En ince iplerin ucunu belliyor başlamaya

Deli değilim ben di'mi? Değilsem bile

Görüyorum her şeyle o aramdaki izsiz duvarı

Alptuğ deli dolu, daha çok da doludur okuyucu

Bu başka kafa dikiyor beni çivi gibi hayata

Ben sağlamım da hayat değil ki.

Şimdi kalksam yürüsem, düşsem düşünürken

Yeni mi düştüm sanırsın, orda mıydım hep.

Hiçbir şeyim yok kafamı çevirip bakmasam

Şeylerin düşünülmeyen yanlarından kendime

Evler yapıyorum değişmiyor ıssızlığım

Değişik şeyler konaklıyor aklımda bilhassa gece

Keşke diyorum mesela ağzımızı komple disciye verebilseydik, o da bize emaneten bir ağız verip ne gerekiyorsa yapsaydı bizimkine ve işi bitince çağırsaydı, alıp geri taksaydık. Bütün günüm böyle, dünyayı değiştirmeyecek ama ona asla da aynı yerden bakmayan fikirlerle geçiyor okuyucu. 

Bir ötenazi biçimi olarak düşünüyorum, zaman ve hatta geri kalan mefhumumdan eser yok; başka bir günde sanıyorum kendimi bazen, birine dediğim bir şeyi günler sonra tekrar diyorum, bazı detayları unutuyorum -ki ben yani, bilirsin- ve en kötüsü bunun için bir sebebim yok; depresyonda değilim, sevdiğim bir kadın yok ya da ne bileyim eskiden olduğu gibi bir usb hub'mışçasına iki milisaniyede bir geçmişi anımsamıyorum...

Ben neden bu kadar farklıyım okuyucu? Hayır acı falan vermiyor ya da öteki hissettirmiyor -artık- ama merak ediyorum, daha ziyade neden başkalarının böyle olamadığını.

Sen de şeyi merak et: yastık denen mereti kim buldu, ondan önce rahatsız olmayı kim buldu, ilk uyuyamayan kimdi... En önemli soruların en ötelendiğini görürsün belki. 

Kendime gittim, kapıyı çaldım, kimse yok.

Benim de aklımın takılıp düştüğü şeyler oluyor

"Öyle olmasaydı" diyorum, "Nasıl olurdu?"

Üstelik de biliyorum okuyucu, daha iyi olmazdı. 

Yine de insanın bıçağı acabası cebinde... 

Bilmem kimle o konuşmayı yapmasaydık diyorum mesela, biliyorum ki o gün olmasa bir gün yapacaktık; o gün alttan alsam hadi, bir gün alamayacaktım... Yani belki de diyorum sorun hiçbir zaman yaşananlar değil de kişilerin ta kendileriydi; onlar onlardı, ben bendim. Kendimi mi kıracağım, o gün bıçaklamadılar diyelim sırtımdan, bugün kesin bıçaklayacaklardı. 

Bazen insan hatalı olmayı ister okuyucu, hani çok afedersin ama "Yedin bir halt, çek ceremesini." diye kendine yüklenmek çok daha kolaydır çünkü ama... Ya hiçbir şey yapmadıysan? Ben bu soruda takılı kalıyorum işte, bir bedel ödeme biçimi olarak yaşamaya devam etmek...

Hayır esas haksızlık da nerede biliyor musun? Hepsinin beni düşürdükleri halden beter olduğunu görsem, yalan yok iyi hissederim ama o kadar, düzelmez hiçbir şey.

Aslında iyiyim, mutluyum, her şey yolunda da... Zaten iyi zamanlarımızda dahi aklımızdan silinmeyen şeyler değil mi yük dediğin.