Sana Seni

Bıkmadım bir türlü şu sevdadan,ben bile anlamıyorum nasıl bu kadar sevdim.Hergün ya seni yazıyorum ya da sana yazıyorum.Aradaki birkaç tanesini saymazsak eğer bütün yazılarım senden ibaret oluyor.Ben vazgeçmeyeceğim yine de;seni yazacağım,sana yazacağım ve yeri gelecek seni sana yazacağım.Neden yazdığım konusuna gelelim bir de,aslında bunun pek de kolay bir cevabı da var görünürde.Sırf sen ve bu yazıyı okuyan tüm dünya sana olan aşkımın ve sevgimin boyutlarını kavrayabilsin ve en az 1 kere bile olsa herkes birşey için uğraştığımı,direndiğimi,vazgeçmediğimi görsün.İsterim ki ardımdan''Gerçekten sevmişti''diye ansınlar beni,çok mu istiyorum?Şükür ki herkes bunun farkında,en azından pek çoğu.Bundan kimse haberdar olmasaydı da olurdu;sonuçta yine sevecektim seni,yine seni sevecektim.
Bilmiyorum tabi ama belki bakınca sanki bir''gösteriş''veya''reklam''yaptığım izlenimine ulaşıyordur insanlar.Sizlerden ricam;lütfen inanarak ve amacına uygun okuyunuz dostlar.
Şimdi ise gelelim sana;hoş,senden geçtiğimiz de yok da.Her saniye beynimin büyük bir kısmında,söylediğim her cümlenin derininde,yazdığım her bir satırın anlamında saklısın.Hani güzel bir şarkı sözü vardır''Seni kendime sakladım.''Ben de öyle yaptım diyebiliriz bir bakıma.Yanlış anlama tabi,ne haddime ki seni kendi''malım''olarak bileceğim,bunun insanlığa yakışır bir tarafı yoktur;benim burada asıl söz ettiğim şuydu elbet;
Yazdıklarımda sen,çizdiklerimde,düş ve düşüncelerimde,saniyelerimde.Hayatımın her köşesine bir parça sen sığdırdım,hepsi yine kalbimde birleşiyor;senin yerini tutmuyor tabi,asla tutamaz da.Ama senden ötede kendimi de hatırlatıyor aslında;gün gelir kötü bir adam olmaya kalkarsam sırf bu aşkım hatırlatacak bana nasıl bir adam olduğumu,belki de sen kurtaracaksın beni...