Ne renktir şimdi saçların, ne renktir, ne parlaktır gözlerin. Özlüyorum seni, bilmiş bilmiş diyeceksin ki "İnsan tanımadığını, bilmediğini özler mi?" Özlüyor işte, insan aslında tanımadığını, bilmediğini fakat iyi olduğuna inandığı birini sen diye sevebiliyor. Çok düştüm bu hataya güzel kız, hepsi de senin için; sen oralarda bir yerde benden uzak yaşamını sürdürdükçe dokundu bana er geç birleşeceksek bile, dokunmaz tabii sana, dokunmasın yani, eminim muhakkak seven birileri vardır seni, bana gelene kadar aşk sanacağın kimi adamlar vardır; bu da beni üzen bir durum tabi ama sanırım olmak zorunda, sanırım hayatın gerçeği bu, birbirimize öyle direkt ulaşırsak tadı kaçarmış hikayenin belli ki, araya başkaları girmiş.
Savrulma işini ben hallederim ikimiz adına da, kimlerle mutlusun acaba sen, bu güneşli pazarı ben sana bu satırları yazmakla geçirirken sen onunla nerelere gidip neler hissediyorsun. Sorduğuma bakma, merak etmiyorum, ya da tamam ediyorum ama cevabı hakikaten istemiyorum, böyle cevap olmaz olsun sevgilim.
Adın ne? Hangi şehrin ücrasındasın? İnşallah sen de sıkışıp kalmamışsındır ben gibi, hayatında bana kadar dayanmana yetecek şeyler vardır, dostlar, asla benim kadar etmeyecek aşklar ve vesaire...

Yıllardır çektiğim o gün özlemi birikir durur hepten içcağızımda, o gün bir gelse, sen acını göğsüme saklasan ben dikenlerimi kurutsam. Çok endişeliyim, benim için inan sıkıntı değil ama ya sen de aynı vaziyetteysen, yitirmişsen güvenini, güzel amaçlarla da olsa kaybettiysen bir şeyleri, kırık kırık dolaşıp beni arıyorsan? Bak sayın sevgilim, bu ihtimal beni bolca çileden çıkartır, gel el et yakınlardaysan. Allah'ım sen de bir yol söyle, bir işaret göster onu bulmam için ki ateşin içinden doğup, havaya karışmadan bağışlayalım sevmeyi, sevilmeyi. Ben dururum, dayanırım, bu hayatın mantığının "Uğraştıkça olmaz ama marifet olmadıkça uğraşmaktır." olduğunu çoktan kavradım ama o yapamaz; tamam tanımıyorum, adını, nerede yaşadığını, hatta açıkçası var olup olmadığını bile bilmiyorum ama eminim ki beni sevme gayretinde bulunacak o kadıncağız her kimse, sırf bu yüzden bile yıpranır. Çok insan yıprattım ben, onlarsa beni daha çok yıprattı muhtemelen ama artık değil, artık işler değişti.

O gün nasıl bir klişe bekleyecek bizi, çarpışacak mıyız yoksa sen arabanla bana mı çarpacaksın? Gerçi birimizden biri sakarsa o benimdir sanırım, o yüzden karşıdan karşıya geçerken dikkat et güzel kız. Bakarsın öyle olmaz da ama nasıl olmayacağı kesin; öyle şiir dinletisinde, tiyatroda bilmem nerede olmayacak umduğum gibi, umduklarım çıkmaz genelde. Sen mi? Sen umut değilsin ya, sen başka bir şeysin inan bana.
İkinci bir klişe olarak kavga ederek tanışırız gibime geliyor, ben biraz inatçı sen biraz inatçı, uyduruk b*ktan bir sebebe binaen girdiğimiz hararetli bir konuşma sonrasında bir daha birbirimizi görmek aklımızdan geçen en son şey iken, soğuduğunda yüreğimiz, birbirimizi bir daha görmek amacıyla tartıştığımız yere uğrar dururuz belki.
Üçüncü bir klişe olaraksa -bu biraz da bize mahsus olur çiçeğim- birimizden biri bir kenarda bir başına gamlı gamlı oturuyordur da, diğerinin içi cızlar yaklaşır yanına; eğer böyle bir durum olursa da oturan muhtemelen sensindir, zira ben oturuyorduysam ve gerçekten gamlıysam herkese yaptığım ve yapmaktan da nefret ettiğim üzere o kadar iyi niyetle yaklaşmana rağmen seni tersleyebilirim, sense bu adımından pişman olup bir daha kimselere yaklaşmazsın, sen umutlarını bense seni kaybederim, en kötüsü bu olur işte.


O yüzden benim o güne bir çift lafım var, şimdiden hazırlansın:
Mümkünse o günün öncesinde eksik olsun her daim başımda olan melankolik aksiyonlar, güneşli olsun hava bayağı, o kadar hayvan gibi güneşli olsun ki her yer her şey parlasın ama pişip kendimizi eve de kapatmayalım. O günün o gün olduğunu hissedeyim içten içe, belki de hiç sahip olmadığım enerjim o günün olsun, gülüşüm yılların nihayetinde nitelik kazansın o gün, başka bir adam değil de, Alptuğ'luğun özüne varmış bir Alptuğ olayım. O gün soğuk nevale halim tutmasın, deli cesaretim kontrolü yeniden eline alsın yine cız cız yanmak pahasına ve beklenmedik güzelliklerde bulunayım. Örneğin kıyıda köşede bir sümbül bulup "Bunu düşürmüşsünüz." diye takdim edeyim ve bu sinematik an ile gerçek hayatım başlasın...
Daha yaşanmamış o günü öylesine özlemekteyim ki, bunda biraz hayal gücümün payı var, en çok da içinde bulunduğum halin. Kötü şeyler, kötü şeyler, kötü şeyler... Bir yerden sonra garip bir şekilde bir şey hissedemiyorsunuz, mutluluk hormonu falan hücum ediyor olsa gerek, bir şey iyi gitmemesine karşın böyle hayallerle bilmem ne ile hiçbir şey olmamış gibi yaşamaya devam ediyorsunuz. Belki de delirdim, emin olun onu da hak etmişimdir.

Bahar geldi dostlar, önümüz yaz ve burada hatalarını anlamış, bir o kadar da her şeye pozitif bakmaya başlamış bir adam duruyor; tam zamanı değil mi sizce de, o gün bugün değil muhtemelen ama çok çok yakın olması gerekmez mi şu durumda? N'olur öyle olsun, siz de dua edin, çünkü ilk defa en ufak bir temele dayanmaksızın bu kadar kuvvetli bir his içimde, yakın bir şeyler var gibi.
Gel sevgilim, yolunu bulduğum vakit ben ordayım zaten; bu terbiyelenmiş adam artık çoğu şeyden arınarak izine karıştı, gel ve dünyayı değiştirmeye, o güne anlaşılmayışımızdan, yalnızlığımızdan başlayalım.

Sana yazmak beni hep tazeler.

Hoş geldin okuyucu dostum, nasılsın? İzin ver sana bugün yakından bir hikaye anlatayım ha? Uyar mı? Sen şimdi iyice bir hazırla koltuğunu, yatağını ya da her neyse işte, mümkünse içecek birkaç yudumluk bir şeyler al gel.

Eğer geldiysen başlıyorum dostum,
Karanlık zamanın birinde bir oğlan varmış, senin benim gibi kara kaş kara göz kendi halinde bir oğlan; bunun böyle pek dostu bilmem nesi yokmuş, sevdadan yana da yüzü pek gülmemiş çok şükür, bilmem tanıdık geldi mi. Neyse...
Vaktin birinde bu çocukcağız birine rastlamış, eskilerden biri, anlarsın ya... Demiş ki gel, bir daha bir şey olmaz belki ama gel; çok akıllı ya bizim çocuk, aklından geçiriyor en azından yanında olurum, hem vicdanım iyice rahatlar falan, kızcağız da gelivermiş. Çocuk sabah akşam düşünüyor kara kara, ne ederim bu kıza da yüzü güler, bayağı çocuğun tek muradı bu...
Bunun bir de arkadaşı var, yakın mı yakın, can mı can böyle... O da başının etini yemiş oğlanın, bu kız sana acı verir falan, haklı mı haksız mı sen karar ver sevgili okuyucu. Bizimki de diyor ki bi'sus be abi, bak diyor ben onu mutlu edeceğim, kendime çeki düzen vereceğim hepten, senle de ilgileneceğim...

Gel gelelim böyle yürümüyor işler, kızcağızın aklı, fikri, mecali her bir şeyi başkasında; oğlan içerliyor haliyle, başkasında olmasına değil ama mutlu olmamasına içerliyor, arkadaşı da bunu görüp ona içerliyor. Derken iki kadın yan yana geliyor ve bir cumartesi gecesi yangın çıkıyor, yangın kızcağızın dudaklarından "gitmek" halinde dökülüyor, çocuk kömüre dönüyor, bu yangını kim çıkarttı diye baktığında elleri is kokan tek kişi o canı arkadaşı...
Çocuk kızmıyor, üzülüyor, geçmişi olan, bir dönem her şeyi olan kadına hiç bir şey ifade edemediğine de yanıyor, bir kişiyi bile mutlu edemediğine de yanıyor, can dostunun kuyusunu kazmasına da yanıyor... Yanan kişi yakmaz normalde di'mi, ama bu çocuk senelerce içine ata ata ata patlıyor bir yerden sonra, millet her şeyde bunu hatalı göstermiş falan senelerce, bu da başkasında böyle bir hata gördüğü vakit verip veriştiriyor.
Aslında yapmak istediği de yok bunu, her şey iyi olsun diye çıktığı yolda her şey kayıp gidiyor onun elinde olmaksızın, sen olsan n'apardın? Neyse...

Bizim oğlan var ya, hani o bir mutlu etme fiilini bile eline yüzüne bulaştırmış o pek maharetli oğlan; bu oğlan bir de o kadar iyi kalpli yahut saf ki, ben bunu bile beceremeyen bir adamım, kimseye de bir faydam dokunmaz, bari millet benden kurtulsun diye bütün iyi niyetiyle, eşle dostla bağlantısını kestiğini bildiren bir mesaj gönderiyor o bir avuç sıkı dosta; öyle kimseyi suçlamak falan gayesi de yok dedim ya, sadece "Ben kendimi ateşe atayım, yeter ki mutlu olsun herkesler." diyor bu yola çıkarken dediği gibi. İşin garibi, senelerce dolmuş bu birkaç dost, haklısın diyorlar ve gidiyorlar... Şimdi sen düşünüyorsun ki çocuk istediğine ulaştı, haklı olabilirsin de; ama birincisi o bunu nefret üreterek yapmak istemedi, ikincisiyse her şeyin başlangıcı olan kız mutlu olmadı. O ne mi oldu? Bir gün çocuğu, yaptıklarını, hissettiklerini falan zerre önemsemediği açığa çıktı -Allah var uyarmıştı- ve gitti.

Bu hikayede onun gitmesi sıkıntı değil, dostlarına sergilediği tutum yanlış bizim çocuğun tamam, dostları da fazla doğru davranamamış onun gibi o da tamam. Mesele şu okuyucu dostum, denemese miydi? Herkesle birlikte mutlu olmayı denemese miydi? Birilerini mutlu etmek için diğerlerini dinlememek o kadar mı yanlıştı, üstelik aynı anda diğerlerinin de mutluluğunu gözetirken. Bu hikayenin trajikliği, yemin olsun sana o çocuk bir saniye durup kendini düşünmedi. Hatalıydı ama kötü değildi, kızgın gibiydi ama üzgündü, bu hata bu kadar mı affedilmezdi de, bütün farkına varmış hatalı insanların hakkına inat çocuk lanetlenmişcesine affedilmedi...
Yine denerdi ki o çocuk, herkesin mutluluğu hak ettiğini ve tek bir kişiye olsun bu mutluluğu kendi sağlayabileceğini düşünürdü yine; saftı, hatta garanti salaktı ama bundan da onur duyabilen kafadaydı.

Her şeyin iyi olmasından başka bir şey için uğraşmamış bu çocuk,
Keşke masumluğuna inandırabilip herkesi,
O kızla hiç tanışmasaydı, herkes gitti kendi kaldı. Yalnız şimdi oğlan, bir duvar kadar yalnız ve şunu anladı; dost kalmaya cesaret edenmiş -çünkü yaptıklarının kat kat fazlası ona yapıldığında dahi eninde sonunda yine affedip taşın altına koyanmış elini- ve herkes o kadar hak etmeyebilirmiş iyiliği vesaireyi. Oysa o hep derdi ki "Ben sevebiliyorsam, değer verebiliyorsam vesaire, elbet başkası da bana verebilir." Fakat öyle değilmiş işte, herkes Arzu hocanın deyimiyle bir "Alptuğcan" değilmiş.

Şimdi sana Lidar'ın sevdiğim bir lafıyla veda ediyorum sayın okuyucu:

Atkımı taktım ilerliyorum müebbetime, başımda siyah bere saklamıyor yorgunluğumu. Toprak çekiyor hanım kızcağızım, o ıslak toprak kokusu eski günleri bile hatırlatmıyor artık. Neyin eskisi guzel ki, Salih'e sor şarkılar, Fuat'a sor aşklar, Sevil'e sor dostluklar der. Bana sorma, beni toprak çağırıyor kızcağızım, ağları bağlamalı, misinaları sarmalıyım, denize varmalıyım. Daha çok toprağa, buluşacaksak da elinde sonunda, ondan önce ihtiyacı olan birine sözüm var. Atım bekler küçük kızcağızım, sen gelme biz gideriz usul usul, ağır ağır tırmanırız dağları düşüp kalıncaya dek, ormanlardan aşağı aşar gezeriz şarkıdaki gibi.
Kızım ben umuda yürüyorum, bildin mi sen o yolu? Senin için aslında, seni var etmek ve anneni kurtarmak adına; bana bunu edenler anneni perişan ederler, o dayanır dayanmasına da ben onun o haline dayanamam işte, dayanmaya gidiyorum. Daha önce de dedim iyi bir adam baban, baban daha ölmedi, baban çok çizildi, yara bere doldu da inan eskimedi. Senin için güzel kızcağızım, evvelinden son bir nefes aldı, tuttu, tuttu ve tutuyor...

Baban acımasız olmayı öğrenmek durumunda olduğu için gidiyor çöle, bilmek zorunda olduğu için gidiyor kutuplara değer verenin değer görme mecvuriyetinin olmadığını, aklına zorla sokmak adına insanlara onu kullanmaları için kendi fırsat verdiğini ve asla sandığı kadar yanlış biri olmadığını, en derinine dalıyor denizlerin durmaksızın. Korkma baban daha da vurgun yemez canım kızım, Allah canını almadan bir defa daha ölmez, gözün arkada kalmasın.
Kötü birine de dönüşmeyecek bu adam, acısını bu şekilde çıkartmayacak, intikam hırsıyla öfkesinin peşinden giden biri olmayacak; bir gün babana çok saygı duyacaklar, yalnızca ve yalnızca kötülüğünü görmesine rağmen daima masum kalıp halen daha başkalarını düşündüğünden aşırı şekilde, slinde sonunda birileri onu fark edip elinden tutacak. Baban o elleri bırakmayacak benim bir tanecik kızım, biliyorum biri senin diğeri annenin olacak çünkü.

Baban ateşin içine yanmaya değil ısınmaya gidiyor, suya boğulmaya değil nemlenmeye gidiyor sakın korkma; artık baban kimsenin onu kullanmasına müsade etmeyecek çünkü daima seni ve anneni düşünecek, o bu hakları yalnız size tanıdı. Birileri için ölmeyip sizin için yaşayacağım, olur da seneler sonra kazara bunlara rastlayıp okursan, "Babam bize bitik gelmiş" dememen, benim böyle hüzünlü konuşmama sebebiyet veren şeyler olduğunda burada olmadığından kendini suçlamaman için. İnkar etme bebeğim, suçlarsın, bu senin genlerinden biri.
Bir genin daha var, senden daha doğmamışken tek ricam onu bana saklaman; genlerinde değer verdiğin bir insana gelecek herhangi bir zararda suçluyu kendi düşmanın bellemek yatıyor ve bu çok asil bir huy. Üzgünüm, yine de bunu sana bırakamam çünkü bu aile aynı yoldan ikinci defa giden birini görmemeli; ummadığın taş yarar da başını, değer verdiğin canını alırsa içten içe, o zaman zalimdir baban, o zaman baban kızabilir sana ama aldırma, o zaman ne olursa olsun karışma bu adama.

Sadece herkes gibi ama hepsinden çok istiyorum seni de korumayı biriciğim, benim izimden gideceksin, sen de herkese güvenecek, herkesi sevecek, herkesin göründüğü kadar kötü biri olmayıp derininde bir masumun yattığına inanıp onu açığa çıkarmak için çabalayacaksın belki en çok ve bu zaten doğru olan; böyle yaparsan bir farkın olacak ama benden, bu defa sen doğrularını ve iyiliklerinin bedelini ödemeyeceksin, babacığa bir bakacaksın o anlar ve o bedeli gidip alır. Korkma kimseye zarar vermeden, biliyorum çünkü; senin canını yakanların canını yakmış olsam dahi, onların senin canını yakışindan daha çok acıtacak benim onları yakmam ve ben bunu asla istemem. Yakasım gelir onları da, senin tek kötülüğün bu işte canım kızım, aynı ben gibisin.
Babalar böyledir, gaddar gibi görünmek zorunda olan inkarlı pamuklar pek çoğu; gözünden anlar, sesinden anlar, kızdığında aslında kızgın değil üzgün olduğunu, kime ne derken aslında başka kime ne hissedip bunu dediğin gibi pek çok detayı görür ve ya kontrolü altına alır her şeyi ya da alacağı günü bekler.

Zaman geçsin, gel ve babacığa gülümse,
Sen onun gibi dertlenme kızcağızım;
Ben kendimi kendime saklayamadım,
Sen kendini babacığa sakla, gülümse ki babacığa değsin.

Evvelinde de bahsettim, bu defa dibine düşeceğim.

Yıllarca bize hatayı kendimizde aramamızı söylemişler, oysa ki bizim yaptığımız zaten buymuş; herkesin üzerine titremişiz, dayanamayıp hislerimizi söyleyecek olmuş ve karşı taraf az bir bozuk yapsa özür dileyecek olmuşuz ki bu yüzden zerre ihtiyaç duymamışlar bizi anlamaya. Vara yoğa özür dilemişiz meğer, binde sıfır hatalı olduğumuz durumlarda dahi; anlaşılan birileri de bundan güç mü ne bir şey almış işte, önümüze gelen kızmaya başlamış bize, önümüze gelen cezalandırmış, her suç daima bizden lanse edilmiş. Ne mi olmuşuz biz? Kötü görünümlü, kötünün de kötüsü görünümlü tertemiz adamlar. Hata yapmamış mıyız? Belki de her durumda en az bir tane yapmışız ama yine de hatamızdan çok çok daha fazla, hak etmediğimiz cezalar verilmiş, bir hatanın görülemeyeceği gibi alçak bakılmış bize, biz birilerini çok mu çok şımartmışız meğer. Aslında diklenmek değilmiş bizimkisi, hakikaten dur demekmiş zulme, yanlış anlamak değilmiş doğruymuş çoğu anladığımız, bu yüzden yoklar şimdi ne sandınız.
Bir tanesi de gerçekten dönüp bakmamış acaba yanlış bende mi diye, hala da bakmazlar, çünkü biz daha onların sorgulamasına fırsat vermeden sırf aralar açılmasın diye, kötü bir şey olmasın diye suçları -ki çoğu suç bile sayılmayacak uydurmalardır emin olun- üzerimize almışız. Oysa şimdi kabullendim, üvey evladı benimsesen de babası olamadığın gibi suçu benimsesen de suçlu olmuyormuşsun. Halbuki bunlar yüzünden ben kendimi şerefsiz adlandırmıştım yalnızca ve yalnızca herkesin iyiliğini isteyip bunun için çabaladığımı bilmeme rağmen, kendimden çok onlara inanmıştım, onlara da başkalarına da "Ben sizi üzüyorum, iyi bir adam değilim." gibisinden aşağılık kompleksli laflar etmiştim. Ben iyiymişim, çok iyiymişim, çok çok safmışım, bini bir paraymış insan ilişkilerinde kirin; onlar değilmiş iyi olan, onlarmış beni üzen ben kimseyi üzmüyormuşum kendim hariç, onlarmış beni çiğneyip geçen, bende kendi karanlıklarını bastıran. Ben bir mutluluk kutusuymuşum geleni iyi eden, işi bitenin umurunda olmayıp beş para etmeyen; ben bir çok sevenmişim, karşısındakinin tüm kusur, hata, yanlış ve ayıplarını kendinden temellendiğini düşünecek kadar acınası saflıkta bir çok seven. Hala inanmam seveni bilmem ne edip bilmem ne edeni sevdiklerine ve uyuz da olurum o lafa ama seveni sevmedikleri değer verene değmedikleri, güldürmek için yaşayana değil de başkalarına güldükleri kılıç kadar keskinmiş adeta. Bu hikayede tek guzellik varmış, ben harbi harbi masummuşum, kendimi suclayamayacak çaresizliğe itildiğim vakit nasip olacakmış bunu da idrak etmek.

Yahu ben hiç olmamış ve belki de asla olmayacak bir kadına yazılar yazıp onu bekleyip duran bir bakıma meczup kimse, ne istersiniz benden, düşlerimden, umutlarımdan; kimin ekmeğini almışım ki ben, kimin tavuğuna kışt demişim, gözünüzü alamadığınız o ağzınıza tükürenlerin onda birini etmemiş, ettiysem de bunun için değmeyecek kadar uykusuz kalmışım ben. Aa yapmayın darılmaca gücenmece yok, belki de müstahaktır; yalan soylemeyeceğim bunlardan söz ederken içim çok çok acıyor lakin size değil. "Haksızlığa karşı haksızlık yapmak istersin ama bazen haksızlık yaptı diye vazgeçemezsin sevmekten; senin canını yakanın canını yakmak istersin ama sonunda yaktığında o canı, asıl haksızlık, ona bu kadar üzülmeden edemezsin... Hakkı yenen adam öfkeli değildir sırf, utanır, utanır bütün bunlara izin verdiğine..." diye devam eden o dizi repliğinden gibiyim bu ara ama büyük de bir farkla, ben o canları asla yakamadım ve de yakamadan üzüldüm, sadece ben üzüldüm. Sadece ben üzülmedimse bile bir önemi yok bunun, varsayalım bu bir yalansa bile bana yapılandan büyük değil günahı. Bana ne mi yaptılar? Beni kendilerine inandırdılar kardeşim, ben hepsiyle mezara gidebileceğime bile inandım ve bunu düşünürken dahi o denli mutlu olurdum ki; onlar beni anlamadılar, bunun için kendilerini asla yormadılar, bunu istemediler, belki de onları ben inandırdım bu kadar mühim olduklarına ki beni ezip geçtiler; yok olmaları ihtimalini bir tasma gibi kullandılar üzerimde, bunu başardılar çünkü benim kaybetmek dışında, kaybolunmak gibi sıradışı bir ihtimalim asla yoktu, kim beni niye kaybetsindi? En son özür dilediğim gün dündü mesela, en son birinin benden özür dilediği gün ise inanın hatırlamadığım kadar uzakta; nirmal ama hatırlamayışım, ben hep canı sağolsun dedim geçtim kanatana, koca koca şeyleri bile mesele etmedim onların aksine. Anladım, tevazunun sırası değil, galiba iyi pek çok insanın söyleyip benim reddettiğim hatta sinirlendiğim üzere, galiba gerçekten birkaç beden fazlaymışım öylelerine ben.

Kime sorsan sıkılmıştır şimdi, biri benden, öteki yaptıklarımdan, beriki hallerimden. Peki ben? Sizce ben de sıkılmış mıyımdır ki, örneğin insanlardan, örneğin bir şeylerin bana dönmesinden, bugün parmakların hatta belki yarın bıçakların. Yahu siz bana bir cenaze töreni ayarlasanıza, ben de katılırım bak söz, izlerim dürbünle mürbünle bir yerlerden birkaç ay herkesi; kim ne diyecek, kimin aklı başına gelecek, kim sevinçten delirecek, kim ne hissedecek. Sonra da sürpriz diye dirilsem birden. Ben bugüne kadar hiç acımasız olmadım, acımasız olabileceğimi daima müjdeledim ama kusursuzca kaçındım, ne zaman ki bir gramını olsun piyasaya sürecek oldum haklı gerekçelerle, o vakit suçluluğum had safhaya ulaştı kamuoyunda, biri trip attığımı iddia etti öteki saçmaladığımı.
Ben kimim ki siz bana trip atasınız değil mi? Ben kimim ki yazma deseniz de bir şey değişir? Durun, lütfen bu defa ben söyleyeyim; Ben bu dünyada görüp görebileceğiniz en büyük adamlardan biriyim, yalnızca bunu farkedemiyorsunuz ipleri elimde tutmadığımdan; birincisi asıl büyüklerin güce ve kalabalığa ihtiyacı olmadığını, ikincisiyse iplerin büyüğü yönlendirebileceğini size zorla da olsa öğretme gayemden.
Bunu bana çok görmeyin artık, acınızı yani, hepinizin o daima sarmak için çaba sarf ettiğim acılarını değil ama çekecek olduklarınızı. Benim başımdan beri olduğum kadar yalnız olun ki anlayın kalacak olanın ben olduğumu, nazınızı bir tek benim çekme nezaketi göstereceğimi, lütfen dünya size elbette ki yine sizin için göstersin bu kötülüğü. Yalnızca n'olursa olsun iş işten geçmiş olsun, böylece benim sizi af imkanım olmasın -zira hala katılaşmadım, yumuşaklığımı asla olamayacağınız birine saklamaktayım- ve bir daha bu hataya düşmeyeyim. Hangi hataya mı? İnanmak değil, bu insanın fıtratında var, aşk da bizatihi öyle, çok çok değer vermek bile değil mesele; benim derdim ağzımda hiçbir şey etmeyecek kuşlar tutmuş olmam, kimilerinin tekini yapmasının yettiği davranışlardan oncasını yapıp hala aptal gibi karşılık beklemiş olmam, karşılık dediysem sevinmek gibi basit bir şeyler. Belki de en büyüğü her daim en değmeyecekleri herkesten çok sevip içlerinde başka biri olduğuna ve vesaire fikirlere kusursuz itimat etmem. Ah bunlar olmasa da suçsuzluğunu kabullenmek kıdemli masumlar için dahi kolay bir hal alsa. 

En olmadı bir ömür suçlu hissetmeye değecek biri çıksın be, o bile kafi. 

Olur öyle, yazık ki sönmüş bir sigaradan, kullanılmış bir mendilden, hatta afedersiniz prezervatiften farkının bırakılmadığı zalim anlar olur insanın. Kadınlar çok iyi gider bunu unutmayın, iki üç "Sen de bensiz daha iyi olacaksın." falan -hatta de'de birleşik- ederler sonra pır giderler. Dersin ki senden sonra iyi miyi olmayacağım, küstahça "O senin bileceğin iş." der ve vicdanları rahat defolup giderler. Diyemezsin ki ulan geberesice, herkes senin ağzına tükürdüğünde ben buradaydım, bana o kadar sıktın "Ben seni beni bıraktıkları gibi bırakmayacağım" falan zırvaladın şimdi bu ne lanet iş diye! Ne bok yersen ye demektir onlarınki, al bak biz mutluyuz sen de ister geber ister yaşa demek. Bunun adı kullanılmak mıdır nedir bilmiyorum ama biri ölsün istiyorum, bu o olursa Allah o durumun da belasını versin ki yine üzüleceğim biliyorum, o yüzden Allah'ım bari sen duy sesimi. Meğer zerre hak etmemiş biliyor musun, onun başına gelmiş ve gelebilecek hiçbir acı demekki gerçek değilmiş, yetrrince acı çekmemiş; acısı olan hainlik peşinde koşmaz, evet bu da bir hainliktir ve bu defa ben hiç umurumda olmadan söylüyorum ki seninkiler benimkilerin yanında süs köpeği dahi olmayacak asla kafanı yorma. Dün gece satıldım esasen ben, olmayan biri geri döndü ve hiç oldum. İyi falan yok bundan sonra size, iyi de iyilik de Alptuğ da ziyadesiyle bitti.

Çileklere bile lanet olabilir bu cuma, o duvar da yıkılabilir mümkünse hiç umrumda değil. İnsana sevilmemesinden çok sevmiş olması da koyabiliyormuş bunu anladım, birinin adını anmazken biri daha; e bıçak bol, kalp de sunulmuş size nasılsa, köpek leşi gibi atın di'mi illa. Nereden ve niye sevdim ki herhangi bir insanı, niye değer verdim. Mutlu olun istiyordum ama şimdi de diyorum ki Allah belanızı versin, bunu da mutluluğumuzu kaldıramadığımdan falan değil de hakikaten bu kadar s*k gibi ortada bırakılacağımı beklememiş olmaktan söylüyorum. Ulan şerefsizler hadi benim vebalim, hakkım bilmem neyim s**tiredin hepsini de, ulan ayıp lan. Anlamıyorum bir insan bu kadar mı utanmaz, bu kadar mı sızlamaz içi, böyle mi rahat olunur; bakın işte peşimden gelen genç arkadaşlar, bunlar da "vefasızlık" kelimesinin hiçbir sözlükte rastlamayacağınız gerçek anlamı, hem de en kibarından.
Tüketesim yok kelimeleri daha fazla, hani huzurlarınızda da demiştim ya yok olur da bilmem ne olursa gel, bundan sonra ben hariç herkesin cehenneme kadar yolu var, sanırım hepsi olmasa da çoğu günahı silinir çünkü ben gibi tescilli kaybedenlerin. Kabul herkes haklıydı, bu sonu da ben hazırladım severek ama biriniz söyleyin suç muydu? Umdum, suç muydu? Bekledim, karşımdakilerin mutlu olmasını ve çok değil azıcık iyiliğimi bekledim, yalnız kalmamak istedim suç muydu?!

Bakmayın daha anlatılacak neler var da bunu anlatmayı ne bu lanet kalp kaldırır ne sizin o güzel yürekleriniz iştirak edebilir, iyi ki de edemez bu kadar kirliliği henüz güzelken. Yüreği güzel olmayanın Alptuğ'un mekanında işi yoktur, okumasın, illaa üzerine alınmak istiyorsa dolu bir küfür okusun benden daha iyi anlatır asla tarafından önem görmemiş beni ve hislerimi.

Suçtu di'mi? Değilse de önemi kalmadı, çünkü ceza benim içimde; bu ceza hala iliklerine kadar sevmek, bu ceza hala aslında öyle olmayıp onu kıldığımdan dolayı bu yalanı uydurup yollarımızı ayırdığını düşünmek. Bir şey söyleyeyim mi? Cezanın da Allah belasını versin. Ulan artık tek bir isteğim var, kıvranırcasına pişman olacakları ir gün istiyorum sadece, sorun şu ki artık o kadar emin değilim affedebileceğimden. Ey Allah'ın belaları madem siz değiştiniz hadi, beni neden o eski güzel, iyi halimde bırakmadınız?!

Az evvel en az hak ettiğim kadar sıcak bir duş aldım ve şunu düşündüm sevgilim: Artık hayatımın arkadaşlarıma "Geçen gün şiir dinletisinde bir kadınla tanıştım, adı ... ve inanabiliyor musunuz efsane bir caz kariyeri var, sanırım gelecek ay onunla trende dünya turuna katılacağız, muhtemelen döner dönmez de evleniriz, merak etmeyin davetiyeleriniz hazır." diye coşkuyla senden bahsettiğim kısmına geçmem gerek. Uzun zamandır yazamadım sana biliyorum, bir bakıma seninle alakalıydı ama kızacaksın farkındayım; kızma, henüz tanışmadığın müstakbel eşinin geçmiş birtakım davaları sadece...

Her zamankinden daha çok müşkül geldiği bir ay geçirdiğimi söylersem yeterli olur yokluğunun, aksi takdirde bunu senin de kaldırmaz biliyorum geceden kalma yetim kalbin. Seni beklemekten kestiğim oldu ümidi tam manasıyla, hala da şüpheliyim ama ya beceriksiz ya da salağın önde gideni olduğumdan olsa gerek her umudu kestiğimde dayanamadım kısa süre bile. Nerelerdesin kim bilir, kimlerle mutlusun, kimler seni mutsuz etti ya da, kimi ne görüyorsun, ne zaman tanışıp nereden başlayacağız gibi pek çok soru benim için merak konusu ama bir şey var ki diğer hepsinden daha fazla belki: Sen de bir yerlerde benim de bütün bu gereksizliğimle var olduğum fikrine binaen kıskanıyor musundur beni hiç tanımadığın kimselerden, seni de ürkütüyor mudur benim birtakım vefasızlara kendimi feda etmiş ve bu yüzden sana varamayacak olma olasılığım, hadi bunu da geçtim acaba uykusuz kalmış mısındır bir geceliğine dahi olsa, hiç tanımadığın bu ruh eşinin bir başkasıyla mutlu olduğu gibi saçma bir fikirle... Uykundan olma sevgilim, sana kavuşmadığım müddetçe rastlayacağım hiçbir kadın tanesinde mutlu olamayacağım şekil A'da görüldüğü üzere.

Senin sen olduğunu nereden anlayacağımı çözdüm gibi bu defa, sanırım sen geldiğin vakit bütün yaralarım gül kokmaya başlayacak, sanki yüreğimin derinliklerinden sızar gibi. Belki senin beni anlaman zor olacak gerçi, dersin böyle bir adam olabilir mi, senelerce birini beklediğini ve daha da garibi bu kişinin ben olduğumu hisseden adam beni kandırıyor olabilir mi? Öyle değilse bile ya yanılıyorsa ne olacak? Bu gibi ömre bedel pek çok tehditkar sualini tek bir cevapla yerle bir etmek için ölmedim ben her bir kaybedişte sevgilim; bu çirkin adamın ilk güzel bakışının, ilk güzel gülüşünün ve vesairesinin sana geleceğini düşünmekteyiz cümle alem, yoksa bu kadar çirkin olmak mümkün olmazdı.

En beteri çirkin bir adam olarak hiç bilmediğin ve varlığından dahi emin olamadığın bir kadını yine kendi kadar muallak olan diğer her bir şeyden ziyadesiyle kıskanmak. Eğer benim kadar sayko değilsen muhakkak şuan aklında biri, kim o, adı Berkay mı, Eren mi, Murat mı?! Ne hissediyorsun ona karşı, o da sana aynı hisleri hissediyor mu, kısacası gözlerini çıkartıp yerine asit dökme tasarrufunda bulunmam icap eden herhangi bir mahlukat şuan sende zihnen yahut manen bir şekilde var olma fırsatı buluyor mu gelecegin ben olmama rağmen. Kim dokunuyor saçlarına deli oluyorum, kim okşuyor yalnızlığını da kendini onunla sınırlandırıp benimle karşılaşma ihtimalini düşürür oluyorsun içten içe, kimin gözlerine bakıp çocuk gibi aldanıyorsun gerçek olmayan içi boş hoşluklara ve belki de birleşilmeyecek biri halini alıyorsun? 

Sana bunları soruyorum çünkü ben bizzat yaptım sevgilim, sen sandığım bir geçmişten yeni bir gelecek elde etmek kaygısıyla bu güne kadarki en temkinli ve de kırılgan halimle, bütün yanlış anlamalarımla ve bilmem neyle. Fakat benim canım ciğerim, birileri bazı noktalarda ne kadar savunsa da haksızlığımı, görünen köy kılavuz istemiyor; birine on parça değer verdiğinde bir şey etmemesi ama bir başkası tek parça değer verdiğinde bunun en özel olması, sürekli tek azarlananın, tek incinilenin, tek suçlunun ne hikmetse sen olman... Hatamızı anladık ama görüyorum ki suyunu çıkartıyorlar.
Herkes gidebilir ya, kimse bizi yokluğuyla korkutamaz prenses, zaten biz ezelden yalnızdık, yalan mı? Eminim sen de öyleydin, birileri vardı ama sadece vardı ötesi değil, tıpkı şuan bunlarda olduğu gibi. O kadar da göründüğüm gibi bir adam değilim ben, inadına o kadar da peşinden gitmem her şeyin, o kadar her şeyi kaldırmam sanıldığı kadar. Yanisi şu güzelim, biri çıkıp "Aa bu adam benim dostum/beni seven adam, dur ben şunun ağzına tüküreyim de sesini çıkartmaz nasılsa, gelir yine kendi özür diler." diye bir laf edemez. Ben hep sana aittim görmesem de, bilmesem de, varlığından emin olmasam da; senden başkası yoktu hiç, sen de var sayılmazsın ama olsun, ben bile yok sayılıyorum kimler tarafından artık. İkimiz birbirimize yeteriz, bu sana asla ulaşmayacak yazılar, Neşet Ertaş yeter bana. Bir gün geleceksin biliyorum, hepsine inat görüneceksin bir gün ve her şey değişecek.

Bunların hiçbiri ne dost, ne arkadaş ne bir şey, bilmediğim senin yokluğunu onların her birinin varlığına tercih ederim. Emin olduğum şey, artık ben suçlu değilim, artık kendimde arayabileceğim bir suç yok güzelim, bu defa suç hakikaten diğerlerininmiş meğer. Kendimi kandırmayacağım artık güzelim, sana gelen yolda yapayalnız olmam lazım geliyor belki Mecnun'a yaraşır şekilde, kulak asmadan kimseciklere, kimsecikler olmadan sana doğru varmakmış muhtemelen benim muradım. Bir bulsam seni, bir gelsen; ne halt yerseniz yiyin diyeceğim, geberin gidin artık, artık yalnız değilim, olup olmamanız ilgilendirmiyor beni, artık benim de değerimi bilen biri var diyeceğim. Ben yapacağımı yaptım, gel de artık helal olsun bana, nihayet koparayım bu iyiliklerimden zulüm gördüğüm dünyada mükafatımı.

Tek geleceğim sana ya,
En çok buna seviniyorum;
Ne dost ne eski aşkların izi ile,
Sadece sana rezerve dev bir yürek ile.

Şarkıda dediği gibi "Dayanamam kıskanırım, seni paylaşamam."

Ne menem şeydir şu kıskanma adeti. Birini ilk kıskandığımda yedi yaşımın yaz tatiliydi ve o kişi babamın arkadaşının kızıydı, onu bir lavuktan kıskanmıştım, sonradan gelen, güya daha iyi oyunları olan bir lavuk -gerçi sonra nasıl olduysa kanka olmuştuk, ama bir daha olmaz- onu çekip almıştı...
Yaş ister yedi ister yetmiş yedi olsun, lavuk daima lavuk kalır; yedi yaşında senden başkası ile oynamaya başlarlar, on yedi yaşında senden başkalarını sevmeye, başkalarının numarasını ezberlemeye falan... Kişiler aynı olmasa da hikaye daima aynıdır, birileri birilerini senden (ç)alıp gider, o da yazık ki buna bir anlamda bile olsa razıdır. Tamam onun yeri ayrı seninki ayrıdır bunların hepsi kabulüm ama mesele de burada başlar. Sen onu daha çok seversin ama otobüste tanıştığı el adamı onu senden daha çok mutlu edebiliyordur, bu bir gerçektir, hatta bana sorarsan bu bir baltadır, tüfektir... O bunu inkar etse, ikinizi bir tutsa bile bilirsin; mutlu eden vardır, mutlu bile olamayan vardır.
Hiçbir kötülüğü olmasa bu yüzden kötüdür o çocuk, bir çocuğun elinden şekerini almak kadar basit değildir ki bu, farkında olmadan da yapılsa, bir halttan haberi olmasa bile bir nevi almaktır sevdiğini elinden; yok yok almaktır, vallahi almaktır, alırlar.
Deliye dönersin işte, her şeyin üstüne bir de bu acıtır canını, bilirsin o lazım değil çocuğun adını anmasak dahi her sabah onunla aynı otobüse binmek için bekleyeceğini mesela, senle konuşmadığında onunla konuşacağını, her an onu göreceğini, onunla sürekli bir şeyler yaşayacağını ve seninse bir bitki gibi kalacağını. O yüzden sorarlar bazı hasta yakınlarına fişini çekelim mi diye, senin bir parçandan da fazlası olan hayatın sensiz akışını bilmek kadar kötüsü belki de yoktur.
Kötü olması için gözle görülür bir kötülük yapmasına gerek yok kişinin, kıskanan kıskandığı vakit kötüdür o, biter.

Allah'ım mukayese etsek dersin her şeyimizi, ben galip gelirim; ama bazen onun bir şansı vardır, örneğin senin sahip olmadığın kadar yakınlık (mesafe anlamında ama diğerini de katsanız yanlış olmaz) bile belli eder kaderin ondan yana olduğunu. Her şey ondan yanadır, sevdiğin onun yanındadır, belki de bir gün kollarında... Kızma bana arkadaş, ben de aynı yolun yolcusuyum, kızma.
Bu belki'li ihtimal yalnız senle beni üzer belki, yalnız kıskananı; o sevmediğin çocuk mutsuz mu olur sanıyorsun, olmaz, sevdiğin de eğer böyle bir ihtimal var olabiliyorsa bile bil ki mutlu olacaktır gerçekleşirse. Sen ben yine güvenemeyiz o çocuklara, yapımız bu.

Çok kıskanıyorum ve arkadaşım da yok sayılır artık, sabah akşam onu düşünmek zaten vardı, şimdiyse düşünmeyi aştı gibi. Kötü bir şey mi kıskanmak siz söyleyin, senin olamadığın her şeyi olan biri var, senin harcadığın çabayı harcamamış, hatta istememiş bile; gökten bir elma düşmüş sadece eline, sense elma diye diye yaşamaz olmuşsun... Uğruna yaşadığın insanın aklında, yanında, canında başkaları; bilmiyorsun etmiyorsun hiçbirini, gerçekten başına bir şey gelse sen bunu öğrenip bir müdahale düşünüp bu fikri oradaki arkadaşlarına ulaştırıp gerçekleştirinceye kadar geçen zaman kıskanmaktan bile daha zor belki zaten onun yanında "onlar var" senin olamadıkların. Sen kimsin?!

Herkes ister kötü demeyin şuna artık, herkes ister, "sadece" değil tabii ki ama mümkün olduğunca çok zaman ondan ayrılmamayı hiçbir şekilde, en fazla değeri görmeyi ister, en fazla düşünülmeyi ister... Çünkü istediklerinden daha fazlasını yapmıştır. Bu bile sadece soran olursa diye bir cevaptır, asıl çünküyü kendimden örnek vereceğim: Çünkü ben o kadar çok sevdim ve sevmekteyim ki;,eğer dedikleri kadar iyiyse, biraz olsun bana benzeyen biriyse iyi yönlerden o içimin hiç ısınmadığı ve zerre güvenmediğim adam, sevdiğim kadını ona emanet ediyorum, başka kimseye değil...
Şayet değilse ya Ankara ya İstanbul, birinden biri yanıp gidecek birileri için ama bilin ki muhtemelen Ankara, çünkü -afedersiniz- bir bok yok burada benden başka. Bir gözüm bir kulağım sevdiğimdeyse eğer, diğer tüm organlarım da onun üzerinde artık, "tüm"e dikkat çekerim bak, anladınız siz onu!

Çaresizlik burada başlıyor işte, canından kıskandığın canını, canı yanmasın diye, senden onu canını alır gibi alan adama, canını emanet eder gibi teslim ettiğinde boynun bükük...

Başka biri olmak isterdim, o çocuk olmak isterdim, ondan da öte olmak isterdim, en fazlası olmak isterdim, açık net sevdiğim kadının biricik aşkı olmak isterdim, bu gün bu mevzuları hiç konuşmayalım isterdim, karnım tok sırtım pek olsun, herkes yanımda olsun, onunla da eskisi gibi olsun isterdim; ben istedikçe başkaları oldu mutlu, ben kıskandıkça kaybettim ama siz söyleyin, içini bildiğim kadını ne edeyim de kıskanmayayım?!
Benim yapabildiğim tek şey, durup yavru kediler gibi şuracıktan, sanki bi'camın arkasından bakar gibi kıvranarak kıskanmak be güzelim, kaderimizi bahane edip dahasına imkan tanımadığın için. "Gerçek anlamda" ilk kıskandığım insan sendin zaten, ikinci yine sensin bak işte bu daha da kıskandırıcı. Bu hayatta sadece "tatlı" olmak da varmış, teselli gibi, olsun...
Sırf kıskandığım için, başka hiçbir sebep olmasa da kin tutacağım onlara ama buna rağmen seveceğim seni be küçük kız; çünkü istediği kadar bilse dahi yine benim kadar bilemeyecek senin değerini; burada senin şimdini ve çocukluğunu tatmış, hala yüreğinde taşıyan, seni de sensizliği de bilip, hatalarından arınmış, kendine çeki düzen vermiş seni seven bir adam bil ki yaşayacak, bu içine ettiğimin Ankara'sında kimseciklere dönüp bakmaksızın. Bırak da kıskansın, varsın sevsin, beklesin, belki hala gelebilirsin.

Arada bir hala düşünürüm bunda kimsenin suçu yok: Ben neden öyle olmadım diye, hak etmedim mi diye, eksiğim neydi diye, döner dururum ve elbet akşam olur. O akşamlarda tek huzurlu eden vardır beni, kıskanmamın içten içe onun hoşuna gitmesi...

LÜTFEN BU VİDEOYU İZLEYİN.

Çok çeşidi vardır intihar etmenin, ilaçla, iple, bıçakla, tabancayla, yüksek bir yer ile... Lakin derdiniz toprağa girmek değil, sadece ölmekse, bir tanesi en garantisidir: Kim varsa hayatı bulduğunuz, kim varsa size yaşamayı hatırlatan, onunla koparmak bütün bağları. Bir tek aile dahil değildir buna, olmamalıdır çünkü olduğu vakit bu cinayetleşir; demek değil midir ki eş dost ölmüyor da yalnız aile ölüyor, eş de dost da ölüyor tabi ama aile hep bir başka...

Bir hoşçakalın cezası kaç ömür çekilirin deneyini yapıyoruz alenen. Biri yine yine yine söylüyorum sırf iyiliğim için bir şeyler dedi bana, bir şeyler dedi birine ama yanlış yorumladım ben.

Dedim ki, oğlum Alptuğ, bu vakitten sonra anca can sıkmak yapacağın; olsa olsa kuru bir yapraksın dedim, görünce hüzünden dahası gelmeyecek kimsenin aklına. Alptuğ dedim, yapamayacaksın, sandığın gibi iyi edemeyeceksin kimseyi, bu potansiyel yok sende! Alptuğ dedim, defol git dedim, gitsem sorun olmaz gibi bir hali vardı ve hoşçakal dedim. Her gitmek, her defa, her insanı kusursuz yaralarmış, düşünmedim. Düşünmedim çünkü kendimi asla böyle ince şeyleri düşünebilecek biri gibi görmedim, haklıymışım. O hoşçakal bitirdi her şeyi, o bir tanecik yalandan hoşçakal; yalan olansa hoş kalmasını istemek değil, gitmek ama ondan değil kendinden gitmek. Kim anlayacak lan bunu, sembolist mi millet?! Hoşçakaldan tek bir mana çıkarmış meğer, benim en razı olmadığım bir mana: "Ne halin varsa gör"
Oysa bunun tam aksi içindi o hoşçakal, ne halin varsa ben göreyim içindi. Ne kusurlu adamım ben, bir insan bu kadar mı anlatamaz kendini; ulan bin küsür yazım var, toplamı üfleyemiyor dahi yaramı. Bu acı sadece o hoşçakalın acısı, kendini onu terk ediyor gibi göstermenin acısı birine; bu acı geçmeyecek çünkü faili benim, vicdan bunu temizleyemeyecek çünkü bilmeden ettim, dil bunu susacak göz konuşacak, çünkü hüznüme yenik düşüp sinirli gibi ettim.
Kim ne demeye teselli etsin beni, nasıl olsun da yaptığımın olumlu bir yüzünü göstersin şimdi.

Hayat iyicene acımasızlığını sergiler oldu, vay anasını. Hatadır evet, ama sert bir hata olduğu için kimse hata olduğunu düşünmez, kimse yanlış anladığını düşünmez, kimse kişinin kendini anlatamayacak kadar çaresiz olduğunu düşünmez. Çok da haklıdırlar, ben de olsam ben de yapamazdım, sen de yapamazdın, diğerleri de! Derdini anlatmaktan aciz bu adam hiç yazıp etmese, konuşmasa mı daha? Yarar mı artık herhangi kelam yüreği susturmaya? Bakma sen dost, bakma sen benim olmayan yar; gayet iyi anlatırdım derdimi de, derdim kimseye görünmeyen yerimden, derdim ıssızımdan geçerdi; sizi de ona tesadüf ettirmemek için kıvırırken dolambaçlı yollardan, virajı alamadığım yerde kızdım, kırdım, her şeyi yaptım işte. Her şey daha mantıklı geliyordu o halde görmenizdense beni, inanın ki her şey o rezilliği yaşamaktan daha makuldü hepimiz adına; ha şimdi mi n'oldu? Elli kat daha beterim belki, Allah'tan kalmadı kimsenin bana dönüp bakacak mecali. Uzun bir dinlenmek gerek artık sanki, hepimiz için dinlenmek, benim için susmak.


Susacağım bu defa, artık susacağım; on bin defa düşünmeden, konuşmak dediğin bıçaklamaya eşdeğer bazen, en sevdiğini... Susmadığımız için geldi başımıza, biraz da susmadıkları için, susmadıklarından bazıları sevdiğimizi, kıskandığımızı, acı çektiğimizi, bilmemesi gerekene. Lakin hata sonuna kadar benim, hata "benim", günahın da, suçun da kendisiyim. Bu alacalı ama bir halt etmez laflar vallahi değil iç cızlatmak için, ben hakikaten hak ettim iyi kadar kötüyü de, hatta daha fazla; en azından bir açıdan ulaştım hakkıma, sorun değil artık, sıkıntı yok, susmak var.

Size tavsiyem genç arkadaşlar, siz de öyle pek konuşmayın; iyisiniz hoşsunuz şimdi de, deliye döndüğünüz bir gecenin sabahı gözünüzü bir açıyorsunuz kimse kalmamış. Bir adım önden gidip her şeyi yek yazıyorum, çünkü gerçek hayat bunlar işte, edebiyat değil bunlar. Yapmayın çocuklar, üzüntüden delirdiğiniz vakit bile, kötü tek kelime etmeyin kime olursa olsun.




Son olarak: Sevdiğiniz insanın başkasını sevmesinin en yüce müşkülü nedir bilir misiniz? Onun derdi olduğu vakit siz kendinizden önce onu düşünüp ateşe atılırsınız, oysa haklı olarak diyebilir "Ben bu dertlerimin arasında kimseyi düşünemem!" Eğer buna rağmen de onun dertleri ağır basıyorsa sizde üzülmeyin sakın ha, siz olmuşsunuzdur artık, olmak bir şeye yaramasa da.

Olmayacak böyle bu, birinin hepimize çeki düzen vermesi gerek, hatta bana bunu döverek yapması gerek. Kimse koymuyor çünkü elini taşın altına bizden, ben koyardım çoktan ama benim ellerim kanlı; o tutulacak şeyse taş bile olsa, güzel yüreklerinin hatrına, kana bulanmamalıydı. Biliyorum kimse koymayacak elini taşın altına, kimse okumayacak burada yazanları, pişmanlıkları, yapılanların sebeplerini ve vesaireyi, biliyorum o taş bir mezar taşı statüsü kazanacak, hatta kazandı bile.
Kendi kendime dönüp durmaktayım, deli bir danayım, kızgın bir Tuna'yım, çaresiz bir öksürüğüm, yanlış bir hikayeyim. Sadece düşünüyorum ki, dışı bile karanlık bu hikaye kitabı kapanmadıysa o kadar da yanlış olmasa gerek, öyleyse neden? Sen söyle Allah, sen kurtar bizi, sen getir kendimize bizi, sen birbirimize getir bizi. Biliyorum Allah'Im değil gibi olsa da ne kadar zor, değil gibi olsa da ne kadar kırgın, değil gibi olsa da ne kadar bıkmış bana dair; lütfen bir gerçek daha bildir Allah'm bana ve güzel olsun lütfen, "biz"i kurtaracak denli güzel. Harcanmayalım izin ver, harcanmayalım bir daha hayata, harcanmayalım bir daha başkalarına. Hayırlısı neyse sen bilirsin tabi ama yalvarırım bu defa hayırlı olan örtüşsün bizimle.




Allah'ım biliyorum, tüm "böyle olması gerekiyormuş"lara inat, hissediyorum böyle olmaması gerekirdi, hissediyorum geri dönüşü de var, hissediyorum var ama dönmez ben hariç belki kimse. Beni hisleri kuvvetli mi yarattın gerçekten, yoksa sadece ben ve birkaç kişinin daha inandığı ucuz bir yalan mı bu Allah'ım? Bir başka kulunun çok güzel bir lafı var, o der ki "Zaman olur iki kişinin inandığı yalan bile. Bir bakarsın yalan olmaz gerçeğin kralı olur." Ben de bunu istedim işte Allah'ım, görüyorsun, biliyorsun; sadece kendi inandığım bir yalan vardı, aşk gibi, sevgi gibi, en azından aşkı unutup dost olarak da olsa devam etmek gibi. Bu yalan ağır geldi, gelmesine bana da geldi Allah'ım ama biliyorsun, umut ettim, layık bir adam olduğuma inanarak umut ettim; onlar benim kadar inanamasa gerek, bırak gerçeğin kralı olmayı, bu yalan benim bile değil artık. Ankara'nın bir yalanı bu, İstanbul'un bir yalanı, şehirler arası bir yalan, gerçek olan her aşktan, her sevgiden daha hoş bir yalan; çünkü Allah'ım, karşı taraf, hatta her taraf için bu yalanın dibi bile olsa, öyle gerçek sevdim biliyorsun, umarım cezası yoktur senin katında. Bu yalanı yalan eden tek bir şey vardı, sadece tek bir şey, onların bunun yalan olduğuna inanmasından başka bir şey değil.

Peki ben senin dışında neye inanayım Allah'ım? Bunu bilmiyorum ama bildiğim bir şey var sanırım, artık bana Kadir bile inanmaz. Allah'ım, bize "biz"e bir çare, çeki düzen ver.

En en en kötüsü de nedir biliyor musunuz dostlar? Bir kavgada, tartışmada, ayrılıkta ve vesairede iki tarafın da iyi olmasıdır. Biri kötü olsa tamam, kötü olan umursamaz ve diğeri de onun kötü olduğunu kabul edip devam eder. Oysa iki taraf da iyiyse beyne neden sorusu iştirak eder, iki taraf da hak etmez, iki taraf da kötülük etmek istemez, nitekim sonsuz bir hüzün devralır ortalığı ki sormayın n'olur. Kızmıyorum Miray'a, çokça kırgınım sadece ve inanın bu kırgınlık benim elimde olsa kırgın olmazdım ama değil, fazla derinde, bu kadar derinim olduğunu ben bile yeni keşfettim. Neden sorusu işte, ona da sordum bunu ama yok cevap, bugün kimseciklerden tek bir cevap tanesi yok. Gelebilecek en yegâne cevap benim iyiliğim için olduğu ama hesap sorası lazım geliyor insanın; bana karşı geldiği için, benim için benden gizli bir şeyler yaptığı için, sonunu, daha doğrusu sonumu önemsemediği için. Hepimiz çekiyoruz cezayı, bu yüzden kızgınlığa düştüm ben, korktum çünkü, kırgınım hala ama çok korktum; tam olarak olup bitenin olmasından korktum en başından, en titretici kısmı bu. Tek bir dileğim vardı, eskiye dönmek değil hayır, eskiye yakın olmak; şimdiyse eskisinden de uzağım hem eskiye, hem kendime, hem de suçu olmayan tüm diğer dostlarıma.

Karşı taraf da iyiydi çünkü, hislerin zarar, adımların zarar, her şeyin zarar olurdu beklemediğin bir anda ki öyle de oldu. Suçlu arayamazsınız burada, herkes bir diğerine bir ucu için senin suçun der meselenin. Demesine der de, anlıyorum ki hiçbirimiz o kadar da kabahatli değiliz, belki Miray yoktan bir kargaşa çıkarttı bozup sessizliği, bu da benim içime sığmamam yüzündendi; belki Ceren bu kargaşada onu boşa sevmediğimi kanıtlarcasına bir rol üstlenip beni kurtarmak adına feda etti bizi. Tüm bunları bir anda öğrenen ben, sudan çıkmış balık kadar çaresiz çırpındım gecenin o vakti, ikisinin de üzülmemi istemediğini bilip amaçlarına ulaşmalarını isteyerek aklıma gelen ilk yolu, herkesten kopmayı seçtim ama en kolay yol değil en zoruymuş bu. İşin kötüsü, en çok da Ceren, bensizliğin tadını aldığı vakit beni aramayacaktı, sanırım öyle de oldu. Bunlar olmasaydı da, Miray hiçbir şey yapmasaydı yani, ben yine böyle sürünecektim, bir başkasını seven o ömrüm kadının, onu ne kadar sevdiğini biliyordum çünkü. Sıkamamıştım dişimi, kıskanıp acının göğsüme göğsüme nüfuz edişini dolu gözlerle izlerken zaten gitmeyi söyledim çoktan. Benim gitmek dediğim bırakıp gitmek değildi ama bir kere gittiğin insan için, istersen onun için git yine alçaksındır.

Tek çarem var sanırım, başlayan bu oyunu en sert şekilde sürdürmek; herkes tamamen çekip gitmeli, bütün ısrarlarıma rağmen uzak kalmalıyım her türlü kavuşmaktan belki, herkes ağzıma tükürmeli belki iyice, bilmiyorum. Yeterince acı çekmedim gibi, ondan bırakamıyorum gibi; çeksem bırakır mıyım? Bence kesinlikle hayır. Çünkü o, o bugün beni arayıp sadece nasıl olduğumu sorduğunda, sesinin tonundan annemin üstümü örtüşlerini hissettim küçükkenki. Vazgeçtim sert mert surdüremem, bütün suçu ve sorumluluğu üzerime alıyorum, geri dönsün herkes, o da dönsün; olmaz diye bir şey yok, bu kader değil, daha kadere var, daha kadere var deyin n'olur, daha var...
Dostlarım da dönsün, ilk hatam mı bu benim? Tüm bu hatalar hiçbirimiz kötü değiliz diye, kaybetmiş sayılmayız hala, bitmedi, dedim ya var daha, var.
Bitmesin Ceren, Miray seni de affettim, ama yazık ki bıraktığın kırgınlık müzelik, iyilerin kavgasının müzesine ait nadide bir parça.

Kızgın ve kırgınız iyiden iyiye biliyorum, iyi iyiye dargınız ama geçmesi için şansımız hala var. Geçmesin derseniz de, her zamanki gibi canınız sağolsun işte.

Bir dizinin bir repliği var: "Senin canını yaktı diye, canını yakmak istersin ama sonunda yaktığında o canı, asıl haksızlık; ona bu kadar üzülmeden edemezsin." Bu hesaptı benimki de, içimdekileri yalan bir şekilde dökmeyeceğim buraya.

Normale zorla dahi yeriden kıpırdatamayacağınız bu ben, günümün dörtte birini sokakta geçirdim; hangi deliğe girmedim ki, kahvehanelerden kafelere, parklardan bahçelere, kalabalık caddelere, bilmediğim mahallelere, daracık sokaklara, dev kaldırımlara. Herkesi gördüm, çocukları, çiftleri, yaşlıları, yalnızları; gördüm ki başını eğiyor büyükler, gördüm ki korkuyor çocuklar, o vakit anladım ben benden gerçekten çıkmışım; karşı kaldırımdaki amcanın "Yorgun musun delikanlı?" deyişine olan itirazsız evet'im açıklamaz da, bilmem nereye nasıl gidilir diye çevirdiğim bir yaşlı bir gencin ben yokmuşum gibi basıp gitmesi mi açıklar olup biteni. Elli defa açılmayan telefonlar, elli defa, çok kişiyi, çok çok kez; bu telefon aleti de hiçbir işe yaramıyor anlaşılan, bunu daha yeni öğrendim o dokunuyor...
Bomboş beton çölünde gibi gidiyordum bir ara, tepemde güneş, on kişinin yan yana geçebileceği yol kenarı bir kaldırımdan, bir başıma ağır ağır giderken ben yorgun değil yılgındım; şey gibiydi sanki yürümek, kaçmayı becerebiliyor muşum gibi, öyle gibi. Anlamadım ki kaçan zaten kaçmış, anlamadım ki biz kaçırmışız; boşuna mı kaçırmışım, bu günü gördüğüm için, herkesin bir yana benim bir yana düşeceğimi bildiğim için, istedim ki bari onlar o yanda vicdanı rahat yaşasın, ben bu yanda bir şeyler bir şeyler. Altı saat ulan, altı saat!

Yorgunum bey amca evet, en çok bunun anlaşılmaması için yormuştum kendimi oysa; amca bana dokunmuyor o açılmayan telefonlar bilmem neler, bana o telefonu açan, hatta sonradan kendi de arayanın yokluğu koyuyor. Biliyorum vicdan azabı, biliyorum benim kendime bir şey yapacağım korkusu; ey bey amca daha ne yapayım ben kendime sen söyle! Onun o azabı, diğer birinde görünmeyen azabı o kadar mantıksız ki bey amca, hala bana gelmiş diğerine bir şans daha vermemi istiyor. Ben bir onu kırmazdım, gerçi dün büyük bir geceydi ve biliyorum bunu da yaptım; ben zaten kırıcı bir adammışım belli ki, bu da demek oluyor ki ortada asla affolunmayacak birisi var. Hatayı geçtim onu geçtim bunu geçtim, kızgın değilim amca, amca çok kırgınım; biliyorum bana inanmadıkları için bunlar, beni düşünmek ayağına beni görmedikleri için, birbirlerinin yanlışlarını haklı çıkardıkları için. Biri diyor ona zarar veriyorsun, diğeri diyor evet veriyorum ve gitmeye karar veriyor; bana sormadılar, biliyorlar çünkü kal diyeceğim, çünkü benim niyetim hiç bir şeyi değiştirmeyecek her zamanki gibi. Herkes bildiğini okursa bey amca, ben de öyle yapacağım. Altı saat bey amca, altı saat!

Gidin dedim hepsine çünkü çocuk değilim, görüyorum avutmaları, görüyorum soğutmak adına yalanları; e ne oldu bu, oyun oldu, ben de bitirdim, zaten baştan kaybetmiştim. Hala inanırım o tek bir kişiye, hala affetmem diğer tek bir kişiyi; benim hayatımda biri arkadaşım biri her şeyim iki kadın vardı, biri diğerine onun yapmaktan en korktuğu şeyi yapıyor olduğunu söyledi -güya benim için- diğeri buna inanmak için bahane arıyordu, kötü hissetti, gitmek için yalanlar söyledi, bunu anlamam beni kırdı, tuzla buz etti, bari dedim hiç sansımız yok gitsin ikisi de. Benim "Git!"im sebebi oldu işte herkesin. Hiçbiri de sormadı bana ha, daha mutlu musun, amacımıza(!) ulaştık mı? Biliyorlardı, değildim, dahanın dahası, en fazlasından bir adet kötüydüm her manada, telefonlar dahi açılmadı.
Korkma sen de küçük çocuk, hiç mi görmedin yol kenarında ağlayan abi klişesini. Bu abi daima iyi çocuk, sıkmayın canınızı hiçbiriniz; olmasam bile aramızda kalsın, sakın kimseciklere söyleme. Onlar ancak böyle yaşayabilecek çocuk, yüklerini bana devşirirlerse yaşayabilirler, ben istemişim gibi; mutlu olduğuma inanırlarsa bir şansları olur, benden nefret etmeye kalkanlar da mutlu olur inanarak suçuma. Suçsuzum çocuk sen inan, sadece sen ama bir başkası değil; herkes suçlu bilsin beni, ben buna hazırladım kendimi. Altı saat çocuk, altı saat!

Herkes bunun en iyisi olduğuna kanaat getirsin,
Sonra da kapansın bu tiyatro;
En iyisi bu olmadığı için,
Bırakırım herkes inanmak istediğine inansın
Ama ben sokaktakilerden anladım gerçeğimi,
Yok muyum neyim bilmediğim, irdelemediğim.
Çok iyiyim ben(!) Öyle iyiyim ki amca ve çocuk,
Altı saat mutlu mesut dolaştım.

Seviyor onlar beni kendilerince, iyi olduğumu iddia etmemin tek sebebi ise Oscar Wilde; diyor ya "Oysa herkes öldürür sevdiğini ama herkes öldürdü diye ölmez.", ölmeyeceklerini bilmek yetiyor işte.

Bırak abi üzülsünler, en sevdiğin bile olsa üzülsün; asla kıyamadın sen biliyorum, ama bu defa değişmek zorundasın, onlar üzülmüştür, bir gün, iki gün,  beş gün, altı ay, bir sene üzülürler, sonra mutlu olurlar. Başından beri istediğimiz de bu değil miydi bizim? Hem meraklanma, hiç bir şey olmaz, içleri delik deşik bile olsa bu geceki tek gözyaşın etmez. Elbet çetin olacak onlara da ama sana olduğu gibi değil, hem hep diyen sen değil miydin "Herkes mutlu olsun yeter ki, üzülürüm ben" diye, ilk adımı attın. Biz zaten iyi kötü gördük geçirdik, onlar da öyle evet; göreceksin ama mutlu olacak hepsi, şimdi zor geliyor ama değmiş diyeceksin. Sen de mutlu olmayıver be oğlum, insanları mutlu görmenin huzuru ahirete kadar kâfi bize, hem Allah bilir ne kaldı şunun şurasında. Biliyorum senin şuanda anlamadığın tek şey ikisinin de amacı seni yaşatmakken nasıl oldu da aynı anda, öldürerek başladılar bunu gerçekleştirmeye. Canları sağolsun, şimdi anlıyorum bu sayede ne büyüklük ettiklerini, artık yalnızlık canımı acıtan bir olgu değil, hatta çok fazla güzel; en önemlisi artık aşk ne peşinden gittiğim ne müsaade ettiğim, daha güçlü biri oldum gibi şimdiden Hem ben iyi yaptım iyi, çok iyi; öyle sanıyorlardı ama mutlu değillerdi, hep kızarlardı ben hayatlarında olduğum müddetçe onlara hüzün verdiğimi düşünüyorum diye ama bak bu gece haklı olduğumu kanıtladık bile. Bence bunu kutlayalım, sen, ben bi'de ben toplaşıp bir yerlere gidelim bir ara oldu mu ben? Ha dur tabi ben şimdi cevap veremezsin işim vardır, son bir işim de kurunun yanında yaşları da yakmaktır hayatımda ilk defa, yine ve yjne onların iyiliği için, ine yapmak gibi basit bir acıyla benim hüznüme kıyasla. Herkes unutur, hepsinin yüreği yatışır, bak gör düşmanlık bile beslerler içlerinden; bir ben hatırlarım bu geceyi falan, her bir şeyi... E ben de bir gün toprak olurum kardeş, oracıkta bu kavga da biter işte.

En sadık halim bu benim bütün sevgime, tam tersi gibi gözükse de doruklarındayım merhametimin,yapmıyor göründüğüm tüm iyi şeylerin temelini atıyorum şuan, tüm kötü görünenler ise yaptıklarımdan, yine yalnız benim hatırlayacağım, bencillik gibi gözüken fedakarlıklar. Bencillik gibi gözükecek ki kolay olacak kopması karşıdakinin, nefret ederse de sıkıntı değil, kimler kimler etmemiş, başta kendim. Beni üzdüklerini unutup bana kızmalarını istiyorum, o her zamanki suçun bana dönmesi olayını, zeytinyağı gibi üste çıkmaları olayını son bir defa yaşamak istiyorum eskinin tam aksine. Bu giderecek kırgınlığımı benim, gidermesi demekse değildir ki her şey eskiye dönecek. Geçti işte, geçmiş, ben kovaladım o kovaladı bu kovaladı lakin geçip gitmiş. Yarın sabah da bu gece, hatta bu ben geçmiş olacak hisleri hariç, bakalım yalnızken daha neleri bizden koparıp götürecek bu naçiz hayat.
İster miydim isterdim biri dönsün af dilesin, diğeri diledi ama ondan geçti; o ise dilese affedeceğim ama biliyorum dilemez, dilemeyecek çünkü bu gece olanları ikisi de asla tahmin edemeyecek. Ben kovdum çünkü onları, özür beklediğim eminim istediğim kıvamdadır, özrü bırak nefret diliyordur benim için, bahane aradığımı bile düşünmüş olabilir onu hayatımdan çıkarmak adına.
N'olur mutlu olun, ne ben size ne siz bana zerre yakışmayız artık ama mutlu olun işte, elveda dostluk kavramı, elveda aşk kavramı, elveda... Biliyorum ki bu gecenin sabahında yalnızca bir akıl bulanıklığı olarak kalacağım, olması gerektiği gibi.

Bunu da buraya bırakıyorum:

(Sonradan ekleme: Keşke birileri fark etseydi bu yazıyı yazarken öfke ve sinir değil, gözyaşı ve çaresizliğin hakim olduğunu bütün hücrelerime.)

İlk olarak belirtmem gerekir ki bu bizim sınıftaki berkay değil.

Kim bu Berkay? Canımı sıkan dangalağın teki, çok canım sıkılıyor, kuş vuralım isterseniz. Benim canım öyle her şeye de sıkılıp darlanmaz bilirsiniz ama bu lavuk -evet bildiğiniz düz lavuk- beni çok ayar ediyor. Ediyor çünkü bir kızın ilgisini, sevgisini geçiştiriyor. O kız bunu anlamaz, o kız çok çok akıllıdır ama bunu anlayamaz; çünkü o bir kız, kız olduğu için değil ama erkek olmadığı için anlayamaz. Bense bu Berkay gibilerin arasında büyüdüm, gözlemleyerek ve nefret ederek. Ağzının içine düşecek bir kıza kem küm cevaplar veriyorsan ve bu cevapları yarı yarıya iyi veriyorsan bu onunla oynamaktır, oltadaki balık sana gelsin diye ipi az az salıp az az çekmektir; kaldı ki senin derdin bu da değil, sen onu edinmek bile değil, çırpındırmak istiyorsun. Bir bilsem izini, yurdunu falan filan; o kızın çırpınmalarını toparlamak adına bende doğmuş aksi kuvvette depremleri salıversem üzerine de boğsam seni.
Ben yanılıyorumdur inşallah, inşallah içine düşecek o kızın aklından düşmesi gerekecek biri değilsindir. Çünkü yanılmadığım takdirde sana bir bedel ödetmenin yollarını arayacağım, o kıza anlatsam da görmeyecek çünkü ne kadar değişirse değişsin, hala çok masum içi, çok çok habersiz. Bana kızacak o vakit, bir şeyden haberi olmayan herkes gibi soluğu bende alacak ve kötü ben olacağım. Umarım beni kötü etmezsin kardeş, ben kötü olursam, şehrinizin beklediği o depremin bir kopyasını sana özel kılarım, ölümünü inşa ederim.
Sen beni tanımazsın, beni kimsecikler tanımaz, kimsecikler görmedi zalim yanımı ama öyle bir yanım da var, senin gibi özel vakalarda kullanmak üzere biriktirdiğim.

Hadi diyelim tüm bu senaryo benim kurmam olsun, ulan sen nasıl bir hödük, nasıl bir avanaksın ki akıl edemyorsun, nasıl normal geliyor sana bu sevgi, nasıl herhangi bir şeymiş gibi taşıyabiliyorsun, bu kadar mı doyumsuzsun? Seni iyi görmemin tek bir esası var Berkay kardeş, ancak ve ancak sen bu aşkın farkında, fakat bu aşkı paylaşacak histe olmadığın için farkında değilmiş gibi davranan biriysen seni iyi görebilirim. O zaman demektir ki bilmiyorsun yapman gerekeni, çaresizsin ve onu sürdürüyorsun, kırmamak adına hiçbir şey yapmıyorsun. Öyleyse aferin sana, ama ben öyle olmadığından adım gibi eminim işte. Bu defa hislerim yanlış çıksın ama n'olur, sen öyle ballı bir şerefsizsin ki çünkü, değil ben kimse senin kılına dokunamayacak, senin sigortan o kız çünkü, o kız senden üzülebilir, ya da o kızı sen üzersin; her türlü üzüyorsunuz onu, hepiniz her türlü üzdünüz zaten, bırakın, gidin, ben ona yeterim, Allah belanızı versin.
Varya Berkay, ulan sadece onu umursuyor gibi bile dursan bir şey demeyeceğim mesajlaşmanızda, gülüyorsun ediyorsun, espriler şakalar ama samimi olmadığın okunuyor, bir seven bunu okuyamaz ve sen de bunu bildiğin için bundan zevk alıyorsun bence. Hak etmiyorsunuz oğlum, hiçbiriniz onu hak etmediniz; ben de etmemişimdir lafım yok ama sizin kadar değil be Berkay. Ölümünü dileyemiyorum bile, senin ölümün de yaşamın da o kızın çöküşü, keşke adam gibi defolup gitmenin bir yolunu bulsan. Ona bir daha zarar gelirse sen üzülürsün, hepiniz üzülürsünüz, ikinci ve son defa onu da dinlemem ve hepinizi üzmek için elimden geleni yaparım ama olan ona olur işte, bu onu da beni de yakar ve bizim tamirimiz yok. Bizim ikinci çöküşümüz de boktan bir Berkay'dan olacak belli, sıkıysa bu şarkıyı da çalın hadi!