Sarsılmaya Müsait
Sarsılmaya müsait düşüncelerim,değişmeye ve yıpranmaya son derece açık.Benim hakkımda,onun bunun hakkında ama en başta da senin hakkında.Aradığım şey her neyse işte,onu bulamamış olmam düşündürüyor beni.Şu sıralar kendini dahi tanıyamayan ben,acaba seni de mi yanlış tanımıştım.Kim bilir,belki sandığım gibi gerçek bir aşk yaşayabilecek durumda değilsindir şimdilerde,ya da aşka aşk gibi davranmıyorsundur.Belki de saçmalıyorum,sen layığıyla yaşıyorsun ama benimle olmadığı için böyle diyorum.
Unut gitsin tamam mı,bir an için beynimde oluşan o koca çatlaktan fırlayan değersiz ve anlamsız cümleler bunlar.Sonra aklım bile almıyor,yahu ben nasıl düşünebildim bunları?Belki doğru belki de yanlıştı bu düşünceler,ama her ne olursa olsun yakışmıyordu bana böyle düşünmek,hele ki benim gibi ömrünü türlü türlü düşünceye adayan birine.
Dalgınım belkide bu aralar,biraz medcezirim,biraz şaşkın ve de yorgun.Sağlıklı düşünebiliyorum belki,lakin işe yaradığını söyleyemem bu saatten sonra...
Bu koltuğa oturup yazmaya başlayınca da öyle,sohbet tarzında yazışım samimiyet veya anlam katmak için değil,belkide sadece laf anlatacak birilerini arayışımdan.Şizofren gibi hissediyorum yazarken,kendi kendime konuşuyor/yazıyormuşum gibi.
Kendimden bile koptum şu sıralar,kendimden nefret edecek ve korkacak düzeydeyim;aslında onun bir suçu olmadığını biliyorum,sadece suçlayacak birilerini arıyorum ya da kahretmek için bir sebep istiyorum.Bu hayatta belkide en kötüsü ne istediğini bilmemektir,yok yere çırpınıp durmak;şükür ki ben biliyorum,lakin gerçekten''yok''yere çırpınıyorum...
Unut gitsin tamam mı,bir an için beynimde oluşan o koca çatlaktan fırlayan değersiz ve anlamsız cümleler bunlar.Sonra aklım bile almıyor,yahu ben nasıl düşünebildim bunları?Belki doğru belki de yanlıştı bu düşünceler,ama her ne olursa olsun yakışmıyordu bana böyle düşünmek,hele ki benim gibi ömrünü türlü türlü düşünceye adayan birine.
Dalgınım belkide bu aralar,biraz medcezirim,biraz şaşkın ve de yorgun.Sağlıklı düşünebiliyorum belki,lakin işe yaradığını söyleyemem bu saatten sonra...
Bu koltuğa oturup yazmaya başlayınca da öyle,sohbet tarzında yazışım samimiyet veya anlam katmak için değil,belkide sadece laf anlatacak birilerini arayışımdan.Şizofren gibi hissediyorum yazarken,kendi kendime konuşuyor/yazıyormuşum gibi.
Kendimden bile koptum şu sıralar,kendimden nefret edecek ve korkacak düzeydeyim;aslında onun bir suçu olmadığını biliyorum,sadece suçlayacak birilerini arıyorum ya da kahretmek için bir sebep istiyorum.Bu hayatta belkide en kötüsü ne istediğini bilmemektir,yok yere çırpınıp durmak;şükür ki ben biliyorum,lakin gerçekten''yok''yere çırpınıyorum...
0 Yorum:
Yorum Gönder