Son Vermeliyiz
Bu belirsizliğe bir son vermenin vakti geldi de geçiyor bile,gittikçe daha da acıtıyor karamsar hislerim.Karamsar olmamak elde mi,hele ki bu cevapsızlıklarının ardından.Sana defalarca anlatmaya çalıştım,hatta sana da gönderdim bu yazıları;ama kesin okumamışsındır.Hem neden okuyasın ki tanımadığın adamdan gelen bir mektubu;belkide gerçek budur,biz hiç tanışmamışızdır.Ben her ne kadar diretsem de,sen asla tanımamışsındır.Senden önce ben seni tanımak istedim,buna da fırsat vermedin.Bir diyorsun en yakın arkadaşımsın ve seni diğer herşeyden çok seviyorum,kabul ediyorum;sonra da bir bakıyorum,sanki hiç tanışmamışızcasına sessiz sedasız.Bir yanım o boştan yere tükenen umut kelebekleriyle doluyken diğer yanım ise sonsuz bir karanlıkmışcasına karamsarlık.Eğer beni seviyorsan-hangi anlamda olursa olsun-,beni azad et.Hiç olmazsa biraz konuşalım,çok ihtiyacım var konuşmaya.Çünkü biliyorum;benle aynı fikirde olmasan bile yine de beni tek anlayabilecek kişi sensin,lütfen gitme.