Kendimle Buluşunca

İnsanın kendini bilmesi her zaman en büyük erdemdir şu hayatta,yanlışlarını,hata ve kötü yanlarını bilmek.Pek çoğuna göre bir artısı olmayacaktır elbet,fakat diğerlerinin yaşadığının aksine bir başka yaşamaktır hayatı.Bu bazen bir buluşmadır,bazen ise bir savaş.İrade ve nefis,iki vazgeçilmez unsurudur hayatın.İrade nefsi yok eder,nefis iradeyi güçlendirir.Sonra gün gelir,tıpkı her hikâyede olduğu gibi aşık olur insan.Aşkı bu kadar zor kılan da budur aslında,nefis ile irade arasında tükenmek.Kimi zaman deva,kimi zaman lanettir bu yüzden aşk.Bazen tüm nefsi yok eden aşk,bazen hem gözü hem de nefsi köreltir.
Kendinle buluşmak,sırat veya drama köprüsünde son bir defa iç çekmek.Kimse pişman olmaz aşktan,gün gelip son dediğimiz o vakitte son kez kendimizle buluştuğumuzda bahsedebileceğimiz son şeydir aşk.Aldatır insanı,sanki ona kötülük yaptığını düşündürür,bundan zevk alır aşk.Ben aşka alıştım,o da bana;şimdi ikimiz de sarhoş,ikimiz de ayyaş.Aşka kızmak olmaz,ona dert yanmak,lanet etmek bize yakışmaz;çünkü her ne olursa olsun mutlaka bir parça O var içinde;ona değil kızmayı,gözlerine bakmayı bile tereddütle karşılayan ben bunu nasıl yapardım sizce.
Biliyorum,olanlar ve olacak olanların düşüncesi sizlere zor olduğunu düşündürüyor,fakat bir Allah'ın kulu da demiyor ki;aşk zoru kolaylaştırıyor.Bu da benden son bir vecize olsun dostlar,eğer bir tanecik anınıza yoldaş olabildiysem bana güvenin.Kendim için birşey yapmıyorum ben,zaten yapsaydım adı aşk olur muydu?