Kavgam Kendimle
Aslında ne sana,ne onlara,ne de diğerlerine kızıyorum;sen hariç hiçbiri umurumda değil.Benim kavgam senle gibi gözükse de kendimle;kendimle,seni sevmekle,seni unutmakla benim kavgam.Bu sana yazdığım bilmem kaçıncı yazım,okuyorsun veya okumuyorsun.Son sözümü etmiştim önceki yazımda,bunu bir söz olarak algılama bu yüzden.Tek derdim kendimle benim,yaptıklarım,suçlarım,cezalarım,karalarımla benim kavgam.Umursamıyorum hiçbirşeyi,değer verdiğimiz herşey bir süre sonra bir bir gidiyor çünkü.Ben de gitmek istedim,değer verdiklerimden uzağa.Belkide uzaklarda biryerlerde beni düşünen,özleyen,seven birileri vardır diye düşünüyorum bazen.Gitme isteğim de bundan aslında,eğer ki öyle biri varsa diye aramak istiyorum,ya da onun karşıma çıkacağı anı ve zamanı yakalamak.Bir yerde hata mı yaptım acaba diye düşünmeden edemiyorum bir türlü,asıl kahreden de bu beni.Herşey bazen öylesine karmaşık bir hâl alıyor ki,söylenilen ve yapılanlar çok farklı.Bilmiyorum,karanlık bir bilinmeze doğru sürükleniyorum.