Ölünce Sevemezsem

Olmasın artık hiçbirşey,artık hiçbirşey istemiyorum.Daha düne kadar yeni bir soluk arardım,kendimi kaptırabileceğim başka birşeyler.Ben de böyle lanet bir herifim işte;hem bağlanmadan duramam,hem de bile bile yazıp söylenip dururum.Artık daha ne olsa hepsinin yolu aynı,tüm yollar kapalı.Bir daha umut etmek,direnmek ve yine yorulmak,yenik düşmek istemiyorum.Artık öyle bir noktaya geldi ki yorgunluğum,bir rüzgar esip herşey tersine dönse bile tekrar başlamak için bir heves yok içimde.Lafı gevelemeyeyim;yani bu saatten sonra olsa bile ben istemem,çünkü onu dahi kaldıramayacak kadar güçsüz hissediyorum.

Bu hissi yalnız uyku olarak anlatabilirim,tıpkı uykum varmış gibi.Kendimi koyvermemek,sırf yenik düşmemek için direniyorum.Bu saatten sonra yenilmenin zararı ne diyor insanlar;belki ölü hissediyor olabilirim,ama hala bir gururum var.Bak şimdi böyle deyince bir şarkı geldi aklıma,''Ölünce sevemezsem...''diyordu şarkıda.Cidden de ölünce sevemiyormuş insan;ama beceremediğinden değil,sevmek için bile isteği kalmadığından sevemiyormuş.

Ey gidi afilli dünya,ne de takdire şayansın öyle.Öyle bir duruma soktun ki beni,en ufak mecalim kalmadı ufukta.Eskiden sevilmezdim ama hep bir sevgi vardı içimde;şimdi ise sonuna kadar aşk dolu bakan birsürüsü var,lakin ben sevemiyorum.
İçimde bir sevgi vardı,kullandıkça adeta boşa gidip karıştı havaya;şimdi ise bitti,tam da ihtiyacım varken.Kontrolsüz sevdim galiba,ama ne yapayım;sevginin tamamını sunacak şekilde yetişmiştim,böyle görmüştüm eskiden.Galiba buradan geliyor aşkın insana bildiğini unutturması,gerçekten de öyle galiba...


0 Yorum:

Yorum Gönder