Üzülüyorum
Ah be üzülüyorum işte,herşeye.Canım yanıyor sadece;insanlar bana neden diye sorduklarında,nasılsın dediklerine,bana seni sorduklarında mesela.İçten içe üzülüyorum,geldiğim noktaya,geçmişe,şimdiye.İnsanların beni mutlu etmek çabalarını gördükçe ayrı bir hüzün doluyor içime,sanırım benim birilerini düşündüğüm gibi birilerinin de beni düşündüğünü bilmek acı olan.Ya da hiç birşeyin eskisi gibi olmayacağını anlamışcasına anlamazdan geliyorum mu demeli sizce?Güzel günleri anımsayınca burkulan yüreğim midir asıl olan,yoksa herşeyin bir sonu olduğunu kavradığımdan dolayı bitmesinden mi korkuyorum.Peki ya neden,neyin bitmesinden korkuyor olabilirim?İlişki desen yok,aşk desen bitmesi imkânsız;ama hayat diyemezsin,çünkü basit kalır bunların yanında.Belki de ondan korkuyorumdur,ona birşey olmasına karşı ettiğim endişe yerini büyük bir korkuya bırakmıştır mesela.Ya da tüm bunların çıkabileceği temel sonuçtan,onu kaybetmekten korkuyorumdur.Ya da yüreğim beynime meydan okuyordur,direncim ve umudumdur belkide beni böylesine avare eden...