Bu seneki seçimin daha başlamadan bile b*kunun çıkacağı belliydi,öyle de oldu.Oy pusulalarının çeşitli el hareketleri ve cinsel çağrışım yapan nesneler ile fotoğrafının çekilmesinden tutun da kullanılmış oy pusulalarının sandık başkanları tarafından yakılmış olması gibi pek çok gerzekçe bir durumun tam ortasındayız demek mümkün.Ülkenin hali zaten tamamen ortadaydı-her ne kadar hayal gücü inkar edebilecek kadar geniş olan arkadaşlar olsa da-Ülkenin

Gerçeksin,belkide tek gerçek sensin.İçimdeki duyguların en gerçeği sana,tüm gerçekliğim sanaydı bir zamanlar.Sorsan hala öyle tabi,ama artık benim de gerçeklerim var.Gerçekler seni bulduğu gibi beni de vurdu aslında;hayat,ölüm,hastalık,mutsuzluk,yalnızlık,özlem ve acı da beni buldu.Üstelik şaşırtıcı,senden bile daha gerçek çıktılar;oysa senin hissin ruhumu okşarken onlar beni yok edenlerdi,şimdi ise sen de onların arasındasın ve sen de beni yok etmek için varsın.

Sanki içimde bir kara delik,çok çok derinlerde koca bir delik.Kimi zaman tüm sevdiklerimi,mutluluğumu ve umudumu içine çeken dolmak bilmeyen bir boşluk;kimi zaman ise sevgiye,aşka muhtaç kalmış usul bir karanlık.İçimdeki o boşluk asla dolmuyor,işte tek sıkıntım bu.Hiçbir zaman sırtımı sağlam duvara dayadığımı sanarak koyvermedim kendimi,ya da en azından arkamda birilerinin olduğunu bilemedim.Gerçi bu önemli değil de,bundan çok daha ötesi

Bu kavram pek çoğumuza çok çılgın ve abes geliyor değil mi,bunun nedeni ise sadece size basit ve hissetmediğiniz çağrışımlarda bulunması.''Çırılçıplak koşmak istiyorum!''diyor mesela birisi;belki fütursuz ve bazı kurallara aykırı bir çerçevede bu eylem,fakat bu ifadenin bu denli fütursuz oluşu ona bir özgürlük anlamı kazandırıyor.Mevzu çıplak olmak değil aslında,asıl mevzu beynimize ters düşen bazı şeylerin aslında engelleri aşmayı temsil

Yine yağmurlar,yine karanlık ve soğuk bir hava.Bundan kurtulmayı beklemiyorum,bu puslu havadan çıkabileceğimi hiç sanmıyorum.Eskiden uslu oluşuna kanardım yağmurların,şimdi ise şimşeklerinin benim yerime içimdeki sesi çıkartmasına hayranım.Eskiden yağmur bile farklıydı be,yere düşen damlalar mutluluğu ve sevinci hatırlatır,negatif enerjiyi alır götürürdü.Şimdi ise hava bile bir ayrı vuslat aleminde,sanırım biz insanlar onu bile kendimize benzettik. Dünya nasıl da karanlık değil mi

Hani filmlerin en klasik repliklerindendir bu,hele ki aşk filmlerinin;kişi''Önce ben öleceğim!''der,''Senin ölümünü görmeyeceğim.''Benimkisi de öyle birşey diyelim,etrafımdaki her türlü şeyin ve herkesin bir bir yok olduğuna,incindiğine şahit olup ömür boyu dinmek bilmeyen bir acı ve hatta vicdan azabı çekmektense bunların hiçbirine seyirci kalmadan ilk yok olan olmayı istemek gibi. Tabi bunu direk ölüm olarak algılamayın;her türlü kaçıştan,gidebileceğiniz heryerden

Sen gideli pek vakit geçmedi diyemem,sen benden gideli çok uzun zaman olmuştu zaten.Etraf karardı olmayışınla beraber,gözlerimi bir pus sardı ki sorma gitsin be güzelim.Bir başkası olmadı senden sonra,ki eminim sen de biliyordun olmayacağını.Çünkü ben bir söz vermiştim sana ya,''Birgün gelecek olursan;ben hep buradayım,hep seninim.''demiştim.Unutmadığını biliyorum;gel ya da gelme,yine seni beklerim,yine seni bekleyeceğim... İnadımdan değil,inancım da kalmadı aslında bakarsan;sadece

Uyut beni,gündüz yüzlü kız.Yine gel göklerden,en beyaz yerden gel.Önce kapat gözlerimi,usulca fısılda kulağıma.Biliyorum sen gerçeksin,gerçek bir meleksin.Milyonlarca melek var gökyüzünde,sen de o adı bilinmeyen milyonların içindesin.Hissediyorum seni,sanki gökten gelen bir kudret usulca ve okşarcasına dokunuyor omuzlarıma.Galiba Allah cevap verdi çağrıma,gözet diye seni gönderdi bana.Hani hep filmlerde olur ya,gökten beyaz bir melek iner;onlar yalan dolan,ama sen gerçeksin,hissediyorum.Biliyorum ki şu

Öyle bir dağ ki bu,ardından gözüken sadece uçsuz bucaksız bir sis;bizimle nefsimiz arasındaki büyüleyici gölge,adeta bir perde.İnsan ne zaman yalnız kalıyor sizce,elbette ki bu dağın zirvesinde.Her ne zaman ki kendi gönlünün en derinlerine inmiş,en tepesine tırmanmış olursun;işte o vakit kim olduğunu anladığında,bil ki yapayalnızsın.Özündeki sana ulaşınca diğerlerini kaybediyorsun usulca,çünkü onlar gerçek sana değil de bu zamana kadar yaşamış

Ben karamsar bir insanımdır,sürekli bardağın boş tarafını özümseyen,sürekli birşeyler ve birileri için kendini yakan,her defasında kahredip isyan çıkaran,içindeki o kötü hissi her an yayan,ümitsizliğe kapılmaya hazır bir adamımdır.Ama bunu ben istemedim be kaptan,cidden de istemedim;hem kim ister ki söylesene?Hayatım,belki herkesin hayatı karmaşık,kötü,tuhaf ama benimkisi daha farklı. Doğduğum günden bu yana olanlar,yaşananlar ve bunları yaşatanlar getirdi beni bu hale.Sorsan

Bu saatten sonra bu kahpe düzeni bir nebze olsun bozmaya,dünyanın altını üstünü değiştirmeye çalışmaya değer mi?Boyun eğmek olmaz ama,o bize göre değil.Ucube insanlar değiliz çünkü biz,boşa bile olsa bir çabadan vazgeçmek sadece bizim zararımızadır.Hem ne kazanırız ki vazgeçsek,sadece biraz daha yorulmamış oluruz;ama her ne olursa olsun yorgun veya dinç öleceğiz,bu yüzden hiç olmazsa denemeliyiz. Bugüne dek hep bu

Şimdi isim vermeyeyim,birilerine göre agresifmişim.Ya allah aşkına abisi,nereden edindin ki bu yargıyı.Ayrıca sana bu şekilde hitap ediyorum çünkü burası benim mekanım;şayet ki ben senin yetkili olduğun müessesede bulunsaydım yine sana''sayın''diyerek ifade ederdim,lütfen bunu bir ciddiyetsizlik unsuru olarak algılama;ayrıca unutmayınız,sizin muhattabınız yalnız benim!Kabul ediyorum çabuk parlarım,gözüm çabuk kararır;ama neyimi gördün ki,nedir benim günahım? Hem sen de az çok bilirsin

''Muhabbet bağında bir gül açıldı...''Diyerekten başlıyor türkü,bizimkisi de o hesaptan işte.Her gün türlü türlü yazı,başka başka mevzu iletiyorum sizlere.Gelen mesajların pek çoğu da beni yanıltmıyor,herkes bu hüznümün kaynağının ne olduğunu öğrenme peşinde.Ne diyeyim ben şimdi sizlere;hayat desem ayrı,aşk desem ayrı,insan desem ayrı anlayacaksınız derdimi.En iyisi siz sadece okuyun,yarattığım bu bi b*ka yaramayan dünyada biraz maziyi yad edin ve

Hayatımın yarısı hayatıma yetişmeye çalışmakla geçti,gidenlerin peşinden koşmak,umudu kovalamakla.Er ya da geç kaçıracağımın farkındaydım,ama bunun tek bir bakışta gerçekleşmiş oluşu beni gerçekten ardı arkası gelmeyen bir şaşkınlığa sürüklemişti.Kısa bir rüya,gerçek kadar bir serap gibiydi;tutamadım,ben de kayboldum izinde.Sonrası yine herzamanki hikaye;bir rüzgar esiyor,o da ben de dünyanın öbür ucuna.Sorsan aynı yerdeyiz,kovalasan çok uzakta.Mantıksız geliyor değil mi;aynı düzleme denk düşüp

Ben ne zaman duracak,ne zaman son bulacak derken giderek sonsuza yaklaşan bir düzen bu.Haftalar,saatler ve artık saniyeler;ne denli hızlı gittiğini tahmin dahi edemezsiniz.İçimdeki aşk,mutsuzluk,hüzün,üzgünlük,kızgınlık ve biraz da nefret;hepsinin tek yaptığı büyümek.Biraz da korkum var tabi,nereden geldiğini ve neye karşı olduğunu bilmediğim sonsuz bir korku.Hepsi almış başını gidiyor;benden çok uzağa,adeta içime yol alıyor.Herşeyim tavan yaptı şu sıralar,normal değerinin kat

Bugünkü İngilizce dersi son derece harikuladeydi doğrusu.Ders üzerinden burçlar konusu açıldı işte,şansa bakın ki koca sınıftaki 2 balık burcundan biri de bendim.İşte kitapta içine kapanık,utangaç,kararsız falan yazıyor;hoca da benzetemedi tabi aklı sıra,o anda''Siz beni bilmezsiniz.''dememek için zor tutuyordum kendimi.Hocamızın standart üslubu da hayli sinir bozucu ve gıcıklayıcı olduğundan son derece alışmıştık artık. Ciddiye almasam da inanırım ben burçlara,yine

Olmasın artık hiçbirşey,artık hiçbirşey istemiyorum.Daha düne kadar yeni bir soluk arardım,kendimi kaptırabileceğim başka birşeyler.Ben de böyle lanet bir herifim işte;hem bağlanmadan duramam,hem de bile bile yazıp söylenip dururum.Artık daha ne olsa hepsinin yolu aynı,tüm yollar kapalı.Bir daha umut etmek,direnmek ve yine yorulmak,yenik düşmek istemiyorum.Artık öyle bir noktaya geldi ki yorgunluğum,bir rüzgar esip herşey tersine dönse bile tekrar başlamak

Sana yazmayalı uzun zaman oldu,belkide 1 aydan daha fazla hatta.Aslında hep bir parça sana yazdım,sadece sana hitap etmedim.Evet yapmadım bunu,çünkü olmazdı.Düşünsene;ben senin için hergün yazıyorum ve sen de hergün okuyorsun mesela,bunun seni üzmekten başka etkisi olur muydu?Yapmam gerekeni yaptım ben,olması gerekeni;vazgeçtim,beklemekten,ümit etmekten,yazmaktan vazgeçtim seni. Uzun zaman önce bitirdim aslında,fakat bitmeyen birşeyler vardı,tıpkı şimdilerde olan şeyler.Aşkımı bitiremezdim,sen bile isteyemezdin

Herkes söyler hayatın bir kumar,bir düzmece,bir dolambaç olduğunu.Bu yüzden içim rahat,çünkü yapacaklarım tamamen sonu olan şeyler.Suç işlesem ne olacak,tweet atsam mesela.Olabilecek en son şey ölümdür,o da hayat denen bu oyundan gerçeğe açılan tek kapıdır.Oyun dediğinin kuralı olmaz,burada da yok.Benim felsefem şudur dostlar;alnının akıyla yaşa,hayatın pahasına.Yaşayınca ne olacak hayatı,birşeyler yapınca;dönüp dolaşıp herşey aynı hiçe çıkıyor,bu da demek oluyor ki

İşte yine buradayım,gittim de geldim.Engelleri yıkıp da geldim,ateşte yanıp da geldim,ölüp de doğup da bir daha geldim.Gözlerini diledim,yakan sesini dinledim,yıldız kaysın istedim.Her ne olursa olsun geldim,istemesem de zorla itildim diyelim.Kendime kapadım kapılarımı,çok başka benlere.Şimdi buradayım,ne fark eder.Bedenim,ruhum ya da gerçek ben;hangisini istersen burada,ama bir hiç.En ufak işe yaramıyor.Bu sadece basit bir kamuflaj;sırf yaşıyorum bilsinler,benden endişe etmesinler.Gerçek ise mutsuzluğum,hayatı

Değerli okuyucularım,bugün hepimiz için harika birgün olmak üzere.Beni bilen bilmeyen pek çoğunuzun kitabımı okumak için sabırsızlandığı gelmiş olan mesaj ve bildirilerde de oldukça yoğun bir şekilde gözükmekte.Ben de dedim''madem öyle okuyucularımı kırmayayım!'',sizler için dijital platformda yayınladım. Bundan böyle kısa süre sonra Mobidik,Google Play ve Google Books platformları üzerinden kitabımı ücretsiz bir şekilde mobil cihazlarınıza indirme ve okuma imkanına sahip olacaksınız(NOT:Mobidik'te

Günümüz toplumunda artı düşünce kullanan insan sayısı son derece azalmış durumda.Felsefenin de aslında bir artı düşünce birimi olduğunu söylemek pek tabi mümkündür.İnsanlar düşünmesi gereken kadarını düşünüyor,gereksinim fazlası bir düşünce üretmediği için de ne kendine ne de topluma karşı artı bir üretkenlik sağlayamıyor.Sığ insan olmak budur işte,standartlar ve gereksinimler dahili dışına çıkmamaya çalışan insanlardır. Bu şekilde yaşamak belki bir

Farklı bir denizdeyim,o eski berraklık yok.Dalgalı buralar,çok dalgalı.Fırtına var limanda,sahil boyunca.Göz gözü görmüyor,o denli bir sis sarmış etrafımı.Ne tarafa gittiğimi bilmiyorum,bir rüzgar bulmuşum,peşinden sürükleniyorum. Kendi gemime yabancıyım adeta,bambaşka bir kaptanın üniformasını giyinmişim sanki.Durmak bilmeyen bir sallantı,alabora olmaya az kalmış görünüyor.Dümeni çeviremiyorum,çok ağır basıyor.Buradan çıkamayacağımı biliyorum,bana ait olmayan mavilerde uçsuz bucaksız kaybolacağımı. Herşeyi o başlattı,o mavi deniz kızı.Anlık göründü,sonrasında

En sevdiğim şarkıyı paylaşmak istiyorum sizlerle,en sevdiğim olmasa bile söylemek istediğim herşeyi bire bir anlatan bir şarkıyı. Gitmek,ölmek,yok olmak,uzaklaşmak,kaçmak,kaybolmak,unutulmak ve çok dahası var içimde;şu an hangi hislerle yanıp tutuştuğumu tarif edebilmem mümkün değil.En basitinden anlatayım;ya herşeye sıfırdan başlamak,ya da başlamamak üzere sonlandırmak istiyorum,en çok ihtihyacım olan şey.Hayatımdaki irili ufaklı tüm tersliklerle tek tek baş edebilecek gücü bulamıyorum kendimde,öyle

Şimdi gel de aşık olma birilerine,sevme birilerini;gel de umutlanma,gel de bağlanma.Yapamazsın,adamın dibi olsan yine yapamazsın.Keşke herşey göründüğü gibi olsaydı;basit ve zahmetsiz.Ama hayat bu,isteyerek yaptıklarımız ve de maruz kaldıklarımızdır bizi biz yapan.Bu bazen sevmek olur,bazen beklemek,bazen en içinden gelmeyen şekilde''Sevmiyorum!''diyerek haykırmak.O ki ne kadar kötü olursa olsun aslında bizi bize yakın tutan şeydir,benliğimizi her fırsatta hatırlatan.Böyle olmak zorunda mıydı

Bugünlerde iyice cansız bebek gibi görünmeye başladı insanlık,bu kadarını da beklemiyordum.Herkes sistemin bir kölesi;sistem dediysem iktidar yönetiminden bahsetmiyorum-yani en azından sadece ondan bahsetmiyorum-,asıl bahsettiğim şey insanların kendilerinde oluşturduğu sorumluluk bilincini başka insanların kötüye kullanması sonucunda insanların birer makineden farksız ve son derece sıradan bir hayatlarının olması.İşe git,okula git,ders çalış,para kazan,birşeyler al,birşeyler daha al şeklinde sürüp giden amansız bir

Neyin borcu bu,kime?Benim borcum mu bu,yoksa insanlığın mı?Ben mi kadere,kader mi bana borçlu?Neyse ne,sorgulayacak mecalim kalmadı;her ne olursa olsun ödeyeceğim o borcu,isterse can pahasına.Birilerinin,birşeylerin benle bir alıp veremedikleri var,ne olduğu hakkında en ufak bir fikrim yok.Bilmek istemiyorum,öylece boyun eğmek ve teslim olmak geçiyor içimden.Ama ben asla yapmadım bunu ve yapmam da,sadece bünyemdeki yorgunluğun zihnimi de kuşatmış oluşu sanki

Geçenlerde okuyucularımdan biri ile tanışma fırsatı yakaladım,o ne büyük şeref.Ondan önce ben sordum,''Beni görmeden önce nasıl biri canlanıyordu içinde?''Aslında az çok tahmin ediyordum verebileceği cevabı,ama bir de ondan duymak istemiştim.Tam da beklediğim bir cevap verdi,söylediğine göre uzun saçlı,soluk koyu bir tene sahip ve bakışları iplemez bir kişi geliyormuş aklına;gitar çalan birisi olduğumu ve sürekli kitap okuduğumu falan düşünmüş.Benim

Onun gibi gidiyor herşey,alıp başını terk ediyor beni.Ama gitmedi yalan dolan,gitmedi acılar,hatıralar,hüzünler.Bitmek bilen birşey değil bu,herşey sonsuza dek gidiyor benden,içimden;bazen beni ben yapan şeyleri bile kaybettiğim oluyor,kendimi sanki olduğumun çok daha ötesinde berbat hissettiğim anlar da oluyor.Herşey çekti gitti,herkes;bir ben kaldım,bir başıma ben.Gidemedim onlar gibi;onlar bana yaptı,ben onlara kıyamadım.Olmayan için buradayım,olmayanı beklemek için;gelmeyeceğini bile bile,çaresiz gözlemek için yollarını.Neyim

Kesin bir çare var mıdır ki şu dünyada,kesin değilse ne kadar çaredir?Çareler kalıcı olmak zorundadır,sonrasında pişmanlık oluşturacak durumlara sebebiyet sağlamamalıdır.Dünyada gerçek bir kesin çare olgusu var olsaydı tek bir derdin sonrasında sınırsız refaha erişirdik,ki bu da hayatın anlamı hakkında oluşturulmuş neredeyse tüm felsefelere aykırı düşerdi.Hem bunun yanında en ufak bir zevk,heyecan veya anlam ifade etmezdi. Bana sorarsanız şimdi

Sorma be dostum,neden diye sorma.İstediğini söyle,saçma sapan akıllar ver,''Ben sana demiştim!''de,küs,kız,bağır çağır ama sorma.Birşey dememi bekleme benden,birşey yapmamı.Sorgulama,nasıl olduğumu da sorma.Git sadece,olabildiğince uzaklaş;bırak beni,bana bırak herşeyi.Sakın arkandan bakma giderken,en ufak endişe etme benim için.İyiyim,herkes kadar olmasa da ben kadar,en azından bana yeten kadar. Halimden hoşnut değilim,ama hala yaşamaya değer birşeylerin kaldığı izlenimi var içimde.Şimdi bile beklemekteyim,umarsızca ve körelmişcesine

Tesadüfen pencereye yöneldim de,manzara cidden iç burkucuydu.Dışarısı güneş,cıvıltılı,rengarenk,tatlı,ışıl ışıl.Buna bir itirazım yok tabi eyvallah,ama beni üzen birşey var.Herkes öylesine sarhoş ki,bu sahte makyajın esiri olmuş.Anlayamıyorum,insan bu kadar mahçup mudur buna?Ne değişir renkler soluklaşsa,insanlar soğukaşsa? Bunun mutluluk veren yanı nedir ki,sadece birkaç makyaj ve ışıltı.Bu dünyanın görünen yüzü işte,ne de hayret verici;öte yanı da var bu dünyanın,hiç bilinmeyen berbetlıkların

Süperim,bomba gibiyim,harikayım,uçuyorum desem,ne değişecek?İsterse petrol kadar siyah olsun içim,en az karanlık kadar kararmış olsun;neyi değiştirecek ki bu,size faydası ne?Ben ne isem yanlız kendimeyim dostum,sırf sen beni düşünüyorsun diye mutlu olamam ben.Lanet bir herifim tamam mı ben,berbat,leş ve ayyaşım.Kaç benden,saklan saklanabildiğin en iyi yere.En ücra,en kuytu,en ıssız yerde bul beni;bir saniye bul,sonra yine kaybet.Koruma beni,kollama;düşünme beni,iyiliğimi isteme.Merak ediyorsan söyleyeyim

Şimdi sizlere günlerdir herkesin içinde başka anlamlar barındırarak sorduğu gibi''Nasılsın?''desem içinizden sadece %1'lik bir kısım günlük gülistanlık diyecek.Zihin boşaltma,kuantum gibi birçok ıvır zıvır yöntem var tabi bunu gidermek için.Yanlış anlamayınız,elbette ki saygı duyuyorum.Ama bu kadar mükemmel değil bu dünya,bu kadar gülümseyebileceğiniz ve her fırsatta mutlulukla bakabileceğiniz birşey değil hayat. Anormal bulurlar bizim gibileri,oysa ki onlar anormaldir.Hayatın geneli hep

Bitmeyecek ya,asla bitmeyecek.Ne kadar kaçmaya çalışsam,kurtulmaya çalışsam hiç biri zerre fayda sağlamayacak.Ömümün sonuna kadar sürükleneceğim,belkide bir hiç için;tabi bu ya birkaç gün,ya da birkaç yıl.Paranoyak diyebilirsiniz bana,ama çok yakın hissediyorum.Böyle yaşamaktan bıktım,sevmekten bile bıktım;herşey yoruyor artık beni,herkes.Sevmek istemiyoum,beklemek de istemiyorum. Keşke bir fırtına kopsa,hayatım baştan sona değişse;mesela bir başkası çıksa,onu unutturabilecek bir başkası.Zaman geçse,herkes ve herşey zamanın tozunda

Kim ne derse desin,zerre umurumda değil.Ben sadece olanı söyleyeceğim,gerisi beni alâkadar etmez; Vakit öyle bir vakittir ki,aşkın ertesinde söylenilebilecekler sınırlı,benimkiler de.Sevmiyorum diyemem,vazgeçtim de diyemem;ama vazgeçtim derim,beklemiyorum da derim.Sadece tek bir kelime edeceğim,son kez;herkesin bilmesi gereken şeyi söyleyeceğim,onlar da birdaha bahsini açmamak üzere susacaklar.''Bitti''demek yeter sanırım,fazla söze ne hacet. Yeterince yorgunum,yeterince usanmış;bu saatten sonra hiç kimseye en ufak bir

Darılmasın dostlar,okuyucular,beyzadeler;kalemim sert ve üslubum sivridir benim,ama kimseyi incitmek için değil.Bazen işi şakaya vurduğumuzdan,bazen ciddi meselelere parmak bastığımızdan,bazen ise damarımıza bastıklarından dolayıdır bu üslup.Anladığım kadarıyla pek çok okuyucum bu durumdan memnun,olmayan da okumasın madem.Biz kimseye zorla okutmuyoruz;seviyorsan okursun,nefret ediyorsan da döner arkanı gidersin. Bir diğer husus ise ne yazdığıma karışan zübbeler; Bugüne kadar benim ne yazdığıma hiç kimse

Charles Bukowski'den esinlendiğimi söyleyebilirim,fakat ters yönde.O insanların ona önyargı,nefret ve korkuyla yaklaşmasını sağlayarak yaptı bunu,ben ise onları güldürerek... Ne kadar da komik,onlar komik olanın ben olduğumu sanarken ben ise onlara alttan alttan sırıtmanın keyfini yaşıyorum.Öyle bir çevrem var ki,hepsi gerçekten matrak kişilikler;üzerlerinde yaratmış olduğum etkiye dayanaraktan bu insanların yarısından çoğunun benim hakkımda çeşitli fikirler edinmelerini gözlemledim.Şimdi kimisine göre

İnsanlar bilmez,görmez,duymaz;ne yapsın garipler,anca uydururlar.Bir de kendini bir parça olarak görenler yok mu,onlar çok komik adamlardır.Komik diyorum çünkü başka birşeyler demeye dilim varmıyor,ilahi onlar.Bu kadar da başına buyruk olunmaz ki,anlamadan sual edilmez ki.Benimle en alakası olmayan insan bile öyle destursuz karışıyor ki yaptıklarıma,yazdıklarıma ve düşünüklerime.Ama onlar da haklı tabi bir açıdan,ne de olsa devlet büyüklerinden böyle görmüşler neticede.Ah

Renkli,dolu dolu ve gerçekten iyi bir insan olabilmek için gereken en önemli şeydir bu.Dünyadaki bütün fikirleri bir parça benimsemek,içinde bütün ruh hallerinden bir parça barındırmaktır asıl kalite.Birşeyleri yadırgamak ya da sana ters düşen herhangi bir düşünceyi hor görmek,bunlar yakışı olan şeyler değil.İnsanlık dediğimiz şey atalarımızdan gelen ilkel dürtüler değildir,asıl insanlık kendini geliştirme ve soyutlaştırma becerisine sahip olmaktır.Her insanda

Ne o eski çocuk kadar mutluluğum kaldı şimdilerde,ne de o eski çocuk kadar sevgim;artık inancım da kalmadı onun kadar,umudum bile kalmadı.Bu da cevap olsun hala''Ne oluyor sana?''diyenlere,sanırım büyüdük ha?Ama bir b*ka da yaradığını söyleyemem,böyleyken böyle.Çok laf atarım ben hayata,sürekli onun dedikodusunu yapar,sağda solda onu çekiştiririm.Ama o da az değil,ne dediysem hep tersine çekti,ne dilediysem hep tersini istedi;bu durumda

Aslında dibine kadar biliyorum gerçekten ne hissedip yaşadığımı,sadece kendimi kandırıyorum.Siz sanıyor musunuz ki hoşuma gidiyor,sanki kendi umurumda bile değilmişim gibi.Kendimden sakınıyorum kendimi,çünkü böyle yapmazsam felaket yükseliyor sonrasında.Ne kadar kötü hissettiğimi biliyorum,ama sanki daha az kötü olduğuna inandırıyorum kendimi,insanları ise hiçbirşey olmadığına.Yalansa yalan söylüyorum evet,kandırmaksa kandırıyorum kendimi;peki ya siz,hiç yapmadığınız şey mi?Herkese dürüst olur da,kendine açılamaz insan.Çünkü adı gibi

Kitabımı yazdım,bastım,dağıttım,okuttum ve beğenileri topladım.Buradan bakınca ulaştım aslında amacıma,sizce de öyle değil mi?Ama sanki birşey eksik kaldı,yine de bir parça boş kaldı sanki.Belki de bütün amacım bu değildi ha?Bilinçaltımın derinlikleride çok daha masum ve bambaşka bir amaç yatıyordu sanırım,ama benim haberim bile yoktu.Birşeyler eksik sanki,sanki olması gereken olmadı.Ama ne,ne olmadı?Şuna baksanıza,daha neye ihtiyacım olduğunu bilmekten bile yoksunum.Tahnim edemiyorsunuzdur

Herşey bir parça uzağımda sanki,dokunabilecek kadar yakın ama hissedemeyecek kadar uzak bazıları.Yaşam,mutluluk,sevgi,zevk,özlem;bunların hepsi çok uzak şeyler.Basit bir matematiğe indirgeyelim bunu,bir anda x oldum,bir anda yanlız kaldım.Üstelik x neydi biliyor musunuz,0 idi x.Hoş,eşittirin öbür tarafında da hiç birşey yok bu durumda.Yani sözün özü aslanım;sen diğerlerinde bulduğun kadar eksiksin,birini 1 zannettiğin gün 0 sın.Sen 0 isen geri kalan herşey de

Bu aralar her zamankinden daha kötü,fazla kötü.Çekip gitme isteği var içimde,ama diğer gitmelerden çok daha başka bu.Öyle bir gideyim ki,sessiz sedasız;kimse anmasın adımı,kimse bakmasın ardımdan.Fazla değil,en kötü bir hafta önce unutmak isterdim,şimdi ise unutulmak.Kendim için,insanlar için en iyisi bu.Ama nereye gideceğim,nasıl yok edeceğim ki kendimi?Bir şarap edasıyla bitmek istiyorum,bir rüzgarcasına esip gitmek ve bir yağmurcasına ağlamak istiyorum.Bilmiyorum neden

Duraksamalar,sekteye uğramalar ve gecikmeler,zaten lanet bir hayatta olmazsa olmazdır bunlar,herkesin hayatında da vardır.Ne de gariptir ki bunu göre göre hâlâ günlerle yarışıyor insanlar,zamanla sürekli bir savaş içindeler.Bunun farkında olmama rağmen ben bile akışına bırakamıyorum bazı şeyleri,hatta herkesten daha sabırsız oluyorum.Hayatın insanla alıp veremediği nedir bu kadar,insanı çileden çıkartacak kadar.Neden bu kadar önemlidir ki zaman,bir yere mi yetişiyoruz?Sorsan akıllarına

Her insanın bir zayıf noktası,bir hafif bölgesi vardır zihninde.Bu kişiden kişiye farklılık gösterir elbet,ben  buna''manevi tutkunluk''adını veriyorum.Ben çok çabuk parlayan bir kişilik olmama rağmen aynı zamanda gözü açık da bir insanımdır,neyin ne olduğunu,olan ve olabilecekleri öngörmeye çalışmak hep 1-0 önde tutar insanı.Bildiğim kesin birşey varsa o da alttan almanın herzaman kâra yol açtığıdır.Eminim ki pek çoğunuz da buna

Çıkamayacağın yola girmek,hem de bile bile;basit bir şans denemesi mi,yoksa bariz bir delilik mi?Gün bitip gece çökerken başını yastığa koyunca yaptıklarının birer hata olduğunun farkına varabilmek midir adalet,yoksa gün doğmadan karar verebilmek midir?Yanlışın içinde doğruluk payı var mıdır sizce,varsa yüzde kaçtır?Eğer yanlışta da doğru varsa yanlışın doğruyu götürmesi midir caiz olan,yoksa suçsuz yapılan infazlar mı?Neye göre işler bu

Aslında bu konu hakkında birşey yazmayacaktım,nedeni ise milletimizin üstüne her yönden yağmış bu nifak tohumları ve milletimizin içinde kendini Türk sayan köpeklerden dolayı bu gün için gerçek Türkçülük,Milletçilik duygularımı yansıtamayacağımdan kormuştum.Ama yazmak zorundayım,madem benim en iyi bildiğim iş bu,benim onurlu bir Türk olarak dünyaya gelmemi sağlayan usta şehitlerimize de bir yazı yazmak benim ilelebet vazifemdir.Belki bu çok birşey