Kütüphane Ekim 2016

Mekan Muhteva Ekim 2016

Bugün yediğin hurmaların yarın bir taraflarını mıncırması neticesinde bazılarının kolay yol tanımladığı fakat benim yol olarak bile görmediğim bir seçenek olarak kaçmak...
Sen bir şeyler yapacaksın geçmişte, lakin şimdi ne kadar temiz olursan ol sana güvenilmesini bekleyeceksin, olmayınca gemiyi terk edeceksin. Benim tek bir anladığım var aşktan kardeş, kaçmak yok, pes yok; karşındaki sana inanmıyor ama sen değiştin diyelim, unutma ki mühim olan asla onun sana inanması olmayacak, doğrusunu istersen o asla sana tam anlamıyla inanamayabilir bile, önemli olan tek bir şey varsa o da senin bıkmadan bu uğurda harcadığın çaba, aşktan bahsediyoruz sonuçta... Sana inanmayabileceğini neden mi söyledim? Şey gibi düşün, anlatır durular ya hani yalancı çoban falan, kırkta yılda doğru söylemiş ve kimse inanmamış, kaldı ki bu da onun suçu. Sen de aynı durumdasın, lakin akla mantığa sığmaz şekilde karşındakini suçluyorsun sana inanmadığından, halbuki başa dönüp baksan sana ilk şansı veren de o, sen onu değil o seni seçti...

Ah delikanlı, tamamen haksızsın demiyorum ve bu cümlemi biraz acımasızca bulabilirsin belki fakat "Yapmasaydın!".Akıl senin değil mi? hadi diyelim değil, tamam diyelim herkes hata yapar; ama sanki senin hatalar biraz boyunu aşmış, sense bununla yetinmeyip, seni affetmeyenin affetmeyişini benim "pişkinlik" olarak yorumlamaktan çekinmeyeceğim şekilde suç kılıp, onu, seni seven kızcağızı ondan ayrılarak cezalandırmışsın. Bir insanın onu seven bir insandan kendi suçu için ayrılmak istediğini ilk sende duyuyorum; keşke de duymaz olsaydım, çünkü sana çokça kızgınım; tamam sana haklısın dedim ve hala da bu lafın arkasındayım, lakin işe bak ki bu defa da benim kızgınlığım senin haklılığını aşıyor, aşsın da zaten, aşmazsa bende hata vardır; zira sen kendin salya sümük hale bile gelsen o kızın gözlerinden sadece bugün akıttığın onca yaşın tek bir damlası dahi olamazsın...
Yakışmadı aslanım, olmadı, ayıp, iş miydi bu yani, elle tutulur yanı olmayan bir akıl kalabalıklığını fiile dönüştürmeden evvel bir bana danışsaydın keşke...

Sana kızgınlığımın ötesinde inan bana gerçekten üzülerek bir şey söyleyeceğim, seni tanımasam ve gerçekten aşırı iyi niyetli bir insan olduğunu varsaysam dah; sen bunu da yaptın ya kardeşim, artık hayatın toparlanmaz, bir daha sana bu manada kim güvenir Allah bilir, geçmiş olsun. Olan bizim kıza oldu ama, o neleri atlatmadı, bunu da atlatır; sense biraz zor, çok zor... Ne yaptın ettin onun için bile olsa kendini yaktın bak. ne vardı biraz düşünmeyi, ufacık zorlukta koyvermemeyi bilseydin. Dışarıdan yorumladığım için rahat salladığımı düşünecek olma sakın, benim aşk hayatıma girse mesele, muhtemelen bitmezdi bu yazı...

Yine de sana son bir umut bırakalım; hala geri dönmek için geç kalmış sayılmazsın, abi tavsiyesi...

Dün gece şey dedi içimdeki ses, dedi ki ben iyi bir adam olacakmışım; şimdi ona karşı çıkmamı bekliyorsunuz sanırım ama yok be, haklı gibi bu defa, gerçekten. Ha ben yine karşı çıkabilir miyim evet, üstelik de bir cumhuriyet savcısı kadar emin inanır mısınız? Eğer ben iyi bir adam olacaksam sayın iç ses, senin üvey kardeşin ölecek demektir. Olur olmadık yerlerde aklıma getirdiği türlü düşünceler için onu fırçalamaktan bıktım; bana birilerini kıskandırmaya, beni bir şeylerin öyle olmadığına ve sürekli benden bir şeyler saklandığına inandırmaya çalışmasından nefret ediyorum (örnek veremem, bana ait olmamasına karşın utanırım). Düşünmediğim şeyleri düşünüyormuşum gibi aklıma sokması en fenası; ama ben biliyorum, kendimi ondan zannedip yelkenleri suya indirmem ve sonunda adi bir adam olmam ve çürüyüp gitmem için uğraşan kötü bir iç sesim daha var... Neyse ki genelde konuyu bağladığımın aksine bu hikayede bir çıkış noktası var, bu defa gerçekten ondan güçlüyüm, o ne kadar kendini ben olduğuna yahut beni kendisi olduğuma inandırmaya kalkışsa dahi bunu beceremeyecek, onu boğacağım, ölüm kadar sessiz oluncaya ve bir de tam tersini düşündüğüm için bana gıcıklığına zaman zaman aklımda belirmesini sağladığı saniyelik hoş olmayan görüntüler silinene dek...
Allah'tan onun kafama sokmaya çalıştığı şekilde düşünmediğimi, gerçekten öyle hissetmediğimi vesaire biliyorum...

Belki bu herkese oluyor, belki çoğu insan bunu alt etmede benim kadar başarılı olamıyor hatta bazıları onun yolunu seçiyor ve belki de ikinci bir iç ses olarak tanımladığım şey şeytanın ta kendisi; işin tuhaf yanıysa ben de oturmuş bunu sanki gayet günlük, sıradan, basit bir olaymışcasına anlatıyorum...

Ben iyi biriyim harbiden bunu biliyorum, biliyorum çünkü örneğini gördüm, yani daha doğrusu çeşitli anlar, benden kaynaklı güzel durumlar oldu ve tarifi imkansız iyi hissettim, zaten daha sonra da bu anların artışı için çabaladım genelde. Belki bilinçaltım kirlidir, belki de özellikle bu çabamdan dolayı aksine aynı çabayı sarf ediyordur şeytan; lakin kabul etmeli, belki biz insanoğlu çok defa onun kuyusuna düşmüş ve düşecek olsak da ondan güçlü yaratıldık; bunu rahatlıkla söyleyebilirim ki iç sesim yahut şeytan kardeş, belki her konuda değil ama, bu konuda benim dediğimdir baki olan. Ben iyi biriyim...
Çok ilahi bir yazı olacak belki ama olsun işte daha ne, Allah buyurmuyor mu düşünüp yapmadığımız kötülüklerden sorumlu olmazken, yapmasak da düşünmüş olduğumuz her bir iyiliğin mükafatını alacağımızı...

İyi biriyim iç ses, dün ikimiz de anladık bunu aynı anda, içimizle ilikli ve cidden de adı hiç bir duygu ve histen türetilemeyecek garip şey de çok güzeldi; son zamanlarda nedendir bilinmez içimde kabarmış şefkat ve merhametin meyvesiydi sanırım o yaşanılan iç şey, tuhaftı, ama böyle iyi bir şey olur, normalde sorgularsın ama o kadar iyidir ki bir daha olup olmayacağını bile düşünmez, güzeldi diyerek devam edersin, aynı onun gibiydi...
Bundan çok değil belki bir hafta önce sorsan değiştiğimi söylerdim, bunu üzülerek söylerdim ama sen kızgın olduğumu anlardın, o derece; lakin değişmemişim, iyi ki ve neyse ki. Huylu hyundan vazgeçmiyor dedikleri de doğruymuş meğer bak bu gün de bunu öğrendik iyi mi? İyi iyi çok iyi, bak ben de iyi, her şey de iyi, daha da iyi olur, olmazsa da canı sağolsun.☺ İyi huylar edinmişim Allah'tan, gün gelip yanılmaya yaklaşsam da huy ya bu, yapışmış içime; yanılgı sinmiyor, oturmuyor, kanmışsam dahi elinde sonunda ben bu değilim diyorum ve yanlış her neyse çekip gidiyor...

Sanırım kişisel gelişimimi biraz daha tamamladım...

İyice garip bir adam olmaya başladım...
Kabul ediyorum aşağı yukarı her yazım böyle başlıyor ama haklıyım; bu iyi bir şey mi yoksa kötü mü bilmeden... Bu yazacaklarım aramızda kalsın, aslında aramızda kalsından kastım çok yakınımdakiler okumasın gibi bir şey.

Sanırım babalığım kabardı, sanırım erkek olmanın kendini erkek sanıp bir de yetmezmiş gibi olmadığı şeyle kasıla kasıla övünen itlerin arasında kalma mecburiyetimden neyin ne olduğunu anlamam da hassasiyetimi falan doğurdu. Böyle dedim çünkü otoriter bir herif oldum çıktım zamanla, daha evvel size benim için birkaç özel insan var tarzında bahsettiğim o insanlar üzerinden bir örnekle açıklayayım bu trajikomikliği...
Elbette ben hariç neredeyse her insan gibi onların da ilişkileri oluyor, ki olsun da zaten; ama ben nereden haddimeyse adeta baba rolüne bürünüyorum, bu buradan bakınca dahi çok tuhaf bir durum. "Ben bir tanışayım"dan başlayan ve "Eğer seni en ufak üzerse bana haber ver" şeklinde devam eden söz öbeklerim çoğalmış meğer, farkına vardım.

Komik bir durum biliyorum, ama ciddiyim de üstelik, bu da bir ayrı garip tabi. Hani bir insanın ne gibi pislikler yapabileceğini aklınız kesmeye el verince, karşınızdaki insan ise sizden daha çok tecrübeli dahi olsa sizin onun masumiyetine odaklanıp buna inanmayacağınızdan inatla; bunun adı değer vermek oluyor o zaman, en azından öyle demeyi tercih ediyorum ben. Biraz korumacılık, hafif de paranoya olabilir belki ama o kadarı olsun, ziyanı yok...
Peki madem biz bizeyiz, ben kafamı da kapı dışarı edeyim, tamamen siz, ben ve bilinçaltım başbaşa kalalım; işte size bir soru, sanki biraz da kıskanır gibi miyim? Yani buna kıskanmak denirse işte, olsa olsa bir babanın kızını damadından kıskanacağı ölçüde naif fakat bir o kadar da diken üstü...

Hadi konuyu olduğu gibi bana döndürelim bencilliğim tuttu bu satır;
Geçen gün sınıfın camından bakarken bu yazıyı yazmayı düşündüm eve gidince, yoğunluktan bu güne kısmet oldu; ardından başka başka şeyleri de düşündüm, belki ileri giderek biraz. 60 yahut 70, eğer hangi yaşta artık düşünceli ve buruşuk bir et torbasından ibaret hale gelirsem dedim; oğlum olursa beni huzurevine yatırsın dedim ayak bağı olmayayım, zira muhtemelen babam gibi yer yer huysuz ve inatçı bir adam olacak gibi duruyorum. Ama kızım olursa fikri için aynı tepkiyi veremedim bak. Bu bir ihtimale diğerinden daha çok değer verdiğim için değil; oğlum olursa, umarım da bana benzerse bana ihtiyacı olmazdı, ancak gelinimin ona olurdu; kızım olursa ise bana benzese de benzemese de ihtiyacı olurdu, hatta benzerse daha çok, çünkü bu dünyada ince kızları kırarlar... Yazık... Bir de damada iş çıksın diye inanır mısınız, bakın şimdiden kıl oluyorum; açıkçası bu biraz da kızımdan kaynaklı, gider itin birini bulur bana geberttirir diyorum içimden, hele ki bana benziyorsa muhakkak yanlış bir seçim yapar, bu yüzden onu bırakamam. Ayrıca damat bana bakmakla hükümlü...

Sizi bilmem ama bence bu iş şöyledir, hani biz de geçtik bu yollardan da o bakımdan... Bir kızla bir ilişkideyken tabiri caizdir ki ağzına etseler bir şey yapmamak, dememek, aklından dahi geçirmemek durumundasındır; lakin verebileceğin herhangi olumsuz tepki kendi pimini çekmektir; şey gibi düşün bunu, karate ustalarının çekirgelere uyguladığı zor sınavlar gibi. Bahsettiğim dostlarıma, hatta henüz fikri bile doğmuş sayılmayan kızıma karşı bu sınavdan kalan bir kişi olsun, onun ödülünü bizzat takdim ederim. Yapım bu, n'apayım; yazım da bu, sonu da burası...

Şimdi sizlere nelerden bahsetmeli... Hmm...
Dostlarımın üzülmelerinden mi bahsetsem kısaca ve klişe, üzenleri kendimle tanıştırma, fırçalama ve devamında kafalarını hafiften kırma seanslarıma dair çoktan kurulu bulunan plancıklarım da dahil.
Yoksa gördüğüm bir kızdan mı bahsetsem yine klişe ve lakin o kadar kısa olmamak kaydı ile. İkinciyi seçiyorum, çünkü yazının altına koyduğum şarkı fazla güzel...

Şimdi ahali, bizim sınıfın hayvan gibi camları var afedersin, yanda ev var, karşıdan (daha doğrusu bizim oturuşumuza göre yandan) cadde geçiyor, caddenin karşısında da evler ve iş yerleri falan... Öğle arasında falan dışarı çıkmam ben pek, gerçi müdür sözüm ona dışarıda yemeyi yasakladığı için çıksam da bir manası bulunmuyor; neyse işte. Bugün bir kızcağız arkadaşımla oturuyoruz (evet ona cağız dedim çünkü mağrur mağrur camdan bakmayı pek sever kendileri) Kulağımda bir şarkı çalıyor kulaklıktan, "Yalnız kaldıysan, kalkıp da pencereden bir bak..." falan ben de bakındım işte. Derken karşı apartmanın terasının altındaki camda bir kız; bu defa ne hoşlandım ne de etkilendim, zannımca da geçen gün yine aynı kızcağızla terasta gördüğümüz camın önünde oynayan hatta babasının bize el sallattığı ve bizimse dünyada hiç şirin bir şey görmemiş cellatlarcasına şefkat ve hayranlıkla baktığımız o minik bebeğin ablasıydı...
Kız o kadar şarkıyla uyum içindeydi ki, sanki o şarkının çalması, kızın orada olması falan filan her şey benim öyle düşünmem için dizayn edilmişcesine... Camdan bakıyor, ama baktığı şeyi değil de başka bir şeyleri gördüğünü anlamama yetecek derecede; mağrur değil belki, ama o civarda gözlerle bakıyor. Görseniz; üşümüş sanırım hava da biraz kapalıydı, giysisinin kollarını çekmiş parmaklarına kadar, kaçmasın diye de sıkıştırmış avcuna, sonra kollarını büküp pencerenin önüne dayamış, ardından avuçları kapalı ellerini çenesinin altında ve düşünme pozisyonunda kavuşturmuş buğulu buğulu uzaklara bakıyordu...
Bu daha önce rastlamadığım bir şey değil tabi, ama her defasında etkilendiğim bir şey. canı mı acıyordu, üzülmüş müydü, kırılmış mıydı, bir yakınına mı bir şey olmuştu, istediği bir şeyin oluşu ondan uzaklaşmış mıydı, bir şeyden başka bir şeyi mi anımsadı, geçmişe mi gitti, geçmişi nasıldı, direkt olarak kendisi nasıldı, bunu kendisine sorsam ne söylerdi, bazen o da benim kadar çok soru sorar mıydı, o bari cevaplarını bulabilmiş miydi, kimdi, adı neydi...

Bu duruma şahit olduktan sonra biraz daha baktım pencereye, o dünya tatlısı çocuk dışında çıkan olmadı. Hani öyle olduğundan falan değil tabi de, az evvel sorduğum soruların çoğundan tatmin eder cevaplar gelse (artık ne olduklarını siz tayin edin) yakıştırırdım onu kendime ve öyle olması bu yazımı daha önce okuduğunuz hissine kapılmanızı sağlayabilirdi. Çünkü şu ana kadarki belki aynı cümleleri başkaları için de sarf ettim, ki doğruydular ve halen de öyleler...

Bir kocaman ve bir de ufacık paragraftan sonra hala gelemediğim konular var, Allah'tan buralar benim ve siz buna ne para verdiniz ne de okumak zorundasınız...
O yüzden kafanıza yetmeden, "içimde kalmadı gayri" kafasıyla bitiriyorum. Bitti...☺

Aklımdan geçti nedense, geçti ama gitmedi bu sefer, çay bile isteyecekti belki ama içmediğimi ve evimde yani tam olarak hipotalamusumda da olmayacağını bilirdi. Vakit tamam dedik her şey oluverdi yok diye yakındığımız, sevdik ve sevildik, bir sürü bir şeyler oldu. Gün geldi ve resmiyete iyice yüklenecek iş, evlilik teklifi falan... Bu yazının buradan sonrası alışık olduğunuz şekilde devam etmeyecek yanılmayın;
Birine "Benimle evlenir misin?" demek benim için yeten bir şey değil ne yazık ki. Bu soruyu biraz değiştirmeyi düşündüm işte bugün, aslında son iki gündür de bu yazıyı yazmayı düşünüyordum, her neyse...

Eğer bunun yerine, birine "Ömrünün sonuna kadar bana katlanır mısın?" desem çok daha doğru olur gibi geldi; iyi bir dost olduğumu biliyorum, iyi bir eş hatta baba olacağımdan da eminim. Ama işte ne bileyim, bir süre sonra hiç istemesem hatta hiç bir şey yapmasam dahi sıkarım gibi ben insanı, en iyi ihtimalle bana öyle geliyor da olabilir tabi; ancak bir ömürden söz ediyoruz... Kendimi o kişinin yerine koyduğumda bir ömür boyu bütün şirinliklerim, sürprizlerim, fedakarlıklarım, falanım-filanım yanında bazen tıpkı şu an olduğu üzere gevezeliğim, saçmalığım, hatta onu en ufak ilgilendirmeyen, tamamen başkalarına duyduğum öfke dahi, yetmedi bunun yanında sürekli yerli yersiz hüzünlenişlerim ve elbette ki her cümlemin devrik olması gibisinden üstüme sinmiş edebiyatım... Tüm bunlara katlanabilmek değil elbette ki, bunu herkes yapabilir, ancak yapar mıydım orasını bilmiyorum...

Bunun temeli nedir, çocukluğuma falan mı insek? Hadi inelim istediğimiz kadar diyeceğim ama işin bir başka boyutu daha var, sinema gibi yaşamaya başladım iyice, hayırlısı...
Uzun lafın kısası her ne kadar hayatı idare ettirmede artık bana en ufak sıkıntı vermese ve onu tüm koşullara sorunsuz adapte etmeyi öğrenebilsem dahi bacaklarımdaki şu kesinlikle aptal ve mütemadiyen tuhaf durum. Kendine acımak babında falan değil, arabeskin gözüne de vurduğumuz yok çok şükür; yalnızca merak ediyorum bir şeyler gerçekleşip hakikaten ciddi bir konuma geldiğinde bu ciddiyet beni sevdiğimden yana yaralar mı diye? Neleri kasettiğimi anlamadıysanız Seni Beklerken Büyüdüm adlı yazımın sondan bir önceki paragrafının sonlarında birkaç damla anlam kalmıştı diye hatırlıyorum...

Hadi diyelim kafanızda kasvet biriktiyse diye trajikomik bir durum;
Düşünsenize yazılarıma ve hardalıma ondan daha çok değer vermeye falan başlıyormuşum, hatta ve hatta bir film konusu olabilecek şekilde artık ona değil de onun için yazdığım yazılara değer verip tam da hayatımdayken onu soyutlaştırmak gibi saçma ve hayli tezat bir kafaya bürünüyormuşum. Sanırım anladınız, hani bugün nedense öyle biri olacakmış da, üstüne üstlük o buna dirense bile ben illa bir gerzeklik yapıp onu benden yana pişman edecekmişim gibi saçma hissediyorum, umarım dediğim kadar saçmadır...
Şaka bir yana bunun mümkünlüğünü çok ciddi düşündüm, kendimi biliyorum, tartışmalarımı, gereksiz yapabileceğim atakları, düşünmeden kırabileceğim durumları tahmin edebiliyorum. Tabi size bu iyi bir şey gibi geliyor, eğer tahmin edebiliyorsam önüne de geçebilirim gibi... Umarım.

Ben o kadar çok birinin hayatına girmedim ki kendime o manada dışarıdan bakma fırsatım olmadı; olmaz olmaz ama gıcıklık ya şu gün biri çıkageldi, acaba onun hayatının erkeği mi olurdum yoksa zindanı mı; şimdiyse sıra geldi yalnız siz okuyucularıma ettiğim iltifatlardan birine, aslında çoğu zaman ikincisi olmasın diye dua ediyorum, olması için bir sebebim olmamasına rağmen...
Her şeyin yolunda gidecek oluşuna mı garezi var beynimin sürrealist kısmı ve bazı kalp kapakçıklarımın diye de düşünmüyor değilim, zaten ne geldiyse bu düşünmek... (öksürük biraz)

Düşündüm de, zaten ben ne zaman düşünmemiştim ki; belki bazı belki asla, muhtemelen arada. Bugün dedim belli ki kimsenin bana aşık falan olacağı yok, eğer mümkün olsaydı hardalla evlenirdim ve bunu yaptıktan sonraki ilk icraatım da pek tabii onu aldatmak olurdu, bir kadınla...
Yanisi yanisi şuraya geliyoruz abisi; geçen gün kafede otururken, kaldı ki kafeye gitmeyi sevmem hele ki yalnızken, o gün mekan görevlileriyle görüşmek için girmiştim. Her neyse ben orada otururken, etrafta yine en sevmediğim cinsten hınca hınç kalabalıklar, bekleyişimin son bulmasını sabırla beklerken ben; örneğin sırf bu sabrı kendime belli etmek için dahi olabileceğine ihtimal verdiğim üzere etrafa, bir o ve inanmayacaksınız ama bir de bu yana bakınıp dururken yan tarafımda ama biraz ötedeki bir kızla sürekli göz göze gelmem, ona bakmamaya çaba sarf ettiğim ve çaba demeyi yanlış kılacak kadar çabuk başarmış olmama rağmen onun bana bakmaya devam etmesi, neticede az daha kendime bir pay çıkartacakken bu kurgudan...

Oğlum dedim, diğer tarafında hayvan gibi içecek bölümü, önünde kasa, her tarafında koşturan ve bağırıp çağıran insanlar, tabaklar-çanaklar... Tüm bunların arasında onun sana baktığına emin misin? hem de bir elin parmaklarını geçecek kadar. Yapma gözünü seveyim, üzgünüm ama bu senin sadece yazar yanın, orada oturduğun toplam belki 15 dakikanın ilk ikisinde kurmayı tamamladığın büyük bir ihtimal hikayesi; yanlış anlama büyük olan hikaye, ihtimal ise yok denecekten ziyade yok denmesi gerekecek kadar az, en azından doğruyu söylemek gerektiği takdirde...
Bununla da kalmıyorsun ki mübarek, mana kasıyorsun resmen hayatta, her bakıştan, sesten, koku ve dokudan kendine pay çıkartıyorsun, canın acıyacak biliyorum ama "kimse sana kendinden pay vermezken sen kendini pay ettiğin için" muhtemelen. Aynı aptal kız bugün sınıfın kapısından girdiğinde bunun bir işaret olabileceği fikrini 6-7 milisaniye de olsa aklından geçirdiğini bilmesem tamam diyeceğim. Ha sen şimdi kıza aptal dediğime takıldın tabi, güzel...

Korkma Alp, bunlar şizofreni alameti değil; kendi kendini gıdıklayamıyorsun hala... Bu sadece senin mecburiyeti bunu düşünme zahmetine kalkışan özneye dayalı yaşam biçimin...

Çok defa başımızdan geçtiği için bu, ben ancak senin 30 yaşındaki hayatı senin kadar iplemeyen, pek çok insanla bir şeyler yaşamış ama hiçbirine zerre itimat etmemiş ve de etmeyecek olan, ama her nasılsa mutlu gözüken, seninse öyle olmadığını, daha doğrusu bunun gerçek bir mutluluk olmadığını bildiğin ve bu bilgiye umut bağlayıp sadece bu yüzden yolundan şaşıp kendini değiştirmediğin abin olabilirim. Senden önceki 7'nin neden olmadığını anladık di'mi şimdi ikimiz? onlar da herkes gibi olacaktı, abi gibi abla gibi sana çok yakın birisinin öyle olması seni fırtınanın eşiği edecekti. Duygu, düşünce ve hal, bunlar bilime ve gene sığan şeyler değil...

Kaç hikaye kurarsan kur, olmak istediğim yaşlı yalnız balıkçı tavrına erişiyorum azar azar, bir de keşke "Yaşar baba" denseydi hatta bana. İnanmıyorum sana, bu da bir çeşit ilüzyon, akıl oyunu ya da aklın oyunu veya akılsızlık belki...
İçimi yakan tek şey bu işin yalancı çobana dönme ihtimali, onun da bunlar kadar düşük olmasına karşın üstelik; bir gün bir hikaye başa gelecek ve bunu sen kurmamış olacaksın, bense sendenmişcesine ezip geçeceğim ve ruhsuza çıkacak adım...
Bu kafa hikayelerinin bir sonu gelse, bir hikaye gerekmese, hayatın kendisi hikayeleşse; kastettiğim şuan dahi yazmakta olduğum hayatım değil, yani bu hayat ama, böyle yazılabilecek bir hikaye değil aşağı mahallelerden birinde düğün varken kulağında kulaklıkla karanlık bir odada bilgisayarın karşısında gözlerin kanlanana değin. Aslında var ya aklımdan geçeni hepiniz biliyorsunuz, Allah korusun tabi ama artık yazamayacak olsam ki buna bu yazıyı tamamlamak da dahil, önceki yazdıklarım, üstüne üstlük tamamını okumanız gerekmeksizin bunu size anlatır; ama olay şu, çikolatanın tadını bilmek ama yemek, hatta öpücüğün bir tadı olmaması ama öpmek, neden? güzel soru...

Ah şu derdini anlatmamak, ne de büyük küstahlık...
Yanıbaşımda biri dertlenince, acı çekince bu dünyanın en bahtsız insanı benim belki; kahroluyorum ulan, hele ki bu kişi az buçuk dahi değer verdiğim biriyse. Dünyanın son boşverecek insanı olmak gayesinde bir adama dönüp de boşver diyebilmeleri için de geçerli bu...
Derdin var işte, belli dünyanın en güzel şeyleri sana olsa dahi o orada duracak dikiş izi gibi, izmarit misali; bitirebileceğim inancıyla değil, en fazla umuduyla, merak ettiğimden falan filan da değil sadece senin kötü hissettiğini metrelerce öteden sezimlediğim için. Bende de matematik yok o yok bu yok ama anlamak var işte; matematik bildiği, sınavdan yüksek aldığı için işe alınacak işçi çok bulunsa da merhamet edecek, halden anlayacak çalışan bulamayacak olduğunu bilmeyenden ziyade bilen ama umursamayan şirketler gibi insanlar da...
Aslında mesele derdin ne olduğunun anlatılması bile değil biliyor musunuz, haberdarım ben, bazısı onun bildiği bilinmesine rağmen Allah'a bile söylemez, gariptir ki utanır insan...
Sanırım meselenin özü sana böyle yaklaşan birine "beni anlıyorsun ve bu güzel bir şey" mesajı vermekten fazla öte değil. Kendim için değil ama başkaları için elimden gelmeyen her şey beni deli ediyor biraz, kaldı ki ben böyleyken anlamaya çalışmama bile müsade etmeyen kapalı kutular o insanlar... Aslında onlar beni anlasaydı, yani niyetimi zaten biliyorlar lakin onların basit bir derdini bile yer yer onlardan kat ve kat omzuma ağırlık ettiğimden söz edişimin şu kahrolası edebiyat şeysinden ibaret olmadığı ciddiyetini bir anlasalar belki...

Belki anlatmak yeniden anlam kazanır, yıllardır sanki atasözü gibi öğüt halinde bize verilen kimse kimseyi anlayamaz mesajını kırar geçer ve belki çoğu insanı da hissettiği azami yalnızlıktan bir nebze olsun çekip alır. Hep dediler ki herkesin hayatı farklı falan filan, evet bunlar doğruydu da ama sürekli bir insanın diğerini anlamasının asla mümkün olmadığına vurgu yaptılar ve sizi bilmem ancak benim için bu hayatın en büyük ızdırabi olurdu, neyse ki birilerini anladığımı belirten yorumlar vesaireler mevcut, biraz olsun avutuyor...
Yaramıza dokunmasınlar diye ben biliyorum, gözünü bir defalık dahi isteyerek kapatmış herkes bilir bunu; haklıydık biz haklıydık da yöntem yanlıştı, doğrusu yoktu ama bunun bir önemi de yoktu, sonuç olarak yanlıştı. Yaramıza dokunsa öldürecekler yüzünden dokunamazsa ölecek insanların varlığını birer masal sandık; adalet gibi ve gerçek aşk gibi, yapılmadığı için olmamış ve olmayacağı kabul ettirilmiş nice kavram gibi şuan bir nevi rest çektiğim, olmaz sandık, aldandık ve tabi yandık...

Ben tezat değilim, biz tezat değiliz; sadece istek ve ihtiyacımızın birleşmesi ve bu birleşimin korkumuzla çarpışması çok ulu orta, çünkü insan saydamdır gizli servis eğitmediyse...
Ben anlatacağım kadar anlatmışım zati anlatmam devamını da,
Yeter bu günlük bu kadar,
Okul var, yazamam ki boylu boyunca...

İçime konuvermiş yoktan vesaireler... Keşke bu yazımı arkada bir piyano eşliğinde İlker Aksum seslendirseydi...

Hiç bucağınızda birini hissettiğiniz oluyor mu, herhangi anlamda bile bilmediğiniz, ne görüp ne de duyduğunuz birini; örneğin yatağınızda size sarılıyor, çalışma masanızda sizi izliyorken. Şahsen ben hissetmedim, ama diledim, arada bir sanki fikir ve duygu olarak şuan o an ve herhangi bir an orada bulunmayan bir insanla olabileceklerin hemüstünde hem de her nasıl oluyorsa gerisinde bir şekilde aslında bir hayat paylaştığımı. Aslında yaşanıyormuş gibi her gün, öyle bir şey yok ama tüm günü beraber geçirmişiz gibi gayrıihtiyari, ansızın bir mutluluk...

Cidden sanki aynı anda iki hayatı yaşamak gibi, sanki bugün güzel şeyler olmuş gibi oysa evden dahi çıkmadım. Böyle birilerini hisseder gibi bazen, hani tam böyle yanında birinin olmasına ihtiyaç duyduğu anda birileri, tam ordaymışım gibi... Doğalgaz faturası çok gelmişcesine kısarsak anlam derinliğini, bütün bu kelam ötelerde birince anlaşıldığını ve anladığını hissetmeye tekabül eduyor, yoksa hissettirilmek mi daha olası?
Kısmen bile olsa birilerinin yanında olduğu, seninle aynı hissi paylaştığı, aynı anda aynı şeyi düşündüğün gibi bir gikir daima güzelliğini muhafaza etmekte, çünkü herkesin yüreğine yakışan birileri var; bu burada aşk anlamında değil, lakin öyle de olsa değişmezdi durum...
Şu seviyede (özellikle de şarjım biterken) bu kişilerle herhangi etkileşimde olmak (en basta tanışmak) isteği olağanca nüksediyor damarlarıma...

"Orada bir yerde...", işte bütün anlam, nefis, hayat, ölüm hatta kavim burda atıyor. Bu cümle ne yüzler güldürüp ne yuvalar kurar ki, bundandır olabildiğince iki nokta fazla koyulur cümle sonuna...
Bir mevsimin sınırları içinde yaşamak ve kendi özverine layığıyla dürüst, cömertce ilişmektir bu ki, hayal kısmı insanları bunun kendini kandırmak hatta daha da kötüsü delirmek gibi seni beni tatmin etmeyeceğini bildiğimiz cevaplarla oyalarken belki de bizi henüz yeterince metalaşmamış olduğuna yalnız kıyıda köşede biçilen narin, özenli ve küçük ilgilerin toplamından çıkarımla bir dizi kanaat getirdiğim güzel ve mutluluk kavramlarına birer nebze dahi olsa iteler biz de yolumuzu buluruz hiç olmazsa...

Orda bir yerdesiniz herkes, haklıyım ben de işte...

Ah yaşım ve kel başım,
Yani yalnızca balık yiyip uyumak olabilirdi; bir dersten sorumlu tutulmak, sınav olmak, başarısızlık. Dersi ben mi yarattım oysa, tüm bunların temeli ise bizi işe sokmak, lakin sanıyor musunuz ki işe girdiğimde yine aynı şeyleri yapmayacağım? İnsan sıkışık olmamayı özlüyor, ekseriyetle bir pazar sabahı, tıpkı böyle bir pazar sabahı yoganın altına gömülmüş, sıcacık, uykuyla uyanıklık arası bir haldeyken yarına gidecek ödevler veya dünkü deneme sınavının berbat sonucu beynini hilti gibi delmeden insan olduğunu hissetmek istiyor. Bir klişe olarak da "İleride rahat etmemiz/mutlu olmamız için" var, bunu söyleyenler buna can-ı gönülden inanıyorsa benim için de bir sorun yok, ama sanmıyorum işte...

Başarısız oldum, çok da emin çıkmıştım üstelik, gerçekten de çalışmıştım; ilk defa bu kadar soru soruldu ve ben ilk defa olabildiğince fazla yapma hırsına büründüm ki sonuç ortada, utanmasa alnımın ortasında. Atılan ufacık bir mesaj, gerçi biz biraz doğal ve biraz haklı olarak, birazsa çaresizliğimizden bunda bir yanlışlık olduğunu düşünmekteyiz...
Kaydırdım, ya da bir şeyi başından yanlış öğrendim, belki de cevap kağıdını yanlış kodladım falan filan...
Bu başarısızlık beni yermiyor, gerçekten çalışıp sınava girdiğimde, soruları çözerken ve sınav bitişindeki cevaplarımın doğruluğuna olan inancımın pompaladığı sevincin neticesinin bu hüzün olması hayatın her insana her zaman sunduğu bir kırgınlık gibi değil işte...

Ayrıca anlamıyorum, söz konusu birini seçmek ise toplum niçin bunları baz alır, niçin kendimi ifade edebiliyor, insanları gözlemleyebiliyor, bunca duyguyu ustalıkla yaşayıp tecrübe edinebiliyorken benim matematiğimdir önemli olan? Biri size iki kere ikinin dört ettiğini söylerse mutlu olmaz hatta sizi salak yerine koyduğunu düşünüp kızarsınız, ama biri size şiir yazsa tebessüm etmeme ihtimaliniz azdır; madem mesele ileride mutlu olmak, madem öyle olduğunu iddia ediyorsunuz neden ipteki cambaz eder, düşene kadar panik, düşünce de rezil edersiniz insanları...
Allah'ın yarattığı pozitif bilim kimse yapmasa da orada duruyor işte, hep geçerli; ama benim yazdığım bu yazıyı şuan yekten silsem kim aynı kelimeleri aynı yerde ve anlamda kullanarak yazacak bulun, zira bulamazsanız ben de sizi başarısız ilan edeceğim...

Bazen düşünüyorum, az evvel bugün ben bir arkadaşla konuşurken kafamı öylesine çevirdiğimde az bana baktığını gördüğüm, anlık da olsa gülmüş ve şaşkınlıkla fakat hiç bir şey olmamış gibi kafasını çevirmiş kızı düşündüm örneğin...
Sadece düşündüm ama, imkansız bundan bir mana edinmek, kaldı ki benim manalarım teker teker boşluğa çıkmakta; beklentilerimin halüsinatif halleridir belki bu izlenimler, muhtemelen ve pek tabii yaşanmamıştır böyle bir şey. Buna kesin gözüyle yaklaşıyorum çünkü yaklaşmamamın sonucu çok zor oluyordu, hatırlayabiliyorum hala geçmişten bir şeyler...
Saat bulmuş dokuzu, otuziki delikli vicdanım yan flüt gibi sesler çıkartıyor ve ben bunları harflere dönüştürüyorum yorgun argın; vicdanım kendime, mahvetmişliğim yahut etki etmişliğim dahi yok zira birininkini, hele ki bahsedebileceğimiz kişi bir kadınsa. İğne deliğinden çekip alıyorum sanki olmazları bir bir, olmayacak diye bakıyorum olmuyor, olacak diye bakıyorum ve yine olmuyor; artık demin bahsettiğim gibi durumların da yalnız birer yanılma olduğuna eminim, en azından gibi davranıyorum...

İşin korkulur yanı; bir gün harbiden birinin seveceği tutacak falan, o böyle kendini gözüme sokacak ama ben onu kendi kuruntumdan ibaret sanacağım, belki adım kendini beğenmişe dahi çıkacak lakin bilinmeyecek ben içeride kıvranmaktayım...
Bunun işin imtihan kısmı olduğunu sanmıyorum artık, daha da fazlası; eğer öyle bir şey olur ve tam anlamıyla kayıp gidersek birbirimizden her kimse onunla, ben her pencereden baktığımda onun ışığı kapalı, perdeyi her çektiğimde eve giriyor olacaksa bu kader değil, makus bir kederin arifesidir ki kederden kasıt yalnızlık. Sanki yalnız değilmişim gibi yani, istemediğimi iddia ettiğim manaları kendim mi uydurdum yoksa gerçek mi bilmeksizin içimde her defasında gözüme baka baka hür hür uçan aynı kelebek, neden hiç ölmez?

Yanlış anlamak, yanlış anlaşılmak ya da anlaşılmamak, anlamamak da, doğru anlaşılmışı yanlışa çevirmek bilmeden, yahut anladığını yanlış sanmak. Hepsi... Ben sevdaların salağıyım, çakamadım bir türlü köfteyi, öyleymiş gibi gözüksem, bunu benimsesem bile çekemedim inzivaya yüreği. Coşkunsun madem doğrusuna ol, madem uçacaksın uzaya değil göğe çık yoksa öleceksin; tutmuş dün bir kızı beğenmiş hafiften, Allah'tan hafif ha, zira bugün bir öğrendik kız herhangi birini sevmeye karşıymış, yani sevmeye demeyelim de zamane gençlerinin çıkmak dediği şu şeye; doğrusu şudur ki ben onlardan değilim, benim çıkmam bel bağlamak olur sevdaya, yemin içmek falan olur, eminim ki o da benim olmadıklarımın ilişkilerinden tiksinip böyle bir tavırdadır, lakin gel de anlat...
Kim inanacak, olsa olsa bizim hikayemizi bilen birkaç dost, onlar da zaten bizden; tutup herkese aynı şeyi baştan anlatmak da sıkıcı, üstelik de kanıtlayamam güzel seveceğimi gülümseyerek bilmem ne, yakışıklı bile değilim zati öyle...

Birbirine zıt bu ikilemlerden çekilip alınmak, içimi halka arz edip dokunmasını sağlamak adına; sonuçlanmayacağını bildiğim klişe bir yazı daha...
Açık olamıyor insanlar, bir şey de diyemiyorum ondan; herkes acımasız biraz, farkında veya değil; herkes korkak biraz, ben de korkak pek. Sevmeye korkan ilk insanı kim korkuttuysa Allah onun bin türlü belasını versin başka da yok diyeceğim; ben susayım şarkı konuşsun, "Bakışların bana biraz cesaret versin, korkuyorum sana aşktan söz etmeye ben. Bir sevdiğin varsa ne olur söyle..." lafları boşuna yazılmış olamaz, lakin ne mana bu? bu hayat bu? bu düş ve um? Son olarak da bugüne kadarki bütün doğru anladığım ama yanlış sandığım kadınlar, ne demeye söylemediniz sanki, bari bir arkadaşa bir şeye söyleseydiniz; siz de mi yoktunuz yoksa, gerçekten mi kimse sevmedi beni? Sorduğuma bakmayın ben bu gerçeği ezberleyeli 16 yıl artı sekiz saniye oluyor, yine de bu soru ürküttü, yanıtıysa öldürecek...

İstirham ederim bu şarkı eşliğinde okuyunuz, gerekse birkaç tekrar ile...

Bugün öğle arası volta atıyordum yemekten sonra, yanisi yalnızdım sınıfta ve çıktım dışarı; yan sınıfta bir kız, o da öyle tek başına, camdan bakıyor. Şaşırdım, neden şaşırdım, çünkü daha önce bunu benden başka yapana rastlamamıştım. Kim bilir aklından neler geçiyordu, ne derdi vardı, belki de derdi yoktu direkt o öyleydi, tıpkı benim gibi, zati muhtemelen de benim aynı şeyi yaparken düşündüğüm milyon şeyden birini düşünüyordu o da, örneğin ölüm, yaşamak, insan olmak, yalnızlık, aşk...
Aşk dedikten sonra bu cümlenin nereye gidebileceğine az çok aklı ermiş okuyucularım var ne mutlu, ondandır ki direkt lafa gireceğim; belki o da birini bekliyordu, bekleyen insan böyle olur çünkü bilirim, ama öyle dümdüz var olan birini değil de benim gibi bir meçhulü bekleyenler; buradansa hareketle belki de birbirimizin beklediği olma ihtimalimiz doğar tabi akıllarda, ancak bunu canlandırmak istemiyorum kafamda...
İnsan kendi gibisini zor buluyor onu diyeceğim, zor mu zor ama buluyor mu? kısmen.

Anlaşılmadığımız dünyada bizi anlayabilecek olanın birkaç adım ötemizde olduğunu anlamak üzerine kaç deniz mili yol gitmek gerektiğini bilseydim üniversite sınavına girmeme gerek kalmazdı sanırım... Peki ya bu kendimizi andıranın ve anlaşılmanın etkileyici olması? Kafam karışırsa bundan karışır, dilin kemiği yoktur çünkü; çünkü tanışmamışızdır ve ben tanışmadığımız için ona basit bir afiyet olsun bile d(iy)ememişimdir, demediğim için de tanışmamışızdır; ortak arkadaşlarla bir araya gelmek falan filan, bu olsa bile aynı etkiyi vermez. Zira biliyorum yoldan geçen biri bana selam verse bir sevindirik olurdum çünkü belirsizdi, ama biraz olsun tanıdığım birinin selamı da hoş olmasına rağmen normal oluşu büyülü olmasını engelliyor; iyi ki de engelliyor zaten, düşünsenize...
Aklımda bir soru, yarın aynı şey olsa bu cümleyi kurar mıyım, bu çok basit cümleyi; yoksa onu kafamda günümüz insanına uyarlayıp kafamda benim hakkımda düşünme ihtimali olduğuna inandığım bütün olumsuzlukları gözden geçirip susar mıyım; en basitinden durup dururken sana selam veren bir karşı cinsin kötü niyetli olduğu fikrine kapılmayı düşün, eğer erkeksen bu biraz zordur ama kadınsan... Biz o dünyayı anlamanın peşindeyiz zaten...

İhtimallerin dilime etkimesi, keşke dilin gerçekten kemiği olmasa, yani yok zaten ama demin ters anlama çevirdiğim bu deyimi doğru anlamıyla ve kendi lehime hem de mecazen olmaksızın gerçekleştirmek imkansızlığını yitirse. İhtimallere boğulmaktansa söylesem aklımdan geçeni ve doğru yanlış saçma sapan her ne olacaksa olup bitse eski günlerdeki gibi...
Tempomu kaybettim, normalde bunun ardına bir "yaşlandık" yapıştırır maytap geçerdim kendimle ama gariptir şu an kendimi kandırasım yok; yara aldık, elimizi dokundukça yandık hayata, bir süre sonra dokunmaktan korktuk, sonra hayatı istememeye başladık, isteyecek gibi olduğumuzdaysa unutmuştuk...
Bu da kısa bir yazı olarak tarihimdeki yerini alacak, zira düşünmek daha uzun sürecek...
Ama ne düşünürsem düşüneyim yapacak gibiyim, ki siz bunu aşka çekmeden söyleyeyim aşka dair bir umut beslemeksizin; ben bugüne böyle geldim bundan sonra da böyle gideceğim, artık ırgalamıyor işte dedim ya, unutuyorsun...

Dil şad olsa, gönül rahatlasa, varsın olsun bacaklar aynı kalsa; meselem bu bacaklar gerçi, farklı olurdu biliyorum pek çok şey; bu saatten sonra sıfır bile olsalar buna alıştım gerçi, başka bir hayata alışana kadar da bilirim ömür tükenir. Dert etmem ondandır bunu, arada bir düşünürüm olsun o kadarı da; onu düşünmesem başka bir şeyi düşüneceğim, birilerini düşüneceğim falan filan ve illa ki kota dolacak, tıpkı bizim evin interneti gibi. Sonra bütün gün kafası yangın yeri dışarıdan mezarlık biçimli bir adam ne ilgi ne dikkat çeken, dolaşacak boşlukta boydan boya ve düşünürken bir cam kenarında dilsizler gibi(lakin kemikli) aklına o kız gelecek ve yine başa...
Tüm bunlardan sonra adım atmak, seyri değiştirecekse olur; korkum değişmemesidir...
Her ne olursa olsun amacım anlaşılmadığını düşünen birini anlamak olacak, duygularına dokunmak; kimse yetiştirmedi ama böyle yetiştim ben, nasıl olduğunu bilmem, muhtemelen de uzun hikayedir. En azından onu anlarsam, bu dünya biraz daha gülünç kalmış olabilir dipte bir yerde ve ben; artık bir şeyleri saklamak amacıyla değil de, dümdüz kendi amacına hizmet eden sade, belki de daha güzel gülüşler barındırırım dudaklarımda...

Dünya neden benim etrafımda dönüyor sanki, daha bundan bir önceki yazım "Ama Gittim"i yazma sebebim olan kadın, yakın bir dostumun okuluna gitmiş. Bunu birkaç gün önce yapsaydı ya, ben oraya gitmeden, onu görmeden önce falan; belki de sırf o gün bir arkadaşın zoruyla oraya gittim ve onu görmek durumunda kaldım diye gitmiştir oradan; olur ya, kafa sonuçta bu...
Bana bu durumu dostum haber verdi, oysa kızgın; sebebini sorduğumda bana "Sen benim arkadaşımsın" dedi. Normal bir durumda normal bir insanın buna sevinmesi gerektiğini ben de biliyorum ancak sevinemedim işte, olmadı, beceremedim; çünkü aklımda binbir senaryo vardı-boşuna dramatik yazarlık okumak istemiyoruz-, mesela bir gün bir tartışma çıkabilirdi, buysa ya benim yüzümden olurdu ya da ilerleyen safhalarında konu bana gelirdi. Sözlü kız kavgası görmeyen arkadaşlar bu kaygımı yersiz bulacaktır, ama bir dizi mümküniyet yine bende düğümlenmiş durumda ve evet bu yeni bir kelime...

Arkadaşımın ona benimle onun arasındakiler yüzünden kızgın olması doğru değil, ama pek çok şeyi diğer herkesten çok bildiği göz önünde bulundurulursa haksız da değil... Diyemiyorum bir şey, elim kolum bağlı; belki de bu çok yersiz bir kaygı-umarım ve inşallah-, lakin öyle bile olsa önümü göremeyişim o kadar çok ki kendimi bundan alıkoyamıyorum. Tartışmaları falan filan da değil benim umrum, tek düşündüğüm dostum; çünkü o kadın, ister kötü niyetle yapmamış olsun hiçbir şeyi isterse de zebaninin önde gideni olsun benim için önemi yok. Ama bir şekilde, özellikle de benimle bağlantılı bir şekilde dostumun hayatında da bendeki kadar asla olamayacak olsa bile kötü izler bırakırsa o yazıda sustuğumdan söz ettiklerimi, daha da kötüsü hiç söylemediklerimi bile ağzımı açıp gözümü yummak suretiyle tek çırpıda tükürürüm. Bu kimse için iyi olmaz...
Bu bu kadar kısa bir yazı işte, umarım uzatacak sebepler doğmaz, ya da doğmadan ölürüm...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )

Mesul

İyi Biriyim

Babacan Kafa

Eski Bir Yazının Aynısı Sayılır

Bana Katlanmak

Kafa Hikayelerim

Anlatmamak

Orda Hissi

Tarihteki Son Bilinmeyen

Başarısızlık

Ne Mana?

Dilin Kemiği

Arkadaş ve Geçmiş