Çek kapıyı, gözlerime bak, biliyorum zor olacak

Git artık, ardında bakacak bir şey yok. Gitmek iyi gelecek demiyorum, hatta gelmeyecek; sen de biliyorsun, gittin önceden...

Yine git, sık dişini, kuruyu yaşı yak; bir başına kal Alptuğ, zaten yalnızsın, zaten yalnız hissediyorsun sevdikleirnle bile artık, önüne geçemez oldun madem bu kadar bu hissin...

Var gibi davranma artık, her an acaba o da bir yanlış yapacak mı, çekip gidecek mi diye herkesin gözünün içine bakmak yoruyor elbet; güvenemeyişinin, yakın olamayışının, geçmişteki insanlarla şimdiyi kıyaslayıp durmanın bu tek sebebi.

Paranoyalarına ne demeli peki, yanlış anlamaya müsaitliğin, herhangi bir lafı soğukluk algılayıp "Yanlış bir şey mi yaptım ki, küs mü ki?" diye insanları düşünüp durman, her hareketten nem kapman, herkesin gidici gözlerle bakması, birinin doğum gününü kutlarken bile "Acaba ertesi doğum gününde yanımda olur mu?" diye düşünmeden edemeyişin...

Son ver bu yorgunluğa, git, herkesi sil, kimseyi alma hayatına, bir sen kalana kadar git, daha kötüsü olamayacağını bilip rahat uyursun en azından bir kerecik. Biz bize kalalım, emin oluruz hiç yoksa; çek kapıyı çık, arayan olmaz ki dönesin. 

Sen çorak nedir bilir misin okuyucu? 

Çorak öyle susuz falan demek değildir, suya da boğsan envai çeşit bakımını da üstlensen bir parçacık çiçek açamayacak yerdir.

Bazen senin olan tek yer çoraktır, e ne yapacaksın, başını alıp gitmen gerekir. Kimse de anlamaz ha, bıraktı gitti derler toprağını; ha senin ha değil fark etmiyor oysa, nereden bilsinler...

Burda ot bitmez artık, ben kabul etsem de etmesem de, çok da çabalasam, gitsem de, kalsam da, dostlar da olsa, bir ben de olsam, olmasam bile...

Umut diye bir şey yok, umut bir ihtimaldir, binde bir bile bi'umuttur; halbuki sizin umut dediğiniz şey var olan küçük bir ihtimal değil beklenti, bir öyle olsun isteği sadece. Bilmem anlıyor musunuz ama fark da etmiyor zaten.

Galiba çorak olan direkt benim,

Bunu böyle bilin ve gidin artık;

Hem kolay da gitmek, giden çok,

En burdayım diyenler, daha bugün bile

Bir baktım yoklar, bir sorun bile yokken

İster eş ister dost, sessiz sedasız gider an meselesi

Yalnız bırakın beni

Başka memleket mi yok

Çorağım ben, biri, bir şey iyi gelmez

İsteğinizi umut sanıp benim için çabalamayın

Her şey çoktan bitmişti, 

Kimseye ne sevgi ne güven artık

Yok dostlarım, yapamıyorum, özür dilerim

Ne bu, ne içimde oluşan kötü hisler

Benim suçum değil,

Şanslı isem benim için bir şey değişmese bile

Bir gün biri onları suçlar, hesap sorar

Böylesi daha mı iyi yoksa başka türlüsünü mü unuttum bilmiyorum ama... Her şey biraz uzaktanlaştı.

Mesela bazı insanlar var, hala seviyorum onları, hala değer veriyorum fakat artık iletişim kuracağımı sanmıyorum. Biliyorum çünkü manasız olacak konuşmalar, ne tat alacağım, ne karşılıklı sohbet ediyor gibi hissedeceğim; beni incitmeye yahut sinirlendirmeye bugün değilse yarın müsaitler, seslerini duymak istemiyorum ama bu onlara kızgın yahut küs olduğum için değil,.. İyi insanlar onlar, ölmesini dilediklerim gibi falan asla değiller, gerçekten bana kötülükleri dokunmadı hiç... Anla işte okuyucu, bazen uzaktan sevmek daha iyidir bilirsin; ben de seviyorum ama uzaklaştım artık. Savrulup gidiyorum.

Kalın bir camın ardından seyrediyorum hayatı ve her şeyi, nitekim eskisi gibi germiyor bu beni; yine biliyorum camın ardına sesimin ilişmeyeceğini ama büyük bir farkla: Zaten konuşmak istemiyorum artık, hatta bir gün o cam orda olmasa fark etmem bile, ne dokunuyorum, ne ardına özeniyorum çünkü.

Çok insan sildim ben, hatta bu gece aklıma liseyle ilgili komik bir şey geldi ve birine anlatmalıyım diye düşündüm... Düşündüm... Sonra fark ettim ki liseden görüştüğüm kimse yok. Bu acı falan değil, sadece komik, o kadar komik ki ne anlatacağımı bile unuttum zaten.

Bu defaysa silmek değil bu, bir rafa kaldırmak, onun o rafta olduğu bilgisinin kalbe hüzün vermemesi ama yine de o rafa bakamamak işte. 

Ezcümle: Hayatla uzak mesafe ilişkim var. 

Bir gün geri dönmek için gitmedim ben hiç

Ama o yüzden kaldım, öyle günleri için başkalarının

Meğer günler takvimler doluymuş,

Kimsenin burda olası yokmuş ve de hiç olmamış

Olsun diyorum, ben de dönmedim nasılsa

Bazıları dönerim sandı, ciddiyetsizdiler zira

Son bir baktım hep giderken, öyle ya, gitmemek için.

Hani bir dudak büzülmesi bile fren sayılırdı,..

Beni döndürmek imkansızsa da, gitmeden durdurmak kolaydı;

Ben vardım, kalasım vardı, her şeyim vardı.

Asıl siz yoktunuz belki de, adım gittiye çıktı. 

Hal böyleyse gider Alptuğ, bırakın gitsin Alptuğ

Alıştım; kırgın olsam ne küskün olsam ne

Gün sonunda bir cekedim, bir beyaz arabam...

Gitmesem bile, sizinle miyim sanıyorsunuz, gitmedim mi çoktan?

Sahi, en son ne zaman mesaj attım? Bir noktada kesildi değil mi aramız, bu yüzden dönemem işte

"Gitti!" diyorsunuz ya siz sözümona... Hayır efendim;

Ben ya kovuldum, ya da hiç gelemedim bile.

Şimdi de yine gidiyorum, bir gün geri dönmemek için

Hata üstüne hata yapıyorum okuyucu, amacı iyi olan ama dışarıdan benim bile hak vermeyeceğim biçimde kötü görünen bir sürü şey yapıyorum. Niye biliyor musun, elim ayağıma dolaşıyor çünkü, çünkü ben bugüne kadar hiç gerçekten hoşlanılıp sevilmedim; insan bunla ilk karşılaşınca far görmüş tavşana dönüyormuş resmen, afalladım; istemeden çok abartılı gösterdim sevgimi, istemeden üzdüm bazen...

Birincisi, iki şeyden korktum: Tüm bunların yalan olmasından, öyle değilse de bunu kaybetmekten.

Gerçeğim şu, Allah biliyor sizden mi saklayacağım: Ben hiçbir zaman sevileceğime falan inanmadım ömrümde, bir an bile, ki inanmamak için haklı sebeplerim de oldu ne yazık ki zaman içinde. Bu yüzden de bir salak olarak kendimce emin olmak adına saçmalıklar yaptım, kıskandırmaya çalışmak gibi. Ama bu kadar süre yapayalnız, hakikaten her manada yalnız olduğum için sanırım, bunun ne kadar incitici olduğunu unutmuşum. Adını bile anmadığım şeylerden bana miras kalan güçlü kuruntular, yeni yılın ilk saatlerinde her şeyi mahvediyordu az daha.

İnsan ilk defa sevilip kıymet görünce, bu onun için bambaşka bir şey oluyor. Tabii dışarıdaki, normal insanlar için bu rutin, standart bir şey olduğundan, sanki o kişi bir şeyleri abartmış, bağlanmış gibi görünüyor dışarıdan. Öyle olmadığına ikna etmek o kadar zor ki. Sizin normaliniz abartı bir rol gibi geliyor karşıdakine, biliyorum bu üzücü ama aynı zamanda da doğal.

Derken, bu durumun yarattığı o kaygı, hani o ulan ilk kez değer görüyorum bunu yitirmemeliyim kaygısı... Siz yanlış bir şey yapmamaya gayret edip titizlendikçe, ufacık ipe takılan sakar fil gibi her şeyi yıkıyorsunuz.

Sana benden yılın ilk öğüdü sayın okuyucu:

Kendini o kadar da dinleme, ilk defa da görsen iyi durumları panikle karşılama. Güvenmek için sadece bekle, kendince yöntemlere kalkışıp kimseyi incitme. Sakin ol, sakınan göze çöp batar.