Kütüphane Ağustos 2014

Mekan Muhteva Ağustos 2014

Bazı insanlar geceye aittir,herkesin uyuyup günü bitirdiği saatlerde birşeyleri değiştirmek için ümitli ya da ümitsiz beklemek için.Bazıları da benim gibi yazıp çizmek ister,karanlığa dalıp boylu boyunca düşünmek;bu bazen sebepsiz,bazen ise çok yerindedir.Birileri uyurken daha iyi hissedebilir başkaları;çünkü ancak bu anlatabilir en sonunda ne durumda olacaklarını,yalnızlığı yalnız olmadan en iyi gece özetleyebilir...
Yalnız kalmak demişken aklıma geldi;bizim gibileri de olmasaydı gecenin hakkını kim verebilirdi?
Biz gece insanları,biz ki hiç görmesek bile var olduğunu bildiğimiz yıldızların ışığına ait hissederiz kendimizi,bizim için daha aydınlıktır geceleri;fark etmek için bir fırsat gibi sanki,hayatı ve yaşanan herşeyi...

Mesela siz dostlar;gündüzleri hiç uzun uzun düşünmeye vaktiniz oluyor mu,ya da vaktiniz olduğunda bunu yapıyor musunuz?Muhtemelen ki pek çoğunuzun cevabı ''hayır'' olacaktır.İşte tam da bu yüzden gece,sorumlulukların ve zorunlulukların askıya alındığı yegane zaman dilimi.Yalnız benden size ufak bir ipucu;gece insanları gece de geceyi düşünürler,ertesi sabahı değil.Gece insanları kaygıcı değildir,stresli oldukları için değil de sadece rahatladıkları için tercih ederler geceyi...
Geceyi daha romantik kılan da budur,sıradan hayata nazaran duygularınızı yönetmek gibi bir lüksünüz yoktur,istediğiniz kişiden ve birşeyden nefret edebilir,aynı şekilde sevebilirsiniz de,ancak bu ne sizin hayatınıza ne de kariyerinize etki eder,kimse birşey söyleme hakkına sahip değildir çünkü hepsi uyur...

Sizi sorgulayacak olan,baskı altında tutacak olan ve her türlüsü uyur,bilmem kaçıncı rüyasını görür;''Tamam''dersiniz ya''Tamam huzur buymuş''
Mesela benim için;
Geceleri olmadığım şeyin taklidini yapmak zorunda değilim(mutlu/mutsuz gibi),ya da insanların ne düşündüğünü önemsemek zorunda;çünkü ben maneviyatımda ne yaşarsam yaşayayım,onlar yine uyuyor olacak ve rahat hissedeceğim...

Bir kadın tanıdım dokunmaksızın sevebileceğim,şiirlerimle resmedip ölümsüzleştirebileceğim ve bilmeden hissedebileceğim.Hiç olmayan birini tanıdım belki böyle,ama olmayacak birini değil.Gözlerini anımsadım birden,rengini kestiremiyor olsam da bütün bir dünyayı önüme serecek kadar cüretkar ve bana yine kendimi işaret edecek kadar sevgi dolu bakışlara sahip gözlerini.Sesini hiç duymadan kalbinin ritmini hissettim sol yanımda;sanki içimde var olmaya hazır gibiydi sevgisi,öylesine sıcak bir his ilk defa sarıyordu ruhumu...

Sonra ise onun sesi,duymadım ama yine hissettim;hiç gitmeyecek kadar uzun hissediyordum,bir o kadar da yakın.Yumuşaktı sanki,tenimi okşayıp tüylerimi bir bir ürpertecek,en önemlisi de yüzümü gülümsetebilecek kadar yumuşak.Bu bir tasvir değildi,betimlemelerin hiçbirinde bunca nitelik bu kadar güzel sunulamazdı insana...
Sonra görüntüsünü hissetmeye başladım,ancak gözlerimde değil de tam sol yanımda.Saçlarını hissettim ilk başta,sanki ellerimle bir bir okşuyormuş gibi saç tellerini;yumuşak bile değildi bu,sanki her dokunuşumda yok olabilecek kadar narin ve inceydi...Aynı öyle bir teni vardı;sanki sarılmak için yaratılmış gibi,bir kez sarılsanız bir daha el vermezdi bırakmaya yüreğiniz...O anda çenesi geldi parmak uçlarıma,bir an için tutup okşamak ve dudaklarını dudaklarıma yakınlaştırmak istedim ama ne o vardı,ne de öyle birisi hayatımda...

Her kimdi bilmiyorum ama hak ediyordu sevilmeyi,yazdığım onca şeyi sonuna kadar sahiplenmeyi,hiç bırakılmamayı ve her bir saniye özlenmeyi en çok o hak ediyordu.En iyisini hak ettiği gibi en iyisi ve en güzeliydi,ruhu da,yüz hatları da pek ala o kadar mükemmeldi.Onunkisi hak etmek değildi,belki de dünyadaki tüm sevgilerin onun olması gerekirdi...

Ah şu kadın,nerede kaldı?..Böylesi elbet var olmalıydı,hala uğruna aşkı yaşayabilecek birileri yaşıyor olmalıydı ve hala şiirlerle,dizelerle karşılanıp ağırlanmak,bu şekilde anlatılmak isteyen birileri...Umudum yitip gitmek için değil,bekleyeceğim ve gelene kadar da yazacağım,geldikten sonra da ve her anında...
Olup olmadığı her anda onu hissederek yanında olmak,yazarak yanımda hissetmekle mükelleftim çünkü ben.Şairdim,sırf bu yüzden şairdim...

Her mehtaba bakışımda türlü yorgunluğu hissetmek zorunda mıyım,30'lu yaşlarındaki her başarısız erkek gibi yani.Başarısız olduğumu da bir ben söylüyorum gerçi,çünkü ben hep diğerlerinin bakamadığı,hatta belki de olmayan bir açıdan bakıyorum...
Göğe ya da ufka bakınca onu anlamlandırabilmek;herkes yapamasa bile bunu,yapabilene de büyük eziyet.Çoukken düşüp kanatırsın dirseğini,acır ama geçer;ancak ne zaman ki o acı yerini bir ağırlığa bırakır ama asla geçmez,ne zaman ki yaraların derinden çok daha derinine inmeye başlar o zaman büyürsün.''O kadar mutlu oldum ki büyüdüm''cümlesini duysanız saçma gelir,ama''O kadar acı çektim ki artık büyüdüm''diyen birini çok daha ciddiye alırsınız...

Bendeki bu karamsarlık,yazılarımda ve yaşamımdaki;pek çoğu elimde değildi ve hepsinden nefret ettim.Ama şunu düşünenler de hep yanıldı,ben acıdan beslenmiyordum.Bana beni anlatan çok kişi oldu,yadırgadım elbet tüm bunları;ama bana kendini anlatan daha çoktu,çünkü samimiyet gibi görünen bu yaşanmışlığımı onlar da hissedip benden ürkmüyordu.Böyle bir adamdan nasıl ürkebilirsin ki zaten;hep bir derdi olan,çoğu zaman ne olduğunu bilmeyen ancak bildiğinde de elinden birşey gelmeyen derecede''talihsiz''sayılabilecek birinden...
''Beni bu hale sizler getirdiniz!''diye haykırmak istemiyorum kimselere,her ne kadar haddim olsa bile;çünkü,artık mehtaba bakınca onları göremiyorum...

Ufkumda onlar yok,olmasını istemiştim ama olmadı;şimdi ise keşke mazide de olmasalardı diyorum,nereden nereye.Ama hayat yine yapacağını yapmışsa lanet olsun diyesi geliyor insanın;istediğin şey istediğin zaman değil de istemediğin zamanda olunca hissettiğin o lanet duygu gibi...
Yor beni hayat,yor o kadar istiyorsan;suyumu çıkarmaksa derdin,korkma ben zaten bittim...

Bir gün kaybolacağım yine mehtapta,birilerinin de kaybı olacağım;ama hiç de kuşkum yok hatırlanacağımdan,ben gibi biri unutulur mu?Öyle bile olsa birileri unutur,mehtabımda yer edinememiş ve edindiği yeri yitirmiş olanlar...

Hani şu tesadüf denen lüzumsuzluk var ya,işte budur hayatınıza taciz edilmesi.Birileri gelir birileri gider;hepsi de şeffaftır,göremezsin içini.Diretmezsin zaten,ambalajlar hep renkli ve canlıdır çünkü.Kimin ya da neyin hayatına girdiğini başka bir açıdan gözlemlersin,bakınca''Ulan bu da idare edilir''dersin...
İstemsizce tanımadığın kişileri hayatına sokmak,bir de onları gözünde,en önemlisi de gönünde önemli yerlere yerleştirmek;bu tıpkı hayatın taciz edilirken ses çıkarmamak gibidir.Hem çıkarsan ne diyeceksin;çünkü inanmışsın bir yalana,her gördüğün katkı maddesini katacaksın hayatına...

Sonra gün gelecek pişman olacaksın ama fayda etmeyecek,çünkü senin yapmadığın şeyden senin pişman olman saçma olacak.Kendi kendine''Nedir bu gerizekalılık?''diye sorup hayıflanırken;birilerinin de bu soruyu sorduğunu,sonra da adını hayat koyduğunu öğreneceksin.Sıkışacaksın,kısılacaksın;sürekli kenarda ve köşede kalacaksın,gölgenin ardında kaybolmak için ruhunu satacaksın kendine...
Birgün tüm insanlar senin doyumsuz ve çıkarcı olduğunu savunurken aslında yokluk içinde döğünüyor olacaksın;anlamaları için çaba falan da sarf etmeyeceksin,öyle bayacaklar ki sadece sana bulaşmamaları için dua edeceksin...

Olur ya,birgün yine bunlar tekrarlanacak olduğunda hissedecek,''Fena tufalara getiriliyoruz''diyeceksin içinden,sonra yeniden''Ya nasip!''diyerek bu berbat hayatın çilesini ciğerlerine solumak için uzunca nefesler alıp vereceksin...
En sonunda da bir yıldız kayacak kimsenin fark etmediği bir anda;sen göçüp gideceksin,onlar ise kendi hayatlarını kendilerine zindan edip seninle dolu pişmanlıklar beslerken başka bir ruha girmiş gibi can bulacaksın saçma insanların bulanık ve koyu gönüllerinde...Çünkü diyeceksin ki''Ne kadar da soysuz bir davranış;herşeyi çöpe atıp karşındakinden de bunu umarken,yine suratına güler yüzle bakabilmenin acizliği''...

Son bir elveda demek istedim bugün sana,her ne kadar yine sana yazacak,yine seni yazacak olsam da.Veda etmekten nefret edenlerden değildim,sadece vedanın kalıcı olduğu hissi incitirdi beni.Bundan sonra hala sana yazınca bu nasıl veda olacak?Sanırım ben veda etmeyi bilmiyorum,belki de bilmek istemiyorum;o yüzden,vedadan nefret dahi edemiyorum...
Ama ne bileyim,sanki seni yazmazsam başka hiçbirşeyi yazmanın bir anlamı yok gibi;şimdi ben hayattan bahsedeceğim mesela binlerce insana,ama içinde sen olmayacaksın;gel de anlat şimdi,nasıl yapacaksın...

İçimdeki seni yine içime gömüp,ölülerle dolaşma vakti yüreğimde;yüreğim hiç boş kalmayacak,belki de sensiz;ama madem bu kadar içten istiyorsun,inşallah varlığınla yokluğunu bir edebilecek,hiç yapabilecek birşeyler olur...
Olmasa da razıyım ben;varsın çok acısın canım,varsın çok çeksin yüreğim.Ben sensizim,ben bensizmişim;çok sessizmişim,yazmışım,o da eserimmiş benim...

Hep dile getirdim bunu;senin sayende başladım yazmaya,fark edildim ve fark ettim kendimi;kimileri tebirk ve takdire boğdu,yuhalayanlar olmasa da beğenmeyenler de vardı.''Olsun!''demiştim bir zamanlar,en azından bir kere sen beğenmiştin...
Yine bir defa sana teşekkür edip öyle çekip gidiyorum;bugündostlarım ve sevenlerim,en çok da güzide okuyucularım tarafından''başarılı''anıldığım bu mesleğimde,gönümdeki olmayı başarıp yine gönlümdekini bir bir satırlara yazıp hissettirmemi sağlayabildiğin için insanlara.Bunu ben değil,sen yaptın;artık olmasan bile,yine de sen yapacaksın...

Senin yokluğunda yazdıklarım ve okuyucularım eşlik edecek bana,onların o benzersiz yorumları ile ufak ufak teselli edeceğim kendimi;ve yine her günün sonunda gözlerimi kararlı bir şekilde kapatabileceksem karanlığa,ah ne âlâ...

Kimileri sana kızıyor,bana kızıyor vazgeçemediğim için;ben bile kızıyorum,sen isteyip de ben yapamadığım için.Ama seni suçlayamam ben,ne olursa olsun;çünkü bir zaman sevmiş adam suçlamaya başlarsa,bu sadece onun acizliğidir...
Her duâmda olduğu gibi mutluluk dileklerimi sunuyor,sadece yaptığın tüm seçimlerin seni saf mutluluğa sürüklemesi dileğiyle uğurluyorum seni öylesine;ve inan ki içimden gelerek yapıyorum bunu,sana her yazıp söylediğim,yaşattığım ve yaşatmak istediğim şey gibi yine kalbimle...

İzninle''Elveda!''diyebilir miyim sana?Tıpkı duygusal bir filmin,Eylül ayında yere düşmüş yaprakların üzerinde çekilen o son sahnesindeki gibi;

Kararmış bulutların altındaki kurumuş yapraklarla bezenmiş yolda ağırca ilerleyen eski araba ve içinde sen,arkasından elveda diyen genç ise ben.Sonra yağmur yağıyor üstüme,şemsiyesiz adlırmadan ilerliyorum aksi yönde...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )