Hem Öyle Hem Böyle
Bir tuhafım bu aralar,kendimden bile daha tuhaf.Hem yanmak hem de sönmek mesela,sonuçsuz ve sonsuz bir durum.Hem ondan uzaklaşıp bir şekilde onu unutmaya çalışyorum,hem de her saniye yakınında olup ona destek olmak.Bilmiyorum hangisidir doğru olan,peki sizce?Sanki herkes karşı tarafta saf tutmuş,ya da burada bir tek ben ve o kalmışız.Kendimle bile zıt düşüyorum bazen,içimle tartışıyorum resmen.Nedendir bu kargaşam,nedendir bu ahu figân?Onu neden sevdim desen söyleyecek bir sebebim yok,ama aşkın da mutlaka bir sebebi olmalı;eğer ki aksi olsa bir saçmalık gibi olurdu.İki farklı kişiliğe bölünmüş gibiyim,çatışma durumundaki iki farklı kişiliğe.Çok garip bu;yanınıza geldiğinde heşeyi unutuyorsunuz,sonrası sonsuz karanlık yine.Hiç şüphesiz en zor olanı da bu,normal bir muhabbetin içine derin hisler gizlemek.Mutlu görünmeye çalışıp mutsuz olmak o kadar da zor değildir aslında,onun üzülmesini istemeyince başarıyor insan.