Kütüphane 2015

Mekan Muhteva 2015

İyi yıllar sevgili okuma bilirler,
Biliyor musunuz tam da şuan ilk defa gönlümde birileri olmadan giriyorum bir yıla,aklımı ise sormayın; "Nasıl girersen öyle geçer" klişesine inanmayı hem istiyor hem de reddediyorum,her zamankinin aksine biraz daha hareketli şarkılar dinliyorum(yaklaşık 240BPM diyelim biz ona)kapkaranlık bir oda,arada gelen birkaç ikram,doyumsuz müzik ve edebiyatla kitlesel yalnızlığımın yıldönümünü kutluyorum bebeğim.Üstüne üstlük bu yılın bana bu defa da aşk getirmeyeceğini bal gibi biliyorum lakin yaradan hatrına kesin konuşmaktan kaçıyorum...
Ayrıca bu defa furyalardan birine ben de tutuldum bir umut,neymiş efendim biri gece tam 12'de ilan-ı aşk edecekmiş,biri olsa ben ederdim zaten o kadar üşengeç değilim.Alenen ve meşru bir biçimde aşki açıdan yalnızız abi,nedir yani;ben elli senedir yalnızdım zaten,ama koymuyor mu dersen koyuyor.Ancak tüm bunlar(yani sevgilim olsa dahi)"Bu geceyi daha başka geçirebilirdim" cümlesini kurdurtmuyor bana,ancak verimli geçirebilirdim...

Alo yobazlar orda mısınız?
"Mislimin nüil kütlimiz" falan filan evet,zaten biz noel kutluyoruz ve resmi takvimde 2016'ya girmek umurumuzda bile değil zaten(!).Kutluyoruz derken bayağı kutluyoruz,striptizci falan oynatıyoruz görmediniz mi yoksa(!)?Ulan alt tarafı evde oturup usul usul şarkı dinliyorum ona da maydanoz olmayın be.Bir aşk kadar yalnızım zaten,evet tam olarak onun kadar yalnız,birleşik ve de bütün...
"Hani o saçlarına taç yaptığım çiçekler" kafasındayım zaten elleşmeyin bence;şuan aklınızdan geçense muhtemelen"Biz aşıkken çekilmiyor sanıyorduk aşık değilken daha betermiş"tarzında bir cümle,ama beni ilgilendirmez,takılın işte siz...

Neyse neyse bayağı uzattım,öyle edebi şahane falan da bir yazı olmadı zaten vakit doldurmak için karaladım.Ne diyim,2016'da ne istiyorsanız en hayırlısından bir tane sizin olsun.Hadi bana eyvallah can dostlar...

Sorsanız aşık değilim,yemin olsun değilim ama niye böyle bilmiyorum.Bazen içime bir şey oturuyor da,ama insanın içine ne oturur ki bu denli gitmek bilmez bilmiyorum.Aşık değilsem niye be abi?Niye onu sordum ki,merak ettim,hatta selam söylemesini bile tembihledim arkadaşa,ama bir ara...
Aşık değilsem bu aşk acısı da değil,peki ne abi?Kıvranmak gibi bir izah bu,sorun geçmişin hem geçmiş olup hem de geçmemiş olması mı?Sözde sevinmem gerekir di'mi,duyguları öyle çabucak bitip tükenmeyen bir insanım diye.Hadi sen sevin abicim,seni de göreyim;hiç kimseye aşık değilken bile acı çek,görmediğin ve muhtemelen de asla göremeyeceğin bir kadın iyi mi,mutlu mu diye merak et de o zaman göreyim...
Yahut görmeyeyim de kör mü olayım,bilemedim ki.Ama şunu öğrendim bak,eğer bazı gerzeklerin beni kendileriyle karıştırdıkları üzere tüm bunlar sadece hayatımda birinin olup olmamasıyla alakalı olsaydı şu an şu satırları yazmazdım lime lime,demek ki harbiden sevmişim;sevin hadi sevinebilirsen,bir de bana bak üstelik,hayatımda kendimle en gurur duymam gereken şeyim bu ve ben her seferinde ızdıraptan bunu beceremiyorum.Bazen diyorum sokayım zirvesine de yalnızlığına da çomak;her zaman bekliyorum arada bir de böyle tak ediyor işte beklemek,zaten böyle böyle bir gün tekleyeceğim ve hayat bitecek...

Ben şu çoğu "Daha gençsin karşına kimler kimler çıkacak" zırvasına inaden ölmeden bir takım aşk istiyorum.Sevdiğimiz gibi sevilmedik,muamelenin bin türlüsünü gördük;lakin benim aklım burada değil,vallahi,billahi ve tillahi değil inanır mısınız?Lütfen inanın,lütfen sevin.Birbirinizi,beni,pek çok kişiyi.Dünya çok kısa.Ben ölmek istemiyorum.En büyük hayalim bir yuva kurmak...

Kudurdum kudurdum nasip olmadı diye var ya,bu kadar mükemmellik bir araya gelip,insanın gözünün önüne getirilip yoktan var edilmişcesine yok olur mu be?!Affet Allah'ım da,iş mi...
Bir bildiğin olduğunu bilmesem kafayı yemiştim o denli kötü hissediyorum ve sen şimdi kim bilir nasıl bakıyorsun bana.Ya o Allah'ım,kullarının da huzurunda sonradan bütün olup biten ve gelip gidenleri es geçerek soruyorum sana n'olursun cevap ver!..Unutmuş mudur?Beni,onu sevdiğimi,o geçmiş günleri,ama en önemlisi de ona olan sevgimden yalnız onun için vazgeçtiğimi.Hem beni o sevmemişti,oysa ki ben ne vakit olsa aldatmış hissettim onu,bir nevi yalan söyledim sonuçta."Seni hiç unutmayacağım ve hep seveceğim" diyemezdim;çünkü hem o bana aynı şeyleri söyleyemezdi,hem de inanmazdı zaten biliyorum,ben bile inanmazdım...

Şu vakit bile içimden "Sana hala nutuk gibi aşığım" demek geçiyor,ama yok be kaptan;sırtımdan yeller esiyor,garip bir melek sırtıma vuruyor ve susuyorum öyle düşün...

Bakarsın son bir iki yılın fevkalade tatsızlığının başlangıcı da budur ha,itiraf etmek gerekirse;
Sadece onun iyi hissedebileceğini düşündüğümden,ona olan vicdanım rahat etsin diye vazgeçmişimdir,buna kendimi de inandırmışımdır ama kalbim benden habersiz çarpmaya devam etmiş ve ediyordur diye düşünüyorum bazen.Bunu düşünmekten de kaçıyorum,çünkü bu benim en büyük korkum;biliyorum rabbim sen İrem'i bana yar etmeyeceksin de,ben içimde ona olan büyük bir yer korudum.Zannedersem bir başkasının bu yeri almaya cüret etmemesi de cereyan yarattı içimde ki,bu yalan mı artık her ne zıkkımsa daha fazla sürdüremedim...

Affet...
Diğerleri de yalan değildi biliyorsun,zaten sonrasında bir Yaren bir de Zeynep;ama eğri oturup doğru konuşalım bir İrem değillerdi,yalnızca daha fazlası olurlar belki diye göze almıştım,nasılsa İrem'i de göze aldım ve sonunda ölüm yok diye.Meğer varmış biliyor musun,üstüne üstlük değil daha fazlası,daha azı dahi olamadılar.Kaldık yine baş başa Allah'ım;senden hoşnutum yanlış anlama,ama neticede ben de bir kulum...
Bu arada bir söz vermiştim hatırlıyorum isim kullanmak hakkında,ama kim bilecek aynı isme sahip milyonlarca insan varken,hem eskisi gibi de değilim artık çok değiştim;biraz kayıbım,belki hayalet,insanların hayatlarından eser geçerim...

İyi mi kötü mü bilmiyorum ama yakışanı yaptım,itiraf ettim,kaçmadım,unutmadım;esasen hiç bir şey yapmadım,uzun zamandır aşık dahi olmadım...

Sanırım en büyük sıkıntı artık aklımı başımdan alacak bir aşkımın olmamasıdır,belki de başımın ağrısıdır ama arada fark yok zaten.Bilemiyorum,artık hayat fazla mı makul işliyor;evet siz olsaydınız bu iyi olurdu ama bir zamanlar aşk denildiğinde akla gelen ben için tam bir işkence.Ne ara bu hale geldik be;ne heyecan,ne tutku,ne umut kalmadı.Şu vakit birine aşık olup bir duygu ve hal karmaşasının içinde pahasız debelenmek vardı;biliyorum yeterince deli bir alışkanlık,ancak hoşuma gidiyor.Uzun zaman oldu demek için tam vakti aslında,biraz iç de geçirebiliriz,bunun yanına azıcık da bisküvi fena olmazdı doğrusu.Yorgun olduğunu söyleyen benim evet ve bu yalan da değil,ancak buna rağmen nasıl oluyor da hala içten içe bu denli hevesli hatta neredeyse dinç olabildiğimi aklım almıyor."Allah vergisi sanırım" diyip geçecektim fakat demin de bahsettiğim şu başım çoğu zaman beladan kurtulmuyor.Bela dediysem kadınlar,bir şekilde olduğu gibi görünmeyenler ve göründüğü gibi olmayanlar,ya da sadece olmayanlar."Kısacası hepsi"gibi sonlanan bir cümle bekliyorsanız sizi hayal kırıklığına uğratacağım çünkü her zaman olduğu gibi bu yargıya varmaktan korkuyorum...

Aklımı başından alma cesareti gösterecek birinin olmayışına karşın benim de başımdan alınmaya değecek bir aklım yok zaten;mütevazılık değil sadece iş,aşk gibi babasının hayrına bir iş.Hoş,böyle biri olsa dahi belki de bunu çılgınların aksine tüm aklı yerinde olanların dilediği gibi diliyor olmama rağmen o gün geldiğinde tıpkı dikenlerin arasındaki yumuşak tüylere dokunmayı dener gibi korkulu,temkinli ve ürkmüş olacağım...
Yine de bir saniyeliğine her şeyi boşlamayı düşünürsek deli cesareti gibi,serserilikten çok daha az tehlikeli ama çok daha mantıklı ve heyecanlı bir şey,bunu ummak bile.Üstelik belki de sadece böyle düşündüğümden bile hem kendi önüme duvarlar örüyor hem de onları yerle bir ediyorum.Yeterince garip biriyim sanırım,garibim de biraz.Ama aklım başımda ve aşk diyorum...

Bakınız bugün kandil mesela,ben yine her kandil olduğu gibi dua edeceğim,hatta kelimesi kelimesine olmasa bile aynı duayı edeceğim;ve biliyor musunuz herkes de bana dua etmemi söylüyor,ancak bunu ben dua etmiyormuşum,yahut etmeyecek bir halim varmışcasına tembihliyor.Ben hep dua ederdim ki efendim,tamam dini vazifelerimin bir kısmını yerine getirdiğimi söyleyemem ancak ben o çoğu kişide olmayan bağı hiç kesmedim.Böyle düşünüyorlar çünkü dua ederken kimseye dua ettiğimi de söylemedim,ellerimi de açmadım;en içten dualarımı ederken genelde yalnızdım,yalnız olmadığımda gözüm dalmış gibi görünürdü dışarıdan;ben zaten biraz durgun ve suskun bir herif olduğumdan kimse bilemezdi.Ayrıca dua ederken eli açmak da gerekmez,yapılmamalıdır demiyorum bakın gerek yoktur;bilakis ben ne el açanlar gördüm de,eli açık ama Allah'la tek kelime etmiyordu...
Duanın da illa bir yerde yazması gerekmez ayrıca,yazmamalıdır demiyorum yine,gerekmez;çünkü sen nerede yazanı okursan oku aslolan içindekidir,Allah'a gidecek olan da odur.Ben en az sizinle olduğum kadar samimi dua ederim,derim Allah'ım böyle böyle;sanki bir dostla çay içer gibi,ciğerim dediğin birine dert anlatır gibi,çünkü Allah da islam da bunu gerektirir...

Allah'la bile samimi olamayacaksak vay halimize,yok Allah çarparmış yok bilmem neymiş;el insaf yahu korkutmayın çoluk çocuğu,sığınanı niye çarpsın,dert anlatan kuluna ne yapsın?Haa,ama siz olsanız yaparsınız işte bak...
Allah benim ciğerimi de biliyor,çekindiğimi de,sevdiğimi de,özleyip benimsediğimi de,nasıl biri olduğunu da biliyor;bense ona çoğu zaman yalvarıyorum ki bildiklerini biraz da onlara göster diye.Ben söylerim söylemesine sevdiğimi mesela,ama Allah gösterirse şansım artar belki diye işte...
Allah'a inancımla doğru orantılı bir umut işte bu,tıpkı varlığına dair zerre işaret olmayan o kadının bir gün hayatıma gireceğine inandığım gibi.Size göre aptalcaysa bu sizin zincirlerinizi kıracak kadar hür olamadığınızı gösterir kalben;ben size darılmam darılmasına da,inşallah vakit olur anlarsınız beni...
Belki de Allah'tan dilememiz gereken tek şey sevgi,saygı,anlayış ve biraz da aşktır bu canına yamdığımın dünyasında;kimi zaman sağlık bile yalanken diyorum yani,hatta yaşamak ve elbette ki para.Bu dünya çok değişik,yoz,sentetik,samimiyetsiz,bayağı ve masumiyetsiz.Bundandır ki huzularınızda da Allah'tan tek dileğim benimle birlikte bu kaba-saba topluma karşı gelecek,sevgiden sevilmekten anlayan bir hayat arkadaşı...

Bu kirli dünyada benim atabileceğim en kadim adım budur çünkü;hayatı boyunca kimseye değer vermemiş ve her ilişkiye çıkar için girmiş(özellikle de cinsel çıkar),bencil,umursamaz,şiddet yanlısı,ırkçı ve vesaire bütün gerzeklere inat sanki dünyanın en hassas ipliğini dokurcasına sanatla,tutkuyla ve en önemlisi gerçekten sevmektir...
Benim tek yapabildiğim bu kusura bakmayın,
Benim aile terbiyem bu,
Benim kişisel,toplumsal be ahlaki bütün değerlerim aşk...

Ve Allah'ın da izniyle aşk öleceğim,
Allah aşkı,
Kul aşkı,
Aşk aşkı...

Öyle işte müridim.Bir gün sevdiğin kadın seni sevmez,ondan sonraki her gün,hatta ondan sonraki her kadın bile bazen.Sen de dersin ki"Sen beni sevmezsen ben de şiir yazar,müzik yaparım"Belki de böyle böyle gelişir insan yalan yok,bir yahut birkaç kadının üzerinde bırakmış olduğu yara izlerinin engin tahammülleriyle yani.Ben sevdiğim kadının beni sevmediği her aklıma geldiğnde böyle şeyler yaptım biliyor musun;bir nevi kendi kendine tutunmak ya da kendi yağında kavrulmaktan say bunu..Geçen sevdiğim bir kadınla karşılaştım,hoş neredeyse her gün karşılaşıyoruz zaten;onu gördüğümde içimi tuttum,boğazımı sıktım,gözlerimi kanırttım.Sonra bir şeyler yaptım işte,ya yazdım ya da çaldım;içimden ona dedim"Sen yoksun bebeğim ama,ben bir şeyler yapıyorum"Ne kadar acınası değil mi?yo yo hakikaten öyle,bir o kadar da masum üstelik...
Nice gözler halen daha acı verir görmesem bile,nice sesler ve pek çok şey de öyle.Bir şeyler yaptıkça rahatlıyorum,acımı almak gibi değil ama öyle işte.Bak mesela şimdi o kadınların gölgelerinin bile umurunda değilim;lakin onları sevemedikçe başka şeyler yapıyorum,belki tırnağımın ucu kadar bile olmayacak kadar da avunuyorum...
Boşver onlar gider bir şiir yazarız,onlar gider şarkı söyleriz;has bir adam olur çıkarız.Biz kendi kendimize beyhudeyiz bimukabele,tatlı ve bir o kadar buruk,inatçı bir ihtiyarın gülümsemesiyiz.O kadınlar bunları okumayacak,kendilerinden bahseden ve onlara değer veren birinin olduğunu aklından dahi geçirmeyecek de;sen bir türkü daha dinleyip ondan arınmayı dileyeceksin,eski bir adammışsın gibi geçecek hepsi...

Başka biri olmanın detayı bu,bazı şeyler sineye çekimlekle güzel ancak,mazileşmesi acı bile olsa.Artık belki eser denemez ama eserlerinden ibaret bir adamım,bambaşka bir adamın varoluş sancılarından ibaret olmasa bile bunlar.Gül yoksa bulut var...
Yaa müridim bak,yeterince ilham alacak mısın benden?İyi bir şeyler yapmak böyledir bazen,ama sanıldığı kadar stratejik değildir;yani bir toplumun yararı için kafana sıkmayı tezin doğruluğu ispatlanmaksızın göze almaktır,bir yandan bencillik bir yandan kahramanlık işte...
Ben ve çocuklarım var artık,bitirdiğim ve yarım bıraktığım her bir eserim;mesela Meva,Lemi,öteki hikayelerden Alptuğ,Lerzan falan;iyi bir babayım ben,ben onlar işin aşktan feda olundum kendim.Başka biri olmanın ilk anahtarı da bu...

Bazen düşünüyorum da bu aşina olmadığım neslimde,ne sanatın,ne duygunun,ne de düşüncenin;ne bilindiği,ne de saygı duyulduğu bu halt yemiş neslimde;adam akıllı her şeyin yerini türlü saçmalık ve küfrün aldığı,herkesin birbirine kükreyip ezdiği ve zeytin yağı gibi üste çıkmayı bal gibi bildiği nesilde.Bu nesilde bir yar bulmak bana ya haksızlıktır ya da samanlıkta iğne aramaktır.Çoğunluktaki bir topluluk nasıl olur da kendi kültürsüzlüğünü bu denli meşru kılar..Yanisi sen sanatla olan alakasızlığın gözlerinden okunurken fütursuz bir laf ettiğinde karşından gelen muamelenin karşındaki sanatla ilgili olduğu için saygılı olmasını bekleyecek,en ufak bir açık bulduğunda üzerine yüreyeceksin öyle mi,sen çok mu uyanıksın ne?
Rabbim bana bu yozluktan bir gül dik lütfen,çünkü ben bu dağınık sistemde yitip gitmek için fazla tehlikeliyim.Mesela çoğunluğun sandığı üzere bana caz dinleyen bir yar nasip etmen değil dileğim(ki olsa da iyi olur),lakin biraz duygu,biraz estetik,biraz haz,biraz incelik bilen birilerinin bana eşlik etmesine ihtiyacım var.Bu aşağılık düzende dünyaca ünlü bir sanatçının albüm kapağında giydiği elbisenin sırtının biraz dekolte içermesinden içten içe tahrik olabilen,lakin bunu belli etmeyip onu şakayla karışık bile olsa bir fahişeye benzetebilen cahil cühela takımı var...
Bu konuda ben susarım ego konuşur kimse kusura bakmasın;
Ben var ya ben,bu gibi davranışlar için bile değil,sadece o ufacık EQ'larında böyle lanet olası düşünceler barındırabildiklerinden ötürü bile suratlarına tükürürüm.Ben onları cebimden çıkarırım,halt yesinler hepsi,belli kimseler de değil,dünyada böyle her kim varsa.Hepsi gebersin istiyorum,sadece herkesin bazı şeyleri istediği kadar ama,daha fazla değil...

Asıl konumuz kadınlardı aslında,bi'an dolduruşa geldim kusuruma bakmayın.En az her zaman söylemiş olduğum kadar klasik bir şekilde"Bir gün bir kadın gelecek ve..."Ve'si bu kadıncağızcığım tüm bu bahsettiğim iğrençliğin sanırım birkaç çağ ötesinde olacak.O gelene kadar bana daimi ortacağ...

BU SADECE BİR CANLANDIRMADIR,GERÇEK KİŞİLERLE HİÇBİR ALAKASI YOKTUR

Bak ...,sen gerçekten iyi bir kızsın,güzelsin de;hatta keşke hayat ikimizi farklı konumlarda birleştirseydi de sonsuza dek beraber olsaydık,ama olmadı işte.Kızma bana olur mu,beni anlayacağını biliyorum,beni sevdiğini de.Ben de seni seviyorum üstelik inan,belki senin gibi değil,hatta eminim senin beni sevebileceğin kadar olamaz da asla,senin beni ne kadar çok sevdiğini tahmin bile edemem.Ama bak eğer seni acıtmazsa,benim arkadaşlığım da yeterince güzeldir sanırım,en azından senin gibi güzel bir kadın için.Zorluğunun farkındayım arkadaş kalmanın,üstelik de ben bir başkasını seversem;ama bu gercekleşmesi şuan yeterince uzak olan ihtimal bile senin benim canım olduğun ve öyle kalacağın gerçeğiyle çakışmıyor...
Seni kandırmayacağım,"İleride bu günleri hatırlayıp güleceksin"tarzı içten içe alaycı cümleler etmeyecğim.Ne acı ki şuan senin bana olan sevgin karşısında benim sana yapabileceğim tek şey kuru bir teşekkür.Dedim ya böyle olsun istemezdim...
Ama kim bilir,ben öyle diğer insanlar gibi değilimdir tüm kapıları kapatmam;yani bakarsın belki bir gün yeniden rastaşırız ve her şey farklı gelişir,bunu hakikaten gönülden isterim...

İçinden geçenleri tahmin eder gibiym az çok,isteyen şimdi de dener diyorsun;ama bu defa sen bilmiyorsun işte,bunu deneyebilecek bir halim olması için neler vermezdim?Şuan dünyada en bol düşünmeye ihtiyacı olan insanlardan biri benim öyle düşün,sen de bana zaman tanıdın;ama sayın prenses,iş benim düşünmeme kalırsa sen çok yıpranırsın.Öyle de vahim bir durum;suçum olduğunu düşünüyorsan söyle kabulümdür,hatta bağır-çağır,biraz ağla,bir şeyler yap ne bileyim;ama sakın üzülme,çünkü sen her zaman hakkında hayırlısı gerçekleşecek derecede iyi bir kızsın."Eğer beni seviyorsan"demeyeceğim aptalca,ancak madem beni seviyorsun,benim için kendini mutlu tutmaya bak.Yine tahmin edebiliyorum,bensizken mutlu olmanın nasıl imkansız bir şey olduğunu düşünüyorsun;ancak beni mutlu etmek için kendini mutlu tutmaya çabalaman,beni sevmenden daha kolay olsa gerek güven bana...

Arkamdan bu defa"Onca sene seven aradı,bulunca yüzüne bakmadı"diyen bir cahil takımı çıkacak muhtemelen;ama onlara inat sen aklındaki ve kalbindeki beni unutma,sana yemin ederim beni yanlış tanımadın,sadece ikimiz de hayatla biraz yanlış tanıştık.Son olarak;seni seviyorum minik kız,evet her anlamda...

Yine çoğu boş günümde olduğu gibi kendi bilinçaltımı kurcaladım,kafamda neredeyse hangi konuda olduğu bile meçhul olan karışıklıklar vardı ben de bir cesaret gösterip üzerine gittim.Zannedersem bir şey bekliyorum içten içe;yoo yoo hayır,o her zamanki beklediğim şey değil onu saymıyorum bile artık;ya da kısmen o olabilir,nereden bileyim ben?
Bak yarın pazartesi,başlıbaşına bir başlangıç.Kim bilir belki yeni biri çıkar demekten kendimi alamıyorum nedense,zira ilk defa bir pazar günü pazartesiye bu şekilde bakabiliyorum.İyice uysal bir herif oldum ben ha,hayırdır inşallah.Ne bileyim,bazen şöyle düşünüyorum;yani ben her ne kadar edinemiyor olsam da bir şeyler hak ediyorum,hayat da benden bir şeyler hak ediyor,örneğin umut.Artık verdiğim sözler gereği de umutlu,renkli ve aşktan kopmamış,hala sımsıkı bağlı bir tarza bürünüyorum....
Hayat mutluluğu gerektiriyor,belki de artık arabesk yerine Karsu dinlemeyi.Çünkü artık aklımda yer edinen bir güzel düşünce;bir durumun umut vermemesi onu umut etmekten alıkoyamaz.Aslında bunu çoktan fark etmiş olmam gerekirdi,zira senelerde cilmeden uygulamışım bunu...

Özellikle de şu sıralar hayat ufka baktığımda fırsatlar barındırmıyor lakin içimde filizlenen tatlı hisleri korkuyla zincirlemek pek benlik bir davranış değilmiş bunu anladım,üstelik de bunu anlamamı sağlayan yegâne şey de birkaç şarkı oldu sanki,sadece onlar olmasa bile çoğu onlar."Bırak beni böyle"basit bir laf değil çünkü,benim için klasik anlamından ziyade kendi kafasındaki pas tutmuş düşünclere söylediği bir laf gibi insanın.Bırak beni mazi,bırakın beni eski dostlarımın ve sevdalarımın düşleri der gibi.Bırak dedim ve bıraktım,bunu çoook ama çok uzun zaman önce yapmalıydım;hoş,ne fark eder ki olan oldu,üstelik sanırım bekliyorum...
Bakın çok nadir bir şeye şahit oldunuz,hatta belki de bir ilke;çünkü büyük olasılıkla ilk defa bir soru sorarak başladığım yazıma gerçekten bir yanıt buldum...
Ben kendi cevabımı biliyorum artık,o bilmek için yanıp tutuştuğum cevabı hiç bilemeyecek bile olsam en azından bir şeyler biliyorum...
Tek bir taş dışında tüm taşlar her zamankinden çok daha yerinde artık,düşünce yapım,kişiliğim falan filan işte;hem kim bilir,belki de o eksik taşın yerini bulması için gereken her şey sağlanmıştır böylece.En fazla zaman gerekiyordur,ama alıştım ben bu zaman kovalamacasına artık...

Yeni,arınmış bir Alptuğ'un taptaze bir hayatının başlangıcına tanıklık ediyorsunuz,tüm bu süreci başlattığı için okumuyor bile olsa buradan Karsu'ya teşekkür ediyorum;bu kadarına sebep olmayı o da beklemiyordu eminim,ben de öyle.Bu arada beklediğim bir diğer şey de,bir sonraki konser;çünkü yalnızca dün bile aynı şarkısını sekiz defa dinledim...😊

Eski bir adamım ben,halihazırda pek çok kşinin hayatındaki eski arkadaş,eski aşığım;ne bileyim,sanki insanlar beni br tablo sanıyor,sanki onlardan sonra ben öyle kalıyormuşum gibi.Hepimiz için geçerli bu;şu gün geçmişimdeki bir kadının umurunda değilimdir mesela tahminimce,ona göre o gittikten sonra yeni bir hayat kurmuşumdur ama en çok da ayakta durabilmişimdir;ve bu asla aksi olmaz,olursa vicdan azabına sebebiyettir zira.Efendime söyleyeyim karşıma fırsatlar çıkmıştır,mutluyumdur,hatta onu unutmuşumdur falan.Hangi giden bilir ki gittiğinden beri nelerin değişip nelerin aynı kaldığını,üstelik giden de o değilken...

O değil de ben hep burdaydım şaka bir yana,bu şekildeydim,geçmiş yazılarımla şuankileri karşılaştırdığınızda en ufak tutarsızlık bulamayacağınız kadar buradaydım.Ve gidenlerin ne kendini ne beni sorgulamadığı kadar ben onları sorguladım;itiraf ediyorum herkes gibi ben de hep istedim,arada sırada akla gelen bir tebessüm olmayı,ama biraz da acı olmayı istedim çünkü olduğum bu acıyı,hüznü ya da her neyiyse ben istemedim...

Eskiyim ben,eski benim;umutlarım ve sevinçlerimle,karmaşalarımla,arkama dönüp bakmalarım ve unutmamalarımla.Çünkü doğru olan buysa bile bana yakışmaz,yeni bir hayat kurmak isterken eskiyi kazımak,bu daha da yorar adamı,sanki ufaktan ağırmaya başlamamış gibi sakalları...

Aslında karmaşık bir kopma olmasa değerdi,böylece insan aynı şeyi yaşıyor olmasına rağmen hayatın onu sürüklediğini değil de ilerlediğini düşünebilirdi,yani öyle olmasa bile bir an olsun kaybettiğim düşüncesi aklımın ucundan geçemezdi,üstelik de suçsuz kaybettiğim...

Bazen işte hüzünlenirim böyle ben,harbiden eskiden kalma bir alışkanlık bu;eskisi bugününe de vuran bir adam olarak çok tatlıyım di'mi?Öyle olmasaydı bunu okumazdınız kanımca,zaten okumadınız da;bu yazı sadece buada durdu ve siz de sadece ekrana baktınız.Ne olduğunu söyleyeyim,bu yazıyı incelerken sadece ham geçmişteydiniz...

Mesele akla gelmek mi dersiniz yoksa akla gelmesi gereken olmak mı?Gerçi şu gün gelin görün akla gelmemesi gereken en büyük meseledir akılda.Kim bilir belki de akıl kıldan incedir...

Bimukabele hatıra olarak kalmaktır koyan,geisinin olmasına şans tanınmaması,biletin kesilmesi bir anlamda;öyle demezsiniz ama durum"Siz Allah mısınız?!"denebilecek vaziyettedir.Buna da kader demek,kadere de hakarettir lakin mecburidir;zira seven o kadar çok sever ki,sorumlu tutmaktansa başkasına suç atmakta kendini kandırmaktan alamaz...

Eski günler yaşansa ne olacak?Bir şey olacağından değil de,belki kendi sorduğun soruya cevap vermek gibi bir saçmalığa mahal vermeyeceğinden.Eski de fayda değil ama fayda görüyoruz geleceği bilmediğimizden,pardon geleceğin ne kadar olduğunu bilmeyip gelmeyeceği ihtimalini önemseyecek kadar tutucu ve aslında korkulu olmamızdan...

İtiraf edelim,çoğumuzun farkı yok ürkek bir çocuktan,

Çok eski bir çocuk...

N'aber benim hiç olmamış ve olmayan sevgilim?Baksana,sanki bu aralar biraz gülümsüyor gibisin,öyle hissediyorum.Bunun Aşka küsüp sonra dayanamamamla bir alakası olmasın sakın?Doğru ya;eğer ben aşktan gerçekten vazgeçebilseydim,senin bir gün gelme ihtimalin de gerçekten hiç olacaktı,düşüncesi bile yeterince kötü.Yani demek istediğim hanfendi;öyle herkes bir yerlerde takılıp gününü gün ederken,ben burada oturup sana yazmaktan öylesine hoşnut ve mesudum ki tahmin edemezsin.Onların kafası almıyor,olmayan birine yazmak saçma gibi geliyor;kaldı ki ben olmayan birine ömrümü adamışım ama onlar olanın bile kıymetini bilememiş,hangisi daha saçma sence?
Bu arada kıskanmadın di'mi beni?Karsu'ya"Sanırım sana aşık oldum"demiş olabilirim ama benim gönlüm yokluğuna rağmen sende ve ben seni böyle severken senin de bunu bilip unutmaman gerekir.Ona öyle dedim çünkü onu sana benzettim;yüz olarak değil de kafamda oturmuş şeyler olarak,tavır,davranış,bakış açısı ya da her ne dersen o açıdan...

Hem ne yalan söyleyeyim aklımdan geçti;başka bir hayatta,başka bir şekilde,bambaşka karşılaşsaydık birbirimize çok yakışırdık diye.Ama bu hayal bile değil,yalnızca güzel bir tasvir...
Sana ait olmak,hatta sadece öyle hissetmek olsa bile bana deli bir haz veriyor,ulaşılmış bir amacın en güzide parçasıymışım gibi bilmem anlar mısın.Ve şimdi ben hala güvenmiyorum kadınlara(en azından eskisi gibi),aslında yalnızca sevmek ve sevilmek konusunda;ancak işin en cazip kısmı da tıpkı geçen gün olduğu gibi sen geldiğinde de,bu güvenmeme konusunda inat etmeyi beceremeyip teslim olacağım gerçeği.Yine insanların sandıklarının aksine;verdiğim bu kararlarda yeterince kararlı olamamam benim aleyhime değil lehime bu yüzden...

Seni seviyorum,aslında herkesi seviyorum sen de biliyorsun;ama keşke mesele sevmek olsa,gerçi o zaman da cennetin olmasına gerek kalmazdı benim için ve bu diğer tüm insanlara haksızlık olurdu,belki sana bile.Sorun senin burada olamamanın beraberinde getirdiği senin var olup olmadığın şüphesi ve eğer varsan dahi gülüşünü hissetsem bile göremiyor olmamın burukluğu;eğer en acısına gelmemi istersen de,çok çok ama çok büyük olasılıkla ne sana olanları ne de herhangi yazdıklarımı asla okumamış olman ve varlığımdan haberdar olmaman...
Güzelim seni beklerken,geldiğinde sen olduğundan emin olabilmek amaçlı herkese de bir umut beslemek şüphe tarzında,işte bu da çok zor ama senden ya da aşktan vazgeçmek kadar değil...

Okumuyorsun bu yazdıklarımı ama,şimdi ben buradan aşktan vazgeçtiğimi ama sonradan beceremeyip fikrimi değiştirdiğimi yazsam,sen belki de dünyanın öbür ucunda,başka bir şeye karşı bile olsa gülümser misin?..

Dün çok güzel bir gece geçirdim,Karsu konseri'ne davetliydim.Yaklaşık bir iki yıldır takip ediyordum Karsu'yu ve beni mest ediyordu.Her şey mükemmeldi,ama konumuz bu değil...

Hatırlarsanız ben bir hafta önce aşkı bırakmaya karar vermiştim,karşıma çıkan kadınların güvenimi,inancımı,mutluluğumu yitirmesi sayesinde.Moralim bozuktu aslında konser öncesi bu yüzden,sonra konserin içinde Karsu yazdığı şarkıların onun için olması gerekmediğini söyledi.Bunu söyledikten hemen sonra aşağıda paylaştığım o şarkı çalmaya başladı(iki gündür sürekli bu şarkıyı dinliyorum)Tam şarkının derin bir yerlerine geldi,dalıp gidiyordum,hüzünleniyordum,neredeyse ağlayacaktım ki tempo biraz hızlandı.Aklıma o sevdiğim kadınlar geldi çünkü,benim için hep imkansız olmuş o kadınlar..İçimden"Madem hep imkansız aşk yaşıyorum,bu defa Karsu'ya aşık olurum"dedim,çünkü en mantıklısı buydu;Karsu o sahnede kendisine bakan belki yüzlerce kişiye sevgiyle bakıp şarkılarını da öyle söylüyordu,oysa o kadınlar sadece bana bile o kadar güzel bakmamıştı hiç...
Konser bitti,sağolsun menajerlik sayesinde Karsu ile tanışma fırsatı buldum ve hislerimi dile getirdim,oysa buna karşılık albümü imzalarken "Aşık kal" diye not düştü...

Biliyorum bu gayet sıradan hoş bir jest,ama benim için anlamı çok çok daha büyük;üstelik Karsu bilmiyordu tüm bunları,şu anda hayatımı şekillendirdiğini de bilmiyor mesela.Aşka küsmüştüm,taa ki dün geceye kadar;o geldi,birbirinden güzel şarkılar söyledi ve hayatımın anlamı olan aşk'ı bana bir kez daha hatırlattı...
Bazı sanatçılar böyledir,sadece şarkı söylemezler...

Karsu eğer bunu okuyorsan sana çok teşekkür ederim,keşke daha basit bir Türkçe ile yazma imkanım olsaydı senin için...

Sen benim inancımı tazeledin,uzun zamandır şiir yazamıyordum ve artık çokca yazabileceğim sayende,sadece bu değil artık yeniden kendime bir şans tanıyorum,hem özgüvenim hem de diğer insanlara olan güvenim yerine geldi,üstelik çok daha olumlu bakıyorum hayata sayende...
Bu arada Türkçe şarkı yazman bu kadar gerekli bir şey ise,beğenir misin bilmiyorum ama ben de bir şeyler yazıp sana hediye etmek isterim en kısa zamanda...
Bir sonraki konsere de mutlaka geleceğim,seni bir kez daha görmeyi çok çok isterim...☺

Beni takip eden çoğunuz almıştır belki de bu Kaptan-ı Derya'nın denizlerden çekildiği haberini.Ani oldu biliyorum ama çoğu şey öyledir zaten,bakınız aşk gibi,ölüm gibi...
Evet bir devir daha kapandı ve uzun bir dönem aşk yok artık bana.Yalnız garibime giden şey bu haberi alanların korkması oldu;yahu sanki ben aşıken sana bir faydası vardı,bana bile yoktu ki.Bu zamana kadar aradım-taradım,bulup buluşturmaya çabaladım,bekledim,direndim,inandım falan mesela.Ama olmadı be abi,sevilecek kadın oldu ama sevilmek istemedi,bir diğeri sevilmek istedi ama hakkıyla sevemedi,karşıma çıkan diğer çoğu kadın da aşktan sevgiden bi'haberdi...Biliyor musunuz normalde böyle bir coğrafyada benim gibi birinin vurulmasıdır meşru olan,bacağı kırılan atın vurulmasından farksız olarak;şimdi diyeceksiniz ki"Mesele zaten vurulmuş olman değil mi?",e siz de haklısınız tabi.Zaten bundan sonra çoğu zaman siz haklı çıkacaksınız,daha doğrusu çıkmalısınız;zira sevdiğim kadın beni sevmeyecek,aramız açılacak,bir daha hiç bir şey eskisi gibi bile olmayacak derken de ben haklıydım,bu kadın da sevmeyecek,aynı şeyler yaşanacak derken de ben,üstüne üstlük bu cümleyi de birkaç defa kurmuştum...

Artık en eskimize dönme vakti geldi edebiyatta da,evet yazılarımda ve hayatımda zoraki ya da gönüllü bir şekilde aşk her zaman var olacak biliyorum,sadece aşık olan ben olmayacağım.Yani yine yazılarımda şu olmayan kadın geçecek,ayrıca o kadın günün birinde gelecek ve ben o günü bekleyeceğim;her ne kadar fantastik bir şey gibi görünse bile bu benim şuanda herhangi bir kadını sevmemden inanın daha mantıklı.Çünküsü içimdeki kadınlara karşı olumlu olan pek çok duygumu yitirdim,inanmak gibi;ama yalancı olduklarından değil,bir kadının gerçekten sevebileceğine dair çekincelerim var sadece(her ne kadar çok güzel seven bazı güzel arkadaşlarım olsa da)İşin esası korkuyorum da denilebilir artık kadınlardan,hatta ne dense yeridir;bir kadını sevmenin kuşkusuz herhangi incinmelere çıktığı şu coğrafyamda...

Ki aslında söylemeyecektim ama ben bir şeyi itiraf etmezsem herkes yalan söyler;
Bugün yaklaşık yarım saate yakın dua ettim,ama benim dualarım pek aşina olduğunuz şekilde değildir;oturdum konuştum Allah'la her zamanki gibi,sanki dosta dert anlatırmış gibi falan bir şeyler.O arada aklıma geçmiş geldi,geçmişte sevdiğim o ilk kadın falan;ama hepinizin dikkat ettiğinin aksine mesele artık sevmek ya da sevmemek falan değil,alakası bile yok...
Her şeyi bir kenara bıraksan güzel bir maziydi,o bahsi geçen kişiyle olan o sıradan arkadaşlığımız bile;üzücü bir şeydi belki ama mutluyduk be abi.Asıl dilimin ucuna gelip gelip de giden şeyi söylemek lazım gelirse şimdi;aşkı onda da bulamamıştım ama,ondan sonra bırakın aşkı,onunla olan arkadaşlığımıza benzer bile bir şey bulamadım,aramızdaki bağa.Ve şimdi o ayrı yerde,ben ayrı yerde,ayrı insanlarda,ayrı hayatların arasında;ben hala onu yazıyorum,lakin o beni unuttu çoktan...
Unutmamış da olabilir gerçi biliyor musunuz,insanlar değişir belki ama hala İrem'i tanıdığımı sanıyorum,böyle bir şey yapmayacağı konusunda...

O bir başka dünyanın insanı,karşıma çıkan iyi insanların bayağı bir kısmı başka dünyanın insanı,burada kalanlarınsa çabalarına rağmen açıkçası hayrı yok bana.Diğerleriyse zaten değmez,işte asıl mevzuat da bu;değmez dedim,değecek kişiyi uzunca süre,sakallarım ağırana kadar beklemeye ant içtim ve ben aşk insanı,aşk mevsimini yangına atıp da soldurdum bilmezsiniz...

Her ne sebeple olursa olsun birinden ya da bir şeyden mecburen vazgeçiyor olmak çok elzem.Bu sanki cani avlusuna çocuğunu bırakır gibi hüzünlü ve diğerleri tarafından bir o kadar utanç verici bir şey.Mecburiyetimi anlamamaları gücendiriyor tabi beni de,sanki yeterince benimleymiş,şartlar da bir o kadar yerindeymiş de tek kabahatli benmişim...Ama bazen diyorum,keşke öyle olsaydı;çünkü bu,bizatihi kendim de olsa bir kimseye suç bulmamı kolaylaştırırdı...
Aslında bir şeyleri değiştirmeye çalışmak da buna öncü geliyor ve bunun da sebebi değişmesi gerekmesi,en azından bizim öyle zannetmemiz;zannetmek diyorum ama yeterince güçlü kabahatler yok mu?Kimse hiç bir şeyden vazgeçmeyi istemez ki zaten,sadece razıdır;anne-babanın boşanması gibi mesela,sen elinden geldiğince karşı çıkarsın lakin bunun senin kararın olmayacağını bilirsin,işte bu yıpratır insanı,bunun adı da kabullenmek...

Gönlü(nefsi değil gönlü)hoş tutmanın maksat olduğu bir dünya için fazla gıcık lakin buna rağmen itici olmayan şu hayat.İçine girenlerden çoğu zaman ben sorumlu değilim,özellikle kadınlardan ve onların da özellikle aşık olduklarımdan..Beni kafanızda az çok nasıl canlandırdığınıza şahit olduğum için söyleyeyim,sadece aşık olmam; mesela bu defa aşk değil hoşlanmak,ilgi duymak ya da her ne dersen de.Şunu bilin ki bunların hiç biri de aşktan değersiz değil,zira hepsi içinden aşk doğma ihtimali muhtemel şeyler.Bu arada önceki beyanlarımla bunun arasında bir tutarsızlık sezdiyseniz eğer,cevabım her geçen gün hepimizin biraz daha büyüdüğü olabilir...
Şuna bakar mısınız abi bu bile mecburiyetten,özellikle de bir baltaya sap olmak falan güya;sanarsın ki Allah hepimizi ayrı bir amaç için yaratmadı,zira insanlara bir şey kanıtlamaya mecburuz sözde...

Ancak çoğunuzun aksine benim kafam bayağı bir rahat,ister muhalefet diyin ister anarşi(ikisi de siyasi değil duygusal anlamda tabi),beslediğim bu düşünce ve tavır belki de Ah Muhsin'in dediği gibi çağın açısını dik tutacak...
Mecburiyeti olmasa da sadık olmayı seviyorum ayrıca,benim özgürlüğüm aşk,sevgi,hürmet ve samimiyetten oluşma;oysa benim karşımda yer alabilecek tek şey kalbimden daha küçük olan önyargılar...

Kayıp eşya bürosu değilim ben,ufkumda kime ait olduğunu bilmediğim kaderlerin dolanması ürkütüyor.Tenhada mısın kadınım,yoksa çok mu yakınımdasın?Sana kavuşacak mıyım,buna ve bundan daha çok var olduğuna inanmalı mıyım?Seni anons ettirmek tarzında lükslerim olsa emin ol yapmıştım;düşünsene"Alptuğ Dağ'ın ruh eşi,danışmadan bekleniyorsunuz!"Dalga geçmiyorum;sana olan özlemim sen sandıklarımla hem durulup hem dalgalanıyor.Doğrusunu söylememi istersen şu anda dahi hayatıma girmiş,giren ya da artık her ne denirse kişilerden birinin sen olduğu şüphesindeyim.Ben hiç şıpsevdi olmadım kadın,sadece seni aradım ve arayarak,aramayı,arananla ve bulunanla sevdim.Anlaması güç biliyorum,ama diğerlerinin aksine anlayacağını da biliyorum...
Kaybımsın,sanki bulmuş da kaybetmişim gibi;gerçi ben değil seni,herhangi birini kaybetmemi sağlayacak hatalar yapmam,yapsam da mutlaka farkında olup ne yapar eder gönlünü almayı başarırım.Oysa seni henüz bulmamış olmam hala kaybetmemiş olduğum anlamına gelir ve kaybın olmadığı yerde,kazanma olmasa bile ihtimali vardır...

Bakalım bu defa hayatıma giren şu kadınlardan biri sen misin,bunu anlamanın tek yolu da onları tek tek yaşamaktan geçiyor,ki bu yaşamak süreci sanılanın aksine sonsuz;zira ben hayatımdan gitmişleri dahi yaşıyorum,çok şey anlarken bazı şeyleri de hiç anlamıyorum.İşlerin zamana kalması ne de nefret verici,üstüne üstlük sonunda sen varsan;ki bunun bir sonraki aşaması sonunda senin olup olmadığını bile bilmemeye geliyor,yeterince dayanılmaz.Ama senin için dayanmaz mıyım?yani varlığından bile emin olmadığım,tamamen taslaklar üzerine kurulu olan ve şuan konuştuğum güzel kadın için...
Peki ya bu defa da o kadınlardan biri sen değilsen ne olacak?işte beynimi kemiren yegâne sorudan bir önceki soru bu,o soru ise bu sen olmayanların nereye kadar gideceği.Açıkcası üzülürüm;seni üzmemek için yalan söylemeyeceğim kusura bakma,zira yokluğunda daimi ve kusursuz hüzünlüyüm...

Bu kadınlar,asında bakarsan tam anlamıyla tanıma fırsatına erişmiş değilim onları,lakin harhangi bir şekilde de olsa,iyi değilse bile gerektiği gibi hissettiriyorlar.Gerçi onlar ve onlardan öncekilerin benim içimde bu denli iyi izlenim bırakmasının çoğunlukla benden kaynaklı olduğunu inkar etmiyorum artık.Bu kayıp eşya bürosu bile o kadar kayıp ki...
Kadınları seviyorum ne yapayım,hakikaten ve hakikatle seviyorum bilmeseler bile;başta her kimsin,neyimsin ya da olacaksın ve ne zaman olacaksın bilmiyorum ama sen,sonra dostlarım,sonra okuyucularım,en sonundaysa hayatımda bir izlenim bırakabilmiş tüm kadınlar.Hepsini severim,kimseye kıyamam;suçsa suç(ki değil)
Sen gelene,seninle tanışana,senden hoşlanana ve sana itiraf edene kadar,eşim,kızımın annesi falan olmayı göze alana kadar senden bambaşkalarını sen olduğu ümidiyle sevmeye devam edeceğim...

Eee güzelim,ben aşk adamıyım;kıskanmazsan,kızmazsan sevmem gerek,biliyorsun yalnız yapamıyorum(16 senedir net bir şekilde görmekteyiz de bunu)Hem benden sana rövanş,kaybım olur bulunursan istediğin kadar çıkart bunun acısını...

Bu aralar bazı şeylerden muzdarip hissediyorum.Pardon bu yapayanlış bir cümle oldu.Açıkcası bütün ilerleyişlerimde geriler geliyor aklıma,biraz da geriliyorum aslında.Bugün çok çok uzun zaman sonra Cem Adrian dinlemeye kalktığımda olduğu gibi yani;sanki Cem Adrian'ı sadece o ilk aşık olduğum kadın için dinlemem gerekiyormuş gibi.O an utandım işte kendimden,şarkıyı kapattım;zira bir şarkının bu kadar"geçmiş"olmaya hakkı yok...
Sırf bana birilerini ya da bir şeyleri anımsatmaması için adeta gömdüğüm masum ve güzel alışkanlıklarım var ama,yaşlandım dediğimde inanmıyorlar.O günler ne günlerdi demek istemiyorum,hislerimi falan aklıma getirmek istemiyorum;kötü bir şey yapmadım ama iyileri de aklıma getiresim yok,acı çekerim biliyorum.Çünkü aşık olmamak eşit değildir hiç bir şey ifade etmemesine,bal gibi biliyorum afedersiniz...
Ve yine her nasıl ki aşk acı değil,acı da bir o kadar aşk değil her zaman;yani resmini gördüğüm vakitteki o her neyse,her neyse de değil,direkt saf,ham hüzün bu,birkaç ah.Bana karşı,ona karşı,buna karşı,şuna karşı...Hayat,hayata karşı,ne bileyim kadere,yaşamaya,değişime belki de...

İnkar etmemize imkan sağlayan yönleri de olsa hayatın,çok büyüdük be abi,çok değiştik.Hayat,yaşamak,zaman,mekan,insanlar,tepkiler,hisler,tavırlar derken sürekli yeni bir şey eklendi.Ama hepsini geç,bazen o 13 yaşındaki çocuğu çok yetim hissediyorum,kendimi de onun velisi.Ne vardı yani zamanda şöyle birkaç çıt geriye gidip en başından engelleyebilseydim bu süreci;farkındayım bu bir facia olurdu ve şuanki ben tümüyle yok olurdum,ancak en azından o çocuğun başka bir ihtimali olabilirdi...
Hem belki benim gibi olmazdı o zaman,kimse onda iz bırakamazdı,belki de benim aksime hayatına birileri girer ve hiç gitmezdi.Tek satır yazamayan,hatta bir baltaya sap olamayan;herkesten de mutlu bir çocuk...
Ben mutlu değil miyim dersiniz?Şu anda mutluyum ama eğer içimde bir gram mutsuzluk varsa(ki olmadığını sanmıyorum)bu önceki mutsuzluklarımı anımsadığımdandır...

Şimdi kopmak lazım gelirdi,
Bu aynı zamanda da bir adilikti belki;
Farklı insanlarla farklı bir hayata adım atarken,
Tereddüt tarzı bir şey etmek bencillikti...

Hiç karşılaşmamış olmayı dilemeye de kıyamıyorum,bir daha görmeye de tahammül edemiyorum.Bu burukluğu dindirmenin mümkünlüğünü daha bu burukluk olmadan bile diliyordum düşünün.Bir daha başka bir kadına,hem de herhangi bir kadına,herhangi bir bakış ve yaklaşımımda bu burukluğu yaşayacak olmama lanet diyemiyorum ama,lanetten de aşağı kalır yanı yok...

Ah be kadın,hepiniz için birkaç ah...

Düşündüm de,bu hayattaki en güzel durumlardan biri hayatın inadınızı kırmaya yeltenmesidir.İnatçı bir adam değilim aslında,en azından insanlara karşı;ancak hayata hatta kendime karşı olan bu inadımın pahabiçilmez olduğunu beni tanıyan çoğu kişi onaylayacaktır.Bu inat pesimistik bir inat tabi,mesela umut etmeye karşı,daha doğrusu umut edememek ve edilen umudun boşa gitmesi gibi çekincelerden.Bu bağlamda kendi kendime zorluklar çıkardığım falan da oluyor tabi,elbette ki haklı bir korkunun etkisiyle...
Tam en çaptan düşmeye yakın olduğunuz zamanda,yani birkaç saniye önce bile değil de tam o tek tutunabileceğiniz dal koparken,fevkalade umutsuz olduğunuz ve umudu döveceğiniz anda..Sanki profesyonel bir gıcık gibi yine ters köşeye yatırılmanız.Böyle zamanlarda yenilmek güzeldir,nakavt olduğunda yarı baygın gülümsemek gibi...
Bana böyle gel işte hayat,tam da böyle,beklediğim gibi.Hırçınlığımı sineye çekmeye yetebilecek bahanelerle var ol,yeni yeni ve aslında saçma salak olduğunu bilip de kabullenmek adı altında kapıldığım önyargılar oluşmasını önle.Ağzımı burnumu kır gerekirse de beni kendime getir,bana koymaz.Tartışalım,çarpışalım,yıkılalım,dağılalım ama sonunda yanağıma bir öpücük kondur aynen böyle..Çünkü ben şuan bile aynı benim,bu öpücüğün üzerine kat kat sert bir tokat yiyeceğm düşüncesi içten içe hükmediyor beynime.Bu senin suçun değil biliyorum,daha çok kadınlardan kaynaklanıyor ama suçlu onlar da değil...

Belki de birden bire içimde belirmiş bu olumlu tavrın yegâne sorumlusu da yine onlardır;hadi ama,fark etmediğinizi söylemeyin?Bir gün Eylül gecesi gibi hüzünlüyken diğer gün Ağustos sabahı kadar kanlı canlıyken meselenin içinde bir kadın olmadığını düşünmek benim mantığıma yatmıyor açıkcası..Hayat güzel diyemem ama kesinlikle değer,yaşamaya,sevmeye ve çok daha fazlasına.Bundan ötürüdür ki gerek yok inat etmeye,her parıltının öncesinde doludizgin bir karanlık olduğu düşünülürse...
İnatçı olduğumuz kadar,umut etmekte istikrarlı olduğumuz zaman kazanıyoruz.Yani meçhul bir geleceğe karşı olabildiğince özverili ve pozitif olmak,kabul ediyorum bu hayli emek istiyor ama ben de tam olarak bunu yaşıyorum.Kötü hissetmek için sebebiniz olabilir ancak aynı anda hem iyi hem de kötü hissedemeyeceğinizi düşünüyorsanız kendinizi sınırlıyorsunuzdur.Ve bu hayatta kendi yaptığın şeyden bile gerçekten pay alabilmek demek;kimi zaman kendi kendine bağladığın zincirleri kırmayı gerekir,bunu kırmak kaderin ördüğü duvarları yıkmaktan daha zordur...

Son bir söz söyleyip bitirmem gerek madem;
"Geceler,bugün olmasa bile hala iyi geçebilirler,bir gün.Keşke herkesin inadını kırmaya bir adet cüreti olsa..."

Ulan ne gündü be...
Tamam hayat zamanın onda dokuzu benim aleyhime ilerleyip sabrımı sınamaya şartlanmış belki ama,bazen de dilimden tam manasıyla anlıyor işte.Buna örnek olarak henüz aradan 24 saat bile geçmedi ve ben kadınlara inancımı,güvenimi falan yüzde yüz olmasa bile doksan dokuz yitirmiştim."Kadıncalı" adlı yazımda olduğunun bi'benzeri demek mümkün...

Ne mi oldu sonradan?Bu kadınlar harbiden ilginç yaratıklar,yaratık dediysem de inanın mecazen.Bir kadın sizi aylar hatta yıllar boyu,bazen farkında bile olmaksızın ağır ağır ve sessiz sedasız,tıpkı kanser gibi alaşağı edebilirken bir diğeri sadece tek bir anlık herhangi bir şeyi ile yine farkında olmadan zirveye taşıyabiliyor;en fenası da,bazen bu ikisini aynı kişinin ard arda ve sürekli yaşatabiliyor olması...
Tamam dünyanın benim etrafımda dönmediğini biliyorum,ama dünyayı kadınların döndürmediğine inanasım gelmiyor;çünkü siz öyle olduğuna bir delil gösteremezken,ben öyle olduğunu kendimle ispatlarım size...

Aşka inancım kalmadığını olmasa da,aşka dair bir şeyim kalmadığını söyledim,
Evet evet ben söyledim,inanabilirsiniz.
Bunu nasıl becerdim ben de bilmiyorum,
Ama eminim ki kadınların yapabildiklerinden daha kolaydı,zaten kadınlar da sözümü alıp başıma çaldı.Beni gerçekten tanıyan pek çok insan daha ben söylemeden zaten benim de birinin beni yalancı çıkartmasını beklediğimi söyleyebilir.Muradıma mı erdim?Henüz kısmen bile değil,böyle konuştuğuma bakmayın inancım da tazelenmedi aslında olasılıklara.Ne oldu biliyor musunuz?Sanki kendi doğumgünü pastamdan kendim çıkıp kendi kendime sürpriz yapmış ve de şaşırmış gibi sevindim,üstelik bunun gerçekleşme ihtimalinin tersi kadar çok sevindim.Böyle,ne bileyim,bir şeyleri hatırlamış gibi sanki,"Haa!"demiş gibi,dank etmiş gibi ama öyle de değil...

Şimdi tüm bu gevelemenin ardından tek bir kelime kullansam tatmin olur musunuz?Kavuşmak...

Kavuşamadığım kadınlar ordusu iç savaş çıkarıp birbirini alt etti ve ben düşmanımın düşmanını bulmuş gibi sevindim her ne kadar düşmanımın düşmanının sonradan düşmanım olma ihtimali yarı yarıya olsa bile...
Aslında bakarsan burada yapılabilecek en yaygın şey her şeyi aşka yormamak ancak söz konusu da benim yani;diyeceğim o ki daha yaratıcı olabilirdiniz;madem dediğiniz kadar sözünü tutan bir adamım(ki sağolun böyle düşündüğünüz için),bir aşk adamıysam da aksi teklif dahi edilemez...
Bu defa olur ya da olmaz bilmem;fakat yaşadığım bu şeyde mutlaka yeni bir başlangıç olabilmesinin kendi hayatımda bile canlı örnekleri olduğunu düşününce,kumarın aksine bir bataklıktan çok bir güzergah olduğu için;sonunda her ne olursa olsun gurur duyulacak bir şeye konu olduğumu hissediyorum,acı çeksem ve bu acı beni terbiye etse de,refaha ersem ve başka bir ben keşfetsem de bu böyle...

İşin kaymağını yine siz yersiniz tabi,acımı çekemezken mutluluğumdan pay alabilirsiniz;sizden çok da şu öve öve bitiremediğim kadınlar(bütün kadınlar anlamında)...
Şu son dörtlükte de meselenin aşkla sınırlı olmaksızın bütün kadın erkek ilişkileri hakkında olduğunu izah edip kaçıyorum izninizle...

Kadın kadın dedik,
Kadın derken kadın geldi;
Başka bir,hatta birkaç kadındı bu,
Seyri tersine çevirdi...

Sayın okuma yazma bilen insanlar,merhaba.
Bugün ne mi oldu dersiniz?Hayır karşı okulda aynı birine benzeyen birini görmek değil,evet bir diğeriyle göz göze gelip içindeki umudun boktanlığını kabullenerekten dostlarına verdiğin sözü tutmak için umutsuzluğa sarılmak bile değil.Kalmak;arada bile değil,sadece kalmak...
Hem ne yapsam bir kusur bulacak insanlık,bir şekilde yanlış çıkacak,Alptuğ yine hem bilmiş hem de yanılmış biri olarak diğerlerini hiç ilgilendirmemesi fakat karışmaktan kendini alamayacakları üzere zirvede kalacak...
İyi bir yazı yazmanın ilk kuralı,herkesin anlamaması için dönüp dolaştırmaksızın,olanı yazmaktır ve ben de uzun bir aradan sonra belki de ilk defa böyle yapacağım...

Onu yok etmek bile bir anlamda ona çıkıyor,onsuzluğun ve ona sahip olmanın ihtimalleri ters orantılı olmasına karşın birleşince onu oluşturması gibi tam olarak.Bunun yanında asla ne yok ne de var olmayacağının,ona karşı yaşadığım bu kısıtlılığın bir inkarının olmaması da acı çekmemi sağlarken,ne gariptir ki"acı çekmemek için"söz verdiğim insanlara vazifemi gerçekleştirmek ve benim cesur olduğumu iddia edenleri yalancı çıkarmamak adına zaten yeterince dikine giden kadere karşı her ne şekilde olursa olsun ayakta kalmak.Zor..Tamam kimse de inkar etmedi,çok kişi kolaylaştırmayı bile denedi ancak;bunu yapamayacaklarının bilincine hakim olmak bilgiden gelen acı gibi...
Yaptığım ve olan şey de tam olarak bu,doğrusunu söylemek gerekirse manen inancımda zorluklara karşı yeterince dik durabilmek olmasa tam da pes edecek adamım ben...

Anlamıyorum ki,
Birini diğerinden daha az sevmedim,hala da öyle.Kimseyi kimseden ayırmadım,önceden güzel olan fikirlerimi karalamaya çevirmedim sonradan.Kendimi düşündüysem tövbe;mutlu olmayı düşündüm evet hem de çok,ama asla ön planda değil,hep arka planda..Ama gel gör ki birini unutmak için ona,diğerini unutmak için dostlarıma söz verdim;ve ilki rüyalarıma giriyor,diğeriyse farkımda bile değil(ya da öyle bilmiyorum) ancak şansını zorluyor elinde olmaksızın...
Bu kadar düğüm olmak herhangi biri için çok fazla be,kesinlikle herhangi biriyim ben de.Ama o zaman niye?Sanki doğru yanlış birbirine girdi...

Açık konuşmam gerekiyor samimiyet gereği;bazen kendi kendime"Bari biriniz s**tirin gidin"dediğim oluyor,bu onlara kızmak değil çünkü ikisinin de suçu yok;ama mevzu şu ki kızsam bile haklıyım,ayrıca hem suç onlarda değilse bende hem de bu hikayedeki en günahsız benim aynı oranda.Yeterince çelişiyorum kendimle,ki bu fizik kurallarına uyuyor olsa sürecin durmuş olması gerekirdi çoktan;hala yaşıyorsam demek oluyor ki sayısal hesaplamaların bini bir para etmiyor...
Ya biriniz olun,ya da en az birinizin aşkı,sevgisi,hüznü,acısı,üzüntüsü ya da her ne haltsa artık ortadan kalksın diyorum ve inanın kimse beni dinlemiyor,hiç kimse.Bu söylediğim lafı duymak ve bu lafa ilgi göstermek tarzında bir dinlemek değil;bunu yapsalar bile konudan ölesiye uzaklar,misal sanki bir kuş uçmayı bırakmış da artık,ne yerde ne gökte bir şeycik yokmuş gibi...

Şu anda düşündüm de,bu zamana kadar tam da bir şeyleri değiştirebilmeyi düşünmüş,hedeflemiş,daha başka ne yapılabilecekse onları yapmışız ama zaten her an olabilecek değişiklikler dışında,örneğin tam da bu durumda payda sağlayacak değişiklikler için bir arpa boyu adım atamamışız.Allah'tan bu yalnız benim değil de bütün insanlığın beceriksizliği;ya da keşke öyle olsaydı,o zaman"Ulan demek ki ben beceremiyorum"diyerek kendime kızmak pahasına da olsa kestirip atabilirdim.Kestirip atmaya pek uygun bir adam değilim,az çok tanıyanlarınız da farkında zaten bunun;özellikle de değer verdiklerimi,asla bırakamayacak ve bırakamayacağını da bilen biri olarak bırakabilmek için çırpınmam yine diğerleri gibi asil ve kutsal,ancak bir yandan da zavallıca olmak üzere bir çelişki...
Ama her şeyi geç;hayatında yer edinemediğin insanların sende yer edinememesi,anlamlı olmasa bile acısız olurdu;o zaman anlamı mı,yoksa acı çekmemeyi mi tercih ederdim bilemiyorum,asla da bilemeyeceğim...

Çelişkiler çelişkiler,
Çektiren ilişkiler,
İlişki bile denemezler...

Bazılarınızın bildiği üzere dün tekrardan o güzel insanların buluştuğu topluluk LODOS'la söyleşideydik..Her şey fevkaladeydi,son dönemlerde geçirdiğim en güzel gün olduğunu söyleyebilirim fakat söylemek istediğim ufak bir şey daha var...
Onlarla aşka dair sohbet ettikten,çok ucundan biraz eskileri de kurcaladıktan sonra,hatta tam da o anda kendime dönüp baktım.Olmuşlar,olacaklar,hayaller,bulunduğum yer,karşımdaki insanlar,hisler,ölüm...
Çok çok zamandır içimde gerçekleştiremediğim bir şeyi o an o dostlar sayesinde yapabildim,onların tamamı şimdi fark edecek olsa bile.Aynı anda hem bir şeylerden bahsedip hem de onları yapamayan bir adam olmak hakiki bir mağlubiyet olurdu,bunu istemedim;ayrıca dönüp baktığımda ben o an oradaydım,bir amaca hizmet edercesine,kendimce kendimi açıklama ve hissettirme çabasındaydım.Gerçekten geçmişi boşverebildiğim iki an varsa biri budur ki bunun da en özel yanı diğerleri gibi işlerin sonradan kötüye gitmemesi...
Kendi kendime düşündüm o sırada;beni seven bir kadın yoktu,sevdiklerim sevmemişti,acılar,çileler bilmem neler fakat ben sorumlu bir insandım,o gün karşısında bulunduklarım ve daha fazlası için,orada olmasaydım bile sorumluydum,şimdi de öyle...

Mutlu olmak için,direnmek için,Melike ablanın sorusundaki gibi bir şeylere tutunmak için bile sorumluydum;bir anlamda bencildim diyelim,ben mutlu olmazsam kimse mutlu olmazdı,direnmezsem kimse direnmezdi,beklemezsem kimse beklemezdi falan..Bir an için kendimi;dünyanın etrafımda dönmesinden çok,kendisi gibi hissettim.Çok büyüktüm,çok güçlüydüm ve bütün bu güç sadece sorumluluktu,başımızdan def etmeyi tercih ettiğimiz sorumluluklar dahil...
Ben bunları yapmazsam başta ailem olmak üzere herkesin gözü arkada kalır ve herkes için hayal kırıklığı.Ve cidden,insanların inandığı bir siz olması çok güzel...

Sonuç mu?Özür dilerim biraz oyaladım.Bana kötü geldiği konusunda hemfikir olunmuş bu sevdayı da (sevdiğim kadının sandığım gibi olmama ihtimalinin fazlalığına da dayanarak) tam burada noktalamanın vakti geldi,çoktan gelmişti ama boşverin;onu sevdiğimi söylediğimde gözlerinin ancak herhangi bir insan gibi bakabildiğinde ve hala yan yana geldiğimizde onu sevdiğimden haberi olmadığını gayet belli eden bir şekilde bana tümüyle kayıtsız kalmasıyla...
Aslında bakarsanız atmış olduğum bu adımın ikinci safhası aşk işlerinden de elini eteğini çekmekti ancak yine demin bahsettiğim o sorumluluk gereği ben aşktan kopamam.Aşk diye bir şey var diyerek bu kadar yol katetmişken yakışmaz bu adım;aşkın bitmesi bile daha yakışır şu anda...
Beni tanımayanların yapabileceği pek çok yorum içinden zırt-bırt bir başkasına aşık olduğuma karşın,yine inatla söylüyorum ki ben aşkı serbest bıraktım,aşık olduğu kadını öldürenler kadar sadık olmadığımı düşünürlerse de,kesinlikle katılıyorum...☺

Bir aşk sayfasını daha aşık olduğumuz kadının haberi olmadan kapattık,kapattık diyorum ama bu onu gördüğümde içimin sızladığını inkar etmek değil;o yüzden söyledim zaten,çare ya başka bir aşk ya da gözden ırak en iyi ihtimalle bir sene diye...
Başka bir aşk mı?Yok,henüz almayayım..Şaka bir yana ufukta yok,gerçekleşeceğine dair inancımsa yıpranmış.Ama yine inancımın baki olduğu,pek çok sayısalcı dostuma göre ütopik sayılan bir gerçeğim var ki (aşkın o kendine has mantığına uyan) o da tüm bu gidenlerin gitmesine,olmayanların da olmamasına fazlasıyla değecek bir kadının,kadınımın hayatıma girecek olduğu...
Bakarsınız kırmızı kar yağınca evleniriz,ne kaybederiz?Ayrıca bu kadını beklemek de bu kadın olduğu umuduyla beklediğim çoğu kadını beklemekten daha mantıklı...

Olması gerekeni yapmış olmak beni olması gerektiği kadar mutlu kılıyor ve olması gereken de bu sanırım,üç günlük dünyada gelinmesi gereken mertebe de öyle...

Bir kişiye olan aşkınızın bitmesi için gözden ırak,eğer çok güçlü biriyseniz bile en az bir sene gereklidir.Ama aşkınızın bitmesinin yanında,ona ve onunla ilgili bütün duygu-düşüncelerinizin bitmesini dilerseniz(ki dilersiniz) en az 5 yıl,ki bu da kaderin karşımıza çıkaracağı olumlu etkilerin de dahil olduğu bir 5 yıl,ki kaderin böyle bir şey yapmayacağını var sayarsak insan ömrüne orantılı olarak aşağı yukarı 8 yıla tekabül eder.Kaldı ki bu 8 yıl içerisinde daha başkaları tarafından incinme ihtimaliniz ve onlar için de aynı şartların geçerli olmasını hesaba katarsak minimum iki kat zararla geçen 14 sene demektir.Hatırlatayım,yaşım 15;yani bu da demek oluyor ki şuan hayatımda olumsuz etki yaratmama sebep olmuş tüm kadınları en ufak düşünmeyi bırakmam için tam olarak 30 yaşına gelmek gibi bir durumum söz konusu,ki çoğumuzun da beklemeye sabrı olmayan bir zaman bu...
O zaman benim yaptığımı yapacaksın beyim,mecburiyetten değil ama elimde olmadan yaptığımı;yanisi onunla ilgili duygu ve düşüncelerini bitirmeyeceksin.Bu da demek oluyor ki artık onunla geçirebileceğin/geçiremediğin güzel zamanların,evlenmenin,yuva kurmanın falan tasvirini yapmayacaksın evet;ama ona olan sevgini yitirmeyeceksin,hele ki nefrete asla dönüştürmeyeceksin.Nefrete dönüştürürsen o da kaybeder sen de kaybedersin.Şuan kim olduğunu ve bunu ne sıfatla okuduğunu,kaç yaşında olduğunu falan bilmiyorum ama bu bir öğüttür,bunu sakın unutma...
Ben ne mi yaptım?İnsanların onca aptal ve yanlış düşüncesine rağmen dalgakıran edasıyla sevdim.Bir başkasına aşıktım evet,önceden aşık olduğum kadından bir başkasına aynı hisleri hissediyordum;kimilerine göre bu alçakça ve zannedersem haklılar da ancak benim onları haksız çıkaracak bir düşünce yapım var.Ben diğerleri gibi değilim abi açık söylüyorum;şu gün sevdiğim kadın için de,ondan önceki için de ölmem gerekse bir defa düşünmem ölürüm.İşte bunu beceremeyenler b*k atar bana,bırakın atsınlar...

Eğer birini sevmek diğerini unutmayı gerektirseydi bu alçaklık,herkes de alçak olurdu.Ama birini sevmek sandıklarının aksine diğerini daha çok hatırlamayı bile gerektirir bazen;tıpkı yaşamaya direncin kalmadığında aklına ölümden dönmelerini getirmen gerektiği gibi.Ayrıca tüm bunları bir kenara bıraksan bile gayet saçmadır zaten,her ne olursa olsun ömründe bir defa,bir şekilde,bir sebepten bulunmuş herhangi kimseyi tıpkı bir kağıt mendil gibi buruşturup atabilmek;belki unutamıyorum ama,bunu yapabilmekten iyi olduğunu adım gibi biliyorum..Değer vermek çok ayrı bir şey ve esasen ben tam olarak bunu yapıyorum;unutmak yerine değer verip,öldürmek yerine ölümsüzleştiriyorum geçmişi;geleceğimi ise bu ölümsüzlüklerin miladı olarak yüceltiyorum.Sonra da efsane bir hayatım oluyor zaten,masal gibi,filmlerdeki gibi...

Meselenin bi'ucu da benliklerimdir belki.Bu inatçı bunak,o liberal sosyalist,öteki profeminist entüisyonist,diğer yazar şair,öbür aşk doktoru humanist falan birbirine girmiştir bu göğün altında.Belki o ahmak ilkokul çocuğunun hala aynı hayallerle ve aynı doğrultuda ilerlemesinden kaynaklıdır,derdine yandığımın özneleri bir bir değişirken ortada kalan olmaktır,tıpkı birkaç hükümet,hatta birkaç darbe görmüş olmak gibi..Bakarsın benliklerimin de her biri birbirinden öte kendidir de bundan kopuyordur kıyamet;tıpkı benim gibi aynı kişiye aşıklardır.Ne bileyim ben,mesela şu yazar olan herif bir şekilde köşeyi dönse bundan profeminist,inatçı ve sosyalist dışında herkes payını alır gibime geliyor;aynı şekilde şu entüisyonist olan da reddedilse aşk doktoru olan dışında geri kalan herkes iki katı çaba sarf eder ki bir umut doğsun da bu adam ayakta dursun...
Benliklerimin çeliştiği tek bir nokta olsa gerek o da vazgeçmeye ve gitmeye dayalı türlü ekstra izahi ve mutlak mizahi mantık mevzularıdır.Şu bunak olan vazgeçmeyi düşünse bile humanist olan"Ya bir ihtimal varsa/oluşursa"diyerekten onu engelleyecek,entüisyonist olan ağlayacak,şair olan yine her b*ku bi'yerlere yazacak falan..İş değil yani onu diyorum,zira ben her gün içimde onlarca çocuğun kahrını çekiyorum.Ben mi?Haklısınız aslında;eğer ben büyümüş olsaydım kavrulmazdım bu kadar ama boyun da eğerdim mutlaka...

Hadi bu arkadaşları da geç ama bizim bir iki çocuk daha var;biri şu dostuna aşık olmuş,sonradan zelzelelere kapılmış,nihayetinde bir şekilde arası açılmış falan filan bir çocuk,öteki ise yıllardır feleğin çakmağını üzerine çaktığı,ama inat eder gibi savaşan bi'şey,o böyle davrandıkça da yine olmuyor falan filan.Olmuyor olmasına da konu herkesin sandığı gibi olmaması değil zaten,gidenlerin yanlarında bir parçayı da alıp götürmesi bile değil biliyor musunuz;yalnızca gidenlere duyulan hislerin(aşk için konuşmasam bile)baki kalması...
Az evvel bir fikir paylaşımı ulaştı misal elime,yazılarımda bile kaybetmişim kendi üslubumu;inanır mısınız bilmem ama bu yazarken bile hissediliyor,belki saçma salak maratona dönmüş hayatımdan fırsat bulamadığımdandır yahut bu bulanıklığın tesiri fazla yer kaplıyordur.Aklıma Mithat Körler'in gelmesi yeterince manidar mı sizce?

Bundan sonra sevmek bir seni ben?Bundan sonra sevmek bir kimseyi ben?Değil sevmek,önüme çıkan her güzel kadına,gülümseyen,dolu dolu bakan her kadına trip atmak hakkımdır benim artık.İçimde kavga eden ilahlar var bilmezsiniz.Umurumda olmamanın,benim için değersiz bir kimse olmanın ikimiz için de daha iyi olacağı bir argümandan ne hayır gelir bilmiyorum.Ama bana unutmak dendi,bana böyle söylendi işte;kimileri pes de dese razı olmak bunun adı,onlar nereden bilirmiş bu elzemliği de konuşurlarmış bakayım?eminim bir defa bile denememişlerdir şiir yazmayı,asla da bir an üzerine birkaç yıllık düşünce harcamamışlardır...

İnfilak ettim yine;çünkü tüm bunlar iyi şeyler değil biliyorsun,açıkca üzülüyorum.Yok bundan sonra sevmek,bizeyiz biz,biz bizeyiz.Doğruları söylemeyin hafız,ben de biliyorum ve yanıyor canım;anı falan istemiyorum ben iyi ya da kötü dedikçe..Neyse...

Okşamayın başımı ne bileyim,şiir söyletmeyin bana,okutmayın türkü;yandırmayın ulan yürek,hayata bağlamak adına falan kandırmayın.İnfilak ettim ben ki her yitenin ardından yazacak bambaşka bir şeylerim var ama niye?Gören de sanar ki rahatlıyorum,sadece yazmasam infilak etmeden risk oluşturacaktım...

Tamam senin dediğin de doğruydu hocam,Eda seninki de,seninki de Nihan,falan filan..Doğru da doğrulardan elimde kalan sadece bir infilakın bıraktığı o yanıklar.Ellerim yanıyor evet nereden bildiniz,bu satırları ve sonrakileri,en çok da öncekileri yazarken bastığım her bir tuşta olabildiğine imkansızca yanıyor...

Ben de biliyorum doğruları ama inkar hiç olmazsa bir yere kadar yetindiriyordu,bittiğini bildiğin çokokremin dibini ısrarla sıyırmak için elli çeşit yöntemi sabahın köründe denemek buna en güzel örnek kanımca..Hoş,ne doğrular ne de yanlışlar getirecek sevdiğim kadını ve de zaten sandığım kadın sevdiğim kadın olmadığından gelmesi beklenecek biri bile olmayacak ve ben öylece yazacağım.Ne mağrur bu tablo,Picasso görse kapıyı kapatır yatardı.Ben bile yoruldum çünkü,eğitim hayatının stresinin içerisinde ilerle(me)yen aşk hayatımın gölgesinde ne idüğü belirsiz giden sağlığım ve ben Alptuğ.Bunlarla ben bile bir günden bir güne diğerimizi kabullenemedik ki hangi kadından kendini sevebilmemi bekliyorum ben...

İnfilak bu,sevmek yok,heves yok,umut yok,beklenti yok;

Doğacak kızım Şiir;baban böyle güzel aşk hikayesi yazmayı nereden sevdi?

İlk şans tanınmamış adamın başkalarına umuttan yerle bir olması dışında ne beklenebilirdi ki böylesine kutsal?Sana sormadım kızım amcalara sordum,infilak etmemiş orta yaşlı ve öyle hisseden insanlara...

İşler iyi gidiyor,lakin ben kötü hissediyorum...
Bugün sevdiğim kadını biriyle samimi gördüğümde de öyleydi mesela,sonrasında onu ne kadar sevdiğimi bilmediği ve bilemeyeceği,asla da gelmeyeceğini düşününce olduğu gibi.Hatta tüm bunlardan da önce,sevdiğim her kadını sevmemek zorunda kaldığımda çok kötü hissetmiştim onun için bile olsa,ondan bile öncesinde sevdiğim kadının beni sevmeyeceği için..Çok fazla kadın sevmedim ha;toplasan da çıkarsan da hep hem iki hem de sıfır olabilecek kadar az ve yok...
Engelleyemem ki,kimseler gibi ben de sevmemem gerektiğini söyleyemem ve sevmemeyi de beceremem zaten.Canımı da en çok sıkan benim iyiliğimi düşünen dostlarıma iyi gittiğini söyleme ihtiyacım..Ne var sanki her sabah yalnızca günaydınla kalsalar;nasılsın hiç benlik bir şey değil çünkü,yalan söylemekse daha bi'fazla.Allahtan mesaj atıyorlar,yüzümü görseler saklayabileceğime söz veremiyorum çünkü...

Gitmiyor işte iyi,giden gidiyor ama iyi gitmediği kesin yani;notlarım yüksek evet(bir iki pürüz var ama açıkçası kimin umurunda),lakin notun sağlayamayacağı şeylerde çok çekiyorum...
Sevdiğim kadın ne beni seviyor ne de onu hala ve böylesine sevdiğimi bilmiyor,üstüne üstlük bana da onu unutmaktan başka çare sunulmuyor,unutmanın da hem imkansız olması hem de bir çare olmaması gibi gerçekler ortadayken.Şimdi bir başkasını sevebilme ihtimali yine de güzel olurdu şıpsevdi bilinmeye karşın;hem siz bana imkan diye bir şey tanımayacaksınız,hem de kıt kanaat imkanlarıma böyle göz dikeceksiniz öyle mi?!Ben kanımın son damlasına kadar onu,bunu birilerini seveceğim,en çok da seven bulana kadar,bunu kimse unutmasın...
Garipler mübarektir hiç olmazsa,iyi ere deli derler zaten biliyorum,21.yüzyılda bir abdal olmaya çabaladığım da söylenebilir;ama esasen,yalnız sevebilmek istiyorum,sevdiklerimle birlikte neyin ne olduğunun bile bir önemi olmaksızın keyifle,hayat diye hayatı yaşamak.Kalıplaşmışlıklara inat,o filmlerdeki romantizmin de alasının yaşatılabileceğini kanıtlamak için de istiyorum bunu;bazılarını utandırmak için,pek değil ama bir örnek teşkil etmek için,parmakla işaret edilip"Bu adam seviyor!"denebilmek için...

Tüm bunlar için pek de iyi gitmiyor işte,gideceğine de umudum yok ve sebebiyse çoğu umutsuzluğumda haklı çıkmam aşk konusunda;ancak kadınlarda yanılmamam,sevmek hususunda...

İşe de bak;

Sevdiğim ilk kadın,bana edebiyat yapmayı öğretti;

Ondan sonraki sevdiğimi sandığım kadınsa,bir öncekinin benim içimdeki değerini aşk olmasa bile yitiremeyeceğini;

Ondan da sonraki sevdiğimi sandığım kadın,hem beni reddedileceğimi bilmemle özgüvensizliğe teşvik etti,hem de herkesin o kadar sevilmeye değer olmadığını öğretti...

Sonuncusuysa(yani sevdiğimden emin olduğum ve hala sevdiğim kadın)sesimi güzelleştirdi,adının geçtiği şarkıyı-türküyü okurken fark ettim bunu da...

İlk sevdiğim kadın sevmeye değerdi,beni sevip değer veren insanların aleyhinde söyleyebildiklerine inat.O da beni seviyordu ama aşık değildi,bu da bana Tahir'le Zühre meselesini öğretti;onun dışında bir kişiyi seni sevmemesine rağmen sevmeyi,ona darılmamayı,gelmeyeceğini bile bile beklemeyi öğretti.Tüm bunlar birden ölmenin ne olduğunu öğretti bana;ama ölüm değil de yaşamak açısından...

Ondan sonraki sevdiğimi sandığım iki kadının da tek sebebi oydu,hatta o kadınlardan daha başkaları da olmuştu başka türlü ama benim hiç bir günahım yok.İlk sevdiğim kadının beni defalarca reddedişine karşın bir defa evet almak için çırpındığımdan oldu bunlar,ilk şansı bile hak etmeyen değersiz biri olduğumu düşünmemek için belki de;ama en çok da o geçsin diye,bir aşkı sadece daha büyük bir aşk bitirir diye..Oysa bitirmezdim,inanın bitirmezdim de bu ona da acıydı,çünkü sevmeye değecek kadar iyi bir kadındı,olanlara inat bir dosttu da,zaten tüm sorun da buydu ama boşver...

Ona olan aşkım bitti evet,bitti ama insanları zora sokan bir nokta var burada;aşık değilim ama gün gelip şartlar bunu gerektirdiğinde ölürüm onun için,gün gelip görsem gözlerimi tutamaz ağlarım,sesini duysam dayanamaz kaçarım.Asla da laf söyletmem ona,zarar verdirtmem,incittirmem...

Şimdi sevdiğim kadına geldi sıra;

Yalan yok,diğerlerinde de onda istiyor olduğum kadar istedim,onu yanımda ve kendimi ona ait hissetmeyi,onu mutlu hissettirmeyi,yalnız hissettirmemeyi ama en çok da ona sevgimi dilediğimce gösterebilmeyi.Ki bu hakikaten zor,her gün göz göze gelirken;daha önce söylemişken sevdiğimi,ama hala sevdiğimi bilip bilmediğinden emin olamazken...

Uğruna bir şeyler yazdığın,her gün adını sayıkladığın,göz göze gelince,yan yana gelince içinin eriyip damla damla aktığı ama belli etmediğin,fırtınalar koptuğu ama itiraf edemediğin o kadın;seni diğerleri gibi hevese kapılmış,çoktan unutup gitmiş sanıyor,düşünsene..Gerçi ne fark eder ki diyorum sonra bilse,zaten reddetmişti söylediğimde;üstelik ben"kendini sevdirmek"ne demektir onu da bilmiyorum,beni benim kadar falan değil,hiç seven olmadı ki...

O güzel gözlerin masum masum etrafa bakınırken,beni fark etmemiş bile olsa bakmaması benden tarafa;bunun raslantı olması,ama aşkın olmaması öyle mi?Ya birileri gidip şu kıza söylese mi artık,"Bu çocuk burada yandı,eridi,bitti!"diye bilmiyorum;o değil de"Farkındayım"falan dese tam ölüm vuruşu olurdu işte...

Keşke imkan olsaydı da fark edebilseydin be güzel,

Ben gösteremem çünkü lâl oldum seni sevdiğimi söylerken;

Ben seni hala sevdiğimi ölsem söyleyemem,

Sen bana,sessiz sedasız kıvranmayı öğretirken...

Gözümün önünden gidebilsen güzel olurdu be kadın,gözlerin kadar olmasa bile güzel olurdu işte.Gelme ihtimalin kadar güzel olmasa da daha yakın olurdu..Madem buna katlanmak gerek,keşke sensizliğin daha kolay ve katlanılabilir bir yolu olsaydı,imkansız belki ama mutlu eden bir yanı...Ya da senin okumadığını ve okumayacağını,haberin bile olmadığını bilmeme rağmen yazdığım tüm bunları yazmamı gerektiren her ne ise olmasaydı.Sana kadın diyerek zoraki soyutlaştırmanın utancı olmasaydı,yahut o aptal çocuk bana"sevgilin"demeseydi senin için,dediyse de keşke onu o an tam orada bir güzel dövseydim;keşke bu yalan kelimeden çok,yalan oluşu incitmeseydi böyle...

Beni böylesine seven biri varsa ve ben bilmiyorsam bu ne üzücü;senin için üzücü olmasını istemem ancak sana bu derinliği izah etmekten de korkarım kaçarsın diye.Belki de daha başka şekillenmiştir kafanda,anlık bir heves ya da en ciddiyetsizinden bir ilişki arayışındaki at hırsızı kılıklı çocuk olarak yer edinmişimdir beyninde bir yerlerde;öyle olduğunu sanmıyorum ancak senin yerinde ben olsam öyle düşünürdüm,işte bu da ayrı utanç verici.Ama kafandaki halim her ne olursa olsun bende olanı göremeyeceğini biliyorum,görsen ona da üzülürsün diye düşünüyor ve kafayı yiyorum.Adının geçtiği tonla şarkı türküyü ezberlemek için diretip sonrasında hüzünden fazla dayanamayıp değiştiren,iki lafından biri sen olan,sürekli durgun ve sessiz seni düşünmelerde olan,adına yazılar yazan,gözlerinden hayalini bir türlü atamayan birinin var olduğunu bilmek;üstüne üstlük aşka inanmıyorsan hiç de iyi izlenim bırakmaz kafanda,hayat bu kadar saçma işte...

Neden bilmiyorum insanlar çok sevilmek istemiyor ve buna sen de dahil,bu üzücü,kırıcı,kanatıcı ve de her ne ararsan.Bunun böyle gitmeyeceğini bildiğim için senden vazgeçmeyi çoğu kez denedim lakin,bir defa olsun sana dair en ufak bir şey olduğunda tekrar en en başa döndüm..Sırf şu bana çok değer veren dostlarımın hüznümden hüzün kapmaması için gülümser gibi yaptım,ayakta gibi,geçmiş gibi,mümkün olmadığını ben biliyorum ama önemsizmişsin gibi.Buna mecbur kalmaksa tam bir işkence,ama sen hiç sensiz kalmadın ki çiçeğim...
Yok olsan hem dayanamam ama bir taraftan da halihazırda yok olduğun için sensiz yaşamaya alışmak,bir gün gelir mi beklentisi olmadan daha kolay olur.Kolay falan diyorum ama kelime icabı,kolay diye bir şey yok sende.Yoksun,yokken bile,yokluğunun dahi yok olmasıyla,farkında olmadan çok korkutuyorsun;bir çıt daha var olmaya kalksan yuva falan yıkarsın,yine hiç bir şeyden habersiz,elinde olmadan...

Ödevlerin ve sınavların vardır,
Sevdiğin bir kadın,
Önemsediğin birkaç dostun.
Alman gereken bazı zor kararlar vardır,
Sağlık ve hayat hakkında,kısmen ölüm-kalım raddesinde bu yaştaki birinin düşünmesi risk ciddi kararlar.Ancak düşünmek gereksinim olunca düşünerek doğmuş gibi alışıyorsunuz,diğerleriyse asla size alışamıyor ve manevi olarak yalnız kalıyorsunuz,anlaşılmayarak,hissedilmeyerek yahut her ikisi de olmasa dahi aynı derecede karşılık alamayarak.Müzik zevkin ya da herhangi bir yaklaşım ve çağrışımın bile çevrende en ufak yanıt bulmazken tek başınalık sürecine giriyorsun...

Tüm bunları yazmak farzın sayılır bu dünyada,tüm düşünce ve hisler uğruna insanlar için.Alptuğ Dağ olmak böyledir işte,asla"sadece"olamamak gibidir iyi kötü her yandan,detaydır,olmayan bir şeyin çok yönlülüğü onu ilgilendirir...
Alptuğ Dağ olarak yaşamanın bir çıt daha fazla öngörü gerektirdiği söylenebilir;tam anlamıyla sorgulamayı ancak doğrultundan da şüphe etmemeyi aynı anda.Kalan çoğunluğa direnmeyi ve de ispat değil ama belirtme çabasını sunduğu örneklerle kanıtlanabilir.Kalıplaşarak bir esasa yönelmekten alıkoyulmak bir Alptuğ Dağ için ürkütücüdür;sanılanın aksine alışılmamış olmak ise sevmesine karşın istem dışı maruz kaldığı bir durumken içinde bulunduğu toplumun kirli yansımalarından biri olmamak gurur kaynağıdır,bağımlılar,sapıklar ve sinsiler buna dahil,sevmeyi bilmeyen ve hakkında fikri olmayan,duygusuz ancak aynı oranda da yoz insanlar bu yansımaların sadece birkaçı...
Eksenli ve ilkeli sürülen sağlam bir yaşam bu,darbeler yıkmış olsa dahi ağzından pes lafı çıkmamış bir dövüşçü gibi onurlu,ancak yine onun kadar anlaşılmaz ve kendine has.Ne kadar olduğundan emin olmadığım türlü insanın geneli keskin yargılarına maruz kalarak bir doğrultuda sapmadan ve değişime uğramadan ilerlemek gibi gayeler anlatılamıyor ne yazık ki...
Asla pişman olmamış ve geri de adım atmamış birisinin sadece bolca hüzünlü olması,bu o kadar anormal olmamalı sanki;aksini düşünen varsa gerekçesiyle sevgi ve olmayan pahası öğretilmeli...

Çünkü benim hep baltalanmaya müsait pozitiflikte ancak asla ütopik olmamış tonla fikrim vardı,kadın cinayetleri,devlet politikaları,halk ayaklanmaları,ikili hatta bilinçaltı ilişkilere ve pek çok konuya dair binbir yaklaşım.Asla birilerini memnun etme amacı barındırmadığımdan(aşk hariç)toplum baskısını ve her nasılsa"öyle olmak"olgusunu yarabilmem birilerini imrendiriyor ya da zor durumda bırakıyor olsa gerek çoğu zaman densiz düşmanlarım var oldu ancak bu düşman geneldi,mesela tüm tecavüzcü ve katiller gibi.Ancak bir günden diğerine mutlak surette asla bir olguyu diğer bir olguyla bir şekilde bağlantı kurup mukayese etme çabasına girmedim,kısacası dünyada zengin insanlar var olduğu için fakir olduğuna isyan etme gibi bir durum bende söz konusu olmadı mesela...

Çünkü şans benden yana ki kumarda kazanmaktansa aşkta kaybeden biri olarak bu cümledeki kumar-aşk tanımlarının kazanıp kaybetmekten daha mühim olduğunu görebiliyorum..Kaldı ki bu ilkelerle ve asla basite indirgenememiş aşkta karşılık görmemek değildir kaybetmek,gördüğü karşılığa yanlış bir tepki vermektir;biz bunu yapanlardan asla olmadık ve olmayız da...

Hayatın standart olmamı olumlu-olumsuz engellemesine karşı kendi standartlarımı belirlemem bir devrimdi;ancak ben yalnızca devrim kelimesini kullandığım için dahi beni solcu bilip fişlemeleri bu aptal kalıplaşmaya en güzide örneği oluştururdu...
Ancak kabul edelim standarttan aklınıza her sey için bir çıt daha fazlaydım.Kaldı ki bırakın bunu yaşamayı,bundan memnun olup olmamak bile bir tercih değilken hayatımda en elverişli(işte bu doğru kelime) bulduğum şeyin aşk olması mantıksız sayılmazdı,özellikle de kendine has bir mantığı olduğu düşünülünce...
Dünyanın üç günlük oluşuna dayanarak aslında herkesin bildiği ve hayatının merkezine taşımaya çabaladığı mutlak değer olan sevgi ve mutluluğu direkt neticelendirmişsem ne olmuş?ya da benim için sokakta ve aç,ancak sevdiğin insanın yanında ölmek son derece pahabiçilmez ve hatta yakışır bir veda biçimiyse?Sizler kolay olduğu için dolaylı yolları seçerken(okulun sunduğu işin verdiği paranın aldığı evde kurulan aile gibi düşünün)benim gözüm bir anlığına direkt yola ilişmişse?(sevdiğin insanın yanındalığının ve herhangi bir şekilde yalnız olmayışının sağlığından bile daha önemli olduğu gibi maneviyatın maddiyatı ezip geçtiği bir mantık)

Çok geveledik ama final geldi;
Sevmek kendi tercihidir ama Alptuğ Dağ tarafından sevilen herhangi bir insanın hayatındaki dokunuş tescillidir...

Alptuģ olmak düşmekse de yere serilmemektir,biraz inat ve çaba,ancak en çok da hakarete karşı saygın bir sille gibidir...

Bırakın sevmek bize münhasır olsun be abi...

Yani tek derdi libido olan,erkek erkeğe kaldığında sevişmek,futbol ve video oyunundan başka muhabbet açamayacak kadar sığ olan,hatta ve hatta çok çok afedersiniz ancak iki dakika önce yüz yüze gelp diyalog içinde olduğu kızların bekaretini dahi tartışacak kadar ahmak,aşağılık,sığ ve aptal kimselerin suratına suratına herkesin önünde bağırarak bu sıfatları zikretmek hak olsun..Aynı şekilde asla bir kadına tam manasıyla değer veremeyeceklerini ve de bu yüzden ezik olduklarını,benim gibi hiç olmazsa yok pahasına dahi bekleyenlerin,severken bile kıyamayanların,ne kendi ne de etraflarında ona dair zerre olumsuz düşünce bırakmayanların kendilerinden kat kat daha ulu hatta yüce olduğunu da öyle..Gençsin,ergensin,kanın kaynıyor bilmem ne ama bunlar da az gerzek olmayan ve yaşlanınca bile akıllanmamış olanların,onları adam bilip yaşlarına hürmet edenlere uydurduğu iki kelam işte..Ulan ben de aynı yaştayım şerefsiz(15),benim aklımdan bir an olsun böyle bir şey geçmedi de geçmiyor da,bu soysuzların neresi özel,afedersin uçkurunda beyin var sanki densizin.Bunlar yüzünden o kızı her gördüğümde ben utanıyorum,içim bir tuhaf oluyor...

Bak bak bir de bunlar aşka,profeminizme,entüisyonizme falan da laf ederler ama o nedir diye sorsan dudak kıpırdatamazlar...

Egonun güzel olduğu kısım bu işte;

Evet haklı olan benim,hem de en haklı benim bu konuda,onlarsa asla benim kadar olamayacak bu da bire bir doğru.En gururlu da benim,en güçlü de benim,en sadık da,en iyi de falan da filan da...Onlarsa birer hiç,sınıftaki arkadaştır,mahalledeki çocuktur,bilmem nereden tanıdıktır;sırf kötü imaja mal olmamak için saygı duyuyormuş gibi yaparım lakin isterse birinci dereceden akrabam olsun,aslında zerre umurumda değildir...

Böyle şeylere hiç tahammülüm yok,dile de getirmiyorum çünkü zeytinyağı gibi üste çıkacaklar biliyorum.Lakin herhangi bir Allah'ın kulu bu kadar yoz,bilinçsiz,boş ve sürekli bir kalıp içerisinde yaşayamaz,aklım almıyor inanın...

Böyle kirli işte ve biz böyle cehennemlerde şiir yazarken bunların da pek tabii şiir bilip ettiği yok;bırakın şiir yazmak da bize münhasır olsun...

Açıkca söyleyeyim ben bu insanlarla aynı muameleyi görmek istemiyorum,eşitlik iyidir ama söz konusu bunlarsa canı cehenneme,saklayacak değilim sözde insanlıklarını bir tank gibi ezip geçip geriye de bir şey bırakmamak istiyorum bu bir gerçek...

Bunlarla yaşamaktan,aynı havayı solumaktan,aynı milletten olmaktan,her şeyden fevkalade derecede tiksindiğimi söylemiş miydim,söylediysem de bir daha söyleyeyim...
Ama Allah da bunların belasını versin yalvarırım,inşallah gün yüzü göstermesin de pişman etsin;fazla mı ileri gittim,ben mi gittim?O Allah'ın bileceği iş tabi ama,olmasalardı da olabilirdi diye aklından geçirmeden edemiyor insan...

Bırakın sevilmek de bize münhasır olsun,

Değil ama siz öyle diyorsanız evet bencillik,her ne kadar farkında bile olmasa karşısındakinin kendisi ve diğer hemcinsleri hakkındaki türlü sapkın fikriyatlarına kulak misafiri olduğum için karşısındakini sevmesi alenen gücüme gidiyor kadının,ama kötü adam olmamak,seyri bozmamak için ses etmiyorum...

Sevilmemek de gücüme gidiyor böyle adamlar her geçen gün bir başkasıyla gönül eğlendirebillirken;en çok da bu adamlar her nasıl kendilerinde hak buluyorlar bilmiyor ve bilmek de istemiyorum fakat bir şekilde benim aşkıma,bekleyişime karışıp akıl verir gibi,salaklıkla yani tam olarak kendileriyle suçlarken,hiç bir şeyden haberi olmadığından,neyin başarı neyin kayıp olduğunu bilmediğinden adım gibi emin olduğum o insan evladı beni beceriksizlikle suçlarken cevap hakkı doğmasına karşı susmam ve kendimi burada,aynı böyle ifade etmem gerekmesi...

Sevilene bak anasını satayım,lafım yok ama kadere bak...

Böyle bir dünyada göze batan olmak,hem zulüm hem de gurur.İyi ki onlardan biri değilim,asla da olmadım ve ne pahasına olursa olsun olmayacağım bu büyük mutluluk;ancak gönül soba gibi cızlar ki böylesine haklı aşka bir karşılık bulaydım;masum insanlar daha fazla ölmemişken,sevgi ve aşk halen anlaşılabilir ve önemini yitirmemişken mesela.Bu konuda içim acıyor ki ben bunu söylemesem bile belli zaten,buna karşın sevilenin sevdiği var mı seni dersen,yok...

İsim vermiyorum,hoş dünyadaki habgi birinin adını vereceksin zaten de;

Buradan hepsinin ağzına tükürüyorum,

Burada olacağını sanmam ama öte tarafta,

İnşallah çıkar gerçekler ortaya...
Mesela o şuursuzların umurunda olmayan konu için ben günler sonra bile bahsettikleri kadından utanıyorum,ulan beni kendi adınıza utandırmaya ne hakkınız var..Belli çünkü sizin anneniz,ablanız,kardeşiniz,sevdiğiniz falan yok;dur tahmin edeyim,var ama onlara kimse laf edemez di'mi?Neden?çünkü namus,güya namus,şeref,delikanlılık böyle çünkü...

Potansiyel tacizci,tecavüzcü,katildir bunlar,hiç biri değilse bile kesin kesin ırz düşmanıdır.İçinde bulundukları çocuk bedenlere aldanarak akıllanacakları umuduna kapılmak boşadır ben size söyleyeyim,içlerinde yaşadığımdan bildiğim bu insanlar için,başka yönlerden ne kadar iyi olurlarsa olsun yalnızca bu konu için bile hak etmezler şefkat merhamet.Çok şey biliyorum ama söylemem doğru olmaz,işte tam da bundan bu kadar zalimce ve vicdansız yazıyorum...

Bir gün olsun kendi seviyemi onlara düşürmek pahasına söylemek isterdim;
"Kalıbını da al da git burdan!"

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )

Yılbaşı Şeysi

Yalan Gibi Bir Şey

Akıl,Baş ve Aşk

Allah Aşkı

Başka Biri Olmanın

Bu Neslimde

Ben Reddetseydim

Bekliyor Muyum?

Eski

Gülümseme

"Aşık Kal"

Aşksız Dönem

Mecburi

Kayıp Eşya Bürosu

Birkaç Ah

İnadını Kırmak

Kadın Derken Kadın

Çelişkiler Çelişkiler

LODOS Etkisiyle Atılan Adım

Birkaç Kadını Unutmak

Benliklerim

İnfilak

Gitmiyor İyi

Sanatımı Yapacağım

Sevdiğim Kadınlardan Dersler

Yok Olsan

Alptuğ Dağ Olmak

Sevilene Bak