Kütüphane Haziran 2014

Mekan Muhteva Haziran 2014

Siz bilemezsiniz,siz anca esin üzerime benim.Doğru ya çok doğru,siz nereden bileceksiniz;

Her gün tam konuşabileceğiniz anda hiç birşey diyemediğinizi,birşey deseniz bile fark etmediğini bilemezsiniz.Her gün başkalarına hitap ettiğiniz onlarca sözü,yazıyı ve şiiri asla onlardan duyamayacağınızı da bilemezsiniz.Ama siz en çok da;o kişinin geri dönmeyeceğini,sizi sevmeyeceğini falan asla bilemezsiniz...

Ya ben,peki ya bana ne demeli?!Ben bildim de ne oldu,ne oldu?!Bunlar sırf acı ve hüzündür inanın bana,sadece bu.Her sabah yataktan kalktığımda söylenilen o içten günaydınları sırf içimdeki burukluğu aynı içtenlikle sunamayacağımdan cevapsız bıraktığımı da bilmezsiniz sorsam size.

Ya da bütün bunları nasıl,neden yazdığımı sorduklarında büyük bir hiddetle ve ardından hıçkırık dolu bir ağlamayla içimdeki bütün o hisleri ortalığa saçmama sebebimin yine sırf o olduğunu bilemezsiniz...

Bilmeyi de bilemezsiniz siz,asla olmayacağını bilmeyi bilemezsiniz.Ama bak ben kabul ediyorum işte,dimdik duruyorum;bakmayın aslında yanıp yıkılıyorum,ölüp diriliyorum.Tamam diyorum ya bugün de tamam diyorum,diyorum o beni sevmedi işte sevmeyecek,bu hep böyleydi diyorum,kendimi kandıramam işte öyle diyorum...

Kendime bıçak saplamış gibi oluyorum,bir köşede yığılıp neden diye ağlamak üzereyken yine birileri geliyor yamacıma,hiç birşey yokmuş gibi tekrardan devam ediyorum aynı hayatıma...

Ama bilmemek de kötü be;sol yanımdaki boşluğun ne zaman dolacağını,kimin dolduracağını bilmememin yanı sıra dolup dolmayacağını bile bilmiyorum.Ümitsizliğe kapılmamak için zor duruyorum,her gün ve özellikle geceleri...

Artık umut etmeye bile inancım kalmadı,beni en çok kanatan,o bıçağı en derinlere sokan da o umuttu ya zaten...

Umut etme diyorum kendime,o sol yanındaki boşluk da dolmayacak çünkü asla senin seçtiğin kişi O olmayacak diyorum.Diyorum Allah diyorum işte,öyle kendi kendime.Sevgim de hüznüm de kendi kendime;nefes alıp verirken,yaşıyor gibi yapıyorum işte...

Günaydınlar olsun sana,usul bir sabah rüzgarı gibi gönlümden esip geçtiğin her sabah sana etmeyi dilediğim o günaydın dileklerimi nihayetinde bugün etmek istedim...

Sadece bilmeni istediğim birkaç şeyi söylemeden geçemeyeceğim yine,beni bilirsin;
Hatırlıyor musun o günü,hani bana sormuştun seni hep,sen olmasan dahi sevip sevmeyeceğimi;hatta sonra da inanmamış bir tebessüm ile yüzüme gülümsemiş ve iç kırıcı ama yalan olmadığın bir kelime ederek''Hayır''demeyi seçmiştin bana.

Şimdi soruyorum sana güzel kız,peki ya kim haklı çıktı?Tamam yani kabul ediyorum 1 ay kısa bir süre sayılabilir fakat ben hala seni seviyorum ve seveceğim...

Hafif kalacağını bile bile"Özledim!"demek,benim için büyük cesaret.Diyemiyorum o yüzden,tıpkı seni hala sevdiğimi onca alakasız mevzu açıp bir türlü söyleyemediğim gibi.Sonra ikimiz de sanki habersiz gibi sıradan bir"İyi geceler!"diyerek sonlandırıyoruz mesajımızı,ama gel gör ki ben tüm gece uykusuz kalıyorum...
Uyuyamadan yine seninle uyanıyor olmam ise benim için tam bir facia...

Hıçkıra hıçkıra ağlayarak adını anmak ve"Özledim!"diyerek haykırmak istiyorum bir gün.Bir gün tek başıma kalsam da uzun uzun ağlayıp yad etsem istiyorum seni...

Lakin ne mümkün bu,ne mümkün ki olmuyor;sonra ben de medcezir oluyorum böyle böyle,bir inkar edip bir kabullenince,bir hayalini kurup bir de unutmaya çalışınca kırılıyor direncim.Sonra gecenin bir saati,benim bile kendimi duymadığım bir saat;bir bakıyorum çökmüşüm,yanaklarımdan dudaklarıma akan gözyaşlarımın yanı sıra içime fısıldayan o ses de söylüyor bana seni ne kadar sevdiğimi...

Seni gördüğüm o son günden beri her gece rüyalarımda,her gün düşlerimde yer edinmiş kişi yalnız sendin;benim kalbim ne bir başkasını alabilecek kadar cömert,ne de seni içinden atabilecek kadar küstah olmayı beceremez çünkü...

Dün,dün yine seni yad ettim aslında bütün benliğimle,aklıma tam da o bir yıl önceki teklifim gelmişti sana olan.Böyle söyleyerek seni incitmek istemem tabi,ama cidden;yine bir şansım olsa,ben yine teklif ederdim sana...

Bak aslında tüm bunları yazmaya hiç niyetim yoktu bile,sadece kalbim bunun için o kadar kıvranmıştı ki dur diyemedim bile.Aslında sana bunu yazmamın sadece tek bir sebebi vardı...
Şu son gün olanlar için özür dilemek istedim;çünkü seni üzmemek için,sadece senin üzülmemen için çok ileri gittim ve yine seni üzdüm...

Sadece bil istiyorum,ben senin üzülmeni,en ufak incinmeni dahi asla istememiştim ve istemem.Yine söylüyorum işte;ben ne yaptımsa yalnız senin,yalnız mutluluğun için yaptım.''Biz''i çoktan geçtim ben,hiç gelememiş bile olsan;benim için sadece sen varsın,o yüzden seni ne kadar sevdiğimi ve neyi neden yaptığımı bil istedim...

Seni seviyorum♥,tekrar günaydın...

Çocukluğum Bass(kalın)seslere özenerek geçti,hep bir vurmalı çalgı deneyimim olsun isterdim.Ama son zamanlarda kesin bir karar alıp darbuka çalmaya karar verdim;öyle ticari falan değil ha,sırf zevk için yani.Aslında çok da zevk için değil be birader,az da keder için;çalmak istediğim ilk şarkı da''Uzanamam Ben Sana''

Ama hayat böyle değil işte,her istediğini hatta bazen de hiçbir istediğini alamıyorsun;öyle ki değil istemek,ihtiyacın oluyor ama elde edemiyorsun.Oluyor işte ne diyeyim,yorum yapmak mantıksız bu hayatın işine.Hayat her zaman öyle darbuka sesi gibi Dum-Tek-Taka-Taka-Dum ilerlemiyor insana karşı,yeri geliyor hüzünlü bir klarnet solosu gibi iç burkuyor...

Orkestra olayı hayatta da var aslında;
Çello,Kontrbas,Yan Flüt,Saksafon,Keman,Trampet gibi insanlar da bir arada güzel.Ama en çok da farklı tonda insanlar bir arada olmalı,ancak farklı tonda dediysem de sizler bunu''zıtlık''olarak algılamayınız.Zıtlar bir arada bulunmamalı,şayet ki bu da tamamen zıt olanlar için geçerli;ama derseniz ki insanlar arasında tamamen zıt var mıdır diye,en azından şu zamana bakınca pek sanmıyorum.

Yani diyeceğim o ki güzel dostlarım;ne sesin,hangi melodinin çıktığı değildir önemli olan,aksine kişinin beyninde ve kalbinde uyandırdığı histir asıl olan.

Aşk da böyle değil midir azizim?İster en güzel insan olsun en güzel melodi gibi,ister çirkin olsun bir takırtı gibi;kişinin kalbinde canlanandır aşk,tıpkı dile dolanan konçertolar gibi...
Aşkın birşeylere dayalı olmadığı gibi müzik zevki de öyledir,hatta buna örnek güzel bir film repliği ile bu yayına son vermek isterim;

''Sana bir hikaye anlatayım ister misin?15 yaşındayken mahalledeki bir plakçıya giderdim.Orada çalışan biri vardı ve o benim ne sevdiğimi bilirdi.Ve bir gün bana bir albüm vermişti.Eve götürüp pikaba taktım ve anında nefret ettim,yani gerçekten nefret ettim.Sadece anlayamıyordum.Bu yüzden tekrar çaldım,tekrar çaldım ve sonra tekrar çaldım.Sonunda fark ettim ki,çalmadan duramaz olmuşum.Onda sonraları dinleyip duruyordum.O gün şunu anladım,hayatım boyunca yapmak istediğim şey işte buydu.Anladın mı müzik yapmak.''

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )