Asıl Ben

Yalnızlıktır tacım,karanlıktır miğferim;kimseler bilmez,içimdeki benle dışımdaki bedeni..Yalan yok,çünkü korkarım insanlardan,sakınırım ürkek yüzümü,göstermem göz yaşlarımı.Korkarım çünkü yine en yakınım,aldığım zararların en pahalısı,en çok hüznüm dramım...

Çabuk bağlanırım anlamadınız mı hala,eşime dostuma,tanıdığım pek çok insana;sonra ise her zamanki o meşhur taktiğim,o saf salak,kaba saba,hiç birşeyden anlamayan adam..Sonra da tabi derler''Bu şiirleri sen mi yazdın?'';ben yazdım tabi,oysa bildiğin,seni inandırdığım,adeta içine işlediğim ben değil de,olduğumu sakındığım,incitmekten ödümün patladığı gerçek ben...

Ben herkese yalan söyledim,hala da söylüyorum..Beceremiyorum,insanları peşimden kaçırmak hoşuma gidiyor çünkü hem onları gözlemliyorum hem de endişem azalıyor;ben ki her ne zaman gerçek bendim,sadece şiir yazıp okurken bunu belli ettim...
Korkmalısınız sanırım benden,yani bu işler böyle yürümüyor mu;ürkmelisiniz bu bir türlü tanıyamadığınız,çözemediğiniz adamdan,ama en çok da o sizden...

Çünkü utanılacak hiçbirşeyim olmasa da,açılmak utandırır,kolay değildir...

0 Yorum:

Yorum Gönder