Pazartesi
Bugün
tam da herşeyden umudumu kesmiştim,sonra aniden gelen bir mesaj
belkide umutsuzluk hakkında bildiğim çoğu şeyi boşa çıkarmamı
sağladı.O,onun hakkında yazdığım yaklaşık 300-400 yazı
olduğunu öğrenmişti,ben de pes edip ona bütün o yazıları
gönderdim.Yapabileceğim başka birşey olmadığından ve onu
kıramayacağımdan yollamıştım,fakat içimde son derece tereddüt
doluydu.Ama hiç de beklediğim gibi olmadı,kızmadı ve aksine
gayet de beğendi.Bilirsiniz,umutlar çabuk yeşerir;yine aklımda o
soru dönüp durmaya başladı,acaba bu sefer gelir mi diye
düşünüyordum.Facia ile sonuçlanacağını düşündüğüm
birşey gayet de mülkemmel gidiyordu,işte tam da bu gün hayatın
benden yana olduğu düşüncesine vardım.Belkide artık
ağlamak,hüzünlü melodiler ve o ölüm hissi son bulacaktı.Ama
insanın içinde hep bir şüphe birikintisi vardır,ben de
umutlarımın yine boşa çıkacağından korkuyordum.Boşa
çıkacağını bilsen bile umutlu olmak güzeldi.Aşkın mülkemmel
olduğunu bizzat bir kez daha yaşamış oldum.İşte o kelebekler
uzun süre sonra bir kez daha uçuşuyor içimde.Yine
gülümsüyorum,yine herşey normal.Ben bile bütün bu kötü
hislerin sadece ona dayalı olduğunu tahmin edemiyordum,ama
öyleymiş.Şimdi ne olacaksa pazartesi günü;vezir de
olabilirim,virane de.