Belki birazından uzlaşmacı olsaydı hayat, ne vardı diye düşünmemek elde değil; insanlar, haydi sevgiden de güç bela geçtim fakat bir tutam anlayış? Taburedeki fil çaresizliğinde oluşumun dışarıya beni bir gülle gibi göstermesi, arada nice fark fakat görülmüyor işte.
Mesela bu akşam olanları ele alalım, neydi o öyle hesap sorar gibi? Hesap sormadığımı biliyorum evet, sadece bir meraktı, asla aklımın ucundan dahi geçmedi neden derken en ufak ne kızgınlık, ne kırgınlık ne de yanlış anlama fakat... Uzaktan bakınca öyle duruyordu işte bunu ben bile gördüm; neden sordum bunu, neden pireyi deve eder oldum.
Son olanlardan sonra -yani son dediysem aylardır olup bitenlerin hepsi- diken üstünde gibi hayli hassas ve alınganlaştım, nitekim bunun dışarıdan bu şekilde yorumlanmaya elverişli bir şey olmadığının da bal gibi bilincindeyim ve yakan da bu değil mi beni? Birileri "Senin sinirlerin bozulmuş belli." dese, "Gel buraya, hepsi geçecek." dese, sarılsa mesela; yemin olsun tek başıma toplumsal çözülme yaratacak ölçüde höykürürüm belki bu değişimi, aşırı duyarlılaştım sanki, tıpkı bir hamile gibi, mesela bir ölüme.

Belki biraz uzlaşmacı olsaydı hayat, her yerim güneş yanığıymışçasına en ufak dokunuşta kıvranmazdım ve daha kolay olurdu, bari en azından giydiklerimin ardından gözükebilseydi yanmışlığım, yaptıklarım bu kadar tuhaf bir akıl zemininie sığmak zorunda kalmasaydı.
Anlıyorsunuz değil mi? Yani tutarsız falan olmadığımı ama bir şekilde, çok çok garip bir şekilde hayli tutarsız gözükebilmeye olan daimi elverişliliğimi? Doğru söyleyin, lütfen doğru söyleyin. Ne düşünüyorsunuz hakkımda, ne hissediyorsunuz, söylediklerimden kaçı, hangileri sizin için geçerli düzeyde inandırıcılık barındırıyor.
Hapşursam dünya dönmeyi durduracakmışçasına temkinli durmaya çabalarken bile an be an, kalbim mi, aklım mı, kalın bağırsağım mı emin değilim ama biri bana ağır bir oyun oynuyor, kendi içimden biri; adım adım paranoyaklığa koşuyorum belki de kim bilir; nitekim hala bu konuda ciddi bir endişeye kapılmamam gerektiğini biliyorum, çünkü bir şefkatle, çok ciddi, çok ağır ve çok uzun da olsa bir şefkatle hepsinin geçeceğini adım gibi, şuramda biliyorum.

Bahsetmeye bocaladığım şey işte sadece şu on bir saniye:

Yalancının tekiyim
En büyük yalanım "İyiyim."

Şu tahayyülsüz hüznümle ben
Nasıl da arkadaş kaldık
Bilmesinler bırak
Gece dolduk gece taştık

Bugün itibariyle önümüzdeki üç yüz altmış dört günlük süre zarfında on sekiz yaşında olacağım. Mutlu olmalıyım di'mi? Öyleyim, yani kısmen. Durun durun anlatacağım...

Neler kazandım? İçki alabileceğim, sigara alabileceğim, içkili mekana girebileceğim, erotik ve korku içerikli filmleri yasal olarak seyretme hakkına sahibim... Bunlar değil tabii, bunlar benim asla kullanmayacağım tavizler; araç kullanabileceğim, evlenebileceğim, oy kullanabileceğim, ki bu ülkede bu artı mı eksi mi çok tartışmalı.
Neler kaybettim? Vergi ödeyeceğim (elbet öderiz feda olsun, şakasına diyorum) ve bunun gibi bir takım hükümlülükler. Şaka bir yana resmi olarak evlenmemde mani bulunmayacak bir yaşa geldim lan, yuva kuracak yaşa geldim, kazık kadar adam oldum... Bilmiyorum ya, içimde bir huzursuzluk işte nedense; başarırsın diyeceksiniz, aslanlar gibi yaparsın diyeceksiniz eyvallah da... Ne lan benim bu halim haklı olarak? Şunu demeye çalışıyorum, para verdiğiniz bütün kişi, kurum ve kuruluşların hatim ettiği, neredeyse yeni tanışıp yalnız üstünkörü bir gönül bağıyla bağlı olduğunuz o arkadaşların bile anımsadığı doğum gününüzü can belledikleriniz nasıl hatırlamaz? Belki de hatırlarlar dilleri varmaz daha doğrusu. Ben bunu hayatımda bir defa sorun ettim o da bu defa, zira bilen bilir hikayeyi; bunu da buraya içimde kalmasın diye yazdım, daha da lafını yapmam, yapamam... Bir sene önceki bu günü de, ardını da evvelini de unutmayacağım aşikar da işte...

Şunu diyorum,
On sekizim, tekim, anam-babam, dayımlar, amcamlar, birtakım ablalarım-abilerim, dost dediklerimden de bir iki. Bu kadarız işte, yahut bu kadarım. Yadırgamıyorum, bilakis kabulleniyorum; diğerlerine başka nedenlerden ötürü doludizgin kızgınlığım, haddi hesabı tutulmaz kırgınlığım olsa dahi... İnsan bunu çok görmemeliydi, neyse...
Kapıları kapattım bugün, dediğim gibi yuva kuracak yaşa geldim, uğraşamam kimseciklerle; zati ne kadar kaldı ömrümüz hepi-topu; alacağım mesleğimi elime, duayen olacağım nasipse, çok çok iş yapacağım, çok yüz güldüreceğim, günün birinde kızımı kucağıma alıp bu geçmişe de tüküreceğim; kan kusturdular, kan kustum ama bitti, bundan dahası beni riske atar, üçüncü defa söylüyorum ki yuva kuracak yaşa geldim, yakışır mı? Yakışmaz...

Bugün ben on sekizim, ardımda dostla da ihanetle de, yüzümde gülle de kederle de, hatrımda acıyla da tatlıyla da... Umudumla da... Yaşlandım artık, oyunu ya kendi kurallarıma göre oynarım bundan sonra ya da bitesiye değin alacalı gözyaşları yine. Ardıma yüklenen, yüklenmediyse de illa yükleneceği bu tarihten sonra iyiden iyiye belirlenmiş onca sorumluluğun bana ilk yaptırdığı şeyse kızımı düşünmek ve bir tutam daha sabretmek; eskiden koyversen illa biri kaldırır, kaldırmazsa da geç de olsa kalkarsın ama artık öyle değil, yakında benden beklenti arttığında, derdime düşemem...

Yaşar Güvenir'in şarkısıyla kapatıyorum: "Bitti derim, gitti derim; sen mutlu ol, ben ağlarken gülümserim." Bu da demektir ki tüm eski dostlarımla, eski olan her şey ile ve sırf onlardan uzaklaşmak için bütün hesabımı kapatıyorum, kalmadı borcunuz, siz kazandınız. Eyvallah...

Şimdi gelip desen bana

Haklılar mı dersin herhangi bir tan vakti
Ansızın yorulup kalmazlar mı ihanetten
Yine de üzülürüm işin garibi ben
Neticede dosttular eski, geçersiz de olsa
Ne demeye kıymet verdiysem öyle
Beni akıllarına dahi getirmedikleri ölçüde

Yalan oldum yalan kalacağım, olsun
Seni beklerim, kızımızı bekler dualar ederim
Yaşarım bir şekilde güzelim, söz eksilmem
Bir anam bir babam bir de olmayan sen
Bu kadarmış dünyam hep, affede Alah'ım

Utanma kızım baban iyi bir adam hala
Üzülme kızım baban mutlu olur yakında
Unutma kızım bir aile iki dost mühim hayatta
Uyuma kızım, kalabalık uğruna kötülere karışma

Tasalanma eşim, genç hala eşin
Tevekkül et eşim, gelecek yakında eşin
Tutun hayata eşim, düşme sakın yanıma
Terk etmesin eşim, sevdam seni

Senin bu yüreğin
Ne de güzel
Benim bu gözlerim
Neden de mağrur
Senle benim örtüşebildiğimiz
Çağa yahut aynalara benden
Adsız bir armağan olsa aşk
Saklar mıydın acaba

Göğsünde avut beni bir tanem
Menekşe kokusu kadar mutlu
Günlerimi geride bırak, beni
Unutma çam sakızı, çoban yıldızı

Uslanırım belki seninle yüzüme vuran
Damlalar altında filizlenip yeniden
Belki bastırır yanaklarının allığı
Geçmişin kömür karasını

Derindeki kumlar kadar yumuşak
Ve karadakiler denli sıcak kalbinle
Beklediğine etmesem itimat beni
Soldurup atmıştım bu naçiz bedeni

Islak çiçeklerden arda kalan
Gece olsa, gece olsa unutsak
Titretme başını güzelim
Öpsen de geçse.

Neyin hesabı şimdi nu benden sorulası gelen, canımı yakamazsınız artık işte uğraşmayın. Umrumda değilsiniz artık, ölün yahut sağ kalın bana ne; siz söylediniz umrumda olmadığınızı zaten, peki bu neyin gocuntusu? Haa, demek ki önemsiyormuşum önceleri di'mi? Ama o tren kaçtı babacım, onu siz kaçırdınız ve işte şimdi eşitiz. Tıpkı nasıl yaşadıysam ben umrunuza basmadan mayın misali 18 koca sene, sıra sizde.

Düne kadar suçu kendimde arayıp bulurken de birileri azarlıyordu, bugün suçu karşıya adletince de yine kötü yalnızca ve yalnızca benim; ikisinin ortası mı? Bak onu da çok denedim ama bir an olsun "Bu konuda ben de hatalıyım, özür dilerim." falan diyen biri çıkmadı, benden bunun beklenmesi, hele hele tüm bunların üstüne beklenmesiyse düpedüz arsızlıktı.
Şimdi hepsinin yarısı kadar gaddar, yarısı kadar vefasız, yarısı kadar hınç yüklü ve vesaire oldum diye yine bana çevrilecekse varsın çevrilsin namlular ama üzülerek söylüyorum, benim o namluları bükmemek gibi bir lüksüm kalmadı artık. Adil olmayanın adalet dilemesi ve sunulmaması takdirinde "cingar" çıkartması gibi laçkalaşmış yaşantılarınızdan beni uzak tuttuğunuz için hakikaten minnettarım... Anladım ki her şerde bir hayır olduğu gibi hiçbir hayırda da hiçbir hayır yokmuş, anladım ki hayırlı olmam için şer gerekirmiş, bu noktada da öfkem oldu imdada yetişen; öfkeyle kalkan zararla oturur da derler evet ama evvelinde zararla oturmayı bırak, zarar ile sevişmiş bir zat olarak bu hadiseyi yadırgamıyorum tabii.

Size de hak veriyorum amenna, kolay değil bütün sabrını aniden kusan bir adamcağızın bu halini karşılamak lakin atladığınız hayli mühim bir nokta var: Bu günleri de siz getirdiniz, bu deli beni de siz doğurdunuz. Velhasıl kelam ateş benim ve ben beni daha da yakmam ancak donmuş yürekleriniz için aynı nezaketi sergilemeyeceğim, darılmayın.
Size o yalnızca ama yalnızca iyilik yapmaya çabalayan adamı bir yılda hatta daha kısa bir sürede ne hale getirdiniz be, eserinize bakıp övünmüyorsanız benim sorunum değil kardeşlerim! (!) Ayriyeten çok oldu ben utanacağımı utanalı, hatta çokça defa yapmadığımın cezasını çeke çeke bu günü ettim ve yine sırf sizler için bir kampanya başlattım; çektiğim her ceza için bir suç işleyeceğim, malumunuz ziyan sevmem.
Kırılan kalpse sizin, yanan cansa sizin, sızlayan vicdansa sizin olsun artık, ben o yolları hatimledim de geldim.

Yarısı kadar kötü olmadığım -henüz- kişiler yarım kadar emin olabilseydi tamamdı benden, sadece herhangi bir insanın bir çıt üzerine sunulan özen ve sevgiyi istemiştim, onu da ummazdım lakin güya "kardeş"tik ya biz, ona istinaden işte... O gün son defa kaybettim.
Kabul ettim ki yarası kadar mevcuttu insan; 18'e gireceğim birkaç güne ve doğrusu umrum değil, çünkü bu ve sonrasındaki bütün doğum yıldönümlerimde sadece geçen bu yılı hatırlayıp midemin bulanmasından daha özel bir şey olmayacak, çünkü bir önceki benim belki en son mutlu olduğum ve beni mutlu eden yegâne insanla -ben öyle sanıyordum- geçirdiğim son günümdü. İyisi mi hep birlikte doğmadım farz edelim ve kapatalım bu bok çağını -gerçi çoğu kişi için farz etsek de etmesek de değişmeyecek- kutlamaya da kalkmayalım, mumdan önce üflemem ve sönmesi gereken bir öfkem bir de kalbim var zira sırada.

"Benden bir ruhsuz yaratmayı nasıl başardınız? 
Benden bir hissiz yaratmayı nasıl başardınız? 
Benden bir uyumsuz yaratmayı nasıl başardınız? 
Benden sizden biri yaratmayı nasıl başardınız?"

Çağın üzerine esnediği
Akılsız uzun havayım
Kibrit kutusunda küllerim
Tükürün diye varlar

Kanlı mekrep buyurdu
Arsız özün tüketti
Kasırga da rüzgardı
Esmedi lakin yaktı

Eritmek için varlığımda insanlardan
Geçtim aklın sığmayacağı pipetlerce
Çekilirmişçesine göğsümden merhamet ve
Bu çağ insanının dahli olmayan insaniyet

Pas sökücü ve kireç çözücüyle abanıp
Arap sabunu da bocalasan kapakçıklarına
Anca ağrır da yumuşamaz kalbim
18.3.2018'e kadarki bir yıldan sonra

Umma eşoğlueşek umma n'olur,
Umma güzel kız, tatlı çocuk umma
Uzağım artık, üzgünüm ama dokunma
Ben değilim ben, varım diye kapım aşındırma

Elimi eteğimi eskittiler ben de çektim
Çekildim size kaldı ring çekildim
Yalandı, çekilmedim nakavttım
Kötüyü kroşe gibi yedim

Bu son kıtamdaysa boksörün
Dişleri gibi dökülen kırgınlıklarımı
Bir nebze hafifletir diye yalan
Söylüyorum "Hepinizi seviyorum!"

Barut yalamışça yükselen iniltiler
Kaç kerize daha acıyı müjdeler
Şehrin sahi şıngırtıları dahi
Hangi yalnızın zincirinden kim bilir
Yansıtmayan aynaların uyandırdığı
Yazgısını merhem bellemiş çaresizi
Kaç kol sarsa gerçeklik kazanır
Umutla mutluluğun kesişimi

Kaygan bırakılıp uyarı levhası
Konulmamış basamaklarına
Hayatın uçtukça avcundan
Sahiden tut ellerimi ve
Her kimleşip değişsen de
Unutma beni
Gün yahut geceye sığmayan vakitte
Bir köşede kurutulmuş bul beni ve
Sor Yavuz çetin gibi benden
Nasıl başardılar kalpsiz yaratmayı

Adetleşmiş yenilgilerimi tıkıştırıp
Adi bir ceset torbasına ve ordan
Geleceğimizin uzağına fırlatmak
Gibi kriminallikleri sevgilim
Kalıbımızın dışına sıçratmadan
Hep... (*devamı okuyucunun işi)

Olan olmuş ve ben
Mütemadiyen ölürken
Hiçbir şey yokmuş gibi
Çıkıp gelemezsin sen
Zor zar düzen orturmuş
Yalnız da olsa tutunurken
Şimdi tek soru "neden?"
Bunca senenin ötesi ve senin
Kör gözlerinden sorulur
Niye gittin, neden gelesin

Gelmediysem aklına ve gelmediysen
En kötü günlerimde ve tüm bunları
Yaptıysam düşündüm diye seni
Kırpmadan söylerim gözümü ki
Bakmadan dön ardına da unut
Yokluğundan kalmayan eski dostluğu

Gelirsen kan çıkar merhametimle aramda
Haster kurbanlık gibi yatırır beni
Bilirim o eski dosttan zerre yok haber de
Konduramam, seni o sanırım işte

Kardeşim olacağı haberini aldığım ve
Kardeşimin öldüğü günler gelince akla
En fenasıysa seni onun yerine koyduğum
Varsın dost demesin kimse bana,
Sen şimdi o hiç sevememiş kalbinle beni
Umarsın ya hala...

Kaldırmam gereken cenazen var
Yüreğimin meydanından arkadaş
Yenileceksem de merhametime
Özür borçluyum öz kardeşlerime
Sırası değil şimdi,
bakarsın ben ölünce...

Geniş yerim kaplayan her türlü
Duyguyu tükürdüğüm metafizik duvarın
Çatlaklarından kendime ev örüp de
Bırakamadım kederi atlılara
Bütün bu gizin pişirdiği tezkereme
Yaklaşan üşüyor, kan değil gözyaşlarım
Çalıyor ansızın sızarken usulca
Bir kedere tahsisli Mart vakti
Evhamımdan sual olmaksızın
Yarı ve kabullenilmiş mutlakiyetle
Sütten kesilen umutlarımdan af dilerim
Astarımla çorabım arasına sıkıştıysa
İşleri yoluna koyacak bir derman dahi
Genzimden gelmeli artık sertçene

Ismarlama ihtimallerin ucu ucuna
Kenetliğinden türeyen hayatımda
Olmabildiğine asi zaafım merhamet
Ki onsuz da sorduğum yegânesi soruların
Olsalar da olmasalar da onlar
Bu kardeş yarası baki mükellef duracak

Olsun olmasın cebimde yangın yahut yanılgı
Kan fışkırır evhamında paslı duvarın
Isınır yahut tutuşur umrumda mevcut değil
Olun olmayın bu yara izimde
Yarım düşler göğsümde
Dostluk da aşk da düğüm birer
Dar boğazımda.

Ufak bir alıntıyla başlamak en doğrusu olsa gerek bu defa; "Siz beni insanlıktan, saffetten, samimiyetten, sevdadan iğrendirdiniz." deyişi gibi mesela Reşat Nuri'nin.

Evet korkarım ki kalmadı içimde insana, insan sevgisine, saygıya, hoşgörüye ve belki de en önemlisi sabra dair pek bir şey; bir tek zerrem kaldı, o da size değil doğacak kızıma saklı... Önceleri -nispeten "iyi" biriyken yani- iyi olmak için bir sebebe ihtiyaç olmadığını düşünenlerdendim, taa ki... Hikayelerden hikaye beğenin işte, az çok biliyorsunuz. Fark ettim ki o iş öyle değilmiş, örneğin insanın iyi biri olmak yahut iyiliğini sürdürmek için onun işe yaradığına kanaat getirebilmesi muhakkak şartmış; işe yaraması derken, kendisine fayda etmesinden değil karşısında etki uyandırmasından söz ediyorum. Böyle düşünüldüğünde söz gelimi biri olsa mesela, insanları düşünse sürekli, onlar için bir şeyler yapsa ve de sonunda, yıllar yıllar sonra bile olsa "Bencilsin!" gibi laflar işitse, sorarım size bu adam ne demeye iyi kalsın... Aynı şekilde aynı adamın o herkeslerin yadırgaya yadırgaya bitiremediği o öfkesi, sakın ha aynı kişilerin neredeyse eşzamanlı el etek çekmelerinden kaynaklı olmasın? Çok şükür psikoloji dersi alıyorum ve orda bunlar bir bir anlatılıyor, ki anlatılmasaydı bile olan buydu. Belki de bu adam artık kurunun yanında yaş da yansın istiyordur, belki de bu adam artık kendi düştüğü durumlara başkasının düşmemesi için çalışmayı haklı yahut haksız, bile isteye bırakmıştır, belki bu adam Adolf Hitler'i bile -insan öldürmeyi kati suretle asla ama asla tasvip etmeyecek olmasına rağmen- anlıyordur, o nefreti, o nefretin kaynağı olan çöp gibi atılmışlığı, öfkeyi...

Ve eminim ki özellikle bu cümleden sonra siz de bu adama bir nefret besleyenlerden oldunuz, şu anda bu yazının tam burasını hakiki bir özenle okuyanlar kaçınız ve bu özenle okuyanların kaçta kaçı bu adamı yargılamak yerine başka bir açıdan bakmayı göze alıyor, üstelik de yargılayan toplum tarafından dışarı itilmek pahasına... İşte biz bu toplumun dışındaki tipleriz, demir birer leblebiyiz; ve korkarım sizin çoğunuz bizi umursamamakla birlikte, umursayanlarınızınsa çoğu ait hissettiği o güya "normal" toplumdan tıpkı "bizim gibi" dışlanmak korkusundan bizi anlayışını bilinçaltına atıyor. Biz derken ben ve Hitler değil, kendisinden nefret ettiğimi de belirtmek isterim.
Örneğin Ezel dizisindeki Kenan Birkan'ı ele alabiliriz, yaptığı yanlıştır ama hislerinin yanlış olduğundan söz edemeyiz; burada o ak pak çok sevdiğimiz Ramiz Dayı'nın -hatta kendisinin de ara ara sızlandığı denli- bir hatası var, ona abisini öldürttüğü gün bütün olanlar mesela. Ya da aynı şekilde Yeraltı filmindeki Cemil'i bütünüyle ele alsak yanlış yapmayız.

Bir insan öldürmek, hırsızlık yapmak yahut bu minimalde seyreden şeyler kötüdür, yanlıştır, olmamalıdır falan bunda hemfikiriz çok şükür; ancak bir insanı buna itecek neredeyse bütün durumlar o insanın iradesi dışına ama diğer insanların iradelerinin gayet içinde, işte sorun bu.
Neden çok pahalı bir şeydir, korkarım ki bizim de kötü olmak için değil ama iyi olmamak için bir hayli nedenimiz birikti durdu; karşımdakinin iyiliği hak etmiş olmasını önemsemeyecek raddeye eriştim neredeyse, çünkü ben de hak etmiştim, olmamıştı, "insanlar böyle" denmişti sonra da; madem böyle insan olunuyor, bu dünyanın anladığı dilden, tarihteki en "iyi" insan olmak da ancak böyle mümkün. Biri bana aksinin gerektiğini çok sağlam bir biçimde ispatlayana kadar, benden ne insanlık, ne iyilik artık, yakışmaz size.
Şimdi diyeceksiniz ki sana yakışacak mı bu hal? Yakışmayacak, herkese yakışsa bana yine yakışmayacak; daima insanları düşündüm, onlar için çırpındım, didindim, göz yaşı döktüm, neler neler yaptım hatta neler neler de yapmadım... Peki sonrasındaki bu ötekilik çok mu yakıştı bana, çok mu yakıştı bir bir her şeyimin hiçe sayılması yahut... Neyse. Sözün özü, madem illa ki yek olacağım, bu kırgınlığıma direnç fazla artık.

Hataymış işte, her şey hataymış; can dost bildiğim herkese kardeşim diyerek toprağın altındaki kardeşlerimin kemiklerini sızlatmaktan başka bir şey yapmamışım, alttan alıp tahammül göstererek yalnızca kendimi daha fazla örselenmeye müsait kılmışım, ben zaten iyi hiçbir şey yapmamışım! BENDEN DE NEFRET VE ÖFKEDEN DAHASINI UMMANIZ HATADIR, ARTIK SİZİ HAKLI VE BENİ BIRAKIŞINIZI İSABETLİ ÇIKARACAĞIMDAN EMİN OLABİLİRSİNİZ!

Belki bu sene bittiğinde kavuşursam isteklerime, çocuklara gideceğim, hasta ve kimsesiz çocuklara, onların kimsesi olmak için canımı dişime takacağım fakat sadece ve sadece onlar için bu çaba; üzgünüm insanlık, siz bile isteye bir beni daha yok ettiniz, bu defa canınız değil canım sağolsun.