Kütüphane 2016

Mekan Muhteva 2016

2016'da bitiyor, her ne kadar 31 Aralık akşamının 20:52'sinde olsak dahi bitiyor işte, bir şeyleri dank etmek için 12'den medet ummak biraz umutsuzca geliyor bana. Açıkçası içimde bir sıkıntı, o da bu seneye çok alıştığımdan falan filan değil ha; saçma gelecek, çok saçma gelecek ve hakikaten de öyle, fakat zannımca bunun da sebebi yalnızlık. Bu seneyi gözden geçiriyorum, olmuşu, bitmişi, ölmüşü falan; derken geçen senelere bakıyorum, onlar da aynı. Sonra insanlara bakıyorum, karşılıklı olarak birbirlerine gönüllerini atfediyorlar falan, kimileri yan yanalar, birbirine şiir okuyanlar, birbirleriyle bakışanlar, anlamlı laflar sıralayanlar... Sanırım müziği durdurup tam manasıyla içimdekine odaklanmam gerek şuan.

Tabaktaki yemek de bitiyor, uyku da elinde sonunda, mürekkep de kendi çapında, kağıt peçeteler de mütemadiyen, müjdelercesine...

Gelip gelip belirginliğini yitiren ve ardından tekrar beliren bir his var bu gece içimde; yanlız olmaktan kasıt, anlatamadığım biçimde "birisi ile bir sevgi yaşamak"ı aşıyor aslında, bu yalnızlık daha çok içinden geçen onca iyi hissi bile bir başına zaptedebilmenin de vermiş olduğu utanç gibi. Herkesin aklında birileri, kalbinde birileri, o birilerinde onlar veya başkaları, başkalarındaysa ya birileri ya da başka birileri; yapamadığımız ne de çok şey var öte yandan irili ufaklı, önemli önemsiz ama kendince de birer değere mahsus ne kadar fiil var. Her sene kadar yalnız, her sene kadar aynı, her sene kadar bu beti benzi atmış satırlarla bezeli, her sene tıpkı bu ve diğer yazılar kadar okunup geçilmekten ibaretliğe yüz tutmuş...

Öyle bizi anlayan, dost diye bir şey diye yanıbaşında gezdirecek insan sayısı da çok az -onlar kendilerinin farkındalar- bizi sevecek kadın da yok açıkçası. Yanlızlıktan yakındığıma bakmayın, her nedendir ben de bilmem fakat bu durum beni ırgalamıyor, birinin beni sevecek olmayışı yani; alıştık da, hem ne yapayım, kendime insan mı yaratayım (haşa) yoksa oturup ağlayayım mı? Tüm bunlar değil de bu sene dedim kendime oynayayım bari, ekseriyetle bu denli yalnızken, ne demeye oturup düşünmüyoruz madem? Şarkıdaki gibi sil baştan başlamak, bütün ilişkilere, bütün kuruntulara, hatta bu yalnızlığa bile, okumuş olduğun o şiir kitabına, dinlemeyi bıraktığın güzel şarkılara, her şeye...

Ölüm bile bitiyor, kavuşmak da bitiyor, ayrılık da bitiyor, gece de bitiyor, siyonizm de bitiyor, terör de bitiyor kendince çaktırmadan...

Dedim ya bir tuhaf, Allah Allah,
Şebnem Ferah'ın da etkisi olabilir bunda -kaldı mı dediğinizi duyar gibiyim, iyi şeyler daima kalıyor, kötüler bile kalırken- lakin zannetmiyorum. Belki de yalnız olmak benim için mertebeleşmiştir, mertebe dediysem de taş çatlasın filmlerdeki "babacan balıkçı" rolünden daha öteye gidemeyecek ölçüde, ama ben severim şahsen, o rollerin de kendince bir tatlılığı mevcuttur, hatta belki en iyisi Erkan Can'ın "Gemide" filmindeki halidir. Konu neden dağıldı bilmiyorum bu kadar, belki ben dağıldım, laf aramızda bugün biraz kola içme gafletinde bulunmuş olabilirim. Bu arada dün Aydan ablanın tavsiyesiyle Sabahattin Ali'nin "Kırlangıçlar" hikayesini okumuş olmamın da bu tuhaf histe bir etkisi bulunabilir, zira son dönemimle bire bir denecek durumlar... Her neyse...

Yahu bilader her şeye iyi hoş, her şeyi hallederiz, bir sene daha altından kalkarız, göğüs gereriz eyvallah; lakin ısrarcı bir aptal gibi görünmek istemesem bile, neredeyse her yazının sonuna sıkıştıracağımı sizin bile bildiğiniz ölçüde "sevmek". Duyusal herhangi etkileşime geçmeyi bir kenara bırak, şu gün şu anda evde otururken, odamda tek başıma karanlığın içindeyken eşzamanlı olarak birbirimizi aklımızdan geçirmemiz suretiyle istemsiz gülümseyeceğim biri olmalı; çok şey kaçırıyorum gibi geliyor, sonra da hayatın kısa olduğu ve bir yılın bile adeta göz kırpması misali anılara karışacağı geliyor aklıma birkaç saat sonra ve ister inanın ister inanmayın, güzel fakat acı da olan mutlak bir masumiyetle, şu an bile kalan pek çok şeyin arasında, söylemeye biraz utansam dahi saklamayacağım biçimde en çok bunu istiyorum. Fakat umut, umut, ki umut ve umut; demem o ki malum, yapacak bir başka şeyimiz yok, olana kadar bari umut edelim; Allah'ın mucizelerine inanırım ben -her ne kadar çoğu öylesine durumu birer işaret görüp boş yere umutlanmamı sağlasa da kimi zaman- bilirim ki, benim mucizem de bir yerlerdedir, birilerinde bir şekildedir, olmuş yahut olacaktır.

Sevilmemek de bitiyor, gözyaşı da bitiyor, delilik de bitiyor, yaşlanmak da bitiyor, göz kırpmak da bitiyor sessiz sedasız...

Hayallerim fazla güzel de, ben toplumsal aciziyetler neticesinde bunların altında mı kalıyorum acaba? Neydim ne oldum, ne kadar saptım kendimden, ne kadar kendime yakıştım, kim için ne ifade ettim, hangi anlamda hangi olması gerekene ne kadar yakın kaldım ve de tüm bunları hangi haklı haksız bilinçler doğrultusunda yaptım? Bugün belki bu soruların cevaplarına önem vermemeyi öğrenmiş gibiyim, bir sakinlik, bir serbestlik; işlerin sarpa saracağını asla aklından çıkarmazlık, fakat henüz sarmamasından cesaretle tıpkı bir terzi gibi, kendi yüzünde gülümsemeye imkan tanıyacak bir pay bırakabilmek adına gösterdiğim onca "farkına varmak" adlı algısal çaba sarf etmek.

Başlamak için asla geç değil ya, hakikaten; kaldı ki bu defa gayemiz baştan başlamak değil, sadece başlamak, ordan buradan fark etmeden tekrar başlamak. Çünkü başlamak, tıpkı bir kadını sevmek ya da bir çocuğu umutlandırmak kadar gereksinim, en azından benim için. Böyle geldim böyle gideceğim, baştan başa birer başlangıç her yönden, pek çok an, pek çok anı, hep çok kelime...
Ya arkadaşlar, sırf yaşamadığımız şeyleri yaşamak adına sözleşip bu gece birbirimize formaliteden ilan-ı aşk falan mı etsek? Hadi bu biraz abartı, en azından birbirimize iyi yıllar mesajı falan atabiliriz, sizi bilmem ama ben bunu da almadım. Bugün böyle bir şey yapalım evet, bu çağrıma kimsenin kulak vermeyeceğini bilsem de ben yaparım; çoğu insan pek çok şey hak ediyor yahu, ne hayatlar var, ne kadınlar ne erkekler var, ne hikayeler, neler neler. Kimilerine bir gölge, kimilerine bir hikaye olmak için bu sene, bu hava da bitiyor...

Mazot da bitiyor çiçeklerin ömrü de, kitaplar da bitiyor buzullarda yaşam da, yalnızlık da bitiyor pek çok savaş da, kimi zaman iz dahi bırakmaksızın...

Palyaço şiirine ithafen; bitmesin hiçbir şey, hiçbir şeyden dahi olsa kalsın biraz. Kalmak adına, kaldırmak adına, kalkınmak adına belki; bu gece bu insanlara güvenini yitirmiş, bekleyesi kaçmış, herkesten bir nefret kapan kendince, ruhu paslanmış Alptuğ biraz müştemilata gitsin de, o eski sevmek ve sevilmenin her şartta her şeyden güzel olduğuna inanan Alptuğ geri mi gelsin istersiniz, ardında başta kendininki olmak üzere hiçbir kırık kalp veya tereddüt bırakmaksızın; hatta size bir güzellik yapıp, bu defa mızıkçılık etmeden, yani bunun için bir sebebe ihtiyaç duymadan bunu yapsın. Endişe etmeyin, öyle yapacak zaten; çünkü o da öyle bir sebebin gelmeyeceğini kabullenmiş vaziyette, ancak umutsuzluk manasında değil de, bir nevi erdem olarak. Av Mevsimi filminin ana düşüncesi gibi tıpkı, "bakış açısını değiştirmek" ocak ayı kapıya dayanırken; ancak dedim ya yalnızlıktan da bu, hayatına yeni insan katılmayan, katılsa da rüzgar gibi yanında bir şeylerle derhal geri gitmekle hükümlü olan birisinin kendi çapında gerçekleştirebileceği en büyük devrim belirli aralıklarla tarzını ve kişiliğini değiştirmektir; tatmin olana, bakarsınız onu tatmin edecek ölçüde biri onun bu değişiminden tatmin olana dek belki. Senin benim gibilere değişimin zararı olmaz, belki bu defa dal da değil bir basamak buluruz arkadaş...

Biz bitmeyeceğiz...

*Aşağıdaki şarkı eşliğinde okunması tavsiyedir.

Alacalı lafların meşrebi olmadığı gibi ben de yalnızım, aynı ilahi takdirde istisnasız tekerrürler halinde ve sevip de sevilmemek neticesiyle, üstelik üslup kaygısı dahi gütmeksizin, alelade ve destursuz, saçma sapan ancak kurgusuz. Yahu insan bazen, nasıl desem... Her şeyi bir şekilde gerçekten ifade edebileceğinin farkına varıyor -ya da bir nevi özgüven mi geliyor bilemedim- ve yalnızca nereden başlaması gerektiği konusunda kararsız kalıyor, tutumsuz, hissiz, düşüncesiz, farkında olmadan belki asık suratlı ve kesinlikle de kaba. Sonuç olarak birilerine -böbürlenmekle alakası yok- dünyada duyabileceği belki en güzel sözleri söylüyorsun, yazıyorsun ne bileyim; karşındaki insan sevdiğinse yüzüne bile bakmaz oluyor, dostunsa "Amaan boşver yaa!" havasından öteye gitmiyor bile isteye. Anlayacağın o ki havada kalıyor cümlelerin, daha çok da cümleleri oluşturan o oluşun ve tabii ki hiç şüphesiz en çok da sen...

Ben şahsen bıktım havada kalan adam olmaktan, o kadar karışık ya da o kadar klişe cümleler falan mı kuruyorum bu kadar anlaşılmayı güç kılacak yahut bir çeşit meczup gibi görünmeye sebebiyet verecek? Her ne kadar edebiyatın hastası olsam da, bazen "Ulan bu yaptığım, senin anladığın şey edebiyat falan değil; bu benim içimdeki tümör, kist!" falan demek istiyorum, şairsem sadece kalbime laf geçirmemem ve işe yarar tek uzvum olarak parmaklarımı görmemden, ancak sorun şu ki bu cümle dahi edebiyata kayıyor. Ben roman karakteri de değilim, filmden de fırlamadım, rol de asla yapmadım; nedense insanların gerçek olmaktan sürekli alıkoyduğu bir düşüncenin parçası, belki de ana maddesi gibi hissetmekten alıkoyamıyorum kendimi, kaldı ki özellikle son dönemde rol yapan insanların, edebiyat yapmış olmak için hiçbir mana gözetmeden bir şeyler çiziktirenlerin ama en çok da kendini alternatif müziklere kaptırarak alternatif yaşayan ya da bunu seven biri gibi hissetmeye içten içe zorlayan, fakat öyle olmadığı yazık ki bariz olanların artması da buna tuz biber oluyor... Bazen insanların inanmadığı iyilikteyim, örneğin aşk ve sevgi hususunda; bazen yakıştıramadıkları benlikteyim, örneğin ya bu çiçek edebiyatımla asık ve asabi suratım arasında, ya da merhametimle çok çabuk "Allah hepinizin belasını versin!" moduna gelebilmem mevzusunda. Bir bünye bu kadar tezatlığı kaldırmaz düşündüğünüzü duyar gibiyim; lakin siyahla beyazı mukayese etmek gibi değil bu, bunların hepsi, belki de başka birinde rastlayamayacağınız durulukta gri haller. İnsanlar -örneğin siz- beni nasıl hayal ediyor fiziken, ya da tam tersi fiziken rastlamış olanlar ruhumu hangi cüretle ne diye çözümlüyor öylesine merak edip eşzamanlı olarak da umursamıyorum ki, bilseniz limon sıkarsınız...

Sıkıcı ve uzun bir paragrafın ötesinde, asıl mevzunun vakti gelmiş geçiyor; tüm bu fikirlerden yola çıkarak, birinin, herhangi birinin beni sevme ihtimali ve bu ihtimalin her bir paydası için sevme nedenleri, bu nedenlerinse saymış olduğum bütün bu durumlara yönelik etkisi ve yine bu durumlardan edindiği unsurlar, onun onu yok etmesi, bunun bunu ikiye katlaması derken bir sonuca varamadım. Ancak yine de bunu düşünmek bana keyif veriyor, gerçekten öyle biri çıkacak mı diye; demek istediğim, bu derin sulara dalacak biri bir gece vakti bile, dibindeki canavarlara inat onların ona zarar vermeyeceği gibi masum bir umutla derinlere inip denizin o koca incisini tutacak biri, ağır bile olsa, orada boğulmak pahasına o inciyi gün yüzüne çıkarmaya çabalayacak kadar sevip düşünecek biri, o inciyi hiç yanından ayırmayacak biri belki... Hiçbirimiz sütten çıkmış ak kaşık, yahut sudan çıkmış beyaz inci değiliz belki; ama hepimizin içinde öyle bir inci var, birilerinin zamanla derine gömdüğü, tıpkı bir çapa gibi derine inip onu da yanında götürdüğü; ancak bazılarınınsa, bize tamamen yabancı olmasına rağmen bu kadere razı gelmediği ve kendininmişcesine muhafaza ettiği. Aşk budur işte, sen karşındakinin incisini görürsün muhafaza edersin; ayrıca biraz da merhametle başlar aşk, sevmek zaten en büyük merhamet ve marifettir, özellikle de ben gibi, kırgın-küskün, bundan mütevellit diğer her şeye de biraz asabi, ayrıca da ürkek, içi belki inci dolu fakat kimse çıkartmadı diye bunu inkar eden, kendiyle ya da yazılarıyla başbaşa kaldığındaysa bu gerçeği en az kendi kadar derinden kabullenip o inciyi onun bütün o iyi ama inat, nazik ama tedbir adı altında saldırgan, sevilmeyi hak eden fakat her nedense sevilmedikçe daha çok etmiyormuş gibi davranan ve her defasında da kendini kötü biri olmakla suçlayıp sevmeyi hak etmemekle hükümlendiren, bunun üstüne de üzülen bir adam söz konusuysa şayet...

Bilemiyorum şimdi ne kadardır Zen Pırlanta'da inci kolye, lakin bu adam bedava -bu biraz da kimsenin onu almayacağına değin inancından mütevellit olsa gerek- ve işin gerçeği inci kolyenin fiyatını da hakikaten merak ediyor, sırf bir gün biri onu, yani bir bakıma içindeki inciyi almaya karar verecek olursa, bunun soyut kalmaması için. Dayım bu satırları okusa derdi ki çok düşünüyorsun, basit düşünmek iyidir, derin düşünme falan; bunları ben de biliyor ve kabul ediyorum, fakat hem böyle gelmiş böyle gidiyor, hem de sanırım yaşlandıkça içimdeki inciyi anlıyor ve insanların tanımıyla "herkes gibi olmamak adına" onun böyle kalmasına pek tabii müsaade ediyorum; her ne kadar bunun bana bedeli ekseriyetsiz bir yalnızlık mahiyetinde dahi olsa razıyım, n'apayım, seviyorum onu; her ne kadar kendimi seviyor gibi gözükmesem, hatta çoğu zaman bundan emin olsam dahi öyle ve nedenini sorgulamıyorum. Sırf, birileri için "İnci gibi adam" statüsünü taşıyorumdur diye, onları rencide etmemek maksatlı, düşünceli biri olmaya binaen, sevmek ve sevilmeye atıfta bulunarak... İnciler her zaman parlar mı desem kaçınız sarraf kesilebilir bu soruma tatmin edici bir cevap verebilecek ölçüde? peki ya "kaçınız" soruma verebileceğiniz bir elin parmaklarını geçeceğinden umudum olmayan o sayıdan daha fazla mıdır sizce birilerinin incisi olma ihtimalim, veyahut birilerinin benim içimdeki, bazen kendi kendime bile unutmakla mükellef hissettiğim, az da olsa anımsayamadığım incime itimat etme ihtimali?
Sorduğuma bakmayın aslında, ne istatistik ne de grafik istiyorum; sevilmek belki, belki hayatında ilk defa kendimi beyaz bir inci gibi hissetmek, birinin beni buna inandırması suretiyle haksız yere kendimi suçlamaktansa inci olduğum ve herkesin de bir incisi olduğunun bilincinde -yani zerre artistlenmeksizin- inci gibi yaşamak, bir zamanlar açığa çıkmaya çok çok yaklaşmış o inci Alptuğ'u bir defa kendi ve toplumun batağından kurtarıp daha da geri döndürmemek istiyorum. Bu sadece biriyle mümkün, tek bir kişiyle, belki herhangi bir kişiyle; o kadar zor ve o kadar kolay, tıpkı inci misali...

Belki inci gibi bir yıl kapıda.

Gitsem, desem ki ellerimi tut... "Tut bak, düşerim şimdi, tut!" desem. Giderim gitmesine, hatta çoktan gitmiştim dahi; lakin gelmeyişi var, tam orada bulunup bulunup susması var deli eden, göz temasından dahi kaçınması, bana aşağılık bir yabancıymışım hissini veren -aramızda kalsın ki bu çok kötüdür- bütün o etkileşimsizliği... Bir umut, sanki bile isteye gelmediği fikri yalanmış gibi düşünmelerim, azar azar kendimi kandırdığımı belli ediyor ve bu utanç verici, aslında bakarsan insanın kendi kendine gün yüzüne çıkardığı her gerçek kalanlarından utanç verici nedense. Sevmek eşittir utanmak biraz, her anlamda tabi.

Gitsem, ağlamama ihtimalimi kestiremiyorum; ben hatalı o hatalı, ben suçlu o suçlu fark etmeksizin, yalın ve yalnızca sevgiyle müsemma birkaç gözyaşı belki. Zira hesap ettim, ağlamaya yaklaşıyorum akmıyor gözyaşım belki bir senedir belki de daha fazla süredir kim bilir kaç defa; bakarsın o an bütün bu birikmişler saçılır, ne de iğrenç gözükürüm kızcağıza. Ne? Masum mu? Yok be, zannedersem bizim masumluğumuz sevdiğimiz ilk kadında bitti gitti. Ya zaten annem dışında bir kadına da bileceği gibi alenen ağlamadım hiç; gururla falan alakasız, yalnızca biliyorum ki -herkesin biraz yabancı olmasına dayanaraktan- biri seni o yıkık-dökük halde görürse; ya kullanır ya da gider, şayet sevecek olsa zaten buna sebep bırakmazdı. Yanlış mıyım?

O öyle buz ki, gitsem hem tadını kaçırmak, hem de bir şey söylese haklı mı haklı -ben de haklı olsam bile- tabi. Tutup kolundan söylemek mi? kolundan tutmak biraz kabaca gelse dahi mümkün ve kolay, ama zaten belli ki anlaşılmış bir şeyler yarım yamalak da olsa; zati daha fazla anlayabilseydi muhtemelen daha farklı olurdu, anlamak isteseydi de bir defa olsun uğrardı. Ya benim hislerimi bir yana bırak, ne bileyim, öyle ya da böyle, bir şekilde, sıfata yahut zamire ihtiyaç duymaksızın herhangi bir şekilde "olsa" öylesine kafi ki bunu doğada bulunan hiçbir kelime ile izah edemem sanırım. Ama öyle, ama böyle, lakin gerçek; beni en anlayan oydu, beni tek anlayan oydu, ne derecedir bilmem ama anladığımı düşündüğüm de tek kişi oydu, oysa ki hale bak, daha bir hafta öncesine kadar bambaşka anlaşılmışlık seviyem vardı belki, şimdi görülen geçmiş zaman kiplerine muhtaç kaldım, ne acı...

Ben kalbime de çok kızıyorum inanın, tamam kelebek uçmalarını özlemiş olabilir içinde, hatırlamayalı yıllar olmuşken o hatırlatmış da olabilir, ben de biliyorum onun nelere karşı ne kadar direndiğini ve ne kadar son noktaya ulaştığını; ama onun da çoktan öğrenmiş olması lazımdı, hele ki benim kalbim olarak benden fazla bilmesi gerekti, sevilenler kaybedilenlerdir, giderler, hepsi olmasa da çoğu -özellikle bize rast gelenler- sevsinler sevmesinler giderler hep. Ah kalbim ben sana ne diyeyim, kendi cezanı kendin çekiyorsun (hatta ben bile çekiyorum, ama hem sana hem kendime hem kadere ve geri kalan pek çok şeye daha o kadar acımaktayım ki, her neyse) bu yüzden seni bir de ben cezalandıramam. Olan bize oluyor, ölen bizden oluyor her mahsun bakışımızda saklı olduğu üzere... O da kayboldu bak; herkesten hallice fakat hiçbirini de aratmaksızın, öylece, ekmek almaya çıkmış da gelecekmiş gibi alelade yörüngeden çıkmayı tercih etti...

Burada yazdıklarım ve bir paragraf da şuan yazmayı canımın istemediği şeyin yazılı olduğu bir kağıt verecektim bugün ona, sonra konuşayım dedim; fakat insanı ağzını açmaktan çok ağzını öldürmeye teşvik eden halleri beni o kağıdı buruşturup atmaya yöneltti. Şimdiyse o kağıt tam önümde, şu anda anlamlı anlamsız tuşlarına dokunmaktan ibaret olduğum klavye ile aramda; okuması gereken insan dışında herkesin imrenerek ve duygulanarak baktığı, belki de herhangi bir insanın görebileceği en samimi kağıt parçalarından biri... O tam önümde, bense ondan o son altı güzel satırı buraya alıp, onu bir daha okunmamak ve -büyük konuşmayayım ama- söylenip itiraf edilmemek üzere, belki de birilerine değer vermiş çoğu adamın hislerinden ilham alarak "çöp"e atacağım, içimde belirli belirsiz, çok net olsa dahi zerre yaprak kımıldatamayacak çaresiz his öbekleri ile...

"Ne vardı gelsen sadece,
Etmesen tek kelime bile belki.
Özür, bin kere özür ki;
Sen sevilecek kızsın fakat,
Ben de kendimi sana layık görmüşüm.
Affet..."

Aslında birkaç şey eklenip değişebilirdi fakat, eminim bu haliyle birilerini yekten resmediyordur bu da, o yüzden dedim kalsın böyle; lakin illa bir şey ekleyecek olsam, bu "Üstüm başım, hüzün parçacıklı, aşk heveslisi şiirler kokarken" olurdu ve illa bir şeyi değiştirecek olsam, "kendimi sana" kısmını, "kaderimi yaşamına" diye değiştirirdim.

Buruşmuş bir not defteri kağıdından bunlar çıkıyor işte bir kırk dakikalık resim dersinde,

O vakit, sanmam ama selametle...

Biri sana iyi bir şey yaptığı vakit teşekkür falan edersin, kötü bir şey yaptığı vakit kızar, ağzını burnunu dağıtırsın bir güzel; lakin biri seni sevdiği vakit, ne demeye susarsın, neyin cezasıdır bu? Ah! Ah bu kadar mı günahtır sevmek? Boşver anlatma, çünkü ben de anlatamadım kimseciklere öyle olmadığını, olmadığımı... En soğuk buz, en hırçın nehir, en yakıcı ateş, en acılı ve ölümcül zehir misali susmak birine... Sanırım benim de anlayamama hakkım vardı bir şeyleri ki, bundan yana kullandım oyumu, belki delicesine. Ey insanlar bilginiz olsun, böyle böyle sevenleri yalanla yaşamaya mecbur ediyorsunuz, bir şey hissetmiyormuş gibi, sahte olmaya teşvik ediyorsunuz mutlu kalabilmeleri adına; bu bakımdan hepiniz gaddarsınız istisnasız, birinin onu sevdiği gerçeğine erince, ona sırt dönmekten ideal tercihi olmayan, onu aciz görebilen ancak ondan aciz ve onun bilmeyeceği ölçüde onu hak etmeyen her bir insan evladı; hayır üstüne üstlük, bunu yaparken karşınızdakine bunun etki etmeyeceğini düşünecek kadar küçümseyici ve hor görücü çoğunuz... "Ya sen?!" dediğinizi duyar gibiyim, ben bunu yapmadım, zira beni seven olmadı -gerçek bu, ne yapabilirim- hatta olsun da sırt çevirmeyi bırak, yüzünü ayıran ne olsun diye çok düşündüm; öyle biri olduğunda birini seviyor olacaksam bile değişmez bu, çünkü muhtemelen benim sevdiğim kişi beni sevmiyordur -şaşırır mıyız?- ve ben beni sevene dönerim; bunu kolay yaparım çünkü aldanıp kaybetme mevsimini çoktan geçmiş biri olarak halihazırda, epey defa da böyle hikayelere tanık olup dinledim, değersizler ardında değerini kaybedip değmez olmuş her bir insandan onları seven fakat değerini bilmedikleri insanı dinleyip yetmezmiş gibi bir de o kişide kendinden parçalar bulunca ister istemez olması gerekeni hissedip uyguluyor insan, yaşlandık mı ne?

Aslında bu sabah "Sevmeyeceksin, aşk da dostluk da yalan, insana yabancı olmayacak tek kişi yine kendi..." kıvamında esip ilerliyordum, ancak hala da haksız olduğumu düşünmememe karşın bu kadar keskin olmaktan çekiniyorum şuan; huyum bu benim, yelkenlerimin uçları sudan hiç çıkmaz ki. Biliyorum bu beni kaybeden olmaya yakınlaştırıyor her zaman, fakat bense bunu kaybetmek fiiline fikren, manen hatta fiziken bir yerden sonrasını pek kimsenin tavsiye etmeyeceği denli alışmam ile kapatıyorum sanırım; galiba tıpkı bir çiçek gibi filizlenmek, solmak, tekrar filizlenmek ve bu döngüyü sürdürmekle mükellefim birkaç cihanda dahi; bir çiçekten tipim dışında tek farkım var, o da bu döngüyü solmayla değil, mutlak bir çiçek açışla bulacak olmam. Belki kadınlara da bu yüzden çiçek denip durmuştur hatta bu akımı ilk başlatan da benim atalarımdan biridir, kim bilir?
Bazı şeyler böyledir ya, muallaktır falan ama bilip bilmemen ilgilendirmez seni, öyle olup olmamasıysa hiç ilgilendirmez; sadece zevk alırsın, icin huzur dolar, şuan aklıma gelmeyen pek çok olumlu duyguya daha kavuşursun; birinin geleceği ve senin gerçek bellediğin bu açmazı değiştirip kendine koyduğun boktan sınırları altüst edeceğini ve içindeki aşkı sevgiyi hakikaten doya doya yaşayacağını ummak da aynı böyle esasen.

Ne bileyim insanlar uydurmasa, insanları yargılamasa, onların suratlarına tükürmese, sevmeyi denese (eser miktarda insanlık barındıran herkesi yani) güzel olur yalan mı? Ama yine de çoğunuz karanlıksınız, öyle öyle -bunu aklımda devamlı o berbat an tekrar ettiği için mi söyledim sizce?- vallahi öyle! Ya tamam dokunmayın bana bırak, buraya döşeyebileceğim hepi topu maksimum yirmidokuz harf kimin okumasıyla beni haklı çıkaracaksa sanki! Bunu kuru "Haklısın!"lar vesaire işitmeye değil de, birinin bunları gerçekleştirmesi niyetine yazdım; çünkü haklısın diyen, ben de öyle düşünüyorum diyen bir yerde kopup gidiyor, o yer neresiyse beni tam oraya gömün hatta aha bu da vasiyetim! Çok mu hararetlendi harfler? özür, ona patlama buna patlama benim de poligonum burası işte ne yaparsınız? Ya kusura bakmayın son bir laf söyleyeceğim sizden bağımsız, siz okumayı bırakabilirsiniz: "Madem anlıyordun madem desem anlardın, diyecek olduğumda bütün deyişlerimi çöpe bir neden, iki nasıl attın?"...

Ya demem o işte insanlar, ben şuan bilmekteyim ki bunu okuyan herkesler anladı kastettiğimi, yapın öyleyse; sevin işte, lazım, çok lazım; hak edeni hele, hele seviliyorsanız şayet şükretmek, uçurmamak elden hayatı her ne ise uğruna davranılan boş beleş. Belki bunları herhangi biri söylese bir şey etmez, lakin siz beni bilmeseniz dahi bunu ben söylediysem sanmayın ki basit bir vecizedir; gerçi normal de karşılarım bunu, hiçbirimiz ölümü bir ölüden dinlemedik ki. Burada tecrübe konuşmuyor, agora değil burası; burası bir arena, burada tecrübe ölüyor, ki bu da diğerleri gibi bir tecrübemin ölmeden önceki son satırlarından oluşan bir yazı; ölmek dediysem toplumsal, daha çok da ruhsal anlamda, üstelik de tecrübenin kendi doğurduğu umutsuzluk kaynaklı bir ölüm. Bakın hanımlar beyler bugün birileri elbet ki umutsuz, hadi benim pek bir şey becerdiğim şahit olunmuş şey değildir sevip sevilmek hususunda, fakat bari siz gidin, koşun ve sizi seven birilerinin umudu falan olun susmadan susturmadan, bakınız bugün cuma... Sevin be, benden geçti ama mümkünse biriniz bu yana da baksın hani, beni de biraz sevebilirsiniz diye düşünmeliyim zira, başka yolum yok işte...

Anlamam ne hikmetse hiç, betim ihtiyacı doğuracak denli kaba taslak bir beyana muhtaç kılınmış olsa dahi mevzubahis olan sevmek, öyle ya da böyle bir açıklama yapmayı nasıl hak etmez? Hak ya da haklıdan ne denli söz edilebilir yahut bilmem ki. Zaten kırk yılın bir efsun gibi sakındığın çözümlemesi de doğrudur yazık ki; bazen birileri anlat der, anlatsan gideceklerini bilirsin ve anlatmazsın, onlarsa anlatmayışına darılır; sonra bu dargınlığa acırsın, için acır ve anlatmaya yeltenirsin, ancak bu daha sadece kafanda bir fikirken bile, bir bakarsın çoktan gitmişlerdir. Ama onları sen götürmedin, olan buydu ne yani? sen böyle iki büklüm bunu sakladıkça saha mı rahat olacaklardı sanki? hiç. Ben hariç insanlar sevilmekten hiç haz etmiyor evlat, Alptuğ bunu bilir bunu söyler. Ha ben mi? Haz ettiğimi kanıtlayamıyorum, çünkü sadece kafada bir fikir olarak dahi sevilmedim o anlamda.

Yani şimdi sen de bir yandan haklımsı bir şekilde diyorsun ki "Zaten adam gibi dostum yoktu, belki çok iyi bir tane olurdu ama onu da sevmek nanesine kaybettim!", kim bilir bakarsın bu cümleyi Akın Eldes solosu dinleyerek kurmuşsundur. Kalbi betona da hapsetsen o atacak, sevecek, onun işi bu; hem bu kömür karası kafaların ve kaplerin arasında bir beyaz, ya da en azından kendin kadar açık gri birini bulup da sevmediysen o zaman yanlıştır. Sevgi illa aşk şeklinde mi olur diyeceksin şimdi, yanlış anlama ben Edebiyat hocam gibi düşünmüyorum, bir kadın ve bir erkek dost da olabilir; muhtemelen bu kalbin zayıflığından, hem de senin içeriden ne yaparsan yap değiştiremeyeceğin tarzda dışa bağımlı zayıflığından, belki sevgi açlığı denebilir buna ve bu bile diğerlerinin suçu.

Kendinde aramasan mı artık kabahati be oğlum, hem zaten yine dönüp de en başa döndük yani, daha geriye değil; zaten yalnızdık, zaten kafamız pek kimseyle uymuyordu -uyanla da olurdu, ama olmadı işte ne yapalım- ve ne dost ne de başka bir ad verilebilecek insan mevcuttu. Hiç yalnız olmamış el bebek gül bebek tiplerden olsak anlarım bu boşluğa düşmüş tavırlarını falan ama değiliz be. Boşver aga, bak bizimbu dahil yazılarımız var, şiirlerimiz var, okulda amatör de olsa radyo programına gireceğiz, daha ne projelerimiz ne hayallerimiz var, müzik hayatımız var falan... Bunlarla da idare edilir be, biliyorum sevda nanesi bundan iki yüz altmış sekiz yazı sonra bile çekici gelecek ve bu naneye dair kötü hatıralara mutlaka birkaç yenisi daha eklenecek; lakin o gün de gelecek be abi, o beklediğin ve seni beklediğini bildiğin hatun tanesi -bu kelimeyi kaba bulsam da kullanmak istedim bu defa- dün, bugün hatta yarın uzak bile olsa, bir gün yollar kesişecek inşallah. Kesişmedi mi? Zaten bunu söylemek için de ölmek lazım gelecek, ölünce yari kim arasın tabi; orası öyle ama, dünya gözüyle de sevmeyi sevilmeyi, yuva kurmayı, kendi çocuğunu görmek de gerek yahu, eksik kalır başka türlü...

Bizim devrimiz de gelecek tıpkı pop dünyasındaki in-out mevzusu gibi, lakin biz in olduğumuz takdirde, gerçekten bizden iyisi gelemedikçe out olmayacağız ve şayet gelirse bu gelen de o kadar iyi olacak ki biz bile sevineceğiz; çünkü bugün sanata bile siyaset karıştırıp böyle ilerlemek ya da bu yüzden önünün kesilmesi mümkündür belki ama, mevzubahis kader olduğunda er geç güçlüler değil, sahiciler kazanır. O vakit bir nane şekeri de çıkar gelir, bu yazıya isim bulamadığı için her yere "nane" sıkıştıran şu özünde iyi fakat özü umur edilmemiş, solgunn duran ama vakti gelirse içi dışı ayrı dünya oğlancağızı anlamaya, sevmeye yeltenir; zerre pişman olmaz, dosta düşmana bildirir memnuniyetini ve senelerin topluma ve hayata olan öcü en güzel şekilde, sevip sevilerek alınmış olur. Çık gel nane şekeri de, zırt bırt direncim kırılıp bir şeyler yazma mecburiyetinde kalmaktansa toplum içinde; seni betimleme, sana aşkımı izah etme gibi, dert görünümlü sefaların peşine düşeyim nihayetinde, sadece hatırlayıp şükretmek için bile. En önemlisi de, seni gelecek diye meczup kıvamına bürünüp herkese söz edişlerimden, yarım. Belki bir hatta iki saat sabit bir noktaya bakışlarımdan, kendi kendime ani gülüşlerimden; anlayacağı dilde bir mantık çıkar toplumun, meğer ben deli değilmişim de, halden hale bürünmeyi seven, kafası karışık, biraz insan ama daha çok beklenti olan bir mahlukmuşum gibisinden...

Ölü bir vali gibi ben. Bazen dönüp etrafına bakarsın abi, herkes vardır ama göründüğü gibi değildir, hakikaten değillerdir; gerçekten sana karşı iyi hisler besleyen, ya da bir his besleyen belki bir kişi anca; eminsindir hiçbirinin hayatının gerçek bir parçası olmadığına, lakin söz gelimi sürdürürsün bir şeyleri zor yahut kolay. Derken düşünürsün -bunuysa tam bir zamanlar dost dediğin bilmem ne dediğin Allah'ın belası, sahte, ikiyüzlü ve vesaire tipler etrafında cirit atarken yaparsın- yalnızsındır, öyle "Yea ben yalnızlığı seviyorum" diye dolaşan gevşeklerin anladığı türden değil, ham ve sek yalnızlık. Biraz daha düşünürsün, şanslıysan aklına biri gelir (şans konusunda o kadar acele etme yine de) ve dersin sanırım böyle bir çevrede böyle biri gelmez. Bunu hem uyuşmak, hem birbirini anlamak hem de tamamlamak babında söylersin ancak hatanın büyüğü tam da burada başlar; zamanla bunlar birer birer sevgileşir ve sen de bir ona bir etrafa bakıp daha iyisini bulamayacağın, belki de aradığın kişiyi bulduğun fikrine kapılıp (belki de haklı olarak) buna imkan tanırsın. Sahte bulutların arasında edindiğin sahi bir yağmur damlası olur o çoğu zaman, ne hikmet ki buharlaşmak için vardır en çok...

Ona böyle yekten anlatamazsın, "Beni hayatının neresine koyuyorsun? Seni bilmem ama ben ciddi ve fevkalade yalnızım her anlamda, özellikle de bu ortamda beni anlayabileceğini düşündüğüm tek kişi sensin ki zaten bundan ötürü belki de duymaman gereken tüm bu şeyleri sana anlatacağım şimdi; seni anladığımı düşünüyor musun bilmem ama öyle olması beni bazılarının iddia ettiklerinin aksine hoş bir beyefendi kılabilirdi diye düşünüyorum. Zor iş bu dünyada anlayanı, seveni, hissedeni falan bulmak, muhtemelen sen benden de iyi biliyorsun. Hal böyleyken, ben de böyle birini aradım ve seni buldum, benim anlaştığım, sevdiğim sevildiğim insan olmak ister misin bir ömür?" diye uzun bir konuşma yapamazsın mesela. Tam yapacak olursun, hadi bunun daha geniş bir zamanda daha düşünülerek yazılmışı kadar olmasa da buna benzer iki büklüm laf öbekleri hepten kurulusur zati kafanda, dilden dökmeye yelteneceğin vakit beklersin gelmez, belki de gelmiş seni bulamamıştır, belki de bu kadar vahim bir mevzu olduğunu düşünemeyeceğinden unutmuştur vesaire vesaire. Hayat işte dostum... Ve (her ne kadar cümlenin bağlaçla başlamayacağını bilsem dahi) zincirin kopma noktası nedir bilir misin? Tüm bu ihtimal sillesini göz önünde bulundurarak üstelik, yarın, sonraki ve bir sonraki gün aynı delikanlı cesareti gösterebilecek misin umutsuzluğa kapılmaksızın?

Hal-i pür mealin içler acısı da olsa dost, böyle yahu; kimseyi tanıyamaz olduğun, kimseye güvenmediğin, kendi kabuğundan da öteye çekildiğin vakit herkesin bir şeyler öğrenmesi gerçeğine atıfta bulunarak adeta, belki de ilk defa kendini yahut kalbini değiştirmen gerekmediğine hatta bizzat senin doğru olduğuna sen gibi bir inatçıyı bile inandıracak ölçüde gerçek bir gölgenin çıkması karşına -belki de sen onun gölgesisin kim bilir- Belki de o senin, tıpkı buz dağının altı ve ayın karanlık yüzünde olduğu gibi, büyük gerçeklerini bilseydi; o zaman hak verirdi, benzediğini itiraf eder hatta aynı hisleri o sana beslerdi. Lakin sen de haklısın ne diyebilirim, insanlara inancın o kadar sarsılmış ki tıpkı omzuna düşen kar tanesi gibi ansızın gelen bir insana böyle güzel böyle saf yanlarını açmak her zamankinden zor; öyle olmadığını bilmene rağmen, sırf yaranı heba eder diye boşa fakat haklı bir temkin; bugün bir acı çektiysen eğer, o da sadece bu temkinin, bir de onun senin vakıf olmadığın ve belki de olamayacağın temkinlerinin acısı olsa gerek... Sen yine de pay bırak yarına.

Garibime gidiyor ister istemez, aslında yok ya, hiç de gitmiyor. Böyle çünkü, insanoğlunun doğasında falan yok saçmalamayın, sadece artık oluş böyle. Nefret ediyorum açık ve net, nasılsa kimden nefret ettiğimi nasıl keskin bir şekilde belirtebilirim ki size? (yahut kimden etmediğimi) Israrla içine girdiğim durumlara örnek olarak, herhangi bir tartışmada, ister haklı ister haksız olayım hiç fark etmez; karşı tarafın birden fazla kişi olması, birinde bir açık bulduğumda diğerinin bana öyle ya da böyle saldırarak bunu kamufle edebilmesi, benimse o an ne arkamda ne yanımda kimsenin bulunmayışı; hadi haksızken tamam da, haklıyken bu çok dokunuyor. Demek istiyorsun "Ey eşref-i geri zekalı, nedir bu hadsizliğin, hadi den nedir bilmezsin lakin gururdan da caydın?!" Onlar kirli ideolojileriyle, onlar paslı kafalarıyla, onlar cılkı çıkmış yürekleriyle, onlar öfkeleriyle ve merhametsizlikleriyle öylece durabilirken, birbirleriyle şıracı-bozacı ilişkisini aratmayan yine kendileri kadar lanet bir bağdayken; bu çıtanın kırıldığı yerde, tek başına, doğru yolun hatrına hınçla dikili durmak... Çok zaman dedim kendime ulan kesin hata bendedir, kesin kesin bendedir diye; ama yok, Allah'ın işine bak ki başından beri de haksız çıkmışım, herkes dalkavuklarıyla, yancılarıyla bilmem neleriyle saf tutmuş, lakin ben geri durmuşum...
İnsan bunu deli bir duvara döndüğünde idrak ediyor, ki bu bile ne mutlu; haftanın beş günü her gün bir ile iki arası mutlaka bir koridordaki önceden belirli boş sandalyeye oturup yangın hortumu kutusunun kapağına gözünü daldırıp onca insanın merdivenden bir aşağı bir yukarı kifayetsiz ilerleyişlerini seyrederken; hiçbirinin derdi yok, hiçbirinin kaygısı yok sanki ama konu bu da değil, sanki sen orada yoksun. Sen bir duvar yerindesin, geçip gitmekteler, tanıdıkların bile sen olduğunu sonradan fark etmekte, bir de artık tanıyamadıkların var ki anmaya değmez. Bir süre sonra insanlara sesleniyorsun önce biraz gecikiyorlar, bir sonraki seslenişinde duymuyorlar, bir sonrakinde zerre de meşguliyetleri olmamasına karşın yanıbaşlarında omuzlarını dürtükleyerek seslensen dahi belki on dakika alıyor muamele görmen...

Asil bir hayalet olmak kısacası, konuşmak isteyenin derdini anlatmak ya da her ne hakla ve akılla bunu umuyor bilmem ama onu mutlu etmen amaçlı sana uğradığı. Tamam kabul sen de uğramışsındır yalnızca derdini anlatmak için, olmuştur belki hal hatırsız mevzuya girmelerin; ama hiç olmazsa kişinin sende bir ehemmiyeti varmıştır, ne bileyim sormuşsundur hal hatrını, yapıp etmişsindir isteğini yahut ihtiyacını. Ya onlar? her kimseler artık, bir kere neden diye sormuşlar mı? Sırf bunu sormadıklarını yüzlerine vurup onları rencide etmemek için, bu kızgınlıkla bile susarsın; susmak onların evreninde, evrensel dilde kaybedeni temsil eder ve bunu bile bile susmaya devam edersin. Çünkü Murat Menteş'in dediği üzere "Bir insan acıdan delirdiğinde, diğerleri onun acısını değil deliliğini görürler". Aynen de öyle, ne yazık ki; bugün sen kızgın bir fil olmuşsun, yarın asi bir kurt ama onlar zaten fark etmeyecektir ki. Ama tasalanma, bir bok etmez onların anlayıp etmesi, onaylaması, cartı curtu...
Yazın bunu kenara bak, öyle her iki laf ettiğine arkadaş, akraba bilmem ne denmez, dost hiç denmez; Aşık Veysel takılıyoruz bundan mütevelli; "İnan sana değil kastım, cahille muhabbeti kestim."(ya da sana kastım, n'apacan?) Birine sitemim falan yok yanlış anlaşılmasın, ama ikidir de denk gelince yaşamış olduğum bir şeye üçüncü şahıs olarak, bunu yazmak icap etti. Sesini çıkarmıyor diye adam akıllı herifi bir olup bastırma çabasına giren hiçin hiçi kimselere tanık oldukça midem kalkıyor, ben de buraya kusuyorum işte...
Allah var bir iki kişi dışında kimseyi tanıyamıyorsun, bakın vaktiyle bana sordular dostlarımdan bahsedince; bazılarına dedim ki sen de onlardan birisin, bazılarına da yekten söyledim biliyorum diye "Sen de satacaksın". Tabi o ara şaka gibi geldi gülüştük bilmem ne, sonuç olarak ben haklı çıktım istisnasız; bir gün sonra, bir yıl sonra ama mutlaka. Bazen bu konuda da yanıldığım oldu tabi, o bir iki kişiden bellediğimin de sattığı oldu; iyi ki de yapmış, çünkü insanlar inanır inanmaz ama yürek de ağırlık yapabiliyor...

Ulan diyorum kim lazım gerçekten, dediğim gibi bir iki kişi var, gerisine ör tuğlayı gitsin; sonra diyorum tuğla da zaten örülü, bırak yaslan arkana paşam, sabrın selametine ereceğin güzel günlere doğru bak. İşte öyle öyle bakarken gözüm dalıyor tam olarak. Bazen de ne yalan söyleyeyim Ali Lidar şiirleri ediyor biraz içime, onlar gazlıyor beni böyle; adam demiş ki "Hepiniz iyisiniz, bir ben olamadım işte", "En çok sakin ol diyenlere uyuz oluyorum bu ara, kim anlar olmayışları, gözlerime baksana bir. Ne vardı lan bir kere bile dinlemeyecek?" falan, hepten epistemolojik cinnetlere gebe bırakıyor benliğimi, üstelik neredeyse kusursuzca... Hayır arkadaş sonra biri denk geliyor biraz anlamaya müsait, ona da anlatamıyorsun; çünkü anlatırken yine böyle hiddetle kusacaksın ve o da haliyle kaçacak farkındasın; bu defa susuyorsun, o da sen sustun diye belki gelmiyor bir daha doğal olarak; e buyur bir de bunu yak bakalım, merak etme daha var.
Bazen düşünüyorum (yalan, bunu ilk defa bugün düşündüm) ki acaba ben de bir ihmal miyim? Türkiye'de yaşıyoruz, bu mümkün; yani belki bizimkilerin (ebeveyn) bir ihmali olmasam da, çatlak düzenin bir ihmali olmam mümkün mü? Otu boku eleştiriyorum evet, ama sanatsal yapımları eleştirmek benim şaka yollu bir zevkim, içkim kumarım yok bir bu var işte; kalan şeyleri de iyi ki eleştiriyorum, hepsinin altından bir çapanoğlu çıktığını gördük çok şükür. İhmal dedim çünkü işin şöyle bir yanı da var, her ne kadar bu gayrıresmi ve hatta kanıtlanamaz kişilik mücadelelerini başarıyla sürdürebiliyor olsam dahi, bir süre sonra belki yılmak değil fakat "Lan bu mudur?" diyorsun yani, kafa kafaya verebileceğin bir kafa olsa (içinde beyin olmak şartıyla tabi(kalp de olur)), zaten değilsin ama hafiften senin de yalnız, başıboş olmadığını o soğuk savaş gibi usulüne uygun görünse bile çirkin müzakerelerde karşıya hissettirebilecek biri olsa arkanda, yanında falan, o zaman direkt dize getireceksin; çünkü o kadar çözümlemişsin ki bütün reaksiyonlarına hakimsin, sadece panzehiri uygulayacak bir şırıngan yok gibi düşün.

Bu yazının adını da koymayalım be aman!☺

Saat altıyı tam sekiz geçe kulağımın derinliklerine erişen üç adet iç gıcıklayıcı bip sesi, kafamı kaldırmamla gözüme vurması bir olan, her şeyden büyük olduğunu küstahlıkla belirten güneş. Kafamı yastığa geri koyup el yordamıyla komidinden aldığım telefonuma gelmiş 3 mesaj; banka, operatör ve dolandırıcılara kanmamamı isteyen, bu hayatta benim iyiliğimi düşünen yegâne şey olan asayişten. Ayaklarımı yere indirip tiksine tiksine buz gibi parkelere değdirmem, cesaretimi toplayacak -ya da parkenin soğuğuna alışmamı sağlayacak- kadar zamanın geçmesiyle güç bela lavaboya varışım ve ardından malumunuz... Derken perdeyi araladım, Ankara ayazının içeri girmek için camı açmamı beklediğini camdaki buğudan algıladım; hava durumundan da ümidimi kestiğimden olsa gerek, ne olursa olsun diyerek kahvaltı amaçlı mutfağa yöneldim...

Ekmekliği açtım boş, masanın üzerindeki bir zamanların gözbebeği olan ve herkesin methettiği plastik saklama kaplarını açtım fakat onlar da boştu (Madem boş olacak, neden oradaydı hatta neden vardı?) Televizyonda Müge Anlı'dan bozma aramalı taramalı bir program bağırırken buzdolabını açtım. Bir poğaça (hatırladığım kadarıyla peynirli) ve iki de yumurta. Birden saçma ve çaresiz bir şekilde poğaçayı parça pinçik edip üzerine yumurtaları kırma fikri mantıklı gelmişti, ancak tam gerçekleştirmek üzere iken çalan kapı. Açtığım kapının ardında kimsenin olmayışı ne de bir öyküye yakışmaz bir durum, oysa ki beklentim varmış gibi boşluğa düşmüştüm ve de bu boşluk beni merdivenlerden aşağı inmeye itmişti ister istemez...

Kat 4: Nergis hanımlar, Reşat abi; kat 3: Fikriye teyze, Bursa'daki Filiz ablaların kiraya vereceği ev; kat 2: Cemaller, Somali'li üniversite öğrencileri; kat 1: apartman görevlisi Sema...

Dışarısı soğuk, paltomu almadım, ne bir atkı ne bir bir şey; gergin gergin bakan, birbirlerine uzaktan uzağa ve sebepli sebepsiz düşmanlıklar besleyen kimseler. Durgun bir kalabalık, gürültüler, pastel renkler, kapalı dükkanlar ve mümkün olduğunca soğuk. Neden çıktım, ne yöne gidiyorum bilmeden, aç aç ve sadece atmış olmak için attığım onca adım. Kimsenin sorgulamayışı, yataktan kalkar kalkmaz bir zebani gibi ağır adımlarla ilerlediğim koca caddede beni, kimsenin akli dengemi, midemi yahut metabolizmamı düşünmeye tenezzül etmemesi, yığılıp kalacak olsam bir Allah'ın kulunun ambulans çağırmayacağı ihtimaline inancımın giderek artması...

Neler döndüğünü anlamama yetti de arttı, kızgın insanlığın aklında bombalar, ölümler, şehitler ve aynı iç burkuculuktaki diğer şeyler; bense Halep gibiyim, herkesin kendi derdine dönmesiyle arda kalan, en umursanmayan, en muhtaç, en öylesine gibi durup önem teşkil eden. Ne önem teşkil ettiğimi göremiyorsunuz di'mi, peki ya Halep ne kadar önemli sizin için? Onca insana olan biten birer hikaye gibi, uzaklardan bir yerlerden bize ulaşan basit rivayetler sanki; ben o vakit o halimle birine açım desem kim buna inanırdı, kaç kişi aç olduğumu hissederdi gerçekten. Aslında düşünceli gözükenler yalnız kendileri ve önemsedikleri birine zarar geldiğinde gerçekten üzülebilecek, bir başkasınaysa yalnız canı acıyacak ve daha çok da korkacak, yine kendi vd sevdikleri için korkacak, istemli olmasa bile bencil kimseler midir?

Belki ben de öyleyimdir, hem bencil hem de salağımdır fazlaca; o iki yumurtaya, bir poğaçaya tama ettiğim vakit öyle olmuşumdur, o zaman değilse bile saydığım tüm dairelerin önünden geçerken bir bir, kibrimden ne kendi ihtiyacımı giderme amaçlı ne de elimdekilerden onlara (özellikle de Sema hanıma) sunma amaçlı kapılarını çalmadığımdan ve de tüm bunlara ek olarak sanki benim hiçbir şey sunmadığım ve hiç kimseye de bir şey sunduğunu görmediğim bu hayat bana imtiyaz gösterecekmiş gibi, üstelik bundan pişkin pişkin emin bir halde sokaklara sokaklara dalışımdan.

Kimin kimi, kimin beni, benim kimi, nasıl, ne cüret ve hangi kimlikle düşünme fillimiz ne derece mümkün? Aç karnımın doymayışı benim için bile ne kadar önemli bu kirli ve yazık ki yavaş yavaş uyum sağladığım bu dünyada, üstelik de uyum sağlamayanlara ekmek vermedikleri bahanesi ile, herkesin olduğu gibi fazladan bir şeyler koparabilme ümidi ile hayattan, insandan, hatta kendinden ve her şeyden. Kendimi hangi siyasiye, hangi ideolojiye, hangi ülkeye, hangi dine, hangi teröre veya hangi ölüme benzetebileceğimi seçemiyorum; lakin hiçbir çocuğa, masuma, hayvana, çiçeğe, böceğe benzemediğim kesin sanırım, bir bakıma bütün insanlığın da farkında olup olmayıp uzaklaştığı, açık konuşalım, "insan" deme hatasını ettiklerimizin zerre umursamadığı hatta bu durumdan keyif aldığı önemli birer değer. Benim açığım bunların yanında bir hiç...

Eve döndüm ve bugün sofrada gözyaşı var, ne bana ne buradakilere ait gözyaşları; afiyet olsun.(!)

"Gölge etme" diye bir laf vardır, ha insanlar bunu yalnız kötü, işe yaramaz ve vesaire birine söylenir gibi düşünür lakin kimi durumda kendi kendine de söylenebilir, muhteşem bir erdemdir. Misal yine sevmekten verelim örneğini; seven biri varken -sevdiği onun sevgisini bilsin bilmesin, karşılık versin vermesin hiç fark etmez- bir de bu seven sevgisinden sana bahsetmişken, bahsederken falan, senin onu sevmen yakışık almaz sana; öyle milletin ne dediği de önemli değil, bugün "İzmir'de neden patlama olmuyor?" tarzında kinayeli sorular soran gerzek bir milletimiz dahi mevcut. (Millet demek lazım gelir, gelmese demem emin olun.) Kendine yediremezsin çünkü, hem ne olursa olsun, özellikle o aşamadan sonra, ona kendisine karşı bir şeyler hissettiğinden falan söz etmek seni bir pislik kılar, hain bile kılar; inan inanma evlat, burada tecrübe konuşuyor, tam olarak burada. Kabul adil değildir bu işler, sen onunla birebirsindir, onun gidiyor olduğu yolu adımlamışsındır çünkü ve bundan tutku duyarsın; oysa bunu bilmez, en ufak kötü olmasa bile, kendiyle alakasız birini sever. Dön etrafına bak diyemezsindir, çünkü kastettiğin sensindir; kendi kendine dönük hiçbir cümle kuramazsın, kursan da işe yaramaz oğul. Bazen üçüncü şahıs olmak gerekir, çok iyi üçüncü şahıslar tanıdım ben bu dünyada, sen de tanırsın birkaç, herkes tanır birilerini; klasik ve gerçekten hiçbir şeyi düzeltemeyecek bir laf bu tabi ama, şu yeni yetme gençliğin arkadaşlık adını verdiği ancak bizlerin dostluk demeyi tercih ettiği o şey var ya, işte böyle durumlarda o da sana iyi gelir, kopmadıkça, derdin de bu değil midir zaten? kendini anlayan birinden kopup kendini de kaybetmeden yaşamaya devam edebilmek...

Farkındayım evlat, sen de biliyorsun bunu; ne düşündüğünü de biliyorum, diyorsun ki ben buna razıyım zaten fakat onun gibi birisi bir daha kapımı çalar mı başka anlamda yaşayabilecek. Haklısın, çalmazsa o da kaderin ayıbıdır be. Senin payına düşen gölge etmemek yiğidim, lazımdır suları bulandırmamak ve böylece kendi benliğine dair ürpertiler de salmamak o güzel insanın yüreciğine; susacaksın, yapmadığın şey mi, bir Nil kadar sessiz olacaksın, öyle ki bu yazıyı okuyan hatta bu durumuna vakıf herkes bile seni gördüğünde böyle olmadığına dair tereddüde düşecek ve bu tereddüt de korktuğun o soruyu sana sormalarını engelleyecek... Kimse bahsettiğim kişinin o olduğunu bilemeyecek, kimseden kastım da yalnız o üstelik; dedim ya soramayacak, emin de olamayacak, böylece sen de o bu fikre kapılsa bile kapıldığını bilemeyeceksin, bundan dolayı telaşlanıp yanlış bir hareket edip cümle kuramayacaksın ve bu tiyatro kusursuz bir şekilde işleyecek, belki bir gün bunu da sahnelenmek üzere yazarsın. Dur dur, doğru ya tek bir ihtimali, belki de en önemlisini es geçtik. Dedik ya o da sana benziyor, hatta karşılaştığın herhangi birini kendine benzetmediğin kadar; ya o da senin kadar deli icraatlıysa, senin soramaması için onu biraz psikolojik ikilemlere soktuğun o mühim soruyu "Sen benden mi hoşlanıyorsun?" demek suretiyle lönk diye sorarsa... Kafan karıştı kardeşim, karışmasın. Hayır diyeceksin, bu bir yalan değil, yalan söylemeyeceksin; çünkü ikimiz de, hatta eğer varsa şuan burada bulunan ve çoğu hikayemize vakıf insan ve insanlar da biliyoruz... Sen, sen kalbi başkasında olan birini sevecek yaşı çoktan geçtin; öyle olduğunda neler olduğunuysa hala biliyorsun...

Çok da tasalanacak bir şey yok, bu defa tatlı bir hüzün oldu acımadı hiç, kaldı ki hiçbir anlamda kayıp dahi vermedin aslında be; gitmedi kimse, kimseyi yitirmedin. Sen de farkındasın tam olarak, artık eskisi gibi bağlanmıyorsun, belki de insanlar iz bırakmayı bilmiyordur. Yine de ne olursa olsun durum bu, bağlanmadın, hoşlandın, düşündün, olabileceği ihtimaline biraz itimat ettin, hatta doğrusunu istersen gerçekten etkilenmedin bile, seninki -olması gerektiği üzere- şaşkınlığın sunduğu, her ne kadar azımsanamaz da olsa hevesten başka bir şey değildi; üstelik emin ol ki bunu da her gün belki milyonlarca insanın da düzenli olarak yaptığı bir şekilde yaptın, yalnızca onlar kendileriyle, hem de bütün insanlığın gözüne soka soka konuşmaya -üstelik senle ben gibi ikinci şahıs düzeninde- ve bir takım itiraflarda bulunmaya meyilli değildiler yahut cesaret edemediler; onlar sessiz sedasız geçip giden durumlarda bulundu, sense bazı durumlar yaşadın, okuyan biri olursa belki ona da yaşatırsın... Yanisi sevdadan caymadın, yine; çünkü sevdadan ziyade güzel bir hikaye, sanki bir yöne çizilir gibi oldu ve çizilmedi, lakin güzelliğini ve geçerliliğini de yitirmedi; en kötü ihtimalle sırf bu ve bundan önceki birkaç yazıyı yazmak için bahane oldu be, canımız sağolsun...

Sözün özü beklemeye devam kaptan, gölgelik makamına otur tekrardan, aç bir şişe su ve seyre dal, taa ki o kadın gelip o zamana değin olup bitmiş iyi, kötü hatta berbat her şeyinden güzel birer tiyatro oyunu, sinema filmi, roman ve vesaire benzeri bir şey çıkabileceğini hissedene dek. O gelecek, belki de ona benzer birilerinin hayatında beliriyor olması onun da fazla uzakta olmadığının teminatıdır; imkansız mı diyorsun, yani ben bir hayalperest miyim, Allah bu kadar açık konuşmaz mı insanla, bu sadece her şeyden bir şey çıkartmak mı? Sanmam, zira gün hep batıyor, ama güneş yine doğuyor...
Yaşıyoruz be, yaşıyor ve yazıyoruz, yaşamaya devam ediyoruz, inanmak, beklemek, olmak... Tüm bunlar ve her şey, gelip geçmeler, kalmalar, hiç geçmemeler. Bir hayat işte bu, ama doğru, ama yanlış, fakat gerçek. Gölge etmemek de tam burada başlıyor, çok büyük şeyleri dahi bir dönem kabul edip onları yaşatmak ve asilce çekip giderek kendin olmaya devam etmek belki, siz ne dersiniz?

Kafam karışık, bunu şimdi geceye yoruyorum, yarın ertesi günün pazartesi oluşuna yoracağım, pazartesiyse belki bir kadına, salı günü yalnızlığa; derken en sonunda yine ben, ta kendim, kendi kendimi bir yerlerde yorgun bulacağım, tutup kaldıracak gücüm olacak mı Allah bilir. Garibime gidiyor yani ister istemez, insanı yalnız kendinin fark edebilmesi, özelikle de bir kibrit çöpüne karşı bile üstünlük barındırmadığı o anlarda. Geçen farkına varmak lazım geldi mesela, elinde olanla yetinmek gibi bir şey olmazmış esasen, seni anlamayacak insanlardan, etrafında onlardan başkası yok diye anlamalarını ummak, onlarla etkileşime irmeye çalışmak, en önemlisi -özellikle onlar da bir olup seni suçladığı vakit- onların doğru olduğunu düşünüp kendinde kusur avına çıkmak "normal olarak", meğer bayağı bir mantıksızmış ve bunun yanı sıra seni anlayana değin senli bir bilgi de seni anlayabilişini senin için tuzak kılabilir derecede ürkütücü olabiliyormuş. Tüm bunları ancak seni anlayan birilerinin nezlinde idrak edebilmeye kaç puan sayın İMDB?

Anlaşılmamak değil aslında bugünkü derdim. Bir bilgi var, hatta belki de yok ama onu bile bilmiyorsunuz, olması sizce olası, olmaması da olasılıklarca ve aynı oranda mümkün; bu bilgi öyle tutup soracağınız bir bilgi de değil, varsa da yoksa da sadece oluş ihtimalinin bile bir kişi tarafından fark edilmesi demek zihninizin bütün berbat kısımlarının üryan olmasıdır; berbat dediysem kötü değil en ufak, yalnızca utandırıcı, kazara bir vazoyu kırmaktan farksız belki. Ya aslında bilginin bile önemi yok biliyor musunuz? Sadece sizi bu bilginin varlığını sorgulamaya yeltendiren izlenimleriniz olmasa, yahut boşa çıkarılsa bir sorun kalmayacak...

Sevmeyi (aşk maksatlı) örnek alalım mesela, birini sevmediğinizi fakat sevdiğiniz fikrine kapılıp sizden uzaklaşmış olması ihtimalini; yahut birini sevdiğiniz, fakat onun bunu bilmemesini istemenize rağmen bir şekilde anladığını ve yine uzaklaştığını sezimlediğinizi ele alalım mesela fark etmez. Her ihtimalde sevgiye dair bir laf edemezsiniz uzaklaşma ihtimalinden dolayı, aynı şekilde her ihtimalde bu uzaklaşmanın olup olmadığını uzaklaşma eyleminin öznesinden teyit edemezsiniz, zira havada kalır; siz de mecburen, doğru ya da yanlış oluşu fark ve bir anlam ifade etmeksizin istemediğiniz şeyleri söylemek durumunda kalırsınız...

Ne denli izah edebildim bilmem ama bu gibi haller var, bu yüzden gece var, bu yüzden son bahar var; doğanın her bir hale bürünüp, her bir insanla bütünleşip onu içinde kaybetmesi ve bir anlamda da tesellisi olarak. Bilgi gibi sorular, lakin epistemolojiyle uzak yakın alakasız; kanıma dokunuyor, yaşamadan öğrenmemek ve yaşamanın bir pamuk ipliğine bağlı olması koşulunda benim ise dengenin varlığı için dahi şahide ihtiyaç duymam mesela. Bazı bilgileri kendine sordukça bilginin zihindeki, ama en çok da yürekteki yokluğuna dayanarak soru çok büyüyor, bazense cevap değil ama o cevabı almak için ihtiyacın olan cisim, fiil, kişi yahut her ne ise artık; ona erişmek, biraz cevaba dayanarak ama en çok da onun içinde bu sorunun doguracağından korktuğun ve aynı zamanda bu sorunun da temelini oluşturan onun soru ve cevapları feci birer müşkül halini almaktan asla geri durmuyor konu sen iken. Bir şeyi "Ben çalmadım" der demez kendi zihninde dahi senin çalmış olma ihtimalinin doğması hatta canlanması belki de buna verilebilecek en bariz örnektir, neredeyse uyutmayan bir tedirginliği gidermek adına soru halinde sunulmuş ve biraz olsun gizli de bir beyan, bu masumiyetine pişkin bir bedel olarak her nasıl oluyorsa seni tedirgin eden şeye eskisinden de çok yaklaştırabiliyor; üstelik yine aynı anlamsızlıkta türüyor artık biliniyor ve biline biline yükselişte olan hakikat -eğer öyleyse şayet- ki vah haline. Sonuç olarak yine kaldığın yerden her şeyin kendi birer kuruntun olduğu fikrine biraz olsun itimat etmeye çaba göstermek yapabileceğin en mantıklı şey olarak tam şuranda kalıyor ne yazık ki...

Çok da doğru olmamak mı lazım, bilmiyorum ki. Buna karşın bir yalan çerçevesinde sürdürmek ne kadar doğru olurdu desen yine emin değilim. Zaten artık doğru olup olmamayı düşünecek bir durumum da yok, oldum bir kere; bu doğrumu yanlış göstermek var ve o da belki istenmeyen ihtimalleri tüy dökücü krem gibi ortadan kaldırmak anlamına gelebilir, lakin belki de hiç suçum yokken ve yine aynı o çok çektiğim masumiyet uğruna benim koskoca bir yalan olaeak portremi de çizebilir çekinmeden. Bilmek ağır, bildirmmemek ağır, bildirişin ve bildirişe cevaben bildirilen bir diğer bildirinin bildirilişine şayet ki beklensin beklenmesin her türlü kötüyse bilmezden, bilmemiş ve olmamıştan gelmek de yine mantıklı değil benim nazarımda...

Keşke "doğru" bir feragat biçimi olmasaydı herhangi ihtimalde dahi, önceki dört paragrafı çöp edebilseydik; anlamadınız mı? Hadi yine sevmeyi ele alalım
madem, sanırsınız ki sevdiğinizi söylediniz ve gerçekten sevdiğiniz için, söylediğiniz şey doğru olduğu için, sevdiğiniz kişi sizden, doğruluk yahut sevginizden ama yine bir şekilde sizden gitti, bunu kesin yaptı, keskin yaptı, belli-belirsiz, hızlı yahut yavaş yaptı ama yaptı. Siz de yalnız bir doğru olarak kaldınız belki, hatta yanlış bir doğru, olmaması gerekmese de olması da gerekmeyen; tıpkı bir misafir çocuğunun bir şeyi kırması ama misafir ve çocuk oluşundan yahut çeşitli sebeplerden kızamayıp sağlık olsun diye geçiştirdiğiniz, yürek temalı ve tıpkı hayat gibi bir bilgi... Sevmek gibi.

Hayret bize ya insan,
Sahiden çok garip yaratıklarız biz, garip derken gariban. Bunu yalnızca "Sana ihtiyacım var", "Sensiz yapamam" benzeri cümleler kurmanın zorluğundan çıkarmak dahi mümkün. Özellikle bu devirde korkar, çekinir olduk, bu bir günahmış, bir suçmuş gibi sustuk; çünkü birine ona olan ihtiyacını, düşkünlüğünü ve vesaireyi belirtirsen, o istese de istemese de (belki de kader mi gıcıktır nedir) bir şekilde daha çok gidiyor. Bu büyük meziyet o yüzden, hem beşeri hem de kutsal iki şey varsa eminim biri budur; bir insana gidip gerçekliğinle, bütün çıplaklığınla, yaralarınla, en önemlisi mahçubiyet ve samimiyetinle kendini arz etmek, "seni seviyorum" da buna dahil...
Neden? Çünkü merhamet insana hassa hepsine de değildir, çünkü merhamet yetmez bazen, çünkü merhametle alakası yoktur çoğu zaman, sana bu şekilde gelen birine sadaka verir gibi davranamazsın. Saflığına kavuşmuş insanı zedelemeden onunla bir gerçek olabilmek, işte bu kimseciklerin harcı olmadığından mütevellit belki de; susuyoruz yaralarımızı deşerler diye, susuyoruz bizi kullanırlar diye, susuyoruz ondan bundan... Karşımızdaki bunları yapmayacak olsa ve biz bundan emin olsak, hatta o da bizden bunu beklese dahi içten içe. Anlamanın tek yolu bunu yapmak zira, lakin bununla da bitmez ki iş; ona karşı bir şey hissettiğini bilen birisi senden soğursa -ki bu doğal bir şeydir- hiç söylememekten bir farkı kalmaz, hatta bazen daha da kötü olur. Ya ne yapacaksın? Bir gün yapmak içinden gelene dek, kaldı ki hiç gelmeyebilir bile, gömüp susacak mısın içine, daha da önemlisi bunu becerebilecek misin hakkıyla? Şu yüzden sordum, insanoğluyuz sonuçta, bir gün gelir de çözülürsen dayanamayıp, gayet normal bir durum bile olsa geciktiğin zamanın acısını da ekstradan çekmen mümkün. Dedim ya dostum, hayat...

Bu adamın da yapabilecekleri bu işte, olanı biteni yazmak, çare gösteremeden yazıp def olup gitmek; çok da def olup gitmek sayılmaz belki, neticede böyle yazdığına göre bunun da bu konuda bir şeyi vardır diye düşünebilirsiniz. Yine de ne büyük erdem, kendini, bütün çaresizliğini, varlığını her ne kadar öyleymiş gibi durmasa bile karşılık beklemeden aczetmek. "Aczetmek" işte, tam anlamıyla bu, ben dilbilimci değilim ve böyle bir kelime de yok, lakin aciziyetten türetmiş olma ihtimalime dayanaraktan bile bu. Yeni bir kelime ile bile, üstelik Türk Dil Kurumunun zerre umursamayacağı bir kelime ile bu durumu değiştirebileceğimi, insanlığın gün geçtikçe bocaladığı bu çıkmazı çözeceğimi ummak tuhaf kaçardı zaten. Ne olur beni bu kadar düşündürüp saçma türetmelere maruz bırakacağına insanlar biraz ezip geçmemeyi öğrenseydi, artık kullanmamtan sıkıldığım "empati" kelimesini ütopik bir şey olmaktan çıkarsaydı, hiç olmazsa bir adım atsaydı karşısında titreyen yürek için; o vakit kendi kendine kalmayı öğrenmeye mecbur bırakılmış güçlü insanlar kendi kanatlarının altına tüneyip sonsuzluğu beklerken kaybolmazlardı derin derin, özgüvenleri darağacındaki bir çocuk kadar kötü hissetmezdi ne bileyim, ihtimallerin ölümlülüğüne kendini bu kadar bağlamaz ve yaşamdan zevk alırdı, hala insan olmaktan söz edebileceğimiz şekilde o eski, kalıcı masumiyetle özümüze dönerdik, yine bizden birilerinin oluşturmuş olduğu günlük şikayetlerimizin kaçı kalırdı kim bilir, insan insana nasıl bakar ve kim bilir kimler için bile insan demek kolaylaşırdı...

İçimden geçenlerin bu vakitte edebildiği bu kadar dostlar,
İlginize aczederim...

Hani bir bilmek vardır, bilir misiniz bilmem...
Böyle bir oluşumun içindesindir, bir topluluk diyeyim daha doğrusu; ilk an olmasa bile hemencecik anlarsın daha kimin ne olduğunu büyük ihtimalle. Bunu ön yargı oluşturmak babında söylemiyorum, sadece olası her türlü durumda kim yanında duracak, kim seninle/senin için ölüme gidecek, kim dürüst, adil, gerçek olacak bilirsin; yine hep bilirsin içten içe, ardından kim ne der, kim ne düşünür ama ne söyler. Hep bir B planın bulunur bu yüzden, yakın gibi görünürsün sürüden kopmamak adına (sürüden kopmamak dediysem öyle istediğin yahut olması gerektiği için değil) ve kendilerini kandırmalarına imkan tanırsın, safça davranırsın, duymamış, bilmemiş, anlamamıştan gelirsin, kolay lokma görünürsün. Dedim ya hep bir B planın vardır, arkana yaslanıp senin yönettiğin ama kimsenin senle bağdaştırmayı kendine yakıştırmayacağı kadar ustaca bu tiyatroyu keyifle, gülümseyerek seyredersin, sırf bu yüzden de sana deli yaftasını yapıştırırlar; halbuki sen de bunu istiyorsundur, samimiyetsizliğin, gruplaşmanın, popülizmin ve ıvır zıvırın hat safhada olduğu bu işe yaramaz yaşamak içerisinde, asil bir deli olarak varlığa damga vurabilmek. Damga vurmak genelde kullanıldığının aksine insanlar için kullanılmadı bu defa, bu öyle bir damga ki insanlar halen daha bunu bir meziyet olarak görmeyip kendi halinde devam edecek, ancak hakikat olan varoluş Allah, bu sırra tek ortaklık ve tanıklık edip ardında duracak...
Dönüp duran bu tiyatronun içi kadar dışı da (dışı sen olursun) yalın bir trajikomediden fazlası olamaz elbette; ancak bilirsin ki gerçek bir dostun, gerçek bir ailen, gerçekten samimi, iyi niyetli ve sevgi dolu insanlara sahipsin, onlara uzak da olsan onlar bir yerdeler ve varlar; yalnızca onlara kavuşma ve onlarla her türlü haysiyetizlik, ciddiyetsizlik, samimiyetsizlik ve şerefsizlikten uzak bir hayat kurma hedefiyle sebat edersin; edersin çünkü bir sabır erdem olduğu için, iki garipler mübarek olduğu için. İnsan hiç kendine garip der mi? der kardeşim, garip olmanın her bir anlamıyla iyi olduğu çağdayız, insanlar öyle düşünmese ve bizi sürekli böyle nitelendirerek bilmeden övseler bile, eminim bilselerdi bunu dahi yapmazlardı, çünkü söz konusu biziz...

Bilmek tek böyle de değildir, kendinden ve kendinden olana ek bazı bilişler daha mevcuttur; kötünün kötü olduğunu, onun bütün berbatlığını, aşağılık ve pislik oluşunu hissederek bilmek, ancak bunun yanı sıra gerçekten bilinmesi gerekeni de hissedebilmek; örneğin bir çocuğu, aklından ne geçtiğini, tanımadığın bir insanın neye ağlıyor yahut gülüyor olduğunu, kimi neyin iyi edecek olduğunu, kimin hangi hislerce kavrulup ne hale geldiğini, hangi hissini yansıtıp yansıtmadığını, kimin ne beklediğini, kime neyin yeteceğini, kiminin olduğu durumun bütün inceliklerini... Ah bilmek, mutlak fakat makul de bir elzem (bir yere kadar) ama bir yerden de en güzeli; keşke diyorum bu halden anlamayanlar, eksikliklerinin gerçekten bir eksiklik olduğunu bilebilseydi ve bu defa biz onlara tıpkı onlar gibi davranmak suretiyle birer çöp gibi davransaydık, kaldı ki "gibi" fazla bile kaçıyor bu cümlede. Herkes her şeyi biliyor ve herkesin vicdanı titriyor lafta, öyle bile olsa kafaları o kadar kalın ki bazılarını hakikaten mermi paklar; neyse ki ve iyi ki bu benim işim değil, fakat olsaydı da Allah'ın bana çizdiği bu kaderi hakkıyla yerine getireceğimden şüphem olmazdı...
Evet dostlar, biz hala şiirle, sözle, edebiyatla bir şeylerin değişebileceğine ve güzel, saf toplulukların varlığına delicesine inanan, hem de bunu dev çöplükler, insan görünümlü iblisler arasında bağıra çağıra yapmaya kalkışan deli cesaretli, salak çocuklarız; yaşasın salaklar, mühim olan kasıt ne de olsa. Yaşasın elle tutulur bir şey olmayan şu sevmek, değer vermek, düşünmek, gözetmek, sahiplenmek ve vesaire. Selam olsun paraya, fiziğe ve fiziksel güce biat eden şu dünyanın kıyısında köşesinde ısrarla görevini icra eden gerçek, değer avcılarına, gerçekleşeceğine dair herhangi mantıklı ihtimal bulunmayan iyi umutları ısrar ve sadakatle biriktirmiş her bir kimseye, bütün kendini bilmezlikle suçlanıp aslında nereden geldiği gerçeği ile yaşayan, kalbi ufacık bir çocuk kadar taze kalabilmiş her bir ferde...
Son olarak da ant olsun, bu kişilerden kalacağıma, değişim göstermeyeceğime, pes etmeyeceğime!

Şimdi size sevdiğim bir yapımın repliklerinden bir kesit sunuyor, naçiz yaşamımı sürdürmeye gidiyorum. Bilmek, devam ettirmek, oluş olmak ve kalmak şeklinde...

"...Birbiriyle yarışmaktan öteye gidemeyen aklın hükmüne son vereceğiz. Geçmişini yıkan, beton yığınları arasına sıkışıp kalmış olan aklın hükmüne son vereceğiz. Akıllı olanın herşeyi batırdığı, savaşarak silah tüccarları ve para babalarını zengin eden aklın hükmüne son vereceğiz. Her kesimden insanın şiddete maruz kaldığı, kimin gücü kime yeterse mantığıyla hareket eden aklın hükmüne son vereceğiz. Üç kuruş kazanmak uğruna tüm ömrünü heba eden, hayatını yaşayamadan bu dünyadan göçüp giden aklın hükmüne son vereceğiz. Akılla kirletilmiş bu güzel dünyayı yeniden güzelleştirebilmek için sizlere sesleniyorum. Tüm deliler, birleşin!"

fena bir hal olarak sevmek...

En son birini sevdiğimde otuz üç yaşındaydım, ama sekiz de denebilir. İşten kovulmuştum, aslında ben istifa edecektim fakat tazminat denen bir gerçek vardı. Mobingden şikayetçiydim, anlaşılan benim kovulmam daha makul gelmişti cebi kabarık kalabalığı azarlayıp Ankara'daki dayılarını üzmektense... Kovulmuş bir insan ne yapar bilmediğimden o deneyimsizlikle çay içmek için bir yere oturdum ve beklemeye başladım. Eğer yaşını başını almışsan, artık birilerine gidip kafa kafaya vermek çaresi sana utanç verici gelmeye başlar, sense daha saçma ve utanç verici oluşunu önemsemeden bir şey beklersin, biri, bir söz, bir kağıt parçası, örneğin bir iş ilanı. Bu aslında tam da beklemek değildi, aklımdan geçirmiştim sadece, olağan homurdanmamla çaya eğilip umursamaz bilek hareketleriyle çayımı karıştırdım; bir süre sonra fark ettim ki kaşığın her şıkırdamasında insanlar bana bakıyor, bir an içimden "Sanki hepinizin kütük Paris" diye sallamış sırıttım, kafamı kaldırdığımda arka masada "eski" iş arkadaşlarımdan birini yere kapaklanmış bir şekilde buldum. Bozuntuya vermedim, Paris ahalisi kalabalığa da bir sokak köpeği edasıyla baktım. Sokak köpeklerinin çoğu esaslı hayvanlardır, ama bu insanlar onlardan korkar...

Yanıma oturdu, suratında kayıp bir ifade; kafa sallayarak sordum, başını ellerinin arasına koyup durdu, çayımı üfledi ağırca, soruma büyük bir özenle cevap vermediğinden bir daha soramadım. Durdu sadece, paltosunun düğmesini bir çıt daha iliklemekten daha büyük bir atraksiyona girmediği 15 dakika boyunca kafam soru işaretleriyle doluydu. Kalktı aniden, arkasını döndü, üç adım attı; ben sandım ki filmlerdeki gibi durup arkasını dönecek ve özlü bir laf edecek, lakin gitmeyi seçti. Ardından çaya dokundum, on beş dakika öncekinden daha sıcaktı. Oturdum, arkasından gitmeli miydim, ne anlatmaya çalıştı, belki de sadece hiç bir şey yoktu fakat ben niçin böyle düşündüm, nasıl çay durduğu bardakta ısısını muhafaza etmenin yanı sıra arttırabilmişti, daha da önemlisi bana böyle hissettiren neydi...

Yapacak başka bir şeyim yoktu, eve gidemezdim, çayı içtim, bir bardak daha söyledim ve bir sonra iki ardından yine iki bardak daha; tazminatımın keyfini tavşan kanı dedikleri tonu tutturmaya çalışarak çıkarttım, her defasında çaylar biraz daha soğuk geldi, çaycı çocuk sonuncuyu gözümün önünde doldurdu fakat buz gibiydi. Çayın da beni idare etmeyeceğine ikna olup çekip gidiyorken, kafeden çıkıp iki, bilemedin üç adımı zor atmışken o zifiri karanlık ve soğukta, yeniden onu görmek aklımın ucundan geçen son şey olabilirdi...
Aynı şeyi yaptım ben de, oturdum yanına, bank biraz soğuktu, "Üşüteceksin!' dedim, en ufak bir kelime dahi beklemiyordum fakat "Neden kendini kovdurdun?" dedi, müdürün dikine gittiğimi tahmin etmesi zor değildir diye düşündüm gülümsedim, Birden hüzün ve hiddet bir arada "Anlamıyorsun di'mi?" dedi, bu defa susma sırası bana gelmişti, ancak onun da bunun üzerine devam edeceğini ummuyordum lakin etti...

İş hayatında bir "Günaydın"ına tanık olmadığım, sesini bile ancak yeni yeni kafama kazıyabildiğim kız benimle konuşmuştu. "Çok mu zor? Biliyorum ofisi, insanları, her şeyi; haklısın kesinlikle berbat ve katlanılır yanı yok, fakat öyle etrafına bakmadan çekip gidebildin!" dedi, o kim oluyordu da benimle böyle konuşuyordu, bana neydi ondan, benden ona neydi. Susmayı sürdürdüm, yine o ani kalkışını yapmak için bir iki dakika trafiği seyretti, benle en ufak göz teması kurmadan basıp gitti...
Ertesi gün tekrar oradaydım, iki bardak çay, dışarıda bir simit, fakat o bir daha gelmedi, bense kilo aldım işte; derken böyle sekiz gün, sekiz gün boyunca, sanki o bardak altlığı hala sıcaktı, evet onu ödünç aldım. (!) Dokuzuncu gün bardak altlığını çaktırmadan iade etmek için gittiğimde o da oradaydı. Beni gördü, o sustu, ben de sustum, başka bir masaya oturdum; çay karıştırma sesi kulaklarımı tırmalıyordu ve kalkıp uyaracağım sırada düştüm, kolumdan tuttu ve masasına oturttu, bir şey demedim; bardağına dokunduğumda hem buz gibiydi, hem de içinde şeker yoktu; fakat sanki bunu fark etmemiş gibi bardağının altına aşırdığım altlığı koydum, gülümsedi ve "İstifa ettim" dedi, nedenini sorduğumda cevapladı bu defa, kendi gibi biri olmadığında baş edememiş; ancak "Bu zamana kadar kim vardı?" diyecek olduğumda kalkıp gitmişti. O an ona aşık olduğumu anladım, fakat bilmezden gelmenin bir cezası olarak, aşkımı da bilmezden gelmeye, çay içerek devam ettim...

Çek tut elimden, söz ki sorgulamam, tut elimden çek götür beni ve güzel günlere gidelim, anlamaktan keyif alan, nahoşluktan uzak toplumlara gidelim; varlar varlar şahit oldum daha önce, sen gel ki gidelim. Tek başıma gidemem ben, olmaz; eğer içinde bana dair güzel bir his varsa, oluşacaksa güzel kız, olmazları tereddütleri boşver fiziken olmasada aklen ve manen göç edelim beraber kendi diyarımıza. Keşkelerimiz bir, kederlerimiz bir, zevkleri de daha sonra öğrenir hallederiz, sen çek götür beni kolumdan zerre itirazım olmaz, çek beni de ki mesela "ben seni seviyorum", inan karşılık veririm gıkım çıkmaz. Ben mi? o kadar da değil güzel kız bak; hem ben o kadarını beceremem, hem de hayat işte sen öyle düşünmüyorsundur, sen de o manada sevmiyorsundur beni, daha önce yaşadım çünkü, hatta başka bir şey yaşadım da sayılmaz. Sev işte güzel kız, hayatımda ilk defa sen süpür bu çekincelerimi, çek beni kendine; söz bırakırım bu detaylı düşünmeleri, ihtimallerde, daha doğrusu olumsuzluklarında boğulmaları, bu ürkekliği, belirgin fakat nedeni belirsiz asık suratlarımı, bezgin duruşlarımı; gerçi sen bunlara tanık olmadın, ya da belki de oldun, belki bozuntuya vermedin, belki sen de öyleydin normal geldi, bilmiyirum ki...
Çek işte beni bu kara cahillikten, anlamış biri olarak; ayrıca seni anlıyor olma ve duygularını, düşüncelerini paylaşıp sana yalnız hissettirmeme hissinden de alıkoyma beni; demem o ki eğer seni mutlu edersem, gönlünde yer edinirsem vur işte yüzüme yüzüme, başka türlü iflah olmaz ve asla inanmaz çünkü bu yürek, bir şeyler yapabildiğine, birilerine gerçekten iyi hissettirdiğine, hele ki bu samimiyetsizlik akan binamızda...

Diyorum ya işte çek götür, ihtimal budalası ben bile diyorum ki böyle olmayan bir yere gidebiliriz, olmadı bunu biz, üstelik de sadece birbirimizi anlayarak, belki de biraz daha doğru bir tanım olarak "karşılayarak" inşa edebiliriz. Normalde bunun mümkünlüğü konusunda kendiyle çelişecek ben bile buna kesin gözle bakıyorsam n'olur sen de kendini bana bırak, bunca senenin anlaşılmamışlığına, yalnızlığına ve vesairesine rağmen çok zor da olsa onlar gibi olmadığıma, senin gibi olduğuma inanman; aynı şey benim için de geçerliydi evet, fakat ben hala çocuklar gibi mucizelere inanıp tesadüfü reddettiğimden ve bu yaptığımı saçma bulmadığımdan olsa gerek çok daha kolay başardım. Sen de yapabilirsin, yalnızca aklının kendimden aşina olduğum o karışıklığına karşın, bencilce olacağını ve olmaması gerektiğini biliyorum fakat biraz beni sevsen mesela, yine bir ilk olarak bana o gözle bakan kişi ünvanını alsan belki pişman olamayacağın bir adım olurum Clark Kent değilsem bile... Çek işte güzel kız, elini eteğini çek bu ait olmadığımız hayattan sen de, hiçbir şeyimizi paylaşamadığımız bu düşüncesiz ama en çok da sevgisiz toplumda, henüz birbirimizi tanımak kelime anlamına en azından senin için zar zor yaklaşmışsa bile (gördüğün kasar henüz okumadığın da nice benler mevcuttur tam burada) denk düşmüşüz işte hazır, bundan gerçekçi pek bir şey görmedim ben...

Son olarak da kısa bir dörtlük, lakin ondan önce, senden de önce var olmuş Alptuğ dürüstlüğü gereğince ki umarım okumazsın, emin olamadığın o birilerini sevme hissine kadar, biraz etrafına bakabilirsin...

Yatma saatim geldi,
Yarın okul var,
Yarın belki...
Çek...

Bu şarkıyı dinle, bu önemli;

İnsan düşünmek için çok vakti olunca biraz tuhaf oluyor ister istemez. Örneğin bu akşam öylesine bir vakitte hiç alakasız bir şekilde aklıma gelmesi suretiyle düşündüm ki; bugün nefret ettiğim, yüzünü görmeye tahammül edemeyeceğim, içimde en ufak olumlu his uyandırmayacak insanların, hepsi değil ama bazılarının, önceden sevmiş olduklarımın ölüm haberi gelse mesela bana, en çok üzülen ben olurdum, en fazla etkisinde kalan, en derinine varan... Şeyden de değil bu, yaşanmışlıklar falan değil, hatıralar değil, bir zamanlar onlara duyduğum sevgi, aşk yahut ne derseniz...
Kaderin işine bak, bir lanet olarak mı, neden böyleyim? Evvelde birileri ezip geçiyor, yok sayıyor sevişimi vesaireyi, ben de biliyorum ve acı duyuyorum, pişman oluyorum, kızıp öfkeleniyorum, her şeyi yapıyorum; ama bir şey olsa yırtıp atacağım günah defterlerini, içimi alacak kandırılmaya müsait o çocuk, eski saf halim, o eski gözlüğüm belirecek kalp gözlerimde olduğundan iyi ve güzel gösteren. Ne kadar iyi bu, ne kadar kötü, bilinçli bir aptal olmak nasıl bu kadar mümkün, kalbim böyle kırılıp böyle başa dönmeyi nereden öğrendi. Zira tüm bunlar işaretidir lakin ben bilmezden gelirim, tüm bunlar "değer vermek" fiilinin ölümsüzlüğünden kaynaklı; bugün de farkına varmış olduk işte, değer vermeyi kesememenin verilen değerin karşılığını alamamak bir yana dursun, tam tersini görmekten dahi acı ve ağır gelmesi mümkünmüş, şimdiyse tek düşündüğüm bu duygu ve durumun, hatta en başta da oturup bunu düşünmenin de diğer çoğu şey gibi banavmahsus olup olmayışı; olmasa insanlığa, olsa bana külfet...

Oturup yalnız ve güzel bir vakitte aklına kimsenin aklından geçirmeye değer bulmayacağı bu fikrin erişmesi ve elden tek gelenin oturup bu yazıyı yazmak olması da bir o kadar acı, acı, tuzlu ve de ekşi, ama tatlı falan değil ne yazık ki. Elle tutulur bir yanı yok işte ne sevmenin ne nefretin ne de ikisinin birbirinden doğması ile oluşan ölü durumların; evet ölü durum, tam olarak en keskin ve geçerli tanım bu olsa gerek... Ölüyüm, ölüsün, ölü; ölü durumdayız ve onlar da ölümler, severken olmadılar ama birer ölüm olarak hepsi bize aitler. Bakarsın şaşmamalıdır ölümü kurtuluş görenlere, özellikle de kurtuluşu bizim bulunduğumuz duruma göre geçmişini geri almak saymak bile yeterince fütursuz değilse. Acı ama bundan tıpkı bir gramafonda usulca inleyen Zeki Müren plağı gibi hafif hafif anlatmam gerekli üzmeden, üzülme diye sonradan; unutmak diye bir şey yok kardeşim, ölmek var, biri için ölü olmak bile var, hatta kalplerimizde dolu dolu mezarlar, içimizden hallice. O naaşlar orada durur, sen zaten onları sevmişsindir; zira nefretin de senin ondan aldığın hissi (masumiyeti mesela) ondan sorumlu olanın karşılamaması, öyle gibi davranması, seni öyle yahut böyle kullanmasıdır. Naaştan kastım vücut değil bu arada, zaten boyutunu bir kenara bırak, değer olarak kalbe girebilecek bir şey değil aptal (lakin bizim kadar da aptal olmayan) bedenler. Benim naaş dediğim, kimsenin kendinden kaldıramadığı, tamamen başkasıyla alakalı ancak sadece kendisine mahsus, yaşamaktan pişman dahi olsa yine de kıyamadığı o incecik dürtü, insan olmanın şeytan tüyü. Merhametle sınırlandırılabilecek bir şey değil, geçmişle ilgisi yok, karşındaki kişiyle bile değil, ama yalnızca "kanmak" tabir ettiğimiz gibisinden, aslında var ya da yok fark etmeksizin onda bulduğuna, içinin pırpır edişine minneten dev bir hüzün damlacığı...

Geçiyor ya da geçti di'mi içinden "olmasaydı böyle" diye, bu belki de herkesin içinden geçip gitti ama sana ve bana başka bir şey de geldi lakin geçmiş sayılmaz di'mi, "onu hala sevebilirdim" gibisinden. Onun içinde duruşunu seversin bazen dendiği üzere, dışında bulunmayışına öfkelenirsin bundan ötürü, bazı geceler için dışına çıkar neticede "Mümkün olsaydı!" dercesine, mesela başka türlü olması, sevmek mesela, yahut yanlış anlamış olmak; sessiz ve feryat figan...
Ah ölü olmasaydı bu durum, ya içim kıpırdamasa, ya kıpırtılarım benle gelmese bu günlere, ya da umduğum gibi olsaydı; ya bu yalnızlık gitsin bari, ya da ben bu ölü değerlerimi aldırmak istiyorum en ücra yanlarımdan, bu türlü mümkün değil pek hayat...

Anladınız di'mi, güç bela yazdım çünkü, fakat böylesi de kafi n'apalım...

Düşünceler, iki gün aralıksız düşünmenin ardından bir karara vardı, kafam allak bullak, bu yüzden biraz sonra buraya sıralayacağım cümlelerin aynısını, benzerini ya da aynı anlama gelenini daha önce yazdıysam mazur görün. Çünkü çoktandır aklımdaydı ama bir yere yazdım mı birine anlattım mı ne yaptım bilmemekteyim...

Geçen düştüğüm şu üç soru, aslında üçünün de zerre anlamı yok, çünkü bu işin de zerre oluru yok; bunu aramızdaki mesafelerden aşkın tadını alamayacağımıza, zaten seneye sınavlar oluşundan birbirimize vakit ayıramayacak oluşumuza, yine sınavlardan ötürü başka başka yerlere gidip zoraki ayrılmak durumunda kalacağımıza dayandırıyorum. Bunlar çok mu aşılamayacak ihtimaller, değil, hatta benim için hiç değil ama daha bunlara gelene kadar o 3 soru gibi bir 10 sorunun daha zor cevapları var, bense bunları 13 sorunun da cevabının olumlu olması halindeki ihtimaller olarak sıralamıştım. Üzüleceğiz işte, hiç gerek yok, hadi beni bir kenara bırak o üzülecek; hadi onu da boşver, şuan zaten oturmuş tatlı bir ahengimiz var, o anlamda değil de bu anlamda, bu anlamda değil de şu anlamda ama mutluyuz işte. (Bu bir avuntu cümlesi bile olsa) Benim için yine bir olgunluk vakti geldi de çatıyor sanırım, gün birbirimizin adının önüne ardına bir şeyler ekleyip ona göre sahiplenmektense, hiç olmazsa elinde olan haliyle yetinip yine olması gerektiği gibi en iyi ve en mutlu etmek günü, dostluk yani...
Bu sevda da değilmiş bizimkisi, şaşırdık mı? Dün bir dizide hoş bir şeyler duydum yarım yamalak da hatırlasam; "Sanki böyle ilahi bir güç seni insanlıkla sınıyor, seni ondan kıskanıyor, biri seni kendine saklıyor; hani çok değerli ve tozlu bir halın vardır, döversin ve dövdükçe temizlenir... Bunca dert, bu kadar acı, boşuna değil yani." tarzında bir diyalog. Bunu duyduğum an etkilendim, lakin daha önce bu manaya gelebilecek sözleri dışarıdan hatta çoğu zaman bana ters düşmekten haz alan iç sesimden de işitmiştim kendime karşı... Bekleyeceğiz yani, nasip değilmiş, kısmet değilmiş; sakın şimdi kimse tutup da mücadele etmediğimi, yeterince sevmediğimi yahut bencil olduğumu falan söylemesin, klavyemdeki her bir tuşu iddialı bir şekilde üzerinde denerim... Şaka bir yana bu sefer farklı, farklı ama mücadele edilmesi gereken her seferinde de ettim zaten, sonuna kadar, kimsenin bile isteye gitmeyeceği yere kadar dahi; o yüzden bu aşkına sahip çıkmamak falan değildir, hatta mantıklı davranmak hiç değildir, öyle bile gözükse. Bu daha önceden de olduğu gibi onu, hali ve vakti gözetmektir, ama en çok onu; ben mi? aynı tas, aynı hamam...

Dün sadece dizi repliği duymadım aslında, okulda da bir şeyler oldu, beni okuma rezilliğine bile isteye katlanmış biriyle tanışmamın yanı sıra pek çok şey oldu ve bunların beni en alakadar edeni Dil Anlatım'cı Havva hocanın benim için söyledikleriydi;
Dersin konusu olunca biyografi yazın dedi, benim de en nefret ettiğim şeydir aslında, ister istemez bir Kemalettin Tuğcu halini aldığımdan olsa gerek; doğumdu, hastalıktı, ameliyatlardı, ölümden dönmelerdi, aşktı, yazmaktı, ODTÜ LODOS'tu falan her şeyi 10 satıra artık olduğu kadar yansıttım. Yine cümlesini tam hatırlayamasam da (ah benim balık hafızam) "Seninki gerçekten yazılması gereken hayatmış."a benzer bir cümle kurdu, olması gerektiği gibi teşekkür ettim. Tamam bu normal bir laftı ve normalde insanlar bunu sevinçle karşılardı, ben de sevindim zaten; fakat bu lafın benim aklımdan çıkarıp tetiklediği bir düşünceler vardı ki, düşman başına... Yazmak, artık bundan başka hayatımı devam ettirmemi sağlayacak pek bir şey kalmasa ruhsal hatta fiziksel manada ve çok da sevsem, yazmadığım vakit kendimi eksik, hayatımın geri kalanında dahi tanımlayamayacağım ölçüde eksik hissetsem bile benim için bir külfet de aynı zamanda. Yazmaya gerek duymak olarak düşünün bunu, olumlu şeyleri olduğu gibi bütün olumsuzları da, çünkü anlaşılamamak, çünkü birkaç ufak cümle ile izahının olmaması, hiçbir şeyin seni ve bulunduğun durumu kapsayamaması. Oradan bakınca güzel bir şey gibi duruyor ama emin olun değil, artık hatırlamıyorum bile çoğu şeyi, geçen haftalarda babamın halası bize geldiğinde annem ona anlatırken kulak misafiri olmamla aklımda tazelenen ve yenileri eklenen pek çok anı, çoğu hüzün, bir kısmı ölümden dönmek gibi başarı. Şikayetçi değilim bundan, artık bu benim üzerime sinmiş bir şey, kötü de gelmiyor fakat ben kendimi ne yapayım; öveyim mi, yereyim mi, bir şey ifade etmeyeceğini bildiğim insanlara mı anlatayım...

Anlattığım bu üç şeyin bağlantısını siz kurun...

Allah'ım, sen de beni ne ile sınıyorsun bilmiyorum ama, sonunda senden bir şeyler görmesem bu kadar duramazdım biliyorum...
Sen de biliyorsun ki onu asla kavuşamayacağını bilerek sevmek de bir ihtimal, yapmadığım da şey değil; ama işte yine biliyorsun ki, ben ne vakit beni sevmeyen birini sevmeye yeltensem, oradan buradan bir şekilde ona ufak tefek dahi bir zararı dokundu...
Ben yine beklemeye devam edeceğim, bir gün değecek bir seveni bana sunacağına inancımla her zamanki gibi; sunmazsan da sorun değil, yeter ki razı ol, fakat biliyorum ki sunacaksın, biraz daha dişimi sıkmam için verdiğin mesajları alabiliyorum (her ne kadar diğerleri benim her şeyi bir şeye yorduğumu düşünse bile) hem sen sabredeni seversin. Neden şimdiye kadar olmadığını da biliyorum, çocukça bir hevesle bu sevmek işine kalkışanların benim canımı yakacağını bildiğin için, benim buna değmeyeceğimi bildiğin için belki; eğer birinden ayrılırsam ne hissedeceğimi düşündüğüm ve en büyük isteğim ilk sevenimle sana kavuşana dek beraber olmak olduğunu bildiğin için belki de. Sen her şeyi bilirsin sonuçta...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )

...Da Bitiyor

İnci

Resim Dersinde Not Kağıdına Yazılabilen Tereddütler

Sev(il)in

Nane

Pay Bırak Yarına

Adını Koymadığım Yazı

Fazladan Bir Şeyler

Gölgelik Makamı

Doğru Bilgi Sorunu

Aczetmek

Biliş İnsanları

Çay Hikayesi

Çek

Ölü Durum

İstiarelerimin Neticesi