İmha Edilmek
Bu aralar her zamankinden daha kötü,fazla kötü.Çekip gitme isteği var içimde,ama diğer gitmelerden çok daha başka bu.Öyle bir gideyim ki,sessiz sedasız;kimse anmasın adımı,kimse bakmasın ardımdan.Fazla değil,en kötü bir hafta önce unutmak isterdim,şimdi ise unutulmak.Kendim için,insanlar için en iyisi bu.Ama nereye gideceğim,nasıl yok edeceğim ki kendimi?Bir şarap edasıyla bitmek istiyorum,bir rüzgarcasına esip gitmek ve bir yağmurcasına ağlamak istiyorum.Bilmiyorum neden istediğimi,sadece bitmek bilmeden istiyorum.
İçten içe başka bir ihtimal arayışı içindeyim belkide,başka bir hayat,başka bir umut veya başka bir sevgi.O kadar yoksun hissediyorum ki hayattan,şu anda karşıma ne çıkarsa üzerine atlayacak kadar iradesizim.Hep sağlam iradeli bir insan olmaya çalıştım,nefsimin ve duygularımın ötesinde yaşamaya baktım;ama asla engelleyemedim,ne kadar bilirsem bileyim tek bir çare dahi bulamadım.Sanırım sandığım kadar da güçlü değildim ben,kendimi durdurabilecek,kalbime zincir atıp yoksayabilecek bir insan değildim.Aciz hissediyorum,çünkü kendime karşı düşmanlarımdan çok savunmasız hissediyorum.
İsteklerimi ve arzularımı dindirebilecek kadar güçlüyüm;ama bu istek desen değil,arzu desen değil.Lanet de değil,efsun da değil bu aşk.Bazen nefret edesim geliyor aşktan,aşıktan;ama yapamıyorum,çünkü benim bir parçam gibi artık.Aşksız olmaz,yapamam ben;bağlanmadan,asla olmaz.Yani uzun lafın kısası;önce hayal kurup,sonra kırmadan yaşayamam ben.
Eğer ki bir lanet varsa o aşk değil,düpedüz benim o lanet.Sırf içimdeki durduramadığım o şey yüzünden hem kendimi hem de çevremdekilerin mutluluğunu yok etmek için tasarlanmış bir terminatörden hiç farkım yok şu durumda.Belkide gerçekten doğrudur bu,öyleyse imha edilmekten başka çarem kalmaz...
İçten içe başka bir ihtimal arayışı içindeyim belkide,başka bir hayat,başka bir umut veya başka bir sevgi.O kadar yoksun hissediyorum ki hayattan,şu anda karşıma ne çıkarsa üzerine atlayacak kadar iradesizim.Hep sağlam iradeli bir insan olmaya çalıştım,nefsimin ve duygularımın ötesinde yaşamaya baktım;ama asla engelleyemedim,ne kadar bilirsem bileyim tek bir çare dahi bulamadım.Sanırım sandığım kadar da güçlü değildim ben,kendimi durdurabilecek,kalbime zincir atıp yoksayabilecek bir insan değildim.Aciz hissediyorum,çünkü kendime karşı düşmanlarımdan çok savunmasız hissediyorum.
İsteklerimi ve arzularımı dindirebilecek kadar güçlüyüm;ama bu istek desen değil,arzu desen değil.Lanet de değil,efsun da değil bu aşk.Bazen nefret edesim geliyor aşktan,aşıktan;ama yapamıyorum,çünkü benim bir parçam gibi artık.Aşksız olmaz,yapamam ben;bağlanmadan,asla olmaz.Yani uzun lafın kısası;önce hayal kurup,sonra kırmadan yaşayamam ben.
Eğer ki bir lanet varsa o aşk değil,düpedüz benim o lanet.Sırf içimdeki durduramadığım o şey yüzünden hem kendimi hem de çevremdekilerin mutluluğunu yok etmek için tasarlanmış bir terminatörden hiç farkım yok şu durumda.Belkide gerçekten doğrudur bu,öyleyse imha edilmekten başka çarem kalmaz...
0 Yorum:
Yorum Gönder