Kütüphane Ağustos 2016

Mekan Muhteva Ağustos 2016

Magnum yerken dilime kıymık batması neyin alameti olabilir diye sormadan önce bir şeyden söz etmek istiyorum dostlar, herkes gibi ben de bazen kendimi KFC'nin çıtır tavukları yerine koyuyorum, sanırım bu hayatta bir baltaya sap olabilmek için illa dermatest labaratuvarından onaylı falan olmak icap ediyor, yahut da yeniden başlamak... Bu arada çok ürün yerleştirme oldu gibi, oysa yerli yerinde olmaya muhtaç onlarca cevabım mevcut; lakin geçmişi söküp atmış olmak güzel, tıpkı bir balgam edasıyla. Öyle ki konu açılınca bir anıyı böyle lak diye anlatabiliyorsunuz ve hiç koymuyor, zedelemiyor, öyle eski defterleri açmış gibi karalar bağlamıyor. Normalize diye bir efekt vardır hani, ses dalgasındaki bütün titreşimleri aynı desibele eşitlemek diyeyim hadi, o karga-burga gördüğünüz anlamsız şekil birden dümdüz tire halini alır. İşte sanırım hayatım normalize oldu artık, bir günüm diğerlerinden daha aşırı değil geçmişe bakınca, sizi bilmem ama bence, benim gibi hızlı yaşamış bir adam söz konusuyken... Bu öylesine huzur verici ki...

Evet cidden dilime kıymık battı ama, böyle bir şey kaç kişinin başına gelebilir bilmiyorum, pek çok kişinin başına gelmeyecek trajikomik bir anım daha geldi aklıma ama onu burada anlatmak hiç etik olmaz. Bugün üstümde bir şey sezdiniz mi, bir enerji falan? Bundan bir evvelki yazımın etkisidir işte (şayet hissolunduysa) Yeniden başlamak güzel de, anlatacak şey olmuyor işte böyle; kendini sıfırlamak da öyle cesaret falan istemiyor uzmanlara kulak asmayın sakın, tek bir anın rehavetine kalıyor koca dünyanız, kaldı ki biz de biraz ağırkanlı, ciddi de çocuklarız. Hani yine o yazıda demiştim ya "Satta man!", işte tam ondan sonra şalteri indirdim; bilen bilir hep insanları anlayamadığımdan şikayet ederim, suçu kendimde bulurum, ama o gün dedim onlar beni anladı mı?Cevap belliydi, çoğunluk ne anlamış ne anlamaya çalışmıştı, azınlıklarsa zaten yanımızdaydı ve ne bizim onlara ne onların bize bir dargınlığı dahi olmamıştı...

İnsanlarla küs-barış küs-barış at mıyız biz, her şeyden bir şey çıkaranların gönlünü alma daire başkanlığı mıyız? iki özür dilediklerinde affet affet... Nabzım atmıyor olsa tamam diyeceğim ama, değil işte. Bir türkü vardır çok severim, "Ben senin kahrını çekemem gönül" der ya o hesap, bu saatten sonra satta usulü, kimsenin kahrına seyirci kalmak yok lügatta...

Mesela atıyorum, falanca kişisi beni Whatsapp'tan engellese o gün bitmiştir. Sen kimsin de beni engelliyorsun tarzında ergence bir yaklaşımdan ziyade, benim hayatımda bulunan herhangi kişi öyle çocukça artistlik taslayamaz bana, ondan...

Ah yeniden başlamak, insana yeni bir tarz, bakış açısı falan her şey paket halinde geliyor; şu sıralar dinlediğim müziklerden haberim dahi yoktu eskiden, yeni kelimeler de öğrendim yabancı dilde; o çok kullandığım "Kadınlar..." deyimi "Femmes..." demekmiş mesela, bakmayın bu yazıyı da öyle bitirirdim ama en azından henüz sonunda üç noktayla değinilecek bir kadın hissedemedim...

Selametle, adios...

Bu sabah, hem de duştayken gibi yersiz ve münasebetsiz bir anda aklıma yaşanmış tek bir kare yansıdı ve dedim "Mantıksız nefret"... Bahsettiğim kare en azından şimdinin şartları için özel bir an olmadığından onu sizinle paylaşacağım ki anlayın. Malum olan ama olmaması gereken de birinin benden aylar önce yaptığı bir şey için hiçbir etkim olmaksızın özür dilediği an, ha bir de onun yüzünü son gördüğüm, vedalaştığımız o boktan ama anlamlı da olan an...
Bu sabah aklımdan geçenler aynen "Bende bu etkiyi yaratacağını bilerek-bilmeyerek, isteyerek-istemeyerek bir şey yapmış, bu benim için çok kötü bir şey tamam, affetmem de tamam, ancak nefrete de değecek bir davranış değil bu. Hem nefret etsem, sırf o nefret var olduğu için bile geçmiş benimle olacak..." tarzı cümlelerdi. Geçmişte yazdığım yüzlerce şiir ve vesaire mi? onlar da kalıversin; yok edeyim demedim geçmişi, cok azını ben oluşturuyor olsam bile neticede benim, sevmemiştim falan da diyemem, bu da kendime ihanet olur bence...

Ben mi ılımlıydım yoksa su mu ılıktı kestiremiyorum, beni düşünmeye sevm eden bir diğer şey ise bu mantığı neden daha önce kuramadığımdı; belki de öncelerinde olay ve hisler fazla sıcaktı, bugün soğudu, belki de o suyun içinde; aradan seneler geçmişken yani, hadi 2012 desek takriben 5 senede neticelenmiş, ne aşk hikayesi ne trajedi, sadece yalın bir benlik öyküsü bu da işte...

Hepimiz elli yaşında adamlarız artık, hadi neyin çocukça olup olmadığını ayıramayacak birer ruhtayız, ama neyin zaman kaybı olduğunun farkında olmalıyız...
Harbiden büyüdük, zannımca bunun adı olgunluk, yaşlarımın ortasında gibiyim, yetişkin gibiyim; bunda payı olan bir şey de çoğu kişinin şuan söz etmekte olduğum şeyi yapamıyor olması. Geçmişe arasında bir husumet olmadan başka bir yaşama kusursuz kucak açmak, buna cüret etmek, geçmiş hırslarından arınmak. Buradan olay bir itirafta da bulunayım madem; bu hayatta nefret ettiğim bir iki p*ç kurusu vardı (o kadarını da diyelim artık, kızmayın) bu vesileyle onları affetmemiş olsam da artık kin tutmuyorum, iyi zerre bir şey hisetmeyeceğimden de emin olabilirsiniz ama en azından öfke biriktirmiyorum, bu günden itibaren. Yeni bir aşk? Belki mümkündür...

Yani benden haberi bile olmayan birine hüzünle karışık bir nefret duysam ne olacaktı ki sanki, hiç. Hala içim kızgın ve sabahki düşüncelerim tıpkı bir sarhoşluk edasıyla geçip kayboluyor gibi, kestiremiyorum. Nefret etmesem sineye çekmiş olacağım kanısındaydım ama olmuş bitmiş şey işte, oraya çekeyim, buraya çekeyim, sündüreyim ama bir şey değişmezdi...
Artık mantık sahibi papyonlu çocuklar olmamızın vakti geldi, hüzün çoktandır gerideydi zati, artık nefret benzeri duygular da bitti...
Kovboy sahalarda olağan müthişliğiyle, eski hikayeden arda kalan bütün iyi yönlerinden fazlasıylayken kötü yönlerinin zerresiyle dahi değil, seneler içindeyse kendini oldukça geliştirmiş vaziyette, boşverme hususunda bile. (gerçi buna boşvermek değil, bağışlamak dahi denilebilir geçmişi) An itibariyle sevgili dostlar, geçmişle bütün hesaplar kapandı; ha zaten kapalıydı ama ara sıra akla gelmeler, düşünmeler falan vardı onlar da kelebek olup uçtu, buna dair iki lafı paylaşmak istiyorum sizinle;
1-Yesinler birbirlerini.
2-Koy g*tüne rahvan gitsin.

Unutmadan, reggae müziğin, Sattas'ın ve Orçun Sünear'ın da bu konuda katkısı büyüktür...
O zaman ne diyoruz? Satta Man! (Boşver, salla manasında)

Ne aşina olduğumuz basit ve de mazmut bir cümle, duruma göre yer yer Mahmut da olabilir. Garip, yazarken bir an için kendimi Ntv'deki hava durumu sunucusu ile bir tuttum; gerçi benim meridyenler onunki gibi nizam yüklü değil de, daha çok bir gelinin kolundaki bilezikler gibi oluyor şu vakitlerde. Hayatında hiç fincan böreği tatmamış biri olarak bu konuya "Ekmek bulamıyorlarsa fincan böreği yesinler" diyip şuh bi'kahkaha atarak da değinebilirdim ama yakışık almaz...

Bir kere kelimedeki samimiyete bakar mısınız, börek ya; siz hiç ingiliz kraliçesi Elizabet'gillerden herhangi birini beş çayında "Gız bu da böyle gitmiyor tek başına!" diye bir tabak su böreğini gömerken gördünüz mü, göremezsiniz tabi, eminim onun da gözü o an hiçbir şeyi görmezdi...
İnsanlar sabah akşam bir kasıntı bir bi'şeyler, normal olan da bu zaten; ama Evden Mahmut olarak çıkıp Pavarotti'ye dönüşmek de biraz tuhaf... Yılların yazık ki daha ölememiş geyiği evde şöyle, mutfakta bilmem ne, sokakta şöyle böyle olayını Türk toplumu hep fazla abarttı, ergenlik olsa gerizekalı gazete yazarlarının kafasındaki bilim anlayışına göre dersin kimlik arayışı falan, hadi yaşlıya da andropoz diye itelersin; ama her akşam aksatmaksızın ve büyük ciddiyetle meyve-soda ikilisi yapan güzel abim bile birilerine başka gözükmek için Nusr-et'de yer bildirimi yapacak kıvama geldiyse hakikaten vay halimize...

Bu fincan böreği geçen cümleye o yüzden hastayım anladınız? Bi'kere "Bilmem kim bey akşam yemeğinize aperatif olarak..." diye uzun uzun gevelemektense direkt "Akşama..." demek (var demeye dahi lüzum yok) daha bir tanıdık; kış gelir gelmez röbdeşambr giymekten daha nazik bile...
Eskide hep bir saflık vardı, bunu da sömürmek ayağına vintage olayını çıkarttılar mesela, bir bakıma da iyi oldu aslında, adama öz dedesinin öldürsen giydiremeyeceğin kazağını üzerinden çıkartmıyor...
Akşama fincan böreği bizim özümüz, bir dönemin sosyoekonomik analizinin tek cümleye indirgenmesidir; böreğin tek öğün yenmesi ve fincan gibi küçük kalıplar ile yapılma çabası un ve hamur maaliyetinin insanlarda kurduğu baskıyı değil de neyi sembolize eder? İşte masal dinleyen çocuklar o an bunu aklından geçirebilse dünya çok güzel bir yer olur masal masallıktan çıkıp çocuğun imkansıza olan direnci artar, hiç bir şey olmasa batıya batıyı methedeceğine idealist öngörü sahibi olur, Atatürk gibi belki...
Aşağılık kompleksli toplumun modernizm yaftası altında sürünmesini düşünmek beni harbi acıktırdı doğrusu, gerçi ben akşam da bir şey yemedim. Kendimize bir yakıştıramadığımız kendimizin de bir başkası olma hevesi kurusun inşallah en başında ve sen ben olarak bu yazıları yazıp okumayı sürdürelim; evvela samimiyet ve mutlak romantizmle. Bu arada Türk erkeği neden romantik değil sorusunun cevabı da bir papatyadan koku beklemek kadar kolay; zira yanlış olan sorunun kendisi, bacım Türk erkeği romantik de, sen romantizmi bir titanik pozuyla falan bağdaştırmazsan...
Çok mu beklentimiz var karşıdan ne? "Fincan neyimize yeter, illa kol böreği!" kafasına da bir son artık be!..

30 Ağustos bugün, fincan böreğini duyup da yememiş nesillerin genç olup bayram kutladığı gün; yazı bir neticeye varamadı da sizler aradan pay edinin...

Hayat... Yani ne bileyim, sanki herkesin okulu dokuz günlük bayram tatilinden sonra 19'unda açılıyorken bizimkinin 5'inde açılıp müfredatı yetiştiremeyecek olması kadar hayret verici. Evet bebeğim yalnız duymadınız zinhar okul fevkalade açılıyor. Okulun edebi açıdan yazmaya değer bir olgu olduğunu düşünmüyorum kendi çapımda, umarım ki bu da değişir; bugün bunu yazıyorsam sizleri kendi iç sıkılganlığıma dair birer araç olarak görmem değil, bilakis amaç niteliğindesiniz, bu gece bahsetmek istediğim şu;

İnsan okulu özler mi? Yani birilerinin emri ve idaresi altında bir başkalarıyla zorunlu olarak bir arada tutulmak dolayısıyla muhattap olunması beklenen ve bundan da hoşnut olan bir yapının yetkisindeki sürekli "üretim" adı altında bir çaba ile ve çeşitli kıstaslar dahilinde kişinin bir şeylere zorlandığı, çıktığında taş çatlasın atom mühendisi olabileceği, en azından ülkemiz dahilinde kamu yahut özel fark etmeksizin, ilgi ve yönelimlere bamılmaksızın tabldot gibi dümdüz bilgilerin servis edildiği, üstelik insiyatif kazandırmadan bile pişkin pişkin kişilerden başarı olarak adlandırdıkları yüzdelik değerlerin ve birbiriyle yarışın beklendiği ve bin yıllık klişe "kuşu yüzmeye, balığı uçmaya zorlamak" değiminin de yazık ki ziyadesiyle geçerli olduğu, sadece rakam odaklı ve size rakam ile değer biçen o dört duvar arasından söz ediyorum tabiki...
Bunun için gerçekten de bir nedeniniz olmalı, ya bu bahsettiklerim birer yalan olmalı ya da oraya gitmenize değen dost yahut aşk gibi insanlar yahut durumlar vesaire. Demek ki okul özlenen bir şey değilmiş, anca insanlar, durumlar, oradaki yaşantı ve hadi hadi ordaki ayrı benlik; okul kendi başına, başlıbaşına sevilip değer verilebilecek bir kavram hiçbir zaman için olmamıştır...

Şimdiyse sizlere okulu okul yapanı izah edip bi'mukabele de olsa sevdiğimi kanıtlayacağım; okul kesinlikle bu baştaki karalamalarımın tamamı hatta abartısız çok daha fazlası olmasına karşın aslında ilginç bir psikolojik eğilimdir, 21. Yüzyıl genelini incelediğimizde okulun bireyin kendi olumlu olumsuz çizgilerini belirlediği yer... Falan filan. Okulu ne açıdan sevdiğime gelecek olursak da insana muazzam bir tasarı sunmasıdır, rock yıldızı olmak gibi mesela, her mekan kişinin tarzı ile birleştiğinde kişi kendi o haline bürünür fakat atıyorum benim okul halim, yani öğrenci Alptuğ, ben çok önceden beri bunları düşürdüğüm için başta söz ettiğim ilgi, yönelim ve duygularını okul profiline harmanlayacak öngörüdedir; uzun lafın kısası okulu bir yönden seviyorum çünkü onun da her sistem gibi zaafları var ve ben bunların bilincinde olup, altında ezilmeksizin kendime uydurabiliyorum ki buna orta yolu bulmak deniyor, sonuçta ise olan bitene genel öğrencilerin aksine ben yön veriyorum; okulun kültür vesaire kısımlarını alıp, kendini sınırlama benzeri kısımlarını atarak düşüncelerimi böyle kuş gibi yapıp uçsuz bucaksız bir gözlemle özgün bir tarzı en iyi burada yakalıyor, herkes biraz yabancı biraz tanıdık olduğu için burada muhafaza edip kendimle ve toplumla bir ilüzyon köprüsü kurup emniyet de sağlıyorum, işte okulun sağlamaya çalışıp zıt olduğu"kendini geliştirmek" budur. Sen birine neyim dersen osundur ve özgürlük bu, bense bunu bir adım ileriye taşıyıp hiç bir şey söylemiyorum...

Yine de pek kimse oturup bunu yazacak kafa ve özveride değil, o yüzden onlar okulu özleyebilirler bir mahsuru yok...
Ben niye mi özlemiyorum, emin olun benim odam bile daha fazlası ve bu benle de alakalı, okul olsa da olmasa da dışarıdan göründüğüm gibi boşa vakit harcamıyor, ummadığınız anda her şeyi düşünüyorum; zihnimin okuldan tek farkı ihracat yerine italat hatta aynı anda imalat yapması, sadece bilgi değil duygu ve davranışı da...

Okul sıkıcı, benim fikirlerimse alevli poi gibiler ve de okul her şeyi belli ve ortada kılarak düşünme şevkimizi çoktan kırdı zaten, onu düşünecek denli özleyemeyiz...😎

Ruhlar geçip gidiyor içimden, insanlar öyle, biraz düşünceler. Düşünüyorum da, acaba insanlar, nasıl desem; (işte tam burası için aklımda mükemmel bir cümle vardı ama unuttum, bu yüzden vasat devam edecek bu yazı) yani onlar, oncasından hiç değilse biri, bana karşı bir şeyler hissetmeye teşebbüs edecek olup cesaret gösterememiş midir. Zira hepimiz, evet tamamımız karşımızdaki bize kelimenin tam anlamıyla "hırlarsa" diye sakınıyoruz hisleri, cümleleri ve kalan her şeyi ve orantısız miktarda geçip gidiyoruz ve insanlar buna burnunun ucundakini görmemek diyor ama bence adı sadece çekince; işte insanların da hayatımdan zamana özenircesine sessiz sedasız akıp gitmeleri pek hoş değil, yeni bir dost arıyor insan bazen, lazım geliyor bir ses seda, yeni bir şeyler ve de şu klişe tweette bahsi geçen türden bir ruh hastası belkide...

Her şeyi bir kenara bırak sadece insanların benim hakkımda oturup düşünüp düşünmediğini ayrı bir meraktayım; ilk kez gördükleri bu adam hakkındaki ilk izlenimleri, eğer duyuyorlarsa da her türlü hisleri. Hep söyledim ve yine; biri bana anlatsaydı da ben bu kadar konuşmasaydım, o kadar çok şey bilmediğimden bildiğim her şeyi anlatma çabasında olup olmadığımı düşünmek neredeyse bir elzem halini alırken tek yaptığım burada kimin okuyacağını bilmediğim ama okuyanların hepsinin sıkılacağından emin olduğum bu yazıyı yazmaktan başka bir şey değil. Korkunç olan da bu değil midir? Aptal bir yazı yazmaktan daha ideal bir durum olmaması, hiçbir şeyin bu hissi karşılayamaması; belki hayatımızda biri olsaydı falan, o da nereye kadar dayanırdı meçhul tabi...

Bu gördüğünüz geveze yazar, nam-ı diğer mösyönün hayatı evden okula okuldan eve yazdığı yazılar, bugün bu adamı okuyorsanız ve sizden bir parça taşıdığını düşünmüyorsanız eğer, size bunu zaman kaybı olarak gördürmeyen şeyi bana da söyleyin benim ihtiyacım var. Siz okur basar gidersiniz ama ben hep bu kafayla iç içe, alt alta, yan yana ve ard ardayım...
Bu kötü bir şey değil, hoş olduğu zamanlar var mı derseniz bimukabele, sinir bozduğu zamanlar herkes kadar. Peki ya işe yaradığı zamanlar? İşte bilmediğim, öğrenmek istediğim şey bu...
Bir gün olur da bu adamı severseniz, edebiyattan bıkmamayı göze almanız gerekir, sadece bu...

Çok da şey yapmamak lazım derler hep, bunu sizi düşünenler de, laf söylemek için orada bulunan lüzumsuzlar da, umurunda bile olmadığınız ancak sanki sizi dinlemek zorunda hisseden kasıntılar da ısrarla söyler. Şimdi hangisine göre şeyedesin bunu dimi; biri diyecek söz bulamıyor, diğeri ise buna gerek dahi duymuyor...
Şuna geleceğim; içinden gelmiyorsa bile teselli mi avuntu mu her ne zıkkım etmeye niyetliysen bari biraz özen göster be insan, daha yaratıcı olabildiğini bilmekteyiz. Zira bu cümleye maruz kalan insan ne hissediyor biliyor musun, çürümüş yumurta ve bozuk balık gibi; bu bayağı "Sen öl ya, etkisiz elemansın zaten, bir halt mı yiyebileceksin sanki!" demek gibi, zift bir şey, bir de omuzuna vur da ilahi vazifen tamamlansın...
Hem kimse inanır mı ki konuşup ettiğinde faydalı olabildiğine sanki., herkes yetmeyeceğini bilir muhakkak da inannak ister; karşı taraf da böyle ister çünkü, ayrıca o anki kendine kıyasla daha inançlı, umutlu bir kimseyi...

Benim size tavsiyem kardeş, öyleymiş gibi durmaya yorulmaktansa açıklamalı yahut sessiz sedasız basın gidin, sırf gece başınızı yastığa az daha rahat koyun diye hiç gerek yok bu boş laflar kalabalığına...

Çok şey yapmayıp ne edeceksin, sigara mı yakacaksın, içki mi içeceksin sanki, laf işte; sizi bilmem ama ben yanımda biri üzgün, kızgın bilmem neyse onuçaresiz köpekler gibi teselli etmem, hatta kontrolüm dahilinde yangına körükle bile giderim; çünkü o adam o gün iyice acısını, hüznünü bir yerlerden çıkarsın ve çıkara çıkara anlayıp ertesi gün daha başka biri olsun diye. Kötü hisseden birine en masum duygularla anlatmak, tavsiye vermek bile kimi zaman böbürlenmektir, boynunda tasma hatta gurur kırıcıdır... Bana öyle bakmayın ben o kadar kötü hissettiğimde genelde yalnızdım; ha bu arada tecrübeyle sabit bir detay daha, bu durumdaki birinin yanında olmak istediğinizde sizi kovarsa şayet ne kızın ne üsteleyin, çoğu zaman sizinle de gerilmemek için yapılan bu hamlenin sonucunu tersine çevirmeyin...
Çok da şey yapmamak diye bir fiil düşündüm de, ne kadar samimiyetsiz hatta hain bir fiil, insanın ardından kuyusu kazılıyormuş gibi; önceden bana çok söylendi lakin o zamanlar bu etkiyi vermiyordu nedense, şimdiyse hiçbir şey olmayışına karşın aklıma geldi...
Ben hep beklerim tanıdık tanımadık biri bana bir derdini döksün, çünkü bir çift ölü göz dahi parlamaya yeltenince huzur buluyorumm, kendimi unutuyorum ve bu muazzam güzel vir ilaç bana...

Aslında olayın temeli nedir biliyor musunuz; günlerdir sanki birinin yanında olmam gerekliymiş, yanında olanlar bahsettiğim gibi eline yüzüne bulaştırıyormuş ve yalnız ben anlayabilirmişim gibi, gerekirse saatlerce orda olup tek kelime etmeksizin bekleyerek, ya da benzeri şekinde...
Çok da şey yapmak lazım yanisi, bayağı bir şey yapmak, üzerine falan titremek lazım ki yaşadığımız şeye hayat adını vermek konusunda da tereddüte düşmeyelim...

Bir dost bir post...

Dışarıda bir aile, altımda bir sandalye, önümde cam bir masa ve üzerinde telefonumla şuan bu yazıyı yazmakta olduğum tabletim, arkasında bardak, arkasında duvar, duvarın solunda 17'sini gösteren takvim ve sağında hemen altında uzun, palmiyemsi bir çiçek bulunan duvar saati, çiçeğin yanında da dönen bir vantilatör... Her şey normal, her şey yerli yerinde, sıradan, hep olduğu gibi, sanki zamanın akmasının saatteki yelkovan ve akrebin yer değiştirip vantilatörün yön değiştirmesinden başka sağladığı bir şey yokmuş gibi bütün nesneler rahat, yoldan geçen arabalar ve de kaldırımdan adeta akıp giden, hakkımda hiçbir fikri olmayan ve çoğu zaman buraya dönüp bakmayan, yazdıklarımı okuyorsa dahi kendisinden bahsettiğimi düşünemeyecek ölümlülükte insanlar belki de, çocuklar, hayvanlar, diğer şeyler... Her şey normal ancak bu normallik fazla değil mi? Değil tabii ki, benim asıl merak ettiğim Polatlı'nın il olup olmayacağı. Şaka bir yana cidden bu normal, sadece bana bunun normal gelmemesi biraz kötü, duvar boyasındaki girinti ve çıkıntılardan ortaya suret ve silüetler çıkartabilecek denli de yalnız olmamalı insan, yani ruhen ve kalben...

Ne yaptığımı düşündüm, insanın yazıları belli bir rakamı aşıp artık bambaşka yönlere bakarken bile kusursuz yazabilince yazdığı şeyi kaydetmesiyle silmesi arasında çok ciddi bir fark olmasını arzu ediyor, bu sandığınız kadar tuhaf bir his değil. Normal algım değişene kadar hayatın akıp gitmesini detaylarıyla gözlemleyemem, tam da bu virgülü koyduğumda bütün bir yazıyı silmeyi düşünmüştüm aslında ama şuan virgülden sonraki bu itirafı yaptığım için kalmasına izin veriyorum diyelim. Yazacak gerçekten de bir şey yok, sol arka çaprazımda mini buzdolabının üzerinde duran akvaryumda bi'sürü balık vardı ve çoğu öldü, bazıları da onları yedi bunu mu yazayım yani? Masada içilmemiş bir bardak kola olduğunu fark ettim şu anda, kimsenin bir şey demeyeceğinden de adım gibi eminim ama diyete ihanet edemem, etmem...
Hadi ama itiraf sırası sizde, zannımca çoğunuz bu yazıyı da bir şekilde nereden aşka bağlayacağımı düşünüyorsunuz, çünkü ben de öyle düşünüyorum; sorun da bu zaten, bağlanmıyor, bağlanacağı bir aşk yok, bu sıradanlığın önüne geçebilecek, tabloların kendiyle ardını aynı anda görmeme imkan tanıyabilecek bir aşk yok... Kimileri buna özgürlük diyor, yapmak istediğin bir şey yoksa, yapmak zorunda olduğun bir şey olmayışına karşın bile buna ne derece özgürlük denebilir? Bilmem kaç metrekare bir sigorta bürosunda özgür olsam, hatta tamam onu da geçtim, param var mesela dışarı çıksam gezip tozsam bilmem ne yapsam, inanın kimse buna bir şey demez ve şükranla dahi karşılar ancak ne hikmetse ben tüm bunlarda bir türlü bulamıyorum özgürlük vasfını...

Bu uzun ve sıkıcı yazıyı okumasanız da olur, konuyu şuraya bağlayacağım; özgür olmak belki de bir ruhun, aklın ve kalbin içinde, bir insanın her şeyinde kaim olarak kendini bir başka yerde, başka birisinde, başkasıyla, başka şekilde, başka biriymiş gibi hissedebilirken tam şuan olduğun kendini de yaşamaktan geri kalmayıp yetmezmiş gibi birine de aynı senin onda ve onunla olduğun gibi seninle bütünleşme imkanı vererek cismi bütün vasıfları ihlal ederek bir manada evrene karışmayı aynı anda yaşamak, yaşatmak, daha ok da yaşanılır kılmaktır, "her şey" dediğimiz ölçütün vuku bulmasından doğan ilahi huzurdur. Muhtemelen bu yazdığım cümleyi bir daha okumam gerekecek ama gerek mantık, gerekse inanç olarak kendimden zerre şüphe duymuyorum...
Tüm bu süre zarfında mı? Ben güzel bir teoride bulundum ve saat hala çalışıyor, vantilatör hala dönüyor, kola hala orada ve içmedim; yalnız mıyım? cismen evet, medeni durum olarak da evet, birini kalbimde hissetmek olarak da evet ama birilerinin yazılarımı okuduğu istatistiklerinin doğru olduğunu düşünmek gibi riskli bir ihtimale dayanarak dahi olsa birileriyle duygu, düşünce hatta daha büyük olguları paylaşıyor olarak hayır, en azından sanırım...

Son teorimi de ortaya atıp gidiyorum tamam;

Aşk normaldir, özgürlük normaldir, özgürlüğe aşk duyulabilir, aşk insanı özgürleştirebilir, aşkla özgürleşmek normaldir, normalleşmek de özgürlüktür, depresif birini normalleştiren şey aşktır mesela, aşık birine aşk hem normal gelir hem de sıradan gelmez, sıradanlıktan kurtulmuş bir normal özgürlüktür, değişkenlik canlılıktır, aşk canlılıktır, özgürlük canlı olmakla mümkündür, canlılık ve yaşam canlının normalidir, aşk hormonel bir süreç değildir ama hormonel bakımdan yaşam ve canlılık sergiler, refaha katkı sağlar, refahın olduğu yerde özgürlük de var demektir, olması gereken normal de budur, kaldı ki irade özgürlüktür, özgürlük ve aşk insana mahsustur, aşk iradeye dayalı değildir ancak irade aşka dahildir, hayal gibi, hayal bir iradedir, hayaller normaldir ve onlar da insanlara mahsustur vesaire vesaire; tüm bunlara dayanarak aşk, sizce nedir?
(Dip not; yalın olarak aşk olgusundan söz ediyorum, o yüzden aşık olduğunuz kişilerin davranışlarından ötürü olan acılarınız bu kapsama girmemektedir.)

Uyanmak farz mıdır? Hayır bilinçlenmek değil, bayağı bildiğimiz en berbat halinle uykudan uyanmak. Hayır konuyu şuraya getireceğim, gerçekten niçin uyanırız? Tasavvufta hayat gayemiz için, peki başka?

Her insan aklından geçirmez mi derdim ama evet geçirmez, lakin ben her sabah o gün farklı bir olay, tesadüf diye bi'şey yoktur lakin tesadüf gerçekleşsin diye uyanıyorum, yani sanırım; her bir pazartesi, salı, çarşamba, perşembe, cuma, cumartesi ve pazar belki bir öncekinden, ya da diğer günlerden daha farklı olur kafasıyla; klişedir ama imkansız değildir, olur ya hayatının insanıyla çarpışırsın, pek birine çarpacak kafam yok gerçi, olsa olsa yere takılıp kafayı gözü yararım. Belki birinin gülüşüne denk gelirim yazdığım mısralarla, gülüşümün güzel olduğu yok ama es kaza göz yanılmasıyla biri etkilenir, yakışıklı olduğum söylenmez ama birinin bilinci yerinde değildir de öyle gelir ve mutlu bir birliktelik falan başlar diye. Neyse...

"O gemi bir gün gelecek." cümlesiyle büyümüş biri olarak her an, ordan burdan az çok ihtimaller türeterek geçen bir ömrüm var...

Tam anlamıyla ummak olmasa bile her bir gün şakayla karışık olsa dahi aklımdan geçmeyi ihmal etmedi bu düşünce, aslında çok da ciddi geçti ama şakayla karışıklaştırmaya yönelik bir çabam vardı çünkü gerçekleşmezse kötü hissedebilirdim, hayal kırıklığı diyorlar buna. Hoş, öyle falan olmadı, her gün düzenli olarak belirli umutlar edindim kalktığımda, biriyle karşılaşmak, tanışmak, etkilenmek ama dana önemlisi güzel izler bırakmak adına, ancak hiçbir gün de olmayışına karşın bir sonraki gün yine tam olarak aynı kafadaydım, işte bunun adı istikrardır, bunun adı beklemektir, kısmen aşktır ve delilik olmasa bile, olabileceğine dair keskin bir delildir...

Her gün böyle bir beklentiyle kalkan insan, buna dair hiç de ufak olmayan şüpheler barındırmasına karşın fevkalade de motive ise üstelik; nereye kadar gider bu? nedir yani bu işin sonu? En son kaça olur? Yani demem o ki bu kişi ölüp gittiğinde ardından "Aptal bir beklentiye kapılmış çaresiz bir adam" tarzında bahsedilmemesi için ne gerekir? Daha önce de bahsetmiş olmam muhtemel bir adam varmış bizim buralarda, elinde kırmızı bir gülle dolaşan yaşlı bir ihtiyar, hatta bazen bazı kadınlara verirmiş o gülü, çeker gidermiş; deli mi oluyor şimdi bu adam? hem de çoğumuz her gün tanımadığı bir hanfendiye gül verecek kadar nazik kimseler olmadığımız için sadece. Çok merak ediyorum onun hikayesini, hatta kendisini de öyle, ama ölmüş diyorlar; belki o da aynı benim gibi beklemiştir diye geçiyor aklımdan, hatta sonra benden daha akıllıca davranıp "Eli boş beklenmez" diye gülle beklemiş, hatta ve hatta "Belki de ilk adımı benim atmam gerekiyordur" diye gülleri göndünden geçenlere verip yaşlanmıştır...

Hatta durun biz biraz daha ileri gidelim; belki de o benim gelecekten gelmiş halimdir, zamanda bir mallık yaratmasın diye bana kendini hiç göstermemiştir, bu da demektir ki benim arayışım nihayete ermemiştir. Olsun, eğer o bensem bile biliyorum ki kimi gül verdiğim insanların belki en kötü günüydü ve o günkü tek tebessümleri bendim... Görüyorsunuz işte, bu bahsettiğim öyle bir beklenti ki insanın zamanda yolculuğa dahi olağanmış gibi yaklaşmasına imkan tanıyor. Zararı yok, bu sadece biraz umut, biraz hayal gücü, biraz da beklerken zamanı geçirmeye yönelik bir düşünce hepsi bu. Beklemek sınırlarını aştırıyor insana, bilmediği ve olup olmadığı belli olmayan bir şeye değin sabretmek her gün, gece ve sabah...

Şaka bir yana gerçekten inanıyorum, aşka inanmayanlar bile gerçek aşkı bulmuşken, ben de hayatımın aşkını bulacağım, arayan buluyor zira, evet buluyor...
Eee madem bu yazıyla iyice bir tazeleniverdi umutlarım, bu gün ve her gün ziyadesiyle beklemeye varım, geldiğinde mi? Ona dair bir kısmını "Gelse", "İnce Detaylı Hayaller Bölüm 1" ve pek çok yazımda da yazmıştım. Bölüm iki? onu da geldikten sonra beraber düşünürüz diye yazmadım işte...

Umarım ve inşallah ile,
Bekliyorum sevgilim,
Elin boş da, gözün yaş da olsa gel...

Ben artık harbiden anlayamıyorum var ya sayın müsteşarım, birinin iyiliği için, evet tamamen, kelimenin tam anlamıyla bunun için yapılan bir şey nasıl aynı zamanda onun kötülüğünü de barındırıyor anlamıyorum. Kızgınken, sinirliyken, öfkeliyken "akıllıca" davranmak gerekiyor mu harbiden? Hem insanlar da anlar mı sadece onlar için yapılmış masum bir çaba olduğunu, onlara karşı bir zararı olup olmadığı ihtimalinin onların düşündüğü gibi olmadığı ihtimalini de bir kez olsun geçirir mi aklından?

Şu hayatta hakikaten çok değer verdiğim insanları saydım geçen de, 20'ye ulaşmıyor, akrabalar, arkadaşlar, tanıdıklar dahil 20'den az insan. Bu insanlara karşı olan bir şeye onlardan daha fazla tepki göstermem çok mu kötü sahiden, ne alakası var diyeceksiniz ama bencillik mi bu? Hayatımda gözümden sakınacağım yirminin altında insan var, onlar için bir şey yapmaya çalıştığımda çarkın yine bana dönebilmesi adaletin mi bir içeriği yoksa? Eğer başka bir düşüncem varsa tamam, onlar üzerinden kendimi tatmin ediyorsam tamam mesela ama öyle değil, öyle olmadığını kanıtlamam için ne yapmam gerek? Çok soru sordum di'mi, hiç cevabım yok zira...

Onlar haklı eyvallah, ben de biraz fevri biraz hatalı ama öfkeden; yirmiden aşağı insan diyorum size, hepsinin içimde apayrı bir yeri, bu kadar az insanı bile mutlu edemeyecek, gözetemeyeceksem falan ben ne diye varım ki? Öfkeleniyorum çünkü bu bana yapılmış bir yanlış gibi, kimden gelirse gelsin herhangi dostum, arkadaşım, değer verdiğim birine gelecek en ufak tehdit, tehlike ve zarar beni öfkeye atıyor. Ben, sadece ama sadece bu öfkenin nedeninin bilinmesini, bu öfke hakimken yapılabilecek ufak yanlış hesapların göz ardı edilip bana karşı kullanılmamasını istiyorum hepsi bu, kötü biri değilim zira, mütemadiyen yanlış taraflardayım, öfkelendim, yanlış yaptırımlarda da bulunmuş olabilirim ama sevgiden, belki de bir başkasının hatta kişinin kendisi bile bunu yapmayacağını düşündüğümden, ya da yalnızca sevgiden...
Anlamıyorum aklımdan geçenin onda birini dahi yapmamışken, örneğin bahsi geçmeyen kişinin gıdısında yuvarlak bir delik açıp dilini aşağı çekmemişken mesela; bu kadarını dahi düşünürken, düşüncesiz konumuna nasıl düşüyorum? Çok seviyorum insanları, belki korumacı yapım biraz yüksek, biraz da farklı tondan çalıyorum, olan biten yalnızca bu...

Öte yandan hayatım boyunca pek çok hikayenin kahramanı ve izleyicisi oldum, sorun şu ki birilerinin bir halt edip yanına kar kalması, çekip gidebilmesi beni yemin ederim öldürüyor ama daha fenası da onların düşüncelerini düşünmek, paçayı sıyırdıklarını, rahatladıklarını ve yaptıkları kötülüklerden zevk alışlarını düşünmek... Öfkem biraz da budur; kapanmamış hesaptır, bu mesele olmasa bile kendi eski, çok eski kapanmamış hesaplarımın sanki bana her an onlara olan borcumu ödemem için hatırlatma yapmasıdır, başkalarının bunu yaşamasına engel olmaya çalışarak sindiremediğim geçmişi susturma çabamdır. Sessiz kalan, etkisiz eleman, işe yaramayan, güçsüz olmadığımı ifade edişim bu şekildedir, herkesin başkadır, benimki de böyledir...

Sözün özü; herkesin kafası rahat olsun, hak eden ettiğini bulsun da biz hatalı, düşüncesiz vs. de bilinebiliriz mühim değil, git denirse de gideiz sorun değil, razıyız görev yerine gelsin...

Açarız 20'liği, 20'lik dişler dökülene kadar içeriz olmadı. Baba da şarkıda diyor ya "Hata benim, günah benim, suç benim", her ne kadar fevkalade iyi bir amaçla bile olsa kabul ediyorum, hepsi benim...

11.08.2016

Gelmeyen kadının dikkatine,

Sayın hanfendi,

18.03.2000 tarihi itibariyle başlamış bulunduğum "Gerçek aşkı aramak" görevinden 11.08.2016 tarihi ile istifamın kabulünü ve gereğinin yapılmasını arz ederim.

Firmanızda çalıştığım sürenin kişisel ve profesyonel kariyerim bakımından olumlu sonuçlar da doğurduğunu göz ardı etmeksizin, teşekkür etmek isterim. Lakin söz konusu başvuruda bulunma gerekçemi de bilmenizi de isterim.
İşe başladığımdan bu yana yani 17 senedir siz gelmediğinizden ötürü görevim olan gerçek aşkı aramayı, bir anlamda da sizi arayıp bulmayı başarıyla tamamlayamamış olduğumdan giderek motivasyon düşüklüğü, umutsuzluk ve görevimin kutsallığına değin inancımı kaybetme belirtileri göstermeye ve yalnızlaşmaya, içime kapanmaya, belki biraz da pasaklılığa başladım.

Bu kadar resmiyet yeterse eğer, sen gelmedin diye ben hem senin geleceğine, hem aşka, hem doğru dürüst sevilmeye falan filan her şeye kuşkuyla bakmaya başladım, oysa senin için "Gelse" diye bir yazı dahi yazmıştım. Bu kuşku beni öldürüyor farkında mısın? Senin olup olmadığın, yani bir anlamda da karşılaşıp karşılaşmayacağımız ve eğer olacaksa da bunun nerede, ne zaman ve nasıl olacağı, ancak daha çok da bu gerçekleştiğinde nasıl farkına varacağımı sonsuz ihtimale bölüp ayrı ayrı düşünmek beynimi ağırtıyor, ağrımak değil bak ağırmak diyorum...
Hani dedim ya "Gereğinin yapılmasını arz ederim." falan, aslında benim istifa etmek istediğim falan yok, bu hayat Alptuğ Dağ'ın hayatı ve kendisi, daha doğrusu nacizane bendeniz için bu hayat iyileriyle kötüleriyle vazgeçilmez, aşk benim etim kemiğim artık, ben olmuşum aşk; ama artık gelmen gerek, mevzu giderek daha da mühim bir hal almakta zira, orda gerekten kastım da gelmendi ayrıca, evet bebeğim artık gelmen gerek, gelmen ve benim bu görevi bitirip her şeyi yoluna koymam, neticesinde sana karşı yeni bir göreve atanmam, o da seni mutlu etmek, seninle bir yuva kurmak gibisinden bir görev, büyük bir görev...

Biliyorum sizin elinizde değil, kızmıyorum da, belki biraz sitemkarım içten içe fakat bu da benden değil bizatihi bilinçaltım. Beklemeye değeceğinizin farkında olmam, geleceğinize olan inancım bu denli azalırsa baskın gelmemeye başlayacak ve kaskatı kesilecek kalbim, bununla da kalmayıp kötü bir adam olacağım belki biliyorum. Çünkü öfkeleniyorum, mesela bir hırsız, cinayet, tecavüz haberi gördüğümde öfkeleniyorum; herkes öfkeleniyor, ama benim nefes alıp verişim, kalp atışım değişip ellerim titriyor, aklımdan tonla işkence, dayak ve öldürme sahnesi geçip içten içe zevk alıyorum, geçmişteki bazı insanlara karşı da böyle bu...
Ben buna kendi kendime karşı koyamam, bundan birine bahsetmeye kalksam beni agresif nitelendirir belki ama benim ne kadar da pamuk olduğumu sen bilirsin, en azından bileceksin; sen gelmelisin ki ben seni severek bu nefsi bastırayım, olmak istediğimden öte olan, zaten olduğum o adamı tamamen gün ışığına çıkarayım, evet o hiç sevmediğim gün ışığına...

Beni anladığını umuyorum, bu arada bir istifa mektubu için illegal derecede uzun oldu bu yazı; lakin n'apıyım, senle pek konuşma fırsatı bulamıyorum. Gerçi bu konuşma diyalog değil monolog, ayrıca sesle değil yazıyla yapılası da büyüyü bozuyor gibime geliyor ben pek anlamam. Büyü işte, gecenin güzel kelimesi tam da bu; büyümü kaybediyorum böyle giderse, uzun zamandır yazmıyordum ki bu gece kısmet oldu, bir dahaysa ne zaman yelteneceğim meçhul zati. Büyümü kaybetmeme fırsat verme, henüz kendimi yeni yeni keşfetmişken; parıldayan bu yeni canlı ruhumun sönmesini engelle, bu halimi kaçırma...
Artık Türk kült aşk filmlerindeki (Mesela "Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku") dağınık, paspal, edebi ve umursamaz aşığın hüzünlü ve soluk hyayatından fevkalade bir çıkış yapmak istiyorum, tek yönlük gidiş biletim de sen olmalısın, arz ediyorum...

Bu gece 2'de İstanbul'a gideceğim ve aklımda da garip bir soru; insanlar Ankara'yı neden sevmez?
Cidden niye sevmiyorlar, ağır mı geliyor onlara, hava olarak değil de başka anlamlarda mı soğuk, yoksa ilk aşıkların canı Ankara'da mı yandı?.. Ben Ankara'yı seviyor muyum? Bu soruya evet derim ama hiçbir hissim bile yok, belki de tam burada olduğum için, başka bir yerde olmadığım için; tam olarak mecburiyet değil ama, belki de kendimi kötülememek için...
Hepimiz biliyoruz aklı başında insanın binalarla, sokaklarla, caddelerle, dükkanlarla bir derdi olmaz, hava bile sadece sevilmediği an şikayet edilir. (Adana'da güneşe ateş edilmesi bu konuda çok manidardır zira) Ankara niye bu kadar can yaktı, bunu nasıl becerdi ve daha da önemlisi nasıl o koca metropol İstanbul'dan tutun, çoğu insanın yerini dahi bilmediği Batman bile onun kadar olamadı. Sevmediğim ve de umurumda olmayan bir siyasiden alıntıyla "La bu Ankara bize ne etti?"

Benden bahsedecek olursak çoğunuz mevzulara hakimsiniz zaten, şimdi tekrar dillendirmenin lüzumu yok. Ancak Alaska'ya taşınmayı çok istemiştim bir ara, neden öyle bir şey istediğime dayanaraktan bu soruyu cevaplandırabilirim aslında;
O zamanlar bu düşünceyi kendime itiraf edemediysem de, insan az olduğu içindi, daha doğrusu geçmişten tanıdık birisine rast gelme ve yeni biriyle tanışıp, ona karşı bir şeyler hissedip hayatımı yeniden mahvetme ihtimali neredeyse en aza ineceği için. Yoksa ne yapacaksın Alaska'yı di'mi? her şey insanda başlayıp bitiyor. Göze aldığımız bir, iki, üç, beş derken sadece şehirden çıkarttık hıncımızı, taş, toprak, hava. Ankara sevmediğimiz insanların toplamı, Ankara kötü geçmişimiz, o da, bu da, şu da, sen de, ben de hepimiz Ankara. Elin bilmem nerelisi anlamayacak bu dediklerimi, burada yaşayanlar dahi anlamayacak aslında ama kafalarında bir şey şekillenecek...

Bilmem kaç senelik Ankara'nın nesini anlatayım, kendimden de bir şeyler katacak mecalim bulunmamakta. Bitti bence...

Neden bahsetmek istediğimin bir önemi var mı bilmiyorum bile, benim meşhur bir sorum vardır az mevcutlu arkadaş çevresinde; "Anlat?". Evet bu bir sorudur, sonuna soru işareti koymasaydım da öyle olacaktı, emin olun. Bu sorunun bana sorulup sorulmadığını merak ederseniz diye; sorulmadı, yani soruldu ama sadece bir konuya giriş yaptıktan sonra, öylesine sorulmuş gibi, sorulması için psikolojik bir baskı kurmuşum sanki ve bu bi'nebze trajikomik. Daha da trajik yönü ağır basan ise, ben daha hiç bir şey konuşmamışken bile anlat diye sorduğumda herkesin söyleyecek bir şeyi olmasıdır, söylemeseler bile o ordadır; belki söylemezler, ama olduğunu da saklamazlar...

Bu hatır sormak gibi değil, zannımca kimsenin bir başkasının hatrını sormasına ihtiyacı yoktur; bu daha çok, bir kavanozun içine vakumla sıkıştırılmış şehir gürültüsünü ekmeğe sürüp reçel niyetine ikram edecek birini kollamaktır. İnsanlar, en azından bizim -ki eğer kaldıysa- sıcak insanımız ikram etmeye ihtiyaç duyar, karşısındakinin gönlünde yalnızca bir ölüm süresince dahi olsa tatlı bir yere. Sözün özü? "Nası bilirdiniz?" denir ya malum anda, işte o vakit söylenen o klişe cümleyi ederken ses tellerinin dışında da bir şeyin titremesi...

Anlat? Yani biraz da sen anlat şuan bunu okuduğunu düşünmekten dahasını beceremediğim okur sen anlat bu defa, hep ben anlatınca çok egoist hissettiriyor, afedersin kusmuk gibi... İşyerinde bu anlamsız satırları okuduğunu mesela boş bir vakitte, eve gideceğini, o takım elbiseden kurtulacağını, eşine, varsa çoluğuna çocuğuna sarılacağını... Ne yemek var mesela bu akşam sizin evde? ne zaman kendini yorgun hissedersin, nasıl bir günü yaşarsın sıkça ve nefret edersin, sustukların nelerdir, kafanı yastığa koyduğunda uyur musun direkt? Anlat bazı sevinçlerini, söküp attığın kötü şeyler olduğuna inandır bana senin de. Anahtar kelimeyi bulduk güzel okur, kelime denemez aslında "-de" eki işte...
Senin de, onun da, onların da, şunların da, bunların da; insanı cezbeden şey birilerine dahil olmak ve onların da ona dahil olması sanırım aynı anda, senin de benim gibi edebiyatı, düşünmeyi vesaireyi seviyor olman mesela. Çünkü...

Çünküsü yalnız olmamak ortak olmakla kaim belki. Birimizin yarası diğerine batmaz, ama birimizin yarası diğerinin aklını başına getirir, kendine acımasını engeller örneğin. Örneğin işte, sana beni inandır dedim çünkü bu dünyanın imkansızı olmayı da istemiyorum çoğunluğun aksine; gözünden lazer çıkaran, kendiliğinden uçabilen biriymişcesine geçmişi söküp atmış olmak istemiyorum bunu bir tek ben yapabiliyormuşum gibi, övünülecek bir şey değil çünkü bu...

Anlat? Anlat dost, anlat belki bu yazımı okuyacak olan hayatımın kadını, anlat Facebook'ta bu yazının linkine yanlışlıkla tıklamış sözde arkadaşım, anlat beni bilen, takip eden ama adını dahi bilmediğim uzak akrabam. Velhasıl kelam bu soruyu bana soran olmayacak; niye mi? ben birinin sormasını beklemeden anlatıyorum hep de ondan. Soru değil mesele, bu dünyada herkesin anlatacak bir şeyi zaten varken birinin sizin içinizdeki bu anlatılacak şeye ilgi duyması, belki de size...
Anlatan olmamalıyım artık ben; anlatsa nefesim kesik dinleyeceğim kimi insanlar bu suale rağmen ısrarla susarken, artık dinlemek istiyorum, dert, tasa, durum, meşgale; içten içe en çok birinden beni sevdiğini duymak belki de...

Hacı kimse bana anlat demedi be...

Öyle işte...

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )

Yeniden Başlamak

Hesaplar Kapandı

Akşama Fincan Böreği

Okulu Özlemek Konusunda

Hatun Otu

İşe Yaramayan Yazı

Çok Da Şey Yapmamak

Aşk, Normal, Özgürlük Üçgeni

Gündelik Bekleyiş

20'den Az

İstifa Mektubu

Ankara'yı Sevmek

Anlat?