Suyum ben, hani hiç özellikle su istemez canın, sadece susayınca içer ve sonra defolur gidersin ya... İyi geliyorum demek ki ben de; sonsuz görünen sevgi ve şefkatim, o binbir özenlerim, sakınmadan üstüne titreyișim... Taa ki kendine gelene kadar insanlar, benimle işleri bittiğinde tıpkı kullanılmış adi bir mendil gibi bırakıyorlar. Benden iyisini bulana kadar yani tüm hengâme, iyi derken iki seçenekten biri bensem daima diğeri yani. Umursamıyor kimse, elime tutunup ayağa kalkan çekip gidiyor. Sormuyorlar, neden sorsunlar, tek vasfımı gerçekleştirmiş oluyorum neticede; benden başkasının sarmayacağı gibi sarıp, açık net "kusursuz" sevgimle bir yere getirdiğim insanlar, onlar da beni seviyor sandığım ama olsa olsa acıyan yahut açıkça oynayan insanlar... Mesele o insanlar da değil, mesele her seferinde hiç çekinmeden kullanılıp atılan ben.

Milâttır bugün,

Kimseye güvenemeyeceğim biliyorum artık, dünyanın en ama en iyi insanı gelsin yine de adi bir paranoya olacak içimde, haklı ve acı bir paranoya. Bugüne kadar bana en ufak zararı dokunmamış ve gerçekten uzun zamandır hayatımda olan kişilerden bile korkuyorum; sebep yok, benim sebep, yokum ben, ne zaman oldum ki?

Kimse olmasa daha iyi belki, hep öyleydi ama ben kaşındım, hep öyleydi ama umut umut diye yediler başımın etini; mezarımı kazanın da adı umut, sor bak var mı kimsenin haberi.

Hiçbir şey içten gelmiyor artık, ölümcül bir boşluğun eşiğinden bakıyorum dünyaya; en büyük öpücüklerle, en şefkatli sarılmalarla, yüzde milyon doğru sözlerle de kuşansa etrafım... Ölümüm o "acaba"dan olacak. Kimse beni inandıramayacak kendine biliyorum, üstelik onların da suçu değil; yıpranacaklar ve canları yanacak biliyorum, çok kızacaklar bana, oysa ben ne yaptım okuyucu sen söyle? Güvensem de benim suçlu, güvenmesem de; sevsem de benim acı, sevmesem de...

Beklemiyorum artık kimseyi, kimse de gelmesin zaten; sözler veriyorum, daha müsait bir gün konuşuruz gibi sözler, o günü asla getirmeyecekken yalanlar söylüyorum; kaçıyorum okuyucu artık, kalmak elzem, üstünde umut yazan yenidenler batıyor göğsüme, neler gördük geçirdik bu kadar yeter.

Söylesene okuyucu, nerede ne işim var?

Aynaları olmayan bir araba bulalım

İzin verme başımı çevirmeme, sıkı tut ellerimi

Sıkı tut beni, sevgiden bir emniyet kemeri gibi

Götür beni, Ankara'dan değil geçmişimden de

Sakın imkan verme arkama bakmama, n'olur

Geride kaldığı bile görünmesin bir şeylerin

Kaçır beni benden, bağla gerekirse.

İnme son hızdan bir tık aşağı sakın

Bir elin hep elimde olsun, öyle kapanır gözlerim

Gidelim yeter ki, bir yere varmayacakcasına

Gitme halinde olalım, başka türlüsü elzem

Ah şu dünya gözlerimle seni bir görsem

Bil ki dünden razı, hazırım en uzun yollara

Gidelim başka olmaya, bir yeni şansa gidelim

Nesini anlamadın, gitmezsek öleceğim

Acele etmen lazım, yol uzun, dinlenmeliyim

Sıkıldım, başka türlümüz mümkün olsun artık

Gidelim işte, bunca yıl kalandık da neye değdi

Kim derdi ki bir gün Alptuğ Dağ bile yorulacak kendini anlatmaktan, kaçacak. Doğrusu bu defa ben bile bilmiyordum bu kadar yorgun olduğumu, tahmin ettiğimden fersah fersah ufak bir şey bir anda öyle bir deprem çıkardı ki içimden...

Çırpınırdım eskiden anlaşmak için, uzun uzun ayrıntılı mesajlar atardım falan; şimdi sadece susmak kaldı, haklı ama mahçup bir sessizlik kaldı yalnız başucumda... Artık boșverebildiğim kesin ama karşımdakini mi kendimi mi emin değilim. En kötü cevaba bile bir tamam ve türeviyle gidiyorum adeta; siz haklısınız evet, yanıldım, boşver... 

Ben şimdi kırgın olduğumu desem ne çıkacak, ne değişecek? En fazla içimi açmış olacağım birine daha, üstelik farkında olmadan da olsa önceden de açarken kırmış birine... Susmak en temizi, neden kırıldığımın gerçekten bir önemi var mı ki? Üzgünüm ama yok galiba ya... Beni şöyle kırdın böyle incittin desem, bir yerinden tutup ya beni suçlayacak ya da her şeyi abartan olacağım biliyorum; o daha önce yapmadı gerçi bunu ama fark etmez, zira başkaları tur bindirdi.

En fenası da ne biliyor musunuz, iyi şeylere dayanamayan ve bu yüzden haklıyken bile sırf barışmak ve yeniden mutlu olmak için herkesten tereddütsüz özür dileyen ben bile... Kırgınlıklarımın geçeceğini sanmıyorum bu defa. Hep kendimi mi affedemeyeceğim, sizde sıra. 

Hem kırgın olduğumu da ben anlatacaksam zaten ohoo... İyisi mi öylece susalım, zaten gelmiyor artık kimseye laf anlatasım, anlatmak değil yaşamış olmak yorarmıș, yeni anladım. 

Haklılık da sizindir her şey de, çoktandır yok sayılırım. 

Söküp elime alsam kalbimi, atmasa acı acı

Ağır geliyor artık, zaten oldukça da yaralı

Zul oluyor sevilmeden sevmeler, bekleyişler

Keşke kalbimi alıp avucuma, üstüne ağlasam

Fırlatsam kalbimi eski dostlara, acı aşklara

Fırlatsam körelmiş anılara, en büyük acılara

Alın desem, oldu istediğiniz, ersin başlar göğe

Ben mi? Gideyim, kalpsiz devam edeyim

Kalbi yok desinler, üzer desinler ama üzmesinler

Yaklaşmasınlar gerekirse, yakmasalar kâfi

Çoktan yaşlandı küçük kalbim, doldu miladı

Üzülerek de olsa, biliyorum, değişme vakti

Artık ne kadar sürerse böyle.

Biliyorum yollar geri yürünmez

Bir kez soğuk girdi mi araya, düzelmez

Kendimi de biliyorum, sürekli arkama bakacağım

Ama bu defa; kendimi suçlamayıp, yanımda olacağım

Ve yanımda olanları, önceme korkumla yakmayacağım

Kaybetmemeye çalıştıkça kaybediyor insan

Bense çekildim aşk ve dosttan

Kuş tutsan da ağzında, oluyor olan

Giden nasıl gidiyor ardına bakmadan

Biliyorum anlamadım, biliyorum anlayamam

İçimden bir ses der, eskisi gibi olmayacak, sen de gitsene

"Eski Alptuğ'u bırak" der, olmayacaksa olmasın

Eski dostlar da olmayacak, bırak olmasın

Küsme yeni dostlara geçmişe hüznünden

Faydası yok biliyorsun, kendini cezalandırmanın

İtme, kaçma içine işte; biliyorsun yaramıyor işte

Bizim eskimiz, öncemiz kalmadı Alptuğ, boşver kalmasın

Bu gece de şey oldu, şey... Bazen konuşmak istiyorum, biri soğuk, bir diğerinin işi var -ki ona kızmıyorum- ve öteki de çok mutlu, o kadar mutlu ki bozmamalıyım. Saatlerce telefon rehberimi bir aşağı bir yukarı adımlıyorum... Kimsesi olmamak böyle bir şey işte, aileyi falan kastetmiyorum elbette, anladın, sen de biliyorsun. Cevap geldiğinde geç kalınmış oluyor çoğu zaman, zaten verilen cevaplar da anlamsiz, kuru, en iyi niyetliler bile bilmiyor ne diyeceğini. İşte o an diyorum Alptuğ, olmasaydın? Sahiden ne kaybederdi kim?

Bazı şeyleri söyleyemiyorum okuyucu, bu gece hepsi burada; bir kızdan hoşlanıyorum, çok hoşlanıyorum ama söyleyemiyorum; bu klasik cesaret mevzusu değil, beni sevdiğini ve seveceğini düşünemiyorum, başkasının da öyle. Bu yüzden de onu kaybetmek istemediğim için susuyorum, herhangi biri olarak da olsa kalsın diye, çünkü buna ihtiyacım var, çünkü kalması gerek artık birilerinin ve bir şeylerin, yaşlandım derken şaka yapmıyordum.

Yine de beni sevmesini çok isterdim biliyor musun, onunla konuşurken aşağıda bahsettiğim her şeyin üstüne kalınca bir çarşaf geriliyor, daha güçlü oluyorum, baharım dominant oluyor, değişimin kıyısında hissediyorum. Onunlayken, kendi başıma yapamadığım şey elimden geliyor, daha nasıl anlatayım okuycu.

Huzur doluyor içim, asla unutamam dediğim şeylere sünger çekebiliyorum inanır mısın. 

Bugüne kadar hep kaybetme korkusundan kaybettim herkesi, hala da kan gibi kaybetmeye devam ediyorum, başım dönüyor bazen, her an sanki düşüyorum. Kuruntu yapıyorum, kuruntu hatayı doğuruyor; sanma ki bir sabah kafamda kurmaya başladım öylece, uzun süre hiç yanılmamışlığımın cezasını haklı çıkma korkusuyla çekiyorum... En iyi arkadaşım da mesela, onu da çok kırdım geçenlerde, kendi kendime, çok basit ve salakça başardım bunu.

Ben en büyük hatayı, geçmişin kötüsü ile şu şu anı kıyaslayıp, arasında bağlantı arayarak yaptım, bunu mutlu ve güvende olmak için yapmış olsam bile. Ne malum diyemiyorum, önüme bakamıyorum, her an kendimi geliştirsem de, hatalarımı yüzüme vurup düzeltmek için samimi ve dev çabalar da sarfetsem öyle... 

Bir yanım iltihaplı gibi, sıkıp patlatmak istiyorum, diğeri çok güzel, diğeri yaşasın diye; sorun şu ki, hassas bir kalp olarak birinden diğerine çok hızlı geçiyorum. 

Hal böyle olunca pek çok açıdan, evvela kendi üstüne gidiyor insan, kopmak ve koparılmak istiyor, kendinin yanında yaşı da yakıp her şeyden ve herkesten alıp başını gidiyor. Yine ayıp oluyor, yine evet, üstelik insan bu defa bile bile yapıyor. Kendine ceza çektirmek için gitmenin onu sevenlere de ceza olmasını umursamayacak kadar hem bencil hem diğerkam oluyor. Nasıl bir adam ki bu, iltifat edeyim derken bile kırıyor, itlaf olası geliyor.

En acısı ne biliyor musun, bazen her şeyi berbat etmemek için öylece durması berbat ediyor her şeyi, güler misin ağlar mısın, şahsen ben ağlıyorum. 

Aslında biraz kendimden de utanıyorum bu yüzden, tüm bu özgüvensiz ve kendinden nefret eder halimin müsebbibi bana bugün bunları yazdıran, onca zaman köklenmiș ve geçeceğine itimadım gitgide azalan hatalar. Kendimi seviyorum ama tam yetmiyor, birinin bunun için beni ittirmesi gerekiyor adeta, birinin gün boyu iyi biri olduğumu falan söylemesi... Belki yeterince denir ve inanırım belli mi. 

Kim bu Alptuğ diyorum uzaktan bakıp, o çiçekli ve nefes gibi adamın dibinde bunların yatması benim de canımı sıkıyor, atlatamadığı bir şeylerin ayağına dolanması... Tıpkı doğduğunda onlarca kez nefessiz kalıp saniyelerle hayata tutunmuș olması, hastalığının o zamanki hastanelerin suçu olduğunu öğrendiği bu gece gibi. O kadarını da bilmiyordum, o kadar kötülükten çıktığımı ben bile bilmiyordum, kendimle nasıl barıșacağımı bilmediğim gibi.

Çift kişilikli falan değilim yani ben, sadece diğerini gömme fırsatını bekledikçe yağmur yağıyor, anlarsın ya. 

Ne diyeyim ki okuyucu. Güzel olmaya çalışıyorum yine de, söyledim işte kusurlarımı, zaaflarımı, daha ne.

Ezcümle, özür diliyorum okuyucu, ne veya neler için olduğunun önemi bile yok. 

Batan bir güneş gibi hayatımdan kayışın

Kuru ihtimalini gözlerimle yaşatmaya çalışışım

İçimi yakan "artık uzak" kadın, sen söyle

Söyle içimde hâlâ, nasıl da yaşayışın

Ne değişti bizden, birden söyle

Üç günlük bir şey gibi, iyi ki'den neyse'ye

Bu şiir de, güzel günlerimiz gibi kısa işte

Her şeyi halledip geldim sana ben

Göğsümdeki kuru otları yoldum

Tek tek ellerimle bozdum örümcek ağlarını

Bir bir güller diktim ne varsa her renginden

Perdelerimi açtım, pencereleri de öyle

Havalandırdım kalbimi, güneş girdi içine

Her yeri pırıl pırıl, umudunla yıkadım diye

Tozu dahi kalmadı ne acı ne tasanın

Çıkardım attım saplı bıçak, kurşun, șarapnel

Yaralarımı sardım da geldim sana,

Bilmeyeceğin ve artık önemi olmayacak şeyleri

Bırakıp iyileştim, büyüdüm de geldim

En güzel halimle "sana" geldim

Emaneten değil yüzümdeki gülümseme artık

Sen de olmasan keşke, umarım, inşallah

Yarınım yoktu, "yarım" diye sana geldim

Bir eşik aramızda, geçmek de zor aslında

Beklemek önünde güzel, sonu gelmese de

Gözlerini ve baktığın yer bile ardındaysa eșiğin

Gitsem mi dersin, sen çekmeden giremem ki

Yoksa bile durur orda, güzelsin bilmem deme

Küçük de kısa da olsa sen tutmadan giremem ki

Başım döner, kalbim döner... Umut durur belki

Bir eşik aramızda, bekleme salonu kalbinin

Bir eşiği gibi seni sevmenin

Beklemek mi önünde, çekip gitmek mi dersin

Beyaz gül mü bıraksam begonvil mi

Beni geçirmesen de sen gelir miydin?

Belkilerden bir duvardan atlamış ölmemişim

Söyle şimdi bana, benden nereye gidelim

Ön bahçede güller, arkada açık mezarlarla...

Kırık güzel evler gibiyim, söyle nereye gidelim

Unutalım mı beni, sevelimse nasıl sen seç

O uzanılmaz duruşun, yine de beklemeli miyim

Bi'gün her şey bitince, nereye beraber gidelim

İhtimal de olsa söyle değer miyim

Adı yanmış biraz beklemeyim,

Bu gürültü, bu hüzüntű altında sağanak

Kimse sevmese, anlamasa da kimse 

Sen de kal peki, ben nereye gideyim

Yalansa yalandı, yalandan da olsa iyiydim

Kırk kere söylesem olurdu, kırkı tur bindirdim

Olmadım, olsundu, görünsem de yeterdi

Her gün tabutlar kalkardı kurumuş kalbimden,

Ölülerime bile söyleyemedim öldüklerini

An geçti, telafisi olmayan şeyler karıştı kanıma

Es kaza gülsem dahi, görünürdü derinden

Demedim yanımdakilerle, anlamsız kaldıklarını

Hiçbir şeyin tat vermediğini, içime sinmediğini

Kötű de güzel de, her şeyi unutasım geldiğini

Gülüșürken öyle, diyemedim kalkıp gideceğimi

Bahsetmedim yıkılıyor olduğumdan, çaresiz

İşe yaramayacaklarından söz açıp üzemezdim

İyilikleri için bile olsa kırıp uzaklaştıramadım

Patlayasıca bi'bombaymıșım gibi yanıbașımdan

İlk değil, dostlar uçurum, atlamak istedim

İyiyim dedikçe yalan söyledim

Dedim çünkü bu duymanız gerkendi

Çıkış yok baktım, "iyiyim"i mezarım bekledim

Her gün her an, karaya vurdum diyemedim

Gelmedi dilime nice özlediklerim

Yeter ki neşeyle bilineyim, etrafa saçayım

Biliyorum, ölüyken de güzelim.

Öncem öldürdü sonramı, atıl kaldı bu günüm

Ne yaşananlar değdi, ne gidenler-kalanlar

Bütün güzel şeylerim gözlerimde eridi

Söyle madem, neremden başlayayım... Kesmeye.

Hüzünlüyüm diyorum sonra konuşalım

Hiç gelmeyen sonraları bildin mi? ondan işte

Kızma bana, yapabilsem yapardım... Yaşardım.

Bir saç gibi ağırdım, görmüyorum deme n'olur

Kalmadım ben anla, acı ama öyle

Yakışmam artık eş dost kimseye

Bildiğinden başka bir şeyim işte

Sen "yaşa, gül" diye başkasına de

Bırak beni için için, elleme durayım

Sarma sarmalama, bulaşma acıma

Unut beni bence, bana da unuttur hatta

Ben başından kaybettim, itiraz etme

Bir Alptuğ yok artık, ağla

Gelmez başka da.

Yitirdim anlamımı hepten ben

Apayrı yazılıyorum artık her şeyden

Epeydir azalmıştı zaten gülümseten

Ne bir neden kaldı, ne buna değer

Öldü içimdeki o kalabalık, șen sofra

Ceset torbalarına sakladım umutları

Uzun yollar istedim, karışmak istedim

Unutana yahut ölene dek...

Eski ben yok, hiç olmamış dostlar yok

Alıp gidecek baş, hala atan bir kalp yok

Yok bir şey, geçti, iyiyim vallahi

Her şey yolunda, yol aşağı düşüyor da olsa

Kimseye göre, kimsenin kıymetinde ederinde, iyi gününde kötü gününde, rızasında gülümsemesinde değilim...

Al beni sonra, uyut yoksa gelmem, direnirim; al beni, "ev" ne demekse oraya götür

Adlı bir hiçim Aysel, adli bir vaka; sen de git istersen, gitmeden unuttur yeter kendini

Bekleme başımda Aysel, başım bitmek bilmez cenazeler törenidir

Kalma git Aysel, bugün kalmanla değişmeyecek bir gün gidecekliğin... Herkes gibi

Sarılma sakın şimdi; başladığında acı vermeye bir şey, evvela güzel yanlarını unutmak gerekir

Aidiyetimi arttırma n'olur Aysel, biliyorum; sen giderken aramızdaki bağ kalbime sürtünecek

Önümde durma uçurum başlarında, bana sinen şeyler yakışmaz hiç sana

En önemlisi de, beni sevdiğinden, bilhassa seveceğinden asla emin olma.

Git Aysel, seni de herkesi de sevsem de... Alışamayacağım, kendimin bile varlığına.

Görüyorum ki nice dostlarla -belki de artık eski dostlardır- üzerinde uzlașamadığımız ağır bir tanım var: Dost.

Ben kendi bildiğimce, dilim döndüğünce tanımını yapacağım şimdi, beğenen benimledir, beğenmeyen... Bilmiyorum. 

İyi / kötü bir şey olduğunda ilk aklına geldiğimiz, bu şeyleri beraberce yaşayıp hissettiğimiz, kendisine karşı tereddütsüz, olabildiğimiz kişidir dost, biliriz onun orda olduğunu hep, bizimleliğini biliriz, iyi hissederiz onunla. Korka korka konuşmadığındır dost, sen tatlı tatlı uzlaşmaya çalışırken her şeyine tepki gösteren, geçiștiren değildir. Ne zaman ki artık yazmaya bile çekinirsin...

Dost, onda yerinin ayrı olduğu kişidir ama bu ayrılığı biraz olsun sana da göstermesi gerekir, çünkü dostluk demek karşındakinden emin olduğun kadar ondaki yerinden de emin olmaktır.

Dost yumuşak olur, kişiliğini bilir ve öyle yaklaşır, en kötü günlerde bile en incitmeyicisini seçer kelimelerin, seçmiyorsa...

Basit ve bu kadardır dost, üç noktalara kadar güzeldir yani, oysa artık üç noktalardan sonrasına geldik, bakalım ne kadar dayanacağız. 

Ben hariç doğacak günler, her şey beni bırakıp geçecek

Hava, etraf, duygular... Her şey aynı, kaldığı yerden...

Ne büyük eksikliğim ki, hiçbir şey değişmeyecek...

Şanslıysam gözler ıslanacak ilk birkaç gün, silik anılarla

Nefret ettiklerim teselli bahanesiyle sevdiklerime gidecek

Kalp atışım hariç hiçbir şey değişmeyecek

En seven bile çok geçmeden öylece devam edecek,

Alptuğ'suz koca dünya, herkes bugün nasılsa öyle kalacak

Ne bayrak yarıya indirilecek, ne siyah gözlükler kuşanılacak

Ne kalabalıklar yürüyecek, ne ayılıp bayılanlar

Hiç olmamışım gibi, yaprak kımıldamayacak

Kadehler tokuşacak, yüzler gülecek, benden hariç her şey

Kabahat gibi örtecek üstümü toprak, böcek bile gelmeyecek

Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak artık

Yine yapabilirliğin batacak gözlerime

Bil ki geç oldu, bil ki kayboldum çoktan

Kalmadı tek dünüm hevesli yaşamaya

Serden bile geçtim, yalnız başıma

Sor ki o en ıssız, muhtaç zamanlarda

Eriyen bir mum gibiyim ledler altında

İhtimalim de istenișim de batsın yere

Özlediğim ben de herkes de fersahlar uzaklıkta.

Tanımadığım mevsimin otları batıyor göğsüme

Artık acısa, düz zımpara gibi işlevsiz olsam da

Alıştım; unutuldum sandıran umursanmayıșıma...

Bir ıslık gibi acıtmadan gel uzağından

Kazı yeter ki beni, yanık geçmiş asfaltından

Kaldır ölü toprağımı, yaradan ibaret yaşımdan

Kesildi sesler, unutuldu nefesim, acıdı mesaim

Bahse var mısın küçük? Olmamışça gideceğim

Son kezlerce önünden geçeceğim bilirsin

Kurumuş, bilhassa dostluk ve nice ölümlerin

Acı bir mesajım birikecek, bil ki çok uğraştım

Söz veriyorum kısa sürecek, hissedilmeyeceğim

Kalmadı sen de biliyorsun elle tutulur bir şey,

Geciktin bunu inkara... Er geç ben de gideceğim.