Mut(suzum)
Yine mutsuz ve tatsızım bugün,sebebi o ya da bu değil,sen bile değil hatta.Farkındayım sen bana bir şey yapmıyorsun,aksini de söyleyemem elbet.Sadece çok iyisin tamam mı,biraz fazla iyisin.Bilmiyorum içimden geçenlerin ne olduğunu,ama sanırım anlık bir mutluluk eve dönüş yoluna tüm gerçekleri yüzüne çarpıyor insanın.Ne olursa olsun,nasıl olursak olalım;yine de içimden geçenlerin olmayışını bilişim acıtıyor olmalı canımı.Hiç bir şey bilmiyorum yine şu aralar,bilmek istemiyorum,yaşamak istemiyorum ve hiç bir şeyden tat almak istemiyorum.Mutluluk bana kötü geliyor,en ufak bir mutlu oluşumda sanki tüm bu mutluluğun acı bir şekilde son bulacağı ve bir daha hiç olmayacağı geliyor aklıma.Bazen gülümserken bile canım yanıyor,sanki içten içe bir daha hiç gülemeyeceğimi düşünüyormuşum gibi.Ne düşündüğümü bile bilmeksizin adeta bir sap gibi yaşıyorum,günler hızla geçiyor ve ben yine aynı ben,sen yine aynı sen.Depresyon dedikleri bu sanırım,durup dururken ardı arkası gelmeyen bir mutsuzluk ve bıkkınlık.Yok ama sanki uykum varmış gibi hissediyorum,bazen de kendimi uçsuz bucaksız bir uykunun en derinine atmak istiyorum.Yorgunluk bu,en gerçek yorgunluk.Daha şimdiden yorulmak,düşüncesi bile kötü;ne zaman yıkılırım dersen,o da yakındır elbet.Sanırım bir kez daha profesyonel yardım almak iyi olacak,başka yolu yok gibi gözüküyor.