Teslim Etmek

Karar verdim,ben kendime bakamıyorum artık.Birilerine güvenmem lazım,güvenebileceğim ve kendimi ona korkmadan teslim edebileceğim biri.Hafiflemek için yük boşaltmak gibi birşey değil bu,sadece artık emin olmak amacım.Bir kez olsun emin olmalıyım,düşünmek zorunda kalmadan.Kuşlar kadar hafif olmasam,göklerde süzülmesem de olur;ama nefes aldığımda yaşadığımın farkına varmalı,küçücük bakışlarda mutlulukla dolmalıyım.Elimden tutacak,beni zaptedecek,doğru yolu gösterebilecek bir kain var mıdır bu gözü körelmiş basit dünyada?

Aslında bütün insanların buna ihtiyacı olduğunu söylemek de pek tabi mümkün bir hadise,lakin benimkisi biraz daha farklı,farklı ve öte bir vaziyet.Öyle ki şimdi anlat desen anlatamam,zaten anlatabilecek olsaydım onca senedir onca yazı yazmaktansa tek kalemde bitirirdim.Kim anlatabilir ki bunu,birileri gelip tam manasıyla ifade edebilir mi?Zaten anlatmak kolay olsaydı,edebiyat doğar mıydı?Edebiyat dediğin bir hazımsızlık aslında,duygular ve hisler de;eğer onları çabucak atabilseydik acır mıydı yüreğimiz?
Keşke bunun da bir ilacı olsa,içince geçse mesela.

Tabi bu işin şakası,her alanında olduğu gibi burada da''keşke''ler ile dolu hayat.Asla tam değildir hayat,tam olsa bile olmayan lüksler eksiklik gibi görünür insana;sonra bir de bakmışsın,lükslerin uğruna kendini harcamışsın.Asıl ihtiyacımız sade mutluluk,lakin o dahi yok bazılarımızda...

0 Yorum:

Yorum Gönder