Bu seneki seçimin daha başlamadan bile b*kunun çıkacağı belliydi,öyle de oldu.Oy pusulalarının çeşitli el hareketleri ve cinsel çağrışım yapan nesneler ile fotoğrafının çekilmesinden tutun da kullanılmış oy pusulalarının sandık başkanları tarafından yakılmış olması gibi pek çok gerzekçe bir durumun tam ortasındayız demek mümkün.Ülkenin hali zaten tamamen ortadaydı-her ne kadar hayal gücü inkar edebilecek kadar geniş olan arkadaşlar olsa da-Ülkenin suyu yeterince çıktı diyorduk ki halkın da devreleri açık açık yanmaya başladı.Herkes bugün normalin son derece üzerinde tuhaf ve saçma davranıyor nedense;sokaktan geçen bir adama deli gömleği giydirseniz neden giydirdiğinizi sorgulayamayacak durumdalar neredeyse.

Acınası ya,cidden acıyorum insanımıza.O kadar hainlik yaptılar ki en sonunda haklı olarak kafayı yedi insanlar,sonra da bizim başımıza bu asalak sürüsü kaldı iyi mi?Hey Allah'ım sen büyüksün ya,sen bari yardım eyle şu yozlaşmış zihniyete ve onun delirttiklerine.
Cidden birşey demiyorum artık,öyle bir noktadayız ki insanlar kendi söylediklerini bile kaile almaksızın topaç gibi dönmeye başladı ortalıkta.Onların böyle dönmesi yanardöner oluşlarından değil tabi,üzerlerindeki baskının gün geçtikçe taraf değiştirmesinden.

Yine en masumu halk yani,ama onun da anasını ağlattılar yine.Umarız hayırlı olur ne diyim,umarız daha da meczup bir hal almaz memleket.Tabi muhtemel olarak kaldıramıyor bu kadar saçmalığı insanlar,onlar da bu saçmalık ve gerzeklik rüzgarının içinde kendini kaybediyor naapsın.Adeta bir balon gibi halk;pıstıkça pısıyor,havası giderek sönüyor.Ama birgün kimse halkı takmadığında,o zaman anlayacaklar sırf başları kanunla derde girmesin diye milletin başına neler açtıklarını.

Allahtan milletini,vatanını düşünen özgürlük ve barış yanlısı gençlerimiz var,her nasıl olursa olsun bir yolunu bulup sizin adınıza sizi savunuyorlar.Biraz teşekkür edin,bari saygı duyun be millet.Ali İsmail diyorum,Abdullah Cömert diyorum ALOO!!!

Gerçeksin,belkide tek gerçek sensin.İçimdeki duyguların en gerçeği sana,tüm gerçekliğim sanaydı bir zamanlar.Sorsan hala öyle tabi,ama artık benim de gerçeklerim var.Gerçekler seni bulduğu gibi beni de vurdu aslında;hayat,ölüm,hastalık,mutsuzluk,yalnızlık,özlem ve acı da beni buldu.Üstelik şaşırtıcı,senden bile daha gerçek çıktılar;oysa senin hissin ruhumu okşarken onlar beni yok edenlerdi,şimdi ise sen de onların arasındasın ve sen de beni yok etmek için varsın.

Anlamıyorum ki,kime ne zararım dokundu benim.Herşey ters düşmeye başladı artık,hem de durup dururken.''Tüm bunlar ne zaman başladı?''diyorum ve aklıma tek bir tarih geliyor;sonra''Tüm bunlar ne zaman sona erecek?''diyorum,yine aklıma tek bir tarih geliyor.Demek ki tek mevzumuz zaman,onu da aşabildik mi gerçekten rahatız demektir;ama zamanı aşmanın tek yolu ise tüm bu yaşama tek bir celsede son vermektir.

Gerçek bir çare değil belkide bu,ya da en gerçek çare bu;ama her ne olursa olsun bunu yapamam,asla.Sırf arkamda bırakacak olduklarım için,sırf beni benliğimden uzaklaştıracağı için,sırf olması gerektiği gibi anılmayacağım için mesela.Birşey için ölürsen şehit olursun,ama sadece kurtulmak için ölürsen sen de sadece basit bir korkak ve bir ucube olursun.
Ben bu yola bu şekilde anılmak için çıkmadım,her ne olursa olsun gerçek kimliğimi insanlığa benimsetmek için mücadele vereceğim...

Sanki içimde bir kara delik,çok çok derinlerde koca bir delik.Kimi zaman tüm sevdiklerimi,mutluluğumu ve umudumu içine çeken dolmak bilmeyen bir boşluk;kimi zaman ise sevgiye,aşka muhtaç kalmış usul bir karanlık.İçimdeki o boşluk asla dolmuyor,işte tek sıkıntım bu.Hiçbir zaman sırtımı sağlam duvara dayadığımı sanarak koyvermedim kendimi,ya da en azından arkamda birilerinin olduğunu bilemedim.Gerçi bu önemli değil de,bundan çok daha ötesi var içimde.İnsanlara sevgi ve aşkla yaklaşmaktı benim,böyle öğrenmemiştim çevreden ama böyle yaşıyordum.

Belkide asla hissedemeyeceğim bunu biliyor musunuz,ne de acınası bir his bunu hissedememek.Eğer ki insanlığa verdiğim aşkın ve sevginin ufak bir kısmını geri alabilseydim çok daha farklı olurdu şuan.Tek istediğim yanımda olacak birisiydi,sarılmak istediğimde,başımı omzuna yaslamak istediğimde o boşluğu dolduracak ve yaralarıma teselli olacak birisi.Ama ne hoş ki yok,yok işte.Olmasıyla olmaması arasında büyük fark var tabi,ama idare edebiliyorum;yeri geliyor yazılarım ve okuyucularım,yeri geliyor hayallerim dolduruyor bu koca boşluğu.Ama asla tam olarak dolmuyor tabi,sadece avutmaya yetecek kadar.

''Bunu hak edecek ne yaptım?''demiyorum,çünkü biliyorum ki dünyadaki bütün hastalıklar ve ölümler de o insanlar hak etmediği halde gerçekleşti.Kendimi diğer insanlardan daha üstün görmemeyi çoktan öğrendim,onların da benimle aynı durumda hatta daha kötü olabildiklerini.Şükür ettim mi derseniz,nedense hayır.Yeri geldi çoğu kez ettim tabi,ama bazen de nedensizce içimden gelmemişti...

Bu kavram pek çoğumuza çok çılgın ve abes geliyor değil mi,bunun nedeni ise sadece size basit ve hissetmediğiniz çağrışımlarda bulunması.''Çırılçıplak koşmak istiyorum!''diyor mesela birisi;belki fütursuz ve bazı kurallara aykırı bir çerçevede bu eylem,fakat bu ifadenin bu denli fütursuz oluşu ona bir özgürlük anlamı kazandırıyor.Mevzu çıplak olmak değil aslında,asıl mevzu beynimize ters düşen bazı şeylerin aslında engelleri aşmayı temsil ediyor oluşu.İnsanlar bazı kavramları duyduklarında dahi içlerinde nedensiz ve hafif bir ürperti,bir korku beliriyor;sanırım bu  nesilden nesile geçen kalıplaşmış düşünce yapısından kaynaklanıyor.

Ne olmuş yani!Çıplak dedim,cinsel dedim mesela;benim bu kelimeleri telaffuz ediyor olmam neden bu kelimeleri duyanları rahatsız ediyor?Yanlış anlamayınız,burada hiçbir dini veya toplumsal kurala saldırmıyorum,sadece insanların kafasındaki bu kalıplaşmış korkaklık ile biraz alay ediyorum diyelim.Bazılarınız amacımı anlamamıştır bile,saçmaladığımı ve hatta ne dediğimi bilmediğimi düşünenleriniz dahi olmuştur.

Öyle ya da böyle,aykırı olmak neden bu kadar batıyor insanlara?Sonuçta aykırı olan o,aykırı olan sen olmadığına göre bir sorun yok demektir.Madem öyle,öyleyse neden sen de geriliyorsun?Birileri yanlış ya da doğru birşeyler yapıyor ve bunun etkisi kendisi dışında kimseye yansımıyor,öyleyse neden onu hiç tanımayanlar bile ona müdahale etme gereksinimi duyuyor?Şimdi anladınız mı?

Yine yağmurlar,yine karanlık ve soğuk bir hava.Bundan kurtulmayı beklemiyorum,bu puslu havadan çıkabileceğimi hiç sanmıyorum.Eskiden uslu oluşuna kanardım yağmurların,şimdi ise şimşeklerinin benim yerime içimdeki sesi çıkartmasına hayranım.Eskiden yağmur bile farklıydı be,yere düşen damlalar mutluluğu ve sevinci hatırlatır,negatif enerjiyi alır götürürdü.Şimdi ise hava bile bir ayrı vuslat aleminde,sanırım biz insanlar onu bile kendimize benzettik.
Dünya nasıl da karanlık değil mi azizim,düşünce ve duyguların içinde kaybolup can çekişmemek elde değil adeta.Buna rağmen korkmuyorum,kimse korkmuyor;çünkü herkes o karanlığın dibinden gelme aslında,o asıl ve en büyük karanlığın.Nefis de buradan doğma,diğer tüm aldanışlar ve kötülükler de öyle tabi.

Esip gürlemek var içimde,yeri göğü birbirine katıp en ufak taviz vermeden uzaklaşasım;ama ne eski kudretim kaldı,ne de eski inancım.Artık yapabildiğim en yegane şey düşünmek ve düşüncelerimi yaymak,yapabildiğim en güzel şey insanlığı uyandırmak.Elimden geleni sonuna kadar yapacağım,gerekirse bir hiç için.Bu aralar hiç uğruna birşeyler yapmaya çok alıştım sanırım ha?
Bir hiç uğruna sevmek,sırılsıklam aşık olmak,beklemek,direnmek,yanmak mesela;ben bunların hepsini yaptım,işte bu yüzden bir hiçin çok daha ötesindeyim.Sırf bu yüzden her defasında daha çok yaklaşmış hissediyorum sonsuza,sanki dokunabilecekmiş gibi...

Hani filmlerin en klasik repliklerindendir bu,hele ki aşk filmlerinin;kişi''Önce ben öleceğim!''der,''Senin ölümünü görmeyeceğim.''Benimkisi de öyle birşey diyelim,etrafımdaki her türlü şeyin ve herkesin bir bir yok olduğuna,incindiğine şahit olup ömür boyu dinmek bilmeyen bir acı ve hatta vicdan azabı çekmektense bunların hiçbirine seyirci kalmadan ilk yok olan olmayı istemek gibi.

Tabi bunu direk ölüm olarak algılamayın;her türlü kaçıştan,gidebileceğiniz heryerden bahsediyorum.Peki ya ölüm?Sonuçta en kesin,en kısa ve en uzun gidiş o,onu tercih etmemek için sebep nedir?Bildiğim az şeyden biri,ne yaparsanız yapın ölenle ölemeyeceğiniz gerçeği ve bunun yürek burkan acısıdır.Hayatımızda öyle şeyler vardır ki,onlar olmayınca bütün hayatınız çöpe gitse bile zerre arkanıza bakmayacağınız şeyler.Bu bazen bir insan olur,bazen ise küçücük bir obje;lakin her ne olursa olsun,başka hiçbirşey sizde aynı hissi yaratamaz.
Gidenle gidilebilseydi çoktan giderdim inanın,bir dakika dahi durmazdım buralarda;ama gidenle gitseydik giden hala''giden''olarak mı kalacaktı?Mevzu gidenle gitmek değil aslında;öyle ya da böyle,onunla ya da bununla çekip gitmektir sadece.O gidiyorsa sen de gidersin,böylece hiçbirşey kalmaz;hem fena mı,erkenden bitti işte...

''Bu kadar basit mi?''diyordur bazılarınız,evet bu kadar basit.Basit olan tarafı acılar değil,çok ve çok acı çekersiniz muhtemelen;basit olan tarafı pratik oluşu.Git de nereye gidersen git arkadaş,arayan yok soran yok nasılsa.Ya da gitme bırak,gitmiş gibi yap sadece;belki de onların aklından git sadece,sen de bit böylece...

Sen gideli pek vakit geçmedi diyemem,sen benden gideli çok uzun zaman olmuştu zaten.Etraf karardı olmayışınla beraber,gözlerimi bir pus sardı ki sorma gitsin be güzelim.Bir başkası olmadı senden sonra,ki eminim sen de biliyordun olmayacağını.Çünkü ben bir söz vermiştim sana ya,''Birgün gelecek olursan;ben hep buradayım,hep seninim.''demiştim.Unutmadığını biliyorum;gel ya da gelme,yine seni beklerim,yine seni bekleyeceğim...

İnadımdan değil,inancım da kalmadı aslında bakarsan;sadece aşktan bu,içi boş,saf ve sade bir aşktan.Ben de yapamadım senin gibi,içimdeki bu aşkı kül edemedim yakıp da,paramparça edemedim kırıp da.Senin bir günahın yoktu,ama yakıp incittin canımı;yine sana geri dönerdim,çünkü ben de masumdum...

Sensiz çekilmiyor buralar,sen varken de hüzünlüydü belki ama bu sefer farklı;eskiden sadece yüreğimden çıkmıştın,şimdi ise tüm hayatımdan...
Sana benzeyen birçok kadın var,adını taşıyan;bazen sen sandığım oluyor,ben bile bir tuhaf oluyorum...
Kaldırımda yürürken,araba ile geçerken;gördüğüm bir insanı,duyduğum bir insan sesini sana bir defa benzetsem,bu an birkaç saniye sürse bile kalır acısı bende...

Yokluğunda da varlığındaki gibi sana yazıyorum,yine sebepsiz;bir amacım yok,ne gel diyorum ne de bekliyorum gelmeni.Normalde olsa''Beni şaşırt''derdim bu cümleden sonra;ama artık ne olursa olsun,şaşırmalık anlamını yitirdi benim için hayat...

Ne şartlarda kanaya kanaya kaybettiğim seni yeni biri gibi yaşayamam da yokluğunda,bir başkası gibi mesela;anılarımız var bir dolu,resimlerin ve el yazın var,onlar bana yeter.Onlarla yaşıyorum zaten ben,onlar sayesinde;sahte bir sen yapmışım düşlerimden,o bana''Geleceğim''demese bile daha çok seviyorum...

Senden çok sevebileceğim bir başkası olamazdı;doyumsuz insan lazımdı bana,çok mu çok seveceğim ama hiç gocunmayacak.Oysa ki sen toktun belki de,sana şiirler,şarkılar,yazılar ve bir de kitap yazan bu küçük adama,sana seni sevdiğini söylemeye bile cesareti olmayanları tercih ettin...
Söyle benim suçum muydu,umarım öyledir;eğer öyle değilse,sen de ben gibi çıkmaz sokaktasın...

Uyut beni,gündüz yüzlü kız.Yine gel göklerden,en beyaz yerden gel.Önce kapat gözlerimi,usulca fısılda kulağıma.Biliyorum sen gerçeksin,gerçek bir meleksin.Milyonlarca melek var gökyüzünde,sen de o adı bilinmeyen milyonların içindesin.Hissediyorum seni,sanki gökten gelen bir kudret usulca ve okşarcasına dokunuyor omuzlarıma.Galiba Allah cevap verdi çağrıma,gözet diye seni gönderdi bana.Hani hep filmlerde olur ya,gökten beyaz bir melek iner;onlar yalan dolan,ama sen gerçeksin,hissediyorum.Biliyorum ki şu an tam da sol yanımda göremediğim,duyamadığım ama hissettiğim birşey var,bir enerji.

Öyle bir dağ ki bu,ardından gözüken sadece uçsuz bucaksız bir sis;bizimle nefsimiz arasındaki büyüleyici gölge,adeta bir perde.İnsan ne zaman yalnız kalıyor sizce,elbette ki bu dağın zirvesinde.Her ne zaman ki kendi gönlünün en derinlerine inmiş,en tepesine tırmanmış olursun;işte o vakit kim olduğunu anladığında,bil ki yapayalnızsın.Özündeki sana ulaşınca diğerlerini kaybediyorsun usulca,çünkü onlar gerçek sana değil de bu zamana kadar yaşamış olduğun koca bir yalana dayanarak biliyor seni.

Ben karamsar bir insanımdır,sürekli bardağın boş tarafını özümseyen,sürekli birşeyler ve birileri için kendini yakan,her defasında kahredip isyan çıkaran,içindeki o kötü hissi her an yayan,ümitsizliğe kapılmaya hazır bir adamımdır.Ama bunu ben istemedim be kaptan,cidden de istemedim;hem kim ister ki söylesene?Hayatım,belki herkesin hayatı karmaşık,kötü,tuhaf ama benimkisi daha farklı.

Bu saatten sonra bu kahpe düzeni bir nebze olsun bozmaya,dünyanın altını üstünü değiştirmeye çalışmaya değer mi?Boyun eğmek olmaz ama,o bize göre değil.Ucube insanlar değiliz çünkü biz,boşa bile olsa bir çabadan vazgeçmek sadece bizim zararımızadır.Hem ne kazanırız ki vazgeçsek,sadece biraz daha yorulmamış oluruz;ama her ne olursa olsun yorgun veya dinç öleceğiz,bu yüzden hiç olmazsa denemeliyiz.

Bugüne dek hep bu felsefeye uydum ben,olmayacağını bile bile yaşadığım aşkım,hiç gerçekleşmeyeceği kanıtlanmış olan hayallerim vardı;bunların hepsi boştu belki,ama beni ben yapan az sayıda şeyden en önemlileriydi.Ne olursa olsun savaşacağım bu yüzden;feleğin çarkını şaşırtamasam bile biraz başını döndürmüş olarak ayrılacağım bu dünyadan.

1 etmeyen birşeye 0 gözüyle bakmaktır asıl cahiliyet;belki yaptıklarım hiçbirşeye sebep olmadı tamam,fakat en azından birşeyler yaptım.Öyle ya da böyle,onun bunun için birçok şey.En ufak geri adım atmak aklımın ucundan geçmedi hiçbir seferinde,pişman da olmadım asla.Geçmişle boğuştum,parçalayıp yakmak istedim onu;ama hiçbir zaman kin tutmadım eskiye ve eskilere.

Şimdi yansın kül olsun herşey,gerçekten de değer;bir b*k olmaz belki ama en azından biter herşey.Artık tek bir saniyeye daha tahammülüm kalmadı,böylesine kötü tek bir saniyeye...

Şimdi isim vermeyeyim,birilerine göre agresifmişim.Ya allah aşkına abisi,nereden edindin ki bu yargıyı.Ayrıca sana bu şekilde hitap ediyorum çünkü burası benim mekanım;şayet ki ben senin yetkili olduğun müessesede bulunsaydım yine sana''sayın''diyerek ifade ederdim,lütfen bunu bir ciddiyetsizlik unsuru olarak algılama;ayrıca unutmayınız,sizin muhattabınız yalnız benim!Kabul ediyorum çabuk parlarım,gözüm çabuk kararır;ama neyimi gördün ki,nedir benim günahım?
Hem sen de az çok bilirsin beni,var mı o kadar senedir en ufak vukuatım.Bakma sen bana,ben öyle saf ayağına yatmaya bayılırım belki,lakin sana da''Evet efendim,sepet efendim''ayakları çekecek bir adam da değilimdir.

Beni bilirsin tabi,ama sen de herkes kadar.Kızgınım işte tamam mı,birilerine ya da birşeylere kızgınım!Ya da yorgunum,ne yaptığımı bilemeyecek kadar bulandı belkide zihnim.Şimdi senden tek bir isteğim var,ki kim olursan ol bunu sadece bir insan olduğun için istiyorum senden-padişahın kızı değilsin sonuçta☺-
Ben serseri değilimdir,öyle basit öfke nöbetleri ve yanlış anlaşılmalar üzerinden giderek kendim için yanlış bir karar alacak kadar iradesiz de değilimdir.Tanımıyorsun sen beni,belki de en umurumda olmadığını sandığın o tek bir saniyede benim kafamdan geçen onlarca meseleye akıl dahi erdiremiyorsun.

Beni kendime bırak be bilader;biliyorum sen de görevini yapıyorsun,ama görevinin dışına çıkmamalısın.Evet agresifim tamam mı;kendi canımı,notlarımı,ailevi sıkıntıları,maddi hususları ve gönlümde yer edinen insanları düşünürken geri kalan olaylara farketmeden de olsa agresif yaklaşıyorum.

Bil ki kimseye bir yanlışım olmadı benim,en ufak bir hata veya saygısızlık yapmamaya özen gösterdim her zaman.Fakat çoğunun saygısızlık olarak algıladığı şekilde kendimi savunmayı ve tepki göstermeyi de asla ihmal etmedim.

''Muhabbet bağında bir gül açıldı...''Diyerekten başlıyor türkü,bizimkisi de o hesaptan işte.Her gün türlü türlü yazı,başka başka mevzu iletiyorum sizlere.Gelen mesajların pek çoğu da beni yanıltmıyor,herkes bu hüznümün kaynağının ne olduğunu öğrenme peşinde.Ne diyeyim ben şimdi sizlere;hayat desem ayrı,aşk desem ayrı,insan desem ayrı anlayacaksınız derdimi.En iyisi siz sadece okuyun,yarattığım bu bi b*ka yaramayan dünyada biraz maziyi yad edin ve biraz da düşünün.

Okunmak,beğeni toplamak,dünyanın dört bir yanından mesajlar almak güzel tabi;peki ya gerçek mi tüm bunlar,gerçekten anlayarak mı okuyorsunuz?Bu siteye giren milyonlarca adam,çok azınız benim için okuyorsunuzdur.Kiminiz Türkçe ödevi için kompozisyon arıyor,kiminiz benim ajanlığımı yapıyor ve kiminiz de yalnız merak ettiğiniz için okuyorsunuzdur.

Artık buluşmak istiyorum sizlerle,benim gibi hissettiği ve benim gibi yaşadığı için okuyan okuyucularımla.Bu sebepten ötürü sizlerle iletişime geçmek için bir bölüm oluşturacğım,yakında...

Hayatımın yarısı hayatıma yetişmeye çalışmakla geçti,gidenlerin peşinden koşmak,umudu kovalamakla.Er ya da geç kaçıracağımın farkındaydım,ama bunun tek bir bakışta gerçekleşmiş oluşu beni gerçekten ardı arkası gelmeyen bir şaşkınlığa sürüklemişti.Kısa bir rüya,gerçek kadar bir serap gibiydi;tutamadım,ben de kayboldum izinde.Sonrası yine herzamanki hikaye;bir rüzgar esiyor,o da ben de dünyanın öbür ucuna.Sorsan aynı yerdeyiz,kovalasan çok uzakta.Mantıksız geliyor değil mi;aynı düzleme denk düşüp bir o kadar mesafe barındırmaktaki asıl mantık nedir?Sanırım kovalamadan öğrenemeyeceğiz,işte o yüzden devam.Asla yetişemeyeceğimin bilincindeyim ve bu yüzden en az deliler kadar umutsuz ve üzgünüm;ama yetişmeye değer bir sebebim olmadığı için de en az kuşlar kadar özgürüm.Boştan yere debelenmek koymaz bana,sanki yapmadığımız şey mi;benim tek sindiremediğim var,o da zaptedemediğim duygularım,içimdeki ben.

Ben ne zaman duracak,ne zaman son bulacak derken giderek sonsuza yaklaşan bir düzen bu.Haftalar,saatler ve artık saniyeler;ne denli hızlı gittiğini tahmin dahi edemezsiniz.İçimdeki aşk,mutsuzluk,hüzün,üzgünlük,kızgınlık ve biraz da nefret;hepsinin tek yaptığı büyümek.Biraz da korkum var tabi,nereden geldiğini ve neye karşı olduğunu bilmediğim sonsuz bir korku.Hepsi almış başını gidiyor;benden çok uzağa,adeta içime yol alıyor.Herşeyim tavan yaptı şu sıralar,normal değerinin kat ve kat üzerinde seyrediyor duygu patlamaları ve yangınlar.

Bu bana neyi hatırlattı biliyor musunuz;hayatının son saniyelerinde hayatın boyunca harcamadığın kadar güç sarfetmek mesela.Zirvedeyim,lakin dibin zirvesinde.Beni bekleyen herşeyi bildiğimden midir,öyle dik başlı yürüyorum ki;sanarsın günlük güneşliğim,sanarsın ki hiç geçmemiş bunca zaman,hiçbirşey değişmemiş.Keşke gerçekten de sanıldığım kadar güçlü ve vurdumduymaz biri olsaydım,gerçekten göründüğüm kadar çapkın,bir o kadar eğlenceli ve umursamaz olabilseydim.Ben olmazdım belki o,ama daha mutlu olacağım ise kesin bir gerçekti.Sanırım ciddiyetten kaybettik biz,şimdi ise olabildiğince ukala ve samimiyetsiz birisini canlandırıyoruz ki sırf düşünmesinler.

Benden şüphe etmemeli sevenlerim,değiştiğimin farkına varmamalı;elbet ki pek çoğu biliyor,fakat pek çoğunun da bunun ne denli bir değişim olduğundan zerre haberi yok.İnsanlar beni böyle bilsin;onlara göre kaba,lüzümsuz,ukala,sersem,şapşal,salak ve hafiften de sapık;ama yeter ki iyi bilsinler,hala ayakta ve mutlu olduğumu sansınlar yeter...

Bugünkü İngilizce dersi son derece harikuladeydi doğrusu.Ders üzerinden burçlar konusu açıldı işte,şansa bakın ki koca sınıftaki 2 balık burcundan biri de bendim.İşte kitapta içine kapanık,utangaç,kararsız falan yazıyor;hoca da benzetemedi tabi aklı sıra,o anda''Siz beni bilmezsiniz.''dememek için zor tutuyordum kendimi.Hocamızın standart üslubu da hayli sinir bozucu ve gıcıklayıcı olduğundan son derece alışmıştık artık.

Ciddiye almasam da inanırım ben burçlara,yine ki yanılmadılar.Cidden de yazdığı gibi pesimist,melankolik,karanlık,utangaç ve kararsızım,hem de tamamen.Yalnız böyle olduğumun farkında olduğum için engelliyorum bu yönlerimi.Bu belki de bu kadar özümsenilecek bir mesele değil belki ama bilmiyorum,sanırım biraz içerlemiş olabilirim.İstemediğim,olmadığım gibi görünmek ne de kötü;herkesin buna aldanması ise cabası tabi.

Kimse bilmez,en azından sitemin konuğu olmayanlar.Sen sanarsın ki ben hiçbirşey umurunda olmayan,kimseleri takmayan,sorumsuz ve disiplinsiz bir asiyim.Kendini kandırmakta elbet ki özgürsün;inancınla da gel,inkârınla da.Sen beni kabullenemezsin belki hiç,hatta kanunlarına bile ters düşerim belki;ama ben seni bilirim zati,budur alttan alışımın sebebi.Öyle ya da böyle atacvak bu kalp,kim ne derse desin sevecek,ne yaparsa yapsın yine bitkin düşecek.Kaderi biliyorum,engellemiyorum;işte bu yüzden belkide,sadece acıyorum,sadece canım acıyor...

Olmasın artık hiçbirşey,artık hiçbirşey istemiyorum.Daha düne kadar yeni bir soluk arardım,kendimi kaptırabileceğim başka birşeyler.Ben de böyle lanet bir herifim işte;hem bağlanmadan duramam,hem de bile bile yazıp söylenip dururum.Artık daha ne olsa hepsinin yolu aynı,tüm yollar kapalı.Bir daha umut etmek,direnmek ve yine yorulmak,yenik düşmek istemiyorum.Artık öyle bir noktaya geldi ki yorgunluğum,bir rüzgar esip herşey tersine dönse bile tekrar başlamak için bir heves yok içimde.Lafı gevelemeyeyim;yani bu saatten sonra olsa bile ben istemem,çünkü onu dahi kaldıramayacak kadar güçsüz hissediyorum.

Bu hissi yalnız uyku olarak anlatabilirim,tıpkı uykum varmış gibi.Kendimi koyvermemek,sırf yenik düşmemek için direniyorum.Bu saatten sonra yenilmenin zararı ne diyor insanlar;belki ölü hissediyor olabilirim,ama hala bir gururum var.Bak şimdi böyle deyince bir şarkı geldi aklıma,''Ölünce sevemezsem...''diyordu şarkıda.Cidden de ölünce sevemiyormuş insan;ama beceremediğinden değil,sevmek için bile isteği kalmadığından sevemiyormuş.

Ey gidi afilli dünya,ne de takdire şayansın öyle.Öyle bir duruma soktun ki beni,en ufak mecalim kalmadı ufukta.Eskiden sevilmezdim ama hep bir sevgi vardı içimde;şimdi ise sonuna kadar aşk dolu bakan birsürüsü var,lakin ben sevemiyorum.
İçimde bir sevgi vardı,kullandıkça adeta boşa gidip karıştı havaya;şimdi ise bitti,tam da ihtiyacım varken.Kontrolsüz sevdim galiba,ama ne yapayım;sevginin tamamını sunacak şekilde yetişmiştim,böyle görmüştüm eskiden.Galiba buradan geliyor aşkın insana bildiğini unutturması,gerçekten de öyle galiba...

Sana yazmayalı uzun zaman oldu,belkide 1 aydan daha fazla hatta.Aslında hep bir parça sana yazdım,sadece sana hitap etmedim.Evet yapmadım bunu,çünkü olmazdı.Düşünsene;ben senin için hergün yazıyorum ve sen de hergün okuyorsun mesela,bunun seni üzmekten başka etkisi olur muydu?Yapmam gerekeni yaptım ben,olması gerekeni;vazgeçtim,beklemekten,ümit etmekten,yazmaktan vazgeçtim seni.

Uzun zaman önce bitirdim aslında,fakat bitmeyen birşeyler vardı,tıpkı şimdilerde olan şeyler.Aşkımı bitiremezdim,sen bile isteyemezdin bunu benden.Şu işe de bak hele;bugün aşkın kitabını yazmış adamım,ama aslında bir hiçim.Bu hiçbirşeyi değiştirmedi,ne oldu yani?Birşey beklemedim,istemedim;kendimi kontrol edemedim ki,ne yaptığımı bilmedim.Bilmek de istemedim aslında,yanlış birşey yapıyor olduğumun farkına varmaktan korktum,oysa ben hiç birşey yapmıyormuşum meğer.

Geçenlerde birkaç teklif aldım,sırf senin için reddettim;beklediğimden veya ümit ettiğimden değil tabiki,yalnızca senin için yanıp tutuşurken kendimi başkalarına ait hissetmek imkansızdı.Doğruysa doğru evet,hala köküne kadar aşığım sana;ama sadece o kadar işte,daha fazlası yok.Bu şarkı sana,sana söyleyemediklerimden ibarettir sözleri;

Herkes söyler hayatın bir kumar,bir düzmece,bir dolambaç olduğunu.Bu yüzden içim rahat,çünkü yapacaklarım tamamen sonu olan şeyler.Suç işlesem ne olacak,tweet atsam mesela.Olabilecek en son şey ölümdür,o da hayat denen bu oyundan gerçeğe açılan tek kapıdır.Oyun dediğinin kuralı olmaz,burada da yok.Benim felsefem şudur dostlar;alnının akıyla yaşa,hayatın pahasına.Yaşayınca ne olacak hayatı,birşeyler yapınca;dönüp dolaşıp herşey aynı hiçe çıkıyor,bu da demek oluyor ki önemli olan ne yaptığın değil neden yaptığındır.

İşte yine buradayım,gittim de geldim.Engelleri yıkıp da geldim,ateşte yanıp da geldim,ölüp de doğup da bir daha geldim.Gözlerini diledim,yakan sesini dinledim,yıldız kaysın istedim.Her ne olursa olsun geldim,istemesem de zorla itildim diyelim.Kendime kapadım kapılarımı,çok başka benlere.Şimdi buradayım,ne fark eder.Bedenim,ruhum ya da gerçek ben;hangisini istersen burada,ama bir hiç.En ufak işe yaramıyor.Bu sadece basit bir kamuflaj;sırf yaşıyorum bilsinler,benden endişe etmesinler.Gerçek ise mutsuzluğum,hayatı hissetmeyişim,hayata dair bir inancım veya amacım kalmayışı,yorgunluğum.

Neyi değiştirecek ha burada oluşum?Mesafeler neyi değiştirebilir ki,onlar anca koca bir hiçliğin senaryosudur.Kendi üstüme yıkılmamak için tüm bu yazma çizme,yoksa bunları da bırakacağım.
Kapanasım var,herkesten ve herşeyden kendimi içime kapatışım.Kimse,hiçbirşey istemiyorum,zaten ihtiyacım da yok.Doktora gitmiş gibiyim,tüm hücrelerin iflası tamamlanana kadarki günü bekliyorum şimdi ise.Benimkisi sadece zaman doldurmak,belki bir saat,belki bir yıl.Artık beklediğim tek birşey var,gerisi boş.

Herşey sahte geliyor,olduğundan bile sahte.Böyle olması gerekir miydi?Ama zaten böyleydi,öncesinde farklı değildi.Hani mutluluk benimdi,hani rüzgar benimdi?Yıllarım gitmiş gibi,tek hamlede.Kelebek gibiyim;bir günü kalmış,sırf hayat gayesini yerine getirmek için uçuşan bir kelebek...

Değerli okuyucularım,bugün hepimiz için harika birgün olmak üzere.Beni bilen bilmeyen pek çoğunuzun kitabımı okumak için sabırsızlandığı gelmiş olan mesaj ve bildirilerde de oldukça yoğun bir şekilde gözükmekte.Ben de dedim''madem öyle okuyucularımı kırmayayım!'',sizler için dijital platformda yayınladım.

Bundan böyle kısa süre sonra Mobidik,Google Play ve Google Books platformları üzerinden kitabımı ücretsiz bir şekilde mobil cihazlarınıza indirme ve okuma imkanına sahip olacaksınız(NOT:Mobidik'te üzretsiz edinmek için ''Tweet'' veya ''Durum Güncellemesi'' yoluyla sosyal ağlarda paylaşmalısınız!)

Bu da kitabımızı dört gözle bekleyen sevgili dostlarımıza gelsin;

Günümüz toplumunda artı düşünce kullanan insan sayısı son derece azalmış durumda.Felsefenin de aslında bir artı düşünce birimi olduğunu söylemek pek tabi mümkündür.İnsanlar düşünmesi gereken kadarını düşünüyor,gereksinim fazlası bir düşünce üretmediği için de ne kendine ne de topluma karşı artı bir üretkenlik sağlayamıyor.Sığ insan olmak budur işte,standartlar ve gereksinimler dahili dışına çıkmamaya çalışan insanlardır.

Bu şekilde yaşamak belki bir nebze olsun daha pratiktir fakat yaşamı gerçek anlamından yoksun kılacaktır,ayrıca insanın da yaşayış amacına hitap etmeyecektir.Bir anlamda boştan yere yaşamak olarak da ifade etmek mümkündür bunu.
Koyun sürüsü gibi düşünebilirsiniz bunu,koyunlar da sırf ihtiyacı doğrultusunda hareket eder,bu yüzden kendilerini yönetilmeye mahkûm kılarlar.İşte insanlığın da asıl sorunu bu değil mi?Kendini yönetmek için ek birşeye kalkışmadan sadece yaşamak için birşeyler yapanlar geri kalan kurnaz ve kâr avcısı insanlar için birer köle durumundadırlar.

Standart olmak asla ileri götürmez,ileri gitmemek de hiçbirşeyi değiştirmez,hiçbirşeyin değişmeyecek oluşu da hayatın ve insanlığın asla gerçek amacına hizmet edemeyeceğinin bariz bir göstergesidir.
İnsanlık her an,her saniye için gelişmeye muhtaçtır ve hak eder;gelişmek için bir sebebe ihtiyaç yoktur,dünya gün geçtikçe geri kalmamak için tek çaredir bu...

Farklı bir denizdeyim,o eski berraklık yok.Dalgalı buralar,çok dalgalı.Fırtına var limanda,sahil boyunca.Göz gözü görmüyor,o denli bir sis sarmış etrafımı.Ne tarafa gittiğimi bilmiyorum,bir rüzgar bulmuşum,peşinden sürükleniyorum.

Kendi gemime yabancıyım adeta,bambaşka bir kaptanın üniformasını giyinmişim sanki.Durmak bilmeyen bir sallantı,alabora olmaya az kalmış görünüyor.Dümeni çeviremiyorum,çok ağır basıyor.Buradan çıkamayacağımı biliyorum,bana ait olmayan mavilerde uçsuz bucaksız kaybolacağımı.

Herşeyi o başlattı,o mavi deniz kızı.Anlık göründü,sonrasında yitip gitti;o gitti,herşey de bitti.O mavi deniz kızı,suda boğulmadan önceki son gördüğüm şey.Ya gerçekti ya da ölmeden önceki bir seraptı;belkide gerçekti,gerçekti ama hayallere karışmıştı.Onu birdaha göremeyecektim,hiç birşey göremeyecektim birdaha...Ben bir kaptanım,bitmiyor yolculuğum;bu da onlardan biri,lakin sonsuza.

Fırtına bile aşık bana,öylesine koparıyor ki beni karadan,bir kaybedişi var beni dibin karanlığında.Ömrüm onunla boğuşmakla geçti,ondan kurtulmaya çalışmakla.Ne yaparsam yapayım sırılsıklam olacağımın farkındaydım,ama deniz kızları çok saçma gelirdi.

Lakin şimdi farkına varıyorum ki bu bir şehir efsanesinden çok daha öte,en derinlerimde biryerde,tam içimde bir deniz kızı.Bu saatte kim ister ki karaya çıkmayı,sanadır seslenişim deniz aga;gel de götür beni.Dalgaların alsın,hiç bilmediğim bir kıyıya sürüklesin;ya da büyük bir fırtına kopsun,derinliklerinde kaybet beni.Anlamıyorsun ki,mahkûmum diyorum ben sana;sen ne yaparsan yap,yine ıslak kalır bedenim...

En sevdiğim şarkıyı paylaşmak istiyorum sizlerle,en sevdiğim olmasa bile söylemek istediğim herşeyi bire bir anlatan bir şarkıyı.

Gitmek,ölmek,yok olmak,uzaklaşmak,kaçmak,kaybolmak,unutulmak ve çok dahası var içimde;şu an hangi hislerle yanıp tutuştuğumu tarif edebilmem mümkün değil.En basitinden anlatayım;ya herşeye sıfırdan başlamak,ya da başlamamak üzere sonlandırmak istiyorum,en çok ihtihyacım olan şey.Hayatımdaki irili ufaklı tüm tersliklerle tek tek baş edebilecek gücü bulamıyorum kendimde,öyle ki en ufak damla herşeyi taşırmaya yetti.
Ama kimse suçlu hissetmesin kendini,sakın.Her zaman dediğim gibi''Zaten bütün suç benim,her taşın altında ben varım,herşeyin başını ben çekiyorum.''Yanlış anlamayın bunu kinaye olarak söylemiyorum,gerçekten de öyle hissetmeye başladım.Ben gene ayaklarımın üzerindeyim,yine yıkılmadım tam olarak.Ama oldu da birini üzdüysem falan,kötü birşeylere sebebiyet verdiysem de hakkını helal etsin mesela.

İşte size o harikulade şarkı;

Şimdi gel de aşık olma birilerine,sevme birilerini;gel de umutlanma,gel de bağlanma.Yapamazsın,adamın dibi olsan yine yapamazsın.Keşke herşey göründüğü gibi olsaydı;basit ve zahmetsiz.Ama hayat bu,isteyerek yaptıklarımız ve de maruz kaldıklarımızdır bizi biz yapan.Bu bazen sevmek olur,bazen beklemek,bazen en içinden gelmeyen şekilde''Sevmiyorum!''diyerek haykırmak.O ki ne kadar kötü olursa olsun aslında bizi bize yakın tutan şeydir,benliğimizi her fırsatta hatırlatan.Böyle olmak zorunda mıydı diye düşünürsün,elbet zorundaydı.Başka türlü olur muydu dersen,olurdu tabi ama sen ne kadar sen olurdun?

Her ne olursa olsun acı içinde kıvranır insan,sırf olması ümidiyle yanıp tutuştuklarının olmadığını bildiği için kendince bir çeşit vicdan azabı çeker.Bütün bunları tek bir''Keşke!''ile yapar insan kendine,tek bir kelime ile yok eder kendini.Kendi sonunu bilir,sonunda ne olacağını bilir;korkmaz ama istemez,keşke diyerek sızlanır öylece...

Bugünlerde iyice cansız bebek gibi görünmeye başladı insanlık,bu kadarını da beklemiyordum.Herkes sistemin bir kölesi;sistem dediysem iktidar yönetiminden bahsetmiyorum-yani en azından sadece ondan bahsetmiyorum-,asıl bahsettiğim şey insanların kendilerinde oluşturduğu sorumluluk bilincini başka insanların kötüye kullanması sonucunda insanların birer makineden farksız ve son derece sıradan bir hayatlarının olması.İşe git,okula git,ders çalış,para kazan,birşeyler al,birşeyler daha al şeklinde sürüp giden amansız bir hiçlik,yani daha doğrusu hiçe giden bir döngü.

Üstelik kimse de itiraz etmiyor,çünkü dünyanın %99'u bu düzenin değiştirilemeyeceği bilincine erişmiş durumda.İnsanların hayvanlardan farkı kalmıyor böylece,hatta bitkilerden bile.Peki ya bu düzende kim kazanıyor?Kapitalist dünya liderlerinden tutun,sömürgeci devletlerin gizli iç yapılanmalarına kadar herkesin bunda bir payı bulunduğu kanaatindeyim.Yalnız halk kârlı çıkmıyor bu durumdan,bir tek halk zarar görüyor.Halk dediğimiz bir ülkenin veya kıtanın halkı değil,tüm dünyadaki halk.

Dünyada kurgu aramaya gerek yok,zaten heryerde birilerine bağlı vampirler dolaşmakta.Kâr için herşeyi yapabilecek,asıl kârı kimin elde ettiğini anlamaktan yoksun ve bir amaca itaat ettiğine inançlı kişilikler bunlar,tabiri caiz ise babasını bile satan ucubeler.
Yeki ya birgün dünyadaki bütün gelir kaynakları tükendiğinde ne olacak?İşte o zaman sadece bizim değil onların da sonu gelecek,berbat ve katlanılamaz bir son.

İşte sizlere en kesininden kıyamet teorisi,insanın hırsının insanı bitirmesi.Bu karanlık sona seyirci kalamayız,tüm dünya olarak ayaklanmalı ve hem politikacı hem de ekonomistlere kafa tutmalıyız!

Neyin borcu bu,kime?Benim borcum mu bu,yoksa insanlığın mı?Ben mi kadere,kader mi bana borçlu?Neyse ne,sorgulayacak mecalim kalmadı;her ne olursa olsun ödeyeceğim o borcu,isterse can pahasına.Birilerinin,birşeylerin benle bir alıp veremedikleri var,ne olduğu hakkında en ufak bir fikrim yok.Bilmek istemiyorum,öylece boyun eğmek ve teslim olmak geçiyor içimden.Ama ben asla yapmadım bunu ve yapmam da,sadece bünyemdeki yorgunluğun zihnimi de kuşatmış oluşu sanki pes etmek gibi bir hissi de getiriyor yanında.

Geçenlerde okuyucularımdan biri ile tanışma fırsatı yakaladım,o ne büyük şeref.Ondan önce ben sordum,''Beni görmeden önce nasıl biri canlanıyordu içinde?''Aslında az çok tahmin ediyordum verebileceği cevabı,ama bir de ondan duymak istemiştim.Tam da beklediğim bir cevap verdi,söylediğine göre uzun saçlı,soluk koyu bir tene sahip ve bakışları iplemez bir kişi geliyormuş aklına;gitar çalan birisi olduğumu ve sürekli kitap okuduğumu falan düşünmüş.Benim merak ettiğim daha ziyade bir kişilkikti,ben de bunu sordum.

Aynı anlattığım gibi olduğunu söyledi,karanlık,ümidini yitirmiş,yaşama iplemezcesine bakışlar atan,biraz da dağınıklıktan hoşlanan,değer verdiği şeylere bağlı kalan birisini canlandırıyormuş.Evet,almak istediğim cevap tam da buydu;ama almak istediğim bir diğer cevap da vardı,peki ya gördüğü ben gerçekten de o düşlerindeki ben miydim?

Herkes gibi o da takdir etme ihtiyacı hissetmişti beni,çünkü o bile daha ilk görüşünde anlamıştı olduğum şeyi yansıttığımı.Beni bilen bilir,öyle yalanlarla yol alan veya bunu yapabilecek birisi değilimdir;hem yapsam kârım ne olur ki,sadece birkaç saf insan o sahte benim laflarıma kanar o kadar.Ama ben gerçeğim ve benim gibi gerçek,bana ve gerçekliğime inanan bir okuyucu kitlesi isterim.İnsanları kandırmakla elime geçecek birşey yok;şimdi bile pek birşey geçmiyor aslında,sadece az biraz muhabbet edip kafamı dağıtıyorum sizlerle.Ki eminim sizler de benim gibisiniz,yoksa neden takip edesiniz bu deliyi?

Onun gibi gidiyor herşey,alıp başını terk ediyor beni.Ama gitmedi yalan dolan,gitmedi acılar,hatıralar,hüzünler.Bitmek bilen birşey değil bu,herşey sonsuza dek gidiyor benden,içimden;bazen beni ben yapan şeyleri bile kaybettiğim oluyor,kendimi sanki olduğumun çok daha ötesinde berbat hissettiğim anlar da oluyor.Herşey çekti gitti,herkes;bir ben kaldım,bir başıma ben.Gidemedim onlar gibi;onlar bana yaptı,ben onlara kıyamadım.Olmayan için buradayım,olmayanı beklemek için;gelmeyeceğini bile bile,çaresiz gözlemek için yollarını.Neyim var ki neyim yok,kimim ki kim değilim.

Onu bunu boşver sen,ben hala değişmedim.Koca bir yalan gibiyim,hayatta görüp görebileceğin en büyük yalan belkide.Yalan olan yaşadıklarım,düşündüklerim değil;asıl yalan olan yaşayamadıklarım,yani beni bir hiç yapanlar.Hiç olmak güzel,kimsenin ruhu dahi duymadan çek git istersen;hem kimsenin canı da yanmıyor,kimse vedalaşmak zorunda kalmıyor.Bir süre sonra hepsi unutuyor seni;sonra birgün bir kitabını açıyorlar,senin yazdığın bir seni buluyorlar işte.Yazarlığın iyi bir yanı bu;belki kazık çakmıyor olabilirsin,ama en azından kendi yazdığın gibi anılıyorsun.
Bu da benden size bir şarkı olsun,ne olduğuyla ilgili;

Kesin bir çare var mıdır ki şu dünyada,kesin değilse ne kadar çaredir?Çareler kalıcı olmak zorundadır,sonrasında pişmanlık oluşturacak durumlara sebebiyet sağlamamalıdır.Dünyada gerçek bir kesin çare olgusu var olsaydı tek bir derdin sonrasında sınırsız refaha erişirdik,ki bu da hayatın anlamı hakkında oluşturulmuş neredeyse tüm felsefelere aykırı düşerdi.Hem bunun yanında en ufak bir zevk,heyecan veya anlam ifade etmezdi.

Bana sorarsanız şimdi bile ettiği söylenilemez,ama kesin bir çareye de erişebilmiş değilim.Kendinizi bu tarz hurafelerle yormayın,kandırmayın;bilin ki dünyanın tüm zamanlarında herkesin maruz kaldığı birtakım durumlara karşı sizin de kaçışınız yoktur.Ama bu direnmemek gerektiğini hissettirmesin sizlere.En basitinden tevekkül diyorum,tevekkül etmelisinizdir.Herşeyin kesin bir çaresi vardır ama herşeye kesin bir çare yoktur.

Herşey Allah'ın olduğuna göre herşeyin de bir çaresi olduğunu ve bu çarenin de yalnız Allah'tan edinilebileceği son derece bariz bir gerçekliktir.Hani derler ya,''Allah'tan ümit kesilmez.''diye,ben de buna uyuyorum.Çoktan çekip gidebilirdim,ama boynumun borcunu yerine getirmek için Allah'a en içten şekilde güvenip kendimi ona emanet ettim.Şimdi ya da sonra,ama biliyorum ki yüzüm kara çıkmayacak.
İşte size dünyadaki en kesin güvence,ilahi bir sigorta da diyebiliriz...

Sorma be dostum,neden diye sorma.İstediğini söyle,saçma sapan akıllar ver,''Ben sana demiştim!''de,küs,kız,bağır çağır ama sorma.Birşey dememi bekleme benden,birşey yapmamı.Sorgulama,nasıl olduğumu da sorma.Git sadece,olabildiğince uzaklaş;bırak beni,bana bırak herşeyi.Sakın arkandan bakma giderken,en ufak endişe etme benim için.İyiyim,herkes kadar olmasa da ben kadar,en azından bana yeten kadar.

Halimden hoşnut değilim,ama hala yaşamaya değer birşeylerin kaldığı izlenimi var içimde.Şimdi bile beklemekteyim,umarsızca ve körelmişcesine bir bekleyişin tam da ortasındayım.Her geçen gün biraz daha karanlığa gidiyorum,önüme çıkan her kapı üstüme bir bir kapanır hale geliyor neredeyse.Belki mükemmel gelişmeler de yaşanıyor,ama 9 doğru 1 yanlışı götürmeye yetmiyor nedense.Peki ya benim yanlışım,suçum ne?Düşünce ve duygularımı tıpkı her insan gibi kontrol edemeyişimden hayatımı tıpkı bir cambaz ipinin üzerinde tutmak mıydı benim hatam,yoksa kaybedecek birşeyim olmayışının verdiği o son bir damla özgürlük ümidini en olmumlu şekilde kullanışım mı?

Söyleme dost,sen de bildiğimi söyleme diğerleri gibi.Sen sanıyorsun aklım havada,ama herşeyin dibindeyim.Bakma,matemim de sırf bu yüzden.Benim dünyayla,kimseyle zerre derdim yok;sadece biraz yoruldum ve üşüdüm diyelim.Yüreğimin eski haline dönme ihtimali de benimle aynı noktada,sonsuzda...

Tesadüfen pencereye yöneldim de,manzara cidden iç burkucuydu.Dışarısı güneş,cıvıltılı,rengarenk,tatlı,ışıl ışıl.Buna bir itirazım yok tabi eyvallah,ama beni üzen birşey var.Herkes öylesine sarhoş ki,bu sahte makyajın esiri olmuş.Anlayamıyorum,insan bu kadar mahçup mudur buna?Ne değişir renkler soluklaşsa,insanlar soğukaşsa?

Bunun mutluluk veren yanı nedir ki,sadece birkaç makyaj ve ışıltı.Bu dünyanın görünen yüzü işte,ne de hayret verici;öte yanı da var bu dünyanın,hiç bilinmeyen berbetlıkların timsali.Ölüm,açlık,yoksulluk,özlem,hasret,hüzün,üzüntü,öfke,şiddet,savaş,kan,çaresizlik,muhtaçlık var o dünyada.Bazıları o kadar el bebek gül bebek yetişmiş ki,o tarafa geçince hemencecik çarpılıyor;ben gibi bazıları ise oranın havasına öylesine uyum sağlıyor ki oranın bir paçası oluyor,sonra ise adı karamsara çıkıyor.Doğru nedir,yanlış nedir söylesenize!

Süperim,bomba gibiyim,harikayım,uçuyorum desem,ne değişecek?İsterse petrol kadar siyah olsun içim,en az karanlık kadar kararmış olsun;neyi değiştirecek ki bu,size faydası ne?Ben ne isem yanlız kendimeyim dostum,sırf sen beni düşünüyorsun diye mutlu olamam ben.Lanet bir herifim tamam mı ben,berbat,leş ve ayyaşım.Kaç benden,saklan saklanabildiğin en iyi yere.En ücra,en kuytu,en ıssız yerde bul beni;bir saniye bul,sonra yine kaybet.Koruma beni,kollama;düşünme beni,iyiliğimi isteme.Merak ediyorsan söyleyeyim kardeşim,''Senin çabaların boşa,benden bir b*k olmaz!''Tatmin oldun mu ha şimdi?Benim gibi bir adam bulamazsın,şanslısın şükretmelisin.

Şimdi sizlere günlerdir herkesin içinde başka anlamlar barındırarak sorduğu gibi''Nasılsın?''desem içinizden sadece %1'lik bir kısım günlük gülistanlık diyecek.Zihin boşaltma,kuantum gibi birçok ıvır zıvır yöntem var tabi bunu gidermek için.Yanlış anlamayınız,elbette ki saygı duyuyorum.Ama bu kadar mükemmel değil bu dünya,bu kadar gülümseyebileceğiniz ve her fırsatta mutlulukla bakabileceğiniz birşey değil hayat.

Bitmeyecek ya,asla bitmeyecek.Ne kadar kaçmaya çalışsam,kurtulmaya çalışsam hiç biri zerre fayda sağlamayacak.Ömümün sonuna kadar sürükleneceğim,belkide bir hiç için;tabi bu ya birkaç gün,ya da birkaç yıl.Paranoyak diyebilirsiniz bana,ama çok yakın hissediyorum.Böyle yaşamaktan bıktım,sevmekten bile bıktım;herşey yoruyor artık beni,herkes.Sevmek istemiyoum,beklemek de istemiyorum.

Keşke bir fırtına kopsa,hayatım baştan sona değişse;mesela bir başkası çıksa,onu unutturabilecek bir başkası.Zaman geçse,herkes ve herşey zamanın tozunda kaybolsa;sonra yeni birşeyler,başka birşeyler olsa.
En çok istediğim şey ne biliyor musunuz,sıfırdan bir hayata başlamış hissetmek.Düşünmem gereken birşey olmasını istemiyorum,manevi açıdan.

Keşke kısa sürelik,hafif,basit,aşksız ve duygusuz ilişkilere sıcak bakabilseydim,işe o zaman sırtım yere gelmezdi.Ama ben öyle bir insan değilim,olmayacağım;gerekirse yalnız gebereceğim,ama ben kalacağım...

Kim ne derse desin,zerre umurumda değil.Ben sadece olanı söyleyeceğim,gerisi beni alâkadar etmez;

Vakit öyle bir vakittir ki,aşkın ertesinde söylenilebilecekler sınırlı,benimkiler de.Sevmiyorum diyemem,vazgeçtim de diyemem;ama vazgeçtim derim,beklemiyorum da derim.Sadece tek bir kelime edeceğim,son kez;herkesin bilmesi gereken şeyi söyleyeceğim,onlar da birdaha bahsini açmamak üzere susacaklar.''Bitti''demek yeter sanırım,fazla söze ne hacet.

Yeterince yorgunum,yeterince usanmış;bu saatten sonra hiç kimseye en ufak bir açıklama yapmak durumunda da değilim,son sözü söyledim.Artık bilindiğine göre rahatım,hergün koca bir kalabalık ağzımdan laf almak için gözlerini dikmek zorunda değil.Tamam mutsuzum,ama zaten öyleydim;ne değişti derseniz eğer,ben de bilmiyorum.

Aslında bunu bile neden yazdığımın farkında değilim,bilincimin yerinde olduğunu bile sanmıyorum.Yine her an olduğu gibi yorgunluktan gebermek üzereyim,birkaç gün kullandığım vitamin haplarından dahi zerre fayda gelmedi.Şimdi sadece uyku var içimde,belkide budur beni böylesine sakin tutan.Böylesi daha iyi ama,morfin almış gibi,sanki rüyadaymış gibi hissetmek daha iyi.Ne de olsa rüya da gerçek de aynı yerde bitecek,ziyanın lüzumu ne...

Darılmasın dostlar,okuyucular,beyzadeler;kalemim sert ve üslubum sivridir benim,ama kimseyi incitmek için değil.Bazen işi şakaya vurduğumuzdan,bazen ciddi meselelere parmak bastığımızdan,bazen ise damarımıza bastıklarından dolayıdır bu üslup.Anladığım kadarıyla pek çok okuyucum bu durumdan memnun,olmayan da okumasın madem.Biz kimseye zorla okutmuyoruz;seviyorsan okursun,nefret ediyorsan da döner arkanı gidersin.

Bir diğer husus ise ne yazdığıma karışan zübbeler;
Bugüne kadar benim ne yazdığıma hiç kimse karışamadı ve karışamaz,şehidime de,ölen çocuğa da,şiddet gören kadına da,istismar edilen çocuğa da yazarım.Yeri gelir kendimi yazarım,yeri gelir insanları yazarım.Kimseyle görüşlerimin aynı olmasını beklemiyorum ben,sadece düşünceye ve görüşe biraz saygı duyulması gerektiğinden bahsediyorum.Kimse bana yazdıklarımdan dolayı en ufak tepki gösterme hakkına sahip değil,ama ben bana gelen mesajlara cevap vermek durumundayım.

Bazı insanlar var ki küfretmemek ve terbiye sınırını aşmamak uğruna ömrünüzde harcamadığınız çabayı harcarsınız.Ülkedeki bu kadar olumsuzluğa rağmen hala bir derece sınırımı korumak durumunda olsam da bazen için aşabiliyorum.

Sözlerimi üzerine alınan dostlarımız var,böyle olsun istemeyiz.İster istemez yuvarlak konuşmak durumundayım,neyi kime yazdığım ifşah olmamalı.Yazdığım birşeyi üzerinize alınmadan önce bana danışarak hareket etmeniz iyi olacaktır...

Charles Bukowski'den esinlendiğimi söyleyebilirim,fakat ters yönde.O insanların ona önyargı,nefret ve korkuyla yaklaşmasını sağlayarak yaptı bunu,ben ise onları güldürerek...

İnsanlar bilmez,görmez,duymaz;ne yapsın garipler,anca uydururlar.Bir de kendini bir parça olarak görenler yok mu,onlar çok komik adamlardır.Komik diyorum çünkü başka birşeyler demeye dilim varmıyor,ilahi onlar.Bu kadar da başına buyruk olunmaz ki,anlamadan sual edilmez ki.Benimle en alakası olmayan insan bile öyle destursuz karışıyor ki yaptıklarıma,yazdıklarıma ve düşünüklerime.Ama onlar da haklı tabi bir açıdan,ne de olsa devlet büyüklerinden böyle görmüşler neticede.Ah güzel yurdum insanı,sen neden böylesine maydonozluğa özeniyorsun.

Renkli,dolu dolu ve gerçekten iyi bir insan olabilmek için gereken en önemli şeydir bu.Dünyadaki bütün fikirleri bir parça benimsemek,içinde bütün ruh hallerinden bir parça barındırmaktır asıl kalite.Birşeyleri yadırgamak ya da sana ters düşen herhangi bir düşünceyi hor görmek,bunlar yakışı olan şeyler değil.İnsanlık dediğimiz şey atalarımızdan gelen ilkel dürtüler değildir,asıl insanlık kendini geliştirme ve soyutlaştırma becerisine sahip olmaktır.Her insanda vardır bu beceri;lakin bazıları sadece kendini düşünecek kadar bencil,bazıları ise kendini dahi hiçe sayacak kadar vurdumduymazdır.Tabi insanları değiştiremeyiz,ama en azından daha iyi bir dünya,gelecek ve insan için elimizden geleni yapabiliriz.Kendinize,insanlığa ve dünyaya çok görmemelisiniz sevgiyi ve yardımı,aksi takdirde hayat denilen bu yolda bir arpa boyu yol dahi katedemezsiniz.

İnsanın en belirgin özelliği zekadır,kendini geliştirmek ve yenilemek zeka işidir.Bazı dostlarımız da diyor ki''Gelişince ne olacak?''bir açıdan bakınca pek de mantıksız gelmiyor değil mi bu söz,tıpkı benim söylediğim''Hiçten gelip hiçe gider,elde var 1 bütün.''lafı gibi.Değişmeyeceğini bile bile birşey için gayret edip çaba harcamak pek çok insanın yaptığı şeydir,zaten bizi biz yapan asıl şeylerden biri de budur.Her ne zaman ki gerçek demokrasi,nezaket ve hoşgörü kavramlarına sahip olursak ancak ki o zaman biraz olsun yükseliriz.

En başında birey gelişimi gelir,sonrasında toplum ve en sonunda da dünya;unutmayınız ki kendi gelişimimizi tamamlamadan asla başkalarını geliştirme çabası içerisine girmemeliyiz,bu gerçekten de boştan yere ve bir hiç uğruna debelenmekten başka birşey değildir.

İnsan insanlığını bilip önce kendine bakabilseydi,biraz objektif olup empati yapabilseydi,haset edip hırslanmasaydı ve hor görmeseydi şu an bir damla kanını akıtmazdı kardeşinin.Ne de olsa gerek biyolojik gerek ise de sosyolojik anlamdan dünyadaki her bir birey birbirinin kardeşi değil mi?

Ne o eski çocuk kadar mutluluğum kaldı şimdilerde,ne de o eski çocuk kadar sevgim;artık inancım da kalmadı onun kadar,umudum bile kalmadı.Bu da cevap olsun hala''Ne oluyor sana?''diyenlere,sanırım büyüdük ha?Ama bir b*ka da yaradığını söyleyemem,böyleyken böyle.Çok laf atarım ben hayata,sürekli onun dedikodusunu yapar,sağda solda onu çekiştiririm.Ama o da az değil,ne dediysem hep tersine çekti,ne dilediysem hep tersini istedi;bu durumda ben mi kaşındım,o mu haddini aştı?

İki eski dost gibiyiz biz hayatla,ama eskinin dostluğu eskide kalır demişler.Çocuktum o zamanlar,sıkı birer dosttuk hayatla;ama ne olduysa oldu,bir gece fırtına koptu.Uyandığımda gitmişti hayat,sanırım bu da o günden sonra her gelenin gideceğinin bir habercisiydi.Heryerde onu aradım,hala da ararım;sadece onu değil,onda kalan mutluluğu,neşeyi ve sevgiyi de öyle.Gitti mi gelmez diyordum,öyle de oldu bir süre.Taa ki 3 sene önce yeniden geldi,pek değişmemiş gibiydi.Ama öyle değilmiş,herkes gibi o da değişmiş;sandım ki eski mutluluğu yeniden tattıracak bana,ben nereden bilebilirdim ki son damlasına kadar sömüreceğini.Şimdi ise çekip gitmesini bekliyorum sadece,ben de gideceğim onunla birlikte.Hani şu filmlerde bir beyaz ışık parodisi vardır ya,yolun sonunu gösterir;o ışık yakın gibi be hacı,buradan bakınca görünüyor yolun sonu.Bize tek düşen''Nasip Allah''diyerek gittiği yere kadar götürmek elbet...

Aslında dibine kadar biliyorum gerçekten ne hissedip yaşadığımı,sadece kendimi kandırıyorum.Siz sanıyor musunuz ki hoşuma gidiyor,sanki kendi umurumda bile değilmişim gibi.Kendimden sakınıyorum kendimi,çünkü böyle yapmazsam felaket yükseliyor sonrasında.Ne kadar kötü hissettiğimi biliyorum,ama sanki daha az kötü olduğuna inandırıyorum kendimi,insanları ise hiçbirşey olmadığına.Yalansa yalan söylüyorum evet,kandırmaksa kandırıyorum kendimi;peki ya siz,hiç yapmadığınız şey mi?Herkese dürüst olur da,kendine açılamaz insan.Çünkü adı gibi de bilir kendini,kabullendiği gerçeklerin ne gibi gerçekler olduğunun gerçekten farkına varsa ne denli yıkılacağını bilir.Bu yönden de insanın en değerli koruyucusu bilinçaltıdır,çünkü onu en azılı düşmanı olan kendinden korur bir bakıma.

Kitabımı yazdım,bastım,dağıttım,okuttum ve beğenileri topladım.Buradan bakınca ulaştım aslında amacıma,sizce de öyle değil mi?Ama sanki birşey eksik kaldı,yine de bir parça boş kaldı sanki.Belki de bütün amacım bu değildi ha?Bilinçaltımın derinlikleride çok daha masum ve bambaşka bir amaç yatıyordu sanırım,ama benim haberim bile yoktu.Birşeyler eksik sanki,sanki olması gereken olmadı.Ama ne,ne olmadı?Şuna baksanıza,daha neye ihtiyacım olduğunu bilmekten bile yoksunum.Tahnim edemiyorsunuzdur pek çoğunuz ama,bitiriyor insanı bu.

Bazen herşeyden vazgeçiyor insan,sebepsizce herşeyi göze alıyor;ama ne olursa olsun değişmiyor bazen,herhangi birşey değişmiyor.Bakınca herşey yerli yerinde,herşey günlük gülistanlık devam ediyor.Ama derinlerde biryerde,o karanlık ve soğuk mahzende olup bitiyor ne varsa.Kendinden bir haber yaşamaya devam ediyor insan,bazıları o kadar tölersanslı ki hissetmiyor bile.Kendi içine giremez insan,ne olup bittiğini asla bilemez bu yüzden,ya da neden olduğunu...

İşte bu da güzel bir şarkı,tam da bunu anlatıyor;

Herşey bir parça uzağımda sanki,dokunabilecek kadar yakın ama hissedemeyecek kadar uzak bazıları.Yaşam,mutluluk,sevgi,zevk,özlem;bunların hepsi çok uzak şeyler.Basit bir matematiğe indirgeyelim bunu,bir anda x oldum,bir anda yanlız kaldım.Üstelik x neydi biliyor musunuz,0 idi x.Hoş,eşittirin öbür tarafında da hiç birşey yok bu durumda.Yani sözün özü aslanım;sen diğerlerinde bulduğun kadar eksiksin,birini 1 zannettiğin gün 0 sın.Sen 0 isen geri kalan herşey de 0 olacaktır sana göre.

0 rakamının bende payı büyük,hem de nice insanlardan alamadığım feyz o tek rakamda gizli.Hiçten başlayıp hiçe gitmek,o yüzden hiçin anlamını herkesten daha çok bilmeli,herkesten daha çok anlamalı hiç olmayı.Eğer hiç olmayı biliyorsan birgün bir 1 olabilirsin demektir.Ama unutma,0'dan 0 çıkmaz;ama 0'dan 1 çıkar,sonuç da 0 olur.Hayatın -1'i yoktur çünkü,dibin dibi yoktur.Hayatın en sonu da 1'dir aslında,ama hayat asla 0 ile 1 arasında olmamıştır.

Karışık tabi,öyle olmak zorunda.En çok bilinmeyenli denklemdir hayat;kendini,hayatı,diğerlerini,birşeyleri ve başka birşeyleri bilmezsin;yani kafadan sallamak gibidir hayat,bilmeden gelişigüzel yaşarsın.Eğer şıkkı tutturursan iyisin,bir soru daha dayanırsın...

Bu aralar her zamankinden daha kötü,fazla kötü.Çekip gitme isteği var içimde,ama diğer gitmelerden çok daha başka bu.Öyle bir gideyim ki,sessiz sedasız;kimse anmasın adımı,kimse bakmasın ardımdan.Fazla değil,en kötü bir hafta önce unutmak isterdim,şimdi ise unutulmak.Kendim için,insanlar için en iyisi bu.Ama nereye gideceğim,nasıl yok edeceğim ki kendimi?Bir şarap edasıyla bitmek istiyorum,bir rüzgarcasına esip gitmek ve bir yağmurcasına ağlamak istiyorum.Bilmiyorum neden istediğimi,sadece bitmek bilmeden istiyorum.

İçten içe başka bir ihtimal arayışı içindeyim belkide,başka bir hayat,başka bir umut veya başka bir sevgi.O kadar yoksun hissediyorum ki hayattan,şu anda karşıma ne çıkarsa üzerine atlayacak kadar iradesizim.Hep sağlam iradeli bir insan olmaya çalıştım,nefsimin ve duygularımın ötesinde yaşamaya baktım;ama asla engelleyemedim,ne kadar bilirsem bileyim tek bir çare dahi bulamadım.Sanırım sandığım kadar da güçlü değildim ben,kendimi durdurabilecek,kalbime zincir atıp yoksayabilecek bir insan değildim.Aciz hissediyorum,çünkü kendime karşı düşmanlarımdan çok savunmasız hissediyorum.

İsteklerimi ve arzularımı dindirebilecek kadar güçlüyüm;ama bu istek desen değil,arzu desen değil.Lanet de değil,efsun da değil bu aşk.Bazen nefret edesim geliyor aşktan,aşıktan;ama yapamıyorum,çünkü benim bir parçam gibi artık.Aşksız olmaz,yapamam ben;bağlanmadan,asla olmaz.Yani uzun lafın kısası;önce hayal kurup,sonra kırmadan yaşayamam ben.

Eğer ki bir lanet varsa o aşk değil,düpedüz benim o lanet.Sırf içimdeki durduramadığım o şey yüzünden hem kendimi hem de çevremdekilerin mutluluğunu yok etmek için tasarlanmış bir terminatörden hiç farkım yok şu durumda.Belkide gerçekten doğrudur bu,öyleyse imha edilmekten başka çarem kalmaz...

Duraksamalar,sekteye uğramalar ve gecikmeler,zaten lanet bir hayatta olmazsa olmazdır bunlar,herkesin hayatında da vardır.Ne de gariptir ki bunu göre göre hâlâ günlerle yarışıyor insanlar,zamanla sürekli bir savaş içindeler.Bunun farkında olmama rağmen ben bile akışına bırakamıyorum bazı şeyleri,hatta herkesten daha sabırsız oluyorum.Hayatın insanla alıp veremediği nedir bu kadar,insanı çileden çıkartacak kadar.Neden bu kadar önemlidir ki zaman,bir yere mi yetişiyoruz?Sorsan akıllarına gelen son şey ölümdür insanların,ama ölmeden önce birşeyler yapabilmek için kendilerini paralarlar.Asıl sorulması gereken soru;değer mi?Cidden de değer mi sizce?Aşktan,sevgiden,mutluluktan,huzurdan ve sevinçten öte ne vardır ki bu kadar yetişmesi gereken.İnsanız biz abilerim,kargo firması gibi düşünmeyin kendinizi☺

Ama boşlayın da demiyorum tabi canım,elbette bir insan olarak başka insanlara ve kendinize karşı olan sorumluluklarınızı yerine getirmek ilk vazifelerdendir.İşte dünya hayatının ne kadar önemsenmeyecek olduğunu,asıl tadını biraz olsun anlatabilen bir şarkı;

''Şah desen,kul desen;beyhudedir,beyhude;bu dünyanın işleri,beyhudedir beyhude.Zengin olsan fakir olsan,aşkın yolu bellidir;sen sen ol,seven ol,başka âlem yok.Dünya yalan dünyadır,üstü altı rüyadır;özü aslı hayatın,aşka olan yolundur...''

Yine merhaba dostlarım,hayranlarım ve dünya çapındaki okuyucu kitlem.Nihayet yaklaşık 6 ay önce başladığımız proje ilk meyvelerini sundu.Dün,yani doğumgünümde,yani Çanakkale Şehitleri'ni anma gününde çıktı kitabımız.
Kötü haber ise satışa sunmamış oluşumuz,ama üzülmeyin.Bu mesajım tüm yazarlar ve yayınevlerine yapılan bir çağrıdır;

Lütfen,desteklerinizi bekliyorum.Tüm Türkiye'de insanların aşkı anlamaları ve aşktan korkanların ona ısınmaları,aşkın var olmadığını düşünenlerin azalması için yazdığım bu kitabı tanıtmak istiyorum.Lütfen bana destek olun,elimden tutun;benim tek istediğim bir sponsor edinmek veya bir yayınevinden satış teklifi almak.Biliyorum şimdi saçma geliyor,''14 yaşındaki bir velet ne yazabilir ki!''diyor bazıları.Eğer öyleyse kitabımızın lisanssız bir kopyasını size sunabilirim.Lütfen,tüm Türkiye'deki yazar ve yayınevlerine bir çağrıdır bu.

Şimdiye kadar ilk birkaç sayfasını okuyanlar çok beğendi,ama beğeninin ötesinde birşey de kazandım;en başta amacıma ulaştım,insanlara kendimi ve aşkı kanıtladım.Buyrunuz bunlar da kitabımızın ilk resimleri...

Her insanın bir zayıf noktası,bir hafif bölgesi vardır zihninde.Bu kişiden kişiye farklılık gösterir elbet,ben  buna''manevi tutkunluk''adını veriyorum.Ben çok çabuk parlayan bir kişilik olmama rağmen aynı zamanda gözü açık da bir insanımdır,neyin ne olduğunu,olan ve olabilecekleri öngörmeye çalışmak hep 1-0 önde tutar insanı.Bildiğim kesin birşey varsa o da alttan almanın herzaman kâra yol açtığıdır.Eminim ki pek çoğunuz da buna dair örneklere fazlasıyla şahit olmuşsunuzdur.

Kimi zaman kamçılanır insan,gaza gelir,sözde gözü kararır;ama gerçekten gözü kararan insan onun bunun lafı ile hareket etmez.Herşeyi bilmekten yanayımdır ben,çünkü ancak biliyorsan layığına göre hareket edebilirsin birşeyleri.Şimdi ben bunu biliyorum ya,hayatta hiçbir zaman yere gelmeyecek sırtım,bu bir nevi güvence.Tüm ihtimalleri göz önünde bulundurduğunuz takdirde sizin elinizdedir ipler.Kimin neyi kontrol ettiği asla kesin olmamıştır dünyada,dünya öyle pis,öyle dolambaçlı bir düzene kuruludur ki;dünün veziri,olur günün rezili.Yeri geldiğinde kaybetmek,kazanmak hatta pes etmek bile makbûldür  bu hayatta,sen yeter ki neticeyi bil.

O kadar da zor değil sanki ha,sadece basit bir yaşam stili bu.Bunu uygulan dibe vursa bile ona koymaz,hiç birşey olmaz.Dünyada ulaşılabilecek en büyük mertebe,olumsuz hiçbirşeyin etkisinde kalmamaktır;hiç acı çekememek gibi birşey bu,ne de süper.Birgün gerçekten ulaşacağız bu mertebeye,o zaman değişecek işler...

Çıkamayacağın yola girmek,hem de bile bile;basit bir şans denemesi mi,yoksa bariz bir delilik mi?Gün bitip gece çökerken başını yastığa koyunca yaptıklarının birer hata olduğunun farkına varabilmek midir adalet,yoksa gün doğmadan karar verebilmek midir?Yanlışın içinde doğruluk payı var mıdır sizce,varsa yüzde kaçtır?Eğer yanlışta da doğru varsa yanlışın doğruyu götürmesi midir caiz olan,yoksa suçsuz yapılan infazlar mı?Neye göre işler bu düzen,kimin elindedir ipler?Tanıdığımız kişi zannettiğimiz midir,yoksa tam bilmediğimiz mi?Hiçkimseyi tam bilemiyorsak kime güvenebiliriz?O en çok güvendiğin adama,dostuna''dostum''demenin sebebi nedir?Senin bilmediğin bir seni bildiği için mi,yoksa içinde onun bile bilmediği bir sen olduğu için mi?Onun içinde midir bu sen,senin içinde mi?Kimdir bu sen,bilmeye bile cesaret edemediğin,etsen bile bir parça ürktüğün,bazen soluk soluğa kaçıştığın sen?Madem bu kişi sen,oysa ne kadar sen?Tamamen sen ise ne kadar gerçek?Tamamen gerçek ise ne kadar da aldatıcı aslında

Ne o,bir dizi sorudan sonra karışan kafanı nesnelleşmiş sen ile mi dengeye sokmaya çalışıyorsun,yapamazsın.Çünkü sen diye birşey yok,ben veya o diye birisi yok.Aslında kimse yok,hiçbirşey yok.Öyle ki''burası''diyebileceğin bir yer de yok.Mantıkta somutluk,düzlem,açı,boyut,çerçeve veya bakış yoktur;tektir ve mutlaka aynı şey görünür,aynı şeyi gösterir.Ama insan beyni mantısızdır,bu yüzden her insan ayrı farklı ve ayrı mantıklıdır.

Aslında bu konu hakkında birşey yazmayacaktım,nedeni ise milletimizin üstüne her yönden yağmış bu nifak tohumları ve milletimizin içinde kendini Türk sayan köpeklerden dolayı bu gün için gerçek Türkçülük,Milletçilik duygularımı yansıtamayacağımdan kormuştum.Ama yazmak zorundayım,madem benim en iyi bildiğim iş bu,benim onurlu bir Türk olarak dünyaya gelmemi sağlayan usta şehitlerimize de bir yazı yazmak benim ilelebet vazifemdir.Belki bu çok birşey değil,yazsam ya da yazmasam pek birşey değişmeyecekti belki;ama bu bir minnet,belki de dünyadaki en kutsal hislerden biri bu nimet.

Çanakkale sadece bir savaş,bir türkü değil;asında ülkemizin her ili ayrı bir mücadele ve vatanseverliğin izini geçmişten bugüne kadar bizlere sunmuş olmakta.Ama ne yazık ki vatan millet sevgisi pek pekişmemiş bazı vatandaşlarımız onları hor görmekte,hor görmeyen pek çok vatandaşımız ise onlara layık olduğu değeri sunamamakta.Dilerim ki bu durum değişir,dilerim ki bu millet birgün millet olmanın gerçek anlamını kabullenip ona göre yaşamayı sürdürür.

Çanakkale Türküsünü hepiniz bilirsiniz,iyi kötü herkesin bir kerecik bile olsa dinlediği,dinlemese bile en azından kulak misafiri olduğu bir türküdür.İyiki de öyledir,bu vatanın çocuklarına bu vatanın asıl benliğini özümsetebilecek az sayıda milli servetten birisi de odur elbette.Şimdi ise sizleri bu güzel Çanakkkale eserinin çok değerli sanatçımız Cem Adrian tarafından yorumlanmış şekli ile başbaşa bırakmak isterim;benim dinlerken gözlerim yaşardı,umarım sizlerde de aynı etkileri yaratabilir.Şimdi ise söylenilebilecek tek bir söz var;üzerimizdeki bütün yük ve düşmanlıklara inat bundan tam 99 yıl önce olduğu gibi vatan millet uğruna kalkınmaya devam edeceğiz,hem biz hem de şehitlerimizin o şâd olan ruhları...