Kütüphane Ocak 2022

Mekan Muhteva Ocak 2022

Çoğu insan çoğu şey için geç kaldı benim nezdimde ne yazık ki ama en çok da bu özürler, bu zerre kıymetsiz hatta sinir bozucu, bir sivilce gibi aniden doğan özürler...

"Bu da bir şey" dediğinizi duyar gibiyim, teoride benim için de öyle ama pratikte öyle olmadığını gördük bugün. Meğer artık su serpici değil yangın hatırlatıcıymış özürler.

Ben kindar değilim, yalnızca unutamıyorum, unutamamak derken zihinselden ibaret değil, hissel olarak da tüm hüzünlerimi hala yaşıyorum, böyle bir unutamamak. Bunu anlayabilecek olsanız zaten çok farklı olurdu.

Kimseyi kırmamak için kırk takla atan, af müdürü, şefkat abidesi ben hala capcanlı duruyorsa da içimde, epey kabarık bir liste söz konusu olduğunda onun değil, pek kimsenin bilmediği tarafımın kanunları geçerli.

Bunu ben zorla böyleleştirdim! Çünkü bal gibi biliyordum o insanların benim affetme huyumu, çabucak yumuşayabilirliğimi bilip bunu kullanmak isteyeceğini. Yıllar sonra gelen bir özür ne denli sahicidir sorarım size, ki aradan geçen zaman boyu bana bugünkü kadar rahat ulaşabilecekken.

Bu kadar kaba, sert vs. olmak zorunda mıydın Alptuğ? Evet. Karşımdaki kişilerin bunu en ufak hak etmediklerini düşünsem emin olun beceremezdim, eğer beni düzenli okuyorsanız bundan şüpheniz olmaz zaten. Oysa kızgınlığım tam da buna zaten: Hak ettikleri şeyin bu olmasına.

Alptuğ düşünmeden lak diye en ağır lafı gelir ortaya koyar, herkesi yakar yıkar, bunu yaparken de böyle biri olmaktan asla ama karşısındaki insanlara bunu yaşatmaktan ise tarifsiz bir keyif alır AMA kesinlikle ve kesinlikle bir damla olsun samimi pişman, masum insan bundan nasibini almaz.

Bir ömür herkese kucak açtım, hala açıyorum. Benimki anlamadığınız kadar farklı ama bilakis elzem olan bir tedbir. Kucağımdan da bıçaklanmamak ve insanlara kucak açmaya devam edebilmek için, birilerinin de götünden kan almak zorundayım. Popo desem anlamını düşürürdü özür dilerim.

Olmadı işte sevgili kalbim, uzun zamandır tasarladığım kadar gittim aslında, yine de olmadı görüyorum.

Güzel sabahlar yok artık, iyiliğimiz için bize karşı gelen ısrarcı dostlar yok; yalnızca ve yalnızca, ne olduğu anlaşılamayacak kadar kırılmış parçalar var, batar da batar.

Olmadı işte, düzelir sandım düzelmedi, geçmedi eksikler; yalan söylüyorum değil mi kalbim, sanmadım aslında, bal gibi biliyordum bir gün böyle bir yazı yazacağımı.

Mesele unutmak değil biliyor musun, unutmak gerekmesi; düne kadar birbirinin hayatında özel olduğun, karşılıklı sırlar, zor günler paylaştığın insanları bilhassa...

Bir şeyleri unutmak için bir şey yapmaya başlarsan eğer, bunu neden yaptığın bilgisi bile unutamamana yeter; bu yüzden saçmadır hobi uydurmak, yeni insanlarla tanışmaya çalışmak, gün sonunda neden bunu yaptığını bildiğin için. O rezil boşluğa bakıyorum kalbim, gözlerim kapalıyken bile, utanç kuşatıyor...

Hiçbir şeyin dolduramayacağının idrakındayım artık; eskisi gibiyi bırak, herhangi bir şey gibi bile olamayacağım, hayatımın sonuna kadar bu korkulu yerine konulamazlıkla yanacağım suçsuz üstelik. Benim insanlarım nerede? Yok benim insanlarım. Yok!

Hangi utanç biliyor musun? Beni bu hale koyanlardan herhangi biri ölüyor olsun gözlerim önünde, kurtarabilecek olayım farz et ki; delice ağlar ama kılımı kıpırdatmam biliyorum ya, bunun utancı işte. Tahmin et, ağlamak mı kayıtsız kalmak mı beni kötü hissettiren, korkarım yanılacaksın sen bile.

Yine de atlattım, iyiyim bilmem ne bilecek herkes, çünkü diğer türlü de anladıkları yok, farkında olmayı anlamak sanıyorlar, hemhal nedir bilmiyorlar; zaten çok da önemsediklerini sanmıyorum, etrafta onların modunu düşürecek üzgün bir görüntü olmaması onlar için yeterli... Sadece sen ve ben varız, sevgili ama sevgisiz kalbim.

Unutulmuş ama kapanmamış, aksine iltihap kapmış dev bir yara gibiyim. Neyse.

Bu kadar sevgili olmasa mıydın bilmiyorum ki, sevgili kalbim.

Kabuğuma çekiliyorum okuyucu, kendime dönüyorum büsbütün; üstelik benim isteğim sandığım bu durum dahlimde bile değilmiş, şekeri düşen birinin çikolata istiyorum sanması gibi bir yanılsamaymış iyi mi?

Kendimce olması gereken olup da mutlu olamadığımda anladım, artık mutlu olmayacağımı. Ki bak altını çiziyorum bu kötü veya üzücü değil, sadece böyle, hepsi bu.

Bir gün eski bir dostun, uzun zaman beklediğin o adımı atar sana, özür gibi, tamir çabası gibi; sense artık her kim olmuşsan, en beklediğin şey bile kıpırdatamaz kalbini... Bunun beni üzen tek yanı, gerçekten çok iyi, çok temiz, çok sevgi dolu Alptuğ'a yazık olmuş olması.

İzi kalmak bile değil, büsbütün kendi olmuşum yaranın; acısa acımasa, affetsem etmesem bir şey değişmezmiş meğer, bu kadar geç kalındığını ben bile bilmiyordum bana.

"Birinin yıkıntıların nöbetini tutması gerekir." derdi bir kitapta, sanırım bana düşen de bu artık. Herkes gibi zaten olamazdım ve bunu sorun etmeyecek kadar akıl sahibiyim, yine de insan özenmez mi desen, özenir tabii; kallavi ve emin dostluklar, belki aşk, bunlar çoğu zaman güzelliği reddedilemeyecek şeyler açık konuşayım... Yine de benim durumumda, artık seyretmek daha güzel adeta, bir kenara oturup, bilhassa değer verdiğin insanların mutlulukları ile tazelenmek. Kim bilir, belki de hala nefes alışımı bu aşırı diğerkamlığa borçluyum.

"Eskisi gibi olmayacak." der dururdum, önce eskiden de öyle olmadığını anladım, şimdiyse eski hiç olmamış gibi. Dün doğdum sanki, omzumda tüm bu yüklerle dün.

Daha anlamlı yine de böyle kendi kendime, ısınma ve güvenme çabası var öbür türlü, karşıdakinin bunun bir çaba eseri olduğunu görüp kırılması var doğal olarak, en samimi anlarda bir uzaylı gibi göze batmak var, iyi insanlara ayıp olacak kadar yabancılaşmışça durmak var öylece aralarında. Bu riske gerek yok okuyucu.

Şimdi hiçbir şey tanıdık bile değil.

Sen bile tam manasıyla anlayamıyorsun zaten değil mi? Anlasan bu durumda mı olurduk, olurduk biliyor musun. Her ne kadar anlamanın yarısı yerine getirmekse de gerekeni, bu hikayedeki kayıp puzzle parçaları, distrubitörden sipariş edilemeyecek kadar kalkmış tedavülden... Bugün dünüm, yarın ben; ben kabul de kabuk da ettim, ya sen?

Mutlu yıllar okuyucu, herkes gibi öylesine değil taa içimden diliyorum senin için bunu, beni okuduğun kadar yakınım sana unutma.

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )

Sabahlı Yazı

Korktum Bir Noktada

Geç Kalınmış Özürler

Huzur

Olmadı İşte

Duvarlı Şiir

Özlemek Üzerine

Mağara

Kol

Kırık Unut

Kabuklu Yazı