Bazı şeyler diğerlerine kıyasla biraz pistir okuyucu, yine de birilerinin onu yapması gerekir. Gel gör ki insanlar bunu görmez çoğu zaman, görmemeyi tercih ederler doğrusu; tabii sizin elinizi taşın altına koyuşunuzu da bundan memnuniyet olarak değerlendirirler, beyinleri böylesine sığdır fakat bunun farkında olmadıkları için sizi değerlendirme lüksünü her daim kendilerine hak görürler, varsın görsünler.

Alptuğ'un artık yeterince sert olması gerekiyordu anlıyor musun okuyucu, öyle göstermelik falan da değil. Hani o ona sürekli "Değişeceksin." diyenlere artık "Eserinizle övünme vakti" demesi gerekiyordu; hep alttan aldığı, tartışma çıkmasın diye yerli yersiz özür dileyip kendini de hep suçlu hissettiği o tiplere artık onu sindiremeyeceklerini ve üzerinde baskı kuramayacaklarını göstermesi gerekiyordu. Alptuğ'un inan bana bütün bunları gerçekten sert, gerçekten kararlı yapması gerekiyordu ki... Birazcık da o önemsensin, onun dediğinin de bir kıymeti olsun. Çünkü girdiği tartışmalarda hep empati yaparken o, karşı tarafın haklılık uğruna onu yok sayışını yeni yeni fark etmişti...

Bu zamana kadarki aşırı yapıcılığının etkilerini ancak aşırı gaddarlıkla silebilirdi.

Alptuğ en ufak kötü bir şey yapmaya görsün, herkes "Hani şöyle iyi böyle kibar biriydin?" diye yaftalar, kimse durup "öyle bir adamı bu hale kim, ne getirdi?" sorgulamaz. İşin kötüsü bu sadece benimle ilgili değil, herkes yaşıyor bunu, herkes eziliyor hep, sadece bir deli ben oturup bunu mesele ediyorum, haliyle oklar da bana dönüyor.

Alptuğ sevgileri yarınlara bıraktı, yarısı da dünde kaldı ama dün öldü artık. Ne acı ki gerektiğinde kötü olamadan var olamadığımızı öğrendim, ancak birileriyle sert tartışmalara girip kafa tutunca "Dur biraz, bunun da bir benliği varmış." oluyor. Çünkü onlar kendilerinden hiç taviz vermedi bugüne dek, hep sen ben verdik, hem de öyle verdik ki haberleri bile olmadı. Haksız mıyım?

Dengeyi korumakta bütün mesele, kimseye diş göstermeden ilerlemiyor ne yazık ki hayat, ayrıca görmesi gerekenler dışında tek bir kişiye bile gösterirseniz o dişi. Sonrası kötülük işte. Gerçekten salt kötülük, üzerinde tartışılamayacak kadar kötülük.

Ben Alptuğ, bazı insanlara karşı, mümkün olduğu kadar az da olsa kötüyü ve kötülüğü üstlendim; durduk yere değildi bu ve inanın bana ileride hiç kötülük olmasın diye yaptım. Çirkindi, yanlıştı, benim de içime sinmemişti belki ama olabilecek şeylerin en mantıklısı denli gerekliydi elimi taşın altına koymak, hatta taşı unutmak. 

Tam her şeyi yoluna koymuşum, iyi kötü bir iş güç de tutturmuşum, okul desen iyi, yanımda iki üç aziz dost... (Doğrusu iki üç bile fazla geldi ama alışırız zamanla) İlla burnumun dibinde bitecek geçmiş di'mi? Hayır bir de beni takılı kalmakla suçlarlar.

Hep aynı şey: Vakti zamanında beni bir başına, yalnız, acılar içinde, kapana kısılmış bırakanlar -ki inanın abartmıyorum- pat diye çıkar gelir aylar sonra. Artık yalnız mı kaldılar, dur yine şu çocuğun saf sevgisiyle oynayayım da moralim düzelsin mi dediler onu bilemem, bilmek de istemem. O kadar ama o kadar yalnızdım ki, o kadar tırnaklarımla geldim ki her nereye geldiysem, her kim olduysam bunda kimilerinin kötülüğü öyle çok ki okuyucu... Vallahi sen biliyorsun kaç kez eşiğine gelmedim mi bazı şeylerin. Neyse, yeri değil. Yalnız kaldılar ve yalnızlığı en iyi öğrettikleri insana geldiler.

Onlar sandı ki ben yine kapımı açarım, bağrıma basarım; salak olduğumdan da değil, bile bile bir daha gideceklerini, yine de bir süre olsun yanıma alıp deneyecek kadar yalnız olduğumu düşündükleri için hala. Ki kıymeti yok artık insanlılığın, bir önceki yazımda da dediğim gibi, sadece iş var artık; bu da yalnızım demek değil, o aziz dostlar... Onlar bana öğrettiler alttan almamayı, biri sırf kalsın diye sineye çekmemeyi; kabul ben de belki biraz kaçırdım dozunu, oysa içime sorsan hala az bile biliyor musun okuyucu?

O kadar isterdim ki kapılarımı açmayı. Her defasında içimden delice bağırdım, kendi boğazımı sıktım kaç kere "YAPMAYACAKSIN" diye, "BİR DAHA İNANMAYACAKSIN" diye. Sonrasını da gördün, yeni gelen kimseden sevgimi şefkatimi esirgemedim, esirgemem, hala pamuk gibi, peluş ayı gibi bir adamım. Ama bir 5-10 kişi için cehennem olsam az gelir, bunca şeyin üstüne bunu da bana çok görmeyiniz oldu mu? Eylül'le tartışıyoruz bazen iyi nedir diye, hani herkes kendince iyi falan filan; ben de iyiyim işte, beni rahat bıraksanız, canımı yakmasanız herkese de öyle iyiyim ki, anlatmama da gerek yok, görüyorsunuz işte.

Neymiş, yeniden Twitter'a döndüğümde ilk iş birilerini engellemişim, sonra da tweet atmışım: "Geri dönüşüm iki türlü zor: "Beni bu hale sokan ***larını bulup engellemek ve iyi dostları bulup kavuşmak" falan tarzında. Sen bu cümleye alınıyorsan demek ki bir şey yaptığını kabul ediyorsun bana, et; etmesen bile aylar sonra profilime girişinden belli, artık azap mı duydun yoksa canın can yakmak mı istedi o sana kalmış. 

Hepinizin yolu açık olsun, çünkü artık benim bir yola bile ihtiyacım yok. Eyvallah.

Makineleştim artık iyice, yeterince vaktim olan onca şeye hemen dört elle kapsamlıca sarılıyorum, bir şeye sarılmadan düşerim gibi geliyor, belki de zaten düşük olduğumu fark ederim gibi.

"Bir daha asla"larla kurduğum o masum korkular uzaklaştırdı beni ihtimalin i'si ve her şeyden. Belki birinden hoşlanıyordum, belki kaybetmemek için söylemedim, belki haklı belki geç biriyim şimdi, peki fark ediyor mu en önemlisi. 

Kapadım kendimi, buna da kılıf uydurdum bir güzel; bir işim oldu, işimi yapmazken bile işimi düşünüyorum, böyle olmasını çok seviyorum, çılgınca işimleyim ve yorulmuyorum; benden talep edilmemiş olmasına rağmen işimi hemen başlayarak belki fazla detaylı ve kesinlikle ciddi zaman vererek yapıp kendi sınırlarımı zorlamaya çalışıyorum, tam kapasite olmaya... Hep istediğim hayat, geceleri sabahlara kadar işimi yapıp, zaman mefhumumu kaybedince uykuya dalıyorum. Aslında her gün zaten yaptığımdan hiçbir farkı yok, sadece artık bir amacı var.

Böyle olunca, öyle ya da böyle adı sorumluluk olan herhangi bir ceket giyince; düşünmemesi gereken her şeyi daha az düşünüyor insan. Ayrıca -biliyorum normal insanlar için bu zararlı ama- kendini kapamaya da anlaşılabilir bir yol oluyor; işime odaklanmalıyım diyorum sürekli, insanlarla tanışacak vakit değil, aşk acısı çekecek vakit değil, eski dostlar için üzülüp içinde bulunduğum hale kahredecek vakit değil, duygusal herhangi bir ilişkiye ayıracak vakit yok. Artık sadece iş var. Çünkü ben öyle istiyorum, meşgul olmasam bile meşgulüm, buyurun bahanem. 

O hani filmlerdeki, işinde çok yetenekli ama ruhunu satmış insanlara döner miyim? Yaklaşırım ama dönmem gibi. Hem zaten hep böyleydim ki, işim sadece arkamı yaslanacağım bir duvar oldu. Hep yalnızdım, insanlara hiç alışamadım, yakınlık kuramadım, hatta doğrusu beni sevenlere kendimi yakıştıramayıp çoğu zaman kötü bir tercih olduğuma kendimi inandırıp kaçtım, kimseyi sevdiğimi değil onlara, kendime bile söyleyemedim uzun zamandır.

Böyle anlattığıma da bakma ha, benimki bir kariyer takıntısı değil, yaptığım işi iyi yapmak sadece düsturum; yoksa bir rekabet, kibir, sürekli yükselme arzusu falan bunlar boş işler. Ben hep olduğum gibi burda da mevzunun başka yerindeyim.

Neyse okuyucu, iş beklemez. Hepsi bitti çoktan ama yine de beklemesin işte, çünkü ben de duramam. Fizik biliyorsundur sen kesin, durursam düşerim, düştüğümü hatırlarım, yahut sadece hatırlarım. Duramam okuyucu, sıcağıyla hatırlamadığım bir ölüm, bir yalnızlık bastırır durursam. En iyi halimi görmek istiyorum okuyucu, tek başıma nereye kadar gidebildiğimi görmek istiyorum. Yoluma çıkma okuyucu. Ben eski ben değilim, sen bile inanıyorsun artık.

Durduğum yerinde zamanın, o kadar fark etmiyor ki. Kabul edemiyoruz, etmek istemiyoruz belki ama süreksizlik kazıyor mezarımızı; eski bir en iyi dostum vardı mesela, en iyi olmasının sebebi ise yaptığı, benim için çok önemli olan fakat reelde aslında son derece sıradan bir şeydi, senelerce sırf o günü hatırlayarak en iyi dedim ona... Göremedim yahut görmek istemedim başka hiç öyleliği olmadığını.

Demem o ki, bir anki güneşe bakıp da kısa kollu giyilmezmiş, o güneşin hatırası da hatırı da ısıtmaya yetmezmiş.

Bugün ise, hayatta ailemden sonra en değerli gördüğüm iki kişiden ilkine aynen şunları yazdım:

"Bak kanka, muhtemelen farkındasın zaten ama sen benim hayatımda ailem dışımda harbiden çok ama çok önemi olan iki kişiden ilkisin. Bunu iltifat olarak demiyorum, düşün bir, neden öylesin sence? Yanımda olduğun için falan filan değil ha, kimse olmadan da hep yürüdüm ben, illa yürünüyor. Sebebi şu: Sen hep benim ayakları yere basan tarafım oldun, hep tutarlıydın, ikimizin ilişkilerinde de başka insanlarla yaşadıklarında da hep çok hakkaniyetliydin, benim olamadığım ve özendiğim kadar. En çok da sevdiğim yanın ne biliyor musun? Sen de benim gibi değişip duygusuzun teki oluyorsun, seni de ezip geçiyorlar kendini tanıyamıyorsun; ama günün sonunda hiç olmayacak gibi görünse bile, eğer hak eden biri çıkarsa yine aynı enerjinle güzellikler sunabiliyorsun benim aksime. Valla aynı ben gibisin, seni de bıraksam bin saat gömersin belki kendini, bunları da o yüzden yazıyorum, kendini kendinden değil benden dinle diye... Başkasına kusur bulmak istemiyorsun çünkü artık kimse hakkında yanılmış olmak istemiyorsun, ben bunun çok farkındayım, ama inanmaya çalışarak da olmuyor; baksana bana, içim içimi yedi, kimsem hiçbir şeyim yok şimdi ve en kötüsü böyle olup olmaması kalbimde fark etmiyor; ne iyi ne kötü hissedemiyorum artık, işe güce vurdum kendimi, en kötüsü de artık bu yokluk olması gereken kadar bile acıtmıyor, güç gibi ama değil, robotik bir biçimde yükler yükleniyorum da farkına bile varmıyorum... Biz senle her açıdan benziyoruz ama sen benim bu sonumu hak etmiyorsun *****. Bu yüzden elini taşın altına koy, çünkü artık daha kötü olmayacak.

Kabuğuna da çekildin -gerçi bunu benim dememem lazım ama- belki kendi başına toparlayabilmen gerektiğini sandığından belki de yine bizi düşündüğünden ama yapma bunu işte. Başkalarını bilmem ama ben hep burdayım, ben hiçbir zaman seni dinlemeyi angarya görmedim göremem, hep yanındayım, her kararında. Dostum."

Hayat, ihtimaller, bir zamanlar olduğumuz ve geldiğimiz yerler... Çok mu yaşlandım yoksa hep mi yaşlıydım ben okuyucu? Buyur öyleyse sana da bir nasihat, yalvarırım unutma ve söz veriyorum işine yarayacak:

Gitme demekten, özür dilemekten, sevdiğini söylemekten sakın gocunma, ortada bir sorun varsa çözmeye çalış; gözlerini de kaçırsan, sen de kaçsan, o sorun bir cinayet gibi kalıyor orada. Çok sonra anlıyorsun maktüllüğünü.

Hayat ihtimaller havuzu okuyucu, belki bazı şeyleri yaşayıp sonra tekrar yaşamak gerekiyor diğer şeyleri, neticede insan olacakları bilemediği için sıralamaktan da yoksun, oysa en önemlisi bu ama bilmiyor işte. Bana bugün veya on yıl önce aynı duygusal içerikli soruyu sorsan cevapları ne de farklı olurdu değil mi?

İlişkisi olan insanlar ayrılıktan önce ara vermeyi dener de durur, neden? Bir şeyler değişir diye, hani şu gocunma dediğim çözmeye çalışmak, oturup konuşmak yerine uzaklaşmayı tercih ederler, sanarlar ki kendiliğinden iki taraf da soruna ilişkin düzelecek bir süre sonra. Çünkü geçmişteki güzel günleri düşünür sürüklenirler, o zamanki gibi devam etsin isterler çok haklı olarak ama etmemiş işte, kimin suçu olduğu da önemli değil. Hani felsefi bir gemi paradoksu vardı, işte burda gemi artık o eski gemi değil, bilmem anlatabildim mi.

Delinin biri "Zaman her şeyin ilacı." demiş, bütün çöpleri zamana toplatır olmuşuz, o da toplamamış.

Bir gücüm yok buna dair, yine de çabalamaktan geri duramam dostlar için. Alnımın teri ola, var ola dostlar.

Biri "İyi ki varsın." falan diyor bazen, başkası geliyor "Sen benim kötü gün dostumsun, başım sıkışınca ilk sana anlatıyorum." o kadar tarifsiz zengin hissediyorum ki, iyi bari diyorum hala biraz olsun Alptuğ kalmışız. Sanırım hayatta en önemli şeyler de böyle cümleler, bir gün herkesin anlayacağı, anlamak zorunda kalacağı üzere. Çok fark ediyor çünkü. 

Saklayamıyorum değil mi Ölümşah, bir asit kuyusu gibi derinden ama ığıl ığıl kendini hissettiren yoğun üzüntüme makul açıklama bulmaya çalışırken heder oluyorum değil mi? Yoksa Hegel mi oluyorum. Hegel olsa ne düşünürdü peki? Bence düşünmezdi biliyor musun, benim gibi insanlar bilhassa kendileri için hayli rahatsız edici bir apaçıklığın cehennemini yaşar zira; nitekim sarılabilirdi, çünkü eylemler sözlerden muhakkak daha kapsayıcı Ölümşah, bunu da öğreneceksin unutma.

Öylece dönüp duruyorum ölümşah, bir robot kadar tekdüze ve sistematik kaçışım, kendime işler uydurup çok erken tamamlıyorum sürekli, içine duygu karışan her şeyden kaçınıyorum zira duygusuz hissedebilmek bir an için bile, yalandan da olsa ne yazık ki utanç verici biçimde rahatlatıcı. Kaçtığıma da bakma sen ya, hani son bir damla her şeyi taşırır ya; ağzıma kadar dolu boğuluyorum aslında duygudan, bir tek bildiğim var, ister dostluk ister aşk olsun adı, o son damladan kaçıyorum.

Bir daha asla rahatlayıp kendimi bırakabilecek kadar inanıp güvenemeyeceğim işte lanet asıl bu,.. Çok sevmiştim Ölümşah, tüm dostlarımı, aşık olduğum, hoşlandığım tüm kadınları çok sevmiştim. Kaçarken düşüp ölsem, bir "neden" derim onlara, bir de "iyi ki", ayağıma takılacak o son bir damla taşa. 

Ne garip okuyucu, bir fotoğrafa denk geldim bu sabah; güzel bir fotoğraf, daha doğrusu bir zamanlar öyleydi. Denk geldim dediğime de bakma sen benim, o orada diye atlayarak geçiyordum bir yıldır sayfayı da neyse...

Bugün dedim "Alptuğ böyle olmaz. Senin bunu silmen gerek." Ama bu o kadar zor oldu ki okuyucu, o kadar ama o kadar fazla zor oldu ki sana yemin ederim.

Hızla silme tuşuna götürdüm mouse'u, gözümü kapatıp duruyorum, bir zamanlar en mutlu günlerimden birine şimdi böyle bakmak o kadar zordu ki. Nefesim daraldı. İçimde bir ses, "Geçti." diyor, "Bunu yapman gerek." diyor. "Şimdi bunu yapacaksın sonra bitecek, söz veriyorum." diyor... Ama o da biliyor, yalan söylüyor.

Hani benim bu güç sandığım ruhsuz halim, kimseye iyi kötü bir şey hissedemeyişim, kimsenin o kadar da önem arz etmeyişi benim için falan... Ben sanıyordum ki öyle olunca, bunu da tak diye yapabileceğim, ardıma bile bakmadan silebileceğim. ULAN ALTI ÜSTÜ BİR FOTOĞRAF, ARTIK GÖRÜŞMEDİĞİN ESKİ CAN DOSTUNLA MUTLU BİR FOTOĞRAF, NE VAR BUNDA?

Ne var değil mi? Artık bir şey yok. Uzun zamandır benim de olmadığım gibi; ne var, ne de umurda. Fotoğrafı silebildim, teoride bir şey başardım, kazandım; oysa saklayamam, biliyorum ben kaybettim, her şeyi hep ben kaybettim okuyucu. Bir şeyde de gözüm kalmadı doğrusu, yalnızca gitmek istiyorum, gidebilecekmişim gibi, gitmek bile gitmek değilken.

Göğsünü yardım zamanın

Kalbini söküp, yerine yattım

Bir rahim gibi sıcak ve anlayışlı olan

O hepsi birazca kırık en güzel zamanlardan

Bir ben, bir dikenli ölü, bir şeffaf yokluk

Kaidem bozulmuş, yerine ne koysam, sallanır

Anlar ahkam keser nefesimi

Anlar gemici düğümü, gemi hep "gelecek" 

Anlamaz, nereden anlasın

Kalbi çalınan birinin yokluğunu bu dünyada

Her şey siyaha yazılıyorken,

Henüz henüzken

Unutmak biraz

Benim hakkım

Değil midir ki

Zamana inat

Olamamak

Kendimle

Mutsuz

Bile

.

Fakir olduğunu anlamak ancak öyle olmayanı görmekle mümkün ya, başka bir ihtimali bilmek bildiriyor ya bizi bize aslında. Ben de şimdi bildim.

Şimdi bildim, hiç hissettirilmediğim, yoksun olduğum ne kadar duygu olduğunu. Güçlü oluyor bilmezken insan, nesi eksik, kimi eksik, tam olarak neyden mahrum bilmezken.

İyice kalın artık kalbim,

Eninde sonunda iyiler kazanmıyor, unut bunu

Ben kaybettim okuyucu.

Biraz kötüyüm artık, biraz başka bir şey, kayıp belki biraz... Önemi bile yok bunların.

Tedaviye cevap veremem artık, anlayacak bir şeyim kalmadı. Sev beni okuyucu, lütfen kendi kendine. Şimdi nasılsan, hep öyle uzak kal. 

İyi bilmeseniz de olur beni, çoktan çekilmiştim zaten, her iki şeyin arasından, her kalabalıktan, eşikten.

Üçüncü bir şahıs gözünden bakın bana, ikinci yoksa bile.  Hakkım? Helal olmadığı bi'en az 5 en fazla 12 kişi falan, oysa sen girip bunu okuyorsun ya, eğer onlardan biriysen bile artık içinde acıma mıdır boşluk mudur her ne ise onla aklına getirdiysen beni ama karşıma çıkarsan seni öldürmemden korkuyorsan.

Bu korku o kadar yerinde ki, yine de, sana bile helal olsun.

Ne? Çoktan bilmiyor muydunuz sanki okuyucu? Başka biri olduğumu artık, bir noktada dayanamayıp bıraktığımı, eski tadımı vermediğimi... Yalan söyleme okuyucu, zaten doğruyu da söylesen bir şey değişmez. De hadi. "Sen Alptuğ değilsin." desene. N'olur der misin okuyucu? Hatta bana kızar mısın biraz? Benim suçum değil derim ben de belki, sarılmaya kalkarım.

O zaman beni itme olur mu, yere değil derine düşerim, bilmiyorsunuz. 

Neden bu kadar karanlık küçük,

Şimdi mi fark ettim yıldızsızlığını gecelerimin

Seninle de bir yola çıkalım küçük,

Geçmiş sıkarken boğazı dikiz aynasından.

Durursak eksiliriz aman küçük,

Ne kadar az kaldıksa da bakma gözlerime

Dökülür uzun hikayeler, kayar düşeriz aman

Sıkı tutun küçük, aşağısı daha iyi değil

Beni benimleyken unutma herkes gibi küçük

Elimi tutup da gözümü kapatma, yetişemem

Gözlerim açılır, ellerin biter, kalbim yine kapanır

Yollar küçüğüm yollar, beni bana rezil eder

Gidiniz efendim saat geç artık, hep de öyle kalacak, en gecede kırıldı akreple yelkovan.

Gidiniz efendim zorluk çıkarmayınız,

Masa da kalmamış artık bu kalpte, nereye oturacaksınız

Gidiniz efendim yanacak bu mekan, böyle mümkün ısınmak.

Sizin için söylüyorum, ben bay mühim değil 

Müessese öldü, kapanacak hesap.

Afiyet ola dünya, ben bittim de sen doydun mu?

Bağımsızlık, özgürlük ile teknik olarak aynıdır bu doğru. Birine, bir şeye bağımlı, muhtaç olmadığınız zaman bir kısıt yoktur zira üzerinizde. Fakat na ait olmak ile bağımsızlık karıştırılır genelde, bir yere ait olmayış özgürlük ile bir tutulur. Sizce de böyle mi? Değil bence.

Aidiyeti olmayan insan (ister mekansal ister manevi) kayıptır, kaybolmuş birinin özgürlüğünden söz edilebilir mi?

Aidiyetsizlik açıkça acıdır doğrusu, bir noktada zehir zemberek bir güç bile olsa. Hele de benim gibi, kendinizi birileri "ile" hissedemiyorsanız. İster onlar sebebiyle isterse yalnız içiniz yakın hissetmiyor diye olsun "birlikte" kavramına uzak kalıyorsanız; cam bir fanustan yabancı bir yere bakarca yaşıyorsanız dünyayı, en abartılası şeyler bile o kadar fark etmiyor ki.

Feragat mevsimi başlıyor ardından, her şeyden yeterince uzaklaşırsanız -başta kişiler- tatmin olacak gibi hissediyorsunuz. "Bir boşluk ki nasıl insanla dolsun, bilmiyorum var mı daha acısı." dediği gibi Koyuncu'nun.

Olmuyorsunuz oysa, aksine geçmişe gidiyorsunuz, iyice içine, birileriyle ait hissettiğiniz o günlere, yalan da olsalar. Bir de bakıyorsunuz ki, bu günde tek başınıza geçmişi yaşıyor ve günü bile yadırgıyorsunuz.

Mevzu insansa, çivi çiviyi sökemiyor, delinmiş tahta kendini yakıyor hıncından. Acı ama bu gerçek.

Kaçmak, kaçmak ve kaçmak. İçinden gelmemesi, çünkü bir zamanlar içini delip geçmişliği.

İnsan nedir dersen, uzaktan anca güzel, o bile belki. Uzak benden sevgi, samimiyet, yakınlık; koşarak ölmüş kadar uzak artık. 

Çok uzun zamandır kayıbım, ayıp olmasın diye belli etmediğim o kendiliğinden mesafemi de koydum artık suçlu suçsuz alakalı alakasız herkesle arama, dört duvar örüyorum etrafıma; arasında bir şey olduğu unutulacak kadar yükseğe doğru. Ben mi? Ben yerin dibine doğru giriyorum, en güzel orda kaybolunur, bulunmak için işi işten geçmiş ölüler gibi. 

Kendi kendine dönüyor dünya,

Kaybedecek bir şeyin olması için 

Kayıbın tanımı gerekiyor önce 

Ordan oraya seken kayıp halim,

İlgilendirmiyor beni herhangi

Eskiden bir yerdeydim, biriydim sanki

Orada kaldı ben olan, benden olan

Şimdi bir ruh gibiyim, değmiyor olan geçen

Her şeye alışılıyor, herkes iyi yahut kötü görüyor

İlgilendirmiyor beni herhangi

Bir tür simülasyon kadar etkisiz gerçek yalan,

Mezar değil bahçede olsan, alışık değilsen

Misafirlikte gibi en iyi ihtimalle, rahat edemezsin

Kendimi aklamak değil derdim

Aklım, kalbim, varlığım, artık olmayan bir yerde

On yıl önce Alptuğ'dum evet, artıksa cismen.

Kuklası kırılırken birinin, canı nasıl yanmıyorsa

Ben de öyle uzaktan bağlıyım hayatıma 

Biliyorum böyle olması kötünün kötüsü ama

İlgilendirmiyor beni herhangi, ne yazık ki. 

Yahu bu tam olarak ne biliyor musun okuyucu? Hani o bir zamanlar, her şey güzel giderken gerçek sandığım eşler dostlar vardı bildin mi? Sanki hayatım orada kaldı benim, onlar benim için ölünce hayatımdaki kalan insanlar bir tür klon gibi. Hani gerçeğe çok yakın olabilir ama gerçek olmadığını bildiğin için rahatça davranabilirsin ya; bir oyuncak köpeği kesmek ile gerçek ve canlı bir köpeği kesmenin arasındaki hissi farktan söz ediyorum. Bütün hayatım. O tat, kaybolup gitti çoktan, yenisini yutsam ne tükürsem ne? 

Sosyal gerçekliğim soldu, birbirlerine karşı içten pazarlıklı insanların dışa yansıtmadıkları sert ve açıkça yanlış şeyleri yansıtma inisiyatifini almak beni suçlu kılıyor ise onlar da içlerinde suçlu değil midir, öyleyse kim kimden nasıl farklı olduğunu iddia edebilir. 

Kör bir ölüm oldum gidiyorum

Yangından arda kalan, hissi, acıması yok

Değiştim ve tatlı geliyorsa yakmak gemileri

Burada gibi hissetmiyorsam hele ki

Yalnızca beden maruz gibi her şeye, yaşam dahil

Reelde kötü olan, tadına varınca dönülmeyen

Bir yıkım işte, benzeri gibi bazı günlerimin

Başıma geleni gözlerimde mi görüyorum,

Gözüm mü döndü kayıp mı oluyorum

Ehemmiyeti kalmamış gibi varlığın

Naylon gibi geliyor insanlar,

Nerde bağ kurmam, şefkatim, acımam

Kendimi cellatlarımın yerine mi koyuyorum

Yeterince gitmek için, siyaha mı dönüyorum

Birkaça kıymet verip, kalanı nasıl görmüyorum

Bazı şeyler umrumda olsun isterdim

İlk kez tattım hayatımda kendimi öncelemeyi

Bencil bir yağmur gibi, dünyaya düşüyorum