Ne zaman kendine biraz daha da dürüst olup savunma mekanizmalarımı devre dışı bıraksam görüyorum ki kimi insanları kaybetmeye karşı rezilce bir korkudan öte zerre hal yok içimde, kaldı ki sözü geçen bu kayıp ölüm gibi anti iradi bir durum da değil, açık konuşmak gerekirse birilerinin benden vazgeçmesi işte.
Onlarsız yapamam demiyorum çünkü daha önce yaptım, onlar gibi oncası vardı ve şimdi çok afedersiniz siktir olup bıraktı hepsi beni ama ben yaşadım... Asıl soru şu burada: Yaşadım ama yaşamak istedim mi? İstemek başarmanın yarısı falan derler siz daha iyi bilirsiniz, bu bağlamda ben yaşamış oluyor muyum gerçekten? Yine de nasıl açıklanırdı ki bambaşka boktan bir şeyi ararken fotoğraflar arasında ağlamam? Hiç olmazsa deli olmadığımı kanıtlayacak tek yumurta ikizi kelimelerim var: Sevgi ve Acı.

İnsan sosyal bir canlıdır derlerdi
Sosyalliği yerine getiremezdim
Oysa şimdi öyle mi
Canlılığımı da sağlayamıyorum

Yapılmazları yaptım hep ben: Kimseyi aldatmadım, tütün yahut alkole bulaşmadım, kumarım  bilmen neyim yoktu belki ama... Tekrar tekrar inandım,  fazlaca -kendime olandan dahi- değer verdim, yalnızca filmlerde olur denilen şeyleri de yaşadım, sadece kitaplarda olur denen adamları da oldum... Bunca ve dahasından sonra haddim olarak belki fazla insanlık bekledim insanlardan, sevgi deyin sadakat deyin ne önemi varsa artık işte...
Öylesine tir tir bilinmezi, ölümü beklercesine sevdikçe artan bir kuşku ve beraberinde korkuyla...

*Aşağıdaki şarkı eşliğinde okuyunuz.

Ben yalnız bir adamım, dağılalım. Gündelik sohbetler edelim ve dağılalım, dahası değil. Aynı sınıfta, aynı işyerinde, aynı sokakta, aynı evde bulunalım ama o kadar, metafiziki bir yakınlığa mahal vermeden dağılalım. Birbirimizi kaybetmekten korkamadan dağılalım ve bitsin. Anlıyorsunuz di'mi? Anlıyorsanız dağılalım.
Bir şeyler paylaşmadan dağılalım, ekmeğimizi bölüşmeden, birbirimize minnet duyamadan, şefkat hissedemeden...
Tamam bana yine değer verin, yine sevin ama birbirimize bağlanmadan dağılalım. Şu allame-i cihanda beni sevmeye gönül yetirmiş bir kızcağız varsa bu lafım da ona: sev beni kabul, bağrına bas peki, benimle neşelen tamam, benimle unut bir şeyleri ama... Ama sen bana unutturmaya kalkmadan, bunu başaramadan dağılalım, ben omzunda ağlayacak kıvama gelmeden...
Herkesle dağılalım, eş olalım, kardeş olalım ama dağılalım işte; sorun kimsenin değil zaten, sadece anladım ki herhangi bir manada birilerini ortak edeceğim bir hayat yok ortada...

Sezen Aksu'nun "Yok, öyle el gibi durma gül biraz, sana gülmeler yaraşır..." deyişindeki "el" benim galiba.

Her şeyi temize çeker belki dağılmak ve -iyilerle birlikte de olsa- dile indirger kötü ihtimalleri; önceki yaralandıklarımızı da unuturuz bakarsın, başkalaşır dağıldıkça ve sırayı kendimize getiririz nihayet kim bilir, dağılmak medet ummamak demektir çünkü, biraz da paramparça olmak.
Biz işte paramparça dağılalım, binbir yere saçılalım, bugün manense yarın belki cismen. Böylece sağaltmış oluruz başta kendimiz olmak üzere kötü her şeyi; zira bir damla kan göze batmaz ama oluk oluk akan kan herkesi kötü eder işte... Korkarım bizim kanımız daha durmadı, pıhtılaşmadan dağılalım.

Şöyle bir dönüp bakınca aslında çok garip... Bundan çok değil birkaç ay önceki çilemi -unutmuşcasına- hatırlıyorum da... Sonra bir baktım gece sayılabilecek karanlıkta kalkıp şehrin öbür ucuna seyahat etmeye başlamışım her gün, diğer her şeyin bittiğini resmen kanıtlayan ve benim için ilk defa metafiziki olmayan bir uzaklaşma eylemi... Bu en çok da insana hayatının değiştiğini anlatan bir şey, sanki bir çiçekten kopup garip bir şekilde diğerine yapışıp orda yaşamaya başlamış bir yaprak gibiyim... Bu kötü bir şey değil, böyle olmasını ben istiyordum evet ve memnunum da ama... Aması şu: Artık bu çiçeğin üstünde olup burada diğerinde olduğumdan çok çok daha iyi hissetsem de... Ben sonuçta öbür çiçeğin yaprağıydım anlıyor musunuz?

Biraz, ebeveyninden türlü kötülük görmüş birinin, ebeveyni öldüğünde üzülüp bunu anlamlandıramaması hatta üzüldüğü için bilinçaltında kendine bile kin beslemeye başlamasından farksız bu durum.

Dersteyken bir arkadaşım "Kendimi değersiz hissediyorum." diye mesaj atmış, böyle şeyler hep bir anda olur zaten... Onu aramak istedim, yanında olmak istedim ama istemedi... Sadece söylemek istedi işte ve galiba söylerken amacı bunu bilmem bile değildi.
Bu hissi anladığımı biliyordu muhtemelen, yaşadıklarımı bilip bir dışkının diğerine hissettiği yakınlığı hissetti bende; arkadaşların birbirine her zaman ne kendinin ne de diğerinin yarası yokmuş gibi davranıp durması ya da boşver demesi mesela, boşver diyen de umursuyordur ama birinin bu sorunun önemli olmadığını ifade edip sorunun sahibini rahatlatması gerekiyordur, herkes her şeyin farkındadır ama bu oyun oynanmak zorundadır ya...

Ben de bu çiçekli oyunu oynuyorum galiba, sanki bu yeni hayatıma nakledilmiş bir uzuv gibiyim; başkasının olduğumu, yani gerçekte delicesine üzgün ve umutsuz olduğumu, sürekli geçmişi acıyla andığımı, bazı boşlukları başka insanlarla dolduramadığımdan etrafım kalabalıklaştıkça daha da hüzünlendiğimi, bir şeyi benimsesem de sürekli ona ait olmadığımı hissettiğimi bal gibi biliyorum...
Ama yine bildiğim bir şey var, bu vücudu kabul etmezsem ben de o da ölecek; bilmediğimse bunu nasıl yapacağım, nasıl herhangi bir ilişki kurarken altımda eriyen bir buz varmışçasına güvensiz davranıp bunu karşımdakine hissettirerek onu da üzmek gibi eylemlerime bir son vereceğim mesela? Kimseyi sevemediğimi hissediyorum, hele eskisi gibi uğruna ölmeyi hayal edip keyif alacak kadar asla...

İyi bir yaprak olmak için ne gerekir?

Çiçekten çok mermiye benzer bir hal aldı her şey, hele ki şimdi herkesin çıkar ilişkisi kurup birbirine aslında rakip ve zayıf olarak baktığı bu yarı profesyonel hayatında, bir yanımın ego yaparcasına "birtakım işler yap veyık geç hepsini, onların bilmediği onlarca şey yapabiliyorsun." diye iç sesimi kuşatması da beni korkutmuyor değil.

Öteki çiçekte ölen o aşırı masum, saf Alptuğ... Şimdi geri dönsen seni yine üzüp ezecekler ama... Ben de burda bu yıkılmaz halimle çok iyi hissetmiyorum aslında.
Burada tanıştığım onca iyi insanla o eski hayatımdakiler yerine tanışmış olsaydım mesela, yani hiç o çiçeğin yaprağı olmasaydım... O zaman Nesli hocanın verdiği kahvaltıya katılır harf notu atlardım fakat sanırım harf notu bile beni kalabalığa karıştırmaya yetmiyor artık; önceden yalnızlığımdan şikayet ederdim, şimdiyse yakın arkadaşlarım, iyi olan her şey önceki çiçekte var olmadığından bu hayatımda da bir parça acı ve ben bu parçanın altında eziliyorum, kimse göremez, anlayamaz...

Çiçeklerin kanı var mıdır?

Ne benim ne başkası, en ara ve en uzak neyse oyum, hiçbir şey bilmiyorum ve not gibi başarı gibi şeylerle avunuyorum, eski ben bunu yapmaz ağlardı ama arada bir fark yok esasen... "Kendimi değersiz hissediyorum." ve ben de sadece söylemek istedim.

Artık bir yaprak gibi bile hissetmiyorum, kopmanın kendisi oldum.

Bu sabah okula gelirken bir şey düşündüm serviste: Büyüyoruz hepimiz, cismen ve manen aynı ölçüde olmasa da aynı anda yapıyoruz bu haltı; dikkatimi çekense yaralar, biz büyüdükçe yaraların küçük kalması gerekiyor pratikte, teoride, hatta bebek beşiğinde bile... Ama kalmıyor,  sadece eksik bırakıyor.
Lafı nereye getirdiğimi -ya da neyin etrafında hala dönüp durduğumu- anladınız sanırım. Üstadım "Yaralarımızla eşitleniyoruz birbirimize." der ama bir şeyi hesaba katmaz, böylesine yıllandıkça büyüyen bir yaraya ancak kam ağacı yetişebilir, yetişemezse de ölür gider ama bu yara bakidir benle, hele bu eksiklik...

Beynim, benim işe aldığım bir çalışan olsaydı muhtemelen ona şunları söylerdim: "Sence ben sana neden para veriyorum? Beni anlaman için, kovuldun." Kim bilir belki de bu konuşma yaşanmıştır bile, zira yalnız bir beyin bir yerde beyinlik vasfı kökten eksik ve adeta yalnızca kendini sulayan bir musluk halini almıştır benim için.

Yine düşündüm de herhangi bir insanı kendimi adayarak sevmedim bir daha, benimsemedim, kendimi ait hissedemedim; öyle olması gerekir zaten diyeceksiniz, halt etmişsiniz! Ama hata sizde de değil aslında, yanisi kime nasıl anlatabilirim ki yaşamamın ancak böyle mümkün olduğunu; zaten insanlar benim imkan ve imkansızlıklarımı anlamaya bir nebze...

Neyse bu cümle de eksik kalsın, sanki cümlelerim tamamlanınca ayakta durabiliyorum da; hayır belli ki öyle gözüküyor zira ben her gün bıkmadan usanmadan bu çileleri betimledikçe -garip ve iğrenç bir biçimde- yazmanın bana yettiğini düşünüp hepten ellerini çekiyor gibi insanlar, halbuki tüm bu site bir iniltiden, apaçık yardım çağrısından başka bir şey değil!

Bu yazı da yarım kalsın ben gib...

Gördüğüm her kalabalıkta, ki kalabalıktan kastım birbiriyle yakın ilişkileri olup gülümseyen tiplerden söz ediyorum, arkadaş grupları falan hani... Gördüğüm her kalabalıkta şuramdan bir şey beni çağırır "Uzak dur." der gibi sanki, bu ontolojik bir kaygı galiba, bilmiyorum... Aidiyetsizliğimi susmaz iç sesim asla, şu vakit kimleri kinleri bir araya getirsem de, etrafım çok kalabalık ve mutlu da olsa... Tüm bunlara sahip ommak dahi, aahip olmadığım zamanlar ne hatırlatıyorsa aynısını hatırlatacak... Ben o birkaç kişiyle mutlu olmak istemiştim, onların hak edip etmediğişuraya dursun ama eksikleri... Boğaza düğüm olur cinsten.

Hayvan gibi özendim hayatım boyunca evet, nasıl da kuru kuruya imrenip üzüldüğümü Allah biliyor, uzaktan bakan adam olmayı bile fazla iyi yerine getirdim; oysa sorsanız tek istediğim bana değin sıcak ve gerçek birtakım hislerdi... Sormadınız... Ben tüm bunları yaşarken birileri de bana özendi; kimi yazı çizi dünyama ve ordaki cesarete, kimi dijital bazi şeylerime... Hiçbirine de dönüp diyemedim ki bunlar o kadar matah da şeyler değil ben bunları acıdan yapıyorum, sizin tutkum sandığınız şey en iyi tabirle acziyetimi dışa vurma hevesim benim... Geleceği parlak bir adam değilim, zannetmiyorum, bunu lazım da görmüyorum, hatta...

Ayşe Özden var bizim, iyi kızdır ama iyi olmanın da ötesinde yaralarımız bir yerde eşitlenir ve bana kalırsa tek kişinin kendiyle konuşması halini alır bazı diyaloglarımız ki bunu çok az insanla tecrübe ettim... O da bu lanetten muzdarip, bu yüzden kendimizi anlatmaya Youtube üzerinden -benim zaten böyle bir seri'm var aslında- devam edeceğiz.
Bunu şu sebepten anlattım size: Onun izlenmemek gibi haklı bir endişesi oldu, düşünsenize ekrana bir Alptuğ Dağ koyup insanları ekranın önünde tutmaya çalışacaksınız, bu resmen delilik!
İzlenmek için değilse neden diyeceksiniz tabii, hemen söyleyeyim: "Biz zaten beğenilmeyeceğini kabul etmiş fakat inkar da edilemeyecek insanlarız, böyle böyle bir şey yaptık, çıktık ve hem kendimizin hem de toplumun şu şu dertlerini bir bir alıp küt diye gözünüze soktuk, en acıtıcı yanlarıyla yaptık bunu, ellerimiz videoyu çekerken kalbimiz de acı çekti, biz aslanlar gibi, taş gibi kendi gerçeğimizi koyduk ortaya, birileri devamlı başını çevirse de o aha orda dimdik duruyor ve duracak da. İşte şimdi birilerinin bize karşı mahcup hissedip utanma vakti." diyebilmek için.

Sanırım diyecek fazla da bir şey yok bunun üstüne, yakın olmadığım o kimsenin en en dışından, teğet olmaktan bile misliyle uzak geçip gidiyorum işte hayatta, böyleliğimi ekmek banarcasına kabullenerek, tek sorun gerçeğin bu soğan kokusunca keskin formunu hissettirmeden sindirebilmek, sancı desen geçmiş mirası zaten... Vedalar ola düğümlenmiş kalpleriniz ve hepinize.

Yazıya başlamadan önce sizlerden ricam, aşağıdaki şarkıyı dinlemeniz ve sözlerini okumanız (sözler görüntüye gömülü) sevgilerimle.

Tipik bir cumartesi gecesinden farksız aslında, pardon bugün cuma, gerçi ne fark eder ki? Günlük sanatsal doyumumu yaptım sayılır; müzik dinledim, film izledim, hatta gece birkaç tane daha izleyeceğim... Yine de bir şey eksik, o her zamanki büyük eksikten söz etmiyorum, zira laf ona gelse zamanın esas duruşa geçmesi gerekir ki bu da kaderin ıkınmasına eşdeğerdir.
Bu gece fark ettim ki biriyle konuşmayı özlemişim ama o kim bilmiyorum, sanki hep yazıştığım birine yazma ihtiyacı duymuşum gibi birden; o kişinin kim olduğunu düşündüm, Esra? Sena? Şura? Emir? Ece? Hiçbiri değil, kim ama... Bu içimdeki şeyin izahı salt bir özlemekten çokça ırak esasen, belki tanımadığım birini bile düşünüyor olabilirim; hani biriyle tanışırsın yeni, birbirinizi çok merak edersiniz ardı ardına sorular sorarsınız, sonra birden bi'dolu saçma sapan yahut mantıklı ortak noktanız çıkar ve o muhabbet uzar gider ya... O uzayan muhabbetlerin hasreti işte bu.

Hiç uzayan muhabbetim olmamış kadar kötüyüm...

En son kimle uzun uzun konuştum bilmiyorum, muhtemelen hiç böyle bir şey olmadı, herhangi konu üzerine benimle uzun uzun ihtilal etmeyi kafasına koymuş bir cengaverin çıkmaması normal ama bir kere dahi olmaması normalliğine atfedercesine üzücü de aynı zamanda. Bu cümleyi ettikten sonra fark ettim ki kendimi de açmamışım -sizler dışında- kimseye, açamamışım daha doğrusu, silah misali tutukça... Ve bu cümlede silah kelimesi... daha kusursuz bir benzetme olabilir miydi bilmiyorum.
Belki de birinin kendinden bahsetmesine ihtiyacım vardır olamaz mı? Günde iki üç film izlerken her filmde pek çok farklı karakterle üstün bir empati kurup onlar adına acı çekmem ve onlar mutlu olduğundaysa bir anlığına onlardan öte mutlu olup film biter bitmez de yaşadıkları bu mutluluğu benim yaşamadığım gerçeğini suratıma çarparak normalime dönmem beni tatmin etmiyor belli ki.

Yeni insan yeni ihtimal demek aslında, bu cümle kafanızı aşka götürdüyse yanlış anladınız, her türlü bağdan bahsediyorum bu defa; ne olacağın belli değildir hani; arkadaş da olabilirsin, aşık da olabilirsin ama nefret de edebilirsin ve bunu yaşayıp görmek hevesi içindesindir, oyun oynayan çocuklarca masum ve bir yandan da tatlı bir heyecanla, belki seni sen yapan... Her şey aslında o ilk konuşmadaki cümleler arasındadır...
Yeni bir ihtimale susadım ben, uzayan muhabbetlerce beni içine çekip çoktandır bir parçasıymışım muamelesi gösterecek başka başka, yeni yeni, belki yadırganmadığım -inşallah- hayatlara. Çok mu karışık anlatıyorum ey okuyucu? Yoksa sen de içimde tüten bu dumandan nasip aldın mı çoktan?
Belki biri bana bir sırrını anlatır ha? sonra ben de ona, gerçi galiba sırrım yok ama bu neyi değiştirir; aslında olmasına var ama sırrı acısı olan adam sırrım yok dese de olmaz mı? Olur olur, bunu da uzun muhabbetlerde konuşuruz.

Belki kendime yabancılığımı, bana aşina hisseden bir yabancı giderir.

Açık ve net,
Biriyle tanışıp bir şeyler paylaşmak istiyorum işte;
Onun bir şeylerini,
Zira benimkiler eski yırtıklar gibi.

Bir kuyu olsa, içinde ben dışında eski dostlarım -yahut tam tersi- olsak; iki ihtimal olsa yalnızca, ya kuyudaki yanına çekse dışarıdakini ve birlikte ölseler ya da dışarıdaki çekse kuyudakini ve birlikte kurtulsalar... Sizce ne olurdu?
Bunun üstünde çok düşündüm ve bir sonuca vardım: Galiba kuyudaki ben olsam onları yanınma çekmezdim ama dışarıdaki ben olsam da onları yukarıya yine çekmezdim. Acaba psikologlar ya da sosyologlar bunu nasıl açıklardı, zira burda cevap aynı yerde bulunmama isteğimden türemiyor...

Kuyudaki ben olsaydım muhtemelen ölüyor olmanın her şeyi anlamsız kılma etkisi olurdu beni eylemsiz yapan, ha yine de ölümlü dünya falan deyip affetmezdim çünkü ben o son noktaya gelene kadarki hayatımın bir kısmını onlara, geriye kalan dev kısmınıysa onların acısına harcamış olurdum.
Dışarıdaki olursam ise esasen yine değişen bir şey olmazdı, koşulsuz bir acı beni terk etmemek üzere karşılardı. Bir yanım "Oha o kadar da değil!" diye inlerken diğeri -yani çok daha baskın olan- muhtemelen ne onunla ne ona karşı, tıpkı uzuncadır olduğum denli donukça yürümeye başlardı kuyudan uzağa ve ben gittikçe tüm hisler etkisinden zerre kaybetmese de hayvan gibi bastırılma yetisi kazanırdı. Vicdan? Kim tatmak istemiş ki şimdi tatsın benimkini, nitel olarak yalnız bir adamın vicdanlı yahut vicdansız anılması neyi değiştirir, kimi ırgalar ki?

Gelelim oyunun asıl çetrefilli kısmına, peki onlar ne yapardı? Hemen söyleyeyim, üzerinde analiz yapmayı ziyan kılacak ölçüde hepsi birden ister içeride ister dışarıda olsunlar beni içeride bırakırlardı, bunu da adım gibi eminim zerre hüzünle değil doludizgin bir tutkuyla, zevkle -artık her ne derseniz o şekilde işte- yaparlardı, her biri. "O kadar mı?" dediğinizi duyar gibiyim, inanın inanmayın reelde daha da fazlası zaten. Böyle olursa benim ne hissedeceğime gelince, muhtemelen gülerim, incinmiş ama bunaşaşırmamış her insanın oracıkta kendine yahut onlara zarar vermeyi önlemek için kendini zorlarken tutamayıp yapacağı gibi...

Yusuf değilsem de çıkarım o kuyudan ben, kendime kardeş diye ettiğim o tiplerden iyi etmek için kendimi; kuyudur batsa da kalbimin ortasına dibinde çakılı sivri tahta, kuyudan çıkarım; kuyudan çıkar tahta, kalem oluverir, ben de kuyulaşırım ki kuyu olmak sünger çekmektir mutluluğa, ondan hiç görmezsin ağzına dek dolusunu, ben olan her kuyu derindir ve ben doludur her birinin de dibi, kalbimin parçaları kadar kum misali...

Peki ya sen?

Daha objektif bakmayı mı öğrendim yoksa çaresizliğim beni tüm varyasyonları değerlendirmeye mi zerk etti emin değilim ama özellikle iki gündür kendime ilişkin çeşitli çıkarımlarda bulunuyorum ve belki de en güzidesine an be an tanık oluyorsunuz.

Ayırdına vardım ki meğer ben de inanmıyormuşum aslında aşkın; daha doğrusu ruhun yahut kişiliğin zıtlıklar ve eşliklerce bir bütün olarak uyuşacağı o kadının tarafınmca aranarak bulunabileceğine... Madem inanmıyormuşum neden arayıp durmuşum onca sene değil mi, zaten bu yazının en ölümcül kısmı da bu ya. Sanıldığının aksine benim uzuncadır neticelenmemiş ve neticelenmedikçe de pek tabii artarak ilerlemiş bu arayışımın yegane sebebi, kendi kötü yönlerimi ona duyduğum -ve onun bana duyduğu- sevgiyle sağaltacağım kişiye olan ihtiyacımın zaman içinde artması değilmiş...

Ben hep birilerini aramışım çünkü sanki arama faaliyetini sonlandırırsam o kişi hayatıma girmişse bile, benim onun ruh eşi -yahut siz her ne derseniz- olduğumu fark etmeden çıkıp gitmesinden korkmuşum. Şöyle düşünün, arabanızı satmak istiyorsunuz  fakat en ufak bir ilan vermeksizin, yalnızca bir alıcı size gelip tesadüfi olarak sorarsa arabanızın satılık olduğundan bahsediyorsunuz, sizce bunun başarısı ne düzey olur?
 Ha öte yandan kadere inanan biri olarak, olacaksa zaten olur olmayacaksa zaten olmaz benzeri düşünceler de kurcalıyor kafamı... Bilmiyorum, halen ısrarla sanki bu aramayı sonlandırırsam beni bulamaz gibi geliyor ve  böyle düşünmek hususunda da zehir zemberek nedenlerim var:
Ben kapalı bir adamım biliyorum çünkü, yani yeni ve kalabalık bir ortama karışmam halinde bile istisnalar harici yalnızca kendi çanamla yeni bir ilişki kurabileceğime, biriyle tanışacağıma zerre itimadım bulunmamakta. Bunun yanı sıra olduğum gibi de görünmüyorum galiba, dışarıdan ya çok sert ya da çok aşırı şen şakrak göründüğümü tecrübe ettim aldığım duyumlarca... Şimdi sen söyle bana okuyucu, senin gibi bu yazıları okumadıkça beni bulamayacak, bulsa da muhtemelen aşık olamayacak -zira yakışıklı da değilim- o kadını aramaktan başka çarem mi var bulmak adına, yanıla yaralana...

Zaman, yer ve insan;
Bu üçünü birden doğru tutturma muhasebesini bir düşün okuyucu,
Şimdi hak verdin mi bana?

Ne acayip kelime bu, esaret anlamı desen var, iş görmeme anlamı var, romantik de birtakım anlamları var... Ama benim ilgilendiğim elbette ki bütün bunların bileşkesel niteliği; yani aşığın tutulmuş olmasını ele aldığımızda başka bir açıdan aslında hiçbir şey ifade etmeyeceğine de vurguda bulunuyoruz farketmeden, aşık aşıkken vardır tarzında bir açıklama gerirmeye çalışırsak da bu duruma... Ödün verdiğimizi fark ediyoruz bir bakıma insani değerlerimizden, aynı bağlamda da bütün güzellikler hem bir şeyler farklıyken hem de farklılıklar ortadan kalkarken görünmüyor mu göze. Tutuk bir yaşantıdan söz etmeye kalksak devinimsel bağlamda, tespitlerimizin genellikle kafalarımızdaki mağrur insan profillerine ilişkin şekillendiğini görürüz ama işi realiteye döksek durum her zamanki gibi zıtlaşır. Anaakım ya da bir diğer deyişle popüler kimselerde hiç mi rastlamayız buna diyecek olsak yalandır zira "Hatasız kul olmaz."

Eylemsizlik kavranı, hata olmayışını özünde bir tercih oluşuyla kotarır, oysaki tutukluk katiyen bir tercih olamayacak denli hem sevimsiz hem sebepsizdir, işin  sevimlilik kısmını oyuna dahil edersek adı aşktır. Bir adım daha ileri giderek aşkın tutuklu olma olduğunu tam manasıyla söyleyebiliriz zira esasen aşık olmanın eylemliği de sallantıdadır. Esaret anlamına gelirsek, tercihimizi içermeyen her şeyin endirekt esiri olduğumuzu söylemek halihazırda olasıyken bir de tercihlerimizi de her ne kadar irademizle yapmışsak dahi sonuçlarının tutsağı sayılmaz mıyız çoğu zaman? Sözgelimi A eylemini yaparsak B olacaktır fakat biz A'yı yaptık diye hangi nedenle olursa olsun B'ye maruz kalacağımız keskinliği de -hatta kesin olmasa dahi- özgürlüğe leke sürmez mi? Öte yandan "bahçede köpek var" yazan bir tabelayı görmemiz fakat bahçeye girip girmemek konusunda özgür bırakılışımız... Bizde bir tutukluk -düz anlamıyla hareketsizlik artı kararsızlık- yaratmaz mı? Bir de bu bahçenin aşk bahçesi olduğunu düşünün, karar sizin.

Sorunu anladım nihayet, tam olarak ifade edebilecek derinliğe sahibim sanırım...

Sorun şu: Bir Alptuğ vardı geçmişte, dostları vardı, umutları vardı, istekleri vardı vesaire vesaire... Şimdiki Alptuğ da böyle, inanın ki bunun aynısı... Aradaki fark işbu kavramların neliği değil içeriği. Başka yani, başka dostlar, başka şeyler bilmem ne... Sözün özü şuan içinde bulunduğum kendimi -kendim değil sırf başkalarından ötürü- başka hissediyorum; o başka bir insandı bense bambaşkayım, orda bir yerde mutlu bir Alptuğ var ileride bir yerde bana benzeyip küfürlenecek; burda, tam şuramda bir ben var ileride bir gün bok çukurunda geberecek. İki topun vardır, aynı çapta, aynı sertlikte, aynı malzemeden, aynı dayanıklılıkta ve aynı bilmem nede... Ama -afedersiniz- o o***** çocuklarından biri beyaz diğeri kırmızıdır işte! Lanet iki tane topun var, lanet olasıca her şeyiyle aynı iki top ama biri kırmızı biri beyaz! Kırmızıyı istersin, nedenini bilmezsin ama böyle boktan farklara kanmaman gerektiğini bilirsin fakat yine de... İstersin işte. Kırmızıyla oynamayı diğerinden her defasında içten içe daha çok istediğin için kendini suçlamalı mısın? Kırmızıyı elinden alsalar, hayatına birebir aynısı olan beyazla devam edebilir misin gerçekten? Ya da senin için biraz daha kolaylaştırayım bunu, beyaz olanın her özelliği kırmızının iki katı güzellikte olsun... Yine de o kırmızı p**i düşünürsün değil mi? Ve yine bahse girerim ki aynı durumun tersi olsa, senden beyazı almaya kalksalar, iki katı daha iyi olan beyazı, eminim o kadar sesin çıkmaz bile! Ah insan'ım, ah ki kahretsin.

Aslında üst paragraftan sonra demem gereken pek de bir şey kalmadı ama... Aması bile yok ya, yazmalıyım sadece, süreçler devam ettikçe iyileştiricidir çünkü iklimlerinden bağımsız; bir de denemenin marjinal faydayı azaltarak dirençsizlik yaratması sorunu var ki o da başka yazının haddi artık... Ama dedim ama yazamayacağım tek bir ama daha... Gideceğim ama... Aması ölüm, rengi kırmızı.

Hadi biraz beyin fırtınası yapalım, bugün düşündüm de bazı kavramları nesnel iyileştirip bazılarınıysa kötüleştiriyoruz. Sevgi mesela, sürekli olarak sevmenin iyi bir şey olduğundan bahsediyor ve bunu vurgulayan türlü şeye maruz kalıyoruz ama yalan... Sevdikçe iyi olan biri yok çünkü, iyi hisseden var ama olan yok; ancak sevilirken bu mümkün, oysa tek başına, adeta bir hiç olarak sev de gör bakalım iyi mi. Çok şey borçlu bize bu sevgi kavramı lakin esasen suç onun da değil... Bilmiyorum, belki de çocuklara ilk iş sevmeyi öğretmek değildir doğru olan, evvela kırık nedir, nasıl kırılınır, kırıktan nasıl kaçılır, kırık nasıl iyileştirilir öğretmek gerekir.

Sen sahile güneşlenmeye gittin diye ertelemediği gibi yağmurun yağmayı... Sen sevgiyle yola çıkarsın, ilk karşına çıkana sarılmak benzeri radikal kararlar alırsın, cesursundur çünkü karşılık alacağına inancın vardır falan... Hayatımızın ilk gerçek duvarıyla o an karşılaşmaz mıyız hepimiz; kimimiz beş yaşındayken bir çocukla oynamak isteyip reddedilişinde, kimimiz otuz iki yaşında işyerinde mobbinge uğrayışında...
Sizler ki madem bunun aksine inanıyorsunuz, öyleyse beni de inandırın, bana da yaşatın bu bahsettiğiniz iyiliği neredeyse sevginin; ben sevgiler adamı olsam da biliyorum ki bu bir lanet, sevgi hayatın kumaşıysa eğer bilin ki benimki ben çıplak kalasıya dek sökülüp gidecek... Sevmek demek birisiyle ayrılma yahut uzaklaşma ihtimalinin artık can acıtıcı hale gelmesidir teoride, pratikteyse bu ihtimale gerek bile kalmaz acı için.
Yanisi sevgi o kadar iyi ve ilaç bir şey olsa başta ben dahil hiçbirimiz ondan bahsediyor olmazdık; ona verdiğimiz bu önem, onu bu kadar üstte tutuşumuz falan... Belki de hepsi bir soytarının kralı hoş tutma çabasıyla birdir, zira tutmazsa başına gelecekleri hepimiz biliyoruz. Dün izlediğim filmde (Gizli Güzellik) adam sevgiye, zamana ve ölüme mektuplar yazıyordu, ben ne yazardım diye düşündüm o sıra, sadece sevgiye...

Ne diyebilirdim ki, "Halimi görüyorsun..." demek yeterdi galiba, lafı uzatmak ölülüktür çünkü bilirim, yazılarımın uzunluğuna sevgiyle... Birine uzun uzun bir şeyler yazarsanız bunun adı çırpınıştır; size onu kaybetmemek için çabalamak gibi gelir bu yaptığınız, "Ne kadar uzun yazarsam ona verdiğim değeri o kadar çok gösterebilirim, ona yazmaya üşenmediğimi..." kafasıyla bakarken siz, oysa sadece sizin yine her zamanki gibi bir sürü boş laf gevelediğinizi düşünür ve okumaz.
Şimdi anladınız mı sevgiye neden bu kadar kızgın olduğumu, zira bir duygu karşıdakinin hissiyle ilintiliyse bunun adı sevgi bile olsa soyadı zaaftır.
Ben de bu zaafa sahibim kabul, hatta en çok sahip olan ve açıkçası onu bu kadar "sevmemesine" karşın asla sonlandıramayacak biriyim, belki de ben sevginin ta kendisiyim. Sadece üzüldüğümü bilsin isterdim hepsi bu, çünkü bir zaafım daha var bilen bilir, bir kere sevebildiklerime...

Neyse.

Kilitli denizler var sanki hayatın kurağında, aksini iddia eden martımsı güzellerden hallice özgür uçmaktayım bilinmeze; meçhulüme iştigalim sezgilerimi beyin denen bir ringde karşı karşıya getirircesine bir dram ve aksiyon içinde ilerlerken "OF!" adlı adi bir tren dalıyor iç adliyeme ve savcıyı rehin alıyor. Peki ya kalbimdeki morgdan gelen o kadın parfümüyle karışık dışkı kokusunun garip bir biçimde hayatı anımsatması? Aynı zamanda da büyük bir hiddetle savunuyorum ki hayatım bir film olsa IMDB'de 6.5 alırdı ve Zafer Algöz'e bu hayatı yaşadığım için IBAN atardım.

Duymak istediğinizi mi yoksa gerçeği mi tercih ederdiniz? Biliyorum göründüğünden zor bir soru. Gerçeğin acı yahut tatlı farketmeksizin kalıcı oluşu, onu -sevmesek dahi- kaçınılmaz bir dal da kılmaz mı bize? En azından bir gerçeğimiz olmasını, yanan bir zemine basmayı boşluğa düşmeye tercih edişimizle ne kadar süre ifade edebiliriz? Kendini kandırmak minvalinde seyreden reçetesiz hayatlarımız, gerçekten hatalarımızın bizi biz yaptığı düşüncesini budalaca bir yanılgıdan her daim üstün kılmak üzerine saatli bomba misali kurukuyken biz... Nasıl olur da zamanı geri almak isteriz. Geçmişin astığı yüzlerimizi şu biriken sonbahar dalları ardında kaybetmek istercesine kaçmak belki de insanlardan... Doğru olanın bu olduğunu düşündürecek tek şey var dünyada: Birine güvenme ihtiyacını giderecekken gelen o eminsizlik ve korku.

Gidesim geliyor herkesten tek celsede, takdir edersiniz ki bir daha aynı seyleri yaşamayacağımın zerre garantisi yok; ha bir yandan da geçsin diyorum artık, başkaları var işte tamam her şey halloldu diyorum... Derken kendimi tekrardan birilerine ait, alışmış hissedecekken... Haklı bir his, lağım kokusu gibi keskin ve tam manasıyla boktan bir his...
Üstelik oyuncu falan da değilim malum, ne kadar yakın olmaya çalışırsam olayım herhangi insana, onunla aramda milimlik de olsa daima bir perde şekilleniyor ve ben bunu belli ediyorum ne yazık ki... Sevmiyorum gibi okunuyor haliyle dışarıdan onu, seviyorum bilakis; sevince ne olur onu da biliyorum sadece, sevdiğimi söylesem bile içi eskisi kadar dolu olmuyor zaten artık kime söylersem söyleyeyim. Hayatımı bu yokuşa süren insan müsveddelerine gözü kapalı bir tutku ve bağlılıkla söylediğim o nice böyle kelime, sokakta dans ettirilen ayılar misali acıya koşullandığımdan olsa gerek... Asla içimdeki gerçekliği dışa vuracak güçte değil uzuncadır.

İçimdeki gerçek de hepsinden daha kötü esasen, sevmek fiilinin içimde bir yerlerde gerçekleştiğini, yavaşça bu insanlara da alıştığımı gördükçe -kendini kaldırabilen de biri değilim yazık ki- dev de bir ızdırap çekiyorum, bu  ancak sürücü koltuğunda olduğum araba uçuruma giderken kollarının da kesik olduğunu fark etmek ve gözlerini de kapatamamak gibi tanımlanabilirdi...

Çocuğum oğlum ben, benim değerlim olmak ne yazık ki çoğu koşulda fazla kolay, ki benden siktir olup gitmenin de (çok afedersiniz) gayet kolay olduğunu hepimiz gördük bile...
Bu benim lanetim, değer vermekten aşırı değer kaybı geçirip öleceğim, Türk lirasından daha hızlı düştüğüme bahse varım ve asla da kalkamayacağım...
Kimi onu anne babasından bile çok sevdiğimi söylerdi saçmalama derdim, bilmiyorlar ki bana olan iltifatlarında ne denli haklılarsa o kadar zayıf biriyim aslında...

Dostun bir fiskesinden ölen şehit midir?

Asıl soru şu: Siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? Ya da bir diğer deyişle, yalnızlığı gidermenin insansız hatta insanla zerre alakasız yolu nedir?