Kütüphane 2014

Mekan Muhteva 2014

Şimdi neyi anlatsam diye düşündüm ama hep aynı şeyler,olsa olsa sen,kaşın-gözün,gülüşün-gözyaşın,oluşun-olmayışın.Ah kadın!Mesela türküdeki gibi,zülfün tel tel olmuş görülmeyeli,daha bi'cıvıldar olmuş gözlerin,güler olmuş yüzün..Özledim de bana mı öyle geldi dersin?iyi de,ben kendimi bildim bileli seni özlemekle geçti zaten..Yine de değişmişsin,ve kusura bakma ama kendimi tutamayıp yine aynı yere geleceğim,ben de sıkıldım ama olsun...Ah kadın!Diyeceğim o ki''keşke'',keşke değişen birşey varsa o da durumumuz olsaydı demek o kadar çok geçiyor ki içimden,her gün,her gece,her an..Neyse,boşver boşver...

Geçen gün sokakta senin eskiyi gördüm işte,anlarsın ya;iyice birbirimizi süzüp devam ettik yine yolumuza.Sonra düşündüm;
Ah kadın!Bayağı da çok kişi sevmiş seni,az uz değil yani;şimdi tutup buncasının arasından nasıl sıyrılırım ben diye,tuhaf oldum öyle bi...Aralarından en çok seven ben olsam,en başka seven ben olsam-ki öyle de-yine de tanımlamaz sevgimi.
Ah kadın!İçimden geçen türlü hissi bir bilebilseydin kim bilir sen neler hissederdin,çünkü benim ömrüm hayatımda yazacağım hiçbir yazı ve kitap sana olan aşkımın neredeyse yüzde birini bile anca ifade edebilecekken,senin sana karşı olan aşkımdan haberdar olman dahi başlıca bir mucize...
Ah kadın!''Beni neden sevmedin?''desem diyemem,incinirsin diye korkarım;cevabını da veremezsin zaten,belki beni sevdiğinden belki de bahsimi dahi etmediğinden.''Keşke sevebilseydin?''desem de aynı,herşeyin başka türlü olmasını hala dilesem de aynı...

Ah kadın ah,ben hala eski defterleri açıp dururum;sana olan aşkımı,yaşatabilseydim diye sana..Hala kalbimdesin,bazen yarasın bazen şifasın;kaldığına dert yanmıyorum da kalbimde,hem var hem yoksun ya o acıtıyor içimi be...Hayal değil düş değil,ömrümü adadığımsın;yoksa inanmaz mısın,efsun değil bunlar,ben ölürken anlarsın...

Herkese yalan söyledim ben be,yine,yine en başta kendi kendime..Neymiş sevmiyormuş artık onu,bir dönem nefret etmişmiş,yüzünü görmek dahi istemiyormuş.Bak zen bizim afacan yüreğe ya,yaşın kaç başın kaç evlat senin,kimi unutuyorsun sen kimi?Hem kimin kalbisin sen,benim;az çok tanımıyor musun gölgesinde pıt pıt attığın ruhu be,bücür seni..Cin olmadan adam çarpıyorsun ama olmaz ki,bir öyle bir böyle dört döndürüp kıvrandırıyorsun adamı,yazık değil mi?Büyüdün de beni kandıracaksın,onu sevmediğime inandıracaksın ha?
Çok beklersin sen,ben de çok bekledim zaten;benimsin ya,sen de bana çekmişsin,bekle bakalım bekle yürek efendi...

Seni gidi hergele yürek seni..Şimdi de pişman oldun itiraf ediyorsun ha herkese,et bakalım et,sen böyle devam et.Beynimi devredışı bıraktın aklın sıra,yine beni sen kontrol ediyorsun..Seni gidi hergele yürek,kimden vazgeçmiş ki başka kimi sevecek?Rahatladın mı bari biraz,hoş ki hiç sırtından inmemiş o boş çuvalın,yani yokluğun ağırlığı bir daha binince daha mı iyi oldu sanıyorsun tepene?Yüreksin falan ama bu sefer beyinden iyi bildin,harbiden de öyle çünkü...

Belki ben de sana uyduğum için böyle diyorumdur bilemiyorum,yüreğimle yaşadığım içindir,seninle sevdiğim için..Her ne olursa olsun ben yine kendimim;sana da bu yüzden kızamıyorum ya,her defasında yine bir aptallık yapıp,şu mantık sarhoşu olmuş adamı aşk ile derbeder edip bazen gerçeğin bile 5 para etmediğini gösterdiğin için,belki de en çok senin bu bana gösterdiğini,benim bir başkasına gösteremediğim için.Benim yapamadığımı ben olup yaptığın için kalbim,varım senle aşık kalmaya,hiç olmayan ama olmuş da bir kadına.Ne kaybederiz ki,en kötü biz bizeyiz;ha olur da ayrılırsak,sen gidersin Allah olur,Allah ile baş başa,bedenim kara toprakta,yazdığım 3-5 satırda da o an bile bitmemiş bir aşkın anısıyla...

Bak gel biz senle açık açık konuşalım olmaz mı?Yine umudun olsa yine sorarsın,ilan edersin aşkını bıkmadan,karşına alırsın herkesi değil mi?Ve sana birşey söyleyeyim bazen kendini bile kandıramıyorsun biliyor musun,hala onu her gördüğünde içinde oluşan sızıyı biliyorum,o yüzden benden saklamaya çalışıp da kendini yorma,çarpıntı yaparsan bana da bela.Hala sesini duyduğunda içinin titrediğini de biliyorum,birisini uzaktan ona benzettiğinde oluşan küçük panikleri de...Ama dedim ya kızamıyorum;sevdiği için kendine kızmak,anca vazgeçmişlerin bahanesidir bunu da en iyi senle ben biliyorum...

Çok mu biri gelse, gelse dayansa kapıma, ayaklarında bir çift pembe terlik, saçları dağınık-düzensiz, yanaklarının makyajsız, utangaç pembeliği ve belki de gamzelerinin güzelliğiyle, gözlerinde sevgi ile. Hayır der miyim o aşka, susar kalırım yanında. Anca çay demler şiir yazarım; ömründe çay içmemiş ben, onun sevgisiyle bir yudum alırım...
Gelse yanıma aniden, yabancısı olduğum karşılıklı aşkta bir kadını tanırım...

Otursak koltuğa, ne varmış televizyonda; sonra bir üşüme gelse sokulsak birbirimize, örtünsek ince bir battaniye. Dayansa omzuma başını, saç tellerinin yumuşak kıvrımlarında kaybederken kendimi, bir yeni aşk filmi daha çoktan başlamış olsa...
Sonra gece çökse, o zifiri karanlıkta aşkın ışığı yüreğimizde, gözlerimiz baş başa ve ay gibi parıltıyla...
Sussak kalsak, öylece bakışsak; hem ne gerek var sanki konuşmaya, yüreğimiz aşkı taşıyabildikten sonra. Aniden sarılsak delice, yeni kavuşmuş nehirler gibi coşkuyla denize; mutluluğun adı olmasa be, adını koyamasak bu sevda çiçeğinin...
Ten tene temas ettiğinde, ondan ibaretmişim gibi unutabilmek kendimi; onsuzluğun olmayışını yaşayıp kutlamak için her bir saniye, içerimdeki aşkın taşan yanlarını dudaklarımdan döke saça çıkarırcasına, öylesine duygu, öylesine aşk dolu bir''Seni seviyorum!''İle her gecenin sabahında, her anında...
O ki hiç hastalanmasa bile, hastalandığında ise çorba yapıp içirsem kendi ellerimle... Burnunun ucu kızarsa mesela usulca, üşenmesem yaksam şömineyi, sobayı, bilmem neyi; içimde sönmek bilmeyen o aşkın alevi gibi sıcacık ve samimi...

Bir cumartesi sabahı olsa bu günkü gibi, yağmur damlaları uğrasa pencere camına; otursak izlesek dışarıyı, pencere camının buğusunda narin ince parmaklarıyla cama çizdiği o koca kalbin arasından mesela... Çocukça davransak mesela, şakalaşsak, şarkılar söylesek birbirimize narince... Utanma arlanma yok mu deseler bazen bize, aşk bu kadar anlamlı, bu kadar ulu orta yaşanır mı diye; tebessüm etsek usulca ve sevinsek içten içe, aşkımızın varlığına ve sonsuzluğuna...
Sevişsek şiirlerle dizelerle, şarkılarla türkülerle; daha tutkulu öpüşme görülmese biz göz göze gelince... Çıksak balkona gece gece, Ankara'nın ayazında cennet bir manzara karşısına, elimde şiir kitabı, sokulsam yamacına usulca; şalından pay alsam sırtıma, soğuğu bahane edip iyicene sarılsam... Sonra çokça üşümüş girsek içeri, salep yapsam ona, sunsam aşk kırmızısı, adı işlemeli bir kupayla... Birden bir duygusallaşsak, kaybetsek kendimizi; gözlerimiz kızarana kadar film izlesek ağlaşarak, sonra da sızıp kalsak başım kucağında ve ellerim kavuşturmuş ellerine...

Bir an evvel gelse o kişi, bir de hiç gitmese, gitmek istemese. Otursa kalsa bari bir köşede en azından, gözüme görünüp de gönlümü sevindirse; öyle bir gelse ki, sanki hep varmış gibi, gitmekten eser kalmasa dünyada... Ancak bu kadar kısa anlatabilirdim sanırım, yaşamak ama en çok da yaşatmak istediklerimi; daha aklıma gelmeyen, dilimden dökülemeyen oncası yüreğimde hala saklı dururken; aşk cesur olup gelse, ben zaten hayır diyemem hiçbir gönüle...

Şair adamız tabi biz,savaşa değil aşka hasretiz;armut toplamasa bile elimiz,laf gereği yine''süt çocuğu''biliniriz..Derim laf söz olmasın,kavga kıyamet çıkmasın der susarım karşılarında.Anlayamayanlar,artı olduğunu bilmedikleri sahte eksilerle kendi kendilerini avuturken izin veririm,kendilerini güçlü sanıp gaflete düşmelerini izlerim..Cevap vermem lafın altında kaldım sanarlar,veririm suçlu bellerler;ben de güler geçerim,bu sefer pişkin zannederler...

Sahi ne biçim bir adamım,zannedersin ki batağım.Böbürlenme sanar benimkini insanlar,oysa tüm bunla belki de yaramdan sarındığım türlü ilaçlar.Senelerdir laf anlatmaya çalışırken edindiğim o yorgunluğun eseri suskunluğum,bilmeyenin bilmediğine dair suratımda oluşan alaycı gülümseme..Bunu pişkinlik olarak yorumlayan da çıkar,verecek cevabım olmadığını düşünen de;aslını söyleyeyim,sadece incitmemek için...
Bazen demiyor muyum sanıyorsunuz içimden''Bir sefer de ben inciteyim!''diye.Ama olmaz,onlar fark edemeyecek olsa bile bir çizgim var,bu değil bana hiçbir insana yakışmaz.Zaten benim düşündüğüm gibi zarafet yüklü düşünseydi pek çoğu,kendi beyinlerindeki türlü fesatlıkları benim üzerime yoramazlardı...
Birinci detay;beni incitmeye çalışmak intihara teşebbüstür,cinayet demiyorum bakın''intihar''çünkü muhtemelen kişinin beni vurmaya çalıştığı zayıf ve eksik yanlarımın aslında eksik olmadığını bilecek kadar çok şey yaşamışımdır,ikincisi de tüm bunların fakında olmamın yanı sıra kendime göre bu yönde artılarımın olmasıdır..
Yani işin özü dostlar,bana bulaşanlara,laf atıp dalaşanlara kazandıklarını hissettirmeyi seviyorum,nasıl olsa onlar geride kalıyor bir yerde,ben yine devam ediyorum doğrudan yükseğe...
Alınmıyorum bakın kimselere,onların da dediği kadar''pişkin''bir şekilde kimseyi umursamayaraktan yaşıyor,yazıp çiziyorum..

Bazen alaycı bir gülümsemem,bazen bi'tutam suskunluğum,böbürlenme sandığınız aslında benim avuntum.Farkında olduğum eksiler ve eksi sanılan artılar..Bir şairin hayatı,çevrenin ise türlü yanılgısı ve yargısı;hepsi komik be abi,hepsi yalan sonuçta...

Hadi şu vakit bi'yıldız kaysın,kaysın ve birisi çıksın ortaya.Benden sevilmek istesin birisi,aşk istesin hem de en sonsuz olanından bir tane.İstesin ki o uyurken uzunca sevgi mesajları gönderip sabaha ilk ben karşılayayım onu,istesin ki kimseler benden çok sevemesin onu.Şiir yazayım,çay demleyeyim,ihtiyacı olduğunu hissetmeden yanında olmamı istesin,sarılacak bir çift kol,yaslanılacak bir omuz,dert dinleyecek ve bıkmayacak bir yürek istesin mesela...
Biri benden bunu istesin,allahaşkına istesin;ben de gerçekleştireyim,beraberce öylesine sevinelim;hatta çok ama çok daha ötesi,biri de çıkıp istediğinden ötesini yapmamı beklesin,dilesin.Çok mu ya,çok mu,kimse bu bir tutam sevgiyi çok görmesin kendine,kimse hor görmesin sevgiyi kendinden..Herkesin hak ettiği o azıcık sevgiyi,kimse kimseye vermedi dediler veren dahi geri çevrildi.Böyle yapma güzel,kapatma yüreğini;bırak ulaşayım,bırak da dokunayım.Ben diğerleri gibi değilim;ne ağlatırım ne üzerim,göz yaşın için gerekse sevgiden keserim...

Hadi her kimsen gel,bu yazıyı okuyorsan gel,sevilmek istiyorsan,sevmek bile değil de sadece sevilmek istiyorsan yine gel.Gel ki utandıralım yüzsüzleri,ağlatıp gidenleri,aldatıp gülenleri,aşkı sevgili sanıp çıkma yarışına girenleri.Beni anlıyorsan gel,en olmadı lütfen dediğim için gel..Lütfen gel...
Gelmezsen kaybederim,söyle;sevilmek istemeyeni yine sevip de ömrümü mü heba edeyim;uğrunda şehit olabileceğim bir aşka tutunmak varken,niye değersizin ardında unutulup gitmek isteyeyim.Gel güzelim,fark etmez kaşın gözün rengi;tanımadan kaç ruha kanım ısındı bir bilsen,biri de sen...

Ve ben bunların hepsini yapabilirdim,şimdi ise çok daha fazlasını yapabilirim;işin kötüsü ise kimse istemedi,kimse istemek istemedi.Çünkü oyun oynadı kuş beyinli aptallar,odun diye tabir edilen duygu ve aşk yoksunları,kendilerine sunulan aşkı reddedip bir de erkek diye geçinenler insan piyasasında.Kadın da dedi kendi kendine''Kimden istesem,zaten gerçekleşmezdi.''kurunun yanında yaş da yandı gitti;şair yürekli adamlar kandırıyor gibi gözükürken,bizim odun herifler ise gerçek ilan edildi...

Bilmiyorum belki de korktum,aynı şeyleri aklıma aldım olur sandım,geçmişten korkup gelecekten kaçtım belkide bilmiyorum..Aama bilmek,bilip de buna bir son vermek isterdim emin olun...
Sizlerin gördüğü,pek çoğunuzun övgülerle karşıladığı bu ben en gerçek benim evet doğru,işin kötüsü de bunun doğru olması ya zaten.Yazarken rahatım,ben yazıyorum,okuyan okuyor ve herkes istediğini düşünüp yapıyor.Ancak her ne zaman gerçek hayata,yani sizlerin,ya da onların gerçekliğine en ufak bir adım atacak olsam,o kişi ben olmuyorum..Beni tanıyan da bunu biliyor zaten,onlar bildiği için rahat bile olsam herkesin bilmiyor olması sıkıntı yaratıyor...

Dışarıdan baksan bana saçma bir adamımdır,belki kaba,belki fütursuz,hatta biraz daha uzaktan bakarsan da egoist ve sırmaşan birisi.Tüm bunların ben olmadığımı biliyorum,itiraf da ediyorum sizlere;her nasıl oluyorsa böyle görünüyorum,sanırım buna ihtiyaç duyuyorum.Çok sorguladım kendi içimde,bir sonucum olsaydı yazmam gerekmezdi bile bu şekilde.Şimdi ise sizlere sormalı diye hissediyorum,her zaman beni en iyi tanıyan olacak okuyucularıma;sahi dostlar,ben neden böyle yapıyorum?..

Belki de henüz hazır olmadığı içindir ha toplum,saygi göremediği için böyleleri;etraf küfürbaz doluyken şiir yürekli birileri,zaten bu ya insanların ben gibilerinin var olduğuna inanmama sebebi..Yalanım yok şimdi,benim de bazen deli gibi çekiyor canım,bana egoist diyebilen o seviyesizlere küfretmeyi;sonra hem haklı buluyorum böyle tanıttığım için kendimi,hem de biliyorum etsem suçlunun ben kabul edileceğimi.Dünyanın etrafında döndüğü hissine kapılmak çok kötü oluyor,sanki tüm dünya olumsuz bir şekilde üzerime geliyor gibi...

İyi onca şeye tek bi'kötü şeyin bedel gelmesi;daha da kötüsü,öyle olmamasına rağmen öyleymiş gibi hissettirebilmesi..Beni anladığınızı düşünerek yazıyorum ama ne beni kimin okuduğunu biliyorum ne de başka birşeyi;sanırım ben..ben yine herkesi kendim gibi sanıp,öyle muamele etmeye çabalıyorum...

Bana göre bir kadın;

Sadeliktir bence kadın,baştan sona bir sadelik...
Erkeğe kendini hatırlatandır kadın,aklını başından alıyormuş gibi görünüp aslında herşeyi yerli yerine getiren,yani sevmesi gerekene kendini sevdirendir..Kadın bir ihtiyaç değildir ama bir kadına aşık olmaya kesinlikle ihtiyaç vardır;bütün bir hayatın değerini anlayabilmek,hatta bazen bir adam olabilmek için...
Hergün kendini kandıranlar köşe başlarında;şu''Ben kötü bir kadınım!''furyasına tutulup serserilere sığınan,en çok da o içindeki masum duygusal kız çocuğuna ihanet eden kadınlar;onların da kurtuluşu var,başta ona sunulmayan sevgiyi sunduğunuzda ve sonrasında hala bu sevginin varlığına inanmadığını söylediğinde vazgeçmeyecek kadar sadık ve dirayetliyseniz elbet...

Yapabileceğiniz en iyi şey bir kız çocuğu,olabileceğiniz en iyi şey bir kadının,kızının ve kadınının sevdiği adamdır bunu da buraya yazıyorum...

Benim kadınım;

Yağmur sevmeli bir kadın;hırka ve bere sevmeli kışın ayazında,solgun renkerden ama en çok da siyahtan vazgeçmemeli.Şiir sevmeli kadın,aşık olmalı şiire,ufak güzel cümlelerde hem kaybolup hem de kendini bulmalı;ona kendini hatırlatana kadın,yüzüne bir kez daha bakmalı.Tebessümle ya da hasretle fark etmez,ilk mesajı seven atmalı,ilk önce giden dönmeli.Ve retro sevmeli kadın,vintage renklerden olmalı dünyası,biraz da papatyalardan mesela.Saçları dağınık olmalı,tek bir tokayla geçiştirircesine yapılmış en basitinden bir topuz,ne de samimi öyle☺Makyajı akmalı kadının,gözyaşlarını saklamamalı ve ondan değerli görmemeli imajını..

En güzel şiir ya Rabb'dan olur ya kadından;neden midir azizim,biri ta kendisi,diğeri onun aşk için yaratılmış elçisi.Başta da dedim ya,şiir sevmeli kadınlar;kendilerini en çok anlatabileni,en iyi anlayabileni ve bazen de sadece anlamak isteyenleri....
Kadın dediğin ruhunda aşkı taşımalı,aşık değilse bile her an için hazır olmalı;yine ve yine söylüyorum şiir sevmeli kadın,şair sevmeli.Kadın kıskanmalı ama erkek aksine,her erkeğin en eşsiz sözleri,bakışları ve tavırları;sadece ruh eşi olan kutsal kadına olmalı.Erkek ise sahiplenmemeli,benimsemeli;arada ne fark var derseniz,şimdi anlatmaya gücüm yetmez ama inanın çok var...

Bir kadını sevene;

Benim için,sevgilisi olmayan aşk yoksunu şair için değil ama senin için zamanı kardeşim;
Yaz kadınına bir şiir,beceremezsen konuş,beceremezsen gözlerine bak,beceremezsen elini tut..Hiçbirini mi yapamıyorsun?bakma,aslında hepsini yaparsın da kaybettiğin vakti sevgiye harcarsan ne olacağını bilmiyorsun...Sevip de sevilmemekten korkuyorsun dimi en kötü?bakma öyle oğlum ben de yaşadım az çok bilirim..Sevilme lan,herkes sevsin sevilsin sen de sadece sev anasını satayım;ha en fazla onların sevilmek için ikiye böldüğü gayreti sen sadece sevmeye adayıp aşık olursun,gerçek aşık,en gerçeğinden bir tane...

İncinmiş kadın kaçmak ister genelde,inanmak istemez ne aşka ne sevgiye;şayet ısrar etmelisin o sırada,gözlerinin içine bakıp,soğuk olmasa da üşüdüğünü bildiğin ellerini sıkıca kavrayarak güven vermelisin ona.Tek bir sözünle dalmalısın yüreğine,sadece bir''Seni seviyorum''kadar basit bu işte..Korkarsın tabi ya,bir anlık delilik yapamazsın belki benim gibi;belki de benim yüzümden,sonum mutlu bitmediğinden...

Aşkı unutana hatırlat,yetmedi yaşat,o da olmadıysa ölümsüzleştir...
Mevzu güller değil,şiirler değil,hediyeler de değil;hatta herkesin söylediği klişenin aksine,onu düşünmek veya önemsemek bile değil.İçinden birşey geldiğini belli edip,daha da önemlisi senin gibi onun da yüreğinin ölmediğini ona hatırlatmak bir daha..
Romantik olmak için kadınları tanımaya da,düşünce bilimini kavramaya da,duygulara uzanmaya da ihtiyaç yoktur;ne zaman romantik olunur biliyor musun?istemeden,delice sevmek istediğin zaman...

Hani lan ben kendimi kandıramazdım,hani senelerce buna çabalamıştım;ulan yine her Allah'ın günü başımı yastığa koyduğumda neden öyleyse..Yani neden birşeyler ters gidiyor yine,içim rahat olmuyor anlamsızca.Buradan bakınca yıkılıyor insan,büyük tabloya bakınca;şimdi tüm yaptıklarıma bakıyorum,hepsinin dağ gibi bir amacı ve sebebi var,buna karşın hepsi de birer hiç...
Söz vermiştim ben kendime be,güçlü bi'adam olacaktım,zaaflarım olmayacaktı,kaybetmekten korkmayacaktım mesela..Ama ben bu sözü verirken kaybetmiştim zaten,bu sözü verme sebebim de bunların var olması,daha da kötüsü yine şimdi olduğu gibi inkar ediyor olmamdı...

Neyim ben anasını satayım,birgün kendime itiraf edemediğim onca şeyi bir başkasına itiraf edebilirken yine aynı gün sanki yalan söylemişim gibi kendime kızıyorum,çünkü böyle olmasını ben istiyorum..İstiyorum çünkü gerçek acı,acı çünkü güzel,güzel ama burada yok,burada yok ama var olduğunu biliyorum...
Benim bir gerçeğim var,tek başına bir gerçek;artık korkar oldum insanların onu yıpratmasından,bi'dönem de sundum insanlara''yalan''dediler;benim''gerçeğime''onlar''yalan''dediler,hiç birşey değil de yalnız bu koydu...
Çünkü böyle birşey olamazdı onlara göre,bu kadar güzel ve mükemmel;daha da kötüsü ben de onlara uydum,kendimi kötülemek için elimden geleni yaptım ve hala da yapıyorum,ha bi'de yetmezmiş gibi başarıyorum...

Bir gün dahi kendim olamıyorum dışarıda;bazen saçmalıklarla dolu ama hep yüzü gülen bir adam,bazen içine kapanık antisosyal bir herif.Ben bunların ikisi de değilim ki oysa;beni bilen biliyor tamam ama,herkes tanıyamıyor..Düzelteyim,kimse artık beni tanıyamıyor.Ben bile kestirememişken şu an için kendimi,onlar benden bile geride kalıyor;kimi sevdiğini bilmek bir yana dursun,kimi sevmediğimi bile bilmezken herkesin işine yaramış nutuklar çekiyorum aşk hakkında..Aşk var ama derinde''çalkalıyorum''çıkmıyor;çünkü suda değil,ateşte...

Hadi yine bir geleneği bozmayıp kendime itiraf edemediklerimi sizlere itiraf edeyim;
Şu dünyanın döndüğünü söyleyen adam gibi,Galile hesabı benimki,baktım ki idam edileceğim ben de tersini söylüyorum,ama gerçeğim değişmiyor.Sanırım aynen öyle,ki ben de öyle olmasından korkuyordum;madem ki çok konuştum iyice açıklayayım...

Sevmiyorum artık demiştim ya,bu doğru;olmasına doğru da,ne kadar olduğunu kestiremiyorum..Çünkü her ne olursa olsun,onu her görüşümde yine ufak şeyler girmiyor değil içime.Biliyorum,diyeceksiniz ki''Yine mi Alptuğ?!''hayır yine değil,ama farklı...
Gerçekse gerçek işte itiraf ediyorum daha ne,hala birşey batar oluyor kalbime,hala ruhum duraksıyor bazenleri,hala ona benzettiğim insanlara bir anlığına takılı kalıyorum,hala ismini duyduğumda ürperiyorum-eskisi gibi nefessiz kalmasam da-Ve tüm bunları,bunca zaman sonra,hem de durup dururken neden itiraf ediyorum?Hem içime tak etti,hem de ben söylemiştim demek için..Çünkü ben söylemiştim işte,benimki aşktı,benimki sonsuz aşktı...

Artık değil hayal etmek,inanın bana istemiyorum bile;ama istemesem de hala ve hala devam ediyor,yine bir hiç için..Ben aşkı yaratmadım belki evet,ama sonsuz aşkı ben yaşadım,dilerim ki yaşatırım...
Hala aklımdan geçmiyor değil,özellikle şu son zamanlarda sergilediğim bazı tavırlar acıtıyor mu diye,çünkü hala istemiyor,hala kıyamıyorum..Beni gidi saf çocuk,bunu ağlayamadım hala!Bir başkasına aşık olmadığımda kendimi çok güçlü hissetmiştim biliyor musunuz,sanki kendi kendimi mağlup edip kazanmış gibiydim;ama bilmiyordum,yüreğime gömdüğüm aşkın yüreğimin toprağına can verdiğini,her tohumda da onun olacağını...

Nefret ediyor gibi yaptım,belki gerçekten ediyordum etmiyorsam da kızgındım;ama bunların hepsi de kalkandı,hepsi de maske,herkes bittiğine inanırsa herkes bırakırdı peşimi,hayat ise daha fazla yoramazdı beni.Aslında en dipte,sadece bir gözyaşı;belki biraz keşkelerle,değilse de tatlı hüzünlerle dolu..Trip attığım olduysa bilmeden,ben anlamazdım öyle mecaz işlerden...

Ve şimdi artık bütün bunları yazdıktan sonra tekrardan silesim geldi,sanırım kendime geldim,çünkü rahatladım,içimde kalmadı;birşey değişmedi ama olsun,değişse bile fark etmezdi...
Ayrıca bunu okuyan dostum,sen muhtemelen başından beri haklıydın;haklı olduğunu bil istemedim,sen dahi kimse ama..Baktım bir yere gelemiyorum,şimdi,şuracıkta afalladım birden...

Bu aralar iyice değiştim ben..Kopan çiçeğe,ezilen karıncaya,çok az duygusallık barındıran en ufak bir film sahnesine,duyduğum biraz duygusal bir melodik sese ve şarkıya;hemen hüzünlenir olmuştum artık,yalnız kaldığım çoğu zaman ise ağlıyordum bunun için..
Sonra sevmekten de değil ama buna ihtiyacım olduğunu hissettim,ev bomboşken açtım en şahane filmlerin en çarpıcı sahnelerini tekrar tekrar izlemeye başladım.Bir süre sonra baktım ki gözlerim şişmiş ve kızarmış,neredeyse dayak yemişe dönmüşüm o zaman bıraktım...

Geçenlerde hastanenin dışarısındaki o banklardan birine oturmuş düşünüyordum,sonra aniden dikkatimi birkaç metre ötedeki o kadın çekti.Telefonla konuşuyordu ancak ne dediğini anlamam imkansızdı...
Sonra kadın ağlamaya başladı,ve ben gerçekten ağlayan çok insan görmüştüm ama bu bir başkaydı.Ortam hastane olunca insanın aklına sağlık sorunları geliyordu tabi sebep olarak...

Neyse...
Sonrasında gözlemledim iyice;çünkü ilk kez olmasa bile tanımadığım bir insana,bilmediğim bir nedenden dolayı üzülmüştüm.Tuhaf gibiydi bu,o orada kendi derdine,ben birkaç metre ötede ona ağlayacaktım resmen...
O kadının hayatına dokunmak istedim o an,gerçekten de kötü giden neyi varsa değiştirmek;bilmiyordum ve bilmeyişim ise meraktan daha çok dehşete düşürüyordu beni...
Bazı insanların canı gerçekten yanmamalıydı,kimse hak etmiyordu belki ama onlar bir ayrı.Son zamanlarda ayrı bir özen gösterdiğim gözler de tabi,kimilerinin bakmaya kıyamayacağı gözlerin yağmur gibi ıslanması acıydı...

Anlamıyordum insanları üzenleri,incitenleri;size sarılan o sıska kolları moruklarla süsleyecek kadar ne zaman yitirdiniz aklınızı,ya da gözleriyle ruhunuza seslenen insanları farketmeden bile olsa incitebilmeyi nasıl becerdiniz.Bu insanlık az gelirdi bana,daha fazlası lazımdı,çok daha fazlası..Sevgi bende vardı,daha fazlası için sevgiye susamış insanları bulup yüreklerine tebessümle dokunmak için yazdım...İster şiir koymuşum adını ister deneme;ruhunu okşadıktan sonra isminden kime ne...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )