ona iyi olacağım
Ona neşe vereceğim
Ah, derler ki
Bir gün gelecek
Onun yanında yürüyeceğim gün
Onu tanımak sevmektir, sevmek, onu sevmektirVe ben seviyorum, gerçekten seviyorum, seviyorum..."
Ben de işte,aynen öyle...

Yarama ne mi oldu,kabuk bağladı,birkaç defa bu izden kurtulmak için yoldum onu,yoldukça yeni baştan kanadı;oysa anlamıyorum,başka hiç bir yaramda kanamamıştı.Aşk belki de kanmak değil kanamaktı...
Kanamalarımla meşhurum,siz ne dersiniz?güzide intiharlarım kendine has ve daha az ölümlü,yani her defasında biraz daha ölümsüz.Sanırım beni ya da aşkı fark etmez ama "yaşatmak",yine bazılarınca aşka biçilen ad olan intihardan geçiyor...
Bir yarayı sarmak pahasına daha çok yarayı göze almak,bu tam da bana hitap ediyor.Ayrıca sanırım bir kadını telafi etmenin tek yoluysa;başka bir kadının,onun kırıp döktüklerini ve yakıp yıktıklarını göze alıp sahiplenmesinden geliyor...Ve insan bir yandan da dayanamayıp bunun farkına varınca ister istemez benimsenmek istiyor,hatta kıskanılmayı bile umuyor aptalca;kimsenin de dönüp "senin neyine?!" demeye gücü yetmiyor üstelik,çünkü bu yaralar onlara açılsaydı hayatta bile kalamazlardı biliyorlar...

Öldürmeyen acı güçlendirmez bu arada,süründürür;sadece aşık olduktan sonraki hayatını aptal bir insan yerine onurlu bir sürüngen gibi sürdürmeye meyilli bir tavır sergileyenler senin benim gibi idealistler oluyor.Toplum bizi pek dinlemez;toplum aşık olmaz da öldürür,tecavüz eder ve şiir yazmaz da tehdit eder bilirsin.Biz bir devrimin yankılarıyız aşktan kalan insan,dünyaya kafa tutarız ve tutmaktayız...
Lakin tek başına olmaması işte mesele,onca badireden sonra bir ele kavuşmanın ihtiyaç halini alması gibi aşkı bilmeyenlerin aşkı kötülerken örnek göstereceği türlü şey.
Ama olsun işte,değer,çünkü "rağmen" çok çok güçlü bir kelimedir;pek çok kadının yıkıp döktüğü bir telafi olmak uğruna bir kadına...

Ben Şahrud olmayı beceremedim,sense Seyduna;üstelik de çoğu kişi Şahrud'u kadın Seyduna'yı erkek bilir,oysa erkek hiç gök olabilir mi cennet dahi anaların ayağı altındayken...

Belki de ikimiz birden çok iyi başardık,sen vardın ve varsın da ne ben senden haberdarım ne de sen benden.Seyduna göktür sevgilim,Şahrud yer;yani diyorum ki belki de ben çok yere bakıyorum,seninse gözün çok yükseklerde ve birbirimizi göremiyoruz.Olamaz mı yani?Ha belki de bütün göğümü senden oluşturduğu içindir Allah,seni bulamayışım senden başka bir şey göremediğim için seni de ayırt edemememdir bir nevi;bakarsın senin için de bu geçerlidir,ayaklarının altında,şu ne idüğü belirsiz dünyada güven duyabileceğin yegane şey benimdir,çünkü benden düşersen bile yine bana düşersin...

Sevgilim nedir bizim bu halimiz,sen hala bile biraz renkli biraz cıvıl bir gök olmayı becerebilirken bense artık klişeleşmiş kara topraktan başka bir şey değilim,yolu ölmeden evvel düşen olursa ne ala;ki gül bile bitmez benim bağrımda,senden öte cennet olmadıkça.Nasıl kavuşacağız,ya deminki gibi öylesine biriz ki aramız olmadığından dolduramıyoruz aramızı ya da aramızda bir ufuk var ve bize oturup perperişan olmaktan başka yol yok ne dersin?Ama konuşmuyorsun ki sen de hiç,doğru ya pardon,unutmuşum olmadığını...
Güzelim,benim seni olduğu gibi sen de beni hiç tanımadın;ama eğer ben efsanedeki gibi Seyduna'ysam bil ki yerin de bir kalbi vardır,o kalp de sana atıyor üstelik gümbür gümbür;bu siyah giymiş damat,hep o mavili gelini arıyor...
Anla yani,senden uçan her bir kuştan ben ayrı mesulüm...

Seyduna ve Şahrud için daha ne rivayetler vardır bilmezsin;iki ırmak da derler mesela,ama gel gör ki bu ırmaklar kavuşamaz.O yüzden onu yazmadım sevgilim,korktum,titredim,bu yazıya yakışmayan şekilde kabaca olacak ancak "boktan" bir benzetme yapmak için ikimizin kavuşamadığını düşünemezdim.Ha bu demek değil ki ırmak olsam seni beklemezdim,akmaktan vazgeçerdim;lakin dağa taşa vururdum kendimi şu ankinden daha hınca hınç,gürül gürül akardım,bir damlam olsun sana değebilsin diye...

Boşver ama Seyduna,uzun lafın kısası ben seni sen olmadan sevdim Eylül,İrem,Elçin,Zeynep ya da her kimsen;kim olduğunun önemi yok çünkü,ben de Alptuğ değil de Seyduna'sının Şahrud'uyum sadece...
Geleceğine inancım kesilmedi ve kesmeyi denesem de kesilmeyecek,sadece gelişinin bugün yarın olacağına inancım biraz azaldı ama olsun o kadar;yine de,sen gelsen de gelmesen de gök uyuyup uyandığınca seni bekleyeceğim bedenim toprağa karışana değin...
Çünkü Seyduna ve Şahrud efsane değil be sevgilim,emin ol biz de öyle...

Bazen insanları anlamak çok güç oluyor be,beceremiyorum ve zaten onlar da beni anlamıyor.Tamam kabul ediyorum yaptığım iyi bir şey değil ama kötü de değil yani.Benden yaşca büyük hangi nesile sorsam anlatır okuldan kaçmalarını,kopya çekmelerini falan;bense altı üstü ek çalışmadan kaçtım ve belki şu an değil ama bu yazıyı yazmadan önce ve yazdıktan sonra da evde yine ders çalışıyor olacağım ister inanın ister inanmayın,dün akşam da öyle yaptım.Sanki ben diğerleri gibi kaçıp da kıyıda köşede otlanıyor muyum,karı-kız peşinde,serserilikle mi geçiniyorum?Yine geldim eve ders çalıştım.Bana yakışmayan bir hareket bile olsa herkes hayatının bir döneminde buna benzer şeyler yapmış yani kimse kimseyi kandırmasın şimdi,bense onlara göre daha masumum en azından...
Bir kereliğine,ilk defa böyle bir şey yapmış olmama kızılması hakikaten tuhaf değilse nedir?Bırakın benim alkolik,keş ve daha nice şekilde tanımlayabileceğimiz çevreden bir farkım olsun,bir kez olsun onlara benzer davrandığımda da bunu bana çok görmeyin lütfen,her kimseniz...

Etrafta neler neler varken beni mazur görmemeniz gücüme gitmiyor değil,tek kalemde sanki hiç ders çalışmıyormuşum gibi muamelelerde bulunmanız da öyle.Okuldan kaçmışlığım,telefonumu teslim etmemişliğim,ödevimi yapmamışlığım,sınava girmemişliğim yokken sadece boş geçecek iki saati biraz olsun kendimce bile olsa dolu geçiriyorum diyeyse bu kızmanız,haklısınız.Tek bir tane vukuatım yok,bu kadar temiz bir sicilin bile ucundan,azıcık tozlanmaya hakkı yok mu şu fani dünyada,hiç kimsenin kusursuz olmadığını herkesin adı gibi bildiği dünyada...

Dedim ya her insan hata yapar,birileri bir yerlerde adam öldürürken,ne bileyim zina falan yaparken ben sadece okulda girmem gereken ve bir işe yaramadığı giren arkadaşların başarısında artış olmamasıyla da tescillenmiş olan bir derse girmedim.Girmeyince evde yatmış,gününü gün etmiş,birileriyle buluşup bir şeyler yapmış olsam ona da yanmayacağım,o zaman kızın,yerden yere vurun;ama ben geldim ve yine ders çalıştım,bu yazı biter bitmez çalışacağım.Orada yapacağımı burada,kendi ortamımda,bir nebze daha rahat yapmış olmamın dışında hiç de bir şey değişmedi.O yüzden bana kızarken bir kez daha düşünün;özellikle şu anda henüz verilmemiş ama verilecek olduğundan bal gibi emin olduğum ödevleri yaptığımı da göz önünde bulundurun istiyorum mümkünse...

Ey kadınlar! (Tayyip'in üslubuyla söylemiyorum bunu) Ne yapacağım ben sizinle?İş mi bu yaptığınız,bir gün biriniz umut verir ve gider,sonrasında diğeri,sonrasında bir başkası;elinde sonundaysa ben kendi kendime saçma sapan umutlar üretmeye başlarım sizin yüzünüzden,suçlu da yine ben olurum haliyle.Uzun lafın kısası öyle aşk kovalayan bir adam falan değilim ben,sadece hemen yanında beklediğim demiryoluna doğru o kadar çok tren gelir gibi olup gelmedi ki,artık gördüğüm her bir tren bana yaklaşırmış gibi...
Özlem mi diyorsunuz buna,şahsen ben umut etmek diyorum...
Biriniz de niyetini belli etse diyorum,karşılıklı birbirini yoklama amaçlı boş sohbetlerin sonunu getirsek nihayetinde;yaklaşmaktan korka korka bir o kadar hevesle olan birbirimize adımlarımız,birinizle olsun bu mayın tarlasının sonunu getirsek ne olur?Bum olmaktan korkuyorum ben,aranızdan birinin beni kandırmasından ya da onu yanlış anlamam ve buna benzer pek çok sebepten.İnanın bunların hepsini yaşadım çünkü,hepsi de birbirinden katlanılmaz şeyler ancak ben hala sırt çeviremedim size...

Kazıyın bunu aklınıza,bir Alptuğ Dağ kimseyi yarı yolda bırakmadığı gibi pek kimseye de sırt çeviremez,bu yüzden unutamaz da ama değer işte...
Ben sevmeye niyetliyim üstelik alenen,elini bir defa ütü yakmış çocukların ütünün yanından geçerken içlerinin cız edişi gibi yaklaşmayın bana lütfen;çünkü ben de öyleyim ve bu şartlarda bizim kavuşmamız biraz yalan olur sanki.Herhangi bir kadınla sohbet etmeye çekinir oldum yeni tanıştığım,es kaza kalbim falan onda kalacak ama onunki de bir başkasına atacak diye,ya da kalbi kimsede olmasa dahi bana o gözle bakmayacak ve ben bir pislik olacağım diye.Pisliğin teki olmamak için aşık olmamaya çabalıyorum ama bir şekilde oluyorum,buna karşı da sizlerden kaçabildiğimce kaçıyorum beni affedin.Bu oğlan kendini beğenmiş yahut asi değil yani,ama sanırım onca şeyden sonra hakkı olan kadar korkak...
Kadınlar,aklımın ucundan dahi geçmiyor fakat bir gün beni sevecek olursanız bunu belli bile etmeksizin direkt damdan düşercesine söyleyin;bu bana elektroşok olur,beni hayata döndürür diye...
Artık herhangi bir kadın hayatıma girdiğinde onu arkadaş falan bilmem ne değil de direkt bir kadın olarak değerlendirdiğimden sebepsiz ve boktan yere,kadınların canımı yaktıklarının aklıma gelmesiyle ondan koşulsuz şartsız kaçmam hem de ona tam da bir çocuk gibi sokulmaya çalışmam sonrasında,üstüne üstlük asla da bunu açıklayamamam.Kadınlar sizde sıkıntı yok,ben biraz cinsim ondan öyle,hatta ben de değil yaralarım...

Aramızda hiç bir şey olmayacak bir kadına birtakım hisler besleyebilmek en korktuğum şeyken,hakikaten "mecburen" kendimi tutamadan o hisleri beslemeye can atışımı ancak bir çocuk açıklar.İşin fevri yanı da içimdeki çocuk öldü biliyorum,yani bir gün bir kadın gelip kalbime ve ruhuma güzel bir elektroşok yapmazsa şayet...Çocuk gibi kıvranıyorum şuna bakın,kadınlar ve çocuklar çok iyi anlaşır oysa ama bende pek öyle değil,o da tereddütlü düşüncelerimden gelen ani düşüncesiz hamlelerimden zannımca;kendinden kaçırmak için türlü iğrençliği yapmak ve tam olarak aynı anda ona koşmak gibi tezatlıklardan.Belki de ben tescilli bir çocuğum,bir kadın gelse de beni toparlasa keşke,çeki düzen verse,kırıklarımı düzeltse,beni sevse...Böyle diye diye bir yazı daha bitti işte,yüzlercesinin ana fikri ve düşüncesiyle aynı,ayrıca en az onlar kadar faydası olmayacak bir şekilde...

Kadınlar ve çocuklarda döner dünya,
Büyümeye direten,sakalları çıkmış,ruhu beyaz,içi derin ve yumuşak bana benzer adamlarla.Ölmedim ben de biliyorum,yaşlandım diyorum ama bir yandan da ifşa gibi inkar ediyorum buna ne demeli.Kadınlar ve çocuk'umun hikayesi,kalbim durduğunda dahi yankılanacak gibi;çocuğum demedim çünkü henüz,henüz bir aşka hamile bile değilim muhtemelen.Ama içimdeki çocuğa bir anne gerek;bu da bana bir sevgili,bir eş olması demek ki,anlaşılan o çocuk daha çok uykusuz büyüyecek...

Gitmeyin...
Gitmeyin kalın ve size son 30 yılımdan rahatlıkla bahsetmeme imkan tanıyın.Geride bırakmadım işte,alkış bana,aferin,yihu ve dahası;çünkü annem bugün bir zamanlar hayatım olan kadının annesiyle buluştu aramızda kalsın.Bunu duyunca düşündüm,ben nasıl silebilirdim ki onu,günün birinde bir şekilde hayatımın bir yerlerinden sanki halının altına süpürülmüş tozlar gibi bir anda çıkabilirdi.Sizin hiç sevdiğiniz,ne bileyim adına bine yakın şey yazdığınız kadının annesiyle anneniz yakın arkadaş oldu mu?Eskiden kayınvalidem olmasıumudu taşımış bulunduğum kadının benden pek haz ettiğini söyleyemem tabi lakin bana dokunan bu değil.Bana asıl dokunan bu iki eski jenerasyon kadının böyle bir şeyi nasıl becerebildiği ve bizim yapamadığımız yahut yapmadığımız...

-Ama bir yandan da şöyle hak veriyorum kendime ki kız bensiz,yani hayatında herhangi bir şekilde ben olmadan mutluysa (ki bu öldürücü bir ihtimaldir) bu onun için en iyisidir ve dolayısıyla benim için de en vicdanı rahat ettiren.Kız mutluysa dedim ama sanmayın ki ben ona en ufak kötü bir şey yaptım sevmek ve değer vermek dışında;sadece ya tutarsa dedim ve tutmadı,sonrası sonsuz karanlık,hepsi bu.Başına en ufak bir şey açtıysam da benim haberim olmaması için elinden geleni yapmıştır biliyorum,ama eğer öyleyse Allah benim belamı versin (sanki şuan her şey yolundaymış gibi)-

Şuan kendimi tescilli bir aptal olarak görüyorum açık söyleyeyim,biz neden eski bir dostluğun hattına esen lodosun karşısında dikilmedik,ya da hiç kabahat bulmayayım kıza ben,asıl kendim.Sırf her an lanet olası bir acı çektim,boğazımda bir düğüm,göz pınarlarımda bir birikme hissettim diye unutmayı tercih ettim;siz de haklısınız görünce duyunca yahut sadece birini ona benzetince dahi gözleri kararıp nefesi sıkışan biri için en doğrusu bu,ama eskiden bunu göze alacak kadar cesurdum,şimdiki ben sanırım benden epey uzak.Bahaneler üretebilirim,beni sevmemesi,aramızda yaşananlar,onun bilip bilmediği onun hakkında yaşadığım türlü berbat şey...Ama hiçbir bahane beni ondan kaçırmamalıydı işte,sanki o suçluymuş gibi,sanki onca senelik arkadaşına aşık olmuş aşağılık herif ben değilmişim gibi.Ben hem onunla o her şeyin sorumlusu geberesice duygularımı bastıraraktan yaşayamadım hem de onunla olmasa bile onun hayatımdaki varlığıyla vedalaşamadım.Ve madem bu kadar itirafı çoktan ettim,peşi sıra birkaç tane daha gelsin;ben daha geçen gün ona sarıldım rüyamda ve uzun zaman sonra o gün hafiften buruk bile olsa huzurla uyandım,ayrıca yine aman ha aramızda kalsın o ölse ne yaparım diye düşündüm,şu an hayatımda bir damlası bile olmayan kadın ölürse diye ya işte,bu da yetmedi o an ağladım biraz,birazdı çünkü toplum içindeydim.Boşversene ne ben sarabildim bu garip yarayı ne de o körelmiş toplum,aynı toplum hakkımda iyi kötü herhangi bir şey düşünmeye cüret ederken ne bunları ne de zerre başka şeyi bilmiyordu,evet yazdım ama şimdiden sonra da haberleri olmayacak eminim...

Peki neden mi yazdım?Muhtemelen ölme ihtimalimden bir veda diye,
Çünkü yine gelse hiç bir şey olmamış gibi baştan başladım da ondan,
Sevmeye,ölmeye ya da ne derseniz işte...

Teşbihte hata olmaz,sen çok güzelsin.
Lakin ben öyle değilim işte;görsen korkarsın,bir şeye benzetemezsin.
Kızgın halimi de görmedin üstelik,o yüzden beni şimdiden affedebilirsin.
Güzel gülmeyi bilmem ben,kasım pusum da yok,hatta hatrı sayılır bir göbeğim mevcut.
Bir hudut çizemezsin bana,sanırım bildiğini okuyan biriyim ben.
Zannedersem sevemezsin beni özet bu,bende çiçek açmaz geri.
Öyle sen gibi cıvıl cıvıl,neşe dolu,heyecanlı,hareketli..Olamadım,affet.
Bağışla ki mutsuz olma beni,etme;yani ben bu açıdan bir ziyanım,sen de bulaştırma kendini.
Ben sevmeyi sevmekten ibaret sanmışım,meğerse yalan mıymış,başka bir şeyler mi lazımmış,halen anlamazım.
Haklı bir çabayla tutturuyorsun çünkü beni seviyorsun ben de seni;lakin biliyorum seninle gülecek bir adam isteyeceksin iki gün sonra,kusura bakma ama yokluğunda buna garanti veremiyorum.
Seni de karartırsam,sisli bir geceye benzetirsem diye kanıksıyorum kendimi çok;artık bana uğradığında Mecnun'un çölünde mahsur kalırsan diye...

Niye mi bekledim öyleyse?Önceden korkmuyordum da,beni çoğu kez korkulu kıldılar ondan;sen gelince değişirim sanıyordum ve hem sen gelmedin hem de ben hırçın artık yeterince.
Bu gidiş durmazsa da birimizden birimiz ölümdür ya kendine ya diğerine,lakin ne fark eder dersen;ben ne geride bırakmak ne de geride kalan olmaktan razı değilim.
Bak kızım benim sakallarım çok eskidi;inan bana benden sana çok güzel abi olur,baba bile olurmuş ama kanka ya da eş demeye geldin mi içim titriyor.
Belki de ne nicedir yalnızım ki kendimi öyle görmek tuhaf geliyor bana,belki şu anki halim yeterince beter değilmiş gibi korkuyorum değişmekten.
Ve belki de geçmiş senle benim aramızdaki bütün köprüleri yakıyor...

Seni bir başkasının yaktığı ateşin dumanıyla değil de sana yanan bir ateşle ağırlamak isterim gelirsen,belki de gelmeyişin bundan ama itiraf edemiyorsun düşünsene.
İtirafın dibini görmek gerekirse gün gelir dans etmek istersin,kayalıkların ucuna çıkmak falan filan;lakin ben ne dans edebilirim ne de kayalıklara çıkabilirim bacaklarımdan,bir omzum da yere baktığından.
Biliyorum bu bahaneler saçmalığın Allah'ı da işte,hele bir düşünmeye görsün insan...
Sen beni çok boş bıraktın ondan öyle,
Kafayı sıyırdım ben iyice;
Çok güzelsin ama,
Aması yok,gel artık sarıl bana...

Ben senden korkmuyorum,yalnız bir tutam endişe;çok güzelsin ama,o güzelliğine gölge düşüren ben olursam diye.Baktığım her yerde birbirini hüsrana uğratan insanlar doluyken ve bunu senden beklemek benim için bir küfür sayılırken geriye yalnız ben kalıyorum.Günahkar ben.Zalim ben.Laf anlamaz ben.Bıkkın ben.Ben işte.Sen çok güzelsin ama ben de benim işte...

Bugün yine bir sevgililer günü,bir 14 Şubat,yine benim olmayan bir gün.Bir çift olduğunu düşünen herkesin hür iradesiyle birbirini sevindirmek ve daha önemlisi birbiriyle sevinmek için bir şeyler yapmaktan kaçınmadığı özel bir gün.Ya sevgilisi ya da parası olmayanların kapitalizm olarak adlandırdığı bir gün;haksız da değiller,ancak 365 günden birinde sevdiğin insan için kapitülasyonlara uymaya değmez mi,ölmeye bile değer...
Birini sevmeyeli o kadar ama o kadar uzun zaman oldu ki,zaten kimse de sevmemişti...
Bazen o gemi gelmez diye düşündüğüm oluyor,o gemi hiç gelmez;bense sadece bir limanımdır ama kimseler uğramaz.Ve ben ne zaman beyaz bir gül görsem utanırım,yerde ezilmiş,solmuş bir gül görsem de mutlaka alırım.Sebebini daha önce de anlattım tüm bunların ama artık bir anlamı yok,ben artık hüzünlü bir adamım.Gönül isterdi ki tıpkı Gelse'deki,Bir Kadın Tanıdım'daki ve dahasında olduğu gibi olsaydı;ancak onları da ben uydurdum,kendim de yeterince uydurmayım zaten...
Abi bir kez olsun olsaydı be,tek bir defacık bu dünyada karşılıklı sevgiyi tatmış olsaydım ve gözlerim bir şeyi daha anlamış kapansaydı.Umurumda değil biliyor musunuz 14 Şubat,çünkü ben hem diğer 14'lerde,hem diğer Şubat'larda hem de geri kalan günlerin hepsinde bekledim...

Gelmeyecek ama gelseydi severdim,yani şu yazıyı okuyan herhangi biriniz bile sevgilim olsaydınız hanımlar;ilgilenirdim,romantikten ne anlıyorsanız o olurdum,özel günleri de unutmam zaten,şiir de yazardım,dilerseniz kirli sakal da bırakırdım yeniden.Hatta sinemaya bile giderdim,bile diyorum çünkü bir olaydan sonra senelerdir sinemaya gitmedim...
Neden gelmeyecek bilmiyorum,sorun bende değil onlardaymış,ilişki istemiyormuş,arkadaş olarak görüyormuş falan filan;ve şimdi benim göğüm o kadar tok ki kuşlarımı öldürmek zorunda kalıyorum.Aşka inanan bir insanın en kötü hissettiği kademelerdeyiz öteden beriden,geri gitmek mümkün olsa geçmişe,geçmişi bile öldürürdüm neredeyse.Elimde olsa o gülü daha hak eden birine verseydim keşke,keşke daha hak eden biri olsaydı,keşke seven biri o zamanda o yerde olsaydı da bu işten şahane bir doğruluk çıksaydı...
Geçenlerde çocuğun biri sevgilisini av tüfeğiyle öldürürken ayrılmak istedi diye,ben yalnızlık adına kaçıncı senfonimi yaşıyordum kim bilir;hayat işte,sen isyan etmedikçe o bir yerden zorluyor ve işin kötüsü başarıyor da,çünkü ben beklemekten çok sıkıldım...

Gelmeyecek birisi için her gün geçmişimle,geleceğimle,benliğimle binbir kavga ediyorum,sonra insanlarla,doğru ve yanlışlarla,ölüm ve yarayla.Bu bayrağı taşımak zor,bir şiir daha gerek çok uzun süre;bir kadına onu sevdiğini itiraf ettiğinde bir defa olsun tebessümle ayrılabilmek lazım yanından,yahut ayrılamamak...
Çoğu kişiden farklı olmayarak bu pazarı da böyle beyhude geçirmek istemem,hep olduğu gibi,solunum cihazının ta kendisi gibi,bilmem anlatabildim mi?Ben 14 Şubat'ı sevmiyorum,o da beni tanımıyor ama ben onu özlüyorum.Ve ona kavuşacağım gün,o gün bugün değil sanırım...
Yine Alptuğ reis bir başına,varsa yoksa şiirler,şarkılar falan;nam-ı diğer Aziz babanın düştüğü hale bak sen,uydurma bir günün altında kalacak yapayalnız geçen 16 yılın hatrına...

İnsanız işte,hepimizin kendi hakkında bilmediği bir şey varmış demek.Kendimi hiç böyle görmemiştim doğrusu.Sebebi çok eski bir mesele diyelim,ya da hayatımda kin tutacağım ve ölsem dahi elim yakasında olacak birinin ortağına rastlamam diyelim fark etmez.Aynı kuyudan çıkma ikisi de,aynı boka batma ve vesaire...

Siz hiç bir insanı öldürmek istediniz mi,ona işkence yapmak falan?Mesela gözlerini çıkartıp kendisine yedirdikten sonra kafatasındaki göz boşluğuna asit dökmek gibi sadist eylemler.İşte bugüne kadar bunların hiç biri aklımda yoktu,aslında yok da ama bugün o aşağılık suratı gördükten sonra içimde depreşen tarifsiz bir nefret ve intikam vardı.Bir yandan ben bu değilim desem de diğer yandan türlü sadist fikri kafamda canlandırıp açıklanamaz derecede zevk alıyordum...

Kötü biri olup olmadığım nihayet Allah'a kalsın diğerlerinden fırsat kalırsa ama,o olmadığım kesindi.Kendimden de nefret etmeye başladım o an ve bu nefretin sebebinin de yalnızca o iki ucube olması beni ayrıca zıvanadan çıkartıyordu.Bütün gün aklımda dolanan yegâne soru "Onları öldürmek için çok net bir fırsatım olsa,bunu gerçekten yapar mıydım?"

Yanlış anlamayın ben her gün ya da belirli aralıklarla birileri için bu şekilde bedel ödetmeler düşünmüyorum,sadece gözdem olan birkaç kişi var ve mesela bundan 10 yıl sonra bile karşıma çıksalar o kinin içimde biraz olsun olacağından adım gibi emin olduğum tipler bunlar.Hepsinin de canı cehenneme,istisnasız...

Bunlar ne mi yaptı bu kadar?Aslında meselenin kökü ben değilim,ben olsam inanın bu kadar sorun olmazdı;mesele geçmişten beri çeşitli şekillerde değer verdiğim bir insanın gözünden akan yaşa şahit olmam.Bahse girerim bugün o it de arkadaşımı çağırmam için camdan bana seslendiğinde beni hatırlamadı bile,ama ben o göz yaşını unutmadım.İşte intikam buna yarar belki,onlarda da unutulamayacak yaralar sağlamaya.(Bakın ne kadar da iyi niyetliyim)

Bunun yanında bir arkadaşımla da bu yüzden aram bozuldu,o ya da ben suçlu olmasak bile yine o bir iki it yüzünden.Kız yanımda olmak istiyordu buna itirazım yok,ama onun yanımda olmamasını istediysem de bir sebebi vardı;o an beni en iyi tanıyanların bile benden eser bulamayacağı bir ben gözlerimin içindeydi ki,bu benden mutlaka o da nasibini alacaktı.Onu uyarmıştım ama içimdeki o kin dolu,öfke dolu,sadist ve mazoşist pislik kendini gösterip "İyi misin?" sorusuna "İyi olsam gidecek misin?!" cevabını verdi.Kızın bunu hak etmediğini inkar ediyorum,ama o bunu hak etmiyorsa ben içimdekini hiç etmiyordum...

Yıllardır o olmaktan kaçtığım için hiçbir olayda ses çıkartmayıp,geri planda durup,alttan almıştım ki korktuğum başıma geliyordu,size hiç böyle oldu mu?Yıllarca sustum her şeye karşı,uymadım belki ama hep sustum ya da bir şekilde susmak zorunda kaldım ve sizler bunun o kursağında kalmışlığını hayal dahi edemezsiniz...

Sonra ondan özür diledim ama sıfır uzlaşma ve anlayış sahibi bir şekilde davranınca ister istemez olumsuz bir tepki verdim o halde.Aslında hala normale döndüğüm söylenemez,aklımdan hala o p*ç kuruları geçiyor ve farkında olmadan dişlerimi sıkıyorum...Keşke o birkaç damla gözyaşına karşılık bir damla olsun kan akıtabilseydim...

Allah'tan din dersi geldi de bir kötülüğü aklından geçirmenin onu geçekleştirene kadar günah olmadığını öğrendim,bu da demek oluyor ki henüz kötü biri sayılmazdım;şimdiyse ilginç bir şekilde hem kötü olmaktan korkuyor hem de bazı sadist hayallerden hazza benzer hisler kapıyorum...

Kötü biri değilim di'mi ben,adam olur di'mi benden?

Bu arada yine kalan sahalar bizimdir,şayet kaldıysa;bir yerlerden beni iğnelemeye çalışanlardan hakkımı(doğrusu intikamımı) bu dünyada alabilmektir isteğim,"Gidince bunu da yazarsın" diyenlere inat bu cümleyi bile yazdım çünkü,kendime yakışır şekilde pervasızca...

Eveet çok çok çok ve çok sevgili okuyucularım,bugün sizlerle yeniden beraberiz.Az sonra okuyacağınız metnin üslubundan ben mesul değilimdir,ancak yine de sizlere böylesine bir öfkeyi okutmaktan da utanç duyuyorum,suçlamanız gereken kitle kendini biliyor... "Anlamıyorsunuz abi,anlamayacaksınız da biliyorum.Yani mesele ne o artık bir şehir efsanesine dönüşmüş olan sınıfa gelmesi beklenen iki tane kız,ne de karşı okuldaki o ara sıra göz göze geldiğimiz(yahut bakıştığımız da demek mümkün sanırım),zannetmiyorum ama zannedersem de bana ithafen turuncu saçlarını savuran o kız;siz meseleyi bunlar olarak gördüğünüz takdirde beni de herkes gibi görmeniz mümkün,riyakar,vurdumduymaz,ikiyüzlü,serseri vesaire ve vesaire..." diye bir cümle ile başlamıştım bir önceki yazıma,demek ki bugün cereyan edecek hadiselerin farkındaymışım...

Öncelikle estetik,sanatsal bakış açısı yoksunu olduğunuzu belirteyim de sonra demedi olmasın;hayır bari bu kadar belli etmeyin ama dimi?

Evet bir konuda haklısınız ben oldukça gıcık bir insanım sevgili dostlar,bu da demek oluyor ki bana ters düşmeye meyilli her türlü insanın (saçımı bozan yahut kendince bana laf atan hiç fark etmez) yakasına şeytan gibi yapışırım,kısasa kısas giderim.Bu da bir atar falan değil ha,sadece bir belirtme;yani benim yerime bu kişilere haddini bildirecek biri yoksa ben bunu seve seve yaparım...
Ancak bugün kendimi hem de olması gerekenden fazla tuttum kim ne derse desin.Küfür ettim evet,bir iki tane ettim,iyi ki de ettim çünkü etmeseydim çok başka şeyler yapardım;eesi ben bir iki tane küfür salladım diye,bunu sanki yoktan yere yapıyormuşum gibi ve her gün başkalarından yüzlerce küfür duyduğunda onlara da ses çıkarıyormuş gibi çemkirenler lütfen kenara çekilsinler...

Bakın açık söylüyorum ben adamı ezerim,çiğner geçerim;ben Yazar Şair Alptuğ Dağ evet,ego değil hem de egonun dik alasını sergilemek isterdim size,çünkü müstahak;yani sizin türlü adını koyamadığım beni ezme mi diyim,gözden düşürme mi diyim çabalarınıza karşılık benim inatla kendimi övmem sizin anladığınız dile tekabül ediyor.(Tekabül ne demek onu da bilmezsiniz siz,Allah'tan Google var da bakabilirsiniz) "Şair adam küfür eder mi?!" diye sırtaranlar da aradan çıksınlar bana Can Yücel'den alıntı yaptırmasınlar.Herkes ayağını denk alsın diye söylüyorum bunları,suratınıza da söylerim seve seve de yazmak daha kısa sürüyor...
Ama planınız tutmuyor abi,üstelik pişkin pişkin sırıtarak söylüyorum ki asla tutmayacak...

Egoyla devam etmek gerekirse benim arkamda fevkalade dostlar,tanımadığım binlerce insan,hepsini de geçin ailem varken birkaç zibidi hiçtir yani.Ha bu yazıyı okuduktan sonra da yok "Biz takılıyorduk sana" gibi lamı-cimi etmeler duymak istemiyorum sınıftaki(herkes değil) kimseler...
Finali de en uyuz olduğum tiplemeye karşı bitireyim;o sapık vs. diye nitelendirmelerde bulunan cesur kimseler ne bir kadınla nasıl konuşulacağından haberdardır,ne aşkı bilirler ne bir şey.Karşılığına da bozuntuya vermemek adına güya beni lekelerler;aslında sadece kadınlardan ve küfürden ibaret olduğumu iddia ederek yaparlar bunu ama boş işte...

Eee hadi ben kaçar çapsız üzümler,bu şarkı da size gelsin...

Anlamıyorsunuz abi,anlamayacaksınız da biliyorum.Yani mesele ne o artık bir şehir efsanesine dönüşmüş olan sınıfa gelmesi beklenen iki tane kız,ne de karşı okuldaki o ara sıra göz göze geldiğimiz(yahut bakıştığımız da demek mümkün sanırım),zannetmiyorum ama zannedersem de bana ithafen turuncu saçlarını savuran o kız;siz meseleyi bunlar olarak gördüğünüz takdirde beni de herkes gibi görmeniz mümkün,riyakar,vurdumduymaz,ikiyüzlü,serseri vesaire ve vesaire...

Ancak böyle olmadığını hepimiz biliyoruz,yalnızca şöyle bir sıkıntı var ki meselenin ne olduğunu ölsem söyleyemem,daha doğrusu izah edemem ve bu da henüz kendimin algılayamamış olmasından kaynaklı.Fakat bunun çok daha hoş ve can alıcı bir açıklaması var ki sevmek;yani bu da demek oluyor ki mesele bir ilişki sahibi olmak yahut sevilmek değil tam olarak,yüzde 90 sevmek...

Gerçi onu anlamayanların bunu da anlamayacağı aşikar,birini sevme ihtiyacını bırakın anlamayı,bir zayıflık olarak görüp alay eden milyonlarcası varken ve neredeyse her gün bir ya da birkaç tanesine kafa tutarken ben.Biz daha ölmedik,aşk da öyle.Yüksek muhtemel bu 14 Şubat Pazar gününü de ne diğer Şubat günlerinden ne de diğer pazarlardan farksız bir biçimde,tekdüze,yalnız,tipik geçireceğim...

Da işte benim derdim tam manasıyla bu değil,tamam bunun dokunduğunu inkar edemem ama en azından asıl mesele sevmek...

Mesela bugün o herkesin "sana göre değil!" diye nazikçe beni uyarmaya çalıştığı kızı gördüm,saç modelini değiştirmişti ya da bana öyle geldi;ama kimin umurunda,benim içim her zaman olduğu gibi yine cız etti,çoğu gün Allah'a diyorum iyi ki İ'yi göstermedin diye.Asıl mesele bu işte bakın;hem bu eski püskü,pas tutmuş sevdaların henüz ne demek olduğunu kestiremiyorum ama yüreğimi "tırtır" etmesi,hem de durduk yere size bu şeyleri bahsetmem için içimde var olan o dürtü,bazıları buna yangın adını veriyor ve inanın sonuna kadar haklılar...

Yanıyor çünkü;canım,içim,geçmişim,benliğim,sakallarım,yüreğim,sevgim,aşkım ve belki de sakallarım bile çok feci yanıyor çoğu zaman...

Şimdi"Gönül isterdi"demek yerine sizi eski yazılarla baş başa bırakayım derim yeterince uzatmışken;hem gönlüm ne isteyecek allahasen,ona şiir yazmak,gözlerine bakmak,saç tellerinin birbirine değişini sezmek gibi her bir duyuya ve duyuların da algılayamayacağı her türlü hisse hitap edip Pi Sayısı'yla kapışacak kadar bitmek bilmeyen bir sürü istek işte...

Hoşcakalın,ben yeterince yalnızken aşka,mesele yalnızken...

(Şarkının sözlerinin Türkçesine bakmanızı öneririm ayrıca)

Sevdiğim sözü tutmak için gerekli sana sahip olmak benim vazifem mi,ihtiyacım mı?Ne olduğunun önemi olmaksızın sen yoksun ve ben yalnızca bunu tartışabilecek kademedeyim kendim için...
Şuna bak,yani hayatıma;kazara yenilmişim sana çok evvelden,sana bu savaşı kazandırmanın bir halt olduğunu zannedebilecek bir cömertlikle...Açık net kabul edilemez olan benim hayatım şuanda,rastlantısal denklemlerle yoluna koyulmuş gibi gözüken,tekdüze görünümlü çok yönlü hayatım;belki her şey yolunda evet,peki sen nerdesin;ya da biraz eksiklikten söz edelim,senin bu eksikliğin zamanla her tarafı bertaraf etmez mi dersin?Otur ve bir daha düşün öyleyse,gelebilmek için hala zamanın var çünkü hem ben daha ölmedim hem de tahammülüm çok derin...

Sana suç bindirmek dimi bu yaptığım,sana kabahat bulmak;belki de senin de beni en az benim seni aradığım gibi aradığın ve beklediğim gibi beklediğin şu anda.Ne yapayım her yolu deniyorum gelirsin diye,sana kızıyorum,küsüyorum,sonra affedip şans veriyorum,davet ediyorum;aslında bakarsan oyalanıyorum işte,bir şekilde geçiyor zaman ve ben sana kavuşmayı bekliyorum.Sana dair yaptığım hiç bir şeyden haberin olmadığının farkındayım,varsa da üstüne alınmadın,ya da onu bile yaptın ama içinden bir ses sana "saçmalama" dedi çünkü haklı olarak endişelerini bastıramadın.Ama yine de,şuan öyle bir şey olmadığı konusunda eminim ama olur ya sana karşı en ufak kötü bir tutumum olduysa özür dilerim,gelirsen...
Ben sadece senin gelmeni bekleyen bir efendiyim,ufak-tefek bir yazarım,sözelci bir lise öğrencisiyim;unutmadan,ben nasıl sözeldeki bölüm azlığına ve sosyolojideki iş belirsizliğine karşın kafa tutuyorsam seni de öyle bir dirençle bekliyorum;çünkü sen geleceksin ve benim bir işim olacak,nihayetinde seninle evleneceğim gelirsen.Bunlar olmayacaksa zaten kesin mi kesin öleceğim,o zamana kadar da şimdi olduğu gibi öyle böyle yaşayıp gideceğim...

Sen gelsen de gelmesen de bir şekilde varım ve bu hafif acı verici de olsa kafi;lakin ben bir şekilde değil,o şekilde var olmak hatta var kalmak istiyorum;elbet yüzyıllarca var kalamam hatta bana sorarsan ne yazık ki dünyanın bile o kadarlık ömrü yok ama,senin gelmen bir nebze daha meşru kılar beni kendime,gelirsen.Ben sevmeden yapamıyorum,sevilmeden de yapabilmek isterdim ama olmuyor işte...
En büyük hayalimden belli değil mi zaten;bir kadını anne-babasından dahi çok sevmek,sevebilmek,ki o da yalnız sen gelirsen mümkün...Yapamasam da biraz yol katetmiş olarak haklı bir çaba ve gururla yaşar ölürüm sorun değil,sen sevgimden faydalan da gelip...
Gelirsen gelirken çikolata da al olur mu,şu kare olanlardan hani;bir de elinde bir afla gel mümkünse,ardımda bıraktığım seneler yatışmıyor artık pek...

Kısa kesmek gerekirse son olarak;
Keşke diyorum,hayallikten somutluğa teşrif etseydin biraz;etseydin de,ısınsaydım kafiydi biraz.Ama hala bir ihtimali var tabi gelirsen,bekletme gel...

İtiraf vakti;
Keşke o ilk reddimden bu yana reddedilişlerimin bir başkasının gelmesi için önümü açtığına yürekten inanmak için sebebim olsaydı.Bu sebep yeterdi mesela bana,beklerdim;ya da ne bileyim şunu yaparsan o beklediğin kişi gelecek diye bir garanti sunabilseydi hayat,emin olun yapardım;İslam için bile Kur-an indirilmiş abi,neden senelerdir beklediğim hayatımın kadını için herhangi bir işaret gönderilmemiş?Aslında işaretler var gibi ama artık sahiden varlar mı yoksa kendimi mi kandırıyorum emin olamadığımdan delirmekten korkuyorum.Bir defasında sınıfta ayağımın altına gelen bir sakız falı kağıdında onun geleceğine dair bir şeyler yazıyordu ve ben sadece o fala ayağımla bastım diye bunu bir işaret kabul ettim;o kadar da değil mi dersiniz,yoksa mucizelere hala yer olduğu kanaatinde misiniz?
Sizi bilmem ama ben yoruldum,çünkü beni okumakla tahmin edemeyeceğiniz kadar zamandır yine ummayacağınız zorluklarla bekliyorum...
Keşke hayata senet falan imzalatmak mümkün olsaydı,o kadının gelip gelmeyeceğine dair,geldiğinde senedi yırtıp atsaydık.Gelip gelmemek dedik ya en çok koyanı da bu,bir şekilde bilebilsem geleceğini,ölüme kadar tek solukmuş gibi beklerim şuan ve önceden de yaptığım
üzere;ama hayat bu işte,hiç gelmemek gibi bir ihtimali de var ki ara ara soluk boruma kaçıyor...

Kendi adıma eminim her şeyden,benim yaptığım ve elimde olan her şeyin gidişatından bir şekilde haberdarım.Diğerleriniyse Allah'a bıraktığım için rahatım evet,ama rahat olmama karşın içim de bol bol yolunuyor işte bazenleri,üstelik bundan tek kurtuluş onun gelmesi olacak ve eminim hanfendinin ne bundan ne de benden haberi dahi yok...
Hadi tamam beni de geçtim,bari onun benden haberi olsun,en azından benim onun varlığına inandığım gibi bana inansın.Yalnızca bu işte,bu kadarcık.Ama ne yazık ki hayat bize bizi bile söylemiyor ve kader diye yollara düşüyoruz;bense şimdi bu yazıyı yazmanın aslında hiç bir işe yaramadığının farkındalığıyla hayal kırıklığına mı uğrayayım yoksa sanki kendi kendimi teselli etmişcesine umutla mı dolayım?
Beni boşverin de,ben tüm bunları düşünürken siz,sahip olduğunuz insanları kaybetmeye çalışmayın...

Abi siz manyak mısınız pardon da;kadınlardan korkulur mu hiç,en fazla endişe edilir.Mesela ben kadınlardan korkmadım hiç,ne zaman sevsem söyledim,içimden gelse şiir yazdım,toplum içinde olmasa da ağladım.Endişe ettim,başta kendim için;zira o kadınlar sevgime,aşkıma ya da adı her neyse ona karşılık vermeseydi kendi başıma toparlanacak biri değildim.Umduğum gibi de oldu zaten,ama bir şekilde bir şeyler becerdim işte.Sonra onlar için endişe ettim,dua ettim onları benden çok seven biriyle bir olsunlar diye,en azından bunu başarabildim...
Bir kadını kaybetmek mesela,sizin olmayan bir kadını kaybetmekten korkarsanız herhangi açılardan kötü şeyler yaparsınız ve bunun sonu gelmez;lakin onu kaybetmekten endişe ederseniz sürekli kendinize dönersiniz,hatayı kendinizde arar ve bir diğer deyişle adam olursunuz...
Sizin olan bir kadın için de bunlar geçerli,her ne kadar "sizin olan" tanımı yanlış bile olsa,mazur görün artık..Benimsemek vardır,sahiplenmek vardır,bir de farkında olmadan esir almak;kıskanmak benimsemek değildir,çünkü içinde güvenden ve sevgiden çok aitlik barındırır.Ve aşk,"benim" değil de "benimle" demeyi gerektirir;iki hayatı birleştirmek,birini diğerine benzetmek değil ortak paydada buluşmaktır.Korku kıskançlığı ve kıskançlık kaybedişi tetikler,ama hak edilmiş bir biçimde...

Bir kadını da geçtim,bir kadın var olmaksızın kadınlardan korkmak demek kalbi katılaştırmaya sebebiyettir;endişenin ise bir çıkar yolu vardır,kalp daha bir yatkın ve ikna edilebilirdir içten içe.İşte ben aylar öncesinde kadınlardan korktuğumu size söylerken aslında endişe ediyor olmasaydım,ben değildim.Hayatın bazen iteklemesi gerekiyor anlatabildim mi,bu mevzuda da kadınların;lakin onlar bunun farkında değil ve ben de artık üstelemiyorum nedense...
Gerçek kadınlar,ruhunda da bir kadın olanlar istese de istese de size zarar veremez zaten,göze alabilir ama mümkünatı yok beceremez;bütün insanlarda böyledir aslında ama bilirsiniz erkekler böyle gerçekleri daha fazla gömerler.Aksi olmasını da istemezdim ne yalan söyleyeyim;çünkü benim seviyor olduğumu saklayamamam kaos yarattı bazen,ama beni sevip de benden saklamayı bilen bir kadın olsa bu ikimize de yazık etmek olurdu...

Saat 5,akşamüstü 5,yani 4'ü 48 geçiyor ama 5 işte ne lüzumu var.Küsürattan sayıp atladığım o 12 dakikada ne yaşanabilir ki zaten;aşık mı olacağım,ölecek miyim,bu metin bir şekilde son mu bulacak?Benim aslında bu soruların cevaplarına ihtiyacım yok.Hem zaten yaşadığım bile yerli yerinde bir merak konusu,ama alıştığınız anlamı kastetmiyorum burada,ne onu ne de türlü pesimistik şeyleri.Bugün kendimi yazıdan bir adam olarak düşündüm,evet yazıdan;şu anda bile hepinizin okuyup okuyup bir başkasına atladığı ya da okumaya üşenip kapattığı şu yazılardan.Çünkü siz bunları okurken benim yazdığımı akıl edebilecek kadar aklı başında,lakin tüm bunların arkasında bir insan,yaşayan,ya da buna benzer her hangi bir şeyi düşlediğinizde şaşıp kalacak kadar aklı havadasınız...
Sizce ben hayal ürünü müyüm,ya da daha sofistike bir soru dilerseniz de;hayal gerçekten bir "ürünüm" mü benim?Eğer öyleyse hayal kuranlara boş insanlar,hayallere de boşluk gibi bakanlar bakar kör falan mı?
Şu anda saat tam olarak 5 ve ben bu ufacık metni 12 dakikada yazdım,bütün bu 12 dakika boyunca yediğim tek halt buydu ve ben bundan gurur duydum;yeterince işeyaramaz bir adamın hayata çektiği bir restten daha alelade bir davranış olması mümkündür sanki bunun,ben de biraz uçarıyımdır göründüğümün aksine,öyle olmasam her sabah kalktığımda aynı beni yine nasıl elde edecektim istisnalarla...

Burada yazanlar kelimesi kelimesine benim hayatım,başka da bir şeycik değil,bütün bunları görmeyi,okumayı,okurken ağlamayı bile göze alarak insanların içten içe bana yaşanmamış gibi bakması üzücü açıkçası,aşırı dozda samimiyetten artık bir romandaki başrol gibi oldum,burada yaşayan ve gerisi olmayan(yani buradan bakınca)İşin hayli absürd kısmı her gün en az onlarca kadının kitap karakterlerine aşık olduğunu dile getirdiği şu dünyada da,bazılarının deyimiyle kendi ütopik varsayımlarımdan kurulu bu dünyada da henüz beni seven mevcut değil...
Riyakar bir tespitte bulunmak lazım gelirse diyorum ki bir yere on tane Alptuğ Dağ koyup hangisi bunları yazandır diye beni hiç görmemiş okuyucularıma sorsanız beni seçmeyenlerin beni seçenlerden yoğun olduğunu görürsünüz...
Yakışmıyor çünkü abicim,ben bunu kendime yakıştığından değil de yalnızca dinmek ve dindirmek için yapan bir adamken şuan saat 5'i 10 geçiyor.Eminim yirmi iki dakika boyunca yazdığım şu koca metin öbeğinde gereksiz onca sözcük ve cümle mevcut,çünkü nedensizce canım biraz sıkkın bu konuda...

Bir şekilde kaderin tecelli ederek her bir yazımın onu en çok okumaya ihtiyacı olanlar tarafından tesadüf diye bir şey olmasa bile tesadüfi bir şekilde okunup hayatlarını değiştirmeyi dilerdim.Şu an neden yazdığımı ve nereye gittiğini bilmeden dakikalardır yazıyor olduğum şu metinden illa ki bir şey çıkartmanız gerekirse 5'i 13 geçe iki dakikada okuyup anlayabileceğiniz bir sonuç yazayım;

Oldukça muhtemelim ben,yalnızca yazılarım kendi içinde fevri ve birbirleri içinde biraz cömert,kanaatkar,en çok da fedakar...

Ah be aşk,aramızda kalsın ama ben seni fazlaca bi'özledim,öyle ki aşk derken kimseyi kastetmeyen düzeyde;e sen de gel madem artık,bekletme...
Onlar mı,sen onları boşver;onlar ne zaman anladı,bunun için çaba harcadı ki zaten?Bir kadını sevecek oldum sevme o da seni sevmiyor dediler,seneler sonra biraz vazgeçmeyi becerebildiğimde aynı kişilere başkaları da eklenerek vazgeçebilmemi eleştirdiler(üstelik zaten hakkım olmayan bir azaptan zor duruyordum ayakta iki büklüm),sonra bir başkası olduğunda ise yine aynı kişiler aralarında gruplaşıp bir taraf "Onu sevme" ve diğeri ise "Hani sadıktın?!" der gibi bakmaya başladı bana,bunu söyleyenlerin de günahını almak olmasın ama kendileri ayda bir sevgili değiştirirken benim seviyorum demeye korkmadığım kadın olmadı,ya da korkmadıklarım oldu ama onların beni reddetmediği olmadı diyelim...Yani işin özü onlar hep bir şeyler der aşk,ama sen de biliyorsun hatta biz beraber durduk onların karşısında hatırlasana;sana inanmayanlara ben,bana inanmayanlara sen kafa tuttun.Hem bak ben sana hiç kızdım mı bu senelerdir olup bitenin ve acının bir tanesi için bile?Seni bırak onlara dahi kızmadım,kızamam da zaten...

Ben diğerleri gibi değilim biliyorsun,acısıyla dahil birine bağlı kalmak toplumun bütün bu mantıksızlık iddiası ve bencilliği benimsetmeye dayalı içten içe samimiyetsiz her türlü tavrına karşı bile başı boş,sevdasız ve dolayısıyla manasız koşturup durmaktan daha lehimedir benim,kimseler bunu göremiyor ve göremeyecek olup görememekte ısrar etse de...Ellerinden geleni ardlarına koymasınlar mümkünse;çünkü ben alenen diyorum ki sana "Beni öldür!",ölümün Allah'a kavuşmak olduğu bilincinde bir protesto mahiyetinde yapıyorum bunu da;sen ölümsün diye değil,seni ölümle bir tutanlara inat olarak söylüyorum...
Ve işte tam da bu yüzden sende aptal bir gurura yer yok,bilakis gurur kaynağısın...
Katıksız bir "Gel" demektir bu yazdıklarım,umarım icabet edersin davetime;bir anda,bir yerde,bambaşka bir kadınla;yalnız bu sefer karşılıklı olursan sevinirim ilk ve umarım da son defa,çünkü sen hep karşılıksız çek gibi beni ortada bıraktın da boşver...
Her şeye rağmen çok teşekkür ederim,inadına gerçek ve iyi ki de varsın Aşk...

Bu sabah dört buçukla beş arası aklıma geldi.O değil hayır,öteki.Aklımdaki düşünceyi beyaz bir a4 kağıdına dönüştürüp buruş buruş edip yuvarlayarak en yakın çöpe atasım geldi ama uykuluydum zaten.Çöpe atmaktansa yakmak da bir seçenek,ama eğer yakarsam is gibi üzerime siner o ve gitmek de bilmez;bunu istemiyorum,çünkü artık başka,bambaşka bir kadının gözlerine bakarken kadının bende onu ve diğerlerini hissetmesini istemiyorum.Ait olmanın koşulları işte,her ne kadar ait olduğum ya da olacağım biri yoksa bile elbet bir gün gelecek,geldiğinde onu düzgün karşılamalıyım tabi,etraf toplu,kendine çeki düzen vermiş ve aklı başında,yani isteyebileceği şekilde...
Bir kadının sevdiği adamın geçmişindeki kadınlara manen veya fikren,az ya da çok maruz kalmasını ne deneyimledim ne gördüm,ama hissedebiliyorum o acıyı,hüznü,burukluğu ya da her ne zıkkımsa işte.Kimse misafirlerine pişmemiş bir yemek yedirmek istemez,ben de pişiyorum diyelim bu düşünceye dayanarak;olacağım ben olacağım,zor,yavaş ama olacağım işte.Ve ben olduğumda,daha doğrusu ben ben olduğumda insanların hala gerçek bir aşk yaşamak veya görmek için bir şansları olacak,söz veriyorum.Öyle sadece internet aşığı olsaydım bugün geriye dönüp baktığımda binlerce yazım ve yüz bini aşkın okunma sayım olabilir miydi?Samimiyim,gerçeğim yani onu diyorum,alın size ispatı,isterseniz test de edebilirsiniz,beni sevmeyi ya da kendinizi aşık etmeyi deneyebilirsiniz mesela;beni sevme kısmını bilmem de beni aşık etme kısmı çok kolaydır,inanmazsanız sadece havaya bakıp gözlerinizi kapatın ve derin bir nefes alın verin,hissettiğiniz şey her ne ise o benim teminatım işte...

Kendimi biriyle nişanlı ya da sözlü,birinin babası,bir iş yeri sahibi,takım elbiseli bir adam gibi hissediyorum bu aralar;böyle bir sorumluluk hali,çaba,"kısmet" diye gülümseyerek devam edebilme yeteneği falan.Otuzlarımda hissediyorum anladınız mı,göze alma işini önceden de yapıyordum ama sanki daha bi'kendi isteğimle gibi işte anlatamıyorum;feda etmek de buna dahil tabi,geleceğe yer açmak adına geçmişe veda ederken geleceğime dair hiçbir olumlu ihtimal gözükmemesine karşın gülümseyebiliyorum...
Tercihler işte,tercih yapmak,yahut bunu göze almak sizi güçlü olmasa da bayağı sağlam kılıyor açıkçası...

Diyeceğim o ki bugün önceki yazımda bahsettiğimin bir tık ilerisine gittiğimi görüyorum,nasıl olduğuna anlam veremesem de.Tamam orada bahsettiğim o kadın hala gelmemiş olabilir,geleceğine ümidim de yok ama belki de ilk defa konu bu değil;mesele,ben ona yer açmak için geçmişimi gömdüm,ama gömmeme karşın zor da olsa tohumlar bıraktım ve şimdi onları gömdüğüm yerde bir dizi papatya var.Ben onu bekleyeceğim,o yazıda bahsettiğim ve çok daha fazlası gibi,papatyalar da bekleyecek söz,şiirler de...Ayrıca benim ona sözüm var çok geçmişten...

Ve ben neticede çok bi'değiştim olumlu anlamda,bu yeni ben mi diyeyim ne diyeyim,yüksek muhtemel alttaki şarkıyı dinlerken çıktı içimden;evet o hep içimdeydi,çaktırmıyordu değil çaktırıyordu ama ben yüz vermedim,cesaretim yoktu ve hala da olduğu söylenemez;oysa şu var ki kendim için istediğim şeyi kendi kendime de olsa kendimde denemeyi seçerek kendime bir şans tanıdım.Bunu da kıymet bilmeyene ibret falan diye değil,hayat devam ediyor diye yaptım,o kadın gelir diye...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )

Kızım

Bir Kadını Öldürmek

Yaz Gelecek

Parçalama

Bir Kadını Telafi Etmek

Seyduna ve Şahrud

Dersten Kaçmama Dair

Kadınlar ve Çocuk'um

Vedalaşamadım

Çok Güzelsin Ama

O Gün Bugün Değil Sanırım...

İntikam

Çapsız Üzümlere İthafen

Yalnız Mesele

Gelirsen

Garanti Duymak

Kadınlardan Korkma

Birkaç Dakikada Yazı

Aşka Gel Demek

Değiştim Sanırım,İşte Yeni Ben