Kütüphane Kasım 2016

Mekan Muhteva Kasım 2016

Benim gibi düşük ihtimallere inanma düşkünü insanların gittikçe çoğaldığını görmekteyim gün be gün, bununla birlikte ve bundan dolayı da diğerlerinin iyi ya da kötü niyetle bizlerin üzerinde bilinçli bilinçsiz kurdukları baskı da çoğalıyor, en basitinden benim o kadını, o bilinmez, var olduğu yahut olacağı muallak kadını senelerdir mutlak sadakatle bekleyişimi ele alabiliriz; bunu direkt ifade edenler gibi etmeyen hatta aksini düşündüğünü söyleyenlerin bile hakkımda hissettikleri üç aşağı beş yukarı aynı; boş şeyler peşinde koşmaktan tut da, akılsızca davranmak, avunmak, kendini kandırmak falan filan işte...
Nereye getireceğim lafı; bugün, üstelik tam benim de onlara hak verip vermemek konusunda uzun bir düşünüş sürecimin ortasında biriyle tanıştım, muhtemelen bu yazıyı okuyacaktır, fakat bağışlasın gün biraz karışık geçti, ismini unuttum haliyle. Neyse... Bizim okuldan beni okuyan, Twitter'da karşılaştığımız fakat hiç rastlamadığım biri. Şaşırdım açıkçası, ben ki semtimde bile bir tane dahi bulunduğunuz bu edebiyat çukuru siteye girmiş yahut girecek birinin olduğuna zerre ihtimal vermezdim, bu kişinin okulumdan olması, okul dışından dahi ortak arkadaşlarımız olması ve vesaire pek çok alakasız şeyin bir araya gelip bir bütün oluşturması çok etkileyiciydi, uzun zaman sonra kadere bir defa daha şapka çıkarttım...

Hayatın kesişimlerini seviyorum ne diyebilirim, hayatları, insanları, durumları, duyguları, düşünceleri falan kesiştirmesi ve bunlardan yeni bir oluşum doğmasını benzersiz; en sevdiğim örnek olarak senaryo mesela, bir durum etrafında toplanan birkaç karakter, her karakterin diğer her biri için ayrı duygu, düşünce ve davranışı, tüm bunların yanı sıra karakterlerden bağımsız olup biten sürprizler ve karakterlerin istisnasız her birinin buna her defasında iyi kötü bir şekilde adapte olup daima canlı ve yeni bir düzenle bilinmez serüvene doğru yol alabilmeleri. Bu örneği senaryo olarak nitelendirmeseydim de sorun olmazdı gerçi, hayat da böyle değil mi sanki? En tutkunç yanı bu, tutkunç diye bir kelime olmadığını bilmeme rağmen bile öyle...

Eminim ki bu da bir işaretti, tüm bunların ben bu konuyu, uzun lafın kısası "Boşluklardan manalar mı uyduruyorum ya da gerçekten olmayacak şeylere mi inanıyorum?" sorusunu kendime sorarken. Net bir yalanlamaydı bu, hayalperest, gerçekdışı ve ayakları yere basmayan biri oluşumu da aynı şekilde yalanladı kader, yine pek çok insan için tatmin edici olmayacak lakin benim için keskin bir şekilde, zaten o yüzden ben işte...
Kader hala benim dilimden anlıyor demek, başından beri anladığını ben de biliyordum ama insanların ve biraz da aklımın haksız olmayan kuruntularından kendi kendimi deli ilan etmiştim biraz biraz, öyle gerektiğini hissetmiştim çünkü; düzendeki tek bozukluk olduğum fikrine kapılmış ve şu anda kendimden bekleyemeyeceğim bir olgunlukla hata bende diye "güya" düzelmenin, düzgünün yoluna sapmıştım. Ama ben işte, belki de ben olmanın en güzel yanı bu olsa gerek; o yola sapsam bile, içimde o olmadığı için yine olması gereken geldi başa, umuttan kaçamadım. Kaçamayacağımı zaten biliyordum, ama belki de herkesin hayatında en az bir defa olduğu üzere, bile bile ancak bilmiyormuş gibi denedim, çok doğal bir şekilde, ardından da geri döndüm kendime. Kuruntularım yok mu?var, ancak yetişkin sayılabilecek bir Alptuğ Dağ'ın aksiyonu kesilmez zaten, alıştınız siz bile...

Yazımızın konusu buydu ve tam burada bitti, ancak bahsetmek istediğim bir iki detay daha mevcut; her ne kadar istatistiklerde tıklama sayılarını, ülkeleri vesaireyi görseniz dahi yorumlar ve sosyal medya hariç sizi okuyan birine rastlamayınca az da olsa kalıyor duvara yazıyormuş hissi; ancak belki bu da gereklidir, rahat yazmak için, üstü kapalı yazmak adına gerçekliği ve en önemlisi samimiyeti zedelememek için. Bu paragraf, bir okuyanıma rastladığım için artık eskisi kadar rahat, gerçek ve samimi yazmayacağım anlamına mı geliyor? Saçmalamayın efendim, aklımdan bir cümle geçiyordu, dedim bari burada dursun; buyrun bir şeyler dinleyin, tatlı da var isterseniz...

Bir kadına bir başkasından söz etmek, bir günah gibi, özellikle de mevzubahis olan eski sevdiğiniz kadınsa ve bahsettiğiniz kişi de onu sevmemeye çalıştığınız ve ondan sonra bir başkasını da sevmediğiniz, sırf sevdiği biri olduğunu bildiğiniz için -o zamanlar- uzak durmaya çabaladığınız fakat elbette ki beceremediğiniz biri ise eğer...
O istedi, benim yahut kaderin bunda hiç suçu yoktu bu defa; anlat dedi nedir hikayen, ben de onu diğer herkesten yakın bulduğum için anlattım olanı biteni, bütün eski defterleri, şuan tanıyor olduğu o eski kadın dahil her şeyi. Fakat araya sıkıştıramadım onu hala seviyor olduğumu, ona bunları anlattığımı fakat içim ona ait olduğu için ve içten içe o kötü kadını bile ne kadar sevdiğimi bilirse belki bana daha farklı bir ısınabilir, ne bileyim bir şans verebilir falan diye; boşa çıkacağına benim, beynimin ve kalbimin ziyadesiyle hemfikir olduğu masum, çocukça bir umutla işte... İmkansızdı, olmazdı falan filan, bin yılın her zamanki hikayesi bütün destursuzluğuyla yine hayatımın tam ortasında durmakta, ben buna alıştım dahi üstelik, zor bela da olsa ve artık beni nemrutlaştırmaya da başlasa. Lakin aklımda belirmek için hücum etmiş soru işaretleriyse, iyiye mi kötüye mi alamet olduğunu saptayamadığım çok güzel bir açık bulup kanıma girmeyi başardı uzun zaman sonra...

O bana neden bunu sordu? Buna nezaketen diyebilirsiniz, ancak o arada derdim olduğu izlenimi vesaire bir şey vermiyordum, lafın gelişi değil gerçekten merak etmişti, belli ki benim aşka bakışımı, falanımı filanımı, gelmişimi geçmişimi öğrenmek istemişti; fakat yine söylüyorum ki böyle olup olmadığına değin el ile tutulur bir şeyim yok, son dört senedir elle tutulur hiçbir şeyim yok, ama orası ayrı bir tartışma konusu. Hadi onun bana bunu soruşunu izbe sokak araları gibi bir kenarda unutulmaya mahkum bırakabilsek bile canı yanmış bir kadın edasıyla, ben bunu neden yaptım, gerçekten ne geçiyordu bilinçaltımdan, size demin sıraladıklarımdan da çarpıcı ne vardı? Bir şey vardı onu hissediyorum, kendini tanıyacak kadar başbaşa kalmış insanlar hissederler, boş kuruntuları da çoktur fakat bu sefer öyle değil gibi, hissediyorum işte...
Söyleyemediklerime yanarım ben şimdi teker teker, içimde kalanlara, etik olmayanlara, söylenmeyecek fakat yazık olmuşlara, en dolusundan bir hatta birkaç "Seni seviyorum!"u birden kifayetsiz kılacak tek kelimelik cümlelere, onbinlerce hatta yüzbinlerce satırlara, onun bunları bilmeyecek oluşuna, bilişinden aramızda doğabilecek türlü kötü duruma... Yanayım yanayım, ateşlerde yanayım...

Ah, cesaretim tam ama keşke, keşke o tünelin ucunda bir çıkış olduğunu bana ifade edebilecek en ufak niteliğim olsaydı cebimin bir köşesinde; hem kendime, hem ona, hem dünyaya, hem de aşka bu kadar mahçup hissedip en ufak bir fotoğraf karesinde dahi o mahmurluğu barındırmak zorunda kalmasaydım suratımda, yalnızlığımı doğurduğunu düşündüğüm... Tüm bunları yekten söylemek ne güzel, tıpkı o gün olduğu gibi; ama adı üstünde o gün işte, ya devamı da o gün gibi olursa; sevdiği biri olursa, arkadaş kalmaya yeniden devam edersek yanisi, hatta onu bile beceremezsek artık -yine benim yüzümden üstelik- ve bütün bağımız koparsa; bir daha olursa, gündelik ve bambaşka konulardan, hatta özellikle de uykudan uzun uzun bahsedişlerimizden bile mesajlarda, o kadar mutsuz olursam ki keyif bile alamazsam... Dün en sevdiğim kadına yaralarımı açtım ben, belki size ve herkese de açtım; ama yaramı açtığım kadının, üstüne üstlük diğerinin aksine zerre kendi payı olmaksızın bir yaram, hem de daha derin bir yaram olmasına seyirci kalırsam oturup yine böyle uzun ve aptalca yazmaktan başka ne yaparım diye düşünüyorum, bunun bile bir cevabı yok...
Çok karışık oldu özür dilerim, siz bir de içimi düşünün; yahut boşverin, kaçmasın neşeniz...

Üçüncü, son ve de zor bir soru olarak; ben neden ona sormadım?
Bu bahsettiğim gerekçelerden ve biraz da burada bahsetmem doğru olmayacaklardan ötürü ben anlattım belki, ama o anlatır mıydı? Şimdiden sonra sormaya kalksam o aslında meraktan öldüğüm lakin onu sıkıştırma korkusuyla asla yeltenmeyi dahi aklımdan geçiremediğim o soruyu, tatmin edici bir cevap alabilir miyim? Tatmin edici işte, ona unutturabileceğim bir geçmiş, bütün kötü anılar, onu mutlu edebilmek için bir yol falan... Hoş o benim gibi de değil zaten, daima mutlu daima da enerjik, kimseyle en ufak husumetini duymadım; ama bir önceki yazımın konusunu, yani insanların göründüğü gibi olmayabilecek geçmişlerini de göz önünde bulundurunca kafam allak bullak oluyor...

Bu yazının bir sonuç bölümü yok, peki şaşırdık mı? elbette hayır. Şimdi ben bu yazının bana sunmuş olacağı tek şey olan içimi dökmüşlüğün rahatlığıyla bir daha, hatta bin daha düşüneyim olan biteni, sizse gündelik hayatınıza kaldığınız yerden devam edin en iyisi...

Bir arkadaşın aşırı acıklı, bir o kadar da bok hikayesine denk düştüm bugün, aklımda da bazı şeyler belirdi; bu arkadaş militarist falan bir adam, kırk yıl düşünseniz aşk ile meşk ile zerre alaka kuramayacağınız ölçüde bir adam, kendi de böyle ifade eder zaten. Neyse efendim, bu adamın öyle bir hikayesi var ki, yaşanmayacak bir şey değil, hatta yaşanma olasılığı çağımızda hayli fazla; ancak bir o kadar gerçek, bir o kadar acı, bir o kadar beklenmeyen...
Burada anlatacak halim yok lakin kafanızdaki manasız abartılar ve fazladan soru işaretleri giderilsin diye hayli yetersiz bir kelime olarak "aldatılmak" var bugün de masada...

Etkisinde kaldığımı itiraf etmemek olmaz, benim eski halim biraz, biraz yaşadıklarım, biraz yaşayamadıklarım ve biraz da yaşamamak adına bazı şeyleri yapmadığım... Ancak asıl takıldığım nokta şu;

Bunca şey olup biterken, etraftan örneklerini duyarken hatta şahit olurken, hatta ve hatta bu kadar olmasa bile daha da iyi olmayan tonla şey yaşamışken halen neye istinaden polyannamtrak bir umudum var?! Kendime çok aptal göründüm açıkçası bugün, her ne kadar doğru yolda olduğumu söyleyen belki yüzden fazla kişiyi toplayabilecek dahi olsam bu his tıpkı bir doğum lekesi gibi belirginleşti ruhumda ve evet, sanırım en doğru tanım bu. Yok neymiş gün gelecek bizim gibi seven bir kadın çıkacakmış, bizi sevecekmiş, şiiri sevecekmiş, bizden mutluluk duyacakmış, eksiğini bizimle giderecekmiş, cana can olacakmış falan da filan. Çok beklerim di'mi? açık söyleyin canım, biz bizeyiz şurada; evet diyin çok beklersin, çok ama çok beklersin, beklersin ama gelmez diyin; iyisi mi siz bugün bana bütün "ama"lı cümleleri bir arada söyleyin, haklı bulmaya yakınım çünkü, acıtmayacaktır...

Hayaller falan ama, buna ego diyenlerin de ağzına etmekle birlikte diyorum ki biz gibisi yok, olmayacak; kadınlara suç atmayayım ama yok... Biz kıyıda köşede kalmış, en izbe, en metruk, en yalnız, en dokunulmayan, en bilinmeyen, bilinmek de istenmeyen, tercih edilmeyen, düşünülmeyen, varlığına değin herhangi bir yönelimde ısrarla bulunulmayan, pek güler yüzü, hayata tutunur yanı kalmamış ama öyle de gözükürse temelli işlerin kötüye gideceğini bilen, bolca da mecburiyetten rol icabı her şey yolunda gibi yapan yalnız, yapayalnız, bir şeyler yazan, sürekli ve kendi kendine -mecburen- edebiyat yapan, çıkış yolu olarak da var olmayan, olacağı da meçhul olan bir bilinmeyenin yine bilinmeyen gelme ihtimaline dayanaraktan onu beklemek ve de yalnızca gelmesi halinde onu şaşırtmamak adına istikametini bozmamış, yoldan çıkmamış, elinde yalnızca biraz edebiyat, güzel sevmeler ve en iyi beklemeler bulunan pek kimi kimsesi olmayan, aklındaki en büyük sorulardan ikisi "benim eksiğim ne?" ve "nerede hata yaptım?" benzeri şeyler olan cevapsız kimseleriz, bizden ne beklersiniz?

Şimdi inanmamak da vardı bir dehliz dibinde, kin tutmak vardı aşka sevgiye, kadına hatta insana bile; yapsaydık da ağzını açamazdı kimse, durduramazdı bile. Bunun nedeni ya akıllanmamış olmamdır, ya da hala, tüm zorluklara rağmen doğru yolda olduğum; inşallah ilki değildir, zira ilki demek, boşa geçmiş ve geçecek bir ömür anlamına gelir; bence gelir, sence gelir, onca gelir, bunca gelir, kısmen gelir, beklediğimiz aşk gelmemiş ve gelmeyecektir ama o gelir işte... Kim bilir, belki de portakalı olmasa bile mandalinayı soymuş, baş ucuma koymak suretiyle bir yalan uydurmuşumdur, duma duma dum da, asıl soru şu; bunun yalanlığını yahut gerçekliğini bana kim, daha da önemlisi ne zaman kanıtlayacak?

Pek de iyi sebeplerim yok inanmak için, inanmamak içinse dolu birkaç hafriyat kamyonu kadar; yalnızım da zaten, yekten demekteyim ki beni, ama önce bahsettiğim o arkadaşı yanlış kuruntulara, yargılara kapıldığımıza inandırıp bizi eski benliğimize kavuşturacak birileri yok, ama olsun, çünkü onun hiç umut, heves yahut beklentisi, benimse fazla zamanım kalmadı direnecek, acı ama gerçek...

Köprücük kemiği diye bir gerçek var yahu, bence bir kadının en zarif, en naif, en utangaç, en gerçek ve en de ölümcül yanı işte bu ve ister inanın ister inkar edin lakin ben ömrümün belli başlı bir müddetini buna konsantre geçirmeyi dilerdim. Zaten bir gözler bir de köprücük kemiği içi güzel kadının benliğini dışa vurmaya elverişli şeyler, köprücük kemiği be abi, konum itibariyle aldığı bütün nefeslere, yutkunamadığı tüm heveslere yakın olan en sert tabakası kadının, bazılarının kalbi gibi... Köprücük kemiği benim için hakikaten ayrı nedense, dönüp baktığın zaman kalbe doğru içe göçük biraz, hele ki zayıf kadınlarda; sanki "Ulan işte gel burası boş!" der gibi ama bana güvenmeyin yine de siz, çünkü çoğu zaman ya dolu ya da ölü olur kalp ki söz konusu bir kadınsa...
Sanırım yetişkin bir insanın en yumuşak yeri köprücük kemiği civarı, kalbe yönelen o alan; hiç birinin köprücük kemiğine dokundunuz mu? ben de öyle, zaten olmaz ki, herkesin köprücük kemiği kendine hastır, biri sizi göğsüne yaslamadığı takdirde. Üstelik tam da bu yüzden herhangi bir hareketin üzerinde gelir sarılmak, başını göğsüne yaslamak ve vesaire, köprücük kemiğinin ilahiyatıyla alakadar bu mevzu. Köprücük kemiğinden öpmek var bi'de ama bu biraz daha omuza ilişkin tabi; ayrıca kusuruma bakmayın ne olur, üzerimden kibar anatomiler geçmiş gibi bugün, belki asla inanmayacak olduğum evrim dahi geçmiş olabilir şahsen...

Yine de aklınızda bulunsun, bir gün bir kadın gelir de köprücük kemiğinin hürriyetini sizin elinize bırakmaya karar verirse onu bırakmayın derim; gözler çoğu zaman güzel ve daha da fazla zaman aldatıcı olabilir, ancak köprücük kemiği de yine bir o kadar güzelken aldatıcı değildir, köprücük kemiğinden etkilendiğiniz bir kadının sizi yanıltma ihtimali fazla değildir, kaldı ki çok masum da bir nokta olmasına karşın kadınlar da yalnızca tek bir kişiyle paylaşır köprücük kemiğinin hafifliğini ve onun vücudunu koruyuşunu temsil eden sertliğini; bir anlamda "Kendimi sana emanet ediyorum, beni manen de fikren de sar sarmala, en içten ve en yumuşak yanım sanayken en sert yanım da ikimiz için" demek olabilir, bunu nereden mi biliyorum? çoğu kadın belirsiz suskunluklar sergilemek varken böylesine uzun bir cümleyle vakit kaybetmektense köprücük kemiğine dokunmayı tercih edecektir, bu sadece bir his...
Köprücük kemiği bir çocuğun hatta bebeğin bütün hayatıdır, korumacı, masum, sade, tutarlı, tatlı ve huzur verici. Bu bağlamda insanoğlunun böylesine kendini bilmez, bir başkasını sevmez olduğu saçma sapan bir çağda idealleri toplumdan biraz farklı düşmüş bir lise öğrencisinin bir kemiğe dair yazdığı iki paragraflık yazı birilerinin içinde hoşluk uyandırabiliyorsa; kelimelerin ardına sığınan biraz sevmek, şiir ve benzeri şeylere düşkün bizlerin çıkış noktası da ancak birbirimizi köprücük kemiklerimizin mahsunluğunda tanıyıp yine tam orada kaybolmak olabilir ancak, n'olur olsun...

Bazen sen birilerinin yerine hangi dağı devireyim diye düşünürsün, onlar da aksine bağışlamak için bir adım bekler karşısındakini; bu aşkın bir etkisi mi, yoksa ilahi bir güç mü onlardaki bilmem ama, köpek gibi saygı duyduğum kesin evet. Dilerim hiç mi hiç kaybolmasın, lakin çok da hüzün verici; sanki sen görüyorsun da af yanı olmadığını konunun, o görmeyecek her defasında, acı sonsuza değin sürecek gibi. Şom bir ağız biçimi olarak her dediğinde haklı çıkmak, lakin bunu demesem eksilirdim sanırım kendi kendime. İnsanlar nasıl bu kadar iyisiniz ve başınıza neden bu kadar kötülük geliyor, benim neden sizi düşündüğümüyse ne ben ne de siz sorgulayamayız ne kadar da istesek. Sizin kadar belki sizden daha fazla düşünceliyim ben siz hususunda çoğu zaman lakin yine siz kadar da merhametli değilim ben yine siz konusunda ve bilmekteyim ki her ikisinin de kötü yanları mevcut...
Ah insanlar, hani şu gerçekten iyi olanlar, iyiliği tam manasıyla olsun olmasın hak edenler; elimde olsa hepinizi bulsam, önce mutsuzlardan başlasam, elimden geldiğince mutlu etmeye, ardından mutsuzluk sebeplerini ortadan kaldırmaya ve tekrarlanmaması için bu gibi bir sebebin onları mutsuzluğa sürükleyebilmesine psikolojik olarak engel olsam. Geceyi öldürsem, kötüleri öldürsem, onlara zarar versem ve sizi tüm bunların dışında tutabilsem. Her birinizin gözyaşını silebilsem, her birinizi dinlemek, sarılmak, sırtını sıvazlamak, ufacık da olsa gülümsemek için fırsatım olsa, yalnız bırakmasam hiç birinizi, elimden geldiğince kusursuz hissettirebilsem, her şey yolunda kafasına büründürebilsem sizleri. En başta kadın ve çocukları, terkedilmişleri, sevilmemişleri, anlanmamışları, anlamazdan gelinmişleri, yalnızlık gibi şeylere mahkum edilmişleri, karşılık bulmamışları, hiç sırrını paylaşamamışları, yüzü gülmemiş, saygı görmemişleri falan herkesi toplayabilsem, hepiniz için en iyisi elimden gelse ve bunu yapsam. Yapsam ve sıra bir gün de bana gelse, gelmezse de razıyım...
Hepinize bir faydam dokunsa.

Size olan sevgim ve merhametim gibi kötü şeylerin sorumlularına karşı da fiziki, maddi ve hukuki sınırsız gücüm olsa keşke ama yok, hepsinin korkularının üzerine gitsem, hepsine sizlerin durumuna düştüklerini hissettirsem her an fakat düşürmesem, sizinle empati kurabilmeleri için zalim bir köprü olsam, yaksam-yıksam illallah dedirtsem her şeyi yapabilsem ve hıncımı, mümkünse de sizlerin ahını alıp işin büyük kısmını elbet Allah'a bıraksam, sizlerse içi rahatlasa ancak benim onca vahşiye, sinsiye, pisliğe ve tasvire dilimin el vermediği kötüye karşı onların dilinden vermiş olduğum cevapları asla bilmeseniz. Korkarsınız o zaman benden biliyorum, ne büyük ahmaklık ki benim salabildiğim tek korku da budur, iyi insanlara, kafamdaki iyilikten türeyen sinirliliğimle birleşerek saldığım aslında masum olan o korku; işte aynısını olması gerekenlere yaşatabilseydim dünyanın en azından bu kadar böyle bir yer olmayacağını size garanti edebilirdim, uzun zamandır Allah'tan tek olmasa da büyük temennilerimden biri de bu...
Ah insanlar isteyen inansın istemeyen inkar etsin, bu metnin tamamını yazmayı gerektirecek ve öngörecek yaşanmışlıklara harcadığım ve harcayacağım sevgi ve şefkati biraz dışarı gösterebilseydim, kimin iyi kimin kötü olduğunu bilmeyişimin sonucu olarak gardımı alırcasına öne sürmeseydim bu temkin, endişe ve hüzün dolu öfkeli yüzümü, kim bilir belki de sizler için dilediğim şeylere ben sahiptim, en başta da yalnız olmamak belki pek çok anlamda. Yine de pişman mıyım değilim, nedeniniyse ne bilirim ne düşünürüm...
Ah iyi insanlar haklarınızı helal edin tek tek benim için, ben dediklerimin ne kadar çoğunu yapabilirsem o kadar iyi, n'olur beni bilgilendirin işinize yaradığımda, ben öyle akıllı kompleksli aptal bencillerden değilim ki başkalarını düşünmek benim önceliğim olmasın; hem ben zaten benim işte, biliyoruz, biliyorsunuz, bildiğiniz kadar artık. Kaldı ki o kadar da tuhaf olmamalı birileri için kendinden daha fazla endişelenmek, çünkü kendin kendinesindir fakat çoğu zaman bir başkası için elin kolun bağlıdır, zaten öyle olmasa bu size olmasını istediğimi yazdıklarımdan fazlasını memnuniyetle gerçekleştirmiştim. Tam olarak bu eli kolu bağlı olmak işte, benimle zerre ilgisi bile olmasa durumun, bu bana çok müşkül geliyor; dünyadaysa benim gibi hisseden çok az olsun birilerinin varlığına inancım tam, yazmaya biraz da bu teşvik ediyor, bulun beni dostlar, haksız mıyım söyleyin...

Geçen gün okulda üzerime konan o küçük kırmızı sevimli canlı. Ya aslında tam olarak o konmadı, ben biraz onu elime almış olabilirim; uzunca elimin üzerinde dolandı, parmaklarımın ucundan avuç içlerime ve oradan kollarıma yöneldi. Düştü sandım bir ara, ama düşmemiş biliyor musunuz omzuma konmuş, aklı yerinde olmayan hatrı sayılır bir insan edasıyla gezdirdim onu; ne zaman ki istedim tekrar avcumun içine alayım omzumdan, daha da bir benimle olsun tekrardan. Düştü... Avucuma alacakken inat etti biraz ve belki de benim beceriksizliğimden yere düştü. Uçmayı bilen böcekler düşmez bilirim, ama o düşmüştü, yeniden onu edinmek istediğimde hareket etmiyordu, döşemenin üstünde aptalca kalmıştı...
Ey sayın uğurböcekçiğim, neden öyle olduk ki biz? seni çok sevmem sıktı da sen Allah'ın sana bahşettiği üstün yetenekleri bırakıp hayatına son vermeye mi kanaat getirdin nedir. Kadınlar gibi yani sen de, uğur da getirmedin zaten, yalnızca bu gece tam bu saatte benim böyle düşünüp hüzünlenmem için tasarlı bir şekilde gözüme iliştin tam o gün, tüm bunların olacağından haberdardın belki, niye yaptın? O ara hayatıma giren en basit ama aynı zamanda da en güzel şey olma ünvanını kazanmıştın üstelik, hafiften zor günlerdi ve sen yaklaşık beş belki on dakika yüzümü gülümsetmiştin. Sevilmek niye koyuyor size, ağzınıza tükürenlerden mi hoşlanıyorsunuz; o gün seni ezsem daha mı mutlu olurdun yani ve daha da önemlisi böyle yaparak neden bana kadın ile böcek karşılaştırmasına benzer bir yazı yazdırıp zaten beni hiç sevmemiş kadın neslini yekten bana düşman kıldırıyorsun. Tüm bunları nasıl hesapladın uğurböceği anlamıyorum, beyninin bir milimetreküp ettiğine dahi şüphe edeceğim bir canlısın, lakin işe bak...

Öyle olsun uğurböceği sevmeyiz n'apalım, sizi de, kadınları da, papatyaları da, çikolatayı da, şiiri de, atları da... Sevmeyiz dedim ama artistlik olsun diye, sen de biliyorsun işte seveceğim, benim gibilerinin laneti de bu oluyor işte; bir sevmek, bir de sevilene dair bir mevzudan türeyen öfke. Hadi herkesi bir kenara koy da harbiden sana n'aptım uğurböceği? Gerçi bunun biraz güzel de bir açıklaması olabileceği kanaatindeyim, belki de sen uçup durduğun bu boktan Ankara havasında (boktan olan Ankara değil havası) karşılaştığın her insanda kin, merhametsizlik, sevgisizlik gördün ve benim sevgimi bulunca yaşamını onunla, asil bir şekilde sonlandırma kararı mı aldın? Eğer öyleyse çok teşekkür ederim...
Senin düşünme yeteneğin olmadığını biliyorum tamam, ne kendimi ne de bu yazıyı okuyanları kandırmanın alemi yok, umurunda bile değilim ve bir halttan dahi haberin yok bunun da bilincindeyim. Benim kendi düşüncelerim fazla geliyor zannedersem bana, ona, sana, şuna, buna dağıtıyorum işte...
Uğur böceği seni özlemeyeceğim belki, ama arada sırada aklıma geleceğinden emin olsabilirsin, hatta hakaret olarak algılanmasın fakat bazı insanlardan çok daha aklımda kalacağın kesin. Uçsaydın keşke, keşke uçsaydın ve ruh eşimin de böyle ellerine konup benden ona birtakım hisler götürebilseydin minikliğini tasvir edemeyeceğim ayaklarının altında. Ondan bana gelmiş olma ihtimalini de düşündüm korkma, her şeyi düşündüm ben uğur böceği, biraz da gerçek olsa çok iyi, sen bana uğurlu gelsen, gerçek olsa ve o da gelse, sen gittin ama o kalsa işte...

Yaşamanın şimdi geldi kafası, manasına vardım yanisi bana olup bitmekte olan hatta bununla da kalmayanın. Bundan iki önceki iki yazımda sizlere de bahşetmeye cüret ettiğim öfke yahut sinirin sebebine eriştim yani, en azından öyle sanıyorum...

Hayatımda çok iyi insanlar var, bunlar çok çok iyiler, her daim konuşmaktan mutluluk duyduğum, asla tek bir kötü anımızın bulunmadığı, tek ve basit bir şeyle beni dünyanın en mutlu insanı kılabilen insanlar var... Hayatımda böyleleri varken diğerleri niye var, ota boka gerilenler bilmem neler, halden anlamayan etmeyenler, aslında yanında hiç olamayanlar. İyi anlamda hiç mi hiç hak etmediklerin, küfür gibi hayatının ortasında dikilenler; ya da abartmış olmaya karşılık şöyle de diyebiliriz, "kötümsüler"... Belki de diğerleri bana yeter diye düşündüm, onlarla ve yalnızca onlarla kurduğum güzel, dertsiz tasasız şirin evrenim; o güzelleştikçe diğer taraf, yani varlığı baskın gelen tam bir fazlalık halini aldı. Bunda şeyin payı büyüktür belki, şu aradığım kadının, varlığından kimi zaman emin kimi zamansa tereddütte olduğum ve bu tereddüdün istisnalı dahi olsa bayağı bayağı acıttığı. Yani o da öyle iyi öyle güzel ki, bu kadar boktan bir ortamda onunla karşılaşma ihtimalim düşüyormuş gibi geliyor doğalımsı olarak. Kötü demiyorum bakın, kötü insanlar değil bahsettiklerim, yani tam anlamıyla değil; acımasızlar belki, anlamayı bilmiyorlar, belki anlaşılmaya değeceğini düşünebileceğiniz bir yanları yok hepsi bu; bana zararları dokunsun dokunmasın, bu gemi asla batmaz zaten ama yine de gözüme gözüme giren bahsettiğim şu durum, bir vakit sonra beklemenin de vermiş olduğu kurulukla gözlerim kanıyor. Gözlerimden kastım görmek olarak herhangi bir şeyle mukayese edilebilecek duygular değil, ben bu sertliği algıladım ve ne yok olmasına ne de koşulsuz hükmüne imkan tanıdım zira o da bir araç, tepene çıkanları tependen atıyor; alışık olmadığın için biraz kötü biraz suçlu hissediyorsun baştan ama, meğer hiç sorun yokmuş. Ruhumun kendini biraz daha özgür biraz daha canlı hissettiği bu vakitte dışa sunduğum algılar da benle alakalı olan olmayan bir şeylerin bedeli olsun, benden değil Allah'tandır belki. Zaten bahsettiğim bu kendi diyarına ırak oluş, müstahakiyeti doğmuş hallerimin sorumlusu değilmiş, gözümü açıp biraz dışarıya bakmam yetti bile...

Olmaması gerekene olmadığı müddetçe anormal olmayan bu durumu idrakım, olmaması gerekene olmasını imkansıza yaklaştırdı ve artık daha rahatım. Şimdi sadece başka bahsettiğim o güzel insanları, daha çok da bunları nasıl başardıklarını ve en çok da sorunun cidden benle ilgili olup olmadığını sorguluyorum, mantık düzleminde hiç de öyle gelmiyor zira. İnsanların, hatta o insanların bayıla bayıla gittiği yeni çıkmış bir filmin fragmanını inceledim, ben gibi sürekli uzun ve teferruatlı cümleler kuran ve tekrar ben gibi, nispeten biraz fazlaca beklenti, inkar ve sorumluluk sahibi başroller var benle farklı durumlarda olmayan. Kurgu bir işe gelince "Ay şahane, ne kadar iyi adam, tam bir aşk adamı!" falan fistan, bu gerçek halini aldığındaysa yüzüne bakmayın ve kendinizi hisli tanımlayın, o da iyiymiş... Ey insan bilmezsin, burada yazanı okumaya yetecek ne cüretin ne de aklın baki zaten, varsın böyle devam et ama bil ki umur katsayımı o kadar da bağlamazsın. Bir gün iyi tanımladığım, mutluluk duyduğum, olmak istediğim, derdimin hakikaten de eksik olduğu insanlarla iç içe bulunana değin diş sıkmaya devam, fazla metanetim yoksa dahi bunu yapabilecek güçteyim...
Ah ben, yine ki kendi iyi niyetimden kabahati kendimde arama çabalarım (ki görmezler bunu, hatta aksi olduğunda iddiacıdırlar), fakat bu sefer öyle değilmiş, her sefer olduğu gibi. Ne derler bilirsiniz, "Dik dur eğilme bu millet seninle!". Şaka bir yana çoğunluğun karşıda birikmesi (karşı olduklarını asla beyan etmeseler dahi) doğru yolda olduğumuzu kanıksamıyor, orada olduğumun en büyük kanıtıysa zerre yalansız tüm bu yazılar...

Ne zaman çoğunluğun orada olduğu fikrine kapılsam aklımda şu; gerçek olanlar da tam burada, dostlar, sevenler, okuyanlar, hepsi tam kalbimin ortasında ve beni anlamakta, diğerlerinden de fazla var olmakta. Yalnız mıyım? Ruh eşim hariç hayır.☺

Ben öyle kaldıramıyorum artık bir şeyleri, naz, atar, yalandan küsmeler ve kızmalar, trip denilen şu şey. Çok mu yaşlandı ruhum, kamaradan gözleeimi kısarak baktığım cam havanın soğuğu ve üzerine vurmuş dalgaların verdiği bulanıklıkla bana tıpkı bu hayat gibi karşılıklar sunuyor. Çekmek yahut sabır belli başlı şeyleri, değil bir, hiçbir müddet...
Bu kötü mü iyi mi bilmem, zannımca kötü lakin garip bir şekilde buna değin bir rahatsızlık duymuyorum; en ufak bir şeyde çekilin gidin bazı insanlar, ve de gelmeyin mümkünse, imkansız olmadığına eminim. Bazılarına karşı da kapanmak bilmeyen bir çiçeğim her koşul ve kusurda dahi; bu seçimi, bir anlamda ayrımı yapan ben değilim, o insanlar ve benim aramızdaki tam olarak her şey, onların kendileri. Benim bir an bile tartışmadığım insanlar mevcut, bana zor adam muamelesi yapmayın diye söyledim bunu da, zira nefret ederim...

Her şey birer saçmalık halini alıyor zihnimde, insan davranışları ve altında yatabilecek olduğuna ihtimal verdiğim tüm sebeplerini bir bir mukayese ettiğimde çoğu kişinin kötü bir profili çiziliyor ve bu normal de zaten, ancak tuhaf olanı, bazılarında buna rastlayamıyorum; onlar da ya yakın dostum oluyor, ya da aşık olduğum (bilginize; tarih 8 Kasım 2016 ve kimseye aşık değilim) Bazen bu bahsettiğim profil yani diğer Ahmet, öteki Mehmet falan, hep gözüme batıyor, sanki herkeste hele ki bende yokmuş gibi, bu kesinlikle aptal bir his evet, ama oluyor işte. Yetmiyor hoşgörüsüz ve kanımca da kaba saba biri olmayı bana bahşediyor yazık ki...

Ya da bilmiyorum çok mu dikenliyim, muhtemelen öyle, muhtemelen yanlışa yer vermiyorum yaklaşımda ve göz ardı etmiyorum, belki de gözüme bir perde çekildi ve herkesi olduğundan biraz kötü biraz kirli görüyorum, gördüklerimden çıkarımla muamelelerim temelli kömür oluyor ateşe; lakin ateş ilk defa beni yakmıyor belki de, buraya yazmak dışında umurunda dahi olmuyor inanır mısınız... Tahammülsüzlüğüm ve arada anormal derecede yükselen hayatımdan insanları def etme isteğim beni yıkım makinesinden ibaret gösteriyor biliyorum, ama bu bir dürtü ve şuan bunu yazanın olmasa bile bir benin içinden büyük bir hazla geliyor. Sanırım bu da tıpkı ergenlik gibi bir dönem, benlik bir sorun yok ama umarım birini yanlış anlamadan sonuçlanır.

Bir şey bilirsin bazen, bilmen gerekip gerekmediği çok fark etmez belki ama söylemen gerekip gerekmediği arasında belki binlerce ecel teri kendiliğinden ve özgür iradesiyle sıralanır; bu bilgi pek de hayırlı bir şey değilse üstelik, demesen bunu bir dost olarak bilmem ne olarak saklamış olmanın ağır ve suçluluk dolu mesuliyeti, desen yol açacağı yıkımda kendi payını bulamamaya çalışma çaresizliği, vicdan uğruna... Demek ki bozmak demek anı ve yaşanılanı, lakin susmaksa zaten her an sallantıda bir yuvanın yıkılışına en yakın gözlerle seyirci kalmak ve de kılının kıpırdamaması, değil uzaktan, tam içeriden bakınca dahi vicdansızlık bazen, için için ölmüşlük. İki birbiriyle çelişen ve kendiyle de tutarlı olması beklenemeyecek ağır muhabbetten daima birine gebedir hayat, çünkü eylemsizlik susmaya, herhangi bir şeye kalkışma fikri de birtakım oluşlara sebebiyettir...
Neden bu hep bize kalıyor, iyilik için söylemek ya da saklamak gibi her biri birbirinin etikliğini baltalayan etkenden geriye kalan yalnızlık ve mahçubiyet; senle alakalı değilken bile, kimse sana kızmasa da, hatta hangisini seçersen seç seni sorgusuz destekleyecek olduklarının bilincindeyken dahi...

Bu kadar kalmadım arada, hatta arda kalan olmadım belki de; sadece bu da değil, benle kalmaksızın çoğu insanın sıradan bir tedbir olarak göreceği yaptırımlara gittim; hoş kendi için tedbir almaz zati insan ama tedbirimin olumsuz zerre etkisi olmasa dahi mevcudiyeti özellikle de tedbir alınan kişice bilinince ki az evvel söyledim, bir tedirginlik yaratabilir ve bu durum tedbirin varoluş sebebine tümüyle aykırıdır. Bu çelişki böyle olan her durumda mevcut değildir ve belki de sırf bu bile kaderin benimle cebelleştiğine değin ispattır muhtemelen...
Yanlış mı? Sanmam, belki biraz kusurlu, her şeyin olduğu kadar en fazla; her bir tasarrufumun doğru veya yanlışlığına karar verme hususunda böylesine pimpirikli davranmamın sebebi evvel de değindiğim, ufak bir hatada, davranışı doğuran masum ve iyi niyetli dürtüye bakılmaksızın gaddar gaddar, başımdan aşağıya kızgın yağ boşaltılırcasına muamele gösterenlerin çoğunlukta oluşudur, diğerlerinden Allah razı olsun...

Akla kara arasına kendim gelmedim ben,
Ben benim lakin, buradan da çıkar giderim,
Yanisi Allah utandırmasın...

Ben niye ota boka, ama genelde boka sinirlenen biri oldum çıktım; haksız yere değil, daima haklı bir yanım ve pek çok nedenim oldu. İyi niyetle, hatta çoğu zaman mahrum olduğum bir masumiyetle; asla kendim için de değil, hatta daima kendime karşı, kendi hatalarımdan asıl ve eli kolu bağlı olmamdan, kendi umurumda olmayışımın sirayet ettiği başkalarını umursayışımın kendini aşması fakat halen masumiyetini yitirmeden...
Ve kim olsa bana hak verir de istisnasız; kötü huyumun biri, endişem ve hüznümden doğan bu ani parlamalarla yüklü ufak öfkelerin çoğu zaman başka işlere ve kişilere sirayet etmesi, diğeri de acı çekerken, hüzünlüyken falan, bir kuvvet kendimi öyle olmadığına inandırmak istermişcesine deli deli işler etmek, umursamaz davranmak, gülmek etmek ve iç bir dalın kuruması... Benle alakalı olsa bin müsibet, tamam derim bakılır hal çaresi, yaparız ederiz olur olmaz derken geçip gider; ama meselenin odağında bir başkası olduğu vakit düşünceli olmakla kaderci olmak birbirini eritiyor, sadece birbirini olsa yine iyi ama en çok seni...
Sinirimin yerine tek alternatif kuru kuru yazmak işte, tıpkı bu yazıyı kim okursa okusun bir şey etmeyecek oluşu gibi.

Yüreğimin uğultusu işte bildin mi, herkes kadar, ona buna sıçramalarım, ani gitgellerim bilmem nelerim; bir dizide bir laf ediyor adam "İnsanlar beni görmedikleri için benim de onları görmediğimi sanıyorlar ama ben görüyorum işte." Ben insanları görüyorum, çok şeyi görüyorum, her boku her haltı her yerde görüp bir bir utanıyorum ve korkuyorum da örneklerinden, fazla çekiniyorum, çok titriyorum insanların üstüne ve bu da onları rahatsız ediyor. Kimse bunun bu yüzden olduğunu bilecek yaşta değil belli ki e ben de sebat ediyorum n'apalım, herkes sonucun peşinde, "Bir insan acıdan delirdiğinde diğerleri onun acısını değil deliliğini görürler" dediği üzere Murat Menteş'in, yoksa yahu vallahi de değilim ben agresif, gam tasa da değilim lakin can da bir uzuv ve yanıyor mübarek; ve ilki insanlar yaklaşmayı bilmiyor yanana, ikincisi insanlar bilmiyor üstüne varmamayı, üçüncüsü insanlar bilmiyor acıyor olduğunu. Bunda benim de payım yok değil, her zamanki halimden ayrı tutmuyorum acıyı; ya ne yapsaydım zaten, ilgi isteyen şerefsizler gibi (ilgi istedikleri için şerefsiz değiller) dilenir dilenir kendimi hissettirmeye mi çabalasaydım insanlık çukuruna, tıpkı küçük güzel çocuklar gibi...

Ah sinirim, ah o içimdeki küfretmekten bazen kendimi alamadığım ben; ortaya çıkmasını en istediğim zamanda da görünmez, onun işi anca beni gaddarın biri resmetmek, insanların öyle umursamaya değer tipler olmayışı da onun ekmeğine yağ işte...
Neyse dağıldı konu; farkındayım olan bitenin, saman aleviyle aldığım kararların da kuyu kuyu biriktiğinin etrafımda tam düşmelik ve bu kuyuların her birinin dibinin, yani tam da bulunduğum bu yerin hüzün, merhamet ve sevgiden ibaret olduğunu karanlığıma, yani eğer buna mürekkep denirse bu siyah mürekkeple yazdığım bu ve benzeri yazılarımın karanlığına dokunup da muamele edilmemesi, bunun için uğraşmak? Boşversenize, onlar mı? Yine de ben artık, istediği kadar geçerli sebebim olsun, öfkem tıpkı bugün içimde olduğu gibi dağları devirecekken bir yerde durduracağım; tek başıma olacak iş değil bu, hele ki haklıysam, laf bu yazıda bile aynı yere varacak belki ama, bir aşk eskisi gibi zapdetse beni, ben zaten istesem de yoldan çıkamam ama en azından bu dünyaya ait kalırım biraz daha...

N'aber gül tanem, biliyorum diyorsun ki bir şair "N'aber"den daha başka bir şekilde girebilirdi cümleye diyorsun ve farkındayım bu defa sana yazmayalı geçen zamanı (şayet ki buna zaman denirse) hayli uzun tuttum...
Çok özledim seni, olur mu deme oluyor; sanki bilmez misin sen de bu adam aşmış özlemenin gereksinimlerini çoktan, tanımadan, bilmeden, varlığından yahut geleceğinden emin olmadan özler olmuş. Bazen düşünüyorum hani, herkes kendini kandırıyor, herkes deliriyor, herkes bazen olmayan şeyler görebiliyor; ben mesela, şimdi çok uğraşsam, düşüne düşüne omzuma adeta bir elin değdiğini hissettirebilirim bile kendime. Şartlar böyleyken sen diye birinin varlığı konusu da sadece benim akıl sınırlarımın içine hapsolmuş dört harfli "umut" kelimesinden öteye gidememiş...
Belki olmayacaksın hiç, yanisi tüm bu yazıların ve dahasının yazılacağı biri olmayacak, "Kızım" yahut "Oğlum" adlı yazılarımı üzerine alınacak bir çocuğum olmayacak. Bu ihtimal beni boğuyor, yani evet sanat toplum için kafasındayım ben de ama harbiden kim ne yapsın benim edebiyatımı senden başka; düşün varsayalım benim onca kusursuz laflarım olmuş, eğer sen diye biri yoksa bu kimseye bir şey ifade edemeyecek bile. Kaldı ki benim olayım yazmak değil sevmek çoğunca, bu da demek oluyor ki yazıyı çiziyi yak at; ait hissettiğim, tereddütsüz, evhamsız, huzurlu ve keyifli bulunduğum varlığından dahi sen, senle ve sana dair kurduğum bazısı derinlemesine planlı hayaller olmayacaksa ben n'olacağım?

Neyse gül tanem sıkmayayım bunlarla seni, ben hala biliyorum ki bir gün çıkıp geleceksin ve ben adına çiziktirdiğim tüm satırları destur edip önüne sereceğim al bak bunlar sanaydı diye, şuan dahi böyle bir davranışa karşı verebileceğin irili ufaklı tüm tepkileri analiz etmekten geri kalmayan beynim ise o an yalnız senin kendini ne denli değer hissedişinle meşgul olacak ve gerisi malum...

Gül tanem diye ilk seslenişim sana ve seninse kim bilir kaçıncı bilmeyişin, sayamadım artık. Hoşuna gider mi bilmiyorum, nelerden hoşlanırsın bilmiyorum, saç renginden, göz renginden, ten renginden, rengarenk ruh hallerinden falanından filanından bir şey koparıp kendimce sana bir ad betimleyebilmem için yeterince yanımda değilsin ve ben bunu özlüyorum ki özlemek dediğin evvelden bir arada olduğunla ayrı düştüğünde vuku bulan his tanımıyla içimdekiyle çelişiyor bile. Hiç bir şey bilmiyorum, hakkımda ne düşünürsün, eğer sensen tanışıp karşılaştığımızda vesaire illa ki iyi geçiniriz ama arada birazı da babamdan kalmış olabilecek ve sirayet edecek huysuzluklarım, inadım vesairem seni ne denli etkileyecek, daha da önemlisi, bir gün senin sen olduğunu anladığımda tıpkı bunun gibi daha ne sen benden ne ben senden başka bir şeyden haberdar değilken yazdıklarımı sana senindir diye göstersem düşünür müsün deli olduğumu, zira mümkün bu...
Bundan bahsetmedim pek gül tanem bak, hazır şimdi değineyim azcık; bizim apartmanda bir amca vardır, safça bir amca, bayağı saf, amca gibi bile değil, onu da deli sananlara şahit olmuştum bazen, o neden öyle diye sormak da aklıma gelmemişti ama bir gün her kimden hatırlamıyorum ama işitmiştim. Birini sevmiş işte vakti zamanında, vermemişler, şimdi hafif çocuk, hafif deli, hafif ruh gibi bir abi... Elinde gülle dolaşandan bahsetmiştim zaten evvelden... Yani demem o ki örneği var ve bu mümkün, lakin ne hikmettir ki benim gibi olmayan birilerine yazan fakat sonradan o birilerinin hayatına girdiği kimselere rastlamadım...

Merak da ediyorum seni, yanıktır gibi geliyor çünkü canın, bir yalanla oyalanmışsındır, oynayan taşa basmışsındır olur çünkü böyle, aldanmışsındır kanmışsındır olur, hatta tam şimdi öylesindir, belki değmeyecek biriyle el ele kol kola musmutlusundur, benim ihtimalimi aklına bile getirmeksizin umduğun güzel günlerinizi düşlemektesindir. Hatta belki şuan tanışsak benden tiksinirsin, dışarıdan bakarsın olabildiğince, deli midir nedir dersin bu çocuk gül tanem, aklına bile gelmez yazdıklarımı okumak, hatta bu yazının başlarını okur da sıkılır, buraya gelmeden kapatırsın ve bunun da adı kader olur; ya da ben ne diyorum, bu bile olmaz işte, beni de sadece "edebiyat yapmış olmak için" yazan basit ve popüler veletlerle aynı kefeye koyarsın ve gözünden iyice düşer giderim... Sana kızmam, kızmam kızmam da son otuz yılımı hunharca üzülürüm bir andan bir ömre yayılacak şekilde yalan yok, sen demişsin sonuçta bunu gül yüzlüm; bunun senin kim olduğunla, güzelliğinle bilmem neyinle zerre ilgisi yok, sen olduğun için işte, sen...
Hislerime göre eğer bir gün birbirimizden haberdar vesaire olursak bu yazının bu üç noktasına geldiğin anda benim sana duyduklarımın karşılığını bana verememekten çekinmek benzeri hislere gireceksin, etme, etme gül tanem...

Sana gel diyemem, çünkü elinde değil, çünkü çünkü çünkü... Allah'ım varsa öyle bir yar, n'olursun çıkar karşıma, yoksa da del eyle razıyım, ama varsa tez zamanda; vakit de sendendir tamam, lakin şu kulunu yaratışın, şu dillerim, şu ellerim, benden razı olduğun bir şeyim hürmetine, n'olur, gül tanemi bana bağışla...

Kafam karışık a dostlar, hem de sessiz harflerden daha sessiz karışık. Dün benim tabirimle dost meclisinde, bir dostun açar bulunduğu eski bir mesele ve benim bir şeylere meyletmem suretiyle...

Neyse yahu söyleyeyim yekten n'olacak sanki... Bir an sarhoş gibiydim, dostumun doğum günü olmasından mütevellit olsa gerek; bir gaza gelmişim kendiliğinden, dedim o kadına mesaj atayım. Kıskansın diye, içi içini yesin diye, bunca zaman sonra aklında yer edineyim diye, bok püsür pek çok sebep (kusuruma aldanmayın efendim). Yaptım mı? Elbette ki hayır, Alptuğ Dağ'lar böyle şeyler yapmaz, her zaman dengeyi muhafaza etmekten ileri gelirler. Aklımdan ne diye geçti, neden o vakit umrum bile değil biliyor musunuz? Zira başka bir konu mevcut...
Dedim ya dostun açar bulunduğu eski bir mesele, hah işte ona geldik; hani onun da pek tatlı bir mesele olduğu söylenemez ama gamlı da bir girişim değil. Birine dair diyelim, birinin varlığına, o gün orada olmayışına, orada olmasını istemiş bulunuşuma ve daha da önemlisi bunun nedenine. Gelecekti, gelemedi, arkadaşım da bana dönüp "Gelseydi?" dedi, işte o soru işaretinin kafamda doğurduğu meçhul çaba ve yürek kıpırtım bu yazının asıl konusu...

Bir dönem hoşlanıyordum ondan, Alptuğ Dağ hoşlanması ama; hani aşk demeye dilim değmez utanırım kızarır da yüzüm, hoşlanmak denilen de pek az kalır ne ona ne bana değmez hesabı... O iyi kız, hani bu devirde sağda solda arayarak bile rastlayamayacağın denli; zarif, naif falan bildiğiniz bütün sıfatları bir araya getirin (kaldı ki bunlara sıfat dendiğini dahi düşünecek haddim yok henüz) işte o zaman o çıkıyor. İşin garibi ondan sonra da birini sevmedim zaten, severim sandım ama yok, sevmedim...
Neden sevmedim işte, çok kaderci bir yaklaşım bile olsa belki onu sevmem gerektiği için mi; ya da daha önemlisi o gün olmadı ama belki bir gün olur diye, bir şekilde, bir baştan bir başa, sona uğramaksızın...
Eve geldiğimde kendime sorduğum sorulardan biri olan "Ona karşı hala bir şey hissediyor muyum?"un cevabını vermeye kalkışsam dahi anlamsız bir kekelemenin ötesine gidemeyişim, kafa olarak bile. Tuhaf...

Bir yanımda geçmiş, diğerinde biraz önce, geleceğim desen dibimdeki duvar ve duvarla aramdaki her ne kadarsa hava boşluğu, o boşlukta devam eden meçhul bir istikrara gebe hayatım. Neydik, niyeyiz, nasıllaşacağız bilmem...

Ah dost, kompleks soru ve imaların ne etti bil.☺

Bu da oluyormuş sayın seyirciler...
Harbiden silinip atılabiliyormuş kimi şeyler ve de insanlar senelere ve geri kalan her şeye rağmen bile tereddütsüz ve tek kalemde. Bu "ve"lerin bir sonu yok evet, ve dostluk ve insanlık ve bilmem ne, bitmiş...
Allah'tan yazmak var, okunsun yahut okunmasın silinmemesi var, bir insanın kalıcılaştığı bu mertebe; bir de geri kalan dostlar, gerçek olanlar, yani asla bir şey yaparken, anlatırken falan "gün olur da bu da gider mi?" diye aklından dahi geçirmediğin ve seni yanıltmayan güzel insanlar...
Bu seferki onlardan değilmiş, zaten aklımdan geçirmiştim bu düşünceyi, iyi ki; çok düşmüş bir adamın her şeye hazırlıklı olması gerekir malum, sarsılmamak adına...
Hayret kere hayret insanoğlu, bir o kadar rahat, fazlasıyla saçma salak...

Aslında ters bir durum değil, alışık olmadığım bir şey de değil ama oluşunu düşünüyorum. Bütün yaşanmışlıklar, hatta o bilmeden senin onu düşündüğün ve onun için yaptığın ya da yapmadığın şeyler, yapmayı geç ama onun iyiliğini falan filan gözetmek; her kimse o inandığın, gün gelip bunları hiç edebilen biri, artık bir "hiçkimse"; silik, belirsiz ve önemsiz ufacık bir detay...
Bu kelimenin yazılışının doğruluğu şuraya dursun da cehennemin dibi valla, herkesin cehennemin dibine değin yolu mevcut; dediğim gibi beni dehşete düşüren insanlardaki bunu yapabilme kabiliyeti, artık buna ne denildiğini siz belirleyin. Hak edene de etmeyene de değer veririm ben bunda sorun yok, kuyusu benim zaten değerin, bitmez içimdeki, sana bana ve geri kalana yeter, arda kalan hariç...

Vay be, vay anasını be... Ama bana da helal olsun, vallahi olsun; resmen şuan oturdum ve bir Zeki Demirkubuz filmi gibi izliyorum hayatın bu yönünü, bir senarist olmak istediğim düşünülürse olay örgüsü ve karakter tahlillerinin birden birbiriyle ve kendileriyle aynı anda bu denli muntazam çelişmesi belki bu bir film değil de hayat olduğu için kötü ama sinematik olduğu için muazzam...
Ne günlere kaldık derseniz aha da bu günlere kaldık, oldu mu? yeterince güzel mi? Ay bi'gülme geldi pardon, çok pardon. Gelmese miydi? tamam gitsin, peki git, gidin, gitsinler, gitmek ve probis (canım çekmiştir biraz biraz) ve kadınlar. Hayrınızı mı gördük ahali! yerim sizi. Ben de gideceğim inanır mısınız bir gün, inanabiliyor musunuz? şimdi edebiyat olsun maksatlı "Kendimden gideceğim" derdim ama anlaşılan ben kendimden geçmişim, hatta ardıma bakmamışım; ocağı açık bırakmışımdır, yemeğim vardır diye bile düşünmeden. Yansın zira yanan, yanmaması gereken, ısınsa alevleneceğim kim varsa göğüs kafesimin içinde güvende, daima da benimle...

Ne derler bilirsiniz; hambalaley hambaleyo oooo reyyya... Nice güzel kafam, ben daha güzelim, Veysel daha aşık, türküsü daha yanık...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )

Rastlantı ve Umut

Kadınlı Geçmiş ve Kadın

İstinaden

Köprücük Kemiği

Ah İnsanlar

Uğur Böceği

Kötümsülerdenmiş

Tahammülsüzlüğüm

Akla Kara Arasında

Ot Bok

Gül Tanem

Dostun İmaları

Silik