Daha Kötü
Her gün en kötüye doğru yol alıyorum sanki,her günümde daha kötü ve daha da kötü.Aslında olmak istemiyorum böyle,ama kendimi ben kontrol etmiyorum.Her an seni düşünüyorum,her saniye;seni her düşündüğümde olmadığın gerçeği bir ur gibi saplanıyor beynime,olamayacağın gerçeği.İçim içimi parçalıyor her gün,ama aşka dur diyemiyorum;nice hazretlerin diyemediğini ben de söyleyemiyorum,ne sana ne kendime''seni sevmiyorum''diyemiyorum.Acı,kötü,berbat,daha kötüsü olamazdı belki ama gerçek olan bu.Tam alışmaya başladığınızı sanıyorsunuz kötüyle,sonra bir an,bir bakış,bir his her şeyi darmaduman ediyor.Ben yine her zamanki ben,şimdi de her zamanki gibi bir şans isteyeceğim,başka çarem yok.Bu böyle gidiyor işte;ben yandıkça sen yakıyorsun,sen yaktıkça ben yanıyorum.Ama seni hiç suçlamadım ben,suçlamalarına izin vermedim ve vermem de.Haikâti biliyorum ben,sadece gün geliyor dayanamıyorum bazen.İçim bir garip,biliyorum hep böyleydi ama bu sefer başka.Eskiden kolaydı direnmek,günleri sayardım azalırdı;ama acıdıkça biz de paslandık her insan gibi,ben de yitirdim her insan gibi direncimi.Yitirilmemiş bir sevdam kaldı,onu da herkese inat sonsuz yaşayacağım;belki de benim sayemde görebilecek insanlar sonsuz aşkın olup olmadığını.Bitmesine razı olamam bu aşkımın,hem kendime hem de sana yaptığım bir saygısızlıktır.İnsanlığa sığar mı sözden dönmek,ya da adamlığa?Sığmaz,ben de çoğu kişinin bildiğinin aksine bir''delikanlılık''yapıp yaşatacağım sonsuza.Böylece sonsuzun olduğuna inanıp imkânsız inancından vazgeçecek kâfirler...