Ahiretliğim gibi bu yalnızlık; ona mecburken ondan kurtulmak için can atan ben, herhangi onsuzluk ihtimali doğmaya yakın da öyle korkulu oluyorum ki sormayın... Doğru ya, zaten sorasınız da yok "onlar" gibi, e iyi ya benim de anlatasım yoktu zaten. Ne anlatıyorum şu an ben kulağımda İlhan Şeşen? "Ne kaldı geriye zaten, bir sürü boş hatıra..."

Tabii ya, sorun tam da bu boşluk; yanisi yapayalnızlıkla, asla karşı tarafın suçu olmaksızın, sırf geçmişteki birilerine binaen asla güven içeremeyecek ve muhakkak biter  kafasıyla bir gözü kapıda yaşanacak bir dostluk yahut aşkın aynı olması... İkisi de ham acı.
Bir de şu var tabii: Kafa dinleme diye yola çıkıp kendini dinlemek. Tam karşımda şehrin silüeti boyluboyunca uzanırken dahi küçük buluyorum kendimi, ufacık, açıkçası savunmasız, belki çirkin ve kesinlikle saf... Tüm bunlar olurken yine de etrafa büyük olduğum, hiç değilse büyük olmaya emin adımlarla iletlediğim izlenimini vermek mükellefliğimse tam bir fırın tesiri. Bu ihtiyaç bizati pazarlama stratejisi olmaktan öte, belki de yaşamanın şu an neredeyse herkesin sahip olduğu ve bundan dolayı önemsemediği lakin yokluğunun hayati enkazlara çekinmeksizin sebebiyet vereceği bir ilaç...

Hırs kim ben kim yoksa, istediğim kadar kazanan ata oynayayım, kaybedenin sahibi benim.

Hayattan tat çıkarma kovalamacası benimkisi ama siz bunu kurumuş hatta sobada yakılmış portakal kabuğundan portakal suyu çıkarmaya çalışmak olarak da tanımlayabilirsiniz tabii.
Yine de en azından inancım eskisi gibi taze kalsın isterdim, mesela o kadını bekleyişim, yorgunluktan tutkum da kalmadı galiba, uzun zamandır yazmadım ona. Kırılıyor mudur bana? Ya da şöyle sorayım: Var olduğu vakit kendi yokluğu için bana kızacak benim gibi bir vicdan azabı mıdır kendileri yoksa ziyadesiyle... Birine şiir okurken -yahut "olurken"- ölmek istiyorum okuyucu, hepsi bu; ancak korkarım her şey yolunda gitse dahi, sırf toparlanamamışlıklarımın beyhude birikiminden... Hayatımdaki boşluklar cereyan yapıyor ve Lidar'ı anımsıyorum: "Bir perşembe günü öleceksin unutma!"

Sizi seviyorum.

Garip bir hayatım var okuyucu, ben de bilmiyorum ki... Çok daha normalleşti her şey, yaralarım iyileşti (fiziki olanlar) ve yüzüm güleçleşti, yalnız adam senfonisi galiba sona erdi... Bir de o ansızın kabuslar olmasa geceleyin, alakasız bir yerde alakasız birini yüzü, sesi, bir yerde çalan bir şarkı, hatırası olan bir obje de çıkmasa tam olacak karşıma ama buna şükür... O "Kötüyüm, karanlığım, çirkinim." dediğim günlerde değiliz, şimdilik.
Yine de düşünmeden edemiyorum, fazla mı çırpınıyorum; on tane topluluğa üye olmam, gördüğüm neredeyse bütün yarışmalara katılmam, devamlı hocaların gözüne girmeye çalışmam vesaire... Boşlukları doldurmaya çalışır da beceremez gibi bir halim varmış onu fark ettim.

Karanlık sokaklar,yalnız bir adam Yürüyor yollarda ardına bakmadan Takılıp düşse de kendi başına kalkacak Ve ona hiç kimse bakmayacak

Hafiften tartışır gibi olduk bir arkadaşımla ama kötü bir durum yok, iyi de oldu hatta; son dönemde egoist gözüküyormuşum dışarıdan onu fark ettim, halbuki içinden kendine sürekli "Sen bir hiçsin!" diyen de ta kendim. Onu suçlamıyorum, yanlış anlamıştır belki ama bu defa da hatayı kendimde arayasım geliyor, bu sefer nerede yanlış yaptım?
Bitmeyecek değil mi, kendimi oyalayamadığım için her gördüğüm şeye atlıyorum di'mi? Çok neşeliyim, hakikaten de neşeliyim, beni tanıyamayacağınız bir neşe içerisindeyim fakat bu neşenin, misal kendimle alay edip zevk alışımın derininde sanıldığının aksine erdem değil acı yatıyor. Acılarıyla dalga geçmeye cesaret gösteren adam gün gelip ipin ucunu kaçırıyor ve sonuç ortada: Dışarıdan abartılı şakalarla bezeli, ciddiyetten uzak, hala çocuk kere çocuk biri.
Belki de böyle kalmalı ha ne dersiniz? Bu yorumu yapan arkadaşım hiçbir şeyi bilmiyor neredeyse, bilmesin de zaten; birine acın aç ki acın olana değin derler, demezlerse de ben dedim... İnsan bilince o eski hali, o yaraları, o her gün ağlamaları, neredeyse içe bakan bir göz oda harici yaşam sürmemeyi, ağzımı dahi açmadığım vakitleri... Çok da koymuyor esasen, eskiden de birileri deli derdi yine der en fazla, kaldı ki müteşekkir olurum ne yalan söyleyeyim bu devirde. Bu defa da gülüyoruz diye ölürüz, içi kof gülüş olmasın kafi.
Yine de duramam gibi geliyor, bir dakika bile soluklanamam sanki, her an bir şey peşinde olmalıyım, kovalayanım var sanırsın geçmişten, dört gözle bekleyenim var sanırsın... Sanırsın ama aldanırsın.

"Kimsesiz, zavallı" dedirtmez kendine Ağlayıp sızlamaz dertleşmez kimseyle Karanlık sokaklar,yalnız bir adam Yürüyor yollarda ardına bakmadan.

Bir şekilde sigarayı bırakmak isteyen birisi ulaştı bugün bana, çok sevindim tabii, uzun nedenini bilen bilir burdan. Neyse... Anlattıkça anlattı, çektiği acıları, pişmanlıklarını, mahrumluklarını falan her şeyi... Hal böyle olunca elimden bir şey gelsin istedim ama ne gelirdi, yine de içim rahattı zira karşımda bilinçli biri vardı, ilk defa...

İnsanın aklından şu geçmez mi, geçiyor: Bir tarafı diyor ki oh olsun birileri için, inşallah onlar da bunları bir bir yaşar ve bizi hatırlar, hatta yeter ki yaşasın bizi hatırlamasa da olur... Ama diğer yan da kıyamıyor tabii, sanki ortada kıyılmayacak bir şey kalmışçasına.
Öylesine aradayım ki... Her şeyim çatışıyor, kuşkusuz haklı öfkemle manasız merhametim günle gece gibi açık saçık çarpışıyor.
Galiba benim insan kurtarmam lazım bunun geçmesi için, kabusların dinmesi için, kurduğum yeni ve güzel hayatın içinde aklım geçmişte yaşamamak için belki de... Geçirmeyebilir de ama bunu yapmam lazım, kimsesiz çocuklara gidip abileri olmam lazım mesela, birilerinin başı sıkıştığında çekinmeden arayacağı olmam lazım, tekrardan o eski dert babası günlerime dönmeliyim, birilerine kötü alışkanlıklarını bırakırken destek olmalıyım, birilerinin eli kolu olmalıyım... Çünkü adım ibi biliyorum, bir zamanlar benim olduğum gibi birileri de bir yerlerde kendini hiç hissederek yaşıyor, yine biliyorum ki buna ben son vermezsem kimse vermez, alın size elini taşın altına koymak için dünden yanıp tutuşan bir adam.

Winston'ın da Malboro'nun da daha nicesinin de a**** koyayım! (adını) Yeterince kısa olmuştur umarım.☺

Selam,
Benle yeni tanıştın şimdi sen, kafanda ilk izlenim oluştu tabii -iyi mi kötü mü bilmiyorum- dibini kazımaya meyledip beni stalk'ladın ve bu yazıyı okuyorsun, öncelikle iyi okumalar dilerim.

İlk olarak bilmeni isterim ki zararsız biriyim, yollarımızı ayırdığımız kişiler dahi şayet biraz kendilerine saygıları var ise onlara zarar verdiğimi söylemez zaten.

Senin beni tanımaya çalıştığın gibi benim de seni tanımaya çalıştığımdan emin olabilirsin öncelikle, hatta her hareketinden sana dair bir mana çıkarmak için olağanüstü bir çaba harcadığımdan da öyle, neyse. "Galiba biraz takıntılı" izlenimi yer etti muhtemelen şimdi kafanda, halbuki bu bir şehir efsanesi; sana bu konuda tek söyleyebileceğim: Canı yanmış, derisi yüzülüp sokağa atılmış bir adamım ve neye dokunursam etimin yanmayacağını bilmek benim için o denli zor ki... Bütün o garip hallerimin sebebi bu, muhtemelen sana da -yeni hayatımdaki diğer pek çok insana olduğu üzere- bir yakın bir uzak davranıyorum ve kafan karışıyor ama n'olursun karışmasın. Açık söyleyeyim korkuyorum çünkü, senden de tabii ama en çok kendimden; tekrar birilerini dostça yahut başka bir biçimde sevmek, birilerine alışıp güvenmek benim için o kadar büyük bir tehdit ki, bunu anlamanı beklemiyorum fakat bil lütfen. Muhtemelen tam sana da gözüm kapalı güvenecek oluyorum bir an için lakin kapar kapamaz da geçmişin o uyutmayan kabusları geliyor önüne gözümün; sen dışarıdan görmüyorsun bilmiyorsun tabii, nereden bileceksin, birden uzaklaşıyorum ve adım belki deliye çıkıyor aklında, dünyanın çoğu yerinde de olduğu üzere...

Bunları neden anlatıyorum sana? Çünkü ben bu korkuyu en derinimden keskin keskin alsam da her biriyle samimileşeceğim anda bıçak darbesi misali, aslında öylesine istiyorum ki birilerine tekrardan güvenmeyi, tekrardan sevmeyi, bir daha geçmişi anmamayı, o kabusları görmemeyi, hayatımdaki insanlara "ha gitti ha gidecek" gözüyle bakmamayı falan... Anlıyorsun değil mi? Ben inatçı ama inadının başkalarınca kırılmasını da seven bir adamım, inadımı kırmasını beklediklerim kalbimi kırdıkları için bile isteye, bugün bu yarı asosyal durumdayım... Eğer samimi geliyorsa sana tüm bunlar, benim bir şeyim olmak istiyorsan gerçekten, bana değer veriyorsan, vermek istiyorsan, ömrünü benimle şu ya da bu sıfatla paylaşmak istiyorsan, sen de benim gibiysen belki muhtaçsan, seni anlayabileceğimi umarak bana yaklaştıysan... Kır bu korkuyla güçlendirilmiş inadı n'olursun?

Çok daha kötüydüm eskiden, karaca karanlıktım inan ki geceden güne, yüzüm gülmezdi, espri nedir eğlenmek nedir mutluluk nedir bilmezdim... Ufak ufak adımlar attım değişmek için sonra, vücudumdaki yaraları iyileştirerek başladım işe, sonra küfretmeyi bıraktım, ideallerim için çalışmaya başladım, kendimi mutlu etmek için çaba harcamaya başladım, gülümsemeyi denedim... biraz insan içine karışayım dedim, ben karışacaktım işler karıştı birden, sanırım bunu tek başıma yapamayacağım, e birinden böyle garip bir yardım istemek de kolay değil tabii, ben de buraya yazdım. Ki bak gocunmam ben öyle şeylerden, çok yardım istedim bu zamana kadar, en çok da fiziksel özrümden, ondan bile gocunmam... Tek bir şeyden gocunurum, yardımı yanlış kişiden istemekten, çünkü bunun acısını faça gibi çektim ki geçmedi hala... Şayet sen de öyleysen geç git yabancı, tanışmadık say alınmam...

Tek başımaydım zaten hep, kimsesizdim, kimsesiz dediysem yolda lastiğim patladığında gelip değiştirecek çok insan vardı sağolsun ama yolda bana eşlik eden yoktu öyle diyeyim; yani sen gelmişsin gelmemişsin çok fark etmez bu saatten sonra emin ol, ha bunu da umurumda değilsin diye değil, vicdan azabı hissedip zoraki sarılma diye söylüyorum bana. Kendi kendime sarılmayı da öğrendim ben onca yıl, bir şekilde işte... Yine de başımı yaslayacak bir omuz fena olmaz doğrusu...

Şunu da çıkarma sakın bu cümleden, eskisi gibi bay keder değilim ben, yanisi sen hayatıma girince seni sürekli bir dertle bunaltmam; esasen dinlemeyi severim ben bakma yazıp durduğumda, anlatan olmadığından o rolü de ben üstleniyorum, haliyle kendi kendimi dinliyorum ve hasta olmamam da zorlaşıyor böylece...
Sen anlatırsın ben dinlerim, ben anlatırım sen sadece kafa sallasan da olur, birimiz düşer diğerimiz koluna girer -ki ben sık düşerim gerçek anlamda haberin olsun- arada bir birimiz kendine zarar verecek olur diğeri saçmalamaması için onu döver falan... Bilemiyorum, esasen kimse alınıp kırılmasın ama benim hiç böyle bir ilişkim yahut dostluğum olmadı ki, o özendiğimiz dizi dostlukları falan hak getire. Yine de şunun garantisini verebilirim inanması güç de olsa: Bana takıl hayatını yaşa, hayatın anlamı kalsın damağında.

Neyse gevezelik ettim, biteceği yok bu yazının, bari ben keseyim,
Şayet benden bu uzun yazı dolayısıyla kıllanmadıysan ve yoldaşım olmaya kararlıysan,
Hoşgeldin.

Geçmiyor işte anasını sattığım, niye geçsin ki? Mutlu yatıyorum, sahi çok mutlu yatıyorum, hem de ciddi yorulduğum güzel bir haftanın ardından yapıyorum bunu... Sonra derken bi'kabus, hop uyanıyorum, korkulu kabus da değil üstelik, acılı kabus. Sinemaya çok kafa patlattığımdan mı bilmiyorum ama tüm kabuslarım en derin acılarla yazılmış sanki...
Tek başınaydım lan ben, hepinizden daha tektim ve hala da öyleyim; sizin yalnızlık yalnızlık diye cümlelerinize meze ettiğiniz o acının ham haliyim ben! Güya ben edebiyat yapıyorum, bugüne kadar bana "Abi yalnızlık güzel, bak ben de yalnızım, kimseye ihtiyacım yok." falan mavraları atan puştlar bile esasen hiç yalnız olmadı ki! En yalnızı benim ulan buraların, ne diye inat ediyorsunuz bu konuda sanki matah bir şeymiş gibi! Gerçi sizin için öyle olabilir, zira yalnızlık anlayışınız odanıza kimsenin girmemesinden yalnızca bir çıt derin.

Tek başına yürüdüm bu yolları ben, tırnaklarımla kazıya kazıya çıkardım halihazırda hakkım olanı bile, düştüğümde gelip kaldıracak olmasa da en azından bunu deneyecek birileri var mıydı vardı ve Allah bin kere razı olsun onlardan ama... Bu yola benle çıkan olmadı işte.
Öyle olmasının ne zararı var falan da diyorsunuzdur şimdi doğal olarak, şöyle izah edeyim:

Dara düşersin, borç almak da külfettir ama hadi alırsın bir kere, hadi ödedin diyelim bir daha, bir daha hatta bir daha ihtiyacın oldu; ister ödemiş ister ödememiş ol bir daha aynı kişiden borç isteyemezsin.
İşte benim o insanlarla aram da böyle, ne onların benden ne benim onlardan şüphem yok ama her acı çektiğimde de anlatmaya yetmiyor yüzüm -malum bitmiyor çünkü- ve bazen de onlardan bekleyecek oluyorum bana bir sıkıntılarını yahut mutluluklarını açmalarını kendiliğinden, eskiden bekliyordum yani... Beklememeye başladım sonra, çünkü farkındaydım günübirlik konuştukları ve akıllarından çıkmayan başkaları zaten vardı onların, dostları yani, olmayan bir bendim ve bunu vakurlukla kabul etmek zorundaydım, öyle de yaptım.
"Ben denizde bir gemi, dalgalar vurur beni; ben ağaçta bir yaprak, rüzgar savurur beni." Yanisi diyeceğim şu, adım Alptuğ olmasa bilin ki Gurbet olurdu, insana çile ve yalnızlıktan, özlemden başka zerre şeyi anımsatmayan ve daima uzak, başka olan, dünyanın herhangi bir yeri olan gurbet.
Halbuki benim asıl takıldığım, dönüp durduğum yer sadece şurası: Ben gurbet olacak ne yaptım?

Nihan'la küsmemizi düşünüyorum, sadece onun üzgün olduğunu görüp neşelendirmeye çalışmıştım, o kalabalıkta hiç hak etmediğim bir biçimde beni azarlayınca boşverdim, sonradan içim el vermedi gittim yine sordum bir dostun yapması gerektiği üzere ama aldığım cevap sadece kendimi düşündüğüm oldu... Eda peki, kendiliğinden, hiçbir şey olmamışken, beraber olan en değerli hatıralarımızı bile sildirecek kadar ne oldu, üstelik hala bahaneler, bitirdim demiyor da işte şu bu... Ya öbürü, adını mı ansam bileğimi mi kessem karar kılamadığım yani, tek sebep onun sağlığını düşünmemdi, hatamın güzelliğine de bak sen!
Geri kalanından hiç bahsetmiyorum ama bu benim "en iyi dostlarım"ın (!) hiçbiri benim yaptığımın onda biri kadar hatayı kendinde aramadı, oturup yaşananları düzgünce konuşmaktansa beni bir kağıt parçası gibi buruşturup atmayı tercih ettiler ilk fırsatta! Lafa gelince Alptuğ yabani, Alptuğ kaba, Alptuğ bilmem ne, yersen.

Hayatta ilk tanıdığım arkadaşlıklar bunlar işte, böyle, seneler sonra, en iyi arkadaşım en büyük düşmanım... Sorarım size ben şimdi neden arkadaş edineyim, kendine bağlasın, kanıma kan olsun ama yıllar sonra hiç beklemediğim bir anda kanım çekilsin diye mi? Kimsem yok, kimsem olmasın.

"Yoldan geçenler var da her akşam gelenler nerde?" dediği gibi ustanın, yoldan geçen arkadaşlarım tekrar tekrar var olsun, benden alıp onlara versin mevla ama bir yol arkadaşı değil hiçbiri, üzgünüm, bu onların suçu değil zaten.

Neden bu denli güç ve garip, yani demek istediğim deveye hendek atlatmak falan değil, adı konulmayan, bir var bir yok ve dışarıdan insanı paranoyak, antipatik gösteren o elzem his.
Yani hayatına yeni birilerinin şu ya da bu sıfatla girmesine güç bela imkan tanıyabilmişken bir günün bir vakti ansızın o kişilerden de şüpheye kapılıp belki tüm bu haltların sebebi o kişilere benzediklerini düşünmek, hem de zerre gerekçesiz...
İçime bu tedirginliği koyanın ne olduğunu bir bilsem... Tam yeni bir adım atıyorum rahat ve kendinden emin, derken birden içimdeki o kibarca "ihtiyatlı" kimse fısıldıyor... Kim bilir, belki de herhangi bir sosyal ilişkiye hazır değilimdir ama adım gibi de biliyorum ki böyleyse dahi bulunduğum konum itibariyle bu hazır olmayışı üstümden atmam şart... Çok garip, yalnızlıktan sitem ede ede yalnız ve henüz on sekizinden kocamış bir kurt olup toplumsallığa içten olmasa dahi kafa tutuşum... Dışarıda beni beklercesine dönüp duran tüm bu anti yalnızlık ihtimallerine ise korkudan daha başka bir hisle yaklaşıyorum aslında lakin ad konduramıyorum. Sanırım soğumaktan hallice bir "riske katlanamayış" biçimi olarak yalnızlık bu benimkisi.

"Artık her biriyle ısındığımı hissettiğimde, o sıcaklığa eşdeğer hatta çoğu zaman baskın bir ürperti de sarıyor ta derini."

Az ya da çok fark etmez, tekrar birilerine güvenecek vesaire olmak hatta en çok da bunun kaçınılmazlığı zora sokuyor kanımca süreci; geri geri yokuş yukarı koşmanın zorluğundan tutun, yine geri geri yokuş aşağı koşmanın  kaçınılmaz düşüşüne değin her şeyi barındıran bu sürecin en keskin ifadesi ise: Kalp masajı.
Bilirsiniz, kalp masajı yapan kişinin nabzı masaj esnasında minnacık dahi atıyor ise eks olur, kaldı ki benim üzerinde latin dansı etmeye kalktığım buzun kırılma ihtimali de bir o kadar hassastır ki bu hassaslığını da bizati dünyanın ezeliliğinden alır.

"Kuvvet doğacak bir birliğim olmadan, tırnaklaya tırnaklaya, tek başına kazandığım o gücümün üstüne eklemektense... Ya kaybedersem kalabalıklaştıkça?"

Hadi diyelim tamam kendi başına devam ettim, mesleki hususta ekiplikten ziyade yalnız kurtluğu sürdürdüm; altından kalkamaz mıyım, elbette ki kalkarım, iki kat daha çalışır, daha özenli olurum ve vesaire ama kilit noktada tıkalı kalıyorum: Buna değer mi? Bilakis tek kilitle de sınırlamak olmazdı kendimi, daha önemli bir diğeriyse: Yıllardır umduğum o dostluk yahut aşkları, yani bana yaklaşan insanlarıı tepmek mi bağrına basmak mı? Ortası yok ya bende, hepsi de bunun sıkıntısı.