Laf Söz Ederler
Şair adamız tabi biz,savaşa değil aşka hasretiz;armut toplamasa bile elimiz,laf gereği yine''süt çocuğu''biliniriz..Derim laf söz olmasın,kavga kıyamet çıkmasın der susarım karşılarında.Anlayamayanlar,artı olduğunu bilmedikleri sahte eksilerle kendi kendilerini avuturken izin veririm,kendilerini güçlü sanıp gaflete düşmelerini izlerim..Cevap vermem lafın altında kaldım sanarlar,veririm suçlu bellerler;ben de güler geçerim,bu sefer pişkin zannederler...
Sahi ne biçim bir adamım,zannedersin ki batağım.Böbürlenme sanar benimkini insanlar,oysa tüm bunla belki de yaramdan sarındığım türlü ilaçlar.Senelerdir laf anlatmaya çalışırken edindiğim o yorgunluğun eseri suskunluğum,bilmeyenin bilmediğine dair suratımda oluşan alaycı gülümseme..Bunu pişkinlik olarak yorumlayan da çıkar,verecek cevabım olmadığını düşünen de;aslını söyleyeyim,sadece incitmemek için...
Bazen demiyor muyum sanıyorsunuz içimden''Bir sefer de ben inciteyim!''diye.Ama olmaz,onlar fark edemeyecek olsa bile bir çizgim var,bu değil bana hiçbir insana yakışmaz.Zaten benim düşündüğüm gibi zarafet yüklü düşünseydi pek çoğu,kendi beyinlerindeki türlü fesatlıkları benim üzerime yoramazlardı...
Birinci detay;beni incitmeye çalışmak intihara teşebbüstür,cinayet demiyorum bakın''intihar''çünkü muhtemelen kişinin beni vurmaya çalıştığı zayıf ve eksik yanlarımın aslında eksik olmadığını bilecek kadar çok şey yaşamışımdır,ikincisi de tüm bunların fakında olmamın yanı sıra kendime göre bu yönde artılarımın olmasıdır..
Yani işin özü dostlar,bana bulaşanlara,laf atıp dalaşanlara kazandıklarını hissettirmeyi seviyorum,nasıl olsa onlar geride kalıyor bir yerde,ben yine devam ediyorum doğrudan yükseğe...
Alınmıyorum bakın kimselere,onların da dediği kadar''pişkin''bir şekilde kimseyi umursamayaraktan yaşıyor,yazıp çiziyorum..
Bazen alaycı bir gülümsemem,bazen bi'tutam suskunluğum,böbürlenme sandığınız aslında benim avuntum.Farkında olduğum eksiler ve eksi sanılan artılar..Bir şairin hayatı,çevrenin ise türlü yanılgısı ve yargısı;hepsi komik be abi,hepsi yalan sonuçta...
Sahi ne biçim bir adamım,zannedersin ki batağım.Böbürlenme sanar benimkini insanlar,oysa tüm bunla belki de yaramdan sarındığım türlü ilaçlar.Senelerdir laf anlatmaya çalışırken edindiğim o yorgunluğun eseri suskunluğum,bilmeyenin bilmediğine dair suratımda oluşan alaycı gülümseme..Bunu pişkinlik olarak yorumlayan da çıkar,verecek cevabım olmadığını düşünen de;aslını söyleyeyim,sadece incitmemek için...
Bazen demiyor muyum sanıyorsunuz içimden''Bir sefer de ben inciteyim!''diye.Ama olmaz,onlar fark edemeyecek olsa bile bir çizgim var,bu değil bana hiçbir insana yakışmaz.Zaten benim düşündüğüm gibi zarafet yüklü düşünseydi pek çoğu,kendi beyinlerindeki türlü fesatlıkları benim üzerime yoramazlardı...
Birinci detay;beni incitmeye çalışmak intihara teşebbüstür,cinayet demiyorum bakın''intihar''çünkü muhtemelen kişinin beni vurmaya çalıştığı zayıf ve eksik yanlarımın aslında eksik olmadığını bilecek kadar çok şey yaşamışımdır,ikincisi de tüm bunların fakında olmamın yanı sıra kendime göre bu yönde artılarımın olmasıdır..
Yani işin özü dostlar,bana bulaşanlara,laf atıp dalaşanlara kazandıklarını hissettirmeyi seviyorum,nasıl olsa onlar geride kalıyor bir yerde,ben yine devam ediyorum doğrudan yükseğe...
Alınmıyorum bakın kimselere,onların da dediği kadar''pişkin''bir şekilde kimseyi umursamayaraktan yaşıyor,yazıp çiziyorum..
Bazen alaycı bir gülümsemem,bazen bi'tutam suskunluğum,böbürlenme sandığınız aslında benim avuntum.Farkında olduğum eksiler ve eksi sanılan artılar..Bir şairin hayatı,çevrenin ise türlü yanılgısı ve yargısı;hepsi komik be abi,hepsi yalan sonuçta...
0 Yorum:
Yorum Gönder