Gözyaşı
Ağlamayı bile özledim,konuşmak,düşünmek,gülümsemek,beklemek veya umut etmek;hiçbiri gelmiyor içimden.Yok gibiyim sanki,hiçbirşey yapmıyorum,düşünmek de dahil.Sanki herşey çok farklı,daha önce hiç yaşanmamış.Sanki yeni bir hayata doğmuşum,fakat hala aynı durumdayım.Bütün sorumluluk ve zorunluluklarım çıkmış aklımdan,yapmam gereken bir dizi sözde''önemli'' şey var,ama umurumda bile değil.İnsanlar bu yüzden beni umursamaz sanıyor,ama ben umursadığım için bu haldeyim.Uslu bir çocuk olmayı beceremedim hiç,onlar gibi basit ve sahte aşklarla hayatımı sürdüremedim,veya onlar gibi birşeylere bağlanmaksızın sürdüremedim hayatımı.Ama iyi ki de becerememişim,aksi halde diğerlerinden ayırt edilemezdim.Herşey çok zor,çok kötü;üstelik hiçbir kimsem yok yanımda,yanımda olsalar bile beni anlayamayanlar.