Demir yalamanın dahi verdiği tadı veremeyen insanların ancak uzaklaşınca varmışız farkına, kıymetten bol ne var zira verecek bizde. Hakikaten hissetmiyor ama insan o bir aradalıkta, karşısındaki kişinin dominantlığının içten içe kendiliğine engel olduğunu mesela; giderken bile baskın oluyor ve sanıyorsun ki suç senin falan, sonra bir oturup düşünüyorsun aslında olan sana olmuş da ucuz kurtulmuşsun.
Hiçbiri mühim değil de bunların, iftar ne zaman?

Ayırdına varıyorsun ki matah değil çok da alttan almak, eninde sonunda kötü olacaksın zira birileri için ki bu durumda en iyisi ne olacaksa en erken olması. Sen tepkini koysaydın, hatayı kendinde hayatı başkalarında aramaya kalkmasaydın sürekli, işler bittiğinde dışarıdan gözüken pozisyonun gerçeğe eşdeğer olurdu kim bilir.

Bir de insanın içini cızbız köfteye çeviren fedakarlık mevzusu var. Ben mesela kendi adıma diyebilirim ki fedakarlık yapmayı seviyorum, bunu özel bir şey görüyorum ve aynı zamanda bir elin verdiğini diğerinin görmemesi gibi esaslara bağlılığımdan çoğu kişinin onlar için yaptığım fedakarlıklardan zerre haberi de yok... Hal böyle olunca fıtık gibi doğuyor tabii sorunlar: Bir gün bakıyorsun karşı taraf hep kendi çabaladığı gibi piçten bir fikirle karşına çıkıyor, e tabii susuyorsun sen de, "Senin bir halttan haberin yok ama..." diye başlayan cümleleri çıkmadan yutuyorsun ağzından, gururunu zedelemekten daha karlı geliyor içinde kalması pek tabii. İşte size bariz bir suçlu görünümünün aldatıcı portresi.

Bilinse farklı mı olacak, şüphesiz öyle... Ama şu var nihayetinde, bilinmeden de öyle olması gerekir; gerçek bağ budur, yoksa ince ipe yüzlerce düğüm atsan ne fayda. Böyle bir şeydir işte bitmesi gerekmek, böyle biter iki taraf da sevse bile, budur mesele. Buna vakıf olan çok da çaba harcamamaya başlar o vakit, nitekim onun çabasızlığından dem vuran da asla görmez bu bıkkınlık sürecinin gelişimini, mahvoluş evrimini.
Taze kanlara çıkar ayrılan yollar kimi zaman, iki tarafın da birbirini sevdiği hatta gayet iyi de anlaştığı durumlar için dahi geçerlidir ayrılığın iki tarafa da fayda getireceği ihtimali... Bu geçerlilik kötü hissettiriyor gerçi, en azından bana; bırakmaktan nefret ediyorsun diye kalmak zarardır kimi zaman, ki bu durumda en aşikar olan da bu.

Birini bırakmanın ya da biri tarafından bırakılmanın kötü olmayabileceğini ayıktığım zamanlardayım ve bu can yakıyor. Galiba biraz mükemmeliyetçi ya da masalcıyım ki hazmedemiyorum ama elbet edeceğim. Kendi kendime, tırmalaya tırmalaya erdiğim hiçbir gerçek bu kadar ürkütmemişti beni ne yalan söyleyeyim. Birbirini söndürerek yok olan iki karşıt kutup, zıtları birbirine çektiğine lanet ettirecektir belki aslında ama anlamaz çoğu insan, hem neden anlasın ki? Bu kaynayan kurbağa hikayesi ile aynıdır aslında bakarsan: Kurbağa ısınan suda gevşer, kendini iyice bırakır ve bu da ısınan su kaynadığında kaçmasını zorlaştıracaktır; haşlanmış kurbağanız hazır, yeter ki kalbiniz haşlanmasın.

Bir gün bir kurbağa öperseniz beni hatırlayın ve bana dönüşmemesi için dua edin.

Günaydın çocuklar. Nasılsınız? Ben mi? Ben iyiyim canım, valla iyiyim; ya benim aklıma bir şey takıldı o yüzden -ve bir de orucun ilerleyen saatlerinde üşeneceğimden- bu saatte yazıyorum.

Yahu sizce de bu blog biraz fareli tavan arası gibi kokmuyor mu? Bunu şunun için diyorum, ne vakit buraya yazmaya kalksam sanki hüzünlü olması vacipmiş gibi o yöne evrildiğini fark ettim yazıların ve elbette ki bunca karanlık yazıttan arta kalanın hoş ve memnun bir hayat olması ne derece mümkündü? Özetle: Benim yazıları yazmamla onların beni yeniden, artık o yazıyı yazmış ve dolayısıyla yeni bir Alptuğ konumuna sürüklemesi şeklinde ilerleyen bu döngü... Kesilse kendimi mi bulurum, en büyük tutkum mu uzak tutuyor beni başkalaşmaktan, ona mı geldi feda sıram.

Küflü bir adam olmak istemiyorum artık lakin unutmadan tabii olanı biteni ki gardımı alayım. Kime sorsam şimdi güçlü olmaya çalışmanın gereksizliğinden söz eder üstelik, işe yaradıkça daha da gereksizleşmesinden. İlginçtir, tam da şu an "Dışı sevda içi zindan değilim artık." sözleriyle bezeli bir şarkı çalıyor, sizce ne anlamalıyım sabahın bu sekizinde? Başkalarının söylemeye çalıştığı gerçeğin ben de farkındayım, eskinin tekrarlanmaması adına alabileceğim her bir tedbir beni yalnız kötülükten değil içi dışı sevda, yani bir bakıma tam düşlediğim gibi, eskisi gibi olmaktan da koruyor galiba; zira en son herhangi anlamda ne zaman birine gerçekten tam kapasite ve son derece duru inandım hakikaten bilmiyorum, bir yandan da iyi ki inanmamışım diyorum çünkü haklılığımı görüyorum çok geçmeden.
Aslında bana olan en kötü şeyler bu "iyi ki"lerimmiş yeni yeni anlıyorum, haklı çıktıkça çekilmişim kabuğuma, hata da burda...

Şimdi diyebilirsiniz ki "Oha çocuk haklı olmayı bile suç görüyor pes." ama değil tabii, biliyorum başkalarının payı daha çok ama eğer bir çözüm istiyorsam... Tırnak kadar bir dahlim dahi varsa kendi cinayetimde, önce benim borcumu ödemem gerek kendime.
Murat Göğebakan hırçınlığı işe yaramıyor belli ki, durgun sularda da dinlendik yeterince, artık sakinden bir şeyler yapmalı lakin ne? "Uslan be Halil İbrahim." diyor ya bilirsin, işte bu uslanmış, yatışmış çocuğun inanabilmesi gerek artık belli, galiba tek eksiği; görüyorum oturtmuşum her şeyi, dingin sularım ısınıyor, kendimi daha iyi tanıyorum ve daha rahat gönlüm, kuşlar kadar rahat... Yine de Allah ve kendimden başka sevgisine itimat edeceğim belki inatçı birileri ne hoş olurdu, inatsız güç çünkü, zira ben bu tortulu yüreğimi elden geçirmeye niyet ve çaba duysam da artık, kabuğum da pek tabii direniyor kalınlaşmakta ve ben... Ben ki ona tek başıma karşı koyacak ne güçte ne dermanda. Güçlü olmaya çalışışımın temeli buydu aslında dahası değil, güçlü görünmek sanıyordu çabamı herkes ama herhangi bir biçimde görülmeyen adam güçlü görünmeye mi çalışsın? Bunu da öğrendiğinize göre devam edin uyumaya, bu çocuk günün nöbetini tutar ne de olsa.