Kuyunun birine bir yalan attım,

İndim yanına, sarıldım

Üstü kapanana, dönüş olmayana dek

Eski bir ihtimal gibi öylece kaldım

Kuyunun birinden bir gül çıkardım

Bakıp bakıp kırmızı... tekliğine ağladım

Elime batmadan anlayamadım

Onunla aynıymıșım

Kuyunun birini kendime mezar yaptım

Girdim içine aşağı baktım, belki vardı

Karanlık çöktü de bildim,

Meğer hep oradaymışım.

Gün geçti su kurudu

Kuyu bile unutuldu

Benden ne kaldı

Benden ne kaldı

Bize de yaz gelirdi birkaç sene evvel

Çoktan kaybolmuş bir şeyler ısınırdı içimizde, bilirdik

Eski otlar gibi yanmaya müsait umutlarımız da öyle

Kurumamıştı reçinesi dostlukların, sırt yaslanacak ağaçtılar

Rüzgarsızdı, titremezdi dolayısıyla hiçbir şey, kalp bile

Boğulmakla boğaz kuruması arası, unutulmuş bir yazdı

Pahalı değildi soluklanmak, oturası gelirdi insanın

Çöküp kalacağımızı bilemedik, başımıza güneş vuracağını

Ertesi sabahı görmeden, bir daha yaz olmayacağını.

Bize de yaz gelirdi, yanaklarımız hariç her şey ıslak olurdu

Turuncu günlerdi; her şey olduğu kadar, olduğu gibi güzeldi

Hatırlar gibi olurduk hiç yaşanmamış hatıraları,

Sığınır gölge gibi, geçeceğine ağlardık.

Bir yaz daha çoktan bitmişti, hepimiz ayrıydık;

Dostlar, umutlar, anlamı olan her şey...

Bavulu kaldırmadık.

Belki yine gelirdi.

Söz gelimi yarın ölecek olsam ve bunu bilsem insanlara ne sorardım diye düşündüm de, şunu sorardım:

Güzel adamdım di'mi ben? Cebimde hep bir şiir, bir gülümseme.

Güzel adamdım di'mi? Çok severdim çocukları, hep bir kızım olsun isterdim. Kendimce korkularım bile vardı bu konuda. 

Güzel adamdım... Di'mi? Dostlarımı, bilhassa kız olanları her şeyin üstünde tutardım, ölen kız kardeşimin yerine koyardım nedense.

Hep abi olmak isterdim ben, yer yer sevmediğiniz aşırı anaç bir tavrım vardı, kiminiz ana babasından bile çok düşündüğümü söylerdi kendisini, her dostumun en iyi dostu olmak gibi bir arzum vardı... 

Güzeldim öyle mi? Kızardınız bana bazen, bu kadar derin düşünme bilmem ne diye ama böyleydim, böyle güzeldim.

Cinsiyetçi olmadım, kimsenin inancını yargılamadım, küfür ediyorsam da hep en az seviyede tutup bırakmaya çabaladım, ne tütün ne alkol ağzıma bile almadım...

Çok hatalarım oldu ama özür dilemekten hiç utanmadım, kavga etmekten kaçınıp alttan aldım; bu zarar da verse zaman zaman, hiçbir şeyi, hiç kimseyi kestirip atamadım.

Güzeldim di'mi? Ömrüm boyunca herkesleri affetmek için, cereyan da çarpsa kapılarımı açık bıraktım.

Güzel adamdım di'mi ben, en azından birlikte yaşanırdım, fena değildim, buna değerdim...

Renkli kıyafetlerim vardı, değişik sakallarım, gülücük saçardım yalan mı? Deliydim ama bir tutam olsun doluydum da.

Kabul ediyorum kendime zarar verdiğim de olmuştu zamanında, enerji emen hüzünlü bir tadım da vardı bir dönem, acıyan bakışlar üstüme; en iyi de ben dert dinlerdim bu yüzden, halinden anlamadığım, birlikte üzülemediğim insan olmadı.

Çabuk sinirlenen bir yapım varsa da sinirim hep başka şekillerde tezahür ederdi, birinden ya da bir şeyden çıkartmazdım hiç. Öyle gemileri yaktığım falan da olmadı, kendi halimde susarak erirdim en fazla.

Güzel adamdım di'mi, her şeye rağmen şöyle bir bakınca ben de iyi ki vardım di'mi?

Ömür boyu aramıştım ruh eşimi, ona ve olmasını umduğum kızıma mektuplarım olurdu sayfalarca, sinir bozucu ama tatlı da bir hassaslığım, incinmeye gün sayar bir halim vardı.

Hoşlandığım biriyle tanışmak için dahi onca plan yapardım, konuşurken eş anlamlı kelimelerden hangisini kullanırsam daha doğru anlaşılacağımı bile hesaplayıp elimi ayağıma dolaștıracak kadar özenli ve diken üstü bir halim olurdu. Aceleli bir korkum vardı özellikle çok değer verdiklerimi kaybetmekten ve çoğu zaman o korkulu panik yaptırırdı.

Güzel üzülürdüm bile di mi? Köşelerim vardi herkesten uzak, sessiz ağlardım, bir gün yanıbașımda saatler sonra fark edebilmişlerdi. 

Spotify listelerim vardı çok özenli, benim kadar karışıklardı ama ayrı ayrı birer ruhları vardı, bir onlar taşırdı o durumlarda beni bir de burası. Yalnızdım, emin olmadığım da dostlarım vardı; güzeldim belli ki, kimseden ben gidemedim. 

Güzel adamdım di'mi? Uzun mesajlar atardım, karşımdaki bunu bana karşı kullanacak dahi olsa hoşuma giderdi birine bendeki kıymetini hissettirmek.

Güzel miydim? Yapamadığım pek çok şey için sürekli bir şeyler yaptım; koşamazdım şiir okudum, bisiklete binemezdim şarkılar söyledim, tutunmadan merdiven çıkamazdım yazılar yazdım...

Güzel adamdım di'mi? Bu ömrü mümkün olduğunca iyi ve verimli geçirmeye adamıştım.

Tüm bu bilgilerden sonra, öyle veya böyle... Beni nasıl bilirdiniz? 

Tutmadı tampon kanı, hiçlik ayyuka çıktı
Kurşun attı gerçek, her şey ağır yaralı
Sessiz ambulansların çaresiz farları
Son vedidi aydınlatamadı

Yoktu veya bitti ya da değildi
Acıydı kelimelerin ağırlık ve anlam birliği
Hasankeyf gibi, dostluklar da öylece
Soğuk sudan ölüm ağzıyla ayyuka çıktı

Acil durum tuşunun baştan kırıkmıș camı
Suyun yokluğu yanarken anlaşıldı
Nihayetinde işin açıkçası, var da varken yok da
Denmese bile, çoktan ayyuka çıktı.

Gönderilmemiș mesajlar gibi boğazda kalıyor

Kanla yüz yıkayıp has gecelere uyanıyorum

Kapanan perdeler arkasında ıssız bir gün gibi

Kemiği bıçağa dayayıp... Gidiyorum

Batmak için yola çıkan gemide, iş işten geçmiş

Tıkanmış yollar, ölü bulunmuş sevgilerimle

Son kez düşünmekle unutulmak arası bir yerde

Adı gitmek olan çocuklarım doğuyor onca

Kuru günlerin nihayeti yok, dönüp gitti ışıklar

Malumun ilanı darağacına asılı, yanık dalları

Yaşamın ve insanlığın kustuğu yalnız kokuları

Boğazımı kesiyor hayallerim, hiçbir şey kalmadı

Gün benden utanıyor, ben kalmaktan büklüm

Savaşımı veriyor kalp kırıklıklarım kalsın diye

Benden bir tutam iyi, bir nebze hoş bir şeyler

Eksik de olsa, henüz çok geç olmadan umuda.

Kaç dost bilir hatırlar, kimin kaçın gözü değer,

Son kertede ben, mesajı göndermeden.

Bu konuda yıllardır düşündüğüm ve açıkçası kendime bile itiraf edemediğim onca şeyi buraya böyle anadan üryan yazmak istemezdim ama sanırım son, en son kerte olarak bugün buna mecburum.

Arkadaş diyoruz ya, nedir bu arkadaş? Şöyle bir bakıyorum hayatıma da... Dediğim kadar varmış, dediğimden daha fazlaymış, it kadar yapayalnızmışım ben it! Anlıyor musunuz? Hayır efendim anladığınız falan yok!

Yakın arkadaş mesela, o nedir? Hemen söyleyeyim size, bir sıkıntın olduğunda tereddütsüz gittiğin ve sana gelendir, onunlalıktan büyük mutluluk ve gurur duyduğun, bunun için fırsat kolladığındır, birlikte gülüp birlikte ağladığındır... Bu liste uzar da uzar.

Ben peki? Bana bir dönüp bakalım mı, en köklü, en eski, en büyüüük arkadaşlığıma mesela:

Yakın arkadaşlık falan değilmiş bu, tanıdıklıkmış; ben derdimi anlatmışım senelerce, oysa sadece iyi bir insan olarak veya belki zorunda olduğu için dinlemiş, bana hiç anlatmamış bile. Sebep: "Anlatmayı sevmemek." Bu belki doğru olabilirdi ama sadece bana karşı mı böyle? Sevgilisi olmuş, onu bile kendim görüp öğrenmişim zamanında ama yakın arkadaş, birlikte tek bir fotomuz dahi yok ama yakın arkadaş, seneler içinde bir kere bile "Yahu ben seni özledim hadi buluşalım." gibi bir şey dememiş yakın arkadaş, karşıdaki dediğinde de boş geçmiş. Aramızdaki sohbetler mi? Kısa, kuru, gündelik... Allerjileri? En sevdiği yemek? Tatlı?.. Bilmyorum, o benimkileri biliyor ama ben bilmiyorum çünkü o benim en yakınım ama ben onun değilim ve üzülerek kendime de itiraf ediyorum ki muhtemelen hiç ama hiç olmadım, belki yaklaşmadım bile. Bir gün bir arkadaşım demişti zaten pek yakın durmuyorsunuz diye, ona öyle geldiğini düşünmüştüm ama görünen köy kılavuz istemiyormuş, zaten paylaştığın ortak bir şey olmayan biri neyin olabilirmiş ki, yeni anladık geçmiş olsun... Ya hadi tamam bunların hepsini at çöpe yak yık ez geç umurumda değil ama abi arkadaşı için tepki bile koymamış zamanında birilerine.

Koskoca bir ömrümün ilk yarısı ziyan oğlu ziyanmış, daha net bir açıklaması yok, ilk on hatta on beş yıldan kim kaldıysa hepsi ziyanmış bir gram fazlası değilmiş anlıyor musunuz? Hayır anladığınız falan yok hayır, asla da anlamayacaksınız! Çünkü sizler size bu yaşatıldıysa bile karşınızdakini bunlar ola ola sevmeye devam etmediniz, onun için ölmeyi göze alacak kadar tetikte falan beklemediniz. ÇÜNKÜ SİZ DE HERKES GİBİ BIRAKIP GİTMEYE ALIŞIKTINIZ VE İSTEMEDİĞİNİZ GİBİ OLDUĞUNDA KESTİRİP ATABİLDİNİZ, İNSANLARI ÇOK KOLAY UNUTABİLDİNİZ, GİDEBİLDİNİZ AMA BEN BU DÜNYADA GERİDE KALMAYI EN İYİ BİLENLERDEN BİRİ OLARAK BUNU KİMSE İÇİN YAPAMADIM VE YAPAMAM ANLIYOR MUSUNUZ? Hayır... Çünkü sizin için kimse bana ettiği kadar bir şey ifade etmedi.

Benim de kimseye etmediğim gibi.

Belki kız kardeşim ölmese böyle olmazdı. Biliyorum.

Yazıkmış di'mi bana, dediğim kadar varmış di'mi? Varmış tabii, bir varmış keşke hiç olmasaymış.

Şirazesi kaydı bu kitabın gönlü güzelim, ayrı düştü sayfaları ama ha kapandı ha kapanacak... Neredesin beyaz ihtimalim? Uzun zaman oldu yazmayalı sana; dostlar gitti, dostlar kaldı, yine de çürüdüm bir başıma. Sensizlik -kimsin bilmesem dahi- ağrı iyice omuzlarımda; öyle ki gelsen, sırtımı dayasam göğsüne, yıkmaktan korkarım ikimizi birden.

Kimim bilmiyorum bile uzunca zamandır, sen gibi oldum yani; kimde neyim, ne kadarım, bir akşam üstü unutulmaya hazır, yaşayıp gidiyorum öylece. Aşağı bakar oldum iyiden iyiye yolda, karşıma çıkacağına vermediğim ihtimalleri üç kuruşa okutuyor gibiyim umutsuzluğuna.

İnsanlarım var, insanlarım bol, güneşim yakın ama... Ne içlerindeyim ne dışarıda, ne güneş değiyor ne vuruyor ışığı.

Ne çok ihtiyacım vardı sana, ne değiştim, ne yabancıyım bir bilsen; sen gibiyim dedim ya, sen ne kadar varsan ben o kadar, sen ne kadar kimsen ben öyle kimse... Hududum kendimi aşamıyor, duruyorum öylece; sabit bir noktadan gelmeyişine bakıyorum, pili konmamış saatler gibi unuttuğunu hissediyorum ihtimalimi.

Bilseydim burada bir yerdeliğini, iltimat etseydim çekip çıkaracağına belki; biraz daha saklardım günü de geçse hayalleri, daha derin nefes alırdım, gözümü bile kapatırdım belki... Oysa uzaksın belli ki, güzeller uzak olur; hoş, her şeyin, herkesin, bilhassa en yakınların uzağındayım ya uzun zamandır, olsun. Belki sonu güzeldir, diye diye geçiyor ömrüm.

Bugün de yine bilmeye bilmeye özledim seni

Bir gün gelirsen affet, yokluğundaki duvardan duvara beni

Çok kızdım kendime ben, çok vurdum inan

Bir satır da sen vur tamam, sonra uyut yeter ki.

Birileri çıkıp, güneşimi kesen duvarı dümdüz edebilirdi... Bana rağmen.

Durduramıyorum uzunca süredir; ne duvar örmeyi... Ne ölmeyi.

Ben yapamıyorum ama pek tabii yapılabilirdi.

Birileri alaşağı edebilirdi gönlümdeki Berlin duvarlarını, sahiden bu kolaydı.

Beni inandırmak da hep kolaydı, bir tebessüme müsaitti her şey;

Unutturulmaya can atan yaralarım vardı, çimentolaştı kanları.

Değil dokunmak, üfleseniz tarihe karışırdı; rutubeti geçmiş kokan duvarlarım.

Yıkılmaya hevesli duvar mı olurmuş? O benim işte.

Yıkılsaydım birinin göğsüne, çocuk parkı olarak yeniden yapılsaydım.

Beni sevmek, benimsemek, bağrına basmak da kolaydı

İzim bile kalmadan ellerinizde.

Her şey kaybolmadan bir şansınız vardı, görünmez olmadan ben.

Kalınlaşırken gittikçe duvarlar, seyretmektense dokunsaydınız bile...

Bir umudum vardı zamandan son kertede, iş benden geçmişse de.

Yorgundu bu duvar, henüz yapılmadan bile.

Biri gelip el atsaydı...

Kendi başıma kaldırabiliyorsam bile, unutayım diye yükü.

Biri gelip alsaydı, depremden önce; molozların dışından, tutmasa bile dokunsaydı elime.

Ağır basmak istiyor insan,

Yokluğu sorun olsun çok mu?

Kaybedilmek hadi neyse de

Daha aranmadan alınır yenim

"İster istemez" olmamalıydım

Ne vardı tercih, talep olsaydım

Taksaydım ehemmiyet kemerimi

Kendim hariç sımsıkı tutunsaydım

Tüm aşağı inişlerimi asıp gitmek

Biraz kalabalık olmak vardı

Politik bir ölüm gibi zoraki değil, 

Belki tuhaf zamanlarda akla gelmek

Derinlerde yer edinseydim öyle sıcak

Sürmez uçuruma unuturdum anlasana

Ne olurdu kendimden eksilmeseydim

Ne akıl ne kalbinde yokken yerim birinin

Yanımdalıkları yaşatıyor uzak dostların

Hayrı dokunmaz oldu somut yakınlıkların

Çok pişmiş bir şeyler, çatlıyor, batıyor bile

Unuttum kalan neydi giden kim,

Eskidim bir mektup gibi, bir resim

Kayboldu göğsümde gül diyen sesim

Kana karıştı gül, güle değdi ölü'm

Yankısı bu esip üşüten geçmişin

Ardım ıslak, yaram kuru, günüm dün

Adil olan unutmak çoğu zaman

Ele gelmeyen bir yalnızlığım ben

Bilmem ki kimin neyi ve ne kadarım

Nasılım bir akşam üstü hatırında senin

Olmasam eksik miyimdir, oturur özler misin

Ben miyim ki gitmek, sende de yoktum di'mi?

İyi biri miyim ben? Söyle değiştim mi?

Aynıysam neden, bu buzu kim icat etti? 

İyi miyim, acıyor mu canım, sorsam bilir misin?

Bir cevap olsam verir miydin? 

 Hani adı konmamış, çıkış bulunmamış veya açık net kaçılmıș şeylerden zamana sığınır ya insanlar, yok işte su akar yolunu bulur falan... Ben o zamandan hep korktum işte, iliğimle kemiğimle korktum. Ölüm var bir kere, neyin zamanı bu. Hem zaman benim hayatımda hep yavaş yavaş yitirirken devreye girdi bir şeyleri. Biliyorum o filmi ben: Zamana bırakalım denir, önce konuşmalar azalır, öyle olunca paylaşım azalır tabii, merhaba merhaba kalır geriye, merhaba merhabadan geriye bir ben kalmaz ama işte... Yavaş yavaş ölmek kadar korkuncu var mıdır?

Zaman önceden geçmedi mi sanki, bugüne kadar geçti de ne değişti? Neyi, kimi unutabildim, neyin üstünü örtebildim; içine barut sıkışmış mermi gibi düne doldurdum zaten her şeyi... Ve o dün her an șakaklarımı yeni baştan deliyor.

Zaman demek sessiz sedasız yitmek demektir çoğu zaman, insan ilişkilerini zamana bırakmak hele... Bir ara verelim denen ilişkilerin bile kaçı dönmüş ki geri?

Kibar redler gibidir belki de zamana bırakmak, veya narkoz bilmiyorum... Hani yapışmış bir şeyi acımasın diye yavaşça çekersin ya, öyle işte; ki acı her neyse de, çekiyorsun işte o şeyi, o koyuyor anlasana.

<2>

Dalları hep kırılır, yeni bir dal bulup konulur eyvallah da... Düşün ki kanatlar kırıldı, düşeceğin yer bile kırıldı, bitmeyen bir düşüşün başındasın...

Soğudu belki buz kesti dümdüz, anlamı kalmadı olmuşun olacağın; kılıfı da olsa zaman, adı kopuş olan o keskin kılıcın.

Ağır bir suçtur artık inanılmamak sevgine dostluğuna; öyle ki bağla boynuna at denize, boğulurken gör artık mazi olan derin şeylerde.

Hiç bu kadar ağır basmamıștı gitmek, damarca kesesim var üstüme dikili insan ümitlerini, pes diyorum; perde kapanmadı bile, yandı. Kendim bile beklemiyorum, zamansız zamandan haricini. Her şeyi hiç olmamışça bitti kabul ediyorum.

Zaman hiç geçmedi, en başındayım bak şimdi

Bari ben geçseydim bir kere olsun,

Değmeden değişmeden.

Son bir ağıt geri kalan

Gösterebilseydim sevgimin derecesini

Zaman almadan... Almadan beni. 

Birini o olduğu için sevmek... Yani mesela bir şey yapacaksın, kendi başına veya başkalarıyla yapabilecekken benimle yapmayı seçmene menfaat dışı ne sebep varsa beni ben olduğum için sevmen de o demektir işte anlatabiliyor muyum? Benimleliğin senin için standart olana göre daha istenilen olmasıdır vesaire vesaire...

Bugün birbirine seni seviyorum demeler, vakit geçirmeler, elini tutmalar ve dahası bunun yanında kolay ve yazık ki değersiz. Bunu şöyle bir acıyla tezahür ettim:

Çokça -hakikaten çokça ama- değer verdiğim birisine, yaşadığım zor bir durumu anlatma ihtiyacı hissettim, doludizgin bir ihtiyaç. Çekine çekine bahsini açar oldum, alacağım tepkiden korkarak. Şimdi söyler misiniz bana ey dostlar: Daha yaranı bile açamadığın, açarken korkulara kapıldığın biri -demedi asla ama- seni seviyorum dese kaç yazar ki? Geri dönmüş olsa kaç yazar, arada bir konuşsan kaç yazar, geçmişinin kalesiydiyse ne yazar? Bırakalım bu birilik oyunlarını, kimin kimsesiyiz o bile değil belli. Arkadaşça veya başka bir anlamda fark etmez, sevgi bu değildir ve olamaz. Utana sıkıla, korka korka, aman şundan gider mi, bundan yanlış anlar mı diye çaresiz sevişlerimizin varmayacağı yerler hep bizim ait olduklarımız.

Göz ucuyla da bilse özlüyor insan; mesaj atmak için bir bahane bulmak zorunda hissetmemeyi mesela, akla gelmeyi, değer vermenin tatlı bir endişe barındıran merakını, karşı tarafın bir şeyler başlatmasını, birinin gözlerinin içine bakmasını, onunlalık için fırsat kollayan değil kollanan olmayı ama en önemlisi de emin olmayı... O zaman anlıyorsun, senin "diğerkâmlık" diye diye göğsünde yumuşattığın şeyin aslında boğazına çökmüş bir yumru olduğunu.

Sevgi buymuş onu anladım, hayattan beklentilerinin uyușmadığı biriyle de bir şeyler yaşamak mümkün elbet ama her mümküne de meyledilmeli mi? Gözlerinin içine bakan, sen hayalini gerçekleştirirken onun çekimser olmayacağı, isteklerinizin ve sevmediğiniz şeylerin örtüștüğü, dolayısıyla değil tahammül, hoşgörüye dahi gerek duymayacağın biri her şeye değer mi değmez mi?

Söz gelimi sigara ve alkol kullanımı, ben bunlardan haz etmem -bilhassa sigaradan- ama kullanan biriyle birlikte olmam diyemem, ırkçılık benzeri bir tutum olur bu, yine de kullanmayan biri ile olacağım kadar mutlu da olamam orası kesin, diğer özelliklerinin bire bir olduğunu varsayarsak tabii. Bahsetmek istediğim buydu işte.

Meğer gerçek aşk çok çok sevmek değil sadece,

Tam anlamıyla "uymak" imiş. Birbirine uymayan yapboz parçaları bile yontula yontula da olsa oturur illa, bunda sorun yok; ben sadece feragat etmemiş, zeval gelmemiş iki yapboz parçası gibi birbirimize bağlanacağımız kişilerin derdindeyim. 

Neleri yapasım vardı da ceplerime sakladım;

Çenemi tutamadan uzatasım boş dolu sohbetleri,

Şarkılar atasım sana, gözlerinde biraz daha kalasım

Parayla mı sanki demek, "Seni seviyorum!" diyesim...

Akşam üstü tadın vardı, anlar anlar bir sıcaklığın

Durgun suya benzerdin buğulu aynalar gibi bir ifaden

Bir şeyler özleyen ama bilmeyen, rutubeti gül bir duvar gibiydin

Az konuşur, yaraya hazır pamuklar süzerdin dudaklarından

Kendine kadar olduğunu düşündüğün, kırık-kekre gülüşün...

Hüzünlerini yamaman, kabulün... Benden çok güçlüydün.

Yerin hala ayrı, kızı ölmüş evlerin anahtarsız odası

Hep öyleydi inanmazdın, sevdiğimi değil sardığını sanardın

Parayla mı sanki yeniden söyleseydim... Yine giderdin.

Sardın da, doğru ama... Sardın diye sevdiğimi sanardın.

Bilmezdin, bir bendenliğin vardı... Bin bana bedel. 

Korktuğum, uzak durduğum ama içimin sıcak kaldığı

İyi olan ama olamam sandığım ben sendin.

Seni son gördüğüm günü hiç unutmadım,

Herkes beklemelerinden sorumludur, bekledim çok.

Üşüdüm bazen o ilk gün gibi tıpkı, unuttun sandım.

Ümidimin yanında başka şeyler de kestim, aktı kırmızılarım

Bir o dinmez hatıranı, yıllarca akıtamadım.

Bir adın vardı geride, sordum soruşturdum bulamadım.

Hiç beklemedim seni, bir parça değer verse giderken bir şey bırakır dedim

Numara, faks, artık kullanılmayan bile olsa bir şey bırakır.

Kırgındım sana aslında ama, kırgınlıklarım da yumuşaktır, bilmezsin.

Hiç umrunda olmamışım gibi yalnız mutlu olmanı diledim

Bensizliğin sana iyi geleceğini hep düşünür, kızarsın diye diyemezdim

Yokluğunun bahanesini bu belledim ve sadece yaşadım işte...

Seni sadece benim dokunmam, görmem yasaklanmış bir tablo gibi

İçimden içime, kısa aralıklarla kalp atışı gibi, andım da yaşadım.

Bir gün ansızın mesaj attın, hep ansızdın zaten, güzel her şey gibi

Hep duraklatırdın içimi gelişinle ama o gün, EKT'ye bedeldin aksine.

Ben değişmiştim, o karamsar, o acı içinde yalnız çocukça özlerken seni

Açık bir çiçek gibi kavuştum, bunu yeterince görebilmeni dilerdim.

Belki ikna olurdun, sana tutunduğum için sevmediğimi, sarıldığımı.

Tekrar görebileceğim şeylerin en kıymetlisiydin sen, belki bir gün.

Çok memnunum bir köşesinde hayatımın, tablo gibi dursan da uzağında.

Bilmek iyi geliyor yaşadığını, az çok mutlu olduğunu;

Hele o ansızın aklına gelmelerim, hele hele o onca sene sonra bulman beni...

Mutlu oluyorum işte, mutlu olabilen biriyim uzun zamandır, silik artık yaralarım.

Çok mutlu oluyorum senden gelen bir parçacık şeyde.

Umutlanmıyorum oysa, korkuyorum aksine; gidesin gelirse diye, yine.

Çok gittim ben, çok kişiden, çoğu da senin gidişin gibi kalanlara iyiliktendi.

Razıyım birazlığına; dost, arkadaş, tanıdık, her neyse işte...

Korkulu bir gerçek sevgim, sevgiden yanık ağzım, galiba bir daha demeyeceğim.

Yine de senden sakladığımı şiirlere bari yazayım:

Bekledim hep, sorup durdum seni

Sana kırılıp barıştım devamlı

Ne bir şey değişti ne aynı kaldı

Mutluyum artık ama... Kalp bu ya, bir ümit

Keşke o en başından ruhumun benzeştiği

Gibisine rastlamadığım senle olsaydım.

Umarım gitmezsin,

Umarım o içinin hala biraz sıcak olduğu

Değişmiş, sorunsuz, hayat dolu koca çocuğu

Biraz da sever gözlerle görürsün. Kal bende. Lütfen.