Unutmaya değil de, neyi unuttuğunu unutmaya ihtiyaç var. Zor bir gün gibiyim hepsi bu. Saksısını kırmaya yeltenip başarılı da olan ancak saksının kırık parçalarının bedenine batışını engelleyemeyen güzel bir çiçek gibi veya...

Durarak eskiyen ve duruşunu ölü şeylere borçlu olan
Yaz güneşine muhtaç ve yüksekten kaçınan
Pılını pırtını var olmaya yatıran ve uyandırmayan
Küstürülmüș; kimselerce izi, tortusu olmayan
Bir en yabancı gibi kalıyorum yaşlarım başımda
Sinmese de geceler yavaştan, alsa da payını geçmiş
Bir "burası" var, buradalık hep -ama hep- tek başına
Hiç değmediği sabahlara özenen pencere bekleyișindeyim
Muntazaman dursa da iyiye mücadele,
Yetirilemiyor yaşamak tek elden.

Kurumuş kanlar ardındayım,
İnce bir yumurtanın içinden görüyor gibi güneşi
Öyle bile uzak, yetmiyor, beklemek değilse kalmaya
Perdeleri sıkışır gibi zamanımın, akan her şeyde boğuluyorum
Bir el uzatımı uzakta kurtuluşum,
Hangi el olduğu değiştiriyor katlimi, duruyorum.
Hatırlamak var kıyamete kalan, durdukça yükselen
Kendini sevmeyi dünyaya küsmeye içre kılan
Değişiyor yalnızlık, bir'i hariç
Sona gelmeden kapanıyor nice ışıklar,
Emin olmayan bir örtü kadar masum bu kalbin
Havası soğuk belli, günlerin umudu titriyor.

Desen ki ilk kim kazanır şu hayatta, evvela affedebilen. Benden sana geç bir tavsiye sayın okuyucu: Seninleyken mutlu olduğunu çok net hissedemediğin herkes kimsedir, bunu unutma. Kurumuş kanları silmiş de yazıyorum bu satırları sana, yaranın kabuğunu tırnakla söküp atsan da kanamadığı yerdeyim, güvendeyim. Buraya nasıl geldiğimi sorarsan eğer, tek bir cevabım var sana: Kendime yakışmayandan vazgeçtim. Yan yana iyi değildik çünkü ben ve çıkarsız, karşılıksız delice değer verdiklerim; sadece bu değil, öfke de yakışmıyordu bana, mesela intikam yakışıyordu ama onun da sonrası kötü biri gibi hissettiriyordu. Ne yaparlarsa yapsınlar dedim kısaca, çoğu şeyin hakkını alabilecekken yanlarına kâr bıraktım bile isteye, neden? Cevap basit okuyucu: Onların yanına kâr kalsa da kalmasa da, benim onlarla hikayem bitmişti.

Sadece kendine insan,
Sadece yanındakileri mutlu ve güvende hissettirmekten sorumlu
Çünkü korku da duysa karşıdakiler, bir şey değişmeyecek.
Kendini geliştirmeli yani insan; daha iyi, daha mutlu olmak için zorlamalı,
Mutluluğu lüks görenler mutlu olamaz, bense mutlu olmaya mecburum, bilemezsin.
Zorunda olmak kırıyor zincirlerimi, zorunda olmak nefes aldırıyor, mutlu etmek için olmam gerek.

Ben hala affedemedim okuyucu, en azından bir şeyleri; muhtemelen daha da iyisini yaptım, affetmeme gerek kalmayacak kadar ittim. Yeterince ittiğimde anladım, gitmekte aradığımız itmekteymiş. Kaçmadım mı, çok kaçtım, bugün bile; görmek istemediğim insanlardan kaçtım, görünce üzülmekten, oysa ki bu kaçmak değil yön vermekti bir anlamda, yönümü güzele çizdim, devam edeceğim.

Fotoğraflara sığmayacak sabahlara uyanalım, bekliyorum, dinen yağmurlar ardında. Bir garip sızı sarsa da ara sıra, çekip atıyorum artık; biliyorum zira birileri hep olacak. Senin ve benim yanımızda, karşımızda... Karlı bir gün benim koluma giren biri olacak, biri senin saçını örmene yardım edecek, biri beni dövmek isteyecek, biri senin çantanı çalmaya çalışacak. Birileri olacak işte, birileriyle geçecek bir şekilde zaman; onlardan öğrendiğimiz iyilikler, edindiğimiz hüzünler, kandan ve çamurdan birer his yapana kadar bizi. Hep birileri olacak.

Birileri olacak işte,
Birileri gitse bile.

Çok zor oldu... Arkamı dönmemek, taşları saymamak, kapamak kapıları karanlığa. Ara sıra dönecek oldum ama... İçimde benden daha güçlü olduğunu bildiğim fakat bana da ait bir şey, buna imkan bile tanımadı. Günlerden çok uzakta bir yerde ağırca demlenmiş gibiyim, çok daha yakınım kendime. Bir yanımda solmak için ufacık bir sebebi hazır bekleyen o gülü soldurmadım. Sakin ol, nefes al, önüne bak, iyi şeyler yap. Biraz da her şey birbirini doğurdu; ben iyiye, hoşgörüye ve sevgiye gittikçe, artık öyle biri oluşum zorlaştırdı intikam yahut kendine acıma gibi şeyleri.
Canımı yakamaz diyemesem de yeterince uzak artık, bağımlılığın bağımlı olunanı görünce tekrar etmeyeceğini bildiğim dönemindeyim. Geçmiş, geçmiş oldu.

Defalarca tutuşmuş sekoyanın artan dayanıklılığı üstümde, yeni şeyler bağlamayı başarıyor beni nihayet kendine; lazım değil bi'isim, anı çalınsa aklıma, durduruyorum kendimi "Sırası değil." diyorum, bir daha da olmayacak.
Sonra başlıyorum: Zor ama diyorum, belki bugün bir kadını seversin, belki bugün odana bir çiçek alırsın, belki bugün ciddi işlerden payını alırsın. Nefes geliyor her şeyden önce, içime çektiğimde kısılıp kalmayan, beni boğmayan yeni nefesler.

Çoktandır bu kıvılcımın çakmasına dair gerek aklımdaydı ve hazırlanıyordum ama ilk kıvılcım hayatımın tamamında nefret ettiğim bir şey sayesinde çaktı: Biyoloji. (Nörobiyoloji demek daha doğru.)

Dört tane temel hormon varmış:
Dopamin
Seratonin
Oksitosin
Endorfin

Önce tüm bunları araştırdım, sonra insan ilişkilerindeki paylarını, örneğin sarılmanın seratonini arttırdığını... Daha buraya yazamayacağım (kaynak göstermeden bilimsel bilgi yazmak doğru gelmiyor) binleri aşkın şeyi. Baştan başlamak istedim, başka bir şey mümkündü çünkü. Özellikle nelerin neleri tetiklediğini bilerek hareket etmek benim gibi planlı birini çok cezbediyordu, belli bir sürenin sonunda bilimin geçerliği de nihayet göstermişti kendini, yıllardır meyvesini alamadığım çabalarım nasıl da kısa sürede baş vermişti. Derken güzel bir kısır döngü kazandırdım hayatıma, iyiye gittikçe geri dönmemek için bir imtina kapladı beni, geri dönmediğim ger an biraz daha ileride hissettim.

Şimdi dünyanın en mutlu insanı olabilirim,
Değişen tek şey... Sadece daha kararlı başladım, yeni hayatıma, gerisi geldi...
Bıkmıştım artık, çiçek açma hakkım vardı, gayretini edecek sağlam dalım yoktu.
Dostlar benden emin değildi, ben kendimden.
Şimdi de emin değilse bile belki kimse.
Güzellikle baktığım her gün daha çok seviyorum kendimi, her şeye.

Erteleme yaşamayı kalbim, bakma sen bana, genciz daha. Affet diyen yok sana, ne affet ne unut ama... Bitti artık. Bize dön, kendine dön, özlediğin yaşam şurda duruyor işte... Geçti kalbim, sızısını taşıman gerekmiyor o insanların, batmasın artık ne iyi ne kötü anıların.

Gel yine çiçeklenelim, yine aşık olmayalım birine tamam ama en azından insana karışalım; biliyorum zor inanmak lakin illa canımız yanacak diye bir şey yok. Nefes alalım artık, gülelim güldürelim, tatsız konumuz kalmasın konuşacak, rahatlayıp kendimizi işimize verelim, sıvayıp kolları yeni baştan girișelim yașamaya. Biraz daha kilo verelim mesela, saçlarımızı daha sık kestirelim, rastgele değil de seçerek giyinelim yeniden, o eski janti Alptuğ geri dönsün.

Biliyorum sen de istiyorsun, dönmemesi için sebep yok biliyorsun; şunu da unutma sakın kalbim, hayat çok kısa korkmak için. Hem acı çekmek bir lükstür, buna vaktimiz yok ki bizim; elinden tutmamız gereken onca dost, kendimiz ve etrafımız için yapmamız gereken onca şey var, en başında da biraz yaşamak. Bırak hadi kendini, bir defa olsun korkuyu, binbir planı, ihtimalleri bırak. Bizi sevenin bizle kalmasına izin ver, gideni de gönlünden at. En zoru ikinci biliyorum, kendin için değil herkes için yap bunu. Kimse farkında değil ama olacak zira... Onların öyle bir Alptuğ'a ihtiyacı olduğunun.

Hadi saklama kanatlarını
Geçelim uçuşa
Alptuğ kim gösterelim dosta
Sadece dostlara.

Seni seviyorum kalbim.

Ellerim hep soğuktur bilmezsin,
Kanım koyu, kolesterol başlangıcı,
Gözlerim kara zira uzaklar sana,
Cildim tahriş, sakın dokunma.
Yüzüm eski, çabuk unuturlar beni,
Kalbim yavaş, durmaya niyetli;
Kulaklarım, sevildiğimi duymadılar,
Hiç ısınmadı göğüs kafesim.
Saçlarım dökülür, nemli gözlerim
Gayrı genetik hüznüm, bedeli sevgimin

Nefeslerim derin, dudaklarım kuru,
Beynimde onca haklı kuruntu,
Yamalı bacaklarım desen dipsiz kuyu...
Yakışıklı mıyım şimdi şöyle, yaşlı mı yoksa?
Belki ölmüş, belki ölmek üzere.
Kalırsa hatrım kalır geriye.

Belki düzelir her şey,
Yalnız sevgiyle, fazlaca sevgi;
Kalmadı zaman takat silindi,
Her şey biri için
Biri olmak içindi

Hayat, bizim gibi fazla hassas adamların işi değil belli ki.
Nietzsche'nin o ağlayan ata dokunduğunda hissettiği, çoğu insanın aklından geçirirken dahi tereddüt ettiği hisleri -tam olarak onları- herhangi bir an boyunca hissediyorum, çoğu kişi için evvela belli belirsiz şeylerin bıraktığı derin izler müze mahiyeti kazandırıyor yüreğime.

Hal böyleyken pek kimsenin kolay kaldıramadığı şeyleri gariptir soğukkanlılıkla karşılıyorum, yine de derinliği zedelenmiyor.


Hayat, bizim gibi fazla hassas adamların işi değil belli ki; çoğunluğun yüreği dayanmayan şeyleri soğuk kanlı göğüsleyip, kimsenin o kadar da takmadığı şeyler için kan çanağı gözlerle ufka asılı duran. Nietzsche'nin ağlayan bir ata dokununca hissettiği, çoğunuzun korkudan aklında bile canlandırmakta güçlük çektiği o şeyi her an tam şuramda hissediyorum ben.

Çok koştum, çok denedim, çok çabaladım sevgilim... Bir çıt benimsenmek için. Çok oynadım kendimle, bir öyle bir böyle zorladım kapıları; başımı önüme alıp sıcak bir sofra gibi bekledim samimiyeti... Duyardım kokusunu inceden, sıkı fıkı sevgilerin; görürdüm ötede, bilirdim gelmez beri.
Karanlıklara, şiirlere, yalnız zamanlara sığındım, çivilendi gülüşlerime mağruriyet... Her şey oldum, ait olamadım. Çok sürüklendim sevgili, çok aldandım, en çok da kendim aldattım kendimi; biliyordum çünkü, biraz daha dayanmanın tek yolu ordan burdan ümit türetmekti, hiç kurulmadığı gün gibi ortada bağlara rağmen. Nerde bir kalabalık görse ıslanır bu gözler, beceremez ufka bakmayı.

En çok iyi anılmayı istedim, gel gör ki çoğunca kötü dahi anılmadım; her şey ve herkes bambaşkaydı, ben başka. Diğerleri mi? Oldu kimi hatalarım, kimin olmadı ki; şu gerçeği taşıdığından ak kalır yine de alnım, bir an bile kimsenin kötülüğünü ne istedim ne göz yumdum.
Oturamadım yine içlerine, tetrisin en uyumsuz parçası gibi kaldım tepede; elenmeye sebep tekti, dikkatli bakmadıkça meçhulleşen varlığım. En fenası da neydi biliyor musun?

Hiç boşveremedim ben, herkesin ve her şeyin üstüne titredim, az sevemedim hiç, ihanet gibi gelirdi, hala öyle; belki hatanın büyüğü şudur ki, büyüklerin "ne edersen onu bulursun" masalını dinledim... Oysa insanlar kayıtsız, dünya kirli; birbirini en ufak hatada gözden çıkarmaları, hemencecik zedelenebilen sevgileri karşısında benimki... Sıktı bir ihtimal. İhtimal ki ceviz ağacı altında uyumak gibi. Beceremedim bir şeylerin bana daha az dokunmasını, kimilerini kaşındıran beni kanatmayı bildi daima, unuttum yaşamayı sevgilim.

Biliyorum sakındıkça çöp battı ama
Gitmek de ne mümkün alıp başını

Ur oldu sırtımda anı diye sakladıklarım

...Yapma bence, kan olacak ellerin çünkü, geçmeyecek üfleyince. Tedavisi yok bunun, kaçınılmaz olanı geciktireyim derken ömrünü heba etme; sen bugün bu yarayı sararsın, yarın yara olur o sargı.

Durdurma kanamayı
Kaynatma kırıkları
Yalnız başımı okşa
Düşünme yarınları

Gelme üstüme, bu sonsuz merhametini giderek çileye döndürecek bir karanlık gömülü içimde; hayır daldırma elini öyle, tutup çekebilseydin geçmişimi tümör gibi keşke ama yapamazsın işte.
Feda etme kendini bana, girmeye çabalama yarama; sonra bir şey gelecek başına, sen olacaksın -kendime açtığım- en büyük yara.

Duracak öylece orda geçmiş, o bise bakacak biz, kızımızı başımızı çevireceğiz; tek başıma yapamadım senle de savașamam, birkaç giden ve yakan için seni ateşe atamam. Dayanamıyorsun biliyorum, gözlerinin önünde eriyip bitmemi bana sor bir de; bir şey gelmeyişi kahrediyor elinden, bilmiyorsun, sen ki başıma gelen en güzel şey.
Yeter elin omzumdaysa, kafi kalp atışın burdan hissediliyorsa, dahası süstür anca.

Sen geleceksin ve ben, daha iyi olacağım en azından, adını öğrenmekle meşgul olacağım, sevdiğin şeyleri keşfedip sevmediklerinden kaçarak vakit geçirip, söz mutluluktan öleceğim; senden önce olsun isterim, hele bir gel de bunun için özür dilerim.

Islanır mı rengini bilmediğim gözlerin bize orda, normalde kıyamam ama bu gece bize ağla sevgili, belki de hiç gelmeyeceksin; mavi hava boşluğu dinmeyecek aramızdaki, siyaha çalıp uyutmayacak geceleri. Birbirimizin varlığından habersiz solup gideceğiz, koşmak ya da yürümek bize yorgunluktan fazlasını vermeyecek, en yakın olduğumuz an birbirimizin sevdiği bir şarkıyı dinlediğimiz, şiiri okuduğumuz olacak, bilemeyeceğiz bile.

Ağla bize, biz diğerleri gibi olmayacağız, herhangi iki kişi gibi bile... Birbirini aramaktan bir adım ileri gidemeyen, adları asla yan yana gelmeyecek, dip dibe olsalar bile asla herhangi bir alaka kurulamayacak iki peşin ölüden dahası olamayacağız her gün bunun için uyanıp yansak da.

Ağla ve kes umudu benden,
Bize ağla, bolca ağla, bitmeyecek gibi ağla ve devam et. "Her şeye rağmen gitmem." demiş herkes gibi, büyük adımlarla uzaklaş hiç yakın olmadığın bu şiir okuyan ihtimalden.
Anlasana hiç birlikte șiir okuyamayacağız, en sevdiğim yemeğin mantı olduğunu öğrenmemeyeceksin hiç, annen beni tanımadan öleceğim... Sen de bıkmadın mı sanki umut yüklü her sabahın akşama doğru solmasından? Öyle oluyor biliyorum, kendini kandırma; hiç tanışmayacağız, kaderlerimiz değmeyecek bile birbirine.
Beklerken ölsek dahi gelmeyecek birimizden birimiz, alış. Alış kuzum. En doğrusu bu.

Madem bu kadar alakasızız, neden mi sen? Sen iste, orda bir sen var uzakta, gitmesek de görmesek de kaybetmez sevilesiliğinden; ağla ama üzülme, en azından biri için ağladım dersin, ben de yazdım derim geçer gideriz kimsesiz.

Her neredeysen son kez ağla bu gece,
Oranın en güzeli uyan
Benden iyi ihtimallere,
Benim aksime.

Nemli bir mermi gibi ortamıza düştü kader, uzanamadık "biz" ihtimaline; göz bebeklerimiz değecek kadar yakındı belki ama... eski kırgınlıkların karanlığından seçemedik birbirimizi. En çok gecelerde aradık kabahat bizim, yine de haklıydık çünkü yalnız gece dönerdi insan kendine, hayaline döndüm hayata her gece.

Șu hor geçmiş ömrüme teselli ihtimalin, hiç dokunmadığım, kimselerin dokunmadığı nemli odasında asılı kalbimin. Islak pamuklar gibisin sevgili, sokak lambası sarısıyla aydınlanan mağrur bir banktan halliceyken ben...
Bulamadık birbirimizi,dokunmadık; bir gözlerin bir de parmak uçların merakımın zirvesindeki, nemlenince nasıl olurlar kim bilir, üşüyünce, belki bensiz her gece.

Kimler yıktı seni kim bilir, hangi şiiri sana mezar ettiler; etmişlerdir biliyorum, beni sevebilecek birini çokça üzerler bu dünyada sevgilim... İki boyalı kușuz biz, birbirinden habersiz iki angut kuşu.

Nefesini duyar gibiyim ıssızda, aynı gecede aynı boşluğu yaşıyoruz bir yerde; ben bunu yazıyorum, belki sen ağlıyorsun, kayboluyor gözlerin, benden umut kesiyorsun.
Ama burdayım işte, hep de burda olacağım, beni bul diye kalbine saklanacağım. Bir öpsen uyansam, tek başıma olmadan. Sesin nasıl kim bilir şimdi, kırık mı gülüyor mu, öyle gülsün isterim ki. Ben beceremedim ama sen mutlu geçir bizden evveli, yaklaştık biliyorum, çarpışıp unutacak, iki mutlu atom olacağız, sen de sabret. 

Etrafımdaki ateş çemberi vuruyor gözlerime, bir parıltı varsa sensin; yarı güzel, epey yangın.

Bir şeyler ısınıyor orda bir yerde her kimsen, hani küçükken soğuk - sıcak diye bir oyun vardı, ordaki gibi sıcak ama bul desen bulamam, bulur muyum dersin? Orda bir yerdesin işte, aksime dingin ve duru suyun, benim aksime sen benden haberdar gibisin nasıl anlatsam.

İnceden hissediyorum o kadar da olmadığımızı, bu incelik daha çok ince bir şişin yüreği delip geçmesindeki inceden.
İnciniyorum bu gece soğuğu, bu alakasızlık içinde en sevdiklerimle; inceliyor kalbimi koruyan birliktelik zarları, ince buz altında donuyor ama onu bile tek başıma kıramıyorum. İnceden inceden işliyor kalbime, bir şey ifade etmeyişimin idrakı.

Yalnız ve yabancılaşıyorum sevdiklerime,
İncelikler yüzünden.
Asılsız sanılan bir cinayet ihbarında,
Kimsenin yokluğunu fark etmediği kurban benim.

İnceden uzağım, yakından acı; göğüm desen bulanık, aşağısı karanlık.
Sarkıyor iplerim, tutmuyorlar; oradalar, öyleceler, görüp duruyorlar
İnceliyor iplerim, kordonmuşlar meğer, hayatla aramda,
İnceldiği yerden kopuyorlar, inceliklerden.