Ben yokum bu kanlı paravanın ardında

Hesap-kitaplar, değilmeyen ama değişen dostlar

Dersen bana gel sen de dahli ol bu bağsız ilişiğin

Ben yokum riyanın mezarında

Meşgulüm eski dost, sana ayıracak vaktim yok

Evet yalnız sana, heptir kuru bir dal olan sana

Hak ettiğini vereceğim deli arasam da geçmişi

Yaşımı da yakacağım kurun yanında

Bir ben düşünüyorum durup ince şeyleri

Bir ben sevgi duyuyorum

Bir ben özlüyorum 

Her zamanki gibi 

Her gece üçte aklına birileri gelen olmak değil

Kendiliğinden gelebileceğim akıllar istiyorum

Bir bağ bitiyor, yalnız ben hatırlıyorum,

Yalnız benim göğsüm değer vermiş belli ki

Yazık günüm yazık, akla gelecek kadar yokum

Boktan bir an gelirsem aklına yıllar sonra

Bir sigara söndür bileğinde

İşte hep yanacak bir sigarasın sen de

Ne kadar bastırsam da benliğime

Ah o benim kalın, kırmızı çizgilerim

Geriye sade kırmızı kaldı şimdi

Kanımmış meğer

İltimasımın finali oynandı çoktan

O kadar tek başımaydım ki 

Berabere kaldım. 

Acıyorum hedef kitlesi ben olan

Cümlelere, gözlere, insanlara

İyi niyetlerine dahi çarpmadan aralarından

Geçip gidiyorum ki geçmek çoğu zaman

Kalmaktan pahalıya patlıyor dikiz aynasında

Belki de taksimetresi aynasında olan taksiciler

Sadece kaçmanın bedelini alıyor

Şaka bir yana keşke para etse geçmişten kaçmak

Onu (geçmişi) paraya boğup... Öldürsem!

Bak şimdi geçmiyor hiç

Ne bir ihtimal ihtimali, ne kabul içimden

Zira kalbimin ışıkları epeydir kırmızı yanıyor

Taksimetre devam etse de ben durmuşken

Gülüp geçerim en ciddi sevgiye dahi

Üç veriyorum kendime zira, üstü kalsın 

Hiçbir şey burda değil ki...

Bir şeyler, birileri; en yakında da olsalar burda değiller işte. Sen de beni anlamıyorsun okuyucu, zaten ben de çok uzun zamandır sadece içime atmamış olmak için yazıyorum ya... Hiçbir zaman karşılığımı bulamayacağım biliyorum, hiçbir anlamda. Her şeyle aramda bir milimetre dahi etmese bile bir cam, bir şey sanki ve o her ne kadar ince dahi olursa olsun sadece varlığı dahi yetiyor beni uzak kılmaya.

Burda değil kimse, bir ben burdayım, hadron çarpıştırıcısına maruz kalmış bir pinpon topu gibi düşüncelerim ve duygularım, bir gün kafatasımı delesiye dek ordan oraya vuruyor içimde zerre yitirmeksizin hızından. Kimse orda değil, kimse oralı değil, olsalar ne değişir.

Birilerinin birileri var; onları haklı bulurlar, arkalarını kollarlar, terso bir durumda dikelirler karşıya. Onların birileri var ki başkalarını "olmasa da olur" nitelendirebilmeleri kolay. En çok da sevgili, ondan aldığın güç kalan herkesi gereksiz kılar ben bunu da biliyorum yaşadım, en kayda değmeyen de benim.

Benimle olmakla yokluğumun arasında kim için ne zaman en ufak bir fark oldu ki, sanmıyorum. Peki ya benim için neden her şey fark ediyor bunca? Ben de burda olmasam keşke. Aslında... Siz buna buradalık mı diyorsunuz gerçekten ya?

Ben akla gelmem, bırak akla gelmeyi yanıbaşınıza gelsem göremezsiniz çoğunuz. O yüzden gitmeye değer buluyorum kendimi, hala gidememiş ve nereye gideceğinden bi'haber de olsam.