Dönebilmekle de dönülmüyormuş desem "Ne diyor bu?" diye gülersiniz doğal olarak. Ben de gülerdim, bir zamanlar, belki, bilmiyorum. Bildiğim bir şey var evet, hatta altında eziliyorum; dönebilsek dediğiniz yere dönseniz de biraz burada kalıyorsunuz a dostlar, vallahi öyle. Hani içiniz çekmiyor, bir zamanların o en güzel şeylerini canınız almıyor. Kolay olmadığını ben de bilirdim de, istemeyeceğimi...

Her şey tamam olsa insanın hevesi, kursağının mezarlaştığı hevesi gidince asıl gerçekten sönüyormuş gözlerinin feri. Yanisi sen istediğin kadar iyi ol, hoş ol, kabul et, sindir, affet, geçiştir ya da her ne dersen artık... Bir bugün olmuyor işte tekrar o günler. Hoş, bugün bile bugün değil ya uzun zamandır, neyse.

Git işte arkadaş, öyle bir kovuk yaratıp girmeye çalışma geçmişte ben gibi; denemiş ve hep de yakınken yenilmiş biri olarak söylüyorum. Tamirlik değildir bazı şeyler, düzeltip devam edemezsin, daha iyisini isterdin biliyorum, seni en çok ben anlıyorum ama lütfen at gitsin. Dönebilsen bile en başa, bil ki tadı tuzu yok artık, en önemlisi de "olmayacak", ne yaparsan yap olamayacak özür dilerim... Kimse dilemedi muhtemelen, o yüzden ben dilemek istedim.

Dön arkanı çek git, bırak patlasın, şansın varsa bari biraz ısınırsın.

Çok eskiden sıkılmış bir kurşun uzun zamandır içimden geçen, içimden önce aklımdan, aklımdan çıkmayan, çıkmayan lekelerden ibaret geri kalan.

Bir göğsü bir de göğü değişmiyor insanın; kimi için unutabilmek ulaşılamayan deva ama... Oldu ya bir kere, hatırlıyor ya da hatırlamıyor olmak değiştirmiyor ya bize yapılmışı hani; kimi de bunda hapis. Bazı dertlerin devası yoktur, kendi hastalığımdan biliyorum; kaynağını yok etmek ve yüzde yüz iyileşme mümkün değil, en fazla etkileri minimum tutulabilir; bir virüs gibi kovulabilen değil benden bir şey çünkü.

Bu da öyle bir şey işte, yalnızca bir iki dost biraz hafifletir, ki o da her zaman işlemez ya, bir şekilde geçer işte günler.

O kurşun orada işte anlıyor musunuz? E anlamak zorundasınız, çıkış deliği yok ki? Ama anlamıyorsunuz siz, çoğunuz da iyi niyetinizden; size deseler ki geçmiş, kurşun Alptuğ'un içinde erimiş; sırf o "geçmiş" lafına hasretinizden seve seve inanırsınız benim güzel insanlarım.

Gerçek şu ki, öyle gibi görünmesi sosyal sistemin işleyişi ve sizler için daha doğru olduğundan iyi duruyorsam da, o kurşun her an içimi yara yara dolanmaya devam ediyor. Duracağı yeri hepimiz biliyoruz, hani adından bahsedince aman ağzından yel alsın dediğiniz o yegane kavram. 

Sadece haklı çıkamadığınızı bilin isterdim bir yandan da; zaman ilacı falan değilmiş hiçbir şeyin, yatıştığı yok hiçbir şeyin, değişebildiğim yok benim. Siz yanıldınız, cefası bende, hiçbir zaman haberiniz bile olmadı aslında benden çünkü dönüp bakmadınız, kızmıyorum, halının altına süpürdüklerinizi bende görmekten korktunuz. Neyse. Canınız sağolsun ne diyeyim. 

Keşke aynı olsaydı arkasında olmakla yanında olmak bir şeyin, gerçi toplum öyle sanıyor ama değil işte.

Bu yüzden yalnız olduğumu söylüyorum ben, bugün bana herhangi konuda destek çıkacak onca insan olsa da bir değil be okuyucu. Benimle yürümüyor ki onlar, aynı yolun yolcusu değilim kimseyle. İkinci bir yarım yok benim, benden parçam yok yeryüzünde. Hani herkes varken bile eksik ya bir şeyler dost olsun aşk olsun; niye eksik, ben biliyorum.

Beraber sanıyordum kendimi çünkü, hani birine yürürken laf anlatıyorsundur da bir bakarsın geride kalmış o, kendi kendine konuşmuşsun; düşünürsün ya nereye kadarını duydu diye, işte beni hiç duymamış hiçbiri. Geldiğim her yere hep bir başıma gelmişim. Yarın öbür gün bir yerde söylesem aynını, bana egoist derler, ağlanacak halimle övünüyorum sanarlar.

Ben o hiç duyulmamış adamım okuyucu, nerden yakarsan yak, kimi gösterirsen göster etrafımda; bil ki bir süredir, bitmeyecek bir süredir yapayalnızım. Üstelik de her şey beraber anlamlıyken.

Onlar öyle mi oysa, her şeyin tadı damaklarında kalacak kadar birler, sesler, nefesler. Bir bendim fazladan, bir ben dibi tutmuş. Şimdi her şey kemikleşmiş, başta bu yalnızlık, tut ki denedi kırdı bir deli, kırığın batacağı yine ben. 

Hani gitmek gitmek diyorum ya hep, ansızın şeyi düşündüm geçen: Bu tek başına mı olmalı?

Bir Afrika atasözü der ki hızlı gitmek istiyorsan yalnız, uzağa varmak istiyorsan birlikte git.

Öte yandan hani kim niye gelir ki benle? Yani herkesin kurulu düzeni, bırakamayacağı ve daha doğrusu bırakması gerekmeyecek kadar onunla olan şeyleri vesaire, bilirsin işte. Bir ben miyim yabancı dersen, e öyle. Kaldı ki benim gidişim yarım kalmaktan, kime güvenebilirim yolu yolda bırakılmadan tamamlayacak? Esasen, öyle biri olsa gitmek aklıma gelir miydi zaten.

Biliyor musun bazen habada yatay ilerleyen bir bilye gibi hissediyorum, durursam düşeceğim, dünden belli. Yatırım fonları vardır ya hani, para piyasası fonu özellikle, onun gibiyim. Çok çok yavaş ama daima yukarı, hatta o kadar yavaş ki giden bir şeyin aslında anlar içinde hareketsiz oluşu gibi. 

Ne diyorum ben değil mi, ne saçmalıyorum gene. Dur bu sefer de ben vereyim cevabı: Gide gide bir söğüde dayanamadığımı, çünkü gitmek sanıp sadece aynı yerde hareket halinde kaldığımı görüyorum. Hem de yalnız. Hepsi bu işte.

Sorma beni güzel kız, 

Bir iz, bir güz, bir unutum

Bilemeyeceğin bir yerdeyim

Eski, eksik, suskun

Değmez ihtimalim

Kayba karışıyorum

Beni çekiştirme hayatın içine

Biraz geçmiş biraz hiç kalsın

Güler yüzüm, sevecenliğim yetsin

Mutlu edeyim amenna, olmamı bekleme

Beni böyle sev derindeki gizimle,

Değmeden sakın, bilmeden yaşa

Yetsin ne olur sahte de görünse

Sana olan sıcaklığım, mutluluğum, enerjim

Bekleme kendime vurmasını

İsteme beni benim iyiliğim için bile olsa

Başka biri yapmayı

Ben çok denedim, sen hiç girme

Budalaca bir inatla içime göğüs germe

Beni çıkaracağım diye sakın içime düşme

Bak ölürsün; ben bilirim bunu, sana tatlı gelir

Her seyimle iyi olamayacak kadar yaşlandım ben

Yani yeteri kadar. Elleme işte. 

Zar zor senin için aydınlık tutmuşum bir yanımı

Dahasını bekleme, çabalayıp olmayınca üzülme

Yarın ya bana ya kendine kızarsın, 

İlla benim canım yanar, senin değil.

Önce çok üzülürsün, sonra yapamıyorum der gidersin.

Sanki ben söylememişim gibi.

Demedi deme. Severdim seni, herkesi, bir zamanlar olsaydı. 

Yaktım gidiciyim elde ne varsa, an geliyor bomboş geliyor bütün tanıdıklar, yaşantılar, münasebetler... Hani diyorum ufka dönük duran biri olsam bomboş bir kumsalda, kendini unutmuş bir alzheimer olsam ne eksilir şimdimden.

Bir sabah uzun bir yola çıksam, metafor değil sahi yol; bildiğim hiç kimseyle, hiçbir şeyle karşılaşmayacağım bir yere varsam. Annemler dayımlar hariç kimse bana ulaşamasa, bambaşka bir telefon, bambaşka bir sosyal medya, hatta belki hiç yok.

Biliyorum bu az da olsa bazı insanları yüz üstü bırakmak, farkındayım, bunu en iyi ben bilirim zaten. Diyeceksiniz ki e neden o zaman?

Sanki aradığım bir şey varmış da kimsede olmadığı ve olmayacağı kesinmiş gibi, aynada gördüğümden dahası -hatta o bile doğrusu- fazlalıkmış gibi.

İyisiyle kötüsüyle kimseyi tanımamış olsaydım diyebiliyor muyum diye soruyorum kendime bazen, canımı yakanlara karşılık en iyi dostları da tanımamış olmayı... Galiba bunu göze alabiliyorum. Hiçbir sebepten olmasa bile bu yüzden kötü biriyim işte, bunun son sebebi ben bile olsam. 

Bir gün gitsem, o kadar anlaşılmaz ki, belki çoktan gitmişimdir

Ne de meyilliyiz bazı şeyleri silemezken bazılarını unutmaya, insan daha en başından unutuveriyor ancak elinden gelen kadarını yapabileceğini, her şeyin elimizden gelmesini bekliyoruz kendimizden. Suçluyu kendin bilmek kolay çünkü, o hep elinin altında ve ne etsen razı. 

Ben? Ben kolaya kaçıyorum. 

Kendimden kolaya kaçarken düşüp ölmüşüm gibi sanki; çok iyi biliyorum çünkü elimden geleceği, her bir kabusta başa döndüğümü, yolunda giden onca şeyin temelinin çatlak olduğunu.

Ben elimden geldiği kadar onarırım, sanki sahilde kumdan kaleymişçesine bir dalgalanmaya bakar ihtimalim, kalp atışı gibi, bir atıştan sonraki boşluk bitecek mi bilemezsin ya hani, müsaittir ya her atış son olmaya...

Denemedi demezsiniz en azından diye, inandığımdan değil asla ama bir garip belki diye işte, yine de hep yeniden denerim kalkmayı. 

Bilmediğiniz şu, benim bu zar zor geldiğim "bir yere kadar"daki yer var ya, o bana yetmiyor işte. Araba itmek gibi de değilmiş üstelik, insan artınca yük azalmıyormuş. Başka insanlarla bir ilgisi var illa ama sayı değilmiş bu. Belki özel biri gibi, koşulsuz şartsız biri gibi, biraz beni itecek biri gibi. Kendimi biliyorum çünkü çabuk koyveririm duygusal şeylerde, ufacık bir engele bakarım pes edip döneyim diye epey uzun süredir. Çünkü artık denemek istemiyorum, kaldırabileceksem bile kaldıramayacağım ihtimaliyle yan yana gelmek istemiyorum. 

Keşke yolumdan koyverip dönmeme izin vermeyecek ve o bunu yaptığında kızamayacağım, başkalarına yaptığım gibi hüznümden etkilenmesin diye bile isteye küstürüp kaçıramayacağım çünkü bunu bu yüzden yaptığımı bilecek, benim iyiliğim için bana benim kadar inat olabilecek sabırlı biri olsaydı. Kolaya kaçmak tam da bu işte. 

Ben de kabul ettim bir süredir, iyi adamım ben, iyiyim olmasına da başkalarına ne kadar sevgi, değer, önem atfetsem de onlar iyi birer insan olarak onlara sunduğum bu şeyleri kendime sunamayışımdan mutsuzlar, onlar mutsuz ise ben zaten... Onları anlıyorum ama ellerimin yetmediğini bir türlü öğretemedim işte, her insan o kadar da kendi yapamıyor her şeyi ve bu sanılanın aksine öyle normal ki. Neyse. Neyse okuyucu, güneş doğdu ve uyku vakti.

Her istememek hakikaten istememek olsa keşke okuyucu. Yani o bazı şeyler bizi üzer eder diye çekinişimizi istememek olarak yutturmak zorunda kalmasak keşke kendimize...

Hele ki insan okuyucu, insan nasıl başka insan istemez.

Her koşulda biraz yalnız, biraz eksik olduğumu, çivinin çiviyi sökeceğini bilsem de; o başımdan hiçbir an ayrılmamış korkuları var ya aynı şeyleri tekrar yaşamanın, hani düşünmemek adına bana sürekli bir şeyler yaptırıp bir anlamda aktif ve ayakta tutarken bir yandan mezarımı çoktan kazan.

Bilmiyorum okuyucu, insan onun için elzem olan bir şeyden, onun yoksunluğundan daha büyük bir acı ile nasıl kaçınır, bunu yaşarken bile bilmiyorum ben.

İtsen olmaz çeksen olmaz, oturup bir şeylerin kendiliğindenliğini beklesen ona da güvenemezsin. Galiba yaşım geçti benim, son çıkışı geçtim farkında olmadan.

Niye biliyor musun? Tut ki ben yanıldım ve her şey çok güzel olacak; bunu hayatta en güvendiğim on insanın onu da söylese bana, ben yine de inanmanın kendisinden korkacağım, daha doğrusu yeniden inanmanın.

Kaldı ki bilirsin, yaşamadığın şeyden korkmanın on katına bedeldir tekrar yaşama korkusu. Öbürü belki o kadar kötü değildir bilmiyorsun ama bunu biliyorsun işte, nr yaşadınsa en az o kadar kötü. 

İster aşk ister dost fark etmez, bir değil birkaç kez mağaramdan çıkarıldım Oğuz Atay'ın söz ettiği. Ayaz ben oldum. Ne kadar ısınsam, hatıram, hayatımın çoğu soğuk. Bugün ben tüm canımla istesem bile, hiçbir insanla, hiçbir sıfatla kavuşup bir olamam artık. Benden aldıkları buydu işte. 

Toparlanıp gideyim derken kendimi mi düşürdüm yolda yoksa? Eski ben olduğumu iddia etmiyorum da, farkında olmadan çok büyük bir şeyi kaybetmişim gibi, belki birileri yüzünden ama kendi kendime. Burada uğruna satırlar dolusu yazdığım bir meçhul kadın vardı, bir beklentim bir rengim vardı bir yerlerde. Beni ben yapan tuhaf bir şey vardı. Şimdi de beni ben yapan her şey var, o her neyse yok. Ben peki var mıyım hala? Keşke. Sanki o Alptuğ değil gibi, bir yabancı soğuk suret aynadaki.