Olur Mu?
Olur mu böylesi,ne kadar caizdir bilemedim ki?Olmayanı,gelmeyeni sevmek;gelmeyeceğini bilip kabullenerek yine bıkmadan devam etmek.Acıların canını yakmasına rağmen yine de her parçasına aşık olmak,acıya ve acıtana bakmaksızın kapılmak.Yanlış değil,doğru da değil bu;peki ya nedir bu kardeşim,bu denli beter nedir bu kadar?
Bariz bir aptallık ya da deliliğin ta kendisi;lakin kimsede,hiçbir şeyde olmayan öylesine bir mantık ki bu.Ya da dediğim gibidir,belkide gerçekten sonsuz bir saçmalıktır;ihtimallerden önünü görememek dahi varmış demek şu hayatta.Şu işe bak,hiçbir ihtimalim ve çıkış yolum yokken hayat öyle farklı yüzlerle çıkıyor ki karşıma;sanırım biraz başımı döndürüyor,ya da tüm bunlar bir rüya.Rüya mı yoksa kabus mu bilemem tabi,ama içinde yine o.Bağışıklık kazanmışım ama hala bağımlıyım,ne de tuhaf bir durum.
Böylesine yaşamak koymuyor artık,iyi kötü idare edebiliyor insan;ama nereye kadar süreceğini bilmiyorum,nereye kadar direnebileceğimi ve normalmiş gibi sıradan bir hayatı yaşayacağımı.Daha nereye kadar saklayacağım,saklayabileceğim;herşey normalmiş gibi göstermek zor,uzun süre tutamam bu gizliliği.
Korkarım ki bir an gelecek ve tüm zincirler kırılacak,ben de hiç korumasız bütün duvarlar üzerime yıkılacak.Gerçek düşüşüm ne zaman olacak,tek kortkuğum bu.Eğer bütün bu kalkanlarım tek tek ortadan kalkarsa bakarsın ki uyuyor bir köşede,bir bakmışsın nabzı yok
Beynimi ve mantığımı çok zorluyorum şu sıralar,delirmemek ve ayakta kalmak için.Ama düşünmek öyle birşey ki;yine beni kendine çekiyor,ben de düşündükçe yıkılıyorum.Bundan kurtulmanın tek yolu hayal olan bir dünyada takındığım maskelerle hayat bulmak,ama bir yalana sırt dayayabilecek kadar da bilinçsiz değilim ne yazık ki...
Bariz bir aptallık ya da deliliğin ta kendisi;lakin kimsede,hiçbir şeyde olmayan öylesine bir mantık ki bu.Ya da dediğim gibidir,belkide gerçekten sonsuz bir saçmalıktır;ihtimallerden önünü görememek dahi varmış demek şu hayatta.Şu işe bak,hiçbir ihtimalim ve çıkış yolum yokken hayat öyle farklı yüzlerle çıkıyor ki karşıma;sanırım biraz başımı döndürüyor,ya da tüm bunlar bir rüya.Rüya mı yoksa kabus mu bilemem tabi,ama içinde yine o.Bağışıklık kazanmışım ama hala bağımlıyım,ne de tuhaf bir durum.
Böylesine yaşamak koymuyor artık,iyi kötü idare edebiliyor insan;ama nereye kadar süreceğini bilmiyorum,nereye kadar direnebileceğimi ve normalmiş gibi sıradan bir hayatı yaşayacağımı.Daha nereye kadar saklayacağım,saklayabileceğim;herşey normalmiş gibi göstermek zor,uzun süre tutamam bu gizliliği.
Korkarım ki bir an gelecek ve tüm zincirler kırılacak,ben de hiç korumasız bütün duvarlar üzerime yıkılacak.Gerçek düşüşüm ne zaman olacak,tek kortkuğum bu.Eğer bütün bu kalkanlarım tek tek ortadan kalkarsa bakarsın ki uyuyor bir köşede,bir bakmışsın nabzı yok
Beynimi ve mantığımı çok zorluyorum şu sıralar,delirmemek ve ayakta kalmak için.Ama düşünmek öyle birşey ki;yine beni kendine çekiyor,ben de düşündükçe yıkılıyorum.Bundan kurtulmanın tek yolu hayal olan bir dünyada takındığım maskelerle hayat bulmak,ama bir yalana sırt dayayabilecek kadar da bilinçsiz değilim ne yazık ki...
0 Yorum:
Yorum Gönder