Sondu işte bugün, son defa kapısından girdim o çilenin; yalnız onun da değil, geçmişimin, kanlı bıçaklı olmaya yüz tuttuğum kendimi, bir daha karşılaşmamak üzere içine kapadığım o karanlık yerin. Ne olursa olsun sınav sonucum, üniversiteyi kazansam da kazanmasam da asla uğramayacağım oraya bir daha, ne o mahalleden geçeceğim hatta mümkünse, ne de başka bir şey. Veda etmem gerekenlere vedamı ettim, çilemi çekenlere sedalar ettim, geri kalanaysa unutmak üzere sustum. Herkes benim için geçmiş artık topluca, şey etmişim niceliğini de niteliğini de afedersin, artık kendime zaman vereceğim ki geçip gitsin.

Tek bir kişiye veda edememek paramparça etti beni sabahın on çeyreğinde,
Edememek diyorum ama ederdim aslında, edebilirdim, son kez gördüm onu, bakamadım uzun uzun gerçi, kimseye dönüp bakamam ben ki... Diyecek oldum iki kelime, "vedalaşalım istedim" diye... Ama yok, bunu isterden çok umrunda değil gibiydim, olsun... Geçtim, geçmiş olsun.

Sözün özü gidiciyim ben çocuklar -bu aralar nedense size çocuklar demeyi seviyorum- ve galiba artık hayatım "Yeni Bir Gün"deki gibi olacak, yara kalsa da iltihabı söktüm attım, iyiyim, gerçekten iyiyim, kırgın ama iyi, kızgın ama iyi, dargın ama iyi, yazıklar olsun ama iyi...
Bize yakışır bir jübile yapamadık ama kimin umurunda ki, hapisten kaçarken çıktığında tüneli kapatmak için uğraşmazsın sonuçta.  Ha şimdi unuttun mu derseniz şayet, ara ara ufak tefek görüntüler doğuyor geçmişten zihnimde, nefesim falan kesiliyor ama atlatacağım, atlatmak zorundayım.

Hayatım tıpkı soyadım gibi dağ sanki, ufak bir bakı yamacı var ve benim yaşamamı sağlayan da bir iki yıldır oraya bakılı kalmam galiba; çok dik o yamaç ve hayli ırağım ben de ona, ne etrafı ne kendimi tanıyorum aslında... Kendimi çok ele veriyorum var ya, gülerek ederek herkesten önce kendimi mutlu olduğuma inandırmaya çalıştığım ve yazık ki beceremediğim o kadar gün gibi ortada ki.
Hep soracağım belli kizaten ama son kez hepinizin huzurunda doya doya soruyorum bağışlayın:

Değdi mi? Neden? Nedendi yani? Kendimi değil de sizi düşünmem miydi mesele? Rahat uyuyorsunuz biliyorum ama nasıl? Daha da önemlisi, ben neden uyuyamıyorum? Neden sevmediniz beni? Neden onca sene sakladınız bunu? Hiçbir şey değilken neden dost gibi davrandınız? Hiç mi utanmadınız? Hiç mi sızlamadı içiniz? Neden öfkeden daralsa da göğüs kafesim, içimdeki hala size sarılma isteği?

Al işte okuyucu bunu, al ne yaparsan yap, o kadar hiçim kivmahiyetsiz bu yazı, bu blog desen koca bir enkazın meşrulaşma çabası, lakabım da "benimsenemeyen" bundan sonra evet, bundan sonraki ben daha iyi olacaksa bile bu ben... Benim için öldüm artık, bu nefes de sondu, yine gözlerim doldu, mürekkebim son buldu.

Lafa üniversite sınavına 11 gün kaldığını söyleyerek başlamak en doğrusu, şimdi diyebilirsiniz "Oturup bunu kaleme almaktansa çalışsana!" ve muhtemelen haklısınızdır da ama bi'durun, ben o işi hallediyorum, her işi hallediyorum.
Biliyorsunuz olup bitenleri, bana deştirmeyin yine eskileri; diyeceğim o ki yolun sonundayız, o gün gün hatta an an beklediğimiz kurtuluş çok yakında ve naftalin kokusu kadar keskin. Bir korku yok da değil tabii, bi'bok beceremeyeceğim hissi herkeste olduğu gibi bende de var -ben eksik kalır mıyım zaten- fakat sorun etmiyorum, zira bir o kadar da kesin gözle bakıyorum bu maçı aldığıma. Çok bekledik, lafı hiç döndürüp dolandırmayacağım kusura bakmayın ama direkt olarak eziyetin tillahını çektik her türlü, çok yorulduk, son nefese vardığımızda kamu spotundaki gibi kendimize "Hadi baba!" dedik ve güç bela devam ettik ama şimdi... Şimdi bizim devrimiz başlıyor işte, tam şuracıkta.
 Bizli bizli konuşuyorum çünkü bu günlerden başkaları da etkilenecek, her şeyi hesap ettim ve tüm hesap ettiğim gibi olmayış ihtimallerini de hesaba katarak bir sonsuzluk oluşturdum; o kadar kesin söyleyeyim, bundan sonraki hayatım daha düzenli, bir kere artık öfkenin yerini dinginlik alabilir çoğunlukla, artık kendimi tamamıyla kendime adama vakti geldi, tek bir farkla... Madem o zor günler iyiden iyiye geride kalıyor, o günlerde yanımda olan kimseler benden geride kalmayacak, peki bu ne demek? O kötü gün dostlarımın, Sena Hilal Dedebağ olsun, Emir Arslan olsun, Beyza Eryıldırım olsun, Esra Taşçı olsun... Onların hepsinin bundan sonra kazanacağım her şeyde bir payı var ve baki de kalacak; şimdi sıra bende, günü geldiğinde misliyle karşılık vermek için beklemek sırası.

Değişti işler,
Çokça çalıştım
Yeni hayatıma
Mutsuzluk bırakmadım.

Hepimizin dertleri var, hepimizin dertleri dolu, bense hep hepimizi birden kurtarabileceğime inandım; benden başka itibar eden olmadı gerçi pek bu fikre, belki onlar bile doğal olarak, herkes terzinin kendi söküğünü dikemeyişine bakıp başkasınınkini dikmesini de beklemiyordu tabii... Artıksa işler değişti, kanatlarımı tamir ettim ben, şimdi başkalarını uçurabilmem için gereken bir tek şey var, o da kendi uçuşum için gereken zaman.
Zaman demişken, kendisi belki de ilk defa olumsuz etkilemiyor beni; eskiden zaman geçtikçe bazı şeyler ur gibi otururdu içime, zaman geçtikçe pratiğin de teorinin de inadına artış gösterirdi gözyaşlarım ve hüznüm vesaire vesaire... Zamanla yıldızım barıştı galiba, her şey yerli yerinde şimdi, rayına oturdu düzenim, planlarım kısmen de olsa tıkır tıkır, saydıracağım vakit dolunca takır takır.
Bugün de bu kafayla girdim belki de ilk defa sınava, sanki başarılı olacağımı önceden bilir gibi garip bir şey geldi, tak tak tak nasıl estim görmeniz lazım, sonuç olarak matematikte 24.75' net yaptım. Kötü olduğunu biliyorum, berbat, rezillik... Tabii bir MF veya TM için geçerli bu, ben ise o pek kimsenin uğramayı göze almadığı yoldayım, TS'yim. Bunları neden anlatma ihtiyacı hissettiğimi şuradan anlayabilirsiniz: Sene başında matematik netim 2 ile 5 arası gidip geliyordu, alın işte size artık bir şeylerin değiştiğinin, o bahsedip durduğum altın çağın bir martaval olmadığının en güzide kanıtı.☺
Her Şey Çok Güzel Olacak filminin canlı örneği gibiyim, nitekim orda filmin sonu o kadar da umulduğu gibi olmuyordu ama nihayetinde herifler mutluydu yani, benimki de o hesap..

Değişti işler,
Baki umutlar ve
Bakir mutlulukar
Artık beni bekliyor

Ben sadece kendim için çalışmıyorum, ailem için de öyle, motivasyonum yalnızca üniversite kazanmak gibi bir boktanlıkta ilerlemiyor, böyle ilerleyen varsa peşinen dönsün zaten... Benim hayatım yeni başlıyor, açıkçası bu seneye kadar her anlamda çektiğim rezilliğin izahı bile yok ama artık yolumu ben çiziyorum, değişkenleri değilse bile elemanları ben belirliyorum; o malum uzun zamanlarda yanımda duranın bu günden itibaren yükseğe çıkacağını, geri kalanın yerinde sayışını ve çöküşünü zevkle izleyeceğimi sizlere açık açık müjdeliyorum şimdi.
Bugüne dek bir kabul edilme kaygısındaydık doğrusu, arkadaşımız sandıklarımızı kaybetmeme kaygısıyla her dediklerine he dedik, tavrımızı koymadık, aman ağzımızın tadı kaçmasın derken hoşgörüyle sustuk, alttan aldık falan mesela; ya da birilerinin gözüne girebilmek için didindik durduk, statü yahut fizik olarak bizden güçlü birilerinin bizden bir şeyleri almaması yahut bir şeyleri elde etmemize engel olmaması vs. için hınçla sustuk kaldık... Korkarım artık bunların hepsi geride kaldı, dişe diş, kana kan, en kalın çizgilerle belirli bir hayat başladı bile; ben istediğim kadar var herkes ve her şey.
Aman ha bu cümlem kibir, öfke yahut gaddarlık olarak algılanmasın; ben o öyle dizilerdeki, güç eline geçince kendini kaybedip kötüleşen hakkı yenmiş iyilerden olamam ki, biliyorsunuz iyi kötü. Tek demeye çalıştığım şey, hakkımı alacağım, hakkımı onlardan, hakkımı geri alacağım... Bu kadar hakkı ne mi yapacağım? Gezeceğim, tozacağım, henüz tahrip olmamış türlü güzelliğin arasına karışıp biraz "nefes alacağım" artık; güzel insanlarla güzel işler yapacağım, kimsesiz çocuklara dost olacağım.

Değişti işler,
Ben de benim,
İyi ki varım,
Bunu kanıtlayacağım.

Selam ey ahali, yine bu gece daha burdayız bakalım. Neden mi? Sanırım onca zaman sonra bir ayrıntıyı ziyadesiyle kaptım dostluğa dair. Malumunuz, ihtimaller kara ve çetin olduğu takdirde pek bi'evhamlıdır bu arkadaşınız, hele mevzubahis başkalarının iyiliği olduğu müddet; kaldı ki ihtimal denen o puştlar da bunu bildiklerinden olsa gerek, asla yanaşılmaya gelmezler çok şükür, neyse... Bunu zaten kapmıştım ama bunu kontrol altına alma peşindeydim uzunca zamandır, nitekim aldım, galiba.
İnsanlar hata yapabilir bunu ben de biliyorum, işte tam da buradan yürüdüm zaten; uzun zaman sonra idrakına vardım ki biri hata yaptığında, üst üste hatalar dizisi yaptığında, hatta bunlar artık kimse tarafından hata olarak görülmediğinde dahi... İpleri biraz yumuşak tutmakta fayda var anlaşılan. Peki bu ne demek? Şu demek: Bunu neden yaptın höt zöt etmeye başladığınız takdirde söz konusu hatadan -her ne ise artık- dönülebilmesi yahut dönme çabası uygulanmasına rağmen bu çabanın başarıya ulaşması ihtimalleri giderek azalır, dedim ya puşt ihtimaller işte.
Oysa bir de biraz dursanız, çünkü sürecin kötüye gidişi bile iyiye işarettir, henüz kötü olmamıştır zira; gözlemleyin yani, kıyısına geldiğinizde nasılsa zor kullanır hatadan döndürürsünüz gerekirse ama o zamana kadar sakinliği muhafaza edin, zira hatanın giderilmesinin yanı sıra yeni erdemler de getirir bu tavır, tecrübeyle sabit.
Yapıcı davranmak her zaman için olmasa bile kazanmak demektir, sabırla bekleyin, güzel şeylerden söz edin mesela, güzel ihtimallerden, her şeyin geride kalacağından; bunu masal gibi yapmayın tabii, muhakkak ki bir gerçekten çıkın yola ki asfalt mezar olmasın.

Sigara mevzusunu ele alın mesela, ilk olayın bahsine bile değmez ama ikiden bahsedeceğim, o da sırf siz bir şeyler kapın diye yani; şöyle ki ben niye içiyorsun falan bilmem ne köpürseydim -ki bilen bilir meşhurdur benim köpürmelerim, hala daha kalan vardır altında- muhtemelen adı anlamamak olacaktı, o vakit bunu hesap edemedim esasen ama yine de payıma en çok düşen şeyi yaptım tekrar, bekledim. Bekledim, üzüldüm, bir evvelki yazıyı yazdım ve şimdiyse bu... Çünkü o arkadaşın bugün dedikleri tam anlamıyla sabrın selametiydi benim adıma; öyle biri olmadığını bildiğini, bir şeylerden kaçmak amaçlı ettiğini bildiğini anlatan, kısacası her şeyin farkında ve yalnızca elinden biraz tutulması gereken bir durumda olup, tutulduğu takdirde kurtulacağını ifade eden cümleler kurdu. O bu cümleleri bu bilinçle kurmadı belki ama içine sakladığı anlam kesinlikle buydu.

Kafamız karışır bazen çocuklar, keşke o kafamızın karışmışlıklarında tutsalardı elimizden, keşke kafaları karıştıklarında görseydiler tuttuklarımızı ellerinden ama artık bitti işte. Artık su öylesine berrak ki, şunun şurasında yirmi gün mü ne, sonrası altın çağlar işte.
Nice günler geldi geçti, hiçbir şey için pişman olmadığım günler -değer vermek hariç belki- ve sonrasında yine oyununu oynayan hayat bana bu gece bir ders daha hediye etti. Hepimizi kurtaracağım arkadaşlar, ben yarı yolda bırakmaya yaratılmadım, yapamam; güzel günler göreceğiz, güneşli günler.☺

Bazen adım atabilmen için karşı kaldırımın sana biraz olsun gözükmesine ihtiyacın vardır ya hani, bilirsin işte, kavga kokusu gelir midenden, üşütmüşsündür, anladın sen. Bir kumar olarak güvenmek, her gün yenibaştan nefes alırcasına yaptığımız, daimi yorgun düşüp, ölüme kalktığımız. Sen yanmasan ben yanacaktım çünkü izahı bu; bu kadar işte gündüzlerimiz, gecelerimiz, birbirimizin enkazlarını kendimize tamir etmek üzere binbir hevesle yuva edişlerimiz... Gitti işte herkes, ateşimizle gün gibi ortadayız; eskiden kumsalı düşleten dalga sesleri şimdi fırtınanın karartısını göz bebeklerimizde doğurmaya yetiyor. Hayır yani biz neyi bekliyorsak onu elde etmeyelim anlıyor musunuz? Sanmıyorum...
Ah çocuklar ah, ben de bilmiyorum bu defa; yeterince ortada değil mi zaten, gelmişim altmışıma, ne o eski hiciv kalır ne anlatma kudreti tabii; dilimin ucunda bakla bakla böyle, bekliyorum öylece. Diyivereceğim size yekten ama işte...

Dejavu bu çocuklar, tuhaf oldum işte; aynı solmuş mevsimi yeniden yaşadım, kendi kendime ve muhtemelen makus bir abartıyla. Yani demeye çalıştığım, bir arkadaşım daha sigaraya başlayınca işte ben... Bire bir aynı his, aynı acı, aynı hatıraların göğsüme yirmi iki uçlu tırpan misali saplanıp kalması. Aklıma ilk gelen şey tabii ki de başaramadığım oldu, yeterince yanında olamadığım, kimin olabildim ki; ha bir de bi'fark var bu defa, sesimi çıkartamadım, tek kelime edemedim, sadece üzülmekle yetindim ama bu defa en çok kendime... Malum olaylardan sonra çok kişiyi saniyesinde çıkartıp attım hayatımdan sigara içen, oysa hayat işte, yine bir yerden yedirdi sopasını, ucuna Allah kerim.
Olmadı bu defa, muhtemelen bir kişiyi daha kaybedemeyecek kadar bitap düştüğümden, zannımca onun buna ve korkarım belki de dahasına sürüklenişine çaresizce an be an seyirci kalışımdan. Siz beni anlayamazsınız yani çocuklar özetle, bense kendimi anlatma yetimi havaya kaptırdım galiba bu günlerde, ansızın yağmurlu ansızın sapsarı oluşu bundan mütevellit olsa gerek. Bittim çocuklar, anlatamıyorum, bitiyor...
Hoşçakalın çocuklar, bakın işte bu ham acı.

Dünya garip bir yer oldu artık, aslında bunu anlamak o kadar da güç değil; şöyle ki bugün kuzenim (7) karnesini alırken arkadaşlarıyla fotoğraf çektirmediyse, en güvendiği arkadaşı daha o yaşta onu ona göre de olsa sattıysa, eve gelince üzerinde "surat ifadelerine uygun cümleler yazınız" yazan tatil ödevinde üzgün suratın yanına her çocuğun yapacağı üzere "Tatil bitince üzülürüm." gibi cümleler değil de "Arkadaşım beni üzdü." yazdıysa benim yerimde olsanız siz de böyle düşünürdünüz.
Belki bizim aldanmışlığımız, acımız yahut ötekiliğimiz ırsidir, belki de dünyanın çıkan çivisi batacak bir bizi bulmuştur, olabilir.

Yeni tanıştığım bir kızın öğütleri de düşündürücüydü açıkçası, kabaca "Takmayacaksın tak açacaksın." cinsinden şeyler; haklı mı? haklı tabii, herkes kadar haklı ama onun da yine herkes gibi atladığı bir nokta var, ben bunu yapabilecek düzeyde makul bir adam olsaydım ben olmazdım zaten, bana deli denmesinin geçerli sebepleri var; geçerli, acı verici ama vicdanen de kusursuz huzurlu, mücbir sebepler... Kendim için insanları kullanmak... Buna hakkım var aslında, yani beni zaten kullananları kullanmaktan söz ediyorum; tabii ben illa da kullanmayacağım bu hakkı, neden derseniz hem kendimi o ucubelere benzemiş hissetmekten daha acı bulmadığım için bilip bilmediğiniz tüm yaşadıklarımı, hem de her tür kötülüğüne ve beni boşvermişliğine rağmen kalbimin ortasında yer verdiğim insanları önemsemeyi kişiliğim gereği durduramayacak olmam. Hal böyleyken birilerine gereğinden çok fazla öfkeli, birilerineyse haddinden hayli yumuşak davranmam temelli zora sokuyor işleri; demiştim, ayarım yok, şayet olsa burada olmazdım galiba.

Ki madem düzeltmek adına buradayım eni-konu bazı yanlışları, ilk olarak şunu elden geçirmekte fayda var: Benim kendimi soyutladığım. Demir bir leblebi gibi tam karşılarında duruyorum işte, iyi kötü herkesin gözlerinin tam içine bakıyorum; toplum beni bu halimle içine alamıyorsa, illa ki bazı yanlarımı yok edip kendinden bazı yanlar eklemesi gerekiyorsa kusura bakmasın, benim öyle topluma ihtiyacım yok... Bu sözümün üstüne yüksek ihtimal kafanızda benim yanlış düşündüğüm izlenimi belirdi, çünkü toplumun kötü özelliklerimi yontup bana beraber yaşamanın gerektirdiği iyi özellikleri aşılamak amacıyla bana karşı geldiği fikrindesiniz muhtemelen herkes gibi, peki tam tersiyse? Yani bir türlü dilimizden düşüremediğimiz bu toplum o kadar da masum değilse, yok etmeye çabaladığı yanlarım -başıma bela da açsa- bu amansız merhametim gibi şeyler ve bana eklemek istedikleri ise bir sürü umarsızlıksa?

Arkadaş ortamı kavramının şerefsizliğinden hepiniz haberdarsınızdır, çevre edinemeyen çocuğun her türlü itliğin uğursuzluğun hüküm sürdüğü aşağılık bir topluluğa katılmak için kendini zorunlu hissetmesi ve bu sayede sigaraya başlaması gibi boktan klişe hikayelere de eminim epey maruz kalmışsınızdır. İşte ben o çocuğa diyorum ki o şerefsizler senin tırnağın olamaz, gerekirse tek başına kendi yolunu çiz. Şayet benim bu söylediğimin adı onurlu bir yaşam değil de kendini toplumdan soyutlamaksa evet haklısınız, değilse öttünüz işte.
Bu hayatın yuttuklarından asla ama asla olmamak için, kendi değerlerimle bugün diğer her şeyi feda etmiş biri olarak diyebilirim ki ben... Ben hiç de katı biri değilim, önüme çıkan fırsatları hep değerlendirmeye çabalarım, yeniliğe bayılırım; sadece bununla kalmam, ufacık bir kıvılcımın çıkarabileceği yangını da epey evvelden koklarım işte, o yüzden kimse bana ilişmesin.

Ben bu kafada ilerlerken mecburiyetten kendini "insanların hepsi böyle" diye kandırabilmiş tiplerden de değilim üstelik, dünyada sevgi kalmadığını söyleyemiyorum çünkü ben hala varım, dostlarımı(!) da aşklarımı da ne derece sevmişliğim varsa, ne derece seviyorluğum, ne derece uğurlarına ölmeyi göze almış hatta bu fikirden açıkça ve gururla keyif duymuşluğum varsa bir ben biliyorum, öyle de kalacak anlaşılan.
Sizinse tek anlamanız gereken, yüzeysel olacaksa hiç olmasın diye terketmek bir şeyleri, terk-i diyar etmek belki.

Direnmek için motivasyonun gerekli olmadığı bariz bir yanılgıdır esasen; nefes almak derim ben buna, ya nefes alacağın günü bekliyor olduğun için bekleyebiliyorsundur, ya da en son aldığın nefesin tesiri hala tükenmediğinden. Bazen de şöyle bir motivasyonun olur, buna baba motivasyon diyorum ben: Yıkılmamak zorundasındır çünkü sen yıkıldığın takdirde sana bağlı kimseler için de etkili olur. İşler bu raddeye geldiğinde bir oyunculuk yeteneği nükseder insana ister istemez, iyi durumdaymış gibi davranmayı öğrenir yavaştan; belki yeterince iyi değildir, saklayamaz bazen ama ne önemi var, her çaba gibi bu da güzeldir işte.

Merhaba arkadaşlar, dostlar, sevenler, ilgiyle takip edenler, hiçbir şey yazmamama rağmen hala girip yoklayan yoldaşlar...
Uzun bir yola girmiştim, çokça düşünmeye ihtiyacım vardı, yazmam değil biriktirmem gerekiyordu, ondan beklettim sizi. Çok şey değişti hayatımda, değişti derken hiçbir şeyin iyiye yahut kötüye gitmişliği yok hala ama... Bilmiyorum, birkaç bir şeyler öğrendiğimi söyleyebilirim. Ne yazık ki fikirlerimin hiçbiri değişmedi ama örneğin şurdan burdan biraz umut eklenmiş olabilir belki, kabuslar hala geçmiş değil, hala bir şeyleri özlüyorum, hala bir şeylere çok çok çok kızgınım... Hala kendimi kandırıyorum ve inanıyorum da, sanki mutluymuşum gibi, her şey geride kalmış gibi geçen birkaç gün yahut haftanın sonunda kendi rezilliğime dönüp duruyorum yine ama...


İşte fark bu, yani size yazmayalı geçen toplam 24 günlük o süre zarfında bir sürü ama'lar eklendi lügatıma; ama diye diye yarıladım yolu anlayacağınız, mutlu görünüp mutlu olmamanın, bir türlü gidememenin, her şey ile yüz yüze kalakalmanın, direnci yitirmenin, sınav puanlarındaki dalgalanmaların beraberinde bu güne kadar yaşadım işte. Hala burdayım. Bunun bir sebebi de ikinci ailem olan İnterrail Türkiye. Bu aileden birebir tanıdığım kimse yok, en yeni üyeleriyim belki ama cidden benim de ailem, bir şeylere devam etmemdeki yegâne sebep onlar; aralarındaki o bağ, o dostluk, o abla/abi-kardeş ilişkisi ama en çok da dostluk; özlediğim şeyleri hatırlatıyor belki, daha doğrusu sahip olmadan özlemini çektiklerimi; kendimi bu kadar onlarla değilken bile onlarla gibi hissediyorum; çoğu insan onları, daha doğrusu artık "bizi" yalnızca gezip tozmak, eğlenmek için bir araya gelen sonra da etrafı çöp içinde bırakıp giden kimseler olarak biliyor; haklılar, öyleleri de var ama biz o değiliz; bu toplulukta ne dayanışmalar oldu ben gözlerimle gördüm, ne güzel şeyler, nasıl yardımlar...
Bilen bilir ben nefret ederim evden çıkmaktan ama onları öyle görünce... Değiştim ya, her değişenin sigaraya başlaması gerekmediği üzerine ben de değiştim; hayat sıcak, hayat güzel, ben o hayatın hayli uzağında da olsam, yaklaşacağım, unutacağım bunları ve hepsi geçecek, sık sık unutmayacağım gibi gelse de geçecek; kamp atacağım doğada, hayvanlara sarılacağım, iyilik ve hoşgörü üzerine kurulu, daha köklü dostlukların temelini atacağım, daha gerçek insanlarla daha gerçek insanların yardımına koşacağım...

Bir gün ama'larımla hepinizin kapısına dayanacağım, ben olduğumu anlayıp açarsanız şayet, güzel şeyler sizi de bekleyecek; kimlerin kapısını çalacağımı dün gibi biliyorum, asla unutmayacağım.

Uzun lafın kısası ben geri döndüm dostlar
Ve en iyi bildiğim işi yapmaya kaldığım yerden devam edeceğim.☺