Özür dilerim kadınım.
ȘU YAZIDA daha iyi anlayacağın üzere... Aldılar kalbimi, sen sandım, sen olduğuna inanmam için elinden geleni yaptı çünkü; elinden gelen dediğim de sevgi gösterisi işte, belli ki dışarıdan da görünüyor artık sevgisizliğim, neyse. Neden mi özür diledim senden...

Artık beklemeyeceğim seni, geleceğin de yok zira. N'olursun kırılma bana, derdim seninle değil bakma böyle konuștuğuma, anlamaya çalış, samimi söylüyorum hiç bu kadar yanmamıștı canım.
Pes ettim güzel kız, güzel günlerin hayalini kurmaktan pes ettim, seni beklemekten, sana ve kızımıza yazılar yazmaktan.
Korkarım zor günler seni de bekliyor benim yüzümden, çünkü artık gelen gerçekten sen de olsan güvenemem, artık hiçbir insana güvenemem.

Yalvarırım kızma bana, herkes yeterince kızıyor zaten; neymiş efendim onlar demișmiș, yahu dediler ama ben de bir kerecik olsun karşımdaki insanın masum olduğu ihtimaline inanmak istedim suç muydu, içimdeki güvensiz bekçi köpeğini biraz olsun devredıșı bırakıp güzel duygular hissetmeye kalktım ki... Harammıș.
Can bitti güzel kız, o kadar çok yeniden kalktım ki ayağa, pes etmek en acı hakkım bu defa. Yorgun olduğum için beni affedebilecek misin?

Seni hep özleyeceğim.

-

En çok senden korkuyorum aslında, sen affedebilecek misin babayı? Edemezsin di'mi? Ben de edemeyeceğim. Bunu sana anlatmak zor ama babanı üzdüler kelebeğim, o kadar üzdüler ki senin o nefes aldıran hayalin bile canını yakıyor artık. Umut etmemem lazım sizi daha fazla, seni, anneni, güzel günlerimizi... En kötüsü oldu çünkü: İnancımı kaybettim ben size. Daha sen var bile olmadan seni böyle üzdüğüm için çok özür dilerim, beni affetme.

Adını Gece Şiir koyacaktım ama Elem Şiir de olurdu, bu hayatta bana en yakın şey elem çünkü.
Elem'im... Güzel kızım... Veda ediyorum sana, her ne kadar bu veda aynı zamanda senin olma ihtimalini de hiç ettiğinden canımı kor gibi yaksa da, anlayamayacağın ve anlamanı asla istemeyeceğim sebepler yüzünden buna mecburum. Bir hayal de kalsan, baban olmak çok güzeldi canım kızım.

Cidden varmış her hayalin sonu.
Elveda.

Haklı mıymıșım çocuklar? Yerden göğe haklıymıșım di'mi? Neymiş insanları hayatından bu kadar çıkarma yeni insanlarla tanış falan, hepsi bok yolu nasihatlerden ibaretmiș.
O insanlar hayatınıza girer, yaranızı okșarlar, size nefes verirler, kesinlikle iyi hissedersiniz, herkes gibi değillermiș meğer dersiniz. Sonra tam ayağa kalkıyorsunuzdur... Yaranızı deșip çekip gitmiștir, en ufak sebep olmadan, özür diler bir de, umarım kabul olacağını sanmıyordur.

Neden yapar ki bunu, yani ölmek üzere bir adam diyelim, lan bırak işte zaten ölecek, neden yani ona suni teneffüs yapıp sonra içinden tüm nefesini çekmek?
Kimse bahsetmesin bana olur mu bu dünyada iyi insanların da olabildiğinden, dostluktan, aşktan ya da herhangi bir ilişki biçiminden. Bir tabut kadar yalnız olmadıkça güvende değilim biliyorum. İnsanlar öyle bir alışmış ki kuduz köpekler gibi, yeniden yeniden ayağa kalkmaya ve yaşamaya; nitekim hepsinde olduğu gibi bu noktada da ayrılıyorum hepsinden, ben hayatımı yalama etmem. Son kez denedim insanlara alıșmayı, birilerini sevmeyi, dahası küfre girer artık.

Bu vakitten sonra beni suçlamayın olur mu, denemediğim için, ılımlı biri olmadığım için, mutlu olmaya çalışmadığım için... Her kimim olursanız olun canınızı çok yakarım üzgünüm. Şu saatten itibaren beni düşünmeniz, elimi tutmanız bile öyle acı geliyor ki yakın dostlarım, siz de ben de unutalım beni hadi, hiç olmamış bir hata sayalım, en doğrusu bu.

Bir tutamımı bile saklamadım; kimini ateşe, kimini rüzgara, kimini toprağa... Emsali dahi kalmadı benliğimin, boyumu aşan işler sularında boğulmaktan ibaretim epey süredir, barındırmıyorum da kimseyi yakınımda, hata üstüne hata yapıyorum, bile bile yapıyorum, sonu önemli gelmiyor artık.
Tanımıyorum aynadaki adamı, yanımdakileri tanımıyorum; içimdekileri de tanımıyorum, hele ki kalbim, bir yanıcı maddeden daha fazlası değil biliyorum.
Böyle olması gerekir miydi, gerekirmiş galiba, belki de hikayem çoktan bitmişti, bu yazı gibi.

Ölü buçuk bir şey şimdi kalbim, yavaş yavaş bittiğinin farkında olan her asil insan gibi soyutluyorum yine dış dünyadan kendimi, yalnız ve sessizlik içinde olsun istiyorum o elbet olacak olan; kimse görmesin, duymasın... Acımasın, üzülmesin...

Yine de şunları diyebileydim keşke:
Bak, bu benim kalbim, atmayan hali tabii. Sen şimdi bunu al, güzelce pamuklara sar -ki bu pamuklar ıslak olmalı çünkü diğer türlü yapışır kalbime- ve bir bavula koy, üstünde adın yazsın, ön gözünde de bir vesikalığın olsun... Memleketine git, ki orası bozkır, o yüzden kolay olacak yalnız mı yalnız bir ağaç bulman, ceviz ağacı mümkünse ama altında uyuma sakın... O yalnız ağacın kovuğuna koy kalbimi pamuklarla birlikte. Şimdi en güzel yerine geldik bak hazır ol. Pamuğun dışarıdan görünen tarafına yapıştır ve bavulu da ağacın yanına göm, ama öyle bir göm ki kulpu dışarıda kalsın, kalsın ki sen o kulpu çektiğinde dünya da senden yana gelsin.
En zoruna geldik şimdi, kalbimi orda unut ve git, bir şimşek çakdın sonra ağaca, kalbim tuzla buz olsun, resmin bana veda... Ateşe düşen sen olacağına resmin olsun benle, korkma ben güzel yananlardanım... Şimdi aklında iki soru var izin ver cevaplıyım: Senden başka bir şey kalbime yapışmasın diye ıslattın pamukları ve senden başkasına emanet edemezdim ruhumun ölüșünü...

Seni bırakmam ama çeker giderim bir gün herkesten,
Unutulmaya yalvarırım bilhassa, harap olur göğsümdeki sarmaşık
Ellerimi tut, gözlerini gözlerimden ayırma
Bak ben ağlamıyorum, sen de üzülme sakın
Bir sen bilip gör, sakladığım şu ölümü, bir özelimiz o olsun bari...

Geceye karışıyor yine canım, döndüğümde bulamayacaksam ne diye var dönmek? Damlalarımdan kolyeler yapsam seri üretim sanar gören, ne de yakışır oysa kalbinden dikișli insanlara bir bilseniz.
Hudutlarımı zorluyor șu kör akıntı bu, bir çocuğu uyandırmama titizliğinde sessizce boğuluyorum. Kesikler artıyor yavaştan, hissediyorum; bana asıl endişe verense kabuk tutması yavaşlıyor giderek, ben de yavaşlıyorum, utanmasam duracağım bozuk bir saat gibi.
Ateşe batırıp çıkarsanız da, iyice dövseniz anca beni; çabuk soğuyor çünkü bedenim, bir ölününki gibi.

Ben bana kadar bile olmadım hiç belki de, son gördüğümde ıslaktı zaten, şimdi bakıyorum buz tutmuş. Kuş gibi çırpındım da içimde, duman olup eridim dışıma, üstümü örttü kader ama razı değildim, rüzgarın etkisiyle dört yana dağılan kuru yapraklar gibi sessiz sedasız yok olmayı beklerken bu kadar da sancılı olacağı gelir miydi aklıma? Gelse bile durmazdım ki, şimdi biri üstüme ateş açsa tek tedbirim vurulmadan nefes almak. 

Nasıl da arkası geliyor ilk taş düşünce; hoş, ilki düştükten sonra ha diğerleri oynamamış ha başıma yıkılmış farkı ne ki? Bitmedi gerekir ve biter tamam ama bu kadar da takır takır bitirilmez, yirmi dört saat geçmeden bir dost daha hayattan çıkarılmaz diyorsunuz biliyorum, demeyiniz, çünkü o sonu güya selamet olan sabır taştı artık. Tek bir endişe var sabah sekizi dört geçe aklımda...

Ya benim bu doludizgin kan gibi sıçrayan öfkemden nasibini, bakmaya dahi kıyamadığım da alırsa? Ya kendi tabirimle "hayatımı dezenfekte ederken" benim için olmazsa olmaz yararlı bir bakteri gibi, vitamin gibi o da erir giderse? Kalmam işte o vakit, tamam ben de biliyorum hep en kuru dallar kadar yalnız oldum ama o olmazsa yalnızlıktan bile eksiye düşerim, işte onu henüz tatmadım.

Tasalanmayınız ha, daha iyidir böylesi
Budur doğru ve en önemlisi
Budur en güzeli

Basit hedefler koydum kendime, örneğin mutlu olmak; çoğu kişi yanlış bilir, kendin için mutlu olmak cidden zordur fakat başkaları için mutlu olmaya çalışmak da vardır, işte o benim için de daha kolaydır, ömrünü başkalarıyla ömür bilen herkes için de.
Annem, babam ve B ile başlayan, hiç bitmemesini dilediğim biri için.

Karar verdim okuyucu, bir gayem mutluluk ve diğeri de o B ile başlayan güzelle ilişkimiz her ne sıfatla ve ne kadar sürerse sürsün, o süre boyunca onun ayağına taş değmesini dahi önlemek. Hepsi bu. Bu kadarıyla mutlu olabilirim, olacağım, en azından yanımda, en azından öyle ya da böyle benimle birlikte; dahasını da isterdim tabii, ömrüm solana dek onun gözlerinin içine bakmayı ama kısmet... Kısmet deyip geçmek gerekir bazen de işte, hele ki yorgunsan ben kadar...

Kötü biri miyim ben okuyucu? Öyle yekten soruyorum, evet veya hayır kabul ediyorum sadece. Kötüyüm di'mi? Öyleyim öyleyim, dilinize asla gelmeyecek de olsa bu, kılavuz istemiyor görünen köy. Çok seviyorsunuz beni biliyorum, eyvallah, hiçbirinize zararım dokunmadı ben de farkındayım, kiminiz hayatını kurtardığımı söylüyor ona da eyvallah diyelim hadi ama... Ama yeter mi tüm bunlar ve dahası? Er geç etrafa sıçrayan ve korkarım lekesi asla geçmeyen bir şişe acı gibiyim, niyetim iyi de olsa, çok nadir de olsa sinirim önüne geçince her şeyin...

Çatırdayan eski dallar gibiyim, vaktim geliyor sanki inceden,
Hissedebiliyorum rüzgarın soğuğunu, ayakta kalmışım ama...
Ama hatırlamıyorum,
Çocuk olduğumu özlüyorum,
Ama galiba hiç çocuk olmadım.

Ama bıraktım, bana yapılan tüm hataları da yaptığım tüm hataları da geride bıraktım, artık yalnız öylece durabilsem bile yeter. Mutluluk mu? şart değil, insanın temel ihtiyaçları arasında yok, olmayınca ölünmüyor bile. Çok kişiyi kırdım öyle ya da böyle, daha çok kişinin beni daha da fazla kırmış olmasının bu gerçeği değiştirmeye gücü yetmez yazık ki. Bir bomba gibiyim bazen, yaklaştığım herkese zarar vereceğim gibi hissediyorum; gariptir ama bu defa, böyle hissedip uzaklaşarak verdim asıl zararı. Kimse kimse olmayı benim kadar isteyemezdi.

Eğer beni iyi biri olduğuma inandırırsan sana bir hayat bağışlarım, hadi yapsana?

Hayat mı? Devam ediyor işte, saçlarım uzamaya başladı, belki eskiye bile döner; bilgisayar falan almam gerekiyor onunla uğraşıyorum işte, yarım kalmış uzun metraj senaryomu buldum bu arada bilgisayarımda, ona falan devam ediyorum; mantı yedim mesela iki gündür, son dönemde yaşadığım en mutluluk verici olay buydu sanırım; ha bir de çocuklarla kısa film projemiz var, onun için yeni kurgu teknikleri üretmeye çalışıyorum, buraya bir şeyler yazıyorum falan... Bir şekilde geçiyor anladın mı, bir şekilde hala ayaktayım, nefes alıyorum; kaçar yolum yok ki, onca dost, ailem gözlerimin içine bakarken çekip gidemezdim; hatta öyle ki kimi dostlarım günde onlarca defa sormaya başladı, daha iyi miymişim, canım yanıyor muymuş... Yanmaz mı, yanıyor ablası, hem de her zamankinden çok ve daha sert, daha keskin!

Devam etmek zorunda ama hayat, gönlümdeki sevdayı sokakta çöp kutusu bulamadığından elindeki paketi çantasına atan nezaketli vatandaşlar gibi içime atmalıyım, derin bir nefes alıp devam etmeliyim. Bir yanım keşke onu görmemek mümkün olsaydı diyor, bir yanım her gün görmek. Onu düşünmemek için gün içinde yaptığım en aşağı 10 farklı faaliyet bir yerlere getirse bari beni.
Bazen bacakların öylesine yorulur ki sabit durduğunda üstlerine düşen yükü taşıyamazlar ve yükü paylaştırıp biraz olsun daha az acı çekmek için yine de yürümek zorunda kalırsın ya, işte durumumu bundan daha iyi izah edemezdim.

Hayat devam ediyor ama bu yazı burada bitsin,
Mutluluğumdan daha uzun sürmesin isterim.

İyi geceler benim meçhul ve asil sevgilim, epeydir ihmal ettim seni farkındayım. İyi değilim aslında, kızımıza yazdıklarımda saklasam da senden saklayamam, gerçi var olmayan birinin canı nasıl acısın ki.
Olmuyor işte güzelim, yetiremiyorum hayatı kendime, sıkıșmıșım, durulmuyor sularım, devamlı bir geceyim.

Üçtür üzgünken bir şeyleri görmediğimi fark ettim; bir keresinde üzerime gelen bir arabayı, bir keresinde bir insanı -ki kim olduğunu bile bilmiyorum- ve hatta bu sabah ise yanıbașımda olmasına rağmen kardeşim Beyza'yı.
Gönlümün körelmesine evvelden alışığım da bunun gözüme vurması ürkütücü. Neyse ki o dostlar, o can kardeșler hep yanımdalar; her birine eskiler gibi her an gidebilir gözüyle baksam yahut bazen aklıma esip yalnız başına acı çekmek için kovsam dahi zorla, inatla yanımdalar. Hoşuma gidiyor mu? Gitmiyor aslında ama buna ihtiyacım olduğunun ben de köpek gibi farkındayım, özellikle de Simge'yle otururken bir anda omzuna çöküp oluk oluk ağladığımdan beri.
Yokluğunda yaşam destek ünitem onlar anlayacağın, bu hiç kolay olmasa bile.

Oysa ki senin için bile zor artık, hemen yarın bile hayatıma girsen ve bütün kırıklarımı almaya çabalasan mesela; her ne kadar bunu beni ürkütmemek adına binbir özenle gerçekleştirsen dahi emin ol kovardım seni de. Korkuyorum çünkü iyi şeylerden artık, hele sevgiymiș, așkmıș, iyi gelip kötü gidiyor hatta götürüyor... Şiddet görmüş yavru köpeğin her türlü insandan istisnasız ve ölümüne kaçışı kadar ürkeğim, kertenkele olsam kuyruğumu atmıştım çoktan.
O sebepten ötürü bu yazı sana bir kılavuz olacak sevgilim:

Aniden sokulma bana, benimle ilgilendiğini belli etmek için üstüme titreme, korkarım, altında başka sebep ararım. Yalnızca yanıma otur, beni ne kadar merak etsen de soru sorma, kendini de anlatma; öylece susalım ama bunu yaparken sakın gözlerime uzun süre bakma, kendimi ele vereceğimi hisseder rahatsız olurum. Baktın ki yıkılıyorum, göz yaşım döküldü dökülecek; hiçbir şey yapma sakın, dökülsün istemem çünkü. Kurcalama, anlatmamı isteme, çare arama, benimle birlikte yaşamak isteme o acıyı. Sadece dur, hepsi bu.

Zaman geçecek, bayağı zaman geçecek ve hala umrumda olmadığını düşüneceksin, bil ki bu yanlış olacak. O sırada kapalı olacağım çünkü ben, emin olamadığım için senden ama bunda senin günahın yok, sevdiğini gözüme de soksan kalacak baki bir şüphe. Benim için çabalama ama beni de bırakma dersem zor mu olur?
Korkma bir gün sıcak bir gün soğuk davranırsam, bil ki muhtemelen senden bağımsız olaylar yüzünden bu; yoksa strateji falan hiç yapmam ben, keşke yapabilseydim. Bir korkum da bu, ya oyun oynadığımı falan sanarsan seninle?
Her neyse yeter bu kadar ele verme sevgilim, mevsimimiz kış artık.

Serde ölüm var güzelim
Güz güllerinin yaprakları kanar
O ince sızının ardından
Baki kalır har

Aranmıyor bu soğukta,
Kaderin telefonları
Hep o adi hırıltı șurasında
Düğüm düğüm boğazımın

Kışlıklar arasına kalkmış kederim
Muhakkak duruyor oracıkta
Gözlerime bakmasa bari
Yorgunuz ikimiz de

Siyahıma sarılıp uyudum bu gece
Uyumak dediysem gözüm açık
Gitmek mi vacip yoksa
Kalmak mı mekruh hayatta

Eskidi panjurlarım, tutmuyor
Görsen tanımazsın, tanıma zaten
Son bir nokta ilişti gözüme
O noktayla bitti hikayem işte.

“Beni bir gün unutacaksan, bir gün bırakıp gideceksen, boşuna yorma derdi; boş yere mağaramdan çıkarma beni. Alışkanlıklarımı, özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna. Tedirgin etme beni. Bu sefer geride bir şey bırakmadım. Tasımı tarağımı topladım geldim. Neyim var neyim yoksa ortaya döktüm. Beni bırakırsan sudan çıkmış balığa dönerim. Bir kere çavuş olduktan sonra bir daha amelelik yapamayan zavallı köylüye dönerim. Beni uyandır.”

Oğuz Atay'ın sözlerini devam ettirmekmiş meğer bana düşen:
Sorulmaz mı şimdi adama, sorulur da ben soramam, utanırım: Mağaramdan niye çıkardın beni o zaman Bilge denmez mi? Bir başına, hiçbir şeyi hiç kimsesi olmayan, hiç bir adamdım ben; niye hoşlandığını söyledin de güneş girdi mağarama öyleyse? Bıraksaydın orada eriseydim kendi kendime, mutlu değildim ama iyi durumdaydım en azından anlıyor musun?

Seviyorsan üzme, sevmiyorsan oynama diyemezdim sana, hala da diyemem ama öyle, üzgünüm, delice üzgünüm ki öyle... O en ağır soruyu sormuyorum üstelik, madem o kadar hoşlandın, madem annene dahi söz ettin de bir günde ne değişti diye sormuyorum, evet çünkü gayet tahmin edileceği üzere bunun cevabından ben de korkuyorum.
Sevilen bir adam değilim ben, asla olmadım ve olmayacağım; buna beni inandırıp neden gittin, ben alışkınım da sana zahmet oldu. Alınıp sokağa atılmış yavru köpeklerden farkımı söyleyin desem çıkar mı? Alıştırmak, alıştırmak ve en sonunda etten deri çeker gibi yok olmak.

Hayatıma girecek insanadır bu notum:
Bak ben ciddi yaralı, yarasını saklayamayıp böyle dümdüz söyleyecek kadar dip bir adamım; hoşlanıyorum, seviyorum diyip gideceksen yalvarırım gelme bile; hayatla aramda sahi ve soğuk duvarlar var, önce beni ona ısındırıp sonra temelli küstüreceksen tanışma bile benle. Hiç tutma, sakın, asla tutma elimden, şayet bir gün bırakacak isen. Okşayıp elini çekeceksen dokunma n'olur, her yerim kanıyor sakın dokunma bana. Kimseye verecek canım kalmadı, güvenim adeta fay hattı; sana güvenemeyişim baymasın şayet seviyorsan gerçekten beni, sebebini anlattım işte şimdi.
Dokunma ölülüğüme, kalp masajı yapıp hayata döndürünce boğacaksan. Gelme, hiç edip hiç olacaksan.
Bir ümidim kızım var benim, kimsem yok, hayalime girmeye yeltenip de yırtma, sakın dokunma mağarama, unutacaksan bir gün; hiç olacaksam kendi kendime olayım, kimsenin elinden bir tas istemez.

N'olur canımı yakmayın diye inliyorum, daha açık olabilir miyim bilmiyorum.

Bir gün bir kadın bana gelip demesin "Neden kadınlara güvenmiyorsun?" Öyle şeyler anlatırım ki, oturur oluk oluk kanar, kendi iyiliği için sormasın.

Nasılsın canım kızım? Ben de iyiyim, zaten babaların kötü hissetmeye hakkı yoktur bilirsin... Yalan söylediğimi de nereden çıkardın, iyiyim ben; yani tamam minicik bir şeyler olmuş olabilir ama boşver be güzelim. Çok özledim seni ben, düşünü kurmayı bile yani; eskiden seni ilk yaşlarında bir çocuk olarak hayal ederdim ama şimdi bir genç kız gibi düşünüyorum nedense, kendimi de ellili yaşlarda gri sakallı şişman biri gibi.

Nasıl büyüyeceksin kim bilir, bir yere kadar elinden tutacağım ama bir yerde karıșmamam gerekecek biliyorum ve bu daha şimdiden ne denli zor geliyor tahmin edemezsin canımın içi. O vakit biri seni incitirse ne yaparım hiç bilmiyorum, senin için birilerine zarar verirsem kızıp küsmen en büyük korkum.
Çok pis bu dünya güzelim, kimse annen ve ben gibi değil, ya canını yakarlarsa senin, ben n'aparım?
Keşke kaderini yönetebilseydim de daha ihtimalin dahi yokken böylesine evham yapmasaydım. Bu arada kısacık bir not: Sakın sigara içme olur mu, blogu okuduysan az çok biliyorsundur neden bunu istediğimi; içki de içmesen çok hoş olur ama sıkmak istemiyorum seni.

Olsan şimdi "Babacım!" derdin belki de "Ben kimin kızıyım, kimse bana zarar veremeyecek, hep yanımda olacaksın." sarılırdık sonra da. Korkularımı Simge halan, Beyza halan gibi giderebilsen ne güzel olurdu şimdi... Haybeye ağlattın güzel kız. Bir gün senin için endișelendiğimden kendimi kaybedip sana kızmam umarım. Biliyor musun bazen senin kalbini de kırdıklarını hayal edip sinirleniyor ve kafamda o kişilere neler yapacağımı düşünüyorum, annen duymasın ama ha.

Şaka bir yana ikinizin de içi rahat olsun, baban kötü biri değil güzelim, bunu bildiğini biliyorum, umarım aklın erdiğinde sana bıraktığım tüm bu yazıların bir önemi olur senin için.
Halalarının bir kısmından bahsetmișken, sen baban gibi yalnız olmayacaksın asla tamam mı benim biricik kızım, biriktirdiğim insanlar emin ol senin de yanında olacak, benim yetemediğim yerde annen olacak, umarım benimkilerin aksime senin seni asla bırakmayacak dostların olacak...

"Baba tüm bunları biliyorum, hem sen bana yetersin." dediğini duyar gibiyim, sahiden yeter miyim? Tamam kızma sen de hemen, sadece en kıymetlimi garanti altına almak istiyorum hepsi bu. Çok bekletme beni olur mu? Yani tahminen ben 25 iken falan doğmuş olman gerek ki torunumun büyüdüğünü de adam gibi görebileyim. Gerçi nasıl vereceksem seni ele, bu düşünce uyutmaz da bak şimdi.

Alış babanın bu haline, üstüne titreyiși seni sıksa da onu asla bırakma olur mu?
Çünkü onun senden başkası yok, sen yokken bile.

Birileriyle konuşmam lazım galiba ama kiminle bilmiyorum, ne diyeceğimi de bilmiyorum, yalnızca bu ihtiyacımın belirli aralıklarla tıpkı bir kalp gibi içimden dışarıya oldukça şiddetle attığını hissediyorum. Belki de birinin beni bütün o duygusal inadıma rağmen ısrarla ikna etmesi gerekiyordur şu ya da bu konuda yanlış bir şey yapmadığıma; şayet öyleyse muhtemelen herhangi biri değildir bunu yapacak kişi, az çok aklıma gelen kişilerden biridir muhtemelen.

Biriyle konuşmaya ihtiyaç duyan da, herkesle ama özellikle de "biri"yle konuşmaktan budalaca kaçan da benim, kader işte.

Aslında bal gibi de farkındayım, herhangi birinin diyebileceği hatta yapabileceği herhangi bir şey o biri'nin tek bir kelimesinden daha etkili olamayacak. Konuşsam olmaz mı, belki de olur lakin ben de bu sorumluluğu alamıyorum işte, meğer ne de benzermişiz. Şimdi şey diyebilirsiniz tabii: "E bize ne diye geveliyorsun Alptuğ, sus o zaman!" ki haklısınız ama zaten ben bu yazıyı biri okusun diye değil, hafifleteceğini umarak yazıyorum sadece. İçki içenler de böyle değil mi, içiyorlar içiyorlar ama bir şeyin değiştiği yok işte, hal böyleyken benim yazmam mı mesele?

Sizlere kızdığım için özür dilerim sayın okuyucular, beni asıl kızdıran şey kızacağım hiçbir şeyin olmaması, ortada bir suç ya da suçlu olsaydı -misal kendim, ki umarım öyle değilimdir- her şey çok daha kolay olurdu.
Benimse üzerinde durduğum şeyin adı kader, kimsenin suçlu olmadığı, bir şeylerin nedenli yahut nedensiz sadece yaşandığı, öyle olacakmış ve öyle oldu; düzeltilemez de muhtemelen, keşke düzeltilse. Aslında bunun cevabını aradım epey süre, kendime ve diğer herkese sordum, her şeyi yoluna koymak ya da en azından bir gram daha iyi hissedebilmek için ne yapabilirim diye, cevap yoktu. Zor soruların cevapları vardır ama imkansızlarınki böyle sıkıntı işte, neden hayatta olduğum gibi mesela...

Öyle bir konuşmam lazım ki okuyucu,
Hiçbir şey anlatmamam lazım, susmam lazım -kimle konuştuğuma göre değişir ama belki sarılmam lazım- her şeyi izah etmem lazım bakarak dahi olsa, öylece durmam lazım, kimle konuşuyorsam onun da -tabii buna konuşmak denirse- benimle "durması" lazım, belki ikimiz de ölene dek, kim bilir. Var mıdır bunu göze alan? Yoktur okuyucu yoktur, iyi pazarlar sana.

İlișmeyiniz bana efendim
Elbet su yükselir bir gün
Alır götürür beni, unuturuz
Ellemeyiniz tenhama sakın
Dönülmez akşamlardayız
Bi'șey gelmeyecek elinizden
Girmeyiniz koluma sakın ha
Tutmayınız elimden uykuda
Boşuna yorulmayınız bana
Yeltenmeyiniz umutluğa ha
Aşar sizi de sevginizi de
Merhametinizi de o yaralar
Çabalamayınız n'olur boșuna
Etmeyiniz endişe asla adıma
Aklınızı bana harcamayınız
Etmeyiniz inat ki kifayetsiz
Yanımda olmak hevesiniz
Kapatınız bir kutu gibi beni
Bi'yere koyup unutunuz hatta
Güzel hayatlardan ibaretsiniz
Derdime köreliniz rica ederim
Tadını çıkarınız hayatlarınızın
Kapanmayacak bu yaranın
Kanını ele bulaștırmayınız hiç
Diretmeyiniz yanımdalığı asla
Unutmasanız da ilgilenmeyiniz
En azından karışmadan toprağa
Alakadar olmayınız benimle ki
Bulaşmasın hüznüm kederim
Ne istiyorsam vallahi siz için
Uğrumda tükenmeye hazır asla
Olmayınız şayet dostumsanız

Hepiniz hakkınızı helal ediniz
Çoktan etmiş dahi olsanız.
Gidin diyemesem de n'olur
Lütfen kalamayınız ücramda.

Hayatı kaldırabildiğimden
Emin değilim albayım
Oksijen değil demir belki
Ciğerimde biriken

Bir gün ansızın
Bir yere yığılacağım
Aman bir gören olmasa
Nasıl anlatacağım

Kaybettim gözlerimi
Bi'haberim olmaktan
Gidiyor beyazım artık
Siliniyorum tarihten

Muma vuruyor eriyişim
Mağrurluğuma kamufle
Enerjim bari örtse
Ölü toprağını üstümde

Son kez yazıyor olsam şimdi
Vedadan ziyade soru sorardım
Nece sevdiniz beni
Nece unutacaksınız

En uzağından dışarının, bazen zihnim bedenimden çıkıp bedenim ufuk çizgisine varıncaya dek ondan uzaklaşmak suretiyle dönüp bedenime bütün zaman ve mekanlarla içre bir halde baktığında bile aidiyetsizliğim bir çıbanı andırıyor, üstelik ben de bu durumdan hoşnut olduğumu yeni öğrendim.